We schrijven donderdag 12 september 2024. Een week nadat ik van vakantie ben gekomen tijdens een ontzettend hete dag. Een week later kan ik naar het pakketpunt lopen en terug in een winterjas en me niet kapot zweten. Ja okay, misschien was het ietwat overdreven, maar het kan wel. Verhip, ik realiseer me nu de datum. Op 10 september 2003 koop ik de soundtrack van 'The Minx' op vinyl: Een cultfilm uit 1969 met muziek van The Cyrkle. Het plot van de film staat op de achterkant van de hoes en het maakt me nieuwsgierig maar omdat de film in 1969 nogal wat moeilijkheden met zich mee brengt vanwege de aanwezige pornografie, is de zoektocht naar de film op het internet vruchteloos. Totdat ik vanavond een gokje waag. En...? Ik heb na 21 jaar vanavond eindelijk eens 'The Minx' in zijn totaliteit gezien en volop zitten swingen en mee zingen met de soundtrack. Overigens valt de pornografie wel mee, alleen veroorzaakt dat in 1969 zoveel onrust dat het pas tot 1971 duurt eer de film met allerhande restricties officieel verschijnt. Nu ga ik dan eens rustig zitten voor de volgende dertien uit Assen. In het eerste deel zijn we in dertien stappen van de A naar de H gegaan, in deze aflevering gaat het een stuk trager. Slechts artiesten en bands met een H, I, J, K en L in deze aflevering. De apparatuur kan aan en ik ben klaar voor een volgende luistersessie.
* Hothouse Flowers- Give It Up (Duitsland, London, 1990)
Het is blijkbaar een populair plaatje geweest want hij ligt maar liefst tweemaal in Assen. Beide met flinke gebruikerssporen op de hoes en ik hoop maar dat ik het beste exemplaar eruit heb gevist. Ik moet bekennen dat ik Hothouse Flowers eigenlijk alleen maar van naam ken. Hoewel ik ongetwijfeld platen van ze heb gehoord, kan ik ze niet neuriën. Bij 'Give It Up' begint het goed als ik zie dat de heren Langer en Winstanley de plaat hebben geproduceerd. Zij produceren eveneens voor Madness. Het daagt me toch ergens in de verte. Wellicht lijkt het erg op een ander nummer. Of is het een logisch vervolg op 'Don't Go' want nu ik die titel zie, kan ik het wel rijmen met 'Give It Up'. Desondanks een leuk plaatje.
* Engelbert Humperdinck- There Goes My Everything (België, Decca, 1967)
Ook hier begint het goed. Johnny Harris is de arrangeur van het orkest maar zijn invloed is minimaal hier. 'There Goes My Everything' is een grootse smartlap zoals we die gewend zijn van Engelbert, maar het Belgische fotohoesje is de winnaar hier. In een neutrale hoes had ik hem vast laten liggen.
* Inner Circle- Rock With You (Duitsland, WEA, 1992)
Ik heb dit altijd een gezellig plaatje gevonden en het was ook o zo welkom in 1992. Het betekende namelijk dat 'Sweat' ging zakken op de hitparade want dat hadden we inmiddels al een beetje gehoord. Ook goed voor de top tien maar desondanks toch een beetje de 'underdog' naast 'Sweat'. Het is ruim dertig jaar later nog altijd erg gezellig. Verhip, het heeft 'Sweat' op de b-kant? Ja, hoe is het mogelijk? Gewoon de radio-mix. Dat maakt het op slag een 'double-sider' want naar 'Sweat' kan ik ook sinds een paar jaar weer aanhoren.
* Johnny Hates Jazz- Turn Back The Clock (Duitsland, Virgin, 1987)
Tja, wat moet ik hier over zeggen? Een plaat die me rechtstreeks terug neemt naar 1987 en dat ik altijd goed heb gevonden, hoe zeer ik de jaren tachtig soms ook heb veracht. Een heuse klassieker in mijn boek en blij dat ik hem eindelijk eens op vinyl heb.
* The Judds- Water Of Love (Duitsland, Curb, 1989)
Tjonge, als het zó vlot blijft gaan? Dan gooi ik ook nog de derde aflevering er achteraan. Ik bedoel... ik kom morgenavond wellicht nog wel toe aan het 'Week Spot Kwartet', maar zal zaterdag na de uitzending vast weer even willen ontspannen met een Youtube-video. Ook dit plaatje van The Judds brengt me terug naar de jaren tachtig. Ik zit dan namelijk in de kappersstoel van 'buurman' Zwart. Hij is onze buurman in Jutrijp en heeft een kapperszaak in Sneek. Het is nog de tijd dat mijn haar met een tondeuse kort geschoren mag worden. Het zal mei 1989 zijn geweest als ik weer langs kom voor een knipbeurt. Een vrijdag want Veronica zendt uit op Hilversum 3. Daar wordt dit plaatje gedraaid en hoewel ik nooit iets heb gehad met country, heeft The Judds een warm plekje in mijn hart. Ik heb sinds een paar jaar 'Why Not Me' op single en deze heeft lang op het verlanglijstje gestaan. Ik ben dankzij deze versie van The Judds zelfs het eerste album van Dire Straits gaan waarderen. O ja, Mark Knopfler doet vrolijk mee op deze single van Wynonna en Naomi Judd.
* Kayak- Seagull (NL, Vertigo, 1981)
Kayak brengt me ook naar mijn jeugdjaren in Jutrijp hoewel 'Seagull' destijds aan mijn aandacht is ontsnapt. Vader komt in 1981 thuis van de Opel-garage met een single met op de ene kant Earth & Fire en Kayak op de andere kant. Het is bijna een kwart eeuw geleden dat ik even door een Kayak-fase ga, maar tot 'Merlin' heb ik het niet geschopt. Vandaar dat ik ook deze 'Seagull' heb gemist. Eerlijk gezegd heb ik ze beter gehoord.
* Greg Lake- Love You Too Much (Ierland, Chrysalis, 1981)
Had ik al een Ierse persing in de kast staan? Vermoedelijk is de plaat gewoon in Engeland uitgebracht, met name het 2Tone-label laat ook singles persen in Frankrijk. Ik heb een enorm ontzag voor Greg Lake en dat maakt ook dat ik deze single mee neem. Buiten een erg goede songschrijver en bassist is hij een meesterlijke verteller. Op Youtube zijn enkele van zijn 'rock & roll stories' te vinden en ik heb ontdekt dat hij ook een cd heeft gedaan met deze verhalen tussen de liedjes. Ik denk dat ik hem eerdaags op de mp3-speler ga zetten want ik mag graag naar zijn scherpe observaties luisteren. 'Love You Too Much' is ietwat kleurloze rock met de nodige synthesizers om het Emerson, Lake & Palmer-publiek niet af te vallen, maar het verandert niets aan mijn adoratie voor de man.
* Level 42- The Chant Has Begun (NL, Polydor, 1984)
En we blijven nog even in de jaren tachtig. Op Wolfman Radio zijn de 'haters' vooral aanwezig maar dat neemt niet weg dat Level 42 een onderdeel van mijn jeugd is geweest. Vooral door toedoen van mijn oudste broer. Sinds de jaren tachtig een herwaardering heeft gekregen bij mij, in 2015, ben ik druk met het verzamelen van de singles van Level 42 en 'The Chant Has Begun' is één van de plaatjes die nog op het appel ontbreekt.
* Limmie & Family Cookin'- You Can Do Magic (Duitsland, Avco, 1973)
'A Walkin' Miracle' heb ik al een aantal malen en eentje in de Blauwe Bak vanwege het sfeervolle 'Here's Tomorrow'. Hier is echter dé grote hit van de groep. Het is een puik stukje soulpop maar de b-kant schijnt in 1973 al een hit te worden in de Northern Soul. Limmie heeft de microfoon afgestaan aan één van de heren voor 'Spider' en dat is een lekker vlot dingetje dat klinkt alsof het in 1967 is gemaakt. Ik acht de plaat goed genoeg voor de Blauwe Bak, hetgeen betekent dat ik zaterdag de show aftrap met deze in plaats van de 'obscure' American Gypsy-plaat op het CBS-label. Klinkt als een plan!
* James Lloyd- Here Is Love (België, Supreme, 1970)
De opvolger van 'Keep On Smiling'. 'Here Is Love' is volgens hetzelfde principe gemaakt maar dat zal geen verrassing zijn. De b-kant is iets meer van een 'ballad with a beat' maar James blijft 'croonen' en dus is het alleen maar geschikt voor de Gele Bak.
* Los Brincos- Mejor (Spanje, Novola, 1966)
Hoewel ik even begin bij de a-kant heb ik begrepen dat het vooral de b-kant is die hier de winnaar moet zijn. Maar ook op 'Mejor' kun je horen dat de mannen muzikaal hun oor te luister hebben gelegd bij het kwartet uit Liverpool. 'I Try To Find' klinkt bijna als John Lennon in een liedje uit de tijd van 'Twist And Shout'. Het is veruit de meest interessante kant, ook al is de opname een beetje mager en heeft de plaat nogal te lijden onder krasjes. Ook even een nieuw hoesje erom heen want zo'n plastic hoesje uit de jaren tachtig werkt ook niet mee aan het behoud van het vinyl.
* Love Unlimited Orchestra- Baby Blues (NL, Philips, 1974)
Compleet met strip op de a-kant dat het een 'sample record' is en 'He who offers this record for sale infringes copyright'. Ik ken deze stickers vooral van Engelse persingen uit de midden jaren zeventig, maar blijkbaar heeft Philips ook zo'n stickervel liggen. Je zou het niet verwachten bij het orkest, maar we horen meteen Barry White in het intro. Barry raakt erg opgewonden van het babyblauwe ondergoed van zijn geliefde. Dat bedoelt hij dus met 'Baby Blues'. 'What A Groove' leunt meer naar 'Love's Theme' en dergelijke. Blauwe Bak? Nee, ik geloof dat ik 'Satin Soul' en 'My Sweet Summersuite' daar heb staan, maar ik draai ze nóóit. Nee, gewoon in de Gele Bak ermee.
* Mike Lynch- Time To Get It Together (België, MAM, 1971)
Tot slot deze single van Mike LynchHet is gezellige pop en je kan ook niet anders verwachten met de heren Resnick en Levine in de credits. Deze mannen zijn een paar jaar eerder verantwoordelijk voor de Amerikaanse bubblegum van Ohio Express en 1910 Fruitgum Co. 'Time To Get It Together' klinkt alsof het een hele grote hit had kunnen worden, maar dat is uiteraard geen waarheid geworden. De b-kant klinkt een stuk progressiever maar het houdt allemaal niet over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten