Singles round-up: maart 8

Soms moet het zo zijn. Nadat ik dinsdag na ruim een week weer op schema ben gekomen, loop ik gisteravond teveel en te lang te dralen om nog te kunnen publiceren. Ik heb op dat moment alleen een nieuwe 'Singles round-up' in gedachten en wacht nog op één hagelnieuwe release die vorige week op de bus is gegaan. Vanavond krijg ik bericht van PostNL dat het pakket van Juno morgen wordt bezorgd en zo heb ik opeens tweemaal de 'Singles round-up' en moet ik de samenstelling van de Top 45 nog even uitstellen. Dat doe ik nu waarschijnlijk morgenavond nadat ik de 'Singles round-up' heb gedaan. Het is vanmiddag niet het enige pakketje. In de punkshow win ik de 'Where's Maggie'-competitie en dat levert me zowaar een stapel stickers op. Lee zegt toe dat hij ook een paar singles erbij zal doen welke hij me al jaren heeft beloofd. Dat is het trio bovenaan de foto, maar deze ga ik als laatste behandelen. Ik begin met een pakketje van zeven singles van Juno die ik al een paar weken binnen heb en bijna zou zijn vergeten. Er zitten vier hagelnieuwe releases bij en drie 'oudjes' die met een mooie korting worden aangeboden. Het schema voor Soul-xotica voor de komende week: Vandaag een 'Singles round-up', morgen een tweede en daarna drie delen Blauwe Bak Top 45 en maandag de 'Eindstreep'. En... ik heb eindelijk alkalinebatterijen gekocht voor de camera!

* Sugar Minott- I Remember Mama (UK, Sound Design Studio, 1985, re: 2021)
Ja, het is me ook opgevallen. Deze aflevering lijkt halverwege het alfabet te beginnen maar jullie hebben niets gemist. Juno heeft voortdurend een uitverkoop van oudere items en zo nu en dan neem ik een kijkje. Dan zie ik bijvoorbeeld deze staan van Sugar Minott. Beroemd vanwege 'Good Thing Goin' maar Sugar heeft meer noten op zijn zang. Dit is bijvoorbeeld een 7"-mix van een langer stuk uit 1985. Hoewel hij wordt geassocieerd met reggae hangt dit meer tegen de disco aan en dat maakt het dan weer interessant voor de Blauwe Bak. Hij dankt overigens niet alleen moeders, ook vader krijgt alle lof toegezwaaid. Ik begin het per draaibeurt steeds leuker te vinden. De b-kant heet 'Hard Times' en is de instrumentale versie.

* Mister Mushi- Hard Lifetime (Japan, Mister Mushi, 2025)
Mister Mushi is een Japanse dj die zich al jaren bezig houdt met mashups. Je hebt deze in smaken en soorten maar de mashups van Mushi zijn altijd net even beter. Ik heb eind vorig jaar zijn remix gekocht van Babe Ruth's 'The Mexican' en op deze plaat smeedt hij twee uitersten samen tot een passend geheel. De instrumentale track en het refrein is 'Hard Row To Hoe' van Otis Lee terwijl de coupletten van David Byrne zijn uit Talking Heads' 'Once In A Lifetime'. Net als bij de recente mashup van Haddaway met The Supremes lijken ook deze twee voor elkaar te zijn gemaakt. Ik zie nu overigens dat 'Hard Lifetime' al in 2020 is uitgebracht in een oplage van 300 met gele labels. De nieuwe heeft witte labels en dat houdt, geloof ik, al op bij honderd.

* Patchwork Inc.- Whatever Makes You Happy (US, Colemine, 2025)
Er zijn een aantal platenlabels waar je de platen bijna blind van kan aanschaffen. In geval van Colemine zijn de singles ook nog eens billijk geprijsd en wil je bepaalde platen een kans geven om te groeien. Dat laatste is bij mij niet nodig in geval van Patchwork Inc. Ik ben in eerste instantie te laat met bestellen maar gelukkig krijgt Juno een tweede zending. De leadtrack op deze single wordt gezongen door Taylor Williams en zo wisselt de instrumentale band voortdurend van zangers. Taylor is een meneer met een stem in de hogere regionen van de soul en Patchwork voorziet het van prachtige muziek. Ietwat psychedelisch door de topzware elektrische piano en de toevoeging van fluit. Plus een prachtig oen einde na slechts drie minuten. Je wilt de plaat meteen opnieuw opzetten! Op de keerzijde heet Wyatt Waddell de microfoon aangenomen voor 'Last Forever'. Oef, die had ik nog niet gehoord en is ook erg de moeite waard. Wyatt doet aanvankelijk alleen het refrein en wat kreten tussendoor maar tegen het einde komt het liedje op gang. Tja en dan is het ook al snel weer afgelopen. Een fraaie 'double-sider'.

* Penny & The Quarters- You And Me (US, Numero, 196?, re: 2025)
De zoektocht naar een origineel kan direct worden gestaakt. Het zijn er een handjevol en in bezit van verzamelaars. Numero heeft de plaat al enkele malen opnieuw uitgegeven en deze verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het nummer zit in 2010 in de speelfilm 'Blue Valentine' en een jaar later zit de single in de Eccentric Soul-serie van Numero. In 2017 verschijnt het opnieuw met afwijkende labels en in 2020 ziet een exemplaar op paars vinyl het levenslicht. Voor afgelopen Valentijnsdag is er een blauw exemplaar beschikbaar gekomen en, net als de 2020-uitgave, met een fotohoesje. Het klinkt alsof Penny in de keuken staat en de Quarters in de schuur. Heerlijk 'lo-fi' maar met een ingebouwde charme, zeker vanwege de heerlijke stem van Penny. 'You Are Giving Me Some Other Love' heeft zelfs een stukje waarin Penny spreekt in plaats van zingt. De mannen laten zich niet van de wijs brengen en ze blijven 'wailen'. Ik vind het alleen niet zo sterk als 'You And Me' maar het is op zijn minst curieus.

* Ben Pirani & The Means Of Production- I Know It Hurts (US, Palmetto St., 2023)
Ben Pirani heeft in de omgeving van 2018 een elpee en een aantal singles uitgebracht op Colemine en heeft later ook nog iets te maken met Colemine. Ik herinner iets van een artiest die door hem wordt 'gepresenteerd' op Colemine. Enfin, 'I Know It Hurts' heeft het goed begrepen voor wat betreft de productie ook al ben ik niet overtuigd van zijn zangstem in dit nummer. Wat het wel weer de moeite waard maakt... De fluit wordt bespeeld door niemand minder dan Brian Jackson. Hij bespeelt ook het instrument op het klassieke 'The Bottle' van Gil Scott-Heron. 'Something So Precious' riekt qua sfeer naar de stokoude vocal groups en is erg sfeervol. Wellicht dat 'I Know It Hurts' nog even moet groeien. Dat mag ook voor dat prijsje.

* Ron & The Hip Tones- People (US, Brewerytown, 2024)
Morgen een heruitgave op het Brewerytown-label maar vanavond deze 'original' die ik vorig jaar heb gemist. Of... is die me wel opgevallen maar heb ik er geen aandacht aan besteed? Ron & The Hip Tones zit een beetje in de hoek van de Mod maar desondanks vind ik 'People' erg aantrekkelijk klinken. Ook weer met fluit. Is dat vandaag het thema? Och, ik trap er weer in. Ik zweer jullie dat ik hem voor deze kant heb gekocht maar eigenlijk is 'Tears On My Chin' de a-kant. Dat is meer upbeat retro-soul en nee... daar zou ik in 2024 niet warm voor zijn gelopen. 'People' blijft dus voor mij dé kant.

* Leo Vidal & The Rayvelles- Haunted By Your Love (Symphonical, UK, 2025)
Niet te verwarren met de trompettist maar ook de Leo Vidal van The Rayvelles schijnt al een loopbaan achter de rug te hebben. Het is alleen niet zo goed gedocumenteerd. Leo is een soulzanger uit Virginia die vooral in de jaren zeventig actief is geweest. Hier is hij samen met de heren Fergal McBride en Tuck Nelson die samen The Rayvelles vormen. Op de achtergrond horen we Marietta Smith (o.a. Smith & The Honey Badgers) en Cassandra Dali en de combinatie van al deze generaties en talenten samen is goed voor een paar minuten pure retrosoul-magie. Op de keerzijde staat een dubversie van de a-kant. Zeker voor fans van Marietta en Cassandra is dat een gebakje.

Dan de drie singles die ik van Lee heb gekregen.

* Barry Biggs- Side Show (UK, Dynamic, 1976)
* Barry Biggs- Three Ring Circus (UK, Dynamic, 1977)
* Cerrone- Supernature (UK, Atlantic, 1978)
Voor Barry Biggs moeten we terug naar 2017. Ik heb dan 'Side Show' in de Nederlandse persing gekocht en heb daarmee een klein ongelukje. Het resultaat is een krasje en de plaat tikt een keertje over. Lee is in de jaren ervoor héél even actief geweest met het kopen van singles maar inmiddels heeft hij alles alweer van de hand gedaan. Hij belooft me dan zijn Engelse persing. Die heb ik inmiddels ook al anders gevonden maar volgens mij is deze vlakker dan de andere. Of zal ik hem stiekem in de Blauwe Bak stoppen? Tja, het heeft een reggae-ritme maar qua soul is deze even goed als Blue Magic's origineel. 'Three Ring Circus' heb ik daarentegen nog niet en daar ben ik erg blij mee. Opnieuw een nummer uit de catalogus van Blue Magic. Nee, bij nader inzien gaan ze gewoon beide de jaren zeventig in waarbij ik de andere 'Side Show' vervang door deze. Cerrone stamt uit een discussie die we hebben in 2013 of 2014. Lee vertelt over de jongerenvereniging waar hij rond 1980 iedere zaterdagavond is te vinden. Daar ontdekt hij de Northern Soul en ook een aantal platen die daar favoriet zijn. 'Supernature' van Cerrone is natuurlijk pure disco maar de Northern Soul-dj in Wolverhampton komt er in 1980 mee weg. Alleen daarom stop ik deze wel in de Blauwe Bak maar nogmaals... het is gewoon platte disco.