Singles round-up: juli 6

Gisteren is het niet meer echt gekomen van een buitenactiviteit. Vandaag heb ik bewust gewacht tot de avond voor de fietstocht. Ik mag de komende dagen immers weer in de brandende zon ravotten met post en op mijn vrije dag zoek ik dan liever de schaduw op. Vanavond ben ik met een bochtje om naar Dwingeloo gefietst voor een paar boodschapjes. Daarna ben ik over Leggeloo naar Geeuwenbrug gegaan en vervolgens een klein stukje Drents-Friese Wold naar Diever. De fotocamera is thuis gebleven en de straatlampen gaan al aan als ik bijna thuis ben. Het is echter voor herhaling vatbaar en zeker een mooi rondje dat eveneens voor herhaling vatbaar is. De Juno's zijn nog altijd niet binnen en daar baal ik een beetje van. Jullie hebben in ieder geval nog twee 'Singles round-up'-aflevering tegoed van de singles van Mark. Morgen of uiterlijk woensdag zou ik dan nog eentje met 'nieuwe' releases willen doen. Daarvoor zouden de Juno-singles erg welkom zijn maar vooralsnog heb ik twee nieuwe singles en twee EP's. Nu eerst een aflevering met acht singles uit de partij van Mark en wederom in chronologische volgorde. In dit eerste deel klimmen we van 1971 naar 1976.

* The Devastating Affair- I Want To Be Humble (US, Mowest, 1971)
In 2013 koop ik nog regelmatig platen van Hipsterimage op Ebay. Hipsterimage is een Franse platendealer welke is gespecialiseerd in Mod. Daar zie ik op een zeker moment een single van The Devastating Affair in fotohoes voor een zeer prettige prijs. Ik luister naar de geluidsclip en, ja, dit smaakt naar meer! 'You Don't Know How Hard It Is To Make It' zal in 2013 een beetje een 'Do The 45'-hit worden. Grappig genoeg is deze single alleen in bepaalde Europese landen als Tamla-Motown uitgebracht terwijl de groep officieel op het Mowest-label zit. Als ik naar het clipje luister van 'I Want To Be Humble' moet ik al toegeven dat deze vele malen interessanter is dan de voorgenoemde single. Een lekkere laidback plaat welke ideaal is voor de huidige temperaturen. Plus dat de samenzang veel beter uit de verf komt in dit nummer. Het is een promo met de mono-versie op de b-kant dus dat scheelt weer tijd.

* The Family Circle- If You Wanta Really Make It (US, Sky Disc, 1972)
In 1975 maakt de groep een overstap naar het Calla-label en hun 'Stop Turn Around' heb ik sinds 2016 in de koffers staan. De eerste vier singles zijn allen op Sky Disc, hetgeen een divisie is van Pickwick International. Niet te verwarren met het merk thee, het is de Pickwick van de goedkope compilaties in de jaren zeventig. 'If You Wanta Really Make It' is prachtige crossover-sweet soul. Lekker aanstellerige zang verpakt in een doos met violen en een funky drummer. Ik zie dat het eigenlijk de b-kant is, maar dat is ook het geval bij 'Stop Turn Around'. 'Change' op de a-kant is ook prachtige sweet soul maar het styreen is niet echt lief aan die kant. Ik ga wederom voor een b-kant van The Family Circle.

* The Perfections- To You, My Love (US, For The Archives, 1973)
Okay, ik meende dat ze allemaal van dezelfde groep waren maar dit blijkt onderhand de derde groep te zijn met de naam The Perfections. De groep op Twinight (1969) en Drumhead (1974) zijn verschillende groepen. The Perfections van 'To You, My Love' is het meest bekend vanwege een single uit 1969 op het Jubilee-label. Net als de overige Perfections zijn ook de stemmen hier erg scherp, alleen spreekt het nummer me minder tot de verbeelding. 'Somewhere Over The Water' is de officiële a-kant. Dat klinkt lekker dramatisch in het intro en is ook een zeer fraai gearrangeerd stuk soul met prachtige samenzang. Hoewel ik het voor de andere kant heb gereserveerd, geef ik hier de keuze aan 'Somewhere Over The Water'.

* Que Sunryse- Friday The Thirteenth (US, Just Sunshine, 1973)
Het Just Sunshine-label staat sinds een paar jaar in de interesse. De reden hiervoor is 'Cashing In' van The Voices Of East Harlem welke idiote prijzen doet. Ik heb een paar jaar geleden 'They Said It Couldn't Be Done' van Norman Feels op het label gekocht en nu deze single van Que Sunryse. Dat is een nummer dat nog moet groeien bij mij. Vooralsnog wil het nummer me niet bij de lurven pakken terwijl dat er genoeg gebeurd binnen de vier minuten van het nummer. De andere kant heet 'A Storm Brewing' en dat begint chaotisch en dan een stuk vlotter dan 'Friday'. Het heeft een fascinerend ritme terwijl dat de zanger nu echt even 'deep' mag gaan. Vooralsnog is dit de meer interessante kant voor mij.

* The Younghearts- Wake Up And Start Standing (UK, 20th Century, 1974)
In 1974 beginnen de eerste contouren van disco zich af te schilderen. Deze single van The Younghearts is daarvan een fraai voorbeeld. Hoewel het vooral een sterk staaltje samenzang is, is het gestoeld op een groove welke het goed zal doen in de discotheken. 'Dedicate' is meer het soort van ballades waar The Younghearts patent op heeft, alleen heb ik daar geen tijd voor.

* The Inception- Everybody Loves A Winner (US, RCA, 1975)
Een promo met op de ene kant de lange versie in stereo en de korte versie in mono op de keerzijde. Tja, dan is de keuze niet zo moeilijk? Als het beter is georganiseerd dan bepaalde Franse persingen waar de lange versie vaak op de b-kant staat in een mindere geluidskwaliteit. Het gaat meteen los in een lekkere vroege disco-groove en dat willen we uiteraard alleen in de lange versie. Lang duurt het bijna vijf minuten en kort slechts de helft. Ik krijg een goede bui van het nummer en heb het gevoel dat het verderop alleen maar gezelliger wordt.

* The Jelly Beans- You Don't Mean Me No Good (UK, Right On!, 1966, re: 1975)
Hoezo in chronologische volgorde? Ik heb alleen maar gekekn naar '1975' op het platenlabel, maar dit is uiteraard een heruitgave van een gezochte single uit 1966. 'You Don't Mean Me No Good' is dan de b-kant maar is gepromoveerd tot a-kant in 1975. Het is niet moeilijk te zien hoe dit een grote hit is geworden in de Northern Soul. Een eenvoudig ritme en handjeklap, het is bijna bij het banale af. Maar wel erg lekker en zeker 250 euro goedkoper dan een origineel. Ik heb de plaat gereserveerd voor 'I'm Hip To You' en, ja, dat is méér mijn kant. Deze kant is pure klasse! Opvallend is ook dat de 'spindle' maagdelijk is. Het kost een halve minuut om de plaat op en af te zetten. Ik ga het voortaan, denk ik, alleen nog doen voor 'I'm Hip To You'.

* John Edwards- Baby Hold On To Me (UK, Cotillion, 1976)
Zijn er ook nog solisten in de zaal? Ja, na een rijtje bands die beginnen met The is het tenslotte tijd voor John Edwards. Moederziel alleen met een anonieme band. 'Baby Hold On To Me' is een vocaal hoogstandje en een erg sfeervolle plaat. Zó goed dat ik de b-kant laat voor wat het is. Het kan nooit zó goed worden als dit? Volgens 'Blues & Soul' zou dit meer als Al Green klinken en daar bedank ik nu voor. 'Baby Hold On To Me' is een geval van grote schoonheid!