We gaan nog vrolijk even verder met de singles uit de partij van Mark. Gisteren ben ik naar de bedrijfsarts geweest. Ofwel... er komt heel wat toeval bij kijken want ik heb hem bijna gemist. Ik vind de tijd op de uitnodiging al erg 'funky' want ik sta gepland voor tien over twee. Ik ben mooi op tijd in Meppel en heb wel behoefte aan een broodje. Zo fiets ik even door naar een benzinestation en kom via de kant van het centrum aan fietsen. Op het fietspad komt me iemand tegemoet die de hand opsteekt. Hee verrek... dat is de bedrijfsarts! Ik zet mijn oorwarmers af. 'Ik had je voor twee uur in de agenda staan maar je kwam niet'. Gezamenlijk terug gefietst en een fijn gesprek gehad. We zitten op dezelfde golflengte. Net als de vorige keer wil ik ook nu even kijken bij de kringloop in Ruinerwold. Er liggen twee maanden geleden twee singles van Deep Purple voor vijf euro per stuk. Ik heb ze beide al en schenk er geen aandacht aan. Hoewel? De ene is helemaal kapot en de ander heb ik zelf grijs gedraaid. Als ze er nog liggen, neem ik ze alsnog mee. Helaas, die zijn weg en voor de rest is er dan nog één single die ik van de vorige keer heb onthouden. Die komt binnenkort aan bod. Eerst verder met de tweede greep uit de laatste partij van Mark.
* Ron Holden- Can You Talk (US, Now, 1973)
'The sound of now' staat er op het label, maar daar ben ik niet zo zeker van. Ron Holden lijkt te zijn blijven steken in 1961 maar het is best een sfeervol plaatje. Het riekt naar doowop De muziek is in ieder geval lekker dramatisch. Ron pist naast het potje en vraagt aan zijn reserve of haar man ook uit de kamer is. Mevrouw Holden is ook naar buiten en als ze plots thuis komt, moet het vrouwtje zeggen dat ze gewoon vrienden zijn. Op de b-kant is het meer funky en roept hij 'I Need Ya'. Aan welke vrouw dit is opgedragen? Daar ga ik het nummer niet helemaal voor beluisteren hoewel het best een aardig dingetje is.
* Jerry Holland- If They Only Knew (US, V-Tone, 1966)
"Eentje voor de Carib én lowriders', beschrijft Mark dit plaatje. Hoewel je er best op kan schuifelen, vind ik het meer een lowrider-geluid. Het is dus vrij traag met een zeer opvallende gitaar in de begeleiding. Mag ik ook gewoon met een fraaie Surinaamse in de armen over de boulevard cruisen in mijn cabrio en na afloop met haar dansen op het plaatje? Volgens de vorige eigenaar is 'It Happened To Me' dé kant maar dat ben ik niet met hem/haar eens. Het is meer upbeat maar ook té poppy qua zang. Het is desondanks wel lekker obscuur maar klinkt als een soort van Brian Hyland.
*Joe Jeffrey- The Chance Of Loving You (US, Wand, 1969)
Eigenlijk The Joe Jeffrey Group maar dit plaatje is gewoon uitgebracht als Joe Jeffrey. In ons land heeft het in 1969 een top twintig-hit met 'My Pledge Of Love', een plaat die ik in vele varianten heb en ook eentje in de Blauwe Bak. 'Hey Hey Woman' is de opvolger van de opvolger vna 'My Pledge Of Love' en krijgt in Nederland al niet eens meer een release. De b-kant daarvan is dit 'The Chance Of Loving You'. Het heeft dezelfde prettige 'blue-eyed soul'-sound van de hit. Om heel eerlijk te zijn kan het niet tippen aan 'Pledge' maar is best leuk voor een keertje. Het is weer wat anders. 'Hey Hey Woman' is iets meer bubblegum-soul als je het mij vraagt. Eigenlijk de leukste kant, hoewel het styreen niet smetteloos is aan deze zijde.
* The King Pins- It Won't Be This Way (US, Federal, 1963)
Alweer een plaatje uit de oudheid. Ditmaal een groepje dat tussen doowop en The Impressions in zit. Misschien is het een tijdelijk ding zoals de meidengroepen zo'n twaalf jaar geleden maar ik lust hier momenteel wel soep van. Lekker in het schemergebied tussen rauwe rhythm & blues en de mooie meerstemmige zang van de doowop. 'How Long Will It Last' is muzikaal iets meer rhythm & blues maar ook opnieuw weer die prachtige samenzang. Ik ga de komende dagen nog even dubben want eigenlijk vind ik dit nu de betere kant.
* Donny Mann- Things (US, Avalanche, 1973)
Van deze plaat weet ik overigens niet dat die op Avalanche is. Mark biedt hem aan en ik beluister het een stukje. Ondanks de koninklijke vraagprijs heb ik hier wel oren naar. Het is prachtige crossover-sweet soul hoewel Donny niet heel erg zwoel klinkt. Het is een zogenaamde 'builder', steeds komt er een nieuw laagje bovenop terwijl het oorspronkelijke taartje al erg smakelijk is. De b-kant heet 'Is There A Missing Piece' en is een meer upbeat en lieflijker. Op zichzelf ook geen slechte kant en dus mag deze ook de boeken in als 'double-sider'. Als ik het refreintje heb gehoord, ben ik eigenlijk wel om en vind ik het de meer interessante kant hoewel 'Things' ook niet te versmaden is. Nee, stop het maar Gerrit, je komt er vanavond niet meer uit.
* The New Cymbals- What Am I Guilty Of (US, De-Lite, 1974)
Er moet iets in de beschrijving van Mark zijn geweest dat het me heeft getriggered want ik kan me niet heugen dat ik het nummer eerder heb gehoord. Ondanks dat het nog vrij prijzig is. Op deze kant doet de groep aan crossover-sweet soul compleet met kopstem in het refrein. Het is lekker over the top en dat mag ik op zichzelf wel. 'L.C. Funk' staat op de achterkant en ook dat is erg fijn. Minder funk dan dat je zou verwachten, meer een laidback groove met orgel en weer de prachtige samenzang. Ook een 'double-sider' hoewel 'Guilty' voor mij wel dé kant blijft. 'L.C. Funk' is leuk te combineren met een paar andere platen uit mijn koffers.
* Freddie Paris- Little Things Can Make A Woman Cry (Canada, Stardust, 1967, re: 20??)
Eigenlijk de b-kant van 'Face It Girl It's Over' welke ik al heb als 'Face It Boy It's Over'. Omdat ik de vrouwelijke versie daarvan net ietsje beter vind, ga ik voor de b-kant. Het is beide keren ballad met een beat. Niks wereldschokkends maar erg gezellig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten