Een leven met Ernst

Hoewel het nieuws in eerste instantie pas vorige week naar buiten is gekomen, ben ik persoonlijk vorig jaar al erg geschrokken van de toestand van Ernst Langhout. Gisteren is echter bekend geworden dat hij zijn strijd tegen maagkanker heeft moeten opgeven. Ernst is voor mij lange tijd een 'local hero' terwijl ik op dat moment niet besef wat hij allemaal al heeft gedaan op muzikaal gebied. Een van de allereerste recensies voor het Sneeker Nieuwsblad is van een cd-presentatie van Ernst in Het Bolwerk. Ik heb het schrift met de vroege artikelen even verderop liggen, maar het is één van de recensies waar ik persoonlijk kromme tenen van krijg en dus ga ik die fijn even niet delen. Tja, ik ben zestien en nog heel erg zoekende naar een schrijfstijl terwijl ik ook niet echt kaas heb gegeten van veel van de muziek die voor mij wordt gespeeld. En toch tekent Ernst voor mij een deel van mijn jeugd in de jaren negentig en krijg ik zelfs nog gitaarles van hem voor wat het waard is. Vandaar dat ik hem graag wil eren met een berichtje op Soul-xotica. Ernst Langhout is overigens 68 jaar geworden.

Als ik actief word in het bezoeken van concerten is The Visitor al een schreeuw uit het verleden. Wel met een hele sterke echo want ik spreek in die tijd met menigeen die de meest geweldige verhalen kan vertellen over The Visitor. Ik leer Ernst kennen als hij net weer een beetje is teruggekeerd naar zijn roots. Ik heb wel gelezen dat hij al een paar maal Rusland heeft bezocht (waarvan de bovenstaande foto een bewijs is) en dat de indruk van dat land zijn weerslag heeft in zijn nummers. Ik hoor 'Tears In The Snow' voor het eerst bij Henk Westbroek op Radio 3 tijdens een praktijkles op het KMBO. Daar mag de radio aan tijdens de lessen om de atmosfeer van een kantoor te creëren. De cd heet 'Eye Of The Cyclone' en die wordt de zaterdag erna ten doop gehouden in Het Bolwerk. Ik beschouw hem deze avond als een 'local hero', een getalenteerd singer-songwriter die een cd-tje heeft gemaakt. In 1992 hebben we nog geen internet en Youtube. Anno 2024 schaam ik me ervoor dat ik hem zo heb ondergewaardeerd bij dit eerste optreden.

Het is zeker niet de laatste keer dat ik Ernst in actie zie. In de jaren negentig zit ik geregeld in een spagaat. Niet dat ik balletlessen volg, maar muzikaal zou je het zo kunnen noemen. Enerzijds wild en stoer met Nirvana en deelname aan een deathmetalband, anderzijds mezelf helemaal kunnen verliezen in (semi-)akoestische folkrock. Vooral vanwege het laatste vind ik Ernst erg interessant. In de midden jaren negentig komen opeens heel veel dingen samen. Ernst presenteert een cd met drie verschillende bands: 'Handful Of Illusions'. Dat hij gaat optreden met een metalgitarist in Big Tree is iets volslagen nieuw voor mij. Gedurfd voor een folkmuzikant? Nou, anno 2024 weet ik dat The Visitor voorheen The Nighttime Visitor was en dat dit een onversneden punkband was. Hij is dus wel al langer bekend met de materie. Rond dezelfde tijd droom ik er van om een populaire singer-songwriter te worden en koop mijn eerste (en laatste) akoestische gitaar bij Wim Heins. Ik kan uren op mijn kamer zitten met het instrument op schoot en voor me uit dromen. Ik schrik van iedere aanslag op de snaren en heb geen flauw idee hoe ik zoiets moet bespelen. Dan verneem ik dat Ernst zich aanbiedt voor gitaarlessen en trek ik de stoute schoenen aan. Ik ga op een donderdagmiddag met de gitaar in de bus naar Gauw en wordt welkom geheten in zijn boerderij. Hij geeft me huiswerk mee en de volgende week zal ik het resultaat laten horen. De tweede les doen we achter de boerderij in de open lucht. Als blijkt dat ik er niks van bak en liever een interview af neem, is Ernst er snel klaar mee. Tja, met mijn vertraagde motoriek is een gitaar bespelen een onmogelijke opgave. Een paar jaar later geef ik de gitaar praktisch cadeau aan een vriend.

Inmiddels heeft The Scrum in Sneek haar deuren geopend en dat gaat in 1996-97 mijn 'clubhuis' worden. Het enige café in de Waterpoortstad waar rekening wordt gehouden met de 'alternatieve' gasten. Op een zekere woensdagavond hebben ze Ernst uitgenodigd voor een optreden. Ik weet niet wat er mis gaat, maar er gaat iets niet goed. Samen met een vrouwelijke 'fan' besluit ik een fanclub op te zetten voor Ernst. Dit houdt ons de rest van de woensdag van de straat en aan de bar, maar tot een werkelijke fanclub is het niet gekomen.

Vervolgens verlies ik Ernst even helemaal uit het oog. De cd's raken té zwaar beschadigd om nog te kunnen draaien en ik vermaak me intussen in Engeland, De Bilt en Steenwijk. Het is pas een paar jaar geleden dat ik plots de behoefte heb om Ernst te zoeken op Facebook. Dat gaat in eerste instantie via zijn broer en dan wordt er een pagina aangemaakt van zijn nieuwste band The Retro's. Ik heb eens het plan om een concert te bezoeken van The Retro's maar het blijft erbij. Dan is het begin 2023 en verneem ik het nieuws via mijn zus. De boerderij van Ernst is tot de grond toe afgebrand. Het treft niet alleen Ernst, maar ook de opnamestudio en ateliers van inwonende kunstenaars. Gelukkig vallen er geen gewonden maar daar is ook alles mee gezegd. Er blijft niets over van de boerderij. Meubelen, kleding, instrumenten, mastertapes, een compleet foto- en video-archief.... alles kan als verloren worden beschouwd. Al snel ontstaan er initiatieven voor benefietoptredens. Ik ben zelfs nog van plan om op een zondag naar Het Bolwerk te gaan voor zoiets maar ook dat blijft erbij. In deze tijd doet Ernst een uitgebreid interview op Omrop Fryslân en ik weet nog dat ik me wild schrik als ik hem voor het eerst zie. Natuurlijk... hij heeft het recht om een jaartje ouder te worden, maar ik vind hem er een stuk minder uitzien in vergelijking tot mijn herinnering uit de jaren negentig. Drank en tabak hebben duidelijk hun tol geëist. Middels een Facebook-groep leer ik dan nog wel dat in 1997 blijkbaar de boerderij 'the place to be' was en dat er wekelijks spontane jamsessies werden gehouden. Er staat me iets van bij dat een groepje vanuit de Popkelder wel eens naar Gauw toe ging, maar heb nooit de link met Ernst gelegd. Ik kan me ook niet heugen dat ik hem na 1997 nog in levende lijve heb ontmoet of gesproken.

Zoals gezegd ben ik de cd's al jaren kwijt en dus moet ik het even doen met Youtube en Omrop Fryslân. Er zijn ook verschillende nummers uit de jaren negentig die ik, bij wijze van spreken, helemaal kan zingen zonder dat ik ze hoef te horen. Zijn muziek zal voor altijd bij me blijven...