Nog maar zeven te gaan in de partij van Mark maar ik krijg een goed gevulde avond. Zowel het pakket Juno als die van Discogs zijn vanmiddag binnengekomen en deze wil ik ook een draaibeurt hebben gegeven voor de show van morgenavond. Ik zit wat voor me uit te kijken bij de computer als ik opeens even de Buienradar bekijk. Ja! Goed nieuws voor het Paasweekend maar ook vanmiddag ziet er goed uit. Droog en dertien graden. Ik heb gisteren twee poststukken overgehouden die retour moeten en waarmee ik niet wil wachten tot volgende week. Ik stap dus op de fiets en breng deze naar de zaak in Steenwijk. Daarna een paar kleertjes gekocht en dan wil ik wel even verder fietsen. Dat gaat over Giethoorn waar ik niet veel drukte verwacht. Au, het blijkt erg druk te zijn en dus heb ik een stuk moeten lopen met de fiets aan de hand. Terug over Wanneperveen, Kolderveen, langs mijn huis in Nijeveen en via Veendijk naar Havelte. Niet genoeg voor een apart bericht maar een hoek waar ik bijna niet meer kom. Nu ga ik de laatste zeven uit de partij van Mark aan jullie voorstellen en we beginnen meteen met de duurste!
* Willie Rogers- Everything You Touch (US, AMG, 1975)
Mark trekt ons het vel niet over de ogen en bovendien heb ik een zeer fraaie korting gekregen op dit pakket. Deze single van Willie Rogers is heel erg groot in de meer progressieve soul- en disco-hoek en is normaal gesproken nog een stuk duurder. Toch is deze plaat iedere cent dubbel en dwars waard. Het jaagt lekker en blijft desondanks erg soulvol. Ik heb absoluut geen spijt! De b-kant heet 'The Wizard's Brew' en dat klinkt country in het intro. Oh wacht, het is de Willie Rogers Orchestra. Het klinkt alsof het uit een romantische b-film afkomstig is. Wel mooi om naar te luisteren maar niet geschikt voor 'Do The 45'.
* David Ruffin- Smiling Faces Sometimes (Duitsland, Tamla Motown, 1974)
Ik denk even met een oudere opname van Ruffin te maken te hebben, maar nee... ik trap er wéér in. Motown heeft namelijk de gewoonte om het eerste jaar van publicatie te vermelden als bouwjaar waardoor het lijkt dat 'Smiling Faces Sometimes' uit 1971 stamt. De opname is echter van 1974. The Undisputed Truth, een andere band onder leiding van Norman Whitfield, heeft dit eerder gedaan. Het is deze versie waarmee ik het best bekend ben en verwacht die eerlijk gezegd ook met deze single. Ruffin neemt het nummer in 1974 op voor zijn elpee. 'Me And Rock & Roll' is de a-kant van de single en is zeker niet slecht. Het is echter een variatie op het thema van de Norman Whitfield-producties en springt er niet echt uit. Nee, dan doen we 'Smiling Faces Sometimes'. Een gesproken intro waarin Ruffin uitlegt waarom hij uitgerekend dit nummer wil opnemen en dan zijn uitvoering. Een stuk langzamer dan Undisputed Truth maar niet minder sfeervol. Een brok klasse zoals ik dat gewend ben van David.
* David Sea- Love Me Down (US, Vision, 1989)
Zijn 'Angel' is in 2019 of 2020 nog een paar losse ponden waar deze in de laatste jaren enorm in prijs is gestegen. De overige singles van David Sea lopen een beetje achter op deze trend en zo voeg ik deze 'Love Me Down' voor erg weinig toe aan de collectie. De laatste single van Sea en meteen de meest commerciële van het stel, maar desondanks nog altijd 'lo-fi' en voor een onbeduidend platenlabel. Het komt hem heerlijk uit de tenen. Het zou me niet verbazen dat deze over een paar jaar heel wat meer waard is. Ik ga het een handje helpen. Met de b-kant ben ik snel klaar want dat is instrumentaal.
* Howard Tate- These Are The Things That Make Me Know You're Gone (US, Lloyd Price's Turn Table, 1969)
Ik ben nogal fan van zijn werk op het Verve-label van een paar jaar eerder maar heb tot nu toe één single op Lloyd Price's Turn Table welke al jaren ligt te verstoffen. Het blijkt zijn minste te zijn want dit nummer met de lange titel is een klasse apart. In plaats van sentimentele gevoelens kijkt Howard de kamer rond en ziet een aantal dingen waardoor hij zijn lieveling mist. De goudvis heeft haar vertrek ook niet overleefd. 'That's What Happens' op de andere kant is meer funky met staccato drums, Nashville-gitaar en blazers. Helaas zakt het al in bij de eerste zang. Nee, 'These Are The Things' is echt de betere kant.
* Bertha Tillman- Lovin' Time (US, Brent, 1962)
Genoeg van de subtiliteit? Mooi! Bertha is genadeloos beukende vroege rhythm & blues met opvallend orgel. Dat instrument zorgt ervoor dat het een zeer opgewekt melodietje krijgt dat je bijkans een uur later nog probeert te fluiten. De officiële a-kant heet 'Oh My Angel' en dat is meer een ballade. Bertha heeft een prachtige stem waar ik uren naar zou kunnen luisteren en 'Oh My Angel' klinkt alsof het later op een verzamelaar zou staan met obscure 'oldies'. Minder geschikt voor de soul maar dan opnieuw... ik ben eigenwijs genoeg om deze in de show te draaien. De hoofdmoot is echter het opzwepende 'Lovin' Time'.
* Van & Titus- Cry Baby Cry (US, Elf, 1968)
Ik ben gewaarschuwd voor de 'lots of crackles'. Van & Titus komt uit de koker van Mac Gayden en Buzz Cason, de heren die ons 'Everlasting Love' hebben gegeven. Het is een Carib-soul duet van twee heren dat bij vlagen lekker aanstellerig klinkt. De coupletten worden ook niet gezongen maar gesproken. Wat een wereldplaat! Ik kan overigens prima leven met het achtergrondgeluid van het styreen. Het is geen kraak maar het ruisen van de oceaan. 'The Vulture' op de b-kant is meer upbeat maar dat klinkt me té poppy in de oren.
* Little Jerry Williams- Baby You're My Everything (US, Calla, 1965)
Mark weet van mijn liefhebberij van Swamp Dogg af. Sterker nog: Ik heb de afgelopen jaren heel wat Swamp Dogg-platen en -producties van hem gekocht. Op een zeker moment krijg ik een Messenger-bericht van hem. 'Ik ga hem binnenkort plaatsen maar als jij er nu belang bij hebt, hou ik hem apart'. De vraag gaat over 'Just What Do You Plan To Do About It'. Ik vraag hem meteen naar de a-kant. Dat is dus 'Baby You're My Everything' en daarmee weet ik dat ik de plaat nog niet heb. Ome Swamp heeft het nummer namelijk tweemaal gebruikt als b-kant voor een Calla-single. Ik heb 'What's The Matter With You Baby' (uit 1966 en niet 1967 zoals ik altijd heb verondersteld). Ik heb een stukje gedraaid van 'Plan' en, ja, het is hetzelfde nummer. Alleen is mijn styreen een stuk beter. De kant van 'Baby You're My Everything' is flink verziekt door het styreen, ook al klaart het geluid iets op na het intro. Het is de tijd dat Williams nog zijn best doet om op de radio te komen. Mooi gearrangeerd met orkest maar nog altijd zijn klagende stem en flink overdreven. Dit is niet wat de dames en heren platenkopers willen horen. Ik heb de plaat voor een dievenprijsje gekregen maar helaas is het styreen er ernstig aan toe. Ik wil nu al een upgrade.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten