Witte Pasen

Vanmiddag wederom een laatbloeier met de fietstochten maar toch nog altijd een flink stukje om. Wellicht inspiratie voor morgenmiddag? Ik ben weer het Drents-Friese Wold ingedoken. Ik heb buiten supermarktbezoek niets speciaals op de planning staan maar als ik in de buurt van Zorgvlied kom, wil ik zeker een ijsje halen. Dat wordt wel een milkshake en ik schrik me een hoedje als ik daar op de klok kijk. Kwart voor zes? Voor mijn gevoel is het een uur eerder. 'Time flies' enzovoorts. Ik fiets door naar Elsloo en Boijl en over Oosterstreek naar Noordwolde. Daarna via Wilhelminaoord en Frederiksoord terug naar Havelte. Van Zorgvlied naar Havelte doe ik in een uur want ik heb heerlijk wind in de rug en zin om stevig de sokken erin te zetten. Aanvankelijk heb ik het idee om een rondgang langs de Paasweekeinden te maken van 2010 tot en met vorig jaar, maar ik kan een hele hoop niet herinneren of er iets zinnigs over zeggen. Pasen 2009 laat ik even buiten beschouwing en dan is er nog Pasen in 2008. Een heel zwaar rock & roll-weekend buiten dat het niet om dat muziekgenre gaat. Een weekend met gevoelens welke ik altijd zal blijven herinneren maar jullie gaan ook getuige zijn van hele domme dingen van mijn kant. Hoewel ik vanavond nuchter blijf en van een zijlijn toe kijk, gaan we terug naar Pasen in 2008.

Het is dit jaar, in 2025, laat Pasen. In 2008 is het juist heel erg vroeg. Op Eerste Paasdag 2008 ontwaken we in een witte wereld. Jawel, de allerlaatste sneeuw van dit seizoen. Het gaat wellicht ietsje cryptisch worden, maar haar naam is geregeld gevallen in de eerste jaren van Soul-xotica. Tegenwoordig weiger ik haar naam uit te spreken of te schrijven. Feit is dat ik in 2005 kennis heb gemaakt met een Amerikaanse 'up-and-coming' singer-songwriter. Ze is dan, bij mijn weten, nog niet eerder in Nederland geweest en hou de agenda's in de gaten. In de zomer van 2007 gloort er enige hoop want ze gaat een Europese tournee ondernemen en in dat kader ook in Utrecht spelen. Dan komt het nieuws dat de tour is gecanceld. Och wat jammer. Nu blijkt dat ze achteraf gezien nog wel in Utrecht heeft gespeeld. Iets waar ik lang een kater van heb gehad. Omstreeks Pasen 2008 is ze opnieuw in de buurt en zal de zaterdag een optreden verzorgen op een festival in Rotterdam en een dag later in Haarlem. Ik heb zaterdagmiddag naar het festival gebeld of ze daadwerkelijk is komen opdagen en, ja, ze staat juist op dat moment op het podium. Ik boek nog snel een nachtje in de jeugdherberg van Haarlem en stap de volgende dag op de trein naar Amsterdam en Haarlem. Eigenwijs als ik ben, stap ik uit op de bushalte in het centrum en loop lukraak een kant op. Natuurlijk gaan we lopend naar de herberg. Na verloop van tijd toch even gevraagd en wat blijkt? Ik loop finaal de verkeerde kant op en bovendien zit de herberg vijf of zes kilometer verderop. Dan toch maar met de bus? In de herberg ontmoet ik twee Engelsen waaraan ik gezelschap heb en ga redelijk vroeg op de avond met de bus terug naar het centrum. Hoe ik weer bij de herberg kom? Geen idee. Een zorg van later! Bij Het Patronaat staan al een paar mensen te wachten voor de deur. We zijn blij als de deur open gaat want het is stervenskoud.

Het concert van de jongedame is pure magie voor mij. Ik heb mezelf de afgelopen anderhalf jaar zo ondergedompeld in haar muziek dat het een belevenis is om het meiske eens in levende lijve te zien en haar de 'bekende' liedjes te horen zingen. Na afloop sta ik te praten met een paar andere 'fans' als ik opmerk dat ik het jammer vind dat haar meest recente plaat alleen op cd is uitgebracht. 'Welnee, ze verkoopt daar het vinyl'. Ja, dat blijkt de waarheid te zijn. Voor ietsje boven de vermoedelijke inkoopprijs en met een gepersonaliseerde krabbel van de zangeres. Ik ben als een kind zo blij. Het Patronaat loopt langzaam leeg en ik heb al een flinke hoeveelheid drank achter de kiezen. Toch kan de avond nog niet voorbij zijn en zwalk door de stad. Zo kom ik bij café De Gooth. 'Ha, in de goot', denk ik bij mezelf. De drankjes tikken daar ook flink aan en ik ben redelijk lam als ik het café uit kom. Toch maar even een taxi bellen? Dat kan precies voor wat ik nog in de portemonnee heb zitten want jullie kunnen wel nagaan dat dit een duur ritje is geweest. Het wordt geen lange nacht want om een uur of tien sta ik alweer buiten. Haarlem heeft me niets te bieden op deze kille Paasmaandag. De sneeuw mag dan zijn verdwenen, het is nog wel erg koud. Nu ik dan toch in de buurt ben? Waarom stap ik niet uit in Amsterdam en ga daar eens kijken?

Ik heb een gepassioneerde hekel aan de hoofdstad. De week in 1993 dat ik ben weggelopen van huis heeft hier iets mee te maken, maar ook in 1997 met het kraken ben ik het liefst zo weinig mogelijk in de stad te vinden. Ik zou vandaag wel weer eens op Waterlooplein willen kijken. Bovendien heb ik immers vers geld gepind en kunnen er een paar platen naast de singer-songwriter in de tas. Ik heb Waterlooplein niet kunnen vinden en eerlijk gezegd heb ik ook niet veel moeite gedaan. Het is erg koud maar dat heb ik ook wel een beetje aan mezelf te danken. Ik heb nog steeds de 'concertkledij' aan en met name de broek is een erg dunne stof. Ik dwaal wat door de stad en passeer een café dat open is. Ik stap binnen en zal hier de rest van de middag blijven. In plaats van cd-spelers draait er een dvd met hits uit de jaren tachtig en negentig met videoclips op de televisie. Het ding gaat op random en dus hoor en zie ik bepaalde nummers wel vijf keer. 'Words' van The Christians staat heel erg synoniem aan deze middag. Ik heb al herinneringen uit de tijd in 1990 dat het een hit is geweest, op deze middag past het naadloos aan bij het melancholische gevoel dat ik heb overgehouden aan het concert. In het café zijn ze eerst nog wel 'fan' van mij, zo blijkt, maar even later wordt me duidelijk te verstaan gegeven dat ik wel eens mijn mond mag houden. De rondjes ouzo helpen daar ook niet bij. Om zes uur is het wisseling van de wacht en de nieuwe barkeeper laat me weten mij niets meer in te schenken. Tja, dat kan ik nu wel begrijpen maar in 2008 sta ik op mijn achterste benen. Ik heb me intussen wel verkleed en ga naar buiten met de spijkerbroek en de 'hippe' stokoude satijnen broek in de tas bij de elpee. Omdat ik wil bewijzen dat ik nog lang niet dronken ben, probeer ik het in een ander café. Dat weigert me. Ik zit inmiddels in de buurt van de Wallen als een club me een biertje wil inschenken. Het is echter helemaal leeg en ik vind de muziek flink ruk. Ik dwaal over de Wallen en ben aan de rand als ik haar opeens tegenkom.

De drank heeft me duidelijk flink te pakken want voordat ik het weet sta ik in een steeg en gaat ze op haar knieën om mijn rits te openen. Ze weet het goed te verkopen want we zijn het aardig snel 'eens' en ik schrik daar later behoorlijk van. Nee, deze actie gaat niets opleveren. Ze heeft me al wel toevertrouwd waar ze haar geld... euh... mijn geld aan gaat besteden en daar hoor ik opeens een kans. Ik durf het bijna niet te vragen, maar...? Wat als ik het voor je betaal, mag ik dan ook een paar hijsjes? Daar gaat ze wonderwel mee akkoord, hoewel de dealer argwaan begint te krijgen. 'Hij is een goede vriend van me. Hij gaat straks een kamer voor ons boeken'. O ja, dat heeft ze zonet ook gezegd en volgens mij heb ik 'ja' gezegd. Mijn god! Je moet je ook niet hardop afvragen welke ziektes je allemaal kan krijgen, maar ik mag een paar trekjes hebben van de crackpijp. Dan wordt het even heel erg helder voor mij en met een acceleratie van een halve seconde ren ik de straat uit met mijn tas. Ik blijf rennen totdat ik voor Amsterdam Centraal sta. Dan krijg ik de 'kick' van de crack. Het voelt alsof ik in een bak vol met watten ben geland. Alles is zacht om me heen. Ik ben nog altijd 'high' als ik op de trein stap. Ik moet echter overstappen in Amersfoort. Onderweg heb ik ruzie met mijn cd-speler en heb de tas met de elpee in het bagagerek gelegd. Ik realiseer me pas laat dat ik in Amersfoort eruit moet. Ik trek mijn jas aan en spurt de trein uit. Ik heb zin een rokertje. Deze rook ik, tegen de regels in, in de openstaande deur van de trein naar Leeuwarden. Ik hoor de machinist van de andere trein op zijn fluitje blazen als ik het opeens weet. De tas met de elpee! Tja, daar ben ik nu té laat voor.

Tussen Amersfoort en Steenwijk ontnuchter ik verder en de volgende dag bel ik maar met de dienst van de verloren en gevonden voorwerpen van de NS. Nee, er is geen tas aangetroffen. Baal ik van de elpee? Nou ja, die heb ik een paar maanden later zonder handtekening voor het driedubbele van de oorspronkelijke prijs op de kop weten te tikken. Helaas heeft het vinyl geen speciale mastering gekregen waardoor het een cd is op een grote plak zwart plastic. Nee, dan de broek... Deze is al tien jaar bij me want ik heb hem gevonden bij het kleding herverpakken in Mossley. Hij heeft zijn beste tijd wel gehad maar nog altijd een favoriet van mij. Ook deze is nooit terug gevonden. De crack is overigens een eenmalig uitstapje geweest hoewel ik moet toegeven dat het de lekkerste 'high' is geweest die ik van een drug heb gehad. Ik kan me wel voorstellen dat dit verslavend werkt voor mensen. In 2009 wil ik een jaartje drugsvrij door het leven gaan en besluit vier maanden later definitief een punt te zetten achter de drank. De drugs kwam meestal van drankgebruik en dus heb ik daar ook al zestien jaar geen behoefte aan.