Eindstreep: april 2025

Nog altijd wakker maar daar staat tegenover dat ik morgen pas op de middag ga fietsen als een dergelijke activiteit erin zit. Ik voel me daarentegen wel lusteloos en heb geen zin meer om platen op te zoeken voor een foto. Ik leen dus maar een hoesje van 45cat. Het overzicht en de top tien-lijstjes heb ik al eerder vanavond gemaakt. Zoals verwacht heb ik de twintig platen van de afgelopen dagen gewoon bij het totaal opgeteld en onderverdeeld. Ik heb ze nog niet beluisterd en ze staan dus niet in de top tien-lijstjes. Als er een echte uitschieter tussen zit, treffen we deze over twee maanden in de Gele Bak Top 100. Dus nog een allerlaatste berichtje voordat ik eens lekker languit in mijn bedje ga liggen.

Hoewel het op het eerste gezicht een vrij rustige maand lijkt, heb ik toch maar liefst 122 singles weten toe te voegen aan de bakken. De Gele Bak is daarbij de absolute winnaar met 62 singles. De Blauwe Bak levert 39 singles op plus twee 'pre-orders'. Tenslotte zijn er 19 dubbele singles waarbij ik ditmaal ook de singles van de Dizzy Man's Band heb gerekend. Die heb ik immers al in de jaren negentig gekocht maar blijken anno 2025 onvindbaar te zijn. De single van The Radiants wacht hetzelfde lot hoewel ik die nog had kunnen toevoegen vanwege Maurice & Mac. Dat is niet gebeurd en dus geeft dat twee top tien-lijstjes. Ik begin met de Blauwe Bak.

1. Fatal Attraction - The Charities

2. Things - Donny Mann

3. My Heart Is Drowning - Thee Sacred Souls

4. Lost Girl - Marc Hype & Jim Dunloop

5. Trying To Find Myself - Jimmy Briggs

6. I Don't Want To See Myself - Terry Callier

7. Everything You Touch - Willie Rogers

8. Cry Baby Cry - Van & Titus

9. Back In My Arms - The Ebonys

10. Lovin' Time - Bertha Tillman

De top tien van de Gele Bak heeft meer voeten in de aarde maar uiteindelijk kom ik tot de volgende singles

1. Quite A Surprise - Mayfly

2. Rosie - Joan Armatrading

3. Baby I Love Your Way - Peter Frampton

4. Empty Faces - Solution

5. All Cried Out - Alison Moyet

6. Ponte A Cantar - José Feliciano

7. So Far Away - Carole King

8. Military Madness - Graham Nash

9. I Guess The Lord Must Be In New York City - Nilsson

10. Don't Call Me Baby - Voice Of The Beehive

De twintig singles van de afgelopen dagen of de kersverse Week Spot. Dat gaat het bericht van morgen worden! Eventuele fietstochten kunnen in het weekend nog in een apart verhaaltje?

De vijftigsprong: Woensdag 30 april

Het gaat in deze verhaaltjes vooral over de fietsavonturen. Toch wil ik ook wel iets kwijt over de b&b. 'Oddingsplace' is de naam van het adres. Aan de buitenkant gewoon een hoekhuis in een woonwijk aan de rand van Hardenberg. Eenmaal binnen wordt je overdonderd door de Zuid Afrikaanse invloed. De eigenaar heeft in de jaren tachtig en negentig gewoond en gewerkt in Zuid Afrika, heeft daar de liefde van zijn leven getroffen en hun zes kinderen zijn daar eveneens geboren. De oudste dochter woont thans in Zuid Afrika en de eigenaar is daar voor een aantal weken. Dat weet ik al als ik de kamer heb geboekt. Normaal gesproken woont hij daar met zijn vrouw en zij zijn eraan gewend geraakt dat er voortdurend wildvreemden door hun huis spoken. De kamers zijn genoemd naar kampen in een wildreservaat en alle decoratieve artikelen in en rond het huis komen rechtstreeks uit Zuid Afrika. Het ontbijt is 'help yourself' maar overheerlijk. Ik heb het kleinste kamertje en dat heeft zelfs een mini-koelkastje. Daar heb ik voortdurend blikjes of flesjes cola liggen, heerlijk na zo'n fietsdag. Vandaag moet ik echter afscheid nemen van dit tijdelijke verblijf. Omdat ik snak naar nicotine steek ik in het parkje een sigaar op en neem dan ook bovenstaande foto. Het is het uitzicht op de wijk waar ik een paar dagen heb verbleven.

Ik heb in Hardenberg nog één boodschapje. Ik heb bij het station een kringloopwinkel gezien. Toch heb ik niet goed genoeg gekeken want ik fiets pardoes een verkeerde straat in en zie dan een andere kringloopwinkel. Ze hebben beide singles en dat is mooi meegenomen. Daarna fiets ik via Loozen (en weer een stop op het bankje) naar Gramsbergen en daarna door naar Coevorden. Daar weet ik ook nog een kringloop te zitten. Deze is echter verdwenen maar even verderop zit een andere kringloop. Dat brengt de score op twintig singles. Daarna fiets ik Coevorden in en trakteer mezelf op koffie met een twaalfuurtje. Dan verder naar Dalen en terug de route zoals ik die in september 2023 en 2024 heb gefietst. Of toch een beetje anders want ik ga ditmaal ook langs het strand van Schoonhoven. Nabij Elim merk ik dat de batterijen op raken. Toch loods ik mezelf door Hoogeveen en ga naar Fluitenberg. Op een bankje eet ik koeken en drink mijn allerlaatste frisdrank. Ik zit er best doorheen maar heb mezelf een belofte gemaakt. Het is nog zes kilometer naar Ruinen en daar ga ik genieten van een milkshake. Deze koude drank zorgt ervoor dat ik weer energie heb om via Ansen en Rheebruggen naar Uffelte te fietsen. Ik ben klokslag vijf uur thuis.

De vijftigsprong: Dinsdag 29 april

Het ontbreken van de dampvloeistoffen in Wietmarschen plus het zeer onbeschofte heerschap in de winkel maakt dat ik een lichte kater heb over gehouden van dit. Dan denk ik opeens aan de tabakswinkel in Meppen en met de wetenschap dat daar meerdere specialisten zitten. Maar ja... Is Meppen haalbaar vanuit Hardenberg? Ik meen even van wel maar moet daar snel op terug komen. Nee, natuurlijk niet! Meppen zit halverwege tussen Coevorden en Emmen en dan een flink stukje Duitsland in. Vanuit Hardenberg net zo'n operatie als bijvoorbeeld vanuit Uffelte. Toch zorgt dat er wel voor dat ik in de richting ga van Laar en Emlichheim. Ik start een beetje laat vandaag. Om tien uur zit ik nog koffie te drinken in de tuin van de b&b. Onderweg richting Gramsbergen passeer ik het bankje bij Loozen waar ik op zaterdag 21 september nog heb zitten genieten. Nu drink ik daar wat zuivel en eet fruit omdat ik daar een klein gebrek aan heb gekregen na twee dagen vlees en patat. Ik ga al vóór Gramsbergen de grens over en krijg opeens wéér een déjà vu. Nu gaat het verhaal terug naar de Vechtdalroute in 2009 als ik de bordjes in Duitsland niet onder de knie kan krijgen. Een hoek met een kruidenier en een 'Schützenhutte' met een stopcontact. Daar heb ik destijds mijn telefoon iets opgeladen. Even verderop begint het me weer te dagen. Ik mag ook over het fietspad langs de Vecht. Ik kan niet om Emlichheim heen en fiets vanuit daar naar Ringe. Ik heb dan al het plan van Meppen laten varen maar wil nog wel even kijken in Groot-Hesepe.

In Twist drink ik koffie met een taartje en ligt het Heseper Moor in de planning. Als ik dan zie dat Dalum vijf kilometer verderop ligt, begint het te kriebelen. Toch nog even in het Emsland kijken? Lingen komt al verschillende keren voorbij op de handwijzers en ook plaatsen als Geeste en Bawinkel die ik nog goed kan herinneren van september. Maar nee... die kant wil ik niet op! Het is even Dalum en een stukje het zuiden in en daarna weer oversteken richting Wietmarschen. Dat is het idee. De uitvoering is dat ik al snel in Biene en Holthausen ben en dan ook Lingen kan ruiken. Hoewel ik al helemaal geen belangstelling heb om daar te kijken, ligt Damaschke nog wel een flink eindje weg. Ik schuur tegen de noordwestelijke kant van Lingen aan. Inmiddels is het wel een uurtje of vijf en moet ik weer terug richting Hardenberg. Uiteraard via de knooppunten en dus met flinke stukken om. Weer een flinke klim om via een viaduct over de 31 te gaan en dan opnieuw richting Füchtenfeld. Ik wil echter niet hetzelfde stuk fietsen als gisteren en ga via Osterwald en Veldhausen en daarna via Gölenkamp naar Uelsen. Hier twijfel ik al even? Doorfietsen of? Ik zou natuurlijk ook in Uelsen kunnen eten maar aan de andere kant... ik wil ook voor donker terug in Hardenberg zijn. De drankenboer in Uelsen is al dicht, dat is jammer. Ik kijk op de klok en dan is het twintig voor acht. Oei! Vanaf Uelsen fiets ik in tegengestelde richting naar Itterbeck, in september het begin van mijn Duitse fietstocht. Inclusief een afdaling waarbij je niet teveel aan het leven gehecht moet zijn om niet in de remmen te knijpen. In Itterbeck ben ik het opeens zat. Ik wil niet meer toeristisch maar zo snel mogelijk terug zijn in Hardenberg. Ik kijk niet meer op de klok en zet de turbo aan. Even voor negen uur ben ik in Hardenberg. Op tijd om bij de Jumbo nog een paar blikjes drinken te halen.

Ik zou eerder van plan zijn geweest om naar de chinees te gaan, maar... door het droge weer en de stoffige wegen voel ik me té vies om naar de chinees te gaan. Ik kan het me zelfs niet permitteren om op en neer naar de b&b te fietsen. Ik ga meteen door naar Jeruzalem voor ditmaal een kapsalon. Terug in de b&b schrijf ik mijn stukje in het gastenboekje en heb geen moeite om even later in slaap te vallen.

De vijftigsprong: Maandag 28 april

Voel ik me sentimenteel? Ach welnee. Het schuift gewoon weer een jaartje op en toevallig is het deze dag een halve eeuw geleden dat ik dit leven heb aanvaard. Toch heb ik me wel zitten bedenken: Ik wil de zondag graag besluiten met 'Blue Jays' en de maandag openen met 'Days Of Future Passed' van The Moody Blues. Is dat gelukt? Niet helemaal want ik wil wat proviand inslaan voor onderweg als ik langs ga bij de nabijgelegen Spar-winkel. Wat hoort mijn oor? 'Beautiful' van Christina Aguilera? Ik moet lachen want ik heb het nummer in jaren niet meer gehoord. Op een ene of andere manier past het liedje vandaag als een handschoen maar dan opnieuw... ik wil dit niet de hele dag blijven zingen. Als ik de fiets start voor de fietstocht trap ik dus af met 'Days Of Future Passed', gevolgd door een aantal 'nieuwe' albums die ik nog niet integraal heb gehoord plus 'Siren' van Roxy Music welke ik in tien jaar niet heb gedraaid. Ik heb vandaag de keuze tussen vest of zomerjas en het wordt de laatste. Dat is bij vlagen aan de erg warme kant maar vooruit maar... Wat gaan we vandaag doen? Nou, eerst maar eens de grens over en naar Neuenhaus en vanuit daar verder plannen. Het lijkt me wel aardig om via Uelsen naar Neuenhaus te gaan en, jawel, dat is eigenlijk routine. Uelsen komt namelijk vóór Neuenhaus. In Uelsen fiets ik praktisch door een kringloopwinkel en zo koop ik toch nog een paar singles op mijn verjaardag.

Als ik Uelsen wil verlaten krijg ik opeens een flashback. Het winkelplein aan de linkerkant. De typische stoplichten. Ach verrek, hier ben ik in september ook geweest. Het is dus logisch om vanaf de grens via Uelsen naar Neuenhaus te fietsen. Van Uelsen naar Neuenhaus volg ik dan ook de route die ik in september heb gefietst. In Neuenhaus is het opnieuw oriënteren. Op de kaart ziet het er vrij eenvoudig uit om, als het ware, over te steken naar Lingen. In de praktijk valt dat tegen en moet ik uiteindelijk via Nordhorn. Ditmaal heb ik Wietmarschen in het vizier. Waarom? Ik heb gelezen van een kiosk die in vapes zou doen. Ik wil proberen om vloeistofjes mét smaakjes te scoren. Ik hannes in het begin wat rond in Neuenhaus en begin ook wel trek te krijgen in koffie met wat lekkers. Bij het station zit een bakkerij waar ik een koffie en een broodje spiegelei naar binnen werk. De Duitse knooppunten zijn op zichzelf best overzichtelijk maar gaat wel met gigantische omwegen. Dat heb ik op een bepaald moment wel gezien en ga gewoon een stuk parallel aan een rijksweg om maar flink wat op te schieten. De kiosk in Wietmarschen is een teleurstelling. Geen vloeistof en zelfs de wegwerp-vapes zijn vrij prijzig. Ik koop er eentje voor een tientje. Dan maar weer de knooppunten volgen. Ik ga noordelijk naar Füchtenfeld en daarna westelijk naar Georgsdorf. Daar haal ik nog wat te eten en te drinken. Dan besluit ik ook de jas in de tas te doen en in het t-shirt verder te fietsen. Dat kan prima!

Ik kan de tocht niet helemaal reconstrueren. Ik volg de knooppunten en deze laten me voornamelijk over ruilverkavelingswegen fietsen. De noordoostelijke wind heeft als voordeel dat je altijd wel iets van zijwind hebt en dat houdt het fris. Ik kom bij Achterin weer op Nederlands grondgebied en ga via Stobbenhaar naar Hoogenweg. Even later ben ik weer terug in Hardenberg en fiets meteen naar de b&b. Daar fris ik mezelf een beetje op want ik heb een ideetje voor vanavond. Ik heb gisteren gezien dat chinees restaurant De Lange Muur ook op maandag is geopend. Daar moest ik de verjaardag maar even vieren met een maaltijd. Helaas is deze dicht. 'Van 28 april tot en met 5 mei zijn we met vakantie'. De chinees bij het station is altijd op maandag dicht. Tja, wat nu? Ik fiets door het centrum van Hardenberg maar het is vooral shoarma en kebab. Bij Jerusalem kijk ik op het kaartje en zie dat deze spareribs doet. Een paar mondharpen met frietjes en een salade. Dan maar zo...

Staat er een plaat synoniem aan deze bijzondere verjaardag? Ja, de kersverse Week Spot is eentje uit den ouden doosch maar hoort verder helemaal bij deze dag. Die ga ik later aan jullie voorstellen.

De vijftigsprong: Zondag 27 april

Toch maar goed dat ik nog even heb gewacht met de 'Eindstreep'. De afgelopen dagen zijn er nog twintig singles bij gekomen. Ik denk dat ik op zichzelf zonder deze titels een 'Eindstreep' kan samenstellen, maar het telt wel weer op bij het totaal. Ik ben zondagmorgen al heel vroeg wakker maar nog niet meteen bereid om te fietsen. Eerst moet ik mezelf mishandelen met een scheermes en dat is me goed gelukt. Ik zet een vers mesje recht in mijn lip waardoor ik een beetje slordig op pad ga. Het zij zo... Vanmiddag om vijf uur draai ik de voordeur in Uffelte van slot en het is met name deze laatste dag die me loodzwaar is gevallen. Dat zal te maken hebben met de fietstocht van gisteren maar ook de hoge temperatuur. Ik moet een keuze maken tussen zomerjas of vest en kies dan toch voor de zomerjas. Buiten de stad om is het nog wel enigszins uit te houden met het accessoire maar dat is anders als je stil komt te staan of een stuk door een stad of dorp moet fietsen. Enfin, in deze korte serie ga ik nog eenmaal de fietskilometers afleggen van de afgelopen dagen. Ik ben pas rond drie uur op de fiets gestapt en ben precies drie uren later in Hardenberg.

In de Schoolstraat kom ik al een kind tegen dat vraagt of ik het niet warm heb. Tja, ik heb het jasje los aan maar zou in principe best zonder kunnen. Toch hou ik dit de hele rit aan en, net als vanmiddag, is het op de kale ruilverkavelingswegen nog net fris genoeg om je niet kapot te zweten. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden en ook naar Hardenberg ken ik een aantal variaties op het thema. Het wordt uiteindelijk toch één van mijn favoriete routes. Het is de tocht van de vakanties en met name de laatste vakantie in Duitsland heeft deze route een speciaal gevoel gegeven. Ik ga via Ansen naar Ruinen. Daar wip ik even aan bij de buurtsuper voor een paar koude drankjes en een hapje voor onderweg. Dan vervolg ik mijn weg over Echten en Zuidwolde naar Linde. Daar hou ik even pauze en fiets dan iets anders dan dat ik de afgelopen keren heb gedaan. Het blijkt het stuk te zijn dat ik in de zomer van 2022 heb gefietst. Dat scheelt een stuk Dedemsvaart. Dan het mooie fietspad door het Rheezerveen. Ik heb mezelf al een beetje georiënteerd en weet dat ik bij binnenkomst in Hardenberg al in dezelfde hoek moet zitten als de bed & breakfast. Dat is uiteindelijk vrij eenvoudig te vinden. Ik ben met de gastvrouw overeen gekomen dat de huissleutel op een bepaalde plek ligt. De fietsenstalling is een verhaal apart. Pas na heel veel vijven en zessen heb ik ontdekt waar deze moet zijn. Als mijn spulletjes op de kamer staan, ga ik vervolgens lopend naar het centrum. Dat is een goede twee kilometer maar een erg fraaie tocht. Waar heb ik zin in? Ik heb thuis nog een halve bak bami gehad en hoef dus geen afgeladen bord eten te hebben. Ik stel mezelf tevreden met een kapsalon en loop dan weer terug naar de b&b. Ik heb genoeg energie om nog even een boekje te lezen dat is geschreven door de eigenaar van de b&b en los een paar onafgemaakte puzzels op in het puzzelboekje dat op het bureau ligt. Als ik op bed ga zitten en nog even wat muziek wil beluisteren, gaat het opeens erg snel. Ik zeil geregeld even weg en besluit dan maar de muziek uit te zetten en de lichten uit te doen. De laatste plaat als 49-jarige is overigens 'Blue Jays' van Justin Hayward & John Lodge.

Singles round-up: april 10

In de tijd van Koninginnedag stap ik nog wel eens op de fiets of in de benenwagen voor een festiviteit. Ik denk dat het letterlijke uitstapje naar het Beat-trix festival in Meppel in 2012 de laatste keer is geweest. Bij de kroning van Wim-Lex zit ik in een tijdelijke depressie en sindsdien kan ik me niet heugen dat ik ooit nog iets heb gedaan met Koningsdag. In 2016 ben ik op deze dag met het eerste spul verhuisd naar Uffelte en heeft een vriend me aangesloten op het internet. Verder is Koningsdag voor mij vaak een inactieve rustdag. Ik zou op zichzelf best vanmiddag nog even willen fietsen, alleen... kan ik de tijd ook anders gebruiken. Bijvoorbeeld om op Soul-xotica te publiceren, even wat aan mijn uiterlijk aan te passen (lees: een scheerbeurt) en ik moet vanavond serieus koken want anders kan ik de ingrediënten naar de Kliko brengen. Laat me nu eerst maar beginnen met de 'Singles round-up'. Er zijn de afgelopen week geen nieuwe platen meer binnengekomen en ik trap vandaag af met een nieuwe release die ik bij de 'Singles round-up' met de nieuwe releases over het hoofd heb gezien. Vanavond ga ik dan alvast de 'Eindstreep' aan jullie voorstellen, woensdag vul ik de rest van de maand met verhaaltjes over het uitstapje.

* The Break Cracker- Cosmic Freaks (UK, Echo Edits, 2025)
Naast dit plaatje heb ik ook een paar slipmats gekocht van Simon met het design van het label van dit plaatje van The Beat Cracker. Exact dezelfde kleuren. Ik heb dan overigens nog geen noot gehoord van het plaatje maar bij Echo Edits kan ik bijna niet mis grijpen. In wezen is Simon een Mod met muzikale liefhebberij in dezelfde hoek, dus interesse in (latin) jazz maar ook 'freakbeat'. In Amerika heet zoiets psychedelica. Op beide kanten van deze single ligt een obscuur Latin-ding ten grondslag en wordt op 'Cosmic Freaks' de nadruk gelegd op een heel klein stukje fluit dat door het hele nummer heen wordt gesampled. 'Boca Cherie' is meer wat je verwacht van psychedelica met vervreemdende elektronisch geluiden, alleen ben ik daar niet zo zeker van of dat in de praktijk werkt voor een dansvloer. 'Cosmic Freaks' blijft per draaibeurt groeien bij mij.

* Cool Million feat. Seest- One Of A Kind (Duitsland, Sedsoulciety, 2025)
Hoe exclusief wil je het hebben? Deze single is op transparant vinyl en ik weet nu niet of het geldt voor de totale oplage of specifiek deze, maar er zijn slechts vijftig exemplaren in omloop. Ik ken Sedsoulciety dankzij de Roy Ayers-'hit' van vorig jaar (eigenlijk een heruitgave uit 1997) en krijg het hierdoor aanbevolen. Het weer is net ietsje minder geworden op dat moment maar de eerste lente heeft de zomer in mijn hart doen ontwaken. Daarbij hoort een potentiële zomerhit. Het zou zomaar kunnen dat dit nummer een tweede leven krijgt in een digitale vorm en alsnog dé ultieme mainstream-zomerhit gaat worden, ook al betwijfel ik dat. Het is echter het zomerse deuntje dat in geen enkele hippe discotheek zou misstaan. Niet de meest soulvolle plaat maar wel zeer geschikt voor de dansvloer.

* The Ebony's- Back In My Arms (US, B-Town, 1968, re: 2025)
Ofwel... Brewerytown. Een label waar ik tot een paar maanden geleden nog nooit van had gehoord en waar ik inmiddels al drie releases in de koffers heb. Het is een label dat beide dingen doet: Zowel het uitbrengen van fonkelnieuw materiaal als aandacht voor de zeer obscure dingen uit een grijs verleden. Deze single van The Ebony's verschijnt oorspronkelijk in 1968 op het kleine Avis-label. Het is praktisch onvindbaar. 'Back In My Arms' is verrukkelijke crossover-soul. 45cat heeft geen bouwjaar voor dit nummer staan en een week geleden twijfel ik nog of het misschien niet uit de vroege jaren zeventig komt. Een welverdiend applaus nu ik op Discogs zie dat het uit 1968 komt. Zoals we van een band uit Philadelphia gewend zijn, heeft het mierzoete vocalen en perfecte harmonieën maar ook het eigenzinnige orkest geeft dit nummer een extra sfeer. Het blijkt dezelfde Ebonys te zijn als van de latere platen op Philadelphia International. 'I Can't Help But Love You' is waarschijnlijk meer geschikt voor de Northern Soul maar ik hou het voornamelijk bij 'Back In My Arms'.

* Marc Hype & Jim Dunloop- Lost Girl (UK, Dusty Donuts, 2025)
Een plaat krassen kan zelfs een kind. Een plaat op een specifieke plek krassen en daarmee nieuwe muziek creëren is een kunst die niet iedereen onder de knie heeft. Marc Hype is een legende op dat gebied, een man die op onnavolgbare wijze platen in elkaar kan draaien zodat er een nieuw nummer ontstaat. Zo nu en dan moet ik me even laven aan live-video van de man en heb ik eveneens een interesse voor zijn platen ontwikkeld. Als ik een stukje heb gehoord van 'Lost Girl' ben ik meteen overstag. Dat origineel... dat ken ik... maar wat is het? Ik ga 'live' een poging wagen want de betrouwbare bronnen geven geen uitsluitsel. De vraag is beantwoord. Het is gebaseerd op 'Lost Freestyle' van Nas uit 2019 en deze gebruikt de sample van 'Accept Me' van Angela Bofill. Die moet ik nu ook origineel zien te vinden want dit smaakt naar meer. Het is een 'Late Night Rework' en daardoor nog wel enigszins geschikt voor mijn koffers.

* Outback- Strangers (US, Symphonical, 1972, re: 2025)
Deze Outback is afkomstig uit Tulsa in Oklahoma, niet meteen de bakermat van de soul. Toch is dit wel één van de betere heruitgaven die ik in een tijdje heb gehoord. Het begint groots en meeslepend maar wordt dan rustiger van aard. Opvallend zijn de blazers die me heel erg doen denken aan bepaalde Miami-producties. De persinfo schrijft het nummer een gospel-invloed toe maar dat kan ik er tekstueel niet uit halen. Het is een ambitieuze productie welke ruim vijftig jaar later nog altijd staat als een huis. De b-kant heet 'Reggie's Thang' en daarop mag saxofonist Reginald Cherry zijn ding doen. Ik hou het dan toch maar bij 'Strangers'.

* Freddie Scott- You Got What I Need (UK, Bewith, 1968, re: 2018)
Volgens mij is deze opnieuw geperst, maar de heruitgave is oorspronkelijk van 2018. Biz Markie heeft dit nummer gesampled en hierdoor is een hernieuwde interesse ontstaan voor deze single. Het plaatje is geschreven en geproduceerd door het koninklijke duo van Kenny Gamble en Leon Huff en behoort daarmee tot de vroegste samenwerking van de beide heren. Ik hoor Freddie persoonlijk het liefste in de ballades maar 'You Got What I Need' is verder klassieke Philly-soul met alle ingrediënten uit deze stad. 'Powerful Love' is dan nog meer upbeat en voor mij totaal niet interessant. 'You Got What I Need' hoort gewoon in iedere soul-collectie thuis en dan liever op stevig vinyl dan op afgedraaid styreen.

* Thee Sacred Souls- My Heart Is Drowning (US, Penrose, 2025)
Een plaatje dat naadloos aansluit op de recente aanwinst van The Charities op Colemine. Vergeet de jaren zestig, de beste jaren zestig-muziek wordt in 2025 voortgebracht. Je zou zweren dat er in het achtergrondkoortje een dame zit, maar het zijn allemaal stoere mannen met baardjes. Dit moet binnenkort ook nog eens de Week Spot worden!

Alwéér 25 jaar deel 2

Voorlopig werk ik op dinsdag en donderdag. Na de vakantie wordt dit hopelijk uitgebreid naar dinsdag, donderdag en zaterdag. Ik ben in Steenwijk verantwoordelijk voor de 'eigen' post, de PostNL-wijken worden door een vast team gelopen. Omdat er Paasmaandag geen post wordt gesorteerd, is er op dinsdag niets voor mij om te bezorgen. Ik spreek met mijn chef af dat ik op woensdag en donderdag ga werken, maar... waarom eigenlijk? Ik kan ook op woensdag en vrijdag werken. Over twee weken is hetzelfde aan de hand omdat Bevrijdingsdag dit jaar een officiële vrije dag is. Ik heb gisteren geregeld dat ik morgen aan de slag mag en... dat heb ik ook zo gepland. De regen valt niet met bakken uit de lucht maar zo'n voortdurende regen als vandaag vind ik helemaal niks. Het doorweekt alleen maar en dan heb ik het niet over de kleren. Zelfs de post wordt nat in de fietstassen. Morgen ziet het er een stuk vrolijker uit. Heb ik nog plannen voor vandaag? Ik moet in ieder geval naar de winkel voor het avondmaal en verder zou ik de koffiepot wel weer eens kunnen afwassen. Ik zou de foto dan ook later kunnen nemen? Ach welnee, het is me wel goed zo. Het is, denk ik, het enige verjaardagscadeau uit de afgelopen vijfentwintig jaar dat ik meerdere malen per dag in mijn handen hou en dus mag het, 'as is', als fotomodel fungeren. Ik vermoed dat ik de binnenkant niet goed genoeg heb afgedroogd de laatste keer waardoor er koffie is blijven plakken...

Nieuwe ronde, nieuwe kansen in 2000. In Mossley wil ik eerst mijn verjaardag geheim houden en 2 mei als nieuwe verjaardag instellen. In De Bilt zou ik dit opnieuw kunnen doen? Toch vertel ik de coördinator hoe de vork in de steel zit. In 2000 is het Koninginnedag op zondag waardoor de festiviteiten op zaterdag zijn. Ik heb een uitstapje naar Tuk gepland en dat moet met de scooter gebeuren. De vrijdag van mijn verjaardag sleutelt Des aan de Vespa en maak ik een paar proefritjes. Gaat prima zo! 's Avonds vier ik het met een patatje in de snackbar, dat is mijn feestmaal en ga vroeg slapen. De volgende ochtend vertrek ik alweer vroeg op de scooter. In 2001 woon ik inmiddels bijna een jaar in Tuk. De hele familie wordt uitgenodigd waaronder een 'goede vriendin' die het echter opvat alsof ik haar ga voorstellen aan de familie. Dat heb ik verkeerd aangepakt! In 2002 woon ik net een maand bij Jan in Steenwijk en hij is een paar dagen weg. Ik ontvang de familie die middag op de Irisstraat en tegen het einde komt ook Jan met zijn dochter. Het is uiteindelijk een hele gezellige verjaardag geworden. Een jaar later heb ik intrek genomen in de Rembrandtstraat. Hoewel ik er nog maar drie maanden woon, moet ik wel even schoon schip maken. Ik heb heit en mem die avond op bezoek en hoewel ze het helemaal niks vinden, is dit de laatste keer dat ik de verjaardag met familie heb gevierd. In 2004 maak ik de zondag van tevoren een uitgebreide fietstocht en ben in de buurt van Assen als ik begin te twijfelen of ik de achterdeur wel dicht heb gedaan. Wat wil ik daar nu aan veranderen? Als ik 's nachts thuis kom, blijkt de deur wagenwijd open te staan. De 27e verjaardag is al 'pijnlijk' geweest, dertig is helemaal een mijlpaal waar ik niet teveel aan wil denken. Ik zet het in de week voor mijn verjaardag op een zuipen en hier verdwijnt het laatste stukje van de 'bonus' die ik in de maanden ervoor van de sociale dienst heb gekregen.

Van 2006 weet ik niet meer heel veel van de verjaardag te herinneren. Waarschijnlijk met veel drank? Dat jaar draai ik op Koninginnenacht plaatjes in Zwolle, dat is de enige link met die tijd. Ik verwacht dat het in 2007 ook met veel drank gepaard is gegaan. In 2008 ben ik aan het werk op de Dyka en trakteer de collega's op koeken. 's Avonds ga ik het solistisch vieren in De Karre. Een jaar later verblijf ik tijdelijk in Meppel. Ik ben een paar weken eerder gestopt met de drank en op dat moment heb ik ook de peuken vaarwel gezegd. De andere patiënten zamelen geld in voor een cadeau en dat wordt een stolpfles vol met snoep om me te motiveren om vooral van de tabak af te blijven. Helaas ga ik een week later uit protest weer roken. Ik win in deze periode iets bij een spelletjesavond maar heb dat aandenken al lang weg gegooid. De stolpfles blijft een tijd in de kast staan totdat ik besluit dat het goed dienst kan doen als koffiepot. Waarvan akte. In 2010 ga ik 's middags op bezoek bij een Buze-vriend en wip even langs bij een vriendin. Die stelt voor om samen naar de chinees te gaan. We zullen deze traditie in 2011 voortzetten maar dan blijkt haar vriend bij haar te zijn. Dat is overigens de vriend waarvan we in 2022 afscheid hebben moeten nemen, maar op dat moment is onze vriendschap op een dieptepunt. In 2012 woon ik pas in Nijeveen en zal de avond van tevoren plaatjes draaien tijdens een vinylcafé in De Buze. Dan ontdekt een vrijwilliger dat ik om middernacht ga verjaren en wordt ter plekke een feestje voor me georganiseerd. De verjaardag zélf vier ik bij de chinees in Meppel en 's avonds een aantal mooie films thuis. In 2013 ga ik de 's middags wandelen met W. in Giethoorn.

Ik zit daar even te twijfelen tussen 2013 en 2014 maar nu weet ik het weer. Mijn 38e is inderdaad in Giethoorn. Mijn 39e valt op een maandag en ben ik aan het werk. De dag ervoor ben ik naar het concert van Electric Eel Shock in Steenwijk geweest, hetgeen ik reken tot het vieren van mijn verjaardag. Mijn veertigste vier ik met veel bombarie op de radio. Het weekend ervoor organiseer ik een show waar de luisteraars me mogen trakteren op een nummer en waarbij ik vervolgens een nummer aan hen mag opdragen. Zelfs mijn eigen zus doet mee! Ik kan me niet herinneren of broeder heeft meegedaan aan deze show. De verjaardag zélf doe ik een 'Tuesday Night Music Club'. Op de ochtend van mijn 41e verjaardag ontwaak ik in Uffelte. Op de vloer en niet heel erg goed geslapen, maar vooruit maar... het is dan mijn wens om hier wakker te worden. Ik moet die dag gewoon aan het werk en vier het 's avonds nog een beetje thuis met muziek. In 2017 vier ik het solistisch. Ik ben aan het werk geweest in Steenwijk en hoewel ik niet een ruim budget heb, haal ik een paar lekkere dingen en geniet daarvan op mijn terras. In 2018 heb ik afgesproken met W. in Steenwijk. Het is een zaterdagmiddag en we lopen de stad in. Ik koop een paar plaatjes en we drinken nog iets op een terrasje. De volgende dag heb ik last van spit. In 2019 is de Pioneer net 'uitgevallen' en ga ik maar een eind wandelen op deze zondag. Ik haal wat feestelijkheden in Havelte en eet deze onderweg op. In 2020 vier ik mijn verjaardag op de radio met twee uren lang alleen maar singles uit 1975. In 2021 ben ik helemaal uit mijn hum en ga 's avonds nog een eindje wandelen. Volgens mij hebben we dan nog altijd de avondklok?

De verjaardag van 2022 is best wel memorabel. Ik eet koffie met appelgebak bij de buren van De Roskam als moeder belt. Als ze hoort dat ik met de viering ben begonnen, stelt ze voor over een half uur opnieuw te bellen. Uiteindelijk moet ik haar bellen omdat ze het is vergeten. Hoewel ze al op leeftijd is en met name het geheugen haar in de steek laat, kan ik dan nog niet vermoeden dat het de laatste verjaardagswens is geweest van haar kant. 's Middags belt broer als ik in Hoogeveen ben voor heel veel singles. 's Avonds doen we dat opnieuw. Ik heb mezelf die avond getrakteerd op patat in Ruinen. In 2023 moet ik ook gewoon aan het werk en vind dat wel prima. Ik trakteer op het werk en het telefoontje met broer is gewoon één van de absolute hoogtepunten van een verjaardag. Let wel: Dit had ik ook gezegd als hij nog springlevend was geweest. In 2024 komt W. met het idee om af te spreken voor een strandwandeling. Dat is niet geheel een succes door de gemene harde wind. Op zichzelf wil ik wel lekker uitwaaien aan de kust maar het heeft meer weg van een zandstorm. Het is dit jaar in januari dat ik denk aan de komende verjaardag. Het uitstapje naar Bunnik is me goed bevallen, hoewel zestien jaar niet echt een lustrum is. Wat als ik nu eens de week van mijn verjaardag vrijaf neem? Dan kan ik altijd zien wat ik ga doen. In februari en maart zie ik het helemaal niet zitten om weg te gaan en het gaat twee weken geleden opnieuw kriebelen. Hoewel het meivakantie is, heeft Hardenberg genoeg plek en zo heb ik een week geleden dit uitstapje gepland. Komende woensdag het volledige verhaal en de foto's hiervan!

Singles round-up: april 9

Het zou immers een kwestie van beginnersgeluk kunnen zijn? Ik heb afgelopen zaterdag het geld afgetikt voor een zeer gelimiteerde single die uit Engeland moet komen. Ik vrees dat deze pas in mei binnen komt en ook weet ik niet zeker of de fysieke plaat al is geperst. Het is deze en een andere die ervoor zorgen dat ik de 'nieuwe' singles nog even laat liggen. Qua 'oude' singles ben ik deze maand wel klaar of ik moet begin volgende week nog zwart vinyl treffen. Deze gaan dan in ieder geval door voor mei. De planning op Soul-xotica is als volgt: Eerst de oude plaatjes, dan het tweede deel van 'Alwéér 25 jaar' welke ik ook vandaag ga publiceren. Morgen of zaterdag de 'nieuwe' singles en zaterdagavond de 'Eindstreep'. De berichten van zondag tot en met woensdag krijgen jullie dan woensdag van mij. Ik heb voor een paar nachten een bed & breakfast in het immer bruisende Hardenberg geboekt. Vooral met het idee om heel veel in de Duitse grensstreek te fietsen. Met uiteraard ook een kleine 'flashback' naar de vakantie van vorig jaar. Ik heb er zin in! Nu eerst tien singles die ik van Discogs heb gekocht en de eenling die vorige week is meegekomen vanuit Ruinerwold.

* Jim Capaldi- It's All Up To You (UK, Island, 1974)
We beginnen meteen met een 'dubbele'. Ik neem de Duitse mee vanuit Dedemsvaart maar deze is niet helemaal smetteloos. Erg jammer want ik vind het een enorm goed nummer! Ik speur dezelfde week al op Discogs en zie dan deze fraai geprijsde Engelse persing staan. Later die week ontdek ik ook dat het nummer zowaar nog in de Engelse hitparade heeft gestaan. Dat heb ik kunnen weten want Jim heeft vóór Nazareth al een grote Engelse hit met 'Love Hurts'. Engelse persingen klinken sowieso beter en deze heeft ook last van achtergrondgeluid maar niet zo extreem als de oude. Klaar voor de Gele Bak Top 100!

* Carole King- So Far Away (UK, Ode, 1971)
In mijn hoofd schrijf ik al de volgende aflevering van 'Alwéér 25 jaar' en bij één van de jaren speelt ook dit nummer van Carole King een rolletje. Nadat ik eens bij een kringloopwinkel een lelijke jaren tachtig-heruitgave zonder hoes heb gekocht, trakteer ik mezelf in de zomer van 2002 op een exemplaar van Carole King's 'Tapestry'. Een album dat ik in 2003 nog heel veel draai en ongetwijfeld ook bij 'de schoonmaak' heeft geholpen. Meer daarover in het betreffende bericht. Bij het zien van een Engelse persing krijg ik een week gevoel in mijn knieën, zeker als het plaatje bijna wordt weggegeven. 'So Far Away' heeft enige steenslag gehad maar dan opnieuw: Het is de Engelse persing en deze klinkt erg smakelijk. Ik moet bekennen dat 'Tapestry' voor mij wel een album is dat in 2003 is achtergebleven.

* Barbara Lewis- Snap Your Fingers (NL, Atlantic, 1964)
In Nederland de opvolger van 'Hello Stranger'. Heel aardig detail is dat deze single met het originele Atlantic-hoesje komt. Het is het Amerikaanse hoesje met één 'A' vervangen door het Bovema-logo. Polydor gaat vanaf 1966 de distributie doen voor Atlantic in Nederland. Het is niet het beste dat ik van Barb heb gehoord maar desondanks mag het gewoon in de Blauwe Bak. Op de flip staat 'Puppy Love', zo leer ik van 45cat. V&D heeft het nodig gevonden om het prijsstickertje op het label te plakken waardoor de titel onleesbaar is. Hij is dus ooit voor 58 cent verkocht? Oh, dat valt niet tegen. Het is niet het ding van Paul Anka dat is gecoverd door onder andere Donny Osmond. Deze 'Puppy Love' komt uit de pen van Lewis en is meer uptempo. De soul ontbreekt een beetje aan beide kanten maar... zoals gezegd... hier heb ik nog wel ruimte voor in de Blauwe Bak.

* Mr. Waldy & Greenlight- Yellow Rose Of Texas (België, Ronnex, 1970, re: 1980)
Je weet maar nooit? Ik heb sinds jaar en dag 'Neptune' in de Blauwe Bak staan omdat ik deze 'groovy' genoeg vind voor 'Do The 45'. Ik had wellicht ook even op Youtube kunnen kijken want dit blijkt helemaal niks te zijn. In 1970 is 'Boogie Woogie Blues' overigens de a-kant maar dat is in 1980 verwisseld. Beide kanten zijn opzwepende stukken met prominente mondharmonica maar het wordt nergens 'groovy' genoeg voor de Blauwe Bak. Ik heb uit lieverlee afgelopen zaterdag 'Neptune' maar gedraaid.

* Graham Nash- Military Madness (NL, Atlantic, 1971)
Op een bepaald moment heb je zoveel besteld bij een handelaar dat het om de verzendkosten niets meer uit maakt. Dan mag er opeens veel. Deze van Graham Nash is uitgevoerd met een prachtig fotohoesje en nu ik de plaat beluister, heb ik geen spijt. Ik heb het nummer jaren lang op een elpee gehad en ben het ergens alweer een beetje vergeten. Anno 2025 smaakt het naar meer en, ja, de militaristische kolder blijft gewoon voortdenderen.

* The Radiants- Hold On (NL, Chess, 1968)
Helaas niet met het fotohoesje, hoewel ik die afgelopen weekend wel heb gebruikt om de 'listen again' van 'Do The 45' te promoten. De single is zeer aantrekkelijk geprijsd en mag dus mee als kassakoopje. Wat is er beter dan een Amerikaanse 'original'? Een Nederlandse! Dat geldt zeker voor plaatjes op Chess. Waar je met Amerikaanse persingen hebt te maken met styreen, daar is de Nederlandse van stevig vinyl. Bovendien is Artone nogal eigenzinnig. Waar in andere landen, ook Engeland, een kopie van een kopie wordt gemaakt, daar staat Artone erop dat ze de oorspronkelijke masters mogen gebruiken. Dat maakt de jaren zestig-singles op Motown ook zo gewild onder verzamelaars. 'Hold On' knalt uit de luidsprekers zoals dat hoort. Mijn oude Amerikaanse klinkt een stuk minder. Bovendien heeft deze single een fraaie bonus op de flip: 'You Left The Water Running'  van Maurice & Mac. Dat klinkt ook fantastisch op een Nederlandse persing hoewel ik deze nog niet in een andere vorm heb.

* Second City Sound- The Dream Of Olwyn (UK, Major Minor, 1969)
Mijn collega Lee gebruikt 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' van Ron Grainer als 'bed music' in zijn Northern Soul-show. Het nummer is echter uitgevoerd door een veelvoud aan orkesten en ik moet grinniken als ik deze zie staan. Qua 'A Touch Of Velvet' haalt dit het niet bij Mood Mosaic, dat voorlopig mijn favoriete versie blijft. Dromen over Olwyn? Nee, ik zie heel wat overleden mensen in mijn dromen recentelijk maar Olwyn is de grote afwezige. De enige dame met die naam is het oudere vrouwtje dat me in Mossley gezelschap houdt in het winkeltje en me zo nu en dan wat extra zakgeld toe stopt. 'Here, have yourself a pint tonight'. Maar goed... terug naar de plaat. 'The Dream Of Olwyn' is een zwaar sentimenteel instrumentaal ding. Ik neig dan toch naar de niet al te bijzondere 'Touch Of Velvet'.

* Roscoe Shelton- Strain On My Heart (US, Sound Plus, 1964, re: 1973)
Als de voormalige dj meer optredens had gehad? Dan zou hij ongetwijfeld een Edding-stift hebben kunnen veroorloven. Met een balpen wis je nu eenmaal niet zoveel uit op een label. Dat de single zijn roots heeft in de Suri-soul is iets waar ik wel zeker van ben. 'Strain Of Love' klinkt bijna bluesy maar de blazers stoppen nog wat soul erbij. Het wordt vanonder de teennagels vandaan gezongen en dus is het voor mij een winnaar. 'A Man's Love' op de flip gaat ook lekker 'deep' en uiteindelijk moet ik toegeven dat dit mijn favoriete kant gaat worden. Ik heb zaterdag 'Strain' gedraaid, komende zaterdag moet 'A Man's Love' maar langskomen!

* David Smith- See Me (NL, NAP, 1973)
'You can't judge a record by looking at the label'. Toch laat ik mezelf heel vaak verleiden door een label waar ik fijne associaties mee heb. Of... laat ik een plaat liggen omdat het label me niet aanstaat. Bij mijn voorlaatste bezoek aan de bedrijfsarts heb ik een rondje gedaan langs de lokale kringloopwinkels. In Ruinerwold liggen dan twee van Deep Purple die ik in het achterhoofd hou. Helaas, ze zijn beide verkocht. 'Super Trouper' heb ik op zichzelf wel op goed vinyl, maar mijn hoesje is een beetje vergaan. 'Woman From Tokyo' had ik meteen moeten kopen want mijn oude is helemaal verpest door de eerste eigenaresse. Persoonlijk hoor ik de laatste liever in de albumversie maar de single moet nog altijd eens worden vervangen. David Smith onthou ik ook. Wie is dat? En waarom durf ik voor een euro niet de gok aan? Tja, het platenlabel. Ik associeer NAP met Nico Haak en ontdek thuis dat het een Engelse opname is welke door NAP in de Nederlandse handel is geplaatst. Een ambitieus nummer dat wonderwel erg goed klinkt. Kosten noch moeite is gespaard met orkest, dreunend orgel en best een uitzonderlijke zangprestatie van Smith. Het had zomaar een hit kunnen zijn? Helaas, ook de BBC heeft het blijkbaar meteen apart gegooid waardoor het in Nederland niets is geworden. Ik vind het een curieus plaatje!

* Voice Of The Beehive- Don't Call Me Baby (NL, Mercury, 1988)
Als ik aan deze plaat denk, speelt 'Don't Talk To Me About Love' van Altered Images in mijn hoofd. Die moet ik binnenkort ook maar eens zien te vinden. Zowel Voice Of The Beehive als Altered Images leer ik via mijn Wolfman Radio-collega's kennen. Klemtoon heeft ook de opvolger in de aanbieding, maar nee... ik hou het uitsluitend bij deze. Het plaatje is helemaal nieuw!

* Clifford T. Ward- Gaye (UK, Charisma, 1973)
Het is een Engelse hit geweest en dus moet ik hem wel hebben. Los daarvan ben ik erg zwak als een plaatje op het Charisma-label is. Zie de inleiding van David Smith want ook niet alles op Charisma is evenzeer de moeite waard. 'Gaye' is een lieflijk liedje. Qua aanpak vrij eenvoudig maar tegelijk erg sfeervol. Nog twee maanden om te groeien tot de Gele Bak Top 100 over 2025.

Week Spot: Jon Lucien

Zullen we gewoon een Week Spot doen of moet het iets speciaals zijn? Ik neig naar het laatste maar kan niet goed eentje vinden die aan deze kwaliteiten voldoet. Ik kan evenmin denken aan een oudere plaat uit de verzameling die nog geen Week Spot is geweest. Uiteindelijk kijk ik maar gewoon in de lijst van de singles die ik tot dusver heb gescoord in 2025 en moet dan even lachen. Ik heb weliswaar jaren geleden een psychologisch zelfonderzoek gedaan maar daar doelt Jon Lucien niet op. 'Searching For The Inner Self' associeer ik eerder met gezweef in de ruimte. Het aardige is dat ik deze een paar weken geleden al als Week Spot wilde hebben maar toen op het laatste moment toch nog voor een ander heb gekozen. Niet toepasselijk of het 'speciale' dat ik eerst in gedachten heb, anderzijds is het wel weer een hele speciale plaat. Om het te vieren gebruik ik maar het oorspronkelijke label uit 1971 en zo'n schijfje brengt vandaag de dag grof geld op. Ik ben de goede mensen van Kent dankbaar voor een recente heruitgave. De Week Spot is deze week voor 'Search For The Inner Self' van Jon Lucien uit 1971.

Paul Weller is méér dan alleen een popmuzikant. Hij is al sinds de jaren zeventig een rolmodel voor de Engelse Mods, zeker tijdens 'the second wave' in 1979. Als The Jam tot een halt komt in 1983 formeert hij Style Council. Té poppy en mainstream voor de Mods, maar eigenlijk óók een afslag binnen de Mod. In de jaren als solo-artiest lijkt hij het ene moment zwaar in ontkenning en flirt hij er vervolgens weer op los. Kort gezegd is Paul Weller al vijftig jaar een Mod. Als hij geld verdient met de muziek gaat hij ook speuren naar Northern Soul en geldt tegenwoordig als één van de 'grote' spelers in het veld. Er is niemand die inzage krijgt in zijn platenkoffers maar bij hem staan geen goedkope heruitgaven of bootlegs. Sinds een paar jaar werkt hij samen met het Engelse platenlabel Ace (van het soul-label Kent) en heeft recent een album samengesteld met favoriete soul-singles. Daarop staat ook onze Week Spot van Jon Lucien en Weller herinnert zich het als de dag van gisteren. De dag, de tijd, de platenzaak en de (toen al vrij hoge) vraagprijs. Het is een heel bedrag in de vroege jaren tachtig maar Paul schat in dat dit in prijs zal stijgen. Daarin heeft hij gelijk gehad! De single doet in een topstaat iets van tweehonderd euro, maar zelfs in een dramatische staat heb je hem niet beneden de vijftig.

Lucien Leopold Harrigan is de naam van de beste man. Hij wordt op 8 januari 1942 geboren op Tortola, één van de Britse Maagdeneilanden. Hij groeit echter op op St. Thomas. Zijn vader is Eric 'Rico' Lucien Harrigan en is een gevierde lokale muzikant en bespeler van de chordophone, een snaarinstrument dat zijn oorsprong heeft op Cuba. Het doet denken aan een luit. Zoon speelt in eerste instantie mee in de band van zijn vader maar vertrekt in de jaren zestig naar New York. Qua zangstijl heeft Jon Lucien, zoals hij zich is gaan noemen, veel geluisterd naar Nat 'King' Cole en platenlabel Ampex ziet wel brood in hem. Volgens Lucien will het label hem promoten als een zwarte Frank Sinatra. Zijn eerste album heet 'I Am Now' en verschijnt in 1970. Het staat bomvol pop- en jazz-standards. Het tweede album komt drie jaar later uit en draagt de titel 'Rashida'. Dat bestaat uitsluitend uit eigen composities. Het nummer 'Lady Love' schopt het nog wel tot enige airplay op de radio maar voor het grote publiek blijft Jon onbekend. Hij maakt in 1974 zijn laatste album voor RCA, gevolgd door een album op Columbia in 1975. In de tweede helft van de jaren zeventig duikt hij op op platen van Weather Report en Alphonso Johnson.

In 1980 slaat het noodlot toe als zijn dochter verdrinkt. Lucien kampt in de jaren tachtig vooral met een drugsverslaving en maakt incidenteel platen. Ook werkt hij in 1984 mee aan het Grover Washington Jr.-album 'Inside Moves'. Hij heeft zichzelf in 1991 herpakt als hij een comeback maakt met een album op Mercury. Twee jaar later bevindt een andere dochter zich aan boord van een vliegtuig dat neerstort en Jon zal zijn album uit 1997 aan haar opdragen. In de nieuwe eeuw start hij zijn Sugar Apple-label waarop hij uitsluitend zijn eigen werk uitbrengt. Dat levert een stapeltje cd's op totdat hij op 18 augustus 2007 in Florida komt te overlijden. Hij is dan nog maar 65 jaar jong. Zijn gospelalbum 'The Wayfarer' verschijnt een jaar later postuum.

Alwéér 25 jaar deel 1

Een week voor de verjaardag. Hoewel ik het niet had verwacht, vind ik het opeens wel een beetje spannend. Ik heb vorige week een paar nachten geboekt in een bed & breakfast in Hardenberg en ga mijn verjaardag vieren met een fietstochtje in Duitsland. Hopelijk mét 'Kaffee mit Kuchen'. Moet ik nog iets doen op Soul-xotica? Vanmiddag heb ik het plan ineens klaar, alleen... in hoeveel delen? Vier of vijf? Nee, dat is teveel. Ik wil deze week namelijk ook de Week Spot doen en tweemaal de 'Singles round-up'. Omdat ik niet alle verjaardagen feilloos kan herinneren of er een uitgebreide herinnering aan heb, heb ik besloten het in twee delen te doen. Dat is dan weer het voordeel dat je in 1975 bent geboren. De eeuwwisseling is dan precies op de helft. In het komende bericht ga ik dus alle verjaardagen bij langs van 1980 tot en met 1999. De eerste vier verjaardagen kan ik me niet herinneren. Het fotomodel heb ik al uitgezocht want dit vehikel heb ik op mijn vijfde verjaardag gekregen. Terwijl het goed beschouwd helemaal geen speelgoed is voor een vijfjarige, maar dat terzijde.

Mijn vroegste (muzikale) herinnering dateert van juni of juli 1978. Mijn oudste broer heeft dan pas 'Substitute' van Clout gekocht op single. Omdat de jongeling laat is met zindelijk worden, zit ik op mijn derde nog op de pot in de woonkamer. Als de drums invallen in het liedje krijg ik een flits voor mijn ogen. Wat zie ik? De rand van de formica-tafel waar ik later nog eens met mijn hoofd tegenaan zal knallen. De verjaardagen in 1976, 1977 en 1978 heb ik dus niet bewust meegekregen. Van 1979 staat me iets bij van een puzzel met herten. Het is de tijd van 'Watership Down' en ik heb veel posters en dergelijke met boslandschappen vol herten en konijnen. In 1980 begin ik voor het eerst het concept van tijd te begrijpen. Op mijn vijfde krijg ik dus een dure modelauto voor mijn verjaardag. Burago heeft dan een Renault 4 voorzien van stickers van de Nederlandse Wegenwacht. Er zitten allemaal kleine onderdeeltjes op die een kind erg gemakkelijk kan doorslikken maar de auto wordt me gegund. Ik geloof dat deze nog wel is terug gegaan naar de winkel omdat er een mankement aan is. Ik herinner me dat de stickers loslaten en de linkerdeur meteen half uit de scharnieren ligt. De exemplaren op Ebay missen 'kleine onderdelen' en ik geloof dat ik nog een 'omleidingsbord' moet hebben tussen mijn autootjes. De Renault 4 zélf heb ik al jaren niet meer gezien. 1981 en 1982 zijn eveneens blanco voor mij. Ik twijfel nog even aan het cassettebandje met de hits van Madness maar vermoed dat ik ik deze samen met mijn allereerste single heb gekregen in 1983. Ik ben acht en wil mijn broers en zus achterna. Ook ik moest maar eens beginnen met de platen. Jelte krijgt zijn eerste single voor zijn elfde verjaardag, oudste broer en zus hebben de eerste plaatjes van hun eerste zakgeld gekocht. 'Tomorrow's Just Another Day' van Madness is nét geflopt in Nederland en is dus al voor een rijksdaalder te koop en dat is in 1983 mijn allereerste single.

In 1984 krijg ik 'Grey Day' van Madness van mijn oudste broer op de verjaardag en voor de rest is het weer terug naar het speelgoed. Ik ben een fervent Lego-bouwer in de jaren tachtig en heb altijd wel een pakket op mijn wenslijstje staan. Vaak is dat gerelateerd aan auto's. Garages en racebanen en zo, maar ik heb ooit ook een postkantoor gehad. Toekomstmuziek? Als ik later geen garage kan runnen kan ik altijd nog postbode worden? In 1985 krijg ik van mijn broer 'Stapelgek Op Jou' van Raymond Van Het Groenewoud op single. Voor de rest zal het eveneens Lego zijn geweest. Mijn elfde verjaardag is die met de racebaan! Rond dezelfde tijd raak ik geïnspireerd door een verzameling modelauto's bij een lokale Volkswagen-dealer. Wat als ik nu eens Citroën ga sparen? Met de Eend ook genoeg aparte modellen te vinden? Ik denk dat mijn twaalfde verjaardag al iets in het teken staat van deze specifieke auto's maar het kan ook Lego zijn geweest. De dertiende verjaardag kan ik nog erg goed herinneren. We hebben die dag een sponsorloop op school. Qua cadeaus kan ik 'Nights In White Satin' van The Moody Blues (een heruitgave), 'When We Was Fab' van George Harrison en 'On The Turning Away' van Pink Floyd aan de platen toevoegen. Ik dreig ook even richting de treinenhobby te gaan en heb enkele Citroën-modellen op modelspoor formaat. In 1989 is de auto- en treinenhobby voorbij en ga ik door met de platen. 'Ordinary Lives' van de Bee Gees staat dan op de hitparade en is één van de cadeaus. Voor mijn vijftiende heb ik de singles zelf gekocht en weet dus al wat ik ga krijgen: 'Fruit Of Love' van The Clarks plus de BR-heruitgaven van 'Summer In The City' van Lovin' Spoonful en 'Give Up Your Guns' van The Buoys. Het is een zaterdag en deze dag bezoek ik een rommelmarkt in Bolsward waar ik de dubbelaar 'This Is The Moody Blues' tref voor een ouderwets kwartje. Op mijn zestiende en zeventiende vraag ik uitsluitend om geld zodat ik zelf de plaatjes kan uitzoeken. 1991 heeft nog wel een herinnering aan de verjaardag maar de enige cadeaus die ik me kan bedenken, zijn singles die ik zelf heb aangeschaft rond die tijd. Vermoedelijk van het geld dat ik heb gekregen voor mijn verjaardag.

Mijn ouders hebben iets van een traditie. Als een kind achttien wordt, krijgt het een polshorloge. Alsof we dan opeens wel op de tijd gaan letten? Dat is dus mijn cadeau in 1993. Een toestel met een zwarte plastic armband. Deze laatste houdt het niet lang vol maar het klokje zal dienst doen totdat ik het kwijt raak in Mossley. Ik heb sindsdien trouwens ook nooit meer een horloge gehad. Van 1994 staat me niet veel bij. De verjaardag van 1995 zou ik het liefste willen vergeten maar zit nog wel in mijn herinnering. Het gaat niet goed met mij als ik twintig ben. Ik zuip ontzettend veel en ben totaal niet tevreden met het leven dat ik op dat moment leid. In de woonkamer beneden zit familie te genieten van gebak ter ere van mijn verjaardag maar ik lig ziek (iets verkeerd gegeten plus teveel drank) op bed. Op mijn eenentwintigste ben ik bijna klaar voor een volgende fase. Voor mijn 22e heb ik mezelf een cadeau gegeven. De avond ervoor heb ik in de Scrum een dronken meisje terug gebracht naar de boot van haar ouders. We hebben zelfs afgesproken om elkaar de volgende dag opnieuw te treffen. Een keer raden? Jawel, de aanmeerplek is leeg. Het is de tijd dat ik nog in de Here ben en heb die ochtend een kerkdienst bezocht in de Loodsboot. Ik heb wel eerder geschreven over het 'wonder' van 2 mei 1996. Het maakt dat ik enige jaren weiger mijn verjaardag te vieren en in plaats daarvan op 2 mei een eigen feestje hou. In 1998 zit ik pas een paar weken in Mossley. Het is 'no questions asked' daar en ze weten dus ook niet mijn geboortedatum. Tijdens de lunch laat ik me dan toch ontvallen dat ik die dag jarig ben. Daar had ik mezelf bijna tekort gedaan! De Emmaus heeft een aantal vaste cadeaus waaronder een weekloon extra, maar ook een pak shag en sigaretten van de secretaresse. In 1999 sta ik dan ook op de verjaardagskalender en krijg ik 's ochtends al deze cadeaus.

Witte Pasen

Vanmiddag wederom een laatbloeier met de fietstochten maar toch nog altijd een flink stukje om. Wellicht inspiratie voor morgenmiddag? Ik ben weer het Drents-Friese Wold ingedoken. Ik heb buiten supermarktbezoek niets speciaals op de planning staan maar als ik in de buurt van Zorgvlied kom, wil ik zeker een ijsje halen. Dat wordt wel een milkshake en ik schrik me een hoedje als ik daar op de klok kijk. Kwart voor zes? Voor mijn gevoel is het een uur eerder. 'Time flies' enzovoorts. Ik fiets door naar Elsloo en Boijl en over Oosterstreek naar Noordwolde. Daarna via Wilhelminaoord en Frederiksoord terug naar Havelte. Van Zorgvlied naar Havelte doe ik in een uur want ik heb heerlijk wind in de rug en zin om stevig de sokken erin te zetten. Aanvankelijk heb ik het idee om een rondgang langs de Paasweekeinden te maken van 2010 tot en met vorig jaar, maar ik kan een hele hoop niet herinneren of er iets zinnigs over zeggen. Pasen 2009 laat ik even buiten beschouwing en dan is er nog Pasen in 2008. Een heel zwaar rock & roll-weekend buiten dat het niet om dat muziekgenre gaat. Een weekend met gevoelens welke ik altijd zal blijven herinneren maar jullie gaan ook getuige zijn van hele domme dingen van mijn kant. Hoewel ik vanavond nuchter blijf en van een zijlijn toe kijk, gaan we terug naar Pasen in 2008.

Het is dit jaar, in 2025, laat Pasen. In 2008 is het juist heel erg vroeg. Op Eerste Paasdag 2008 ontwaken we in een witte wereld. Jawel, de allerlaatste sneeuw van dit seizoen. Het gaat wellicht ietsje cryptisch worden, maar haar naam is geregeld gevallen in de eerste jaren van Soul-xotica. Tegenwoordig weiger ik haar naam uit te spreken of te schrijven. Feit is dat ik in 2005 kennis heb gemaakt met een Amerikaanse 'up-and-coming' singer-songwriter. Ze is dan, bij mijn weten, nog niet eerder in Nederland geweest en hou de agenda's in de gaten. In de zomer van 2007 gloort er enige hoop want ze gaat een Europese tournee ondernemen en in dat kader ook in Utrecht spelen. Dan komt het nieuws dat de tour is gecanceld. Och wat jammer. Nu blijkt dat ze achteraf gezien nog wel in Utrecht heeft gespeeld. Iets waar ik lang een kater van heb gehad. Omstreeks Pasen 2008 is ze opnieuw in de buurt en zal de zaterdag een optreden verzorgen op een festival in Rotterdam en een dag later in Haarlem. Ik heb zaterdagmiddag naar het festival gebeld of ze daadwerkelijk is komen opdagen en, ja, ze staat juist op dat moment op het podium. Ik boek nog snel een nachtje in de jeugdherberg van Haarlem en stap de volgende dag op de trein naar Amsterdam en Haarlem. Eigenwijs als ik ben, stap ik uit op de bushalte in het centrum en loop lukraak een kant op. Natuurlijk gaan we lopend naar de herberg. Na verloop van tijd toch even gevraagd en wat blijkt? Ik loop finaal de verkeerde kant op en bovendien zit de herberg vijf of zes kilometer verderop. Dan toch maar met de bus? In de herberg ontmoet ik twee Engelsen waaraan ik gezelschap heb en ga redelijk vroeg op de avond met de bus terug naar het centrum. Hoe ik weer bij de herberg kom? Geen idee. Een zorg van later! Bij Het Patronaat staan al een paar mensen te wachten voor de deur. We zijn blij als de deur open gaat want het is stervenskoud.

Het concert van de jongedame is pure magie voor mij. Ik heb mezelf de afgelopen anderhalf jaar zo ondergedompeld in haar muziek dat het een belevenis is om het meiske eens in levende lijve te zien en haar de 'bekende' liedjes te horen zingen. Na afloop sta ik te praten met een paar andere 'fans' als ik opmerk dat ik het jammer vind dat haar meest recente plaat alleen op cd is uitgebracht. 'Welnee, ze verkoopt daar het vinyl'. Ja, dat blijkt de waarheid te zijn. Voor ietsje boven de vermoedelijke inkoopprijs en met een gepersonaliseerde krabbel van de zangeres. Ik ben als een kind zo blij. Het Patronaat loopt langzaam leeg en ik heb al een flinke hoeveelheid drank achter de kiezen. Toch kan de avond nog niet voorbij zijn en zwalk door de stad. Zo kom ik bij café De Gooth. 'Ha, in de goot', denk ik bij mezelf. De drankjes tikken daar ook flink aan en ik ben redelijk lam als ik het café uit kom. Toch maar even een taxi bellen? Dat kan precies voor wat ik nog in de portemonnee heb zitten want jullie kunnen wel nagaan dat dit een duur ritje is geweest. Het wordt geen lange nacht want om een uur of tien sta ik alweer buiten. Haarlem heeft me niets te bieden op deze kille Paasmaandag. De sneeuw mag dan zijn verdwenen, het is nog wel erg koud. Nu ik dan toch in de buurt ben? Waarom stap ik niet uit in Amsterdam en ga daar eens kijken?

Ik heb een gepassioneerde hekel aan de hoofdstad. De week in 1993 dat ik ben weggelopen van huis heeft hier iets mee te maken, maar ook in 1997 met het kraken ben ik het liefst zo weinig mogelijk in de stad te vinden. Ik zou vandaag wel weer eens op Waterlooplein willen kijken. Bovendien heb ik immers vers geld gepind en kunnen er een paar platen naast de singer-songwriter in de tas. Ik heb Waterlooplein niet kunnen vinden en eerlijk gezegd heb ik ook niet veel moeite gedaan. Het is erg koud maar dat heb ik ook wel een beetje aan mezelf te danken. Ik heb nog steeds de 'concertkledij' aan en met name de broek is een erg dunne stof. Ik dwaal wat door de stad en passeer een café dat open is. Ik stap binnen en zal hier de rest van de middag blijven. In plaats van cd-spelers draait er een dvd met hits uit de jaren tachtig en negentig met videoclips op de televisie. Het ding gaat op random en dus hoor en zie ik bepaalde nummers wel vijf keer. 'Words' van The Christians staat heel erg synoniem aan deze middag. Ik heb al herinneringen uit de tijd in 1990 dat het een hit is geweest, op deze middag past het naadloos aan bij het melancholische gevoel dat ik heb overgehouden aan het concert. In het café zijn ze eerst nog wel 'fan' van mij, zo blijkt, maar even later wordt me duidelijk te verstaan gegeven dat ik wel eens mijn mond mag houden. De rondjes ouzo helpen daar ook niet bij. Om zes uur is het wisseling van de wacht en de nieuwe barkeeper laat me weten mij niets meer in te schenken. Tja, dat kan ik nu wel begrijpen maar in 2008 sta ik op mijn achterste benen. Ik heb me intussen wel verkleed en ga naar buiten met de spijkerbroek en de 'hippe' stokoude satijnen broek in de tas bij de elpee. Omdat ik wil bewijzen dat ik nog lang niet dronken ben, probeer ik het in een ander café. Dat weigert me. Ik zit inmiddels in de buurt van de Wallen als een club me een biertje wil inschenken. Het is echter helemaal leeg en ik vind de muziek flink ruk. Ik dwaal over de Wallen en ben aan de rand als ik haar opeens tegenkom.

De drank heeft me duidelijk flink te pakken want voordat ik het weet sta ik in een steeg en gaat ze op haar knieën om mijn rits te openen. Ze weet het goed te verkopen want we zijn het aardig snel 'eens' en ik schrik daar later behoorlijk van. Nee, deze actie gaat niets opleveren. Ze heeft me al wel toevertrouwd waar ze haar geld... euh... mijn geld aan gaat besteden en daar hoor ik opeens een kans. Ik durf het bijna niet te vragen, maar...? Wat als ik het voor je betaal, mag ik dan ook een paar hijsjes? Daar gaat ze wonderwel mee akkoord, hoewel de dealer argwaan begint te krijgen. 'Hij is een goede vriend van me. Hij gaat straks een kamer voor ons boeken'. O ja, dat heeft ze zonet ook gezegd en volgens mij heb ik 'ja' gezegd. Mijn god! Je moet je ook niet hardop afvragen welke ziektes je allemaal kan krijgen, maar ik mag een paar trekjes hebben van de crackpijp. Dan wordt het even heel erg helder voor mij en met een acceleratie van een halve seconde ren ik de straat uit met mijn tas. Ik blijf rennen totdat ik voor Amsterdam Centraal sta. Dan krijg ik de 'kick' van de crack. Het voelt alsof ik in een bak vol met watten ben geland. Alles is zacht om me heen. Ik ben nog altijd 'high' als ik op de trein stap. Ik moet echter overstappen in Amersfoort. Onderweg heb ik ruzie met mijn cd-speler en heb de tas met de elpee in het bagagerek gelegd. Ik realiseer me pas laat dat ik in Amersfoort eruit moet. Ik trek mijn jas aan en spurt de trein uit. Ik heb zin een rokertje. Deze rook ik, tegen de regels in, in de openstaande deur van de trein naar Leeuwarden. Ik hoor de machinist van de andere trein op zijn fluitje blazen als ik het opeens weet. De tas met de elpee! Tja, daar ben ik nu té laat voor.

Tussen Amersfoort en Steenwijk ontnuchter ik verder en de volgende dag bel ik maar met de dienst van de verloren en gevonden voorwerpen van de NS. Nee, er is geen tas aangetroffen. Baal ik van de elpee? Nou ja, die heb ik een paar maanden later zonder handtekening voor het driedubbele van de oorspronkelijke prijs op de kop weten te tikken. Helaas heeft het vinyl geen speciale mastering gekregen waardoor het een cd is op een grote plak zwart plastic. Nee, dan de broek... Deze is al tien jaar bij me want ik heb hem gevonden bij het kleding herverpakken in Mossley. Hij heeft zijn beste tijd wel gehad maar nog altijd een favoriet van mij. Ook deze is nooit terug gevonden. De crack is overigens een eenmalig uitstapje geweest hoewel ik moet toegeven dat het de lekkerste 'high' is geweest die ik van een drug heb gehad. Ik kan me wel voorstellen dat dit verslavend werkt voor mensen. In 2009 wil ik een jaartje drugsvrij door het leven gaan en besluit vier maanden later definitief een punt te zetten achter de drank. De drugs kwam meestal van drankgebruik en dus heb ik daar ook al zestien jaar geen behoefte aan.

Singles round-up: april 8

Nog maar zeven te gaan in de partij van Mark maar ik krijg een goed gevulde avond. Zowel het pakket Juno als die van Discogs zijn vanmiddag binnengekomen en deze wil ik ook een draaibeurt hebben gegeven voor de show van morgenavond. Ik zit wat voor me uit te kijken bij de computer als ik opeens even de Buienradar bekijk. Ja! Goed nieuws voor het Paasweekend maar ook vanmiddag ziet er goed uit. Droog en dertien graden. Ik heb gisteren twee poststukken overgehouden die retour moeten en waarmee ik niet wil wachten tot volgende week. Ik stap dus op de fiets en breng deze naar de zaak in Steenwijk. Daarna een paar kleertjes gekocht en dan wil ik wel even verder fietsen. Dat gaat over Giethoorn waar ik niet veel drukte verwacht. Au, het blijkt erg druk te zijn en dus heb ik een stuk moeten lopen met de fiets aan de hand. Terug over Wanneperveen, Kolderveen, langs mijn huis in Nijeveen en via Veendijk naar Havelte. Niet genoeg voor een apart bericht maar een hoek waar ik bijna niet meer kom. Nu ga ik de laatste zeven uit de partij van Mark aan jullie voorstellen en we beginnen meteen met de duurste!

* Willie Rogers- Everything You Touch (US, AMG, 1975)
Mark trekt ons het vel niet over de ogen en bovendien heb ik een zeer fraaie korting gekregen op dit pakket. Deze single van Willie Rogers is heel erg groot in de meer progressieve soul- en disco-hoek en is normaal gesproken nog een stuk duurder. Toch is deze plaat iedere cent dubbel en dwars waard. Het jaagt lekker en blijft desondanks erg soulvol. Ik heb absoluut geen spijt! De b-kant heet 'The Wizard's Brew' en dat klinkt country in het intro. Oh wacht, het is de Willie Rogers Orchestra. Het klinkt alsof het uit een romantische b-film afkomstig is. Wel mooi om naar te luisteren maar niet geschikt voor 'Do The 45'.

* David Ruffin- Smiling Faces Sometimes (Duitsland, Tamla Motown, 1974)
Ik denk even met een oudere opname van Ruffin te maken te hebben, maar nee... ik trap er wéér in. Motown heeft namelijk de gewoonte om het eerste jaar van publicatie te vermelden als bouwjaar waardoor het lijkt dat 'Smiling Faces Sometimes' uit 1971 stamt. De opname is echter van 1974. The Undisputed Truth, een andere band onder leiding van Norman Whitfield, heeft dit eerder gedaan. Het is deze versie waarmee ik het best bekend ben en verwacht die eerlijk gezegd ook met deze single. Ruffin neemt het nummer in 1974 op voor zijn elpee. 'Me And Rock & Roll' is de a-kant van de single en is zeker niet slecht. Het is echter een variatie op het thema van de Norman Whitfield-producties en springt er niet echt uit. Nee, dan doen we 'Smiling Faces Sometimes'. Een gesproken intro waarin Ruffin uitlegt waarom hij uitgerekend dit nummer wil opnemen en dan zijn uitvoering. Een stuk langzamer dan Undisputed Truth maar niet minder sfeervol. Een brok klasse zoals ik dat gewend ben van David.

* David Sea- Love Me Down (US, Vision, 1989)
Zijn 'Angel' is in 2019 of 2020 nog een paar losse ponden waar deze in de laatste jaren enorm in prijs is gestegen. De overige singles van David Sea lopen een beetje achter op deze trend en zo voeg ik deze 'Love Me Down' voor erg weinig toe aan de collectie. De laatste single van Sea en meteen de meest commerciële van het stel, maar desondanks nog altijd 'lo-fi' en voor een onbeduidend platenlabel. Het komt hem heerlijk uit de tenen. Het zou me niet verbazen dat deze over een paar jaar heel wat meer waard is. Ik ga het een handje helpen. Met de b-kant ben ik snel klaar want dat is instrumentaal.

* Howard Tate- These Are The Things That Make Me Know You're Gone (US, Lloyd Price's Turn Table, 1969)
Ik ben nogal fan van zijn werk op het Verve-label van een paar jaar eerder maar heb tot nu toe één single op Lloyd Price's Turn Table welke al jaren ligt te verstoffen. Het blijkt zijn minste te zijn want dit nummer met de lange titel is een klasse apart. In plaats van sentimentele gevoelens kijkt Howard de kamer rond en ziet een aantal dingen waardoor hij zijn lieveling mist. De goudvis heeft haar vertrek ook niet overleefd. 'That's What Happens' op de andere kant is meer funky met staccato drums, Nashville-gitaar en blazers. Helaas zakt het al in bij de eerste zang. Nee, 'These Are The Things' is echt de betere kant.

* Bertha Tillman- Lovin' Time (US, Brent, 1962)
Genoeg van de subtiliteit? Mooi! Bertha is genadeloos beukende vroege rhythm & blues met opvallend orgel. Dat instrument zorgt ervoor dat het een zeer opgewekt melodietje krijgt dat je bijkans een uur later nog probeert te fluiten. De officiële a-kant heet 'Oh My Angel' en dat is meer een ballade. Bertha heeft een prachtige stem waar ik uren naar zou kunnen luisteren en 'Oh My Angel' klinkt alsof het later op een verzamelaar zou staan met obscure 'oldies'. Minder geschikt voor de soul maar dan opnieuw... ik ben eigenwijs genoeg om deze in de show te draaien. De hoofdmoot is echter het opzwepende 'Lovin' Time'.

* Van & Titus- Cry Baby Cry (US, Elf, 1968)
Ik ben gewaarschuwd voor de 'lots of crackles'. Van & Titus komt uit de koker van Mac Gayden en Buzz Cason, de heren die ons 'Everlasting Love' hebben gegeven. Het is een Carib-soul duet van twee heren dat bij vlagen lekker aanstellerig klinkt. De coupletten worden ook niet gezongen maar gesproken. Wat een wereldplaat! Ik kan overigens prima leven met het achtergrondgeluid van het styreen. Het is geen kraak maar het ruisen van de oceaan. 'The Vulture' op de b-kant is meer upbeat maar dat klinkt me té poppy in de oren.

* Little Jerry Williams- Baby You're My Everything (US, Calla, 1965)
Mark weet van mijn liefhebberij van Swamp Dogg af. Sterker nog: Ik heb de afgelopen jaren heel wat Swamp Dogg-platen en -producties van hem gekocht. Op een zeker moment krijg ik een Messenger-bericht van hem. 'Ik ga hem binnenkort plaatsen maar als jij er nu belang bij hebt, hou ik hem apart'. De vraag gaat over 'Just What Do You Plan To Do About It'. Ik vraag hem meteen naar de a-kant. Dat is dus 'Baby You're My Everything' en daarmee weet ik dat ik de plaat nog niet heb. Ome Swamp heeft het nummer namelijk tweemaal gebruikt als b-kant voor een Calla-single. Ik heb 'What's The Matter With You Baby' (uit 1966 en niet 1967 zoals ik altijd heb verondersteld). Ik heb een stukje gedraaid van 'Plan' en, ja, het is hetzelfde nummer. Alleen is mijn styreen een stuk beter. De kant van 'Baby You're My Everything' is flink verziekt door het styreen, ook al klaart het geluid iets op na het intro. Het is de tijd dat Williams nog zijn best doet om op de radio te komen. Mooi gearrangeerd met orkest maar nog altijd zijn klagende stem en flink overdreven. Dit is niet wat de dames en heren platenkopers willen horen. Ik heb de plaat voor een dievenprijsje gekregen maar helaas is het styreen er ernstig aan toe. Ik wil nu al een upgrade.

Singles round-up: april 7

We gaan nog vrolijk even verder met de singles uit de partij van Mark. Gisteren ben ik naar de bedrijfsarts geweest. Ofwel... er komt heel wat toeval bij kijken want ik heb hem bijna gemist. Ik vind de tijd op de uitnodiging al erg 'funky' want ik sta gepland voor tien over twee. Ik ben mooi op tijd in Meppel en heb wel behoefte aan een broodje. Zo fiets ik even door naar een benzinestation en kom via de kant van het centrum aan fietsen. Op het fietspad komt me iemand tegemoet die de hand opsteekt. Hee verrek... dat is de bedrijfsarts! Ik zet mijn oorwarmers af. 'Ik had je voor twee uur in de agenda staan maar je kwam niet'. Gezamenlijk terug gefietst en een fijn gesprek gehad. We zitten op dezelfde golflengte. Net als de vorige keer wil ik ook nu even kijken bij de kringloop in Ruinerwold. Er liggen twee maanden geleden twee singles van Deep Purple voor vijf euro per stuk. Ik heb ze beide al en schenk er geen aandacht aan. Hoewel? De ene is helemaal kapot en de ander heb ik zelf grijs gedraaid. Als ze er nog liggen, neem ik ze alsnog mee. Helaas, die zijn weg en voor de rest is er dan nog één single die ik van de vorige keer heb onthouden. Die komt binnenkort aan bod. Eerst verder met de tweede greep uit de laatste partij van Mark.

* Ron Holden- Can You Talk (US, Now, 1973)
'The sound of now' staat er op het label, maar daar ben ik niet zo zeker van. Ron Holden lijkt te zijn blijven steken in 1961 maar het is best een sfeervol plaatje. Het riekt naar doowop De muziek is in ieder geval lekker dramatisch. Ron pist naast het potje en vraagt aan zijn reserve of haar man ook uit de kamer is. Mevrouw Holden is ook naar buiten en als ze plots thuis komt, moet het vrouwtje zeggen dat ze gewoon vrienden zijn. Op de b-kant is het meer funky en roept hij 'I Need Ya'. Aan welke vrouw dit is opgedragen? Daar ga ik het nummer niet helemaal voor beluisteren hoewel het best een aardig dingetje is.

* Jerry Holland- If They Only Knew (US, V-Tone, 1966)
"Eentje voor de Carib én lowriders', beschrijft Mark dit plaatje. Hoewel je er best op kan schuifelen, vind ik het meer een lowrider-geluid. Het is dus vrij traag met een zeer opvallende gitaar in de begeleiding. Mag ik ook gewoon met een fraaie Surinaamse in de armen over de boulevard cruisen in mijn cabrio en na afloop met haar dansen op het plaatje? Volgens de vorige eigenaar is 'It Happened To Me' dé kant maar dat ben ik niet met hem/haar eens. Het is meer upbeat maar ook té poppy qua zang. Het is desondanks wel lekker obscuur maar klinkt als een soort van Brian Hyland.

*Joe Jeffrey- The Chance Of Loving You (US, Wand, 1969)
Eigenlijk The Joe Jeffrey Group maar dit plaatje is gewoon uitgebracht als Joe Jeffrey. In ons land heeft het in 1969 een top twintig-hit met 'My Pledge Of Love', een plaat die ik in vele varianten heb en ook eentje in de Blauwe Bak. 'Hey Hey Woman' is de opvolger van de opvolger vna 'My Pledge Of Love' en krijgt in Nederland al niet eens meer een release. De b-kant daarvan is dit 'The Chance Of Loving You'. Het heeft dezelfde prettige 'blue-eyed soul'-sound van de hit. Om heel eerlijk te zijn kan het niet tippen aan 'Pledge' maar is best leuk voor een keertje. Het is weer wat anders. 'Hey Hey Woman' is iets meer bubblegum-soul als je het mij vraagt. Eigenlijk de leukste kant, hoewel het styreen niet smetteloos is aan deze zijde.

* The King Pins- It Won't Be This Way (US, Federal, 1963)
Alweer een plaatje uit de oudheid. Ditmaal een groepje dat tussen doowop en The Impressions in zit. Misschien is het een tijdelijk ding zoals de meidengroepen zo'n twaalf jaar geleden maar ik lust hier momenteel wel soep van. Lekker in het schemergebied tussen rauwe rhythm & blues en de mooie meerstemmige zang van de doowop. 'How Long Will It Last' is muzikaal iets meer rhythm & blues maar ook opnieuw weer die prachtige samenzang. Ik ga de komende dagen nog even dubben want eigenlijk vind ik dit nu de betere kant.

* Donny Mann- Things (US, Avalanche, 1973)
Van deze plaat weet ik overigens niet dat die op Avalanche is. Mark biedt hem aan en ik beluister het een stukje. Ondanks de koninklijke vraagprijs heb ik hier wel oren naar. Het is prachtige crossover-sweet soul hoewel Donny niet heel erg zwoel klinkt. Het is een zogenaamde 'builder', steeds komt er een nieuw laagje bovenop terwijl het oorspronkelijke taartje al erg smakelijk is. De b-kant heet 'Is There A Missing Piece' en is een meer upbeat en lieflijker. Op zichzelf ook geen slechte kant en dus mag deze ook de boeken in als 'double-sider'. Als ik het refreintje heb gehoord, ben ik eigenlijk wel om en vind ik het de meer interessante kant hoewel 'Things' ook niet te versmaden is. Nee, stop het maar Gerrit, je komt er vanavond niet meer uit.

* The New Cymbals- What Am I Guilty Of (US, De-Lite, 1974)
Er moet iets in de beschrijving van Mark zijn geweest dat het me heeft getriggered want ik kan me niet heugen dat ik het nummer eerder heb gehoord. Ondanks dat het nog vrij prijzig is. Op deze kant doet de groep aan crossover-sweet soul compleet met kopstem in het refrein. Het is lekker over the top en dat mag ik op zichzelf wel. 'L.C. Funk' staat op de achterkant en ook dat is erg fijn. Minder funk dan dat je zou verwachten, meer een laidback groove met orgel en weer de prachtige samenzang. Ook een 'double-sider' hoewel 'Guilty' voor mij wel dé kant blijft. 'L.C. Funk' is leuk te combineren met een paar andere platen uit mijn koffers.

* Freddie Paris- Little Things Can Make A Woman Cry (Canada, Stardust, 1967, re: 20??)
Eigenlijk de b-kant van 'Face It Girl It's Over' welke ik al heb als 'Face It Boy It's Over'. Omdat ik de vrouwelijke versie daarvan net ietsje beter vind, ga ik voor de b-kant. Het is beide keren ballad met een beat. Niks wereldschokkends maar erg gezellig.

Singles round-up: april 6

Hoe zit het nu met de 'Singles round-up'-afleveringen van deze maand? Welnu, als alles zo blijft als dat ik heb gepland, heb ik nu drie afleveringen in petto met de singles van Mark. Morgen verwacht ik een pakketje met ongeveer tien van Discogs die na het weekend in één bericht passen. Dan nog een aflevering met nieuwe Juno-aanwinsten inclusief eentje die ik bij de vorige nieuwe releases over het hoofd heb gezien. Bij de Discogs-partij komt nog een single die ik gisteren in Ruinerwold heb gekocht. Het nieuwste pakket van Mark bevat eenentwintig singles die allemaal in de laatste drie maanden heb gereserveerd. Ik wil hier wel drie afleveringen voor uit trekken want het zijn niet de minste of geringste platen. Vandaag het eerste deel van de partij die gisteren is gearriveerd en die ik nog niet in zijn geheel heb gehoord. Vaak weet ik wel binnen een halve minuut of ik de single in de bakken wil hebben of niet.

* Lee Bates- All That Matters (US, Soul Sound, 1988)
Mark kent me na acht jaar als een muzikale veelvraat met een zeer eclectische muzieksmaak, ook binnen de soul. De laatste partij loopt ook zeer uiteen en van de vroege jaren zestig tot, in dit geval, de late jaren tachtig. Lee Bates gebruikt een effect dat me doet denken aan een Hot Chocolate-plaat uit de jaren zeventig en ook het refrein ademt dezelfde tijd. Wat blijkt nu? Het is een nummer uit 1976 dat oorspronkelijk een b-kant is op het Sansu-label. Een erg prettig nummer hoewel ik toch zou zijn uitgegaan van een jaren tachtig-kantje. De officiële a-kant van deze Soul Sound-single heet 'Does It Mean You Love Me' en is een duet met Sharon Henderson. Dat is duidelijk uit 1988 met futuristische synthesizers. De stemmen van Sharon en Lee zijn erg contrasterend maar qua duet is het geen uitschieter in mijn beleving. Nee, 'All That Matters' is de reden van aanschaf.

* Jimmy Briggs- Trying To Find A Way (US, United Artists, 1971)
Overheerlijke crossover met een prachtig stereo-geluid. Jimmy Briggs doet me qua stem erg denken aan bijvoorbeeld Chuck Boris of Lenny Welch, niet de meest soulvolle stem maar wel een uitstekende crooner met een zeer eigenzinnig muzikaal arrangement. De b-kant heet 'You Were Almost Mine' en dat begint meteen met Jimmy in een bak violen. Jakkes, dat gaat heel erg de loungy jazzy sferen in. 'Trying To Find A Way' is het meest soulvolle van de plaat en 'good as it gets', maar oef... wat een erg leuk arrangement. Dit kan wel eens een hele grote hit worden voor mij!

* The Buck Ram Platters- Sunday With You (UK, Avalanche, 1973)
Deze partij van Mark levert me zowaar twee releases op op het Avalanche-label waar ik tot voor kort nog nooit van heb gehoord. Het is eerst deze van The Buck Ram Platters. Het nummer staat niet op Youtube en dus maakt Mark een video van zijn Numark PT01, de portable draaitafel zoals ik ook nog eentje heb in de hoek van de kamer. Mark heeft echter recent een upgrade gekocht van het apparaat. The Platters is een instituut en The Buck Ram Platters is daar eentje van. 'Sunday With You' is een prachtig sfeervol nummer dat fraai volgt op Jimmy Briggs. Ik moet bekennen dat de Engelse Avalanche-persing me over de streep heeft geholpen maar heb er zeker geen spijt van. 'Sunday' is echter een b-kant en ik moet de a-kant nu ook wel even proeven. Dat is 'A Little More' en ook geschreven door Buck Ram (die ook 'Only You' op zijn naam heeft staan). Het klinkt gezellig maar niet de betere kant voor 'Do The 45'-begrippen. Het klinkt als een kruising tussen Elvis, Mud en The Rubettes. Een klassieke crooner met een iets té lullige jaren zeventig-productie.

* Jerry Butler- Only The Strong Survive (Spanje, Mercury, 1969)
Ik heb een dag niet gekeken op Facebook als ik zie dat deze nog steeds verkrijgbaar is. Een andere vaste Five-A-Day-gast schrijft 'Every home should have one' onder deze video en ik ben het roerend met hem eens. Alleen...? Heb ik deze wel? Ik heb een flinke collectie van Jerry Butler maar moet concluderen dat deze ontbreekt. Kan het mooier dan met een Spaans fotohoesje? 'Solo El Fuerte Sobrevive', want ja... de Spanjolen vertalen de titels voor de hoes en labels. Ik weet inmiddels beter want het zijn altijd gewoon de Engelstalige uitvoeringen. Een hele echte grote soul-klassieker. Ik hoef de b-kant niet eens te beluisteren want het kan nooit beter zijn dan dit.

* Chubby Checker- Looking At Tomorrow (US, Parkway, 1964)
De vorige dag heb ik het voorlaatste pakket van Mark afgerekend als deze voorbij komt. 'Kan hij nog bij in het pakket?'. Helaas, Mark heeft dat pakket dan al op de post gedaan. Zo moet ik dus twee maanden met smart wachten op dit plaatje van Chubby Checker. Inmiddels al de tweede single van de beste man welke in de Blauwe Bak terecht komt. Overigens staat hij in de Northern Soul bekend vanwege 'At The Discotheque'. De twist is uitgewerkt in 1964 als hij met dit vrolijk stampende 'Looking At Tomorrow' op de proppen komt maar met een zeer prettige hook. De b-kant heet 'You Got The Power' en dat is meer de upbeat soul maar ook zeker niet slecht! Het mist echter de magie van 'Tomorrow', maar ik kan spreken van een 'double-sider'. Dat komt dan mooi uit want hij was schreeuwend duur!

* Willie Clayton- We're Getting Careless With Our Love (US, Kirstee, 1989)
Bij Willie Clayton hoef ik eigenlijk niet naar de muziek te luisteren. Ik hoef alleen maar te kijken of ik hem nog niet heb. En nee... dit is één van de enige singles op het Kirstee-label die ik nog niet heb. Clayton heeft zijn roots in de blues en weet het desondanks altijd soulvol te maken. Op deze single zit het echter tegen de blues aan maar daar is in mijn geval niets mis mee. Het komt hem altijd vanuit de tenen. Op de andere kant is hij 'Dancin' met een dertien in een dozijn disco-deuntje. Het moge duidelijk zijn dat 'Careless' de betere kant is.

* Marvin Gaye- Trouble Man (Hong Kong, Tamla Motown, 1972)
Ja! Jullie zien het goed. Dit is vermoedelijk de allereerste persing uit Hong Kong die ik in de verzameling heb. Er is iets mis gegaan bij Mark waardoor hij een dag geen Five-A-Day kan doen. De volgende belooft hij een 'Ten-A-Day' en maakt foto's van de plaatjes. Bij deze van Marvin schrijft hij dat het vermoedelijk een Engelse export is met een zeer eigenaardig catalogusnummer. Ik heb de plaat al gereserveerd maar kan niet wachten totdat ik weet wat voor vlees ik in de kuip heb. Helaas heeft hij het oude hoesje weggemoffeld. Ik heb deze specifieke single niet kunnen vinden maar wel een andere Motown-plaat uit 1972 met een gelijkenis in het catalogusnummer en dus... geperst in Hong Kong. Ik moet bekennen dat ik niet een hele grote Marvin-fan ben maar ik heb 'Trouble Man' goed gegokt. 'Trouble Man' is de titeltrack van de film en ook 'Don't Mess With Mister T' komt uit de film. Dat klinkt ook echt als filmmuziek. Twee best interessante kanten van Marvin. Maar zoals jullie zullen weten ben ik een verzamelaar en wilde ik deze sowieso al hebben vanwege de exotische persing.

Het zilveren goud: 2000 deel III

De lengte van het bericht over The Charities valt tegen en eigenlijk heb ik op dit moment nog best zin om even te schrijven. Daar staat tegenover dat ik misschien later in de week eens geen inspiratie (of tijd) heb en dat ik me dan niet schuldig hoef te voelen. In plaats van de gebruikelijke achterstand loop ik vandaag een bericht vóór. De 'gezellige' berichten zijn doorgaans voor in het weekend maar 'Het zilveren goud' doe ik liever rond de zeventiende van de maand. Dat komt doordat ik op 17 juni 1989 officieel ben begonnen met het verzamelen van singles. Ik heb dan overigens al dertig waaronder een 'dure'. De zes singles die vanavond aan bod komen heb ik genoteerd voor maart 2000, maar kunnen evengoed uit april zijn. Voor deze maand heb ik geen platen genoteerd en daarna gaat het hek van de dam. Ik denk dat ik in de komende maanden wel meerdere afleveringen van 'Het zilveren goud' kan doen per maand. Ik moet nog geregeld aan haar denken en hoop dan maar dat ze gelukkig is. Het is niet haar echte naam maar ik ga haar vanavond Anna noemen. Een eerbetoon aan een erg lieve (en mooie) vrouw waar ik beter héél goed naar had kunnen luisteren...

Anna is een politiek vluchteling. Haar man is leider van een christelijke vakbond in een overwegend islamitisch land. Hij staat daardoor al jaren lang op een 'dodenlijst'. Sterker nog: Ze hebben al besproken wat te doen áls het gaat gebeuren. Er staat al een koffer ingepakt en er ligt een vliegticket zonder een datum. In deze landen stopt het niet bij één maar gaan ze de hele familie langs om maar elk spoortje van het gedachtegoed uit te roeien. Anna vertrekt hals over kop met haar twee jonge dochters en komt in Nederland terecht. Voor de sociale contacten en de taal beter te leren, gaat ze vrijwilligerswerk doen en komt bij ons in De Bilt. Anna zit boordevol creatieve ideeën voor onze verkoopetalages maar is ook niet te beroerd om de stofzuiger te pakken of ander schoonmaakwerk te doen. Soms helpt ze mee in het sorteren van de kleding en... schilt ze de aardappelen voor mij! In Mossley heb ik het altijd weten te ontwijken maar in De Bilt moet ik eraan geloven: We koken om toerbeurt voor het huis. Met een erg beperkt budget dus geschilde aardappelen zijn té duur. Mijn motoriek gaat niet samen met aardappel schillen. Zelfs niet met een speciaal mesje. Het is het ronddraaien van de pieper en tegelijk snijden waarbij het mis gaat. 'Wat eten we vanavond?', vraagt ze als ze de keuken binnen komt. Niet dat ze bij ons eet. 'Aardappelen?'. Als ik ja knik weet Anna hoe laat het is. Ik vind moeder altijd al heel behendig in het schillen van aardappelen maar bij Anna gaat de turbo aan. Binnen tien seconden is de aardappel kaal.

Het is nog de tijd dat overal volop wordt gerookt en zo ook bij ons in het gemeenschappelijke huis. Zelfs Anna rookt shag! Het zijn met name een oudere 'companion' en ondergetekende die dan vaak de aansteker niet kunnen vinden. Hij lag net nog op tafel? Een snelle blik naar Anna. O ja hoor, daar gaan we weer. Ze heeft een bloesje aan met een borstzakje en daar heeft ze de aansteker verstopt. Ik vind het vrij onschuldig maar 'geezer' John ergert zich daar mateloos aan. Hij noemt haar een 'cow'. Ik verwacht dat ze met een bredere Nederlandse woordenschat wel tot meer grapjes in staat is. Het is altijd prettig als ze er is! Op een zekere middag is ze opeens erg geïnteresseerd in mijn familie. Of ik nog ouders heb en broers en zussen. Als ik de vraag omdraai wordt het even stil. 'Zolang ik in Nederland ben, heb ik mijn ouders al niet meer gesproken. Ik weet niet eens of ze nog leven'. Dan vertelt ze het verhaal uit de vorige alinea. 'Als ik terug wordt gestuurd, zullen ze me meteen executeren als ik aan kom op de luchthaven. Ik heb dat er wel voor over want het idealisme van mijn man is ook de mijne. Ik wil alleen dat mijn dochters veilig zijn'. De oudste van de twee heb ik eenmaal ontmoet en die is rap geïntegreerd. Die laat zich de kaas niet van het brood eten en heeft zelfs al een Utrechts accent opgedaan.

We zijn al een keer met zijn allen naar Madurodam geweest maar Festival Mundial is ook een vast uitje voor De Bilt. Een van onze bewoners heeft in Tilburg gestudeerd en zijn appartement aangehouden. Hij gaat zo nu en dan op stap in Tilburg en hij kan ons slaapplek bieden met Festival Mundial. Ik werk in de winkel als Anna arriveert. Het zweet breekt me uit want het is hemels mooi weer en Anna is ingepakt in een regenjas en met een constructie van hoofddoeken. 'Mag ik wel even je kamer gebruiken?'. Maar natuurlijk! Let niet op de rommel, dat doe ik ook niet, enzovoorts. Ik kan weer adem halen als ze tien minuten later naar me toe komt. Haartjes los, lekker geurtje en een fleurig jurkje. Tijdens Festival Mundial trekken we heel veel samen op. Dan kijkt ze me op een bepaald moment aan en zegt ze: 'Dit is je laatste biertje, Gerrit. Anders wil ik je vanavond niet meer zien'. Oef... dat had ik niet verwacht. 'Ik vind je best leuk als je aangeschoten bent, maar ik hoef geen dronken kerels om me heen'. Ik weet wat me te doen staat, maar ja... ik ben 25 en smokkel toch een biertje tussendoor. Anna merkt het meteen en ik krijg flink op mijn donder. De volgende dag is het weer goed. Niet dat ik Anna iets te bieden heb als relatiemateriaal, maar ik zou op zijn minst haar wens hebben kunnen respecteren.

De zondagavond rijden we naar huis. De sfeer is uitgelaten in het busje totdat de chauffeur voorstelt om Anna af te zetten in Utrecht. We kunnen haar dinsdag halen waarna ze dinsdagavond op haar fiets naar huis kan. Dan wordt het stil in de bus en Anna begint te huilen. Nee, we moeten eerst terug naar De Bilt want Anna moet weer ingepakt worden in regenjas en doeken. Samen met een andere 'companion' zet ik haar fiets achterin de bus en brengen we haar terug naar het asielzoekerscentrum. Kort daarop verhuis ik naar Tuk en eind 2001 is ze al gestopt als vrijwilliger. Het laatste wat ik heb gehoord is dat ze getrouwd is met een Nederlander en hopelijk heeft dit haar in Nederland gehouden? Het is vooral als ik muziek hoor van Demis Roussos dat ik altijd even aan Anna moet denken. Ze heeft nog altijd een warm plekje in mijn hart.

3239 Waar Is Toch M'n Caravan - Herman Berkien (NL, Philips, 1983)
3240 Samantha - Diesel (NL, Mercury, 1988)
3241 Kaplaarzen - Dingetje (NL, Polydor, 1992)
3242 Oh Pretty Woman - Roy Orbison (UK, Monument, 1964, re: 1972)
3243 Beestjes - Ronnie & The Ronnies (NL, Delta, 1967)
3244 Free Me - Vatiations (Frankrijk, Pathé, 1970)

De eerste vier zijn singles die al een tijdje in De Bilt liggen in de bak voor een gulden. Herman Berkien uiteraard voor de novelty van mijn eigen caravan nabij Steenwijkerwold. Ik heb een lekkere zomerse herinnering aan het nummer van Diesel en... ach... Dingetje. Altijd een bloedhekel gehad aan het ding maar hoe vaak kom je deze tegen op vinyl? Roy Orbison heeft 'It's Over' op de keerzijde en hoewel ik die in Jutrijp heb liggen, wil ik hem wel opnieuw draaien in De Bilt. De overige twee zijn singles die binnenkomen bij onze winkel in Bilthoven en die ik heb gekregen van een medebewoner.