De lengte van het bericht over The Charities valt tegen en eigenlijk heb ik op dit moment nog best zin om even te schrijven. Daar staat tegenover dat ik misschien later in de week eens geen inspiratie (of tijd) heb en dat ik me dan niet schuldig hoef te voelen. In plaats van de gebruikelijke achterstand loop ik vandaag een bericht vóór. De 'gezellige' berichten zijn doorgaans voor in het weekend maar 'Het zilveren goud' doe ik liever rond de zeventiende van de maand. Dat komt doordat ik op 17 juni 1989 officieel ben begonnen met het verzamelen van singles. Ik heb dan overigens al dertig waaronder een 'dure'. De zes singles die vanavond aan bod komen heb ik genoteerd voor maart 2000, maar kunnen evengoed uit april zijn. Voor deze maand heb ik geen platen genoteerd en daarna gaat het hek van de dam. Ik denk dat ik in de komende maanden wel meerdere afleveringen van 'Het zilveren goud' kan doen per maand. Ik moet nog geregeld aan haar denken en hoop dan maar dat ze gelukkig is. Het is niet haar echte naam maar ik ga haar vanavond Anna noemen. Een eerbetoon aan een erg lieve (en mooie) vrouw waar ik beter héél goed naar had kunnen luisteren...
Anna is een politiek vluchteling. Haar man is leider van een christelijke vakbond in een overwegend islamitisch land. Hij staat daardoor al jaren lang op een 'dodenlijst'. Sterker nog: Ze hebben al besproken wat te doen áls het gaat gebeuren. Er staat al een koffer ingepakt en er ligt een vliegticket zonder een datum. In deze landen stopt het niet bij één maar gaan ze de hele familie langs om maar elk spoortje van het gedachtegoed uit te roeien. Anna vertrekt hals over kop met haar twee jonge dochters en komt in Nederland terecht. Voor de sociale contacten en de taal beter te leren, gaat ze vrijwilligerswerk doen en komt bij ons in De Bilt. Anna zit boordevol creatieve ideeën voor onze verkoopetalages maar is ook niet te beroerd om de stofzuiger te pakken of ander schoonmaakwerk te doen. Soms helpt ze mee in het sorteren van de kleding en... schilt ze de aardappelen voor mij! In Mossley heb ik het altijd weten te ontwijken maar in De Bilt moet ik eraan geloven: We koken om toerbeurt voor het huis. Met een erg beperkt budget dus geschilde aardappelen zijn té duur. Mijn motoriek gaat niet samen met aardappel schillen. Zelfs niet met een speciaal mesje. Het is het ronddraaien van de pieper en tegelijk snijden waarbij het mis gaat. 'Wat eten we vanavond?', vraagt ze als ze de keuken binnen komt. Niet dat ze bij ons eet. 'Aardappelen?'. Als ik ja knik weet Anna hoe laat het is. Ik vind moeder altijd al heel behendig in het schillen van aardappelen maar bij Anna gaat de turbo aan. Binnen tien seconden is de aardappel kaal.
Het is nog de tijd dat overal volop wordt gerookt en zo ook bij ons in het gemeenschappelijke huis. Zelfs Anna rookt shag! Het zijn met name een oudere 'companion' en ondergetekende die dan vaak de aansteker niet kunnen vinden. Hij lag net nog op tafel? Een snelle blik naar Anna. O ja hoor, daar gaan we weer. Ze heeft een bloesje aan met een borstzakje en daar heeft ze de aansteker verstopt. Ik vind het vrij onschuldig maar 'geezer' John ergert zich daar mateloos aan. Hij noemt haar een 'cow'. Ik verwacht dat ze met een bredere Nederlandse woordenschat wel tot meer grapjes in staat is. Het is altijd prettig als ze er is! Op een zekere middag is ze opeens erg geïnteresseerd in mijn familie. Of ik nog ouders heb en broers en zussen. Als ik de vraag omdraai wordt het even stil. 'Zolang ik in Nederland ben, heb ik mijn ouders al niet meer gesproken. Ik weet niet eens of ze nog leven'. Dan vertelt ze het verhaal uit de vorige alinea. 'Als ik terug wordt gestuurd, zullen ze me meteen executeren als ik aan kom op de luchthaven. Ik heb dat er wel voor over want het idealisme van mijn man is ook de mijne. Ik wil alleen dat mijn dochters veilig zijn'. De oudste van de twee heb ik eenmaal ontmoet en die is rap geïntegreerd. Die laat zich de kaas niet van het brood eten en heeft zelfs al een Utrechts accent opgedaan.
We zijn al een keer met zijn allen naar Madurodam geweest maar Festival Mundial is ook een vast uitje voor De Bilt. Een van onze bewoners heeft in Tilburg gestudeerd en zijn appartement aangehouden. Hij gaat zo nu en dan op stap in Tilburg en hij kan ons slaapplek bieden met Festival Mundial. Ik werk in de winkel als Anna arriveert. Het zweet breekt me uit want het is hemels mooi weer en Anna is ingepakt in een regenjas en met een constructie van hoofddoeken. 'Mag ik wel even je kamer gebruiken?'. Maar natuurlijk! Let niet op de rommel, dat doe ik ook niet, enzovoorts. Ik kan weer adem halen als ze tien minuten later naar me toe komt. Haartjes los, lekker geurtje en een fleurig jurkje. Tijdens Festival Mundial trekken we heel veel samen op. Dan kijkt ze me op een bepaald moment aan en zegt ze: 'Dit is je laatste biertje, Gerrit. Anders wil ik je vanavond niet meer zien'. Oef... dat had ik niet verwacht. 'Ik vind je best leuk als je aangeschoten bent, maar ik hoef geen dronken kerels om me heen'. Ik weet wat me te doen staat, maar ja... ik ben 25 en smokkel toch een biertje tussendoor. Anna merkt het meteen en ik krijg flink op mijn donder. De volgende dag is het weer goed. Niet dat ik Anna iets te bieden heb als relatiemateriaal, maar ik zou op zijn minst haar wens hebben kunnen respecteren.
De zondagavond rijden we naar huis. De sfeer is uitgelaten in het busje totdat de chauffeur voorstelt om Anna af te zetten in Utrecht. We kunnen haar dinsdag halen waarna ze dinsdagavond op haar fiets naar huis kan. Dan wordt het stil in de bus en Anna begint te huilen. Nee, we moeten eerst terug naar De Bilt want Anna moet weer ingepakt worden in regenjas en doeken. Samen met een andere 'companion' zet ik haar fiets achterin de bus en brengen we haar terug naar het asielzoekerscentrum. Kort daarop verhuis ik naar Tuk en eind 2001 is ze al gestopt als vrijwilliger. Het laatste wat ik heb gehoord is dat ze getrouwd is met een Nederlander en hopelijk heeft dit haar in Nederland gehouden? Het is vooral als ik muziek hoor van Demis Roussos dat ik altijd even aan Anna moet denken. Ze heeft nog altijd een warm plekje in mijn hart.
3239 Waar Is Toch M'n Caravan - Herman Berkien (NL, Philips, 1983)
3240 Samantha - Diesel (NL, Mercury, 1988)
3241 Kaplaarzen - Dingetje (NL, Polydor, 1992)
3242 Oh Pretty Woman - Roy Orbison (UK, Monument, 1964, re: 1972)
3243 Beestjes - Ronnie & The Ronnies (NL, Delta, 1967)
3244 Free Me - Vatiations (Frankrijk, Pathé, 1970)
De eerste vier zijn singles die al een tijdje in De Bilt liggen in de bak voor een gulden. Herman Berkien uiteraard voor de novelty van mijn eigen caravan nabij Steenwijkerwold. Ik heb een lekkere zomerse herinnering aan het nummer van Diesel en... ach... Dingetje. Altijd een bloedhekel gehad aan het ding maar hoe vaak kom je deze tegen op vinyl? Roy Orbison heeft 'It's Over' op de keerzijde en hoewel ik die in Jutrijp heb liggen, wil ik hem wel opnieuw draaien in De Bilt. De overige twee zijn singles die binnenkomen bij onze winkel in Bilthoven en die ik heb gekregen van een medebewoner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten