Een maand geleden ben ik op de fiets naar Dedemsvaart geweest voor bijna honderd singles. Dat is tevens de start van een marathon van de 'Singles round-up'. Gisteren heb ik gezien dat het een maand geleden is dat ik de laatste 'Honderd achteruit' heb gedaan en dat vind ik best jammer. Ik zal de komende week ook keuzes moeten maken hoe ik de 'Singles round-up' ga inrichten en het is meer waarschijnlijk dat de veertien 'used-but-not-abused' singles in één bericht gaan. Daarom wil ik vanavond de serie van de 'Honderd achteruit' voortzetten en wel met de nummer 16 uit de Gele Bak Top 100 van 2023. Een plaatje dat ik nog maar een paar jaar ken maar in die tussentijd is uitgegroeid tot een grote favoriet. Helaas heeft de plaat nooit iets in Nederland gedaan maar ook in Engeland hoor je deze nog maar zelden. Vandaag in de schijnwerpers: 'Piano In The Dark' van Brenda Russell uit 1988.
Het is bijna vijf jaar geleden. Er zit al langer een gapend gat tussen de country-show op zondagavond en 'The Vinyl Countdown'. Zowel Bobbie, de man van de country, als ikzelf weigeren om onze shows te verplaatsen. Momenteel staat de jukebox aan tussen onze shows. In juni 2020 krijgen we opeens een buurman en is de zondag nagenoeg compleet met de metalshow op de zondagmiddag. De presentator is al langer een luisteraar en zijn beste maat doet al sinds 2016 shows voor Wolfman Radio. Hij begint in juni 2020 met een discoshow tussen negen en elf (onze tijd). Ik waardeer zijn creativiteit en originaliteit en ook introduceert hij me tot een paar nummers die ik anders niet had gekend. 'You Gave Me Love' van Crown Heights Affair is daar eentje van. Hij besluit zijn show altijd met een ballad en omdat ik al een paar minuten voor de 'changeover' de opname start, luister ik geregeld naar zijn laatste plaat. Dat is op een zekere avond 'Piano In The Dark' van Brenda Russell en het zal niet voor de laatste keer zijn. Het blijkt één van zijn ultieme favorieten te zijn. In eerste instantie schat ik de single ouder, begin jaren tachtig ofzo. Ik ontdek pas de releasedatum als ik op 17 februari 2023 de single tegenkom in Meppel. Het is bijna een jaar geleden dat de presentator de microfoon aan de wilgen heeft gehangen, ondanks een poging van mijn kant om hem terug te halen. Sindsdien hebben we weer het gapende gat en ben ik wellicht de enige die nog Brenda Russell draait op het station.
Brenda Gordon is haar eigenlijke naam. Ze komt ter wereld op 8 april 1949. Haar vader is Gus Gordon en hij is lid geweest van The Ink Spots. Als Brenda twaalf is, verhuist het gezin naar Ontario in Canada. Daar zet ze haar eerste schreden in de muziek. Ze deelt in het begin vaak het podium met de band The Soul Searchers en wordt lid van het dameskwartet The Tiaras. We hebben het dan uiteraard over de Canadese Tiaras en niet te verwarren met de Amerikaanse Tiaras van 'I'm Gonna Forget You' (welke ik sinds 2014 in de Blauwe Bak heb). The Tiaras maakt een paar singles maar het levert hen niet het succes op waarop wordt gehoopt. In 1969 speelt ze mee in de Canadese versie van 'Hair' en kort daarna ontmoet ze haar echtgenoot, Brian Russell, in de band Dr. Music. Brian & Brenda maken twee albums samen maar doen nog meer werk voor anderen. Zo zijn ze te horen op 'Laughter In The Rain' van Neil Sedaka en zingt het duo mee tijdens een concert van Elton John in Wembley in 1975. In 1977 werkt het echtpaar mee aan het album 'Double Fun' van Robert Palmer en rond dezelfde tijd wordt ze moeder van een dochter. Het huwelijk loopt kort daarop op de klippen en in 1979 probeert Brenda het in haar eentje.
Haar titelloze debuutalbum verschijnt in 1979 bij A&M en ze heeft meteen een hit te pakken met 'So Good So Right'. De single schopt het tot een dertigste plek op de Billboard. In 1980 en 1981 schrijft ze werk voor Earth Wind & Fire en brengt haar tweede album in 1981 op de markt. Een jaar later maakt ze deel uit van het koortje van bekendheden op 'State Of Independence' van Donna Summer en in 1983 volgt ze met haar derde album. Ze verblijft enige tijd in Zweden en brengt in 1988 de elpee 'Get Here' op de markt. 'Piano In The Dark' zal het belangrijkste wapenfeit worden in de loopbaan van Russell. Ik denk in het begin dat het Michael McDonald is die mee zingt op de plaat maar dat blijkt Joe Esposito te zijn. Het titelnummer van het album zal twee jaar later een hit opleveren voor Oleta Adams.
Brenda maakt al met al acht studio-albums. Haar meest recente is echter van 2004. In 2005 werkt ze mee aan de soundtrack van de musical 'The Color Purple' waarvoor ze in 2016 een Grammy krijgt uitgereikt voor het beste musical-album. 'Piano In The Dark' schopt het in Amerika tot nummer 6 op de Billboard en nummer 23 in Engeland. Zoals gezegd doet de single in Nederland helemaal niets. Wanneer de volgende aflevering van de 'Honderd achteruit' aan bod komt? Hopelijk snel want ook dat is een onderwerp waar ik nu al naar uit kijk. Morgen ga ik beslissen over de Week Spot en zal daarna volgen met de 'used-but-not-abused' .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten