Zullen we gewoon een Week Spot doen of moet het iets speciaals zijn? Ik neig naar het laatste maar kan niet goed eentje vinden die aan deze kwaliteiten voldoet. Ik kan evenmin denken aan een oudere plaat uit de verzameling die nog geen Week Spot is geweest. Uiteindelijk kijk ik maar gewoon in de lijst van de singles die ik tot dusver heb gescoord in 2025 en moet dan even lachen. Ik heb weliswaar jaren geleden een psychologisch zelfonderzoek gedaan maar daar doelt Jon Lucien niet op. 'Searching For The Inner Self' associeer ik eerder met gezweef in de ruimte. Het aardige is dat ik deze een paar weken geleden al als Week Spot wilde hebben maar toen op het laatste moment toch nog voor een ander heb gekozen. Niet toepasselijk of het 'speciale' dat ik eerst in gedachten heb, anderzijds is het wel weer een hele speciale plaat. Om het te vieren gebruik ik maar het oorspronkelijke label uit 1971 en zo'n schijfje brengt vandaag de dag grof geld op. Ik ben de goede mensen van Kent dankbaar voor een recente heruitgave. De Week Spot is deze week voor 'Search For The Inner Self' van Jon Lucien uit 1971.
Paul Weller is méér dan alleen een popmuzikant. Hij is al sinds de jaren zeventig een rolmodel voor de Engelse Mods, zeker tijdens 'the second wave' in 1979. Als The Jam tot een halt komt in 1983 formeert hij Style Council. Té poppy en mainstream voor de Mods, maar eigenlijk óók een afslag binnen de Mod. In de jaren als solo-artiest lijkt hij het ene moment zwaar in ontkenning en flirt hij er vervolgens weer op los. Kort gezegd is Paul Weller al vijftig jaar een Mod. Als hij geld verdient met de muziek gaat hij ook speuren naar Northern Soul en geldt tegenwoordig als één van de 'grote' spelers in het veld. Er is niemand die inzage krijgt in zijn platenkoffers maar bij hem staan geen goedkope heruitgaven of bootlegs. Sinds een paar jaar werkt hij samen met het Engelse platenlabel Ace (van het soul-label Kent) en heeft recent een album samengesteld met favoriete soul-singles. Daarop staat ook onze Week Spot van Jon Lucien en Weller herinnert zich het als de dag van gisteren. De dag, de tijd, de platenzaak en de (toen al vrij hoge) vraagprijs. Het is een heel bedrag in de vroege jaren tachtig maar Paul schat in dat dit in prijs zal stijgen. Daarin heeft hij gelijk gehad! De single doet in een topstaat iets van tweehonderd euro, maar zelfs in een dramatische staat heb je hem niet beneden de vijftig.
Lucien Leopold Harrigan is de naam van de beste man. Hij wordt op 8 januari 1942 geboren op Tortola, één van de Britse Maagdeneilanden. Hij groeit echter op op St. Thomas. Zijn vader is Eric 'Rico' Lucien Harrigan en is een gevierde lokale muzikant en bespeler van de chordophone, een snaarinstrument dat zijn oorsprong heeft op Cuba. Het doet denken aan een luit. Zoon speelt in eerste instantie mee in de band van zijn vader maar vertrekt in de jaren zestig naar New York. Qua zangstijl heeft Jon Lucien, zoals hij zich is gaan noemen, veel geluisterd naar Nat 'King' Cole en platenlabel Ampex ziet wel brood in hem. Volgens Lucien will het label hem promoten als een zwarte Frank Sinatra. Zijn eerste album heet 'I Am Now' en verschijnt in 1970. Het staat bomvol pop- en jazz-standards. Het tweede album komt drie jaar later uit en draagt de titel 'Rashida'. Dat bestaat uitsluitend uit eigen composities. Het nummer 'Lady Love' schopt het nog wel tot enige airplay op de radio maar voor het grote publiek blijft Jon onbekend. Hij maakt in 1974 zijn laatste album voor RCA, gevolgd door een album op Columbia in 1975. In de tweede helft van de jaren zeventig duikt hij op op platen van Weather Report en Alphonso Johnson.
In 1980 slaat het noodlot toe als zijn dochter verdrinkt. Lucien kampt in de jaren tachtig vooral met een drugsverslaving en maakt incidenteel platen. Ook werkt hij in 1984 mee aan het Grover Washington Jr.-album 'Inside Moves'. Hij heeft zichzelf in 1991 herpakt als hij een comeback maakt met een album op Mercury. Twee jaar later bevindt een andere dochter zich aan boord van een vliegtuig dat neerstort en Jon zal zijn album uit 1997 aan haar opdragen. In de nieuwe eeuw start hij zijn Sugar Apple-label waarop hij uitsluitend zijn eigen werk uitbrengt. Dat levert een stapeltje cd's op totdat hij op 18 augustus 2007 in Florida komt te overlijden. Hij is dan nog maar 65 jaar jong. Zijn gospelalbum 'The Wayfarer' verschijnt een jaar later postuum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten