Niets is zo veranderlijk als het weer. Soul-xotica daar gelaten natuurlijk. Ik moet eerlijk bekennen dat het me gaat duizelen als ik schrijf over de plannen met de Gele Bak Top 100. Drie afleveringen per weekend? Hoe wil je dat combineren met Week Spot, Het zilveren goud, Week Spot Kwartet, de Symfonie van het leven en de Singles round-up terwijl ik ook nog wel eens iets anders wil dan alleen maar platen en muziek? We zijn weer terug bij het eerste plan. Dat betekent dat jullie dit weekend één bericht krijgen over de Gele Bak Top 100, de week erna twee en dan weer eentje enzovoorts. Dat houdt in dat de Top 100 wordt uitgesmeerd over juli en augustus en als de nummer 1 bekend wordt, is de uitzending in twee delen op de radio in de weekeinden erna. Ik kan dus weer adem halen. De feedback van de Discogs-verkoper laat zien dat de man niet zo van het communiceren is en dat het soms lang duurt voordat er actie komt. Ach, dat is nu wel vergeven en vergeten want gistermiddag kreeg ik het eerste bericht van DHL en een dag later is het pakket bezorgd. Er zijn twee singles uit juni, eentje arriveert nota bene een dag na publicatie van de laatste 'Singles round-up', en het kwartet van Discogs. Dat levert een ware 'mixed bag' op van oud en nieuw, origineel en heruitgave en redelijk uiteenlopende stijlen.
* Thee Sinseers- For You (US, Colemine, 2024)
Van Thee Sinseers heb ik begin 2022 'What's Your Name' gekocht, een plaatje dat wordt gekenmerkt door een zeer aparte blazerssectie. Dat past in het intro een vertraging toe waardoor het klinkt dat de plaat uit het lood is geslagen. Nee hoor, dat hoort zo! Op het moment van schrijven is het nieuwe album van Thee Sinseers net verschenen en ik plaats begin mei de bestelling voor de single 'For You'. Ik heb eerder deze dag contact gehad met Juno over de nieuwe single van Kelly Finnigan, die is blijkbaar zoekgeraakt in de post en ik krijg mijn geld terug. Ik ga dit weekend het zwarte vinyl bestellen in plaats van de oorspronkelijke gekleurde uitgave. Dat is vaak het geval met Colemine. Een 'pre-order' is op gekleurd vinyl. Geen idee of Thee Sinseers is uitgegeven op zwart vinyl maar deze is in ieder geval flessengroen. Ofwel... zo is die aangekondigd. Misschien ben ik kleurenblind maar ik zou het blauw hebben genoemd. 'For You' heeft meteen het 'Groovin'-gevoel van The Young Rascals te pakken in het intro. Fluitende vogeltjes, vervolgens akoestische gitaren en en exotisch slagwerk. The Young Rascals heeft alleen niet de fraaie harmoniezang van Thee Sinseers. Het is een prachtig plaatje dat voor verkoeling kan zorgen op een snikhete dag. Maar 'Groovin' lijkt me wel het uitgangspunt te zijn geweest. Op de flip staat 'Si Llorarás'. Zou er iemand huilen? Ik weet dat 'Llorando' de vertaling is van 'Crying'? Het lijkt instrumentaal te gaan worden en dan vermoed ik dat de heren naar 'Albatross' van Fleetwood Mac heeft geluisterd. Het is een sfeervol stukje muziek maar stiekem ook een kleine stoplap. De heren kunnen wel fraaie muziek maken, dat is in ieder geval duidelijk.
* Trace ft. Paul Mac Innes- Ain't For Free (UK, Six Nine, 2004, re: 2024)
Het is een aantal weken geleden dat ik naar mijn collega luister op Wolfman Radio en hij vertelt hoe dit nummer in zijn 'sidebar' op Youtube verscheen. Als ik zie dat Paul Mac Innes wordt genoemd, veer ik op. Hij heeft eind 2022 'Falling By The Wayside' uitgebracht op LRK, een lekker nummer met een retrosoul-gevoel. Mac Innes blijkt nu een imposante carrière te hebben gehad als gastzanger en wordt in de meer progressieve soul-scene het beste herinnerd vanwege zijn plaat met Trace. Omdat het twintig jaar is geleden dat het origineel is uitgekomen, wordt besloten een nieuwe remix te maken en deze uit te besteden aan het Engelse Six Nine-label. Ik moet bekennen dat ik de remix nog altijd niet heb gehoord. Eerst maar weer even het origineel. Het is de stijl die we nu kennen als 'soulful house' Té gedateerd voor de jeugd in 2004 en ongetwijfeld ook in 2024. Ik noem altijd 'Always There' van Incognito als bekend voorbeeld van het uitgangspunt. De kop-staart-liedjes met een overtuigende zanger (m/v) en het geheel verpakt in elektronische beats en muziek uit een doosje. De remix is meer een 'workout' dan dat er gepoogd is een remake te doen van het nummer. Hij valt zeker niet tegen en kan wel eens de favoriete kant worden van de twee.
* Wendy Alleyne & The Dynamics- Don't Let The Flames Die (Barbados, Spouge Beat, 1975)
We gaan de oudheid in! Om te beginnen deze single van Wendy Alleyne met The Dynamics. Ik hoef geen 'preview' te hebben want ik wil gewoon alle singles van Wendy compleet hebben. De vorige eigenaar heeft op het hoesje zijn oordeel gegeven. De a-kant is volgens hem 'bubblegum' en de b-kant soul. De keerzijde is geschreven door Mike Grosvenor van The Dynamics dus ik ben benieuwd. 'Don't Let The Flames Die' bubblegum? Welnee, het is typische spouge. Een ritme dat heel in de verte doet denken aan reggae. Het is echter wel een echt popliedje en ook op die manier vertolkt, dus ik ben wel meer soulvol gewend van Wendy. Maar het is wel een gezellig nummer. 'I Am Depending You' is een pure ballade met een heerlijk zoet en zwoel zingende Wendy en prima musicerende Dynamics. Ik krijg het er bijna warm van. Het is nu al de favoriete kant van de twee.
* Herb Alpert & The Tijuana Brass- The Maltese Melody (Duitsland, A&M, 1969)
De beruchte maat 48. Of is het stiekem 48,5? Sinds ik sneakers draag hou ik maar 48,5 aan als schoenmaat. Een kwart eeuw geleden plaats ik deze gigantische uiteinden op mijn pas verworven 'black label jukebox pressing' van Nirvana waardoor die in de kliko kan. Ik heb toen wel even gehuild en ben een dag boos geweest op mezelf. Zaterdag is ook een 'facepalm' als ik merk dat ik op Herb Alpert ben gaan staan, maar dat is niet een levensgroot probleem. Toch wil ik graag de plaat weer hebben en vind deze voor een euro met de fotohoes op Discogs. Dat is in alle opzichten een waardige upgrade.
* The Ballads- God Bless Our Love (NL, Venture, 1968, re: 1980?)
The Ballads is een fraai kassakoopje. Ik verwacht niet veel van het styreen als ik naar de prijs kijk maar ach... we kunnen het altijd gokken? Dan blijkt het deze bootleg te zijn. Blijkbaar is de single favoriet geweest in de Surinaamse soul-scene en heeft het omstreeks 1980 deze Nederlandse persing gekregen op vnyl en met zwart in plaats van goud/groen/bruin. Het lijkt wel alsof ik echt kleurenblind aan het worden ben? Deze komt uit dezelfde periode als de Clyde McPhatter op Decca Humphrey. Ook hier is het weer rechtstreeks van een plaat gehaald waarbij de bas flink is open gedraaid want die kan op mijn mixer op nul. Wel een fantastisch stuk soul met een verder niet al te beroerde geluidskwaliteit. Wat is het alternatief? Stukgedraaid styreen? Ik ben tevreden met deze single. 'My Baby Knows How To Love Her Man' is meer de kant voor de Northern Soul en ik hou het dus maar bij 'God Bless Our Love'. Ondanks de vermelding van een oppermacht in een titel is het een liefdesliedje en geen gospel.
* Errol Dunkley- O.K. Fred (NL, Ariola, 1981)
Tot slot deze vrolijke snuiter. Hij zal een paar jaar geleden optreden op 'The Big One' maar twijfel nu of hij het podium heeft gehaald of op het laatste moment heeft afgezegd. Dit is gewoon een lekker gezellig reggae-deuntje voor op de zondagavond en een geinig kassakoopje voor slechts een euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten