Het is eerst een steekvlieg die me uit de slaap houdt. Bij een tweede poging merk ik het beest niet en slaap toch nog iets van twee uren. Ongewenste biodiversiteit, heb ik een bioloog horen zeggen. Tijdens koffie en ontbijtje moet de tas nog worden gepakt en dat is doorgaans een succes. Ook nu gaat er niet teveel mee, ook al had het zomerjasje achteraf thuis kunnen blijven. Mijn 'regenjasje' komt beter van pas. Ik denk dat iets na negen uur op de fiets ben gestapt. Het plan is gevallen op de heenweg via Hardenberg en zo fiets ik via Ruinen en Echten naar Zuidwolde. Daar haal ik iets te drinken en te eten en nuttig één van de twee broodjes op een bankje in Linde. Dan bij Dedemsvaart de bossen in. Buiten slaapgebrek speelt er altijd nog iets bij vakanties en fietstochten. De stoelgang. Dit vertelt me tussen Dedemsvaart en Hardenberg dat ik spoedig op zoek moet naar sanitair. In Hardenberg is het nog redelijk druk voor een maandag in september. Op een terrasje drink ik koffie en duik intussen naar binnen voor een toiletbezoek. Dan mag ik naar de grens toe. Ik weet nu ook wat ik vorig jaar verkeerd heb gefietst in Hardenberg en herken enkele stukjes onderweg. Het is evengoed nog wel een uurtje fietsen eer ik de grens oversteek en Duitsland binnen ga.
Ik steek bij Radewijk de grens over en tot mijn grote plezier blijkt ook Duitsland kennis te hebben gemaakt met fietsroutenetwerken. Alleen is de keuze minder reuze dan in Nederland op een gemiddeld knooppunt. Wat wel weer speciaal is dat het zelfs wordt aangegeven als je een straat moet oversteken. Wilsum is de eerste plaats van betekenis in Duitsland die ik door mag, gevolgd door Uelsen. Daar ben ik in 2009 speciaal voor uitgeweken tijdens de Vechtdalroute om bij de VVV een kaartje te kopen. Nu koop ik een paar blikjes frisdrank bij een slijter en zet koers naar Neuenhaus. Dat ligt op de Vechtdalroute maar daar heb ik vandaag even geen boodschap aan. Ik wil namelijk oostelijk van Neuenhaus iets afzakken richting Nordhorn en moet dan ongetwijfeld een afslag naar Lingen hebben. Nee, dat blijkt niet zo te werken. Ik speel op safe en blijf het fietsroutenetwerk volgen. Dan ga ik rechtsaf een fietspad op en dan...?
Bam! Een linker uit een onverwachte hoek. Ik weet mezelf snel te herstellen en weet hoe laat het is. Vechte! Nog een blik op het kaartje en, tja, er zit niets anders op dan vanaf Neuenhaus de Vechtdalroute te volgen tot Kloster Frenswegen. Daar heb ik in 2009 op het terras genoten van een fris drankje en het gezang van de monniken. Het ge-Vecht duurt niet langer dan de tien kilometer naar Frenswegen. Daarna lijkt het me het verstandigst om maar de rondweg op te gaan van Nordhorn. Ik wil net aan iemand vragen hoe ik in Lingen kom als het opeens wordt aangegeven op de handwijzers. Oef... dat is nóg eens twintig kilometer. Daar had ik niet echt op gerekend. Ik zet de muziek een tandje hoger en schiet over de parallelweg langs de 213. Bij Südlohne verlaat ik even de snelweg voor een ijskoud blikje drinken en dan de laatste loodjes naar Lingen. Ik verwacht, net als in Nederland, een plattegrond bij de toegangswegen van Lingen maar nee... daar doen ze hier niet aan. Ik vraag bij een tankstation en de vriendelijke dame daar kijkt op Google Maps. Ze weet me een eindje op weg te helpen maar de herberg en de Grenzweg is daarmee nog niet in zicht. Tot overmaat van ramp werkt het opgegeven telefoonnummer niet en officieel moet ik binnen een uur bij de herberg zijn.
Ik ben soms de wanhoop even nabij en vervloek mezelf waarom ik niet een telefoon met deugdelijk internet heb. Ik heb al wel een paar maal op het fietskaartje gezien met de knooppunten. Dan tref ik een hele vriendelijke oudere man die me wil helpen. Hij zoekt het adres op Google Maps en laat dan de naam Damaschke vallen. Hee! Dat ken ik! Dat heb ik gezien op het kaartje. Ik moet daar dus naartoe via de knooppunten. Bij het station kijk ik opnieuw naar de knooppunten en krijg dan bijval van iemand anders. Juist. Deze knooppunten volgen en je komt in Damaschke. In Damaschke zelf krijg ik nogmaals hulp en het is half acht als ik het terrein op fiets van de herberg. Geen enkel probleem! Het blijkt echter minder een herberg en meer een pension. De meeste kamers zijn verhuurd aan Oekraïense mannen die van 's ochtends vroeg tot 's middags laat in de wegenbouw werken. Als ik zou willen, had ik hier iedere dag een potje kunnen koken maar nee... daar heb ik vakantie voor. Op maandag ben ik dermate afgepeigerd dat ik een Whopper haal bij de Burger King op de hoek. Als ik de Burger King uit kom denk ik eerst nog dat ik het me verbeeld, maar nee... er komt onweer aan. Bij het pension gaat het een beetje waaien en ik geniet daar van na deze hete dag. Natuurlijk heb ik geen probleem om in slaap te vallen.
De foto is het uitzicht vanuit de slaapkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten