Eindstreep: maart 2025

De vorige maand heb ik de platen van Mark buiten beschouwing gelaten. 'Die gaan mee voor de Eindstreep van maart' of zoiets. Niets is zo veranderlijk als het weer en Soul-xotica want de 'Eindstreep' is samengesteld en deze platen zijn niet mee gegaan in de top tien. Ach, ze zijn natuurlijk al wel vertegenwoordigd in de Top 45 van het afgelopen weekend. Ook heb ik de platen van januari en februari nog eens geteld waardoor ik het totaal kan melden van het eerste kwartaal. Ik heb het al eens over 500 singles gehad maar daar kom ik nog niet aan. Qua Blauwe Bak levert deze drie maanden totaal 115 singles op. Het geeft een vertekend beeld omdat ik ook nog de singles uit december heb plus degene die pas na 1 december in de collectie zijn gekomen. Samen zijn deze wel goed voor om en nabij 200. De Gele Bak komt op 141, maar waarom zou ik dan twee bakken met 'New Additions' hebben? O ja, dat klopt, 60 dubbele singles. De tweede bak is namelijk half vol. In totaal tel ik dan 316 singles in de eerste drie maanden. Helemaal geen slechte score al zeg ik het zelf!

In deze maand is de Gele Bak de grote winnaar met 35 singles. In het kader van de Blauwe Bak reken ik 23 singles af waarvan er 3 'pre-orders' zijn die pas in april gaan verschijnen. Er zit eentje bij waarmee het waarschijnlijk mei gaat worden eer ik de plaat in mijn bezit heb. Verder zijn er 15 singles die ik als dubbel reken en deze zitten in zowel de Blauwe als de Gele Bak. Totaal zijn dat er 73 voor maart. Hoewel ik de singles van Mark niet heb meegenomen in de top tien heb ik wel de 'nieuwe' releases meegenomen die ik al in februari heb besteld. Laat me beginnen met de Gele Bak.

1. Theme One - Van Der Graaf Generator

2. Three Ring Circus - Barry Biggs

3. Sitting By The Window 'live' - Moby Grape

4. Stand Or Fall - The Fixx

5. Here Comes The Night - Them

6. The Funky Gibbon - The Goodies

7. Convoy G.B. - Laurie Lingo & The Dipsticks

8. Watch Out For Lucy - Dobie Gray

9. Magnolia - Poco

10. Up Up And Away - The 5th Dimension



Tot slot de top tien van de Blauwe Bak.



1. Waiting - The Altons

2. Love Power - The Sand Pebbles

3. Haunted By Your Love - Leo Vidal & The Rayvelles

4. Don't Wait Too Long - Beres Hammond

5. People - Ron & The Hip Tones

6. You And Me - Penny & The Quarters

7. Crazy Love - Van Morrison

8. I Wanna Be With You - Lamont Dozier

9. Whatever Makes You Happy - Patchwork Inc.

10. You Can Do It - Dobie Gray

Blauwe Bak Top 45 1e kwartaal 2025 deel 3

Morgen ga ik het werk hervatten. Eerst voor twee dagen per week op dinsdag en woensdag. Ben ik eraan toe? Nee, eigenlijk nog niet maar ze zitten flink omhoog in Steenwijk en met name op deze twee dagen. Aan de andere kant is het wellicht ook handig om weer een beetje structuur te krijgen dus laten we het maar proberen. Vanmiddag heb ik nog wel gefietst maar niets spectaculairs. Sterker nog: Het is een erg voorspelbaar rondje maar opnieuw kan ik mezelf verwonderen over de fraaie omgeving. Binnendoor over Wittelte naar Dwingeloo voor boodschapjes en terug door het bos en over Ansen en Rheebruggen. Nu ben ik klaar om het laatste deel van de Top 45 aan jullie te presenteren met de link om de show van zaterdag te beluisteren. https://pixeldrain.com/u/6HPRGKpQ Nu eerst de laatste vijftien uit de lijst.

15. Whatever Makes You Happy - Patchwork Inc. feat. Taylor Williams (US, Colemine CLMN-247, A, 2024)

14. Take Me Girl I'm Ready - Jr. Walker & The All Stars (NL, Tamla Motown 5C 006-92748, A, 1972)

13. Don't Wait Too Long - Beres Hammond (UK, Home Of The Good Groove GG002, A, 1976, re: 2025)

12. As Long As I Got You - The Charmels (US, Lil Static Records TIC 008 RE, B, 1968, re: 2024)

11. Love Love Love - The Soul Set (US, Johnson 737, A, 1968)

10. Haunted By Your Love - Leo Vidal & The Rayvelles (UK, Symphonical SR028, A, 2025)

9. Go Now - Bessie Banks (UK, Soul City SC 105, A, 1964, re: 1968)

8. Patience - Rokk (UK, Miles Away MA001, A, 1977, re: 2019)

7. Just Loving You - Tearra (UK, Soul Junction SJ558, A, 1980, re: 2024)

6. You And Me - Penny & The Quarters (US, Numero ES-018, A, 196?, re: 2025)

5. It's So Hard To Break A Habit - The Webs (UK, Breaks And Beats BAB 021, B, 1971, re: 2024)

4. Waiting - The Altons (US, Penrose PRS-1026, A, 2025)

3. I Have No Right To Love You - Marjorie Ingram (US, Bennett BR-100, B, 1969)

2. Tell Her She's Lovely - El Chicano (US, MCA MCA-40104, A, 1973)

1. Can't Call Me Baby - Thee Sinseers (US, Colemine CLMN-248, A, 2024)

Blauwe Bak Top 45 1e kwartaal 2025 deel 2

Het samenstellen van de lijst is in een vloek en een zucht gebeurd. Tijdens de uitzending van gisteravond heb ik nog zitten twijfelen om toch een paar nummers om te draaien, maar nee... Een lijst zoals deze is een momentopname en ik respecteer dat graag. Ik meen even dat ik een vergissing heb gemaakt en twee platen heb verwisseld maar tijdens de uitzending blijkt het gewoon helemaal te kloppen. Niets meer aan veranderen dus! Overigens heb ik de rest van het weekend helemaal niks gedaan buiten de radioshows om. Met name vandaag ben ik niet uit bed te branden en ben al te laat voor de winkel in Havelte. Ik zit er niet mee want ik heb meteen een alternatief plan. Ik ben vanavond dus naar de chinees gefietst en een overheerlijke maaltijd gehaald voor thuis. Ik heb namelijk net iets meer zin in vlees dan in een pizza. Hierbij het tweede deel van de Top 45 met de nummers 30 tot en met 16. De top 15 publiceer ik morgen evenals de Eindstreep van de maand maart.

30. It's Too Late - Bobby Goldsboro (US, United Artists UA 980, A, 1966)

29. Gotta Find A Way - Theresa Lindsey (US, Correc-Tone CT-5840, A, 1964)

28. Nothing But Blue Skies - Jackie Wilson (US, Brunswick 55381, A, 1968)

27. Beat Me 'Til I'm Blue (No Horns) - The Mohawks (Frankrijk, Puma PU-101, A, onuitgebrachte opname uit 1969, 2025)

26. Let's Stay In Love - Arlene Bailey (UK, Backatcha BK100, A, 1987, 2025)

25. Go - Johnny Vanelli (US, Top Ten TTR45x723, A, 1971)

24. I Do Take You - Tony & Carol (US, Roulette R-7123, B, 1972)

23. Wouldn't Matter Where You Are - Minnie Riperton (US, Epic 8-50394, A, 1977)

22. It's Written All Over My Face - Marva Holiday (US, GNP Crescendo GNP-411, A, 1968)

21. Come Back Home - 9th Creation (US, Prelude PRL 71085, B, 1976)

20. I Wanna Be With You - Lamont Dozier (UK, ABC 4033, B, 1974)

19. Take It From Me - Traci (UK, Shrine/Inferno LTDBOX 021-1, B, onuitgebrachte opname uit 1966-67, 2024)

18. Love Can Be So Wonderful - The Inspirations (US, Wand 182, B, 1965)

17. If There's A Will There's A Way - Don Covay & The Jefferson Lemon Blues Band (Spanje, Rocafort ROC-058, A, 1972, re: 2025)

16. Let Me Make You Happy - Billy Woods (UK, Soul City SC-155, A, 1972, re: 2003)

Blauwe Bak Top 45 1e kwartaal 2025 deel 1

Vorig jaar heb ik overgeslagen. Dat komt ook omdat het dan het Paasweekend is op de laatste zaterdag van maart. Ik heb met Pasen in 2023 al een knaller van een gospelshow gedaan maar als ik de boel afsluit, kom ik erachter dat ik ben vergeten om op 'REC' te drukken. Met andere woorden: Het is leuk om te doen en de live-luisteraars hebben hopelijk eveneens genoten, maar het wordt niet voor het nageslacht bewaard. In 2024 moet dat een herkansing krijgen en dan slaagt de opname wel, alleen heb ik het gevoel dat de show toch niet zo goed is als een jaar eerder. Het ene jaar is er wel een Top 40 of Top 45 aan het einde van het eerste kwartaal. In de vroege jaren maak ik ieder kwartaal eentje maar daar heb ik tegenwoordig geen tijd meer voor. Ik trakteer jullie in de volgende drie berichten met een foto van de vijftien boosdoeners plus de uitgebreide details rondom iedere single zoals bij de Blauwe Bak Top 100. Aan het einde van het derde deel ga ik ook de link delen naar de show van gisteren met daarin de volledige Top 45. Hierbij de nummers 45 tot en met 31.

45. Walk In The Night - Jr. Walker & The All Stars (UK, Tamla Motown TMG 824, A, 1972)

44. It Hurts Me So Much - Kelly Finnigan (US, Colemine CLMN-216, B, 2024)

43. Down Where It's At - Peaches & Herb (UK, Contempo CS.2055, A, 1975)

42. I Want To Thank You - Alicia Myers (UK, South Street Soul SSS703, A, 1981, re: 2025)

41. Mama Soul - The Soul Survivors (Duitsland, Atlantic Atl. 70362, A, 1969)

40. You Only Live Twice - Lorraine Chandler (UK, Outta Sight OSV032, B, 1967, re: 2011)

39. May I Baby - Sam & Dave (UK, Stax 601023, B, 1967)

38. Not The Marrying Kind - Gene Chandler (UK, Mercury 6052 033, B, 1970)

37. K-Jee - The Nite-Liters (Duitsland, RCA Victor 74-0461, 1972)

36. That's Where We Go - Santa Fiebre (UK, Fingier FNGR-010, A, 2024)

35. So In Love With You - Leroy Hutson (US, Curtom CR 1980, A, 1973)

34. You Can Do It - Dobie Gray (Duitsland, Infinity 0032.501, A, 1978)

33. People - Ron & The Hip TOnes (US, Brewerytown 45-06, B, 2024)

32. It Ain't No Good To Be Too Good - Barbara Lynn (US, Atlantic 45-2931, A, 1973)

31. Can't Forget The One I Love - Patti Austin (US, Columbia 4-45499, A, 1971)

Singles round-up: maart 9

Naast de pot gepist. Nee, ik hoef niet de hal te dweilen maar ben vanmiddag wél vreemd gegaan. Ik hoef evenmin een verdrietige partner te troosten. Wat is er aan de hand, Gerrit? Welnu. In de tijd dat Wolfman Radio nog wordt geleid door onze eigen Wolfman, staat deze erop dat we altijd 'exclusief' voor zijn station zouden zijn. Ik ben vanmiddag te horen geweest op twee andere radiostations. Een kennis van mijn runt een internetradiostation en is daarnaast ook betrokken bij de lokale omroep van Steenwijk. Dat heeft hij in de tijd van de corona samengevat tot een verzoekplatenprogramma op de vrijdagmiddag. Gezellig ouwehoeren en leuke plaatjes van vinyl draaien. Ik luister nog maar sinds een paar maanden maar krijg een paar weken geleden de open uitnodiging om eens een uitzending bij te wonen. Dat heb ik vanmiddag gedaan. Mijn drie meegebrachte singles zijn allemaal gedraaid. De herinnering aan mijn eerste en laatste bezoek aan deze radiostudio zijn beide ter sprake gekomen. In 2000 mijn debuut na het record barkruk zitten (in december in 'Het zilveren goud') en in november 2019 de platenbeurs waarna ik met zeventig singles in een plastic zak aan het stuur terug naar Uffelte moet fietsen. Het bezoeken van de studio ga ik vast nog wel eens doen! Het programma wordt zowel via de lokale omroep uitgezonden en via het internetstation. Hier is deze terug te horen: https://rtvslos-gemist.nl/PodcastGenerator/index.php?name=2025-03-28_Verzoek-Koek.mp3 Dan ga ik nu vervolgen met de laatste 'Singles round-up' van deze maand inclusief het kwartet van Juno dat vanmiddag is gearriveerd.

* The Altons- Waiting (US, Penrose, 2025)
Het Penrose-label komt uit de hoge hoed van Daptone, het platenlabel dat ons omstreeks 2002 verrast met het talent van Sharon Jones & The Dap Kings en de, voor die tijd, eigenaardige benadering van de soul in het algemeen. Daptone keert zich dan tegen de gepolijste aanstellerij en wil weer dat de soul gaat leven. Ik moet bekennen dat The Altons een redelijk nieuw begrip is voor mij maar ik heb begrepen dat de groep al een flinke reputatie heeft. De rest ook maar eens gaan checken want 'Waiting' klinkt verrukkelijk in mijn oren. Minder funky dan wat we gewend zijn van Daptone maar méér neigend naar de midden jaren zestig. Hey, wacht eens even... is deze groep niet recentelijk op tournee geweest met Thee Sinseers en zingt het meisje niet mee op de laatste van Thee Sinseers? Ja, dat blijkt zo te zijn. Die link had ik nog niet gelegd! Ook de keerzijde, 'Teach Me To Forget You', is niet te versmaden. Beide kanten uitstekende Chicano-soul!

* Frankie Beverly's Raw Soul- What Color (US, Brewerytown, 1975, re: 2025)
Om met de deur in huis te vallen: Ik heb helemaal niks met Maze. Ik heb het verschillende keren geprobeerd maar kan de muziek niet op de juiste waarde schatten. Frankie Beverly heeft in de jaren zestig al wel een aantal leuke plaatjes gemaakt maar ook deze staan niet bijzonder hoog op mijn verlanglijstje. Tussen zijn tijd met The Butlers in de jaren zestig en de formatie van Maze heeft hij het bandje Raw Soul waarmee hij in de buurt zit van Sly & The Family Stone met een hele sterke politieke boodschap. Alhoewel? Ik denk dat het uiteindelijk niet zoveel uitmaakt of je links of rechts bent, het gaat erom of je 'kleurenblind' bent of niet. Dat is ook de strekking van Raw Soul. Het is een heerlijke gruizige opname in onvolprezen mono. Het is mijlenver verwijderd van de gladde sound van Maze van een paar jaar later, dit rockt en funkt genadeloos. Op de keerzijde staat de instrumentale versie. Frankie is ons in september ontvallen en daar zal deze heruitgave vast ook mee te maken hebben.

* Cash Money Experience- Outside Looking In (UK, Epsilon, 2025)
Darry Howard van The Nu-Rons is de zanger op deze productie van de veteranengroep Cash Money Experience. Het nummer is vorig jaar op band gezet en is een maand geleden uitgebracht via Epsilon. De single bevat een 'extended version' welke uiteindelijk maar twaalf seconden langer is dan de 'single edit'. Ik richt me op de eerste. Als de plaat begint moet ik meteen denken aan Color Me Badd maar verder is het gewoon een nieuw en tijdloze soul-track. Een stel doorgewinterde muzikanten met de soul op de juiste plek. Ik heb me opnieuw laten verleiden tot een proefpersing en dit maal heeft Yann de hoesjes genummerd. Ik heb nummer vijf van de vijftien in totaal. Ik betwijfel of de plaat ooit zo'n status zal ontvangen dat dit zich omrekent in harde valuta, maar het geeft toch een gevoel van exclusiviteit.

* Tanika Charles- Don't Like You Anymore (Canada, Record Kicks, 2025)
In september 2023 heb ik een oudere single van Tanika puur op de gok gekocht in Zwolle. De a-kant lust ik niet echt maar de b-kant smaakt me beter. Als ik deze voorbij zie komen in de nieuwe releases moet ik wel even luisteren. Dan hoor ik Tanika in 'Don't Like You Anymore' en ben ik vlug bereid. Kelly Finnigan heeft de beide kanten gemixt. Kun je dat horen? Ik denk van wel want het heeft iets van de 'psychedelische' effecten welke Kelly veelvuldig gebruikt voor zijn producties. Ik denk dat ik nooit echt een hele grote fan zal worden van Tanika maar durf dit plaatje best een kans te geven. 'Here When You're Ready' is misschien nog wel beter dan de a-kant. Een meer eenvoudige productie en liedje. Soms is minder méér en dat is hier andermaal het geval. De a-kant is niet slecht maar ik geef de voorkeur aan de andere kant.

* Cheeba's Latin Bros- Cuban Shuffle (UK, Echo Chamber, 2025)
Afgelopen week ben ik 'vriend' geworden van Si Cheeba op Facebook. Meteen wel op 'unfollow' gedrukt want qua politiek en de beschouwing van actualiteiten zitten we niet op dezelfde golflengte. Hij heeft me geadviseerd de volgende keer rechtstreeks bij hem te bestellen. De slipmats en de laatste release op Echo Edits zijn inmiddels ook al onderweg. Eerst deze van Cheeba's Latin Bros. Het schijnt dat de Bandcamp-releases alleen met deze aantrekkelijke hoesjes worden uitgebracht. Meer dan op voorgaande platen bedrijft Cheeba hier 'turntablism' en het is opnieuw springstof voor op de dansvloer. 'Pablo's Theme' is zelfs bijna psychedelisch te noemen. 'Shapes of things to come', zou ik bijna willen zeggen. 'Cuban Shuffle' is in mijn ogen ietsje aantrekkelijker.

* Beres Hammond- Don't Wait Too Long (UK, Home Of The Good Groove, 1976, re: 2025)
Officieel gezien mag de plaat pas worden gereleased op 28 maart, dat staat in de licentieovereenkomst van Rod van Home Of The Good Groove. Dat heeft hij vandaag gedaan maar geeft meteen toe dat hij het zinloos vindt om de reeds gekochte singles een week vast te houden. Reggaezanger Beres Hammond maakt in 1976 de elpee 'Soul Reggae' en dat levert onder andere dit 'Don't Wait Too Long' op. Feitelijk heeft het niets van doen met reggae maar is een klassieke soul-song uit de midden jaren zeventig met een synthesizer die erg doet denken aan de Barbados-producties uit die tijd. De synthesizer maakt het onbedoeld erg 'lo-fi', zonder dat instrument zou het een stuk tijdlozer klinken. 'You Don't Have To Lie' is de openingstrack op de genoemde elpee. Dat is evenmin reggae maar nu een prachtige soulballade met weer dezelfde synthesizer in de achtergrond. 'Don't Wait Too Long' is echter mijn favoriet en ik begrijp nu ook waarom er al zoveel enthousiaste reacties zijn gekomen uit de hoek van de soul. Dit verdient het écht om als single te worden uitgebracht.

* Proh Mic- Special Request (US, Liquid Beat, 2025)
Een erg gelimiteerde single waarvan er zondag nog maar eentje beschikbaar is. Ik vind hem ergens wel leuk en denk dat hij nog wel kan groeien en dus heb ik geen tijd om lang na te denken. 'Special Request' is een loep commerciële nu-disco-tune met een tekstueel eerbetoon aan de discjockeys in deze wereld. Het is muziek waar je nauwelijks bezwaar tegen kan hebben maar het springt er ook niet in, maar ik ga er komend jaar zeker plezier van hebben. 'Free To Be' heeft een meer ingewikkelde funky groove en is meer artistiek verantwoord dan de a-kant. Ik reken het als een 'double-sider' maar we gaan vooral veel plezier maken met 'Special Request'.

* The 7:45s- The Way That I Love You (UK, LRK, 2025)
De meest recente LRK is vanmorgen in de 'pre-order' gegaan en intussen heb ik deze van The 7:45s nog liggen. Bij de eerste soundfile ben ik niet meteen razend enthousiast maar dat geldt eveneens voor de nieuwe 'pre-order'. In voor- en tegenspoed zal ik maar zeggen. Daar staat tegenover dat Charlie Ingui bijvoorbeeld is gegroeid bij mij. The 7:45's is een duo uit de omgeving van Manchester met een voorliefde voor de single. 7 staat dan ook voor 7-inch waar 45 natuurlijk het toerental is. Martin Connor is de leadzanger op 'The Way That I Love You' en hoewel de soul er naar mijn mening niet vanaf druipt is het van vinyl toch een erg prettige productie. Hij moet wellicht even groeien maar kan zomaar nog dé hit van het voorjaar worden. 'Too Little Too Late' op de b-kant heb ik nog niet gehoord. Nee laat maar, dat is Motown-gestamp. Nee, ik moet dus nog even goed wennen aan de a-kant maar denk dat het wel goed gaat komen!

Singles round-up: maart 8

Soms moet het zo zijn. Nadat ik dinsdag na ruim een week weer op schema ben gekomen, loop ik gisteravond teveel en te lang te dralen om nog te kunnen publiceren. Ik heb op dat moment alleen een nieuwe 'Singles round-up' in gedachten en wacht nog op één hagelnieuwe release die vorige week op de bus is gegaan. Vanavond krijg ik bericht van PostNL dat het pakket van Juno morgen wordt bezorgd en zo heb ik opeens tweemaal de 'Singles round-up' en moet ik de samenstelling van de Top 45 nog even uitstellen. Dat doe ik nu waarschijnlijk morgenavond nadat ik de 'Singles round-up' heb gedaan. Het is vanmiddag niet het enige pakketje. In de punkshow win ik de 'Where's Maggie'-competitie en dat levert me zowaar een stapel stickers op. Lee zegt toe dat hij ook een paar singles erbij zal doen welke hij me al jaren heeft beloofd. Dat is het trio bovenaan de foto, maar deze ga ik als laatste behandelen. Ik begin met een pakketje van zeven singles van Juno die ik al een paar weken binnen heb en bijna zou zijn vergeten. Er zitten vier hagelnieuwe releases bij en drie 'oudjes' die met een mooie korting worden aangeboden. Het schema voor Soul-xotica voor de komende week: Vandaag een 'Singles round-up', morgen een tweede en daarna drie delen Blauwe Bak Top 45 en maandag de 'Eindstreep'. En... ik heb eindelijk alkalinebatterijen gekocht voor de camera!

* Sugar Minott- I Remember Mama (UK, Sound Design Studio, 1985, re: 2021)
Ja, het is me ook opgevallen. Deze aflevering lijkt halverwege het alfabet te beginnen maar jullie hebben niets gemist. Juno heeft voortdurend een uitverkoop van oudere items en zo nu en dan neem ik een kijkje. Dan zie ik bijvoorbeeld deze staan van Sugar Minott. Beroemd vanwege 'Good Thing Goin' maar Sugar heeft meer noten op zijn zang. Dit is bijvoorbeeld een 7"-mix van een langer stuk uit 1985. Hoewel hij wordt geassocieerd met reggae hangt dit meer tegen de disco aan en dat maakt het dan weer interessant voor de Blauwe Bak. Hij dankt overigens niet alleen moeders, ook vader krijgt alle lof toegezwaaid. Ik begin het per draaibeurt steeds leuker te vinden. De b-kant heet 'Hard Times' en is de instrumentale versie.

* Mister Mushi- Hard Lifetime (Japan, Mister Mushi, 2025)
Mister Mushi is een Japanse dj die zich al jaren bezig houdt met mashups. Je hebt deze in smaken en soorten maar de mashups van Mushi zijn altijd net even beter. Ik heb eind vorig jaar zijn remix gekocht van Babe Ruth's 'The Mexican' en op deze plaat smeedt hij twee uitersten samen tot een passend geheel. De instrumentale track en het refrein is 'Hard Row To Hoe' van Otis Lee terwijl de coupletten van David Byrne zijn uit Talking Heads' 'Once In A Lifetime'. Net als bij de recente mashup van Haddaway met The Supremes lijken ook deze twee voor elkaar te zijn gemaakt. Ik zie nu overigens dat 'Hard Lifetime' al in 2020 is uitgebracht in een oplage van 300 met gele labels. De nieuwe heeft witte labels en dat houdt, geloof ik, al op bij honderd.

* Patchwork Inc.- Whatever Makes You Happy (US, Colemine, 2025)
Er zijn een aantal platenlabels waar je de platen bijna blind van kan aanschaffen. In geval van Colemine zijn de singles ook nog eens billijk geprijsd en wil je bepaalde platen een kans geven om te groeien. Dat laatste is bij mij niet nodig in geval van Patchwork Inc. Ik ben in eerste instantie te laat met bestellen maar gelukkig krijgt Juno een tweede zending. De leadtrack op deze single wordt gezongen door Taylor Williams en zo wisselt de instrumentale band voortdurend van zangers. Taylor is een meneer met een stem in de hogere regionen van de soul en Patchwork voorziet het van prachtige muziek. Ietwat psychedelisch door de topzware elektrische piano en de toevoeging van fluit. Plus een prachtig oen einde na slechts drie minuten. Je wilt de plaat meteen opnieuw opzetten! Op de keerzijde heet Wyatt Waddell de microfoon aangenomen voor 'Last Forever'. Oef, die had ik nog niet gehoord en is ook erg de moeite waard. Wyatt doet aanvankelijk alleen het refrein en wat kreten tussendoor maar tegen het einde komt het liedje op gang. Tja en dan is het ook al snel weer afgelopen. Een fraaie 'double-sider'.

* Penny & The Quarters- You And Me (US, Numero, 196?, re: 2025)
De zoektocht naar een origineel kan direct worden gestaakt. Het zijn er een handjevol en in bezit van verzamelaars. Numero heeft de plaat al enkele malen opnieuw uitgegeven en deze verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het nummer zit in 2010 in de speelfilm 'Blue Valentine' en een jaar later zit de single in de Eccentric Soul-serie van Numero. In 2017 verschijnt het opnieuw met afwijkende labels en in 2020 ziet een exemplaar op paars vinyl het levenslicht. Voor afgelopen Valentijnsdag is er een blauw exemplaar beschikbaar gekomen en, net als de 2020-uitgave, met een fotohoesje. Het klinkt alsof Penny in de keuken staat en de Quarters in de schuur. Heerlijk 'lo-fi' maar met een ingebouwde charme, zeker vanwege de heerlijke stem van Penny. 'You Are Giving Me Some Other Love' heeft zelfs een stukje waarin Penny spreekt in plaats van zingt. De mannen laten zich niet van de wijs brengen en ze blijven 'wailen'. Ik vind het alleen niet zo sterk als 'You And Me' maar het is op zijn minst curieus.

* Ben Pirani & The Means Of Production- I Know It Hurts (US, Palmetto St., 2023)
Ben Pirani heeft in de omgeving van 2018 een elpee en een aantal singles uitgebracht op Colemine en heeft later ook nog iets te maken met Colemine. Ik herinner iets van een artiest die door hem wordt 'gepresenteerd' op Colemine. Enfin, 'I Know It Hurts' heeft het goed begrepen voor wat betreft de productie ook al ben ik niet overtuigd van zijn zangstem in dit nummer. Wat het wel weer de moeite waard maakt... De fluit wordt bespeeld door niemand minder dan Brian Jackson. Hij bespeelt ook het instrument op het klassieke 'The Bottle' van Gil Scott-Heron. 'Something So Precious' riekt qua sfeer naar de stokoude vocal groups en is erg sfeervol. Wellicht dat 'I Know It Hurts' nog even moet groeien. Dat mag ook voor dat prijsje.

* Ron & The Hip Tones- People (US, Brewerytown, 2024)
Morgen een heruitgave op het Brewerytown-label maar vanavond deze 'original' die ik vorig jaar heb gemist. Of... is die me wel opgevallen maar heb ik er geen aandacht aan besteed? Ron & The Hip Tones zit een beetje in de hoek van de Mod maar desondanks vind ik 'People' erg aantrekkelijk klinken. Ook weer met fluit. Is dat vandaag het thema? Och, ik trap er weer in. Ik zweer jullie dat ik hem voor deze kant heb gekocht maar eigenlijk is 'Tears On My Chin' de a-kant. Dat is meer upbeat retro-soul en nee... daar zou ik in 2024 niet warm voor zijn gelopen. 'People' blijft dus voor mij dé kant.

* Leo Vidal & The Rayvelles- Haunted By Your Love (Symphonical, UK, 2025)
Niet te verwarren met de trompettist maar ook de Leo Vidal van The Rayvelles schijnt al een loopbaan achter de rug te hebben. Het is alleen niet zo goed gedocumenteerd. Leo is een soulzanger uit Virginia die vooral in de jaren zeventig actief is geweest. Hier is hij samen met de heren Fergal McBride en Tuck Nelson die samen The Rayvelles vormen. Op de achtergrond horen we Marietta Smith (o.a. Smith & The Honey Badgers) en Cassandra Dali en de combinatie van al deze generaties en talenten samen is goed voor een paar minuten pure retrosoul-magie. Op de keerzijde staat een dubversie van de a-kant. Zeker voor fans van Marietta en Cassandra is dat een gebakje.

Dan de drie singles die ik van Lee heb gekregen.

* Barry Biggs- Side Show (UK, Dynamic, 1976)
* Barry Biggs- Three Ring Circus (UK, Dynamic, 1977)
* Cerrone- Supernature (UK, Atlantic, 1978)
Voor Barry Biggs moeten we terug naar 2017. Ik heb dan 'Side Show' in de Nederlandse persing gekocht en heb daarmee een klein ongelukje. Het resultaat is een krasje en de plaat tikt een keertje over. Lee is in de jaren ervoor héél even actief geweest met het kopen van singles maar inmiddels heeft hij alles alweer van de hand gedaan. Hij belooft me dan zijn Engelse persing. Die heb ik inmiddels ook al anders gevonden maar volgens mij is deze vlakker dan de andere. Of zal ik hem stiekem in de Blauwe Bak stoppen? Tja, het heeft een reggae-ritme maar qua soul is deze even goed als Blue Magic's origineel. 'Three Ring Circus' heb ik daarentegen nog niet en daar ben ik erg blij mee. Opnieuw een nummer uit de catalogus van Blue Magic. Nee, bij nader inzien gaan ze gewoon beide de jaren zeventig in waarbij ik de andere 'Side Show' vervang door deze. Cerrone stamt uit een discussie die we hebben in 2013 of 2014. Lee vertelt over de jongerenvereniging waar hij rond 1980 iedere zaterdagavond is te vinden. Daar ontdekt hij de Northern Soul en ook een aantal platen die daar favoriet zijn. 'Supernature' van Cerrone is natuurlijk pure disco maar de Northern Soul-dj in Wolverhampton komt er in 1980 mee weg. Alleen daarom stop ik deze wel in de Blauwe Bak maar nogmaals... het is gewoon platte disco.

Honderd achteruit 2023: Peter & Gordon

De jerrycan is tot aan de rand toe gevuld want ik ga vanavond een flink eind terug in de tijd. Toch blijkt het vrij overbodig te zijn want ik hoef de tijdmachine niet te starten voor deze reis. Nee, als ik vanuit het China Crisis-verhaal op een gegeven moment linksaf sla en een paar panden voorbij loop in de Nauwe Noorderhorne in Sneek dan zijn we op de plaats van bestemming. Ik heb bij China Crisis immers café De Koopermolen genoemd. Een kroeg waar ik in 1992 nog maar een enkele keer over de vloer kom maar waar ik in 1997 iedere zaterdagavond zal poolen met een Youth For Christ-kameraad. Qua clubhuizen heb ik in 1992 'T Hokje in Hommerts en de winkel van Klaas aan de Nauwe Noorderhorne in Sneek. Het is het laatste jaar van mijn niet al te imposante schoolcarrière. Waar menig spijbelaar in La Bohème (of 'Het Lab') is te vinden daar vul ik de tijd tussen de jukeboxen van Klaas waar ik eigenlijk in de schoolbanken had moeten zitten. In de 'Honderd achteruit' maak ik een sprongetje van 18 naar 20. De nummer 19 is 'Showdown' van Electric Light Orchestra en die heb ik recent gehad in een kwartet. Op nummer 20 vinden we 'True Love Ways' van Peter & Gordon uit 1965.

Het is een stukje Sneek waar ik veel van de jaren 1989 tot en met 1993 heb doorgebracht. Eerst opent Bert zijn zaak met jukeboxen in 1989, daarna opent Sunrise Records in 1990 in het pand er tegenover. De twee hebben gemeen dat het concullega's zijn in het aanbieden van groen spul dat je in een sigaret kan stoppen. Of laat maar zeggen dat het concurrenten zijn want de twee gunnen elkaar niet het licht in de ogen. Sunrise loopt op zijn laatste benen als Klaas het pand overneemt van Bert. Later dat jaar zal hij verhuizen naar het oude pand van Sunrise en daar eindigt in 1993 het verhaal van de jukeboxenhandel in Sneek. Het is een dinsdagmorgen. Ik vermoed dat ik die morgen een proefwerk heb gemaakt of ik ben niet bij de les waar ik wel wordt verwacht. Ik ga op struintocht door Sneek en zie dan het winkeltje van Klaas. Met heel veel singles en dus zijn we meteen 'vrienden'. Ik hang in 1992-93 heel veel rond in zijn winkel, misschien we té lang voor Klaas, maar ik kan er niet genoeg van krijgen. Er staat altijd één jukebox aan en het repertoire is dus een beetje eenzijdig. Daar staat tegenover dat ik wel meerdere malen per week 'True Love Ways' van Peter & Gordon hoor vanuit de muziekautomaat. Op 1 augustus 2022 vind ik mijn exemplaar een paar straten verderop aan het Grootzand. Als ik 's avonds de single thuis draai, heb ik plots overal kippenvel en zweer ik je dat het 1992 is in mijn huis. De plaat is in 1992 al een 'memory trip' voor menigeen en hetzelfde voel ik als ik dertig jaar later opnieuw de plaat hoor.

Gordon Trueman Riviere Waller wordt geboren op 4 juni 1945 in het Schotse Braemar nabij Aberdeen. Zijn ouders verhuizen echter naar Middlesex als Gordon nog een kind is en op school leert hij Peter Asher kennen. Deze is op 22 juni 1944 geboren in Willesden in Middlesex.  Vader Asher is een medicus maar doet ook radio-uitzendingen en schrijft veel en vaak over zijn professie. Moeder Asher is een professor aan een muziek- en dramaschool en één van haar pupillen is George Martin. Zijn zus Clare Asher is een radio-actrice en Jane Asher is actrice op het scherm en schrijft boeken. Pete en Jane hebben in de jaren vijftig ook samen geacteerd in een tv-serie. In 1963 ontmoet Jane Paul McCartney en de twee zijn vijf jaar lang smoorverliefd op elkaar. Tja, als je dan zó dicht bij het vuur zit? Peter & Gordon nemen verschillende Lennon/McCartney-songs op waarvan de meeste eigenlijk door Paul zijn geschreven. Denk daarbij aan 'A World Without Love', 'Nobody I Know' en 'Woman'. Toch neemt Peter & Gordon in 1964 ook een versie op van 'If I Fell' dat dan weer door Lennon is geschreven. Voor 'Woman' gebruikt McCartney zelfs het pseudoniem 'Webb' om te zien of het ook een hit wordt zonder dat zijn naam op het label staat. Het antwoord: Ja. Mensen kopen de nummers vanwege de kwaliteit en niet omdat het van een Beatle afkomstig is.

Begin 1965 wordt de wereld verrast door een cover van Buddy Holly's 'True Love Ways'. Voor Buddy is het een 'aardappeltje anders' en het nummer wordt pas vier maanden later bekend nadat Buddy dit leven heeft verlaten. Peter & Gordon's uitvoering van 'True Love Ways' is goed voor een tweede plek in Engeland en nummer achttien in Amerika. De single aarzelt in Nederland met een weekje op plek 36 maar stoot daarna door naar plek 17. In Engeland zal 'Lady Godiva' de laatste hit worden, Nederland heeft de eer van 'The Knight In Rusty Armour' en Amerika besluit de rij hits met 'Sunday For Tea'.

Voor Peter & Gordon is het in 1968 even gedaan. Peter wordt A&R-manager bij Apple en vertrekt naar Californië om aldaar de zaken voort te zetten. Hij brengt James Taylor bij Apple om een voorbeeld te noemen. Later in zijn loopbaan zal hij met onder andere Cher, Diana Ross en 10,000 Maniacs werken. Zijn dochter Victoria is in de nieuwe eeuw de frontvrouw van de Amerikaanse dancerock-band Cobra Starship. In 2005 vindt een reünie plaats van Peter en Gordon tijdens een festival ter nagedachtenis aan Mike Smith van The Dave Clark 5. Paul McCartney nodigt hen uit om op zijn geplande 'Adopt A Minefield'-festival te spelen in 2006 maar hij moet het project opdoeken als zijn huwelijk met Heather Mills op knappen staat. Peter & Gordon blijven desondanks samen muziek maken, hetzij in de directe omgeving van de jaren zestig-revival. Zo treedt het verschillende malen op in Disneyworld met een 'flower power'-thema. In de eerste dagen van juli treedt het duo nog op tijdens een grote Beatles-conventie in Las Vegas, twee weken later treft Gordon Waller een hartaanval en komt te overlijden. Hij is dan in Ledyard in de staat Connecticut en is pas 64 jaar geworden.

Week Spot: Marjorie Ingram

Komende donderdag ga ik er even goed voor zitten om een Top 45 samen te stellen uit de Blauwe Bak-aanwinsten die sinds december zijn binnengekomen in de collectie. Dat is dus inclusief enkele platen uit november die na 30 november pas zijn gearriveerd en welke té laat waren voor de Blauwe Bak Top 100. Vanzelfsprekend moet de Week Spot van deze week eveneens in deze lijst staan, maar ja... de lijst is nog niet samengesteld. Ik heb echter wel een snel overzichtje gemaakt en weet zeker dat Marjorie Ingram in de Top 45 en wellicht in de top twintig gaat eindigen. Een plaatje waar niet heel veel over te vertellen is en ik dank opnieuw Sir Shambling voor de meeste informatie. De Week Spot van deze week is het prachtige 'I Have No Right To Love You' van Marjorie Ingram uit 1969.

Dat Marjorie geen Wikipedia-pagina heeft is nog wel iets dat ik kan begrijpen, maar zelfs op Discogs ontbeert een introductie naar de artieste in kwestie. Wel vind ik haar naam op verschillende Southern Soul-cd's met opnames uit de jaren zestig en blijkbaar heeft het Engelse Hit & Run-label in 2011 twee onuitgebrachte opnames uit 1977 beschikbaar gesteld. Op 45cat heerst al enige verwarring over de oorsprong van Ingram en de locatie van het platenlabel. Sir Shambling weet het uit de doeken te doen. Marjorie Ingram komt oorspronkelijk uit Memphis. De producent en schrijver Dan Greer werkt mee aan deze opname die in Tennessee is gemaakt, maar heeft in 1969 zelf net getekend bij het platenlabel van zijn oude maat Eugene Bennett. Dat houdt dan weer residentie in Huntington in de staat New York. Dan Greer en George Jackson werken in deze tijd regelmatig met Marjorie, alleen komt het bijna niet toe aan platen uit te brengen van de zangeres. Ze heeft meerdere ijzers in het vuur. Dan maken de mannen 'I Have No Right To Love You' (met 'A Good Man Is Hard To Find' op de a-kant) en is Bennett de eerste die de plaat een kans wil geven. Toch doet het meer voor Greer dan voor Ingram want hij schrijft in deze periode een nummer dat zijn eerste nationaal uitgebrachte single zal worden. Naar het schijnt zingt George Jackson op de achtergrond mee.

Over Marjorie is verder niet zoveel bekend buiten het feit dat Hit & Run twee opnames uit 1977 in 2011 uitbrengt op single. Hit & Run biedt zelf nog de laatste demo aan op Discogs en vermeldt daarbij andermaal dat het géén 're-issue' is zoals Discogs ons doet geloven. De opnames zijn vóór 2011 nooit uitgebracht. Deze single is overigens ook al flink aan de prijs. Ik schrik me een hoedje als ik de prijzen zie voor een 'I Have No Right To Love You'. De mijne is ook niet bepaald goedkoop geweest maar het is een dievenprijsje vergeleken bij de bedragen op Discogs. Hij is echter ieder dubbeltje meer dan waard!

Honderd achteruit 2023: China Crisis

De herinnering aan broer laat zich niet ontwijken. Ik heb wel vaker gezegd dat het erg eenvoudig zou zijn als hij fan was geweest van een specifiek genre. Als hij een punker zou zijn geweest, had je nu even niet naar punk hoeven luisteren. Zoals het een Louwsma is, is ook broer een muzikale veelvraat. In de late jaren tachtig laat hij zichzelf lid maken van de Veronica-gids. Van huis uit hebben we de NCRV-gids. Dat is tevens de tijd dat hij vooral bezig is met de Top 40-hits. Een paar jaar eerder is broer vooral een Vara- en KRO-man. Niet meteen zó underground als de VPRO maar nog altijd wel een beetje alternatief ten opzichte van de Veronica en Tros. Ik kan me niet herinneren dat hij 'Wishful Thinking' van China Crisis destijds heeft gekocht maar aan de andere kant zou ik verbaasd zijn als hij hem niet had gekocht. Het is de afdeling muziek die je voornamelijk hoort bij de Vara en de KRO. Ik heb altijd een sterke associatie met broer gehad bij de muziek van China Crisis. Vorige week vrijdag heb ik nog eens de show beluisterd die ik in november heb gedaan met zijn herinnering. Ik hoor 'Wishful Thinking' en schiet vol, net als het moment in de radioshow zelf. China Crisis staat vandaag centraal in de 'Honderd achteruit'. Het staat in 2023 genoteerd op nummer 18 in de Gele Bak Top 100. Bovendien koop ik de single niet slechts eenmaal in deze periode. Ik laat me kort voor de samenstelling van de top 100 verleiden tot een picture disc.

Mijn eerste exemplaar van 'Wishful Thinking' zit in 1992 in de partij singles die ik overneem van café De Koopermolen in Sneek. Deze heeft al de nodige draaiuren gemaakt in het café en bij mij kan het evenmin met pensioen. Ik heb de plaat een paar jaar geleden vervangen door een beter exemplaar. Het is de enige Top 40-hit van de band en de noteringen op de Tipparade komen niet op mijn spoor of ik schenk er geen aandacht aan. Dat verandert als begin 1999 'Christian' de Emmaus komt binnen wandelen. Nee, geen jongeman met die naam maar de klassieke single van China Crisis uit 1982. Dat groeit uit tot een enorme hit in mijn collectie en inmiddels heb ik ook de Europese persing. Sindsdien koop ik vrijwel iedere plaat die ik tegenkom van China Crisis. Op zondag 25 september 2022 vind ik van 'Tragedy And Mystery' de Nederlandse persing met fotohoes in het winkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. Bijna negen maanden later, op zaterdag 17 juni 2023, ben ik opnieuw in het winkeltje en schaf dan de picture disc aan. Ik heb beide gebruikt voor de foto boven dit bericht.

Eddie Lundon en Gary Daly vormen al vanaf 1979 de spil van China Crisis en zijn tot op de dag van heden te bewonderen op het podium. De band vindt zijn oorsprong in Kirkby nabij Liverpool. Daly wordt geboren op 5 mei 1962 en Lundon op 9 juni 1962 en de mannen treffen elkaar op de katholieke jongensschool van Kirkby. In hun tienerjaren delen ze een gezamenlijke liefde voor de muziek van Steely Dan, David Bowie en Brian Eno en begint het duo met Lundon op gitaar en Daly op basgitaar. Ze sluiten zich aan bij verschillende punkbands waaronder de formatie Glass Torpedoes. Daarna zijn ze wel klaar met de punk en besluiten het over een andere boeg te gooien. In 1980 schaft het duo een synthesizer en een drumcomputer aan. Ze staan zwaar onder invloed van de soundscapes van Brian Eno, maar ook de synthpop van Orchestral Manoeuvres In The Dark en Depeche Mode. In het begin wordt de synthesizer gedeeld door beide mannen maar gedurende de tijd wordt Lundon min of meer de toetsenist van de twee. Dave Reilly wordt de drummer en percussionist en China Crisis debuteert met de single 'African And White' op het onafhankelijke Inevitable-label. In 1982 wordt het nodige getoerd hoewel de band liever in de studio is te vinden. In april 1982 wordt hen een contract voorgehouden van Virgin en de mannen zetten meteen hun krabbel.

'Scream Down At Me' is een maand later de eerste single op Virgin maar de tweede is pas een hitje. Dat is 'African And White' dat, heruitgebracht door Virgin, nu nummer 45 bereikt in de Engelse hitparade. 'Christian' bereikt een twaalfde plek op de hitladder en dan is het ook tijd voor een eerste elpee. 'Difficult Shapes & Passive Rhythms, Some People Think It's Fun To Entertain' verschijnt in november 1982 en piekt op 21 in de albumlijst. Bassist Gary Johnson en hoboïst Steve Levy worden in 1983 als leden aangesteld. Kevin Wilkinson van The Waterboys helpt de band incidenteel bij optredens. In mei 1983 verschijnt 'Tragedy And Mystery' als single in Engeland en doet slechts een 46e plek op de hitparade. Het album 'Working With Fire And Steel' brengt ons 'Wishful Thinking'. China Crisis zit op het piek van haar succes in 1984 en 1985. Een tournee als voorprogramma van Simple Minds werkt daar eveneens aan mee.

'Flaunt The Imperfection' zal de bestverkochte elpee worden van de band en deze wordt geproduceerd door de jeugdhelden van Daly en Lundon: Walter Becker en Donald Fagen van Steely Dan. In Engeland heeft de band nog enkele grote hits maar in Nederland zal het te boek komen te staan als een eendagsvlieg. Erg jammer want de band heeft zoveel meer noten op haar zang. De band toert in 2020 als voorprogramma van Kim Wilde en begint in 2022 aan haar eigen veertigjarig jubileum. Gek genoeg beschouwd de groep zélf het contract bij Virgin als het begin.

In 2015 is het meest recente album uitgebracht van China Crisis. 'Autumn In The Neighbourhood' verschijnt in eigen beheer en is verkrijgbaar als cd en download. 'King In A Catholic Style' is de laatste single van betekenis geweest in Engeland. 'Tragedy And Mystery' kan zoals eerder gezegd rekenen op de steun van de Vara en de KRO in Nederland maar helaas is dat niet genoeg om door te stoten naar de Top 40.

Diagonaal zeven letters: Zaterdag 22 maart

Nieuws? Ja, zoals het nu lijkt ga ik vanaf volgende week eerst twee dagen per week aan het werk. De nood is daar hoog en ach... ik kan ook niet maanden thuis gaan zitten wachten op niets. Ik heb de chef verteld dat als ik niet kom opdagen dat het een flauwe 1 april-grap is geweest. Ik ben in de war met de dagen want eigenlijk wil ik ook nog schrijven over een ander fietstochtje. Is dat woensdag geweest? Ah, gelukkig heb ik het genoteerd. O ja, dan kan ik ook dinsdag nog noemen. Dat wordt dus een drie-in-een maar op zichzelf niet zoveel bijzonders. Het is een vorm van 'therapeutisch bewegen' met boodschapjes. Op dinsdag moet ik echt naar de winkel in Havelte. Ik besluit opeens om te gaan wandelen en dat wordt evengoed nog een fraaie tocht door de bossen. Tien minuten nadat ik klaar ben met de boodschappen vertrekt de bus naar Uffelte. Niet dat ik geen moed heb om naar huis te lopen maar ik heb enkele zaken bij me die snel weer terug de koelkast in moeten. Op woensdag ben ik opeens coils nodig voor de vape en ik heb wederom geen zin om naar Steenwijk te fietsen. Ach... die zullen ze vast wel hebben bij de Primera in Diever? Dat klopt en vanuit daar begin ik een eerste fietstocht.

Ik heb eerst nog twee bekers ijskoffie en lekkere broodjes gekocht bij de Plus in Diever en fiets dan het Drents-Friese Wold in. Gewoon het fietspad langs de doorgaande weg van Diever naar Oude Willem. De wind is nogal oostelijk deze dag en op een ene of andere manier heb ik er geen plezier in om het oosten in te fietsen. Ik ga uiteindelijk dus maar het westen in. De bossen door naar het onderduikershol en daarna koers houden tot aan Wapse. Zowel de hooglander als ikzelf schrikken van elkaar maar het dier blijft rustig grazen tussen de bomen. Even voor Wapse drink ik mijn laatste ijskoffie op een bankje en zet dan koers naar Uffelte. Dat gaat overigens langs Vledder en via het einde van Wapserveen de Studentenkampweg op naar huis. Het begint net te schemeren als ik thuis kom.

Donderdag en vrijdag is het er niet van gekomen buiten de fietstocht naar Ruinerwold en terug op vrijdagavond. Zaterdag dreigt het hem ook niet te worden. Toch heb ik wel dampvloeistof nodig. Omdat de wind oostelijk is en een beetje fris heb ik geen zin om naar Steenwijk te fietsen en terug tegenwind te hebben. Ik moet toegeven dat ik in jaren niet bij de Primera in Diever ben geweest maar het lijkt woensdag wel alsof ze eindelijk iets hebben geleerd over elektronische sigaretten. Wie weet hebben ze nu wel mijn favoriete vloeistof? Wie niet waagt, wie niet wint. Zo stap ik op de fiets naar Diever. De hooglanders voorkomen dat ik door het bos kan gaan, maar nog steeds wil ik even anders fietsen dan woensdag. Laten we zeggen dat ik met een royale bocht om naar Diever ben gefietst. Bij de bakker haal ik een paar broodjes want ik heb wel zin in iets. Gelukkig heeft de Primera mijn vloeistoffen en hoef ik niet alsnog naar Steenwijk te fietsen. Maar weer het Drents-Friese Wold in? Ja okay, maar niet hetzelfde als woensdag. Waar ik toen linksaf ben gegaan, blijf ik nu de weg volgen naar Oude Willem en ga zelfs voor Zorgvlied aan de grens van Friesland. Daar trakteer ik mezelf op een ijsje en ga dan weer op het zadel zitten. Richting Doldersum dan maar.

Het is de eerste keer dat ik ze in levende lijve zie: De wielen die herinneren aan het karrenspoor dat vanaf de middeleeuwen tot laat achttiende eeuw werd gebruikt als transportroute. Het gaat over het hoger gelegen deel van het veen op het Doldersummerveld. Even later zie ik Boschoord voorbij komen en kom ik weer in een bekende omgeving. Ik heb hier een paar maanden geleden nog eens gefietst op een woensdag vanuit het werk. Ik doe het nu andersom en probeer af te wijken van de route. Met succes. Ik ben toen het fietspad begonnen vanuit Vledderveen en kom nu uit in Vledder zélf. Bij de buurtsuper haal ik broodjes en ijskoffie en drink deze aan de rand van Vledder. Dan bots ik na een paar kilometer tegen iets op. Het blijkt de 'H' van herhaling te zijn want ook dit heb ik woensdag gefietst. Nu ga ik echter anders over Wapserveen langs het oude café en op naar het Westerzand. Bij de ingang naar de kazerne verlaat ik het bos weer en zet koers naar Havelte. Bij de Albert Heijn doe ik de boodschapjes voor het weekend en ben vijf uren na vertrek weer thuis. Net op tijd want ik moet dan héél erg nodig naar de wc! De omgeving is gesneden koek voor mij maar qua kilometers is het nog wel een aardig tochtje geworden.

Voor vandaag had ik Assen ingetekend maar... jullie raden het al. Morgen of donderdag lijken ook nog wel redelijke dagen te worden. Alleen woensdag wordt hier regen voorspeld. Qua temperaturen ben ik erg content met elf graden!

Het nalatenschap: Bisse

Vanmiddag heb ik dampvloeistof nodig maar heb geen zin om naar Steenwijk te fietsen. Waarom waag ik het er eerst niet op in Diever? Als deze niet de juiste vloeistof heeft, kan ik altijd nog naar Steenwijk fietsen? Welnu, de Primera in Diever heeft de juiste vloeistof en dus kan ik naar huis. Of toch niet? Ik denk dat ik binnenkort even terug kom op de fietstochten van deze week maar het is een flinke bocht om geworden. Ik heb net een paar platen gedraaid in 'Do The 45' als een draaitafel 'moeilijk' gaat doen. Dat kan ik even niet gebruiken en sluit de show al na een half uur. Om mijn kop even van de radioshow te halen kijk ik een film op Youtube en ben nu dan wel klaar voor een bericht op Soul-xotica. Met 'Het nalatenschap op 45 toeren' ben ik pas begonnen maar heb momenteel het gevoel dat ik aan het einde ben van de 'gewone' aflevering van 'Het nalatenschap'. Ik weet echter zeker dat ik wellicht weer inspiratie krijg. In 'Het nalatenschap' wil ik bands, artiesten en albums behandelen waar mijn broer een groot liefhebber van was en die ik pas sinds zijn dood heb leren waarderen. Ik kan wat dat betreft niet om Bisse heen en dus bij deze.

Laat me niet teveel in details gaan want dat zou hij zelf ook niet hebben gewild. Feit is wel dat hij een jaartje of tien geleden plotseling meer financiële armslag heeft gekregen. Het resulteert eerst in veel cd's gevolgd door concertbezoeken en uiteindelijk een fikse verzameling elpees. Het is in 2017 als ik hem aan de telefoon heb. Hij vertelt me over het voorstel dat hij heeft gedaan aan één van zijn favoriete artiesten. De rillingen lopen me over de rug en ik probeer hem te waarschuwen. Waarvoor? Broer heeft deze muzikant gevraagd of hij als 'fly on the wall' de voorbereidingen van een concert mag bijwonen. Waarom geeft het mij een naar gevoel? Mijn ervaring is dat je niet té dicht bij een muzikant wil komen. Ja okay, met bevriende muzikanten is niets mis, maar de onbekende muzikant van een favoriet liedje wil je op afstand houden. Ik ben zelf wel van de koude kermis gekomen. Ik denk ook meteen aan de muzikant. Zou die niet een raar gevoel hebben gehad? Broer vertelt me dan dat de muzikant heeft ingestemd. De angst heeft hij destijds echt gevoeld en het blijkt ongegrond te zijn.

Bisse is zowel de naam van een band als de podiumnaam van een solo-muzikant. Ik kan zijn echte naam wel opzoeken maar broer duidt hem ook altijd aan als Bisse en dus volg ik dat. Het is een eigenzinnige Deense jongeman (hoewel ik nu oud klink) met, blijkbaar, diepe en indringende teksten. Broer volgt iedere stap van Bisse. Hij heeft alle platen en als de muzikant aan het Deense vasteland optreedt, kan hij de klok erop gelijk zetten: Broer zit in de zaal. Het lijkt er zelfs even op dat hij in oktober het eerste optreden moet missen. Hij had een kaartje gekocht voor een concert op een zaterdagavond in oktober en dat blijkt het weekend te zijn dat hij in Nederland is. Nu blijkt dit het eerste optreden van Bisse na het tragische nieuws te zijn. Het is niet alleen Bisse maar ook een stroom van eigenzinnige Deense muzikanten. Broer is geen tienermeisje dat schooit om handtekeningen. Hij is een loyale fan voor de muzikanten. De overigen bandleden van Bisse zijn nogal anoniem maar broer heeft ook oog en oor voor hen. Hij laat speciale t-shirts drukken en blijft na afloop van een concert plakken om uitgebreid over de muziek te praten. Veel van de muzikanten en artiesten zien hem als een vriend en dat blijkt wel aan de vele hommages die aan hem zijn gebracht in de afgelopen maanden.

Bisse dus... Ik weet dat broer helemaal mesjogge is van zijn muziek, maar ja... Waarom zou ik naar een Deense singer-songwriter gaan luisteren? Waarom ook niet want ik beschouw 'Ta Det Lugnt' van de Zweedse Dungen al twintig jaar tot mijn ultieme favoriet en weet ook nog steeds niet waar die het over heeft. Nee, in feite kan ik naar iedere taal luisteren. De taal van de muziek, de productie en hopelijk enige magie. Dat zijn de bepalende factoren voor mij. Toch moet ik erkennen dat ik Bisse tot oktober nooit een kans heb gegeven. Ik had dat heel vaak kunnen doen want broer deelt bijna iedere scheet van Bisse op Facebook. Dan wordt hij uit ons leven weggenomen en horen we vrijwel meteen dat Bisse een liedje wil zingen op zijn uitvaart. Ik herinner me nog... We staan in het voorportaal handen te schudden met de gasten als hij binnenstapt. Ik kijk hem aan en zie meteen waarom broer zo'n fan was van hem. De man heeft een zeker charisma. Hij zingt een lied dat hij speciaal voor broer heeft geschreven en zal dat later ook nog een aantal keren 'live' uitvoeren. Het zou eerdaags ook in een uitgewerkte versie op vinyl worden uitgebracht, geheel in de gedachte van de vinylhobby van broer. Na de dienst staan we al even te praten en het lijkt wel alsof hij altijd bij me is geweest. We hebben het over Bandcamp en hij geeft aan dat zijn volgende plaat met de band SVIN is en dat dit album via Bandcamp beschikbaar komt. Ik heb een week later nog eenmaal contact met hem via Messenger en dan... moet ik afstand nemen.

Ik koop echter wel 'Blodager' van Bissesvinet en heb meteen de dag na de begrafenis al een ouder album gevonden van Bisse. Wat kan ik zeggen? Ik heb het gevoel bij Bisse dat je de tekst echt moet kunnen verstaan en begrijpen om zijn werk tot een maximum te waarderen. De tekst is uiteindelijk zijn belangrijkste instrument. Ik vind het zonder de uitgebreide kennis van de Deense taal erg lastig om er naar te luisteren. Ik heb 'Blodager' wel een aantal kansen gegeven alsook het eerdere album, maar nee... ik ga geen fan voor het leven worden. 'Hij is één fan kwijt en heeft er zes voor terug gekregen', zegt mijn zus op een bepaald moment. Ik laat mezelf meteen van die lijst schrappen. Een ieder heeft recht op zijn eigen vorm van verwerking maar ik voel niet alsof ik nu opeens in de voetsporen van broer moet treden. Ik hoef niet zo nodig naar een concert en ik ga opeens ook niet als een gek elpees verzamelen omdat dit het specialisme was van broer. 'Nieuwsgierig blijven naar ongehoorde muziek', is voor mij het belangrijkste motto. Om geen paden met hem te kruisen, doe ik dat op dit moment met de klassieke muziek.

Hij heeft tig concerten bezocht van Bisse en heeft alle speellijsten bewaard. Deze heeft hij dankbaar in ontvangst genomen. Net als bij SC Heerenveen kan broer opnieuw weer niet een klein beetje fan zijn maar moet het meteen allemaal weer worden bewaard en gearchiveerd.

Honderd achteruit 2023: The Walker Brothers

De actieve fietsdag is er niet gekomen. Oorzaak: Té moe en lamlendig. Van het concertbezoek is het uiteraard wel gekomen, ook al vrees ik dat ik het eerder genoemde 'culturele weekend' laat schieten. Morgenmiddag even de zaak bekijken en zien of ik morgen zin heb in een lange fietstocht overdag of ten bate van het cultuur snuiven. Het is een beetje zinloos om twee maanden na het vorige concert opnieuw een soort van recensie te schrijven over Gercoh. Ditmaal in een museumboerderij in Ruinerwold en zonder band dus alleen met akoestische gitaar en piano. In navolging van het pittoreske kerkje in Echten opnieuw een bijzondere locatie met een fijne akoestiek. Naast de singer-songwriter leest Rikkert (van het duo Elly & Rikkert) gedichten voor en hebben we in de pauze zelfs een muziekquiz waarbij ik nog een consumptie verdien dankzij Harry Klorkestein. Een erg bijzondere avond met wederom een puik optreden van Gercoh. Dan ga ik nu verder met de 'Honderd achteruit' want zoals ik heb genoemd bij Brenda Russell is dat eentje waar ik stiekem naar uit kijk. De nummer 17 in de Gele Bak Top 100 van 2023 is 'My Ship Is Coming In' van The Walker Brothers uit 1965. Ik heb de single in de Engelse uitgave maar voor het bericht staat het Nederlandse fotohoesje erg goed.

The Walker Brothers is een hele lange tijd gewoon een jaren zestig-bandje met een paar hits voor mij. Ik koop in de vroege jaren negentig 'Living Above Your Head', die nog altijd in de Blauwe Bak verblijft, en 'Make It Easy On Yourself'. Gek genoeg duurt het pas tot 2020 eer ik een exemplaar van 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' in mijn bezit krijg. In 1997 heb ik ook al 'No Regrets' op single aangeschaft. Dan maken we een sprongetje naar de week voor Pasen in 1999. Ik woon dan in Mossley en heb een weekje in Nederland gepland. Ik ga met de National Express van Oldham naar Hull. Bij een boekenwinkel in Oldham heb ik nog snel een boek mee gekaapt: 'A Deep Shade Of Blue', de biografie over Scott Walker. Ik zal het boek in etappes lezen want ook bij een reisje met de National Express naar York en terug word ik vergezeld door het boek. Als ik het boek uit heb, heb ik opeens een lijstje met platen die ik moet checken: De elpee 'Climate Of Hunter' van Scott Walker, de single 'The Electrician' van The Walker Brothers en de jaren zestig-platen in het algemeen. Op 20 april 2023 ga ik de Engelse uitgaven door op de website van Chris (Midas Touch Records) en zie daar een exemplaar 'My Ship Is Coming In'. Uiteraard geen soul maar wel aardig genoeg om in de collectie te hebben. En natuurlijk goed voor een zeventiende plek in de Top 100.

John Joseph Maus is de aanstichter van het geheel. Hij noemt zich al geruime tijd John Walker als hij met Scott Engel gaat samenwerken. Daar ontstaat het idee om een soort van broers te worden en Engel neemt de naam Scott Walker aan. In eerste instantie is Al 'Tiny' Schneider de drummer. Samen met twee andere muzikanten toeren John en Scott nog even als The Surfaris, hoewel geen van de muzikanten iets van doen heeft met 'Wipe Out' en de andere hits. In 1964 formeren ze The Walker Brothers. De ontmoeting met Gary Leeds is op zijn minst legendarisch. De auto van John en Scott komt in aanvaring met de auto van Gary. Terwijl de mannen de schuldvraag beantwoorden, zien John en Scott een drumstel achterin de auto van Gary. Dat is nu toevallig. Ze zoeken net een drummer! Zo wordt Gary Leeds tenslotte Gary Walker. Gary heeft in 1964 getoerd met The Standells als voorprogramma van P.J. Proby in Engeland. Het is Brian Jones die hem ervan overtuigd dat de muziek van de groep het goed zal doen als ze zich zetelen in Engeland. The Standells blijft uiteraard in Amerika maar The Walker Brothers gaan in 1965 het avontuur aan. 'Love Her' is nog in Amerika opgenomen met Jack Nitzsche als arrangeur. Het is de eerste plaat waar Scott de leadzang doet, maar Nitzsche heeft ten tijde van de biografie geen herinnering aan Walker. Omdat Scott's bariton zich niet echt leent voor snelle rhythm & blues, schakelt de groep over op de dramatische ballades.

Voor mij is het gewoon een jaren zestig-bandje, maar de impact dat het in Engeland heeft is totaal onbekend gebleven in Engeland. The Walker Brothers zijn drie knappe jonge Amerikanen die menig hart van de Britse tienermeisjes op hol doet slaan. Waar The Beatles en The Rolling Stones een té wild en ruig imago hebben ontwikkeld en onstuimige muziek maken, brengt The Walker Brothers muziek voort die ook de oma van de tienermeisjes nog kan waarderen. Het blijkt een schot in de roos en in Engeland is The Walker Brothers dé tienersensatie in de jaren 1966 en 1967. 'My Ship Is Coming In' is oorspronkelijk op de plaat gezet door soulzanger Jimmy Radcliffe en voorziet de surrogaat-broers van een top 3-hit in Engeland. De opvolger heet 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' en is de tweede nummer 1-hit van de groep in Engeland binnen een half jaar. Dan kan Europa ook niet meer om het markante stemgeluid van Scott Walker heen. Toch is het met name deze Scott Walker die het minst tegen het succes kan en er geestelijk aan onderdoor gaat.

Scott verhuist voortdurend van adres want hij kan niet tegen de drommen schreeuwende tienermeisjes voor zijn deur. Toch weten ze keer op keer weer zijn voordeur te vinden. Dan is in alle geheim een verhuizing georganiseerd en er is nog niemand die ontdekt dat hij elders woont. Dan belt Scott in paniek zijn manager. 'Ze staan er weer. Honderden. Ik kan ze hier horen schreeuwen'. Scott blijkt vlakbij een voetbalstadion te wonen en het is een zaterdagmiddag. De schreeuwende menigte is het publiek bij een doelpunt. De mannen moeten een paar maanden terug naar Amerika ten behoeve van hun werkvisum in Engeland en het loopt achteruit met de hits. In het snel veranderende poplandschap klinken de dramatische ballades al snel uit de tijd en in april 1967 besluiten de mannen er een punt achter te zetten. Er vindt in 1968 enkel een reünie plaats voor een tournee door Japan. Solistisch gaan John, Gary en Scott echter verder met de naam Walker. Gary Walker gaat terug naar de rhythm & blues en de nieuwe psychedelica als Gary Walker & Rain. John Walker probeert het solo met een paar ballades maar is ook vergeten in 1968. Scott weet een heel nieuw publiek voor zich te binden hetgeen resulteert in een paar klassieke elpees in de late jaren zestig en een eigen televisieshow.

Eind 1974 komen de mannen elkaar weer tegen. Ze hebben elk te maken met financiële problemen en verslavingen en de enige manier om weer momentum te krijgen is om The Walker Brothers bijeen te brengen. GTO biedt de groep een contract aan en de Walkers gaan wekenlang allerhande elpees beluisteren op zoek naar repertoire. 'No Regrets' van Tom Rush wordt de titeltrack en de eerste single van het comeback-album. De BBC onderneemt een hele rare actie als deze in plaats van The Walker Brothers de uitvoering van Tom Rush opeens veel airplay geven. Het publiek gaat echter massaal voor 'No Regrets'. Het volgende album heet 'Lines' en bevat onder andere een versie van Boz Scaggs' 'We're All Alone'. In 1977 zal Rita Coolidge daar de betere versie van afleveren en The Walker Brothers zijn snel erbij om te zeggen dat ze hun versie achterwege hadden gelaten als Coolidge eerder was geweest. In 1978 maakt de groep de elpee 'Nite Flights', nu uitsluitend met origineel materiaal. Dat brengt ons ook bij het onderwerp van 'The Electrician'. Een nummer dat zó 'ongehoord' is in 1978, het zal uiteindelijk het geluid worden van Joy Division. Het is geen hit en deze single is bijna onbetaalbaar tegenwoordig. Ik heb laatst nog eens gekeken.

Dan valt definitief het doek voor de Walker Brothers. Scott maakt een aantal elpees waaronder het opvallende 'Climate Of Hunter' en zal later de avantgarde en filmmuziek in gaan. Ik heb in 2010 nog wel eens geprobeerd te luisteren naar een nieuw nummer van Scott, maar daar is mijn leven té zonnig voor. John is op 7 mei 2011 overleden in zijn huis in Los Angeles, Scott heeft ons op 22 maart 2019 verlaten. Gary Walker is dus nog de enige levende 'broer'.

'My Ship Is Coming In' is zo gezegd goed voor een derde plek in Engeland. In Amerika moet het tevreden zijn met 63 op de Billboard. In Nederland is het pas raak met 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore'.

Singles round-up: maart 7

En hoe heeft zoete lieve Gerritje deze donderdag gevierd? Welnu, in bed. Ik heb dinsdag en woensdag kleine activiteiten gehad en het zou zomaar nog eens een druk weekend kunnen worden en vandaag ben ik niet tot enige actie te motiveren. Het is een teken dat ik voorlopig nog wel even thuis blijf want op deze manier schiet het niet op. Ik heb de 'used-but-not-abused' van Mark heel lang uitgesteld en bijna een maand nadat het pakket is gearriveerd, ga ik eindelijk de veertien singles in een bericht stoppen. Als er geen tweedehands singles meer bij komen in deze dagen heb ik enkel nog een aflevering met (vrij) nieuwe releases en heruitgaven. Wellicht wordt dit weekend heel erg cultureel maar dat moet ik nog even bekijken. Morgenavond ga ik in ieder geval Gercoh voor een tweede maal in levende lijve bewonderen en heb nog een optie voor zaterdagavond. Het moet de fietstochten niet teveel in de wielen gaan rijden. Verder heb ik besloten 'Van het concert des levens' uit te stellen tot april. Maar nu dan eerst de veertien singles van Mark uit het 'used-but-not-abused'-pakket. Niet alles is erg 'used', Mark vent ook alweer een tijdje een pakket bluesplaten uit de jaren tachtig en negentig uit waarvan ook een paar in dit pakket terecht zijn gekomen.

* Bobby Bland- Call On Me (US, Duke, 1962)
* The Bobbettes- Tighten Up Your Own (US, Mayhew, 1972)
* The Dynatones- The Fife Piper (US, HBR, 1966)
Om bij de laatste te beginnen. Die heb ik vorig jaar in een betere staat gekocht. Ik hoop even dat het de tweede uitgave is waarvan de opname klinkt alsof de plaat is krom getrokken. Helaas blijkt het de oerversie te zijn die ik al heb. Ik stop deze dubbele in de algemene jaren zestig-bak. Bij The Bobbettes heb ik een vraagteken en ik hoop daar vanavond eindelijk antwoord op te vinden. Daarvoor moet ik eerst graven in de koffer met de Engelse persingen. Op één kant van de Mayhew-single zingt de groep uitdrukkelijk 'That's a bad thing to know' en dat is tevens de titel van de a-kant van de Engelse Action-single die ik vorig jaar heb gekocht. Toch komt het nummer me niet erg bekend voor. Aha, er staat op het label dat het 'Looking For A New Love' moet zijn maar het speelt inderdaad 'It's A Bad Thing To Know'. Ik moet bekennen dat ik de kant van 'Tighten Up' net even interessanter vind. Het is iets meer Northern sista funk als je het mij vraagt. Qua schade is het wel de minste kant, maar ach... dat geeft ook weer zijn charme. Bobby Bland is eigenlijk helemaal niet in een slechte staat voor een oude rhythm & blues-plaat. Het heeft een zware ruis maar verder is het geluid schoon. Het lijkt erop alsof Mark in eerste instantie ook een hogere prijs in gedachten heeft voor deze single.

* The Ethics- There'll Still Be A Sweet Tomorrow (US, Vent, 1969)
* Ferguson, Davis & Lee- She's Not An Ordinary Girl (US, Chess, 1973)
* Jesse Graham- Jodi (US, Ichiban, 1996)
* Leroy Hutson- So In Love With You (US, Curtom, 1972)
The Ethics is een groep uit Philadelphia en dat hoor je meteen aan het arrangement. Het heeft alles van de latere Phillysound. Later? Ja, The Ethics ontwikkelen de stijl eigenhandig door Motown als uitgangspunt te nemen en het aan te vullen met eigen ideeën. Beide kanten zijn niet te versmaden. 'Tell Me', de officiële a-kant, is een prachtig gearrangeerde ballade welke neigt naar de lowrider soul. 'Tomorrow' is iets meer upbeat en nog altijd crossover. Het is de afgelopen maand mijn favoriet gebleken, ook al twijfel ik nu tussen de beide kanten. Een 'double-sider'. Ferguson, Davis & Lee heeft een erg smerig ogend label aan de kant van 'She's Gone' en dat maakt ook waarom het in dit pakket zit. De single is in een vochtige omgeving geweest en dat heeft ook haar weerslag op het styreen, ook al heb ik ze minder gehoord. 'She's Gone' is heel erg langzaam en ik geef de voorkeur aan het meer upbeat 'Ordinary'. Jesse Graham komt uit het voorgenoemde pakket bluesplaten, ook al is het niet helemaal eerlijk blues. Eigenlijk klinkt het best eigentijds voor een Ichiban-release. 'I Lied' op de keerzijde klinkt meer als het product van een veteraan. Hoewel 'Jodi' een beetje poppy is, geef ik wel de voorkeur aan deze kant. Leroy Hutson is natuurlijk altijd welkom in de verzameling. Ik begrijp niet goed wat de single in dit pakket doet want 'So In Love With You' klinkt erg goed voor styreen. Natuurlijk is de keerzijde ook helemaal top. Ik heb namelijk nog nooit iets slechts gehoord van de hand van Hutson. Zo gezegd is het styreen allesbehalve 'abused' of zelfs heel veel 'used'.

* Luther Ingram- I Don't Want To Be Right (US, Koko, 1972)
* Jesse James- Believe In Me Baby (US, 20th Century, 1967)
* Fay Simmons- Please Tell Me I'm Yours (US, Senca, 1959)
* Joe Simon- Carry Me (US, Spring, 1974)
Het voelt gek aan om de titel van Luther Ingram te schrijven zonder de geschiedenis tussen haakjes. Voluit is het '(If Loving You Is Wrong) I Don't Want To Be Right' en dan hebben we het natuurlijk over een klassieke soul-ballade. Luther's versie behoort tot één van de betere versies. Deze heeft overigens 'Puttin' Game Down' op de keerzijde dat in 1969 reeds als b-kant is gebruikt voor 'My Honey And Me'. Ik heb die laatste in de Engelse persing. Dan de legendarische Jesse James. Hij heeft de buurtkinderen uitgenodigd voor deze opname en maakt er een feestje van in de studio. Dan maken we niet alleen een grote sprong in het alfabet maar ook een salto terug in de tijd. Fay Simmons is inderdaad van 1959. Het is lekker stampende rhythm & blues hoewel 'Please Tell Me I'm Yours' een zeer prettige pop-hook heeft in het refrein. Het had zomaar een grote hit kunnen zijn? 'And The Angels Sing' is muzikaal een stuk dreigender, maar helaas is iemand erin geslaagd zo diep in het styreen te krassen dat hij/zij de groef heeft bereikt. Ik begrijp niet wat Mark op het hoesje heeft geschreven maar het lijkt erop alsof hij Joe Simon aanvankelijk voor vijftien pond wil aanbieden. Ja okay, hij zit een beetje tegen de 'distortion' aan of gaat daar een beetje overheen. Het stoort mij niet heel erg. Muzikaal is het Joe Simon met een Philip Mitchell-compositie en dat zit wel snor.

* The Stridells- Mix It Up (US, Curtom, 1970)
* Lynn White- May The Best Man Win (US, SOH, 1990)
* Willie & The Mighty Magnificents- Make Me Your Slave (US, All Platinum, 1970)
'I Remember Christmas' heet de b-kant en, ja, dat is drie maanden geleden. Dan liever een cocktail op de a-kant met The Stridells. Het is fijne crossover soul. Dan Lynn White. Mark heeft nogal een zwak voor deze dame. Ik lijk daar eveneens last van te hebben want ik heb inmiddels al een aantal titels van de dame in kwestie. Lynn is vooral een blueszangeres die heel per ongeluk nog wel eens soulvol wil over komen. Ik heb al een of twee andere SOH-singles van haar en weet niet zeker of ik deze los zou hebben gekocht. De zweepjes en handboeien kunnen achterwege blijven, Willie en zijn maatjes willen gewoon alles doen voor hun liefje. Dat is verpakt in prettige crossover. De b-kant heet 'Souling' en is een funky instrumentaaltje.

Resumé Overflakkee. Alle veertien platen zijn goed te draaien en dat valt me reuze mee. In de vorige 'Used'-pakketten zit nog wel eens eentje die het aanhoren niet waard is. Muzikaal is het niet allemaal je van het, maar toch een aantal zeer welkome aanvullingen. Denk dan vooral aan de crossover-momenten in het pakket. Er zit echter geen plaat tussen die ik nu meteen in een betere staat ga zoeken, iets dat in het verleden nog wel eens het geval is geweest.

Singles round-up: maart 6 & Week Spot

Kijk, zo kan het ook! Een twee-in-een deze week voor de Week Spot. Dat lost twee 'problemen' op. Ten eerste kan ik een band of artiest op herhaling doen waarover ik reeds een bericht heb geschreven en ik kan een beetje haast maken met de 'Singles round-up'. Nee, niet de 'used-but-not-abused' maar eerst de zeven singles die ik eerder deze maand van Chris heb gekocht. Wat je bij hem in je winkelmandje stopt blijft in principe maanden lang bewaard totdat de plaat is verkocht. Hij heeft een paar maanden geleden een 'white label'-weekend gehad en ik geloof dat ik meerdere singles in mijn mandje heb zitten. Daar is nu nog eentje van over. Verder kijk ik bij zijn Engelse uitgaven en zie dan de Week Spot van deze week. Het bericht in 2018 is eigenlijk ook meer over 'Love Power' gegaan dan 'Forget It' dat dan de Week Spot is. Het is vrij zinloos om dat verhaal opnieuw op te rakelen en dus maak ik er een 'Singles round-up' van en besluit met de Week Spot van deze week. Dat wordt 'Love Power' van The Sand Pebbles uit 1967.

* Chuck Brooks- I've Got To Get Myself Together (UK, Soul City, 1969)
Wat heb je aan dubbele singles in een verzameling? Tja, volgens mij heet het daarvoor een verzameling. Het is niet alleen maar een samenraapsel van verschillende titels maar ook variaties op het thema. Zeker als het gaat om Engelse uitgaven en dan het liefste ook nog op een label zoals Soul City. Ik heb een paar jaar geleden al deze van Chuck Brooks gekocht op de originele Amerikaanse AGP en wist niet dat Dave Godin ook deze had uitgebracht in Engeland. Welnu, eigenlijk de a-kant: 'Black Sheep'. Deze heb ik echter nooit zo interessant gevonden en dat geldt wel voor de fijne crossover van 'Together'. Nu dus zowel in de koffers met de Amerikaanse persingen als in de koffers met de Engelse uitgaven.

* Gene Chandler- Not The Marrying Kind (UK, Mercury, 1970)
Het is de derde keer dit jaar dat ik deze single aanschaf van Gene Chandler. De eerste komt van Mark en is de Amerikaanse persing. Helaas is daarvan het middengat té groot. Dan speur ik naar de Engelse persing maar de Discogs-handelaar heeft een foutje gemaakt. Het blijkt de Nederlandse persing te zijn en 'Not The Marrying Kind' klinkt daar niet zo gezellig. Dan zie ik dat Chris de Engelse heeft en nu ben ik tevreden. De Nederlandse gaat overigens de algemene jaren zeventig-bak in.

* Lamont Dozier- I Wanna Be With You (UK, ABC, 1974)
Er zijn op zichzelf wel meerdere kandidaten voor de Week Spot maar in alle gevallen heb ik de artiest of groep al eens eerder gehad. Vorige week was het bijvoorbeeld twee jaar geleden dat ik 'All Cried Out' van Lamont Dozier op deze plek heb gehad. 'I Wanna Be With You' is op dezelfde leest geschoeid, eveneens kwalitatieve crossover. In mijn beleving niet zo sterk als 'All Cried Out' maar nog altijd een hele prestatie.

* Don Gardner & Dee Dee Ford- Don't You Worry (UK, Soul City, 1962, re: 1968)
De allereerste release op het Soul City-label en blijkbaar een favoriet van Dave Godin. Ik ben het vaak wel met hem eens alleen begrijp ik hier de keuze niet zo goed. Ik heb afgelopen zaterdag per ongeluk beide kanten gedraaid. Ik meen dat 'I'm Coming Home To Stay' de a-kant is als ik de plaat opzoek op 45cat. Enfin, de b-kant is naar mijn mening de meer soulvolle kant maar het is in feite stokoude rhythm & blues. 'Don't You Worry' is meer upbeat rhythm & blues maar ook daar kan ik niet ontdekken wat Godin erin heeft gehoord. De plaat is billijk geprijsd en ik heb nu eenmaal een interesse voor Soul City-uitgaven en dus mag die mee. Ik denk niet dat ik hem grijs zal draaien.

* 9th Creation- Come Back Home (US, Prelude, 1976)
Eveneens een kanshebber maar er staat me al iets van bij dat 'Sexy Girl' van een jaar eerder Week Spot is geweest. Dat blijkt inderdaad het geval. 'Sexy Girl' is meer upbeat waar 'Come Back Home' een heerlijke 'builder' is. Ik ga op dit moment even niet de apparatuur aan zetten en heb de b-kant nog niet geproefd maar dat hoeft eigenlijk ook niet. 'Come Back Home' is een nummer waarmee je thuis kan komen!

* Roxco Robinson- That's Enough (UK, Wand, 1965, re: 1972)
Ach vooruit, hij is goedkoop en is in een fraaie staat op het Engelse Wand-label. 'That's Enough' is het type Northern Soul dat tot op de dag van heden erg populair is in Engeland en waarvoor ik twaalf jaar geleden echt zou warm lopen. Nu is het gewoon leuk voor erbij.

* The Sand Pebbles- Love Power (UK, Track, 1967, re: 1969)
https://soul-xotica.blogspot.com/2018/06/week-spot-sandpebbles.html Daar is het bericht van 26 juni 2018 dat niet alleen alle beschikbare informatie over The Sandpebbles bevat maar ook een beknopte geschiedenis van het Track-label. Dat laatste vooral vanwege 'Love Power' dat dan uiteraard niet de Week Spot is. De single blijkt tweemaal te zijn uitgegeven met verschillende catalogusnummers. De mijne stamt uit 1969, degene uit 1967 is een stuk kostbaarder. Uiteraard is de plaat oorspronkelijk in Amerika uitgebracht op het Calla-label. Volgens het bericht uit 2018 heeft Dusty Springfield het nummer gecoverd en is het gebruikt als samples. Aan de hand van de Week Spots uit het verleden kan ik melden dat het drie jaar geleden in deze week ook zo warm was, toen had ik een 'zomerse' Week Spot. Ik denk dat de wereld wel wat 'Love Power' kan gebruiken en dus vind ik deze meer toepasselijk voor deze week.

Honderd achteruit 2023: Brenda Russell

Een maand geleden ben ik op de fiets naar Dedemsvaart geweest voor bijna honderd singles. Dat is tevens de start van een marathon van de 'Singles round-up'. Gisteren heb ik gezien dat het een maand geleden is dat ik de laatste 'Honderd achteruit' heb gedaan en dat vind ik best jammer. Ik zal de komende week ook keuzes moeten maken hoe ik de 'Singles round-up' ga inrichten en het is meer waarschijnlijk dat de veertien 'used-but-not-abused' singles in één bericht gaan. Daarom wil ik vanavond de serie van de 'Honderd achteruit' voortzetten en wel met de nummer 16 uit de Gele Bak Top 100 van 2023. Een plaatje dat ik nog maar een paar jaar ken maar in die tussentijd is uitgegroeid tot een grote favoriet. Helaas heeft de plaat nooit iets in Nederland gedaan maar ook in Engeland hoor je deze nog maar zelden. Vandaag in de schijnwerpers: 'Piano In The Dark' van Brenda Russell uit 1988.

Het is bijna vijf jaar geleden. Er zit al langer een gapend gat tussen de country-show op zondagavond en 'The Vinyl Countdown'. Zowel Bobbie, de man van de country, als ikzelf weigeren om onze shows te verplaatsen. Momenteel staat de jukebox aan tussen onze shows. In juni 2020 krijgen we opeens een buurman en is de zondag nagenoeg compleet met de metalshow op de zondagmiddag. De presentator is al langer een luisteraar en zijn beste maat doet al sinds 2016 shows voor Wolfman Radio. Hij begint in juni 2020 met een discoshow tussen negen en elf (onze tijd). Ik waardeer zijn creativiteit en originaliteit en ook introduceert hij me tot een paar nummers die ik anders niet had gekend. 'You Gave Me Love' van Crown Heights Affair is daar eentje van. Hij besluit zijn show altijd met een ballad en omdat ik al een paar minuten voor de 'changeover' de opname start, luister ik geregeld naar zijn laatste plaat. Dat is op een zekere avond 'Piano In The Dark' van Brenda Russell en het zal niet voor de laatste keer zijn. Het blijkt één van zijn ultieme favorieten te zijn. In eerste instantie schat ik de single ouder, begin jaren tachtig ofzo. Ik ontdek pas de releasedatum als ik op 17 februari 2023 de single tegenkom in Meppel. Het is bijna een jaar geleden dat de presentator de microfoon aan de wilgen heeft gehangen, ondanks een poging van mijn kant om hem terug te halen. Sindsdien hebben we weer het gapende gat en ben ik wellicht de enige die nog Brenda Russell draait op het station.

Brenda Gordon is haar eigenlijke naam. Ze komt ter wereld op 8 april 1949. Haar vader is Gus Gordon en hij is lid geweest van The Ink Spots. Als Brenda twaalf is, verhuist het gezin naar Ontario in Canada. Daar zet ze haar eerste schreden in de muziek. Ze deelt in het begin vaak het podium met de band The Soul Searchers en wordt lid van het dameskwartet The Tiaras. We hebben het dan uiteraard over de Canadese Tiaras en niet te verwarren met de Amerikaanse Tiaras van 'I'm Gonna Forget You' (welke ik sinds 2014 in de Blauwe Bak heb). The Tiaras maakt een paar singles maar het levert hen niet het succes op waarop wordt gehoopt. In 1969 speelt ze mee in de Canadese versie van 'Hair' en kort daarna ontmoet ze haar echtgenoot, Brian Russell, in de band Dr. Music. Brian & Brenda maken twee albums samen maar doen nog meer werk voor anderen. Zo zijn ze te horen op 'Laughter In The Rain' van Neil Sedaka en zingt het duo mee tijdens een concert van Elton John in Wembley in 1975. In 1977 werkt het echtpaar mee aan het album 'Double Fun' van Robert Palmer en rond dezelfde tijd wordt ze moeder van een dochter. Het huwelijk loopt kort daarop op de klippen en in 1979 probeert Brenda het in haar eentje.

Haar titelloze debuutalbum verschijnt in 1979 bij A&M en ze heeft meteen een hit te pakken met 'So Good So Right'. De single schopt het tot een dertigste plek op de Billboard. In 1980 en 1981 schrijft ze werk voor Earth Wind & Fire en brengt haar tweede album in 1981 op de markt. Een jaar later maakt ze deel uit van het koortje van bekendheden op 'State Of Independence' van Donna Summer en in 1983 volgt ze met haar derde album. Ze verblijft enige tijd in Zweden en brengt in 1988 de elpee 'Get Here' op de markt. 'Piano In The Dark' zal het belangrijkste wapenfeit worden in de loopbaan van Russell. Ik denk in het begin dat het Michael McDonald is die mee zingt op de plaat maar dat blijkt Joe Esposito te zijn. Het titelnummer van het album zal twee jaar later een hit opleveren voor Oleta Adams.

Brenda maakt al met al acht studio-albums. Haar meest recente is echter van 2004. In 2005 werkt ze mee aan de soundtrack van de musical 'The Color Purple' waarvoor ze in 2016 een Grammy krijgt uitgereikt voor het beste musical-album. 'Piano In The Dark' schopt het in Amerika tot nummer 6 op de Billboard en nummer 23 in Engeland. Zoals gezegd doet de single in Nederland helemaal niets. Wanneer de volgende aflevering van de 'Honderd achteruit' aan bod komt? Hopelijk snel want ook dat is een onderwerp waar ik nu al naar uit kijk. Morgen ga ik beslissen over de Week Spot en zal daarna volgen met de 'used-but-not-abused' .

Klappertanden aan de kust

Twee 'gezellige' berichten per week en dan weer terug naar 'business as usual'. Zoiets probeer ik vol te houden op Soul-xotica. Na 'Het nalatenschap op 45 toeren' moet er dan nog een ontspannen bericht komen. Welnu, een week geleden heb ik gekeken naar deze tijd in 2005. Ik schrik eigenlijk best een beetje als ik me besef dat het volgende tien jaar is geleden. Wat is er veel gebeurd! Juist, vanavond ga ik tien jaar terug in de tijd. Ik heb een paar weken eerder de digitale fotocamera gekocht en tot dan toe alleen binnenshuis gebruikt. Op 5 maart 2015 besluit ik een fietstochtje te maken naar een nieuwe kringloopwinkel in Steenwijk en neem mijn camera mee. Op de terugweg, tussen Steenwijk en Nijeveen, neem ik een aantal foto's. Ik zou deze normaal gesproken zijn vergeten maar eind 2020 ben ik voornemens om mijn Facebook-account te sluiten en ruim de foto's op in het archief. Daar tref ik een album uit maart 2015 met deze eerste foto's met de Nikon. De foto van de molen heb ik wel vaker gebruikt en dus doe ik maar een blik de Dorpsstraat in vanaf de 2e Nijeveense Kerkweg. Jawel, ik woon dan nog altijd in Nijeveen. Soul-xotica heeft dan pas de vijfde verjaardag gevierd.

Het bericht zal vooral gaan over de periode in februari en maart 2015. Zonder dat ik de documenten ga opzoeken, kunnen bepaalde herinneringen van februari zijn maar ze tellen mee aan het totaalbeeld van deze periode. De laptop heeft de geest gegeven en ik werk sinds een paar weken met een goede tweedehands computer met Windows 7. Sterker nog: Die gebruik ik nog altijd. Ik zal hem straks feliciteren door het beeldscherm weer eens flink te boenen. Het is de tijd dat ik een beetje het hoofdstuk van de Northern Soul aan het afsluiten ben. Nee, ik blijf genieten van Northern Soul en het betekent evenmin dat ik geen platen meer koop maar ik ben een beetje moe van veel geld betalen voor een plaat die net zo klinkt als een goedkope plaat. Ik raak vanaf dit punt meer geïnteresseerd in gospel (inmiddels ook vrij 'mainstream' geworden in de 'scene') en crossover-soul uit de vroege jaren zeventig. Toch speel ik eenmaal met de grote jongens en win 'Genie'  van Terri Bryant in een veiling op Ebay. Dat is tot op heden de duurste single die ik heb gekocht. Omgerekend naar euro's komt het uit op een slordige 130. Het is tegen de achtergrond van deze prachtplaat en mijn eerste gospelaanwinsten dat ik een uitje plan naar de Noordzeekust.

W. woont in Leiden en dus vlakbij Noordwijk, Katwijk en Wassenaar. Ideaal voor een strandwandeling. Ik zit te twijfelen of dit onze eerste strandwandeling is geweest of dat er nog eentje eerder is geweest. Wat ik me kan herinneren is dat het een zonnige zondag is met een vrij stevige wind uit het zuiden. W. stelt dan ook voor om vanuit Wassenaar te starten. Tussen de plaats zélf en het strand is eerst een stuk bos en op het strand hebben we de wind in de rug. Dat klinkt als een plan! In Wassenaar duiken we eerst een kroeg in voor een lunch met soep. Daarna lopen we door het bos en de duinen naar het strand. Onderweg vertel ik onder andere over de Specialized-kalender waarvoor ik naakt heb geposeerd en hoe de organisator van deze kalender de foto zomaar openbaar heeft gedeeld. De wind is aan zee nog een stukje krachtiger dan aan land en ik ben blij dat we zo zijn gegaan in plaats van andersom. Uitwaaien aan het strand is altijd fijn maar je kan ook overdrijven. Bij aankomst in Katwijk zijn er toiletbehoeftes en moet er cafeïne aan te pas komen. Bij een restaurant aan de boulevard is het terras leeg. Hoe zou dat nou komen? Dat merken we even later. Snel de wc-bezoekjes afhandelen en op naar de bushalte. Daar sta ik voortdurend te klappertanden. Brrr... ik heb het in tijden niet zó koud gehad.

Thuis bel ik met moeder. Deze sukkelt al een paar weken zonder dat duidelijk is wat er aan de hand is. Het zal de leeftijd zijn? Een paar weken geleden heeft ze opgebiecht dat al tijden geen warme maaltijd heeft gehad. Ik licht mijn zus in en deze besluit extra te koken en een portie bij haar in de vriezer te doen. Ze is voortdurend koud, ziek, zwak en misselijk. Mijn zus waardeert het contact dat ik heb met moeder maar ze slaapt ook veel tegenwoordig. 'Probeer maar rond een uur of zes, dan is ze zeker op om te warm eten'. Eens in de twee dagen. Dat is de routine die ik momenteel aan hou. Twee dagen later fiets ik naar huis en moet opeens aan W. denken. Ik had haar beloofd de foto van de kalender toe te sturen. Meteen doen als ik thuis ben! En o ja, ik ga moeder straks ook bellen. Het is even voor zes uur als ik Jutrijp bel. De telefoon gaat acht keer over voordat de verbinding wordt verbroken. Reden tot paniek? Nee, doorgaans niet. Moeder heeft de telefoon meestal bij 3-4 keren opgepakt, maar ja... wat nou als ze nu op de wc zit? Toch bel ik mijn zus meteen. 'We gaan straks naar haar toe', zegt mijn zus. 'Je kan het straks altijd nog eens proberen? Misschien dat ze naar de wc was?'. Een minuut later bel ik opnieuw en dan heb ik moeder aan de lijn. Ik hoor meteen dat het mis is.

'Lief dat je belt maar ik kan nu niet praten. Ik ben zo moe'. Dat maak ik eruit wijs. Het klinkt alsof ze niet haar kunstgebit in heeft en teveel heeft gedronken. 'Zus en zwager zijn onderweg', vertel ik haar en dan wordt de verbinding verbroken. Zus vindt haar op de grond in de woonkamer. De telefoon naast haar. In de keuken zit de vleesjus tegen de muren aan. Zus belt meteen een ambulance. 'Gerrit heeft net gebeld', zegt ze tegen mijn zwager als ze op de brancard wordt geholpen. Het heeft zo moeten zijn? Als ik niet in paniek was geraakt en gewoon een uur later opnieuw had gebeld? Moeder heeft namelijk net een beroerte gehad en door snel optreden van mijn zus en mezelf heeft ze dat overleefd.

Op de verjaardag van mijn zwager ligt ze in het ziekenhuis. De weken erna zal ze doorbrengen in een verzorgingstehuis in Bolsward. Ik bezoek haar daar tweemaal waaronder een keer samen met W. De beroerte heeft vooral effect op het geestelijke deel. Ze zou op zichzelf nog best kunnen fietsen maar dat durft ze opeens niet meer. Het is vooral de zelfoverschatting welke toeneemt na maart 2015 en welke voorheen minder aanwezig was. Ze moet opeens hulp accepteren voor dagelijkse dingen maar 'ze doet alles nog zelf' in haar verhalen tegen vrienden en bekenden.

Ik sta dan overigens op het punt om een ligfiets te kopen maar ik ben gelukkig dat dit niet is doorgegaan. Een familielid in het ziekenhuis is wel genoeg...