En hoe heeft zoete lieve Gerritje deze donderdag gevierd? Welnu, in bed. Ik heb dinsdag en woensdag kleine activiteiten gehad en het zou zomaar nog eens een druk weekend kunnen worden en vandaag ben ik niet tot enige actie te motiveren. Het is een teken dat ik voorlopig nog wel even thuis blijf want op deze manier schiet het niet op. Ik heb de 'used-but-not-abused' van Mark heel lang uitgesteld en bijna een maand nadat het pakket is gearriveerd, ga ik eindelijk de veertien singles in een bericht stoppen. Als er geen tweedehands singles meer bij komen in deze dagen heb ik enkel nog een aflevering met (vrij) nieuwe releases en heruitgaven. Wellicht wordt dit weekend heel erg cultureel maar dat moet ik nog even bekijken. Morgenavond ga ik in ieder geval Gercoh voor een tweede maal in levende lijve bewonderen en heb nog een optie voor zaterdagavond. Het moet de fietstochten niet teveel in de wielen gaan rijden. Verder heb ik besloten 'Van het concert des levens' uit te stellen tot april. Maar nu dan eerst de veertien singles van Mark uit het 'used-but-not-abused'-pakket. Niet alles is erg 'used', Mark vent ook alweer een tijdje een pakket bluesplaten uit de jaren tachtig en negentig uit waarvan ook een paar in dit pakket terecht zijn gekomen.
* Bobby Bland- Call On Me (US, Duke, 1962)
* The Bobbettes- Tighten Up Your Own (US, Mayhew, 1972)
* The Dynatones- The Fife Piper (US, HBR, 1966)
Om bij de laatste te beginnen. Die heb ik vorig jaar in een betere staat gekocht. Ik hoop even dat het de tweede uitgave is waarvan de opname klinkt alsof de plaat is krom getrokken. Helaas blijkt het de oerversie te zijn die ik al heb. Ik stop deze dubbele in de algemene jaren zestig-bak. Bij The Bobbettes heb ik een vraagteken en ik hoop daar vanavond eindelijk antwoord op te vinden. Daarvoor moet ik eerst graven in de koffer met de Engelse persingen. Op één kant van de Mayhew-single zingt de groep uitdrukkelijk 'That's a bad thing to know' en dat is tevens de titel van de a-kant van de Engelse Action-single die ik vorig jaar heb gekocht. Toch komt het nummer me niet erg bekend voor. Aha, er staat op het label dat het 'Looking For A New Love' moet zijn maar het speelt inderdaad 'It's A Bad Thing To Know'. Ik moet bekennen dat ik de kant van 'Tighten Up' net even interessanter vind. Het is iets meer Northern sista funk als je het mij vraagt. Qua schade is het wel de minste kant, maar ach... dat geeft ook weer zijn charme. Bobby Bland is eigenlijk helemaal niet in een slechte staat voor een oude rhythm & blues-plaat. Het heeft een zware ruis maar verder is het geluid schoon. Het lijkt erop alsof Mark in eerste instantie ook een hogere prijs in gedachten heeft voor deze single.
* The Ethics- There'll Still Be A Sweet Tomorrow (US, Vent, 1969)
* Ferguson, Davis & Lee- She's Not An Ordinary Girl (US, Chess, 1973)
* Jesse Graham- Jodi (US, Ichiban, 1996)
* Leroy Hutson- So In Love With You (US, Curtom, 1972)
The Ethics is een groep uit Philadelphia en dat hoor je meteen aan het arrangement. Het heeft alles van de latere Phillysound. Later? Ja, The Ethics ontwikkelen de stijl eigenhandig door Motown als uitgangspunt te nemen en het aan te vullen met eigen ideeën. Beide kanten zijn niet te versmaden. 'Tell Me', de officiële a-kant, is een prachtig gearrangeerde ballade welke neigt naar de lowrider soul. 'Tomorrow' is iets meer upbeat en nog altijd crossover. Het is de afgelopen maand mijn favoriet gebleken, ook al twijfel ik nu tussen de beide kanten. Een 'double-sider'. Ferguson, Davis & Lee heeft een erg smerig ogend label aan de kant van 'She's Gone' en dat maakt ook waarom het in dit pakket zit. De single is in een vochtige omgeving geweest en dat heeft ook haar weerslag op het styreen, ook al heb ik ze minder gehoord. 'She's Gone' is heel erg langzaam en ik geef de voorkeur aan het meer upbeat 'Ordinary'. Jesse Graham komt uit het voorgenoemde pakket bluesplaten, ook al is het niet helemaal eerlijk blues. Eigenlijk klinkt het best eigentijds voor een Ichiban-release. 'I Lied' op de keerzijde klinkt meer als het product van een veteraan. Hoewel 'Jodi' een beetje poppy is, geef ik wel de voorkeur aan deze kant. Leroy Hutson is natuurlijk altijd welkom in de verzameling. Ik begrijp niet goed wat de single in dit pakket doet want 'So In Love With You' klinkt erg goed voor styreen. Natuurlijk is de keerzijde ook helemaal top. Ik heb namelijk nog nooit iets slechts gehoord van de hand van Hutson. Zo gezegd is het styreen allesbehalve 'abused' of zelfs heel veel 'used'.
* Luther Ingram- I Don't Want To Be Right (US, Koko, 1972)
* Jesse James- Believe In Me Baby (US, 20th Century, 1967)
* Fay Simmons- Please Tell Me I'm Yours (US, Senca, 1959)
* Joe Simon- Carry Me (US, Spring, 1974)
Het voelt gek aan om de titel van Luther Ingram te schrijven zonder de geschiedenis tussen haakjes. Voluit is het '(If Loving You Is Wrong) I Don't Want To Be Right' en dan hebben we het natuurlijk over een klassieke soul-ballade. Luther's versie behoort tot één van de betere versies. Deze heeft overigens 'Puttin' Game Down' op de keerzijde dat in 1969 reeds als b-kant is gebruikt voor 'My Honey And Me'. Ik heb die laatste in de Engelse persing. Dan de legendarische Jesse James. Hij heeft de buurtkinderen uitgenodigd voor deze opname en maakt er een feestje van in de studio. Dan maken we niet alleen een grote sprong in het alfabet maar ook een salto terug in de tijd. Fay Simmons is inderdaad van 1959. Het is lekker stampende rhythm & blues hoewel 'Please Tell Me I'm Yours' een zeer prettige pop-hook heeft in het refrein. Het had zomaar een grote hit kunnen zijn? 'And The Angels Sing' is muzikaal een stuk dreigender, maar helaas is iemand erin geslaagd zo diep in het styreen te krassen dat hij/zij de groef heeft bereikt. Ik begrijp niet wat Mark op het hoesje heeft geschreven maar het lijkt erop alsof hij Joe Simon aanvankelijk voor vijftien pond wil aanbieden. Ja okay, hij zit een beetje tegen de 'distortion' aan of gaat daar een beetje overheen. Het stoort mij niet heel erg. Muzikaal is het Joe Simon met een Philip Mitchell-compositie en dat zit wel snor.
* The Stridells- Mix It Up (US, Curtom, 1970)
* Lynn White- May The Best Man Win (US, SOH, 1990)
* Willie & The Mighty Magnificents- Make Me Your Slave (US, All Platinum, 1970)
'I Remember Christmas' heet de b-kant en, ja, dat is drie maanden geleden. Dan liever een cocktail op de a-kant met The Stridells. Het is fijne crossover soul. Dan Lynn White. Mark heeft nogal een zwak voor deze dame. Ik lijk daar eveneens last van te hebben want ik heb inmiddels al een aantal titels van de dame in kwestie. Lynn is vooral een blueszangeres die heel per ongeluk nog wel eens soulvol wil over komen. Ik heb al een of twee andere SOH-singles van haar en weet niet zeker of ik deze los zou hebben gekocht. De zweepjes en handboeien kunnen achterwege blijven, Willie en zijn maatjes willen gewoon alles doen voor hun liefje. Dat is verpakt in prettige crossover. De b-kant heet 'Souling' en is een funky instrumentaaltje.
Resumé Overflakkee. Alle veertien platen zijn goed te draaien en dat valt me reuze mee. In de vorige 'Used'-pakketten zit nog wel eens eentje die het aanhoren niet waard is. Muzikaal is het niet allemaal je van het, maar toch een aantal zeer welkome aanvullingen. Denk dan vooral aan de crossover-momenten in het pakket. Er zit echter geen plaat tussen die ik nu meteen in een betere staat ga zoeken, iets dat in het verleden nog wel eens het geval is geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten