Twee 'gezellige' berichten per week en dan weer terug naar 'business as usual'. Zoiets probeer ik vol te houden op Soul-xotica. Na 'Het nalatenschap op 45 toeren' moet er dan nog een ontspannen bericht komen. Welnu, een week geleden heb ik gekeken naar deze tijd in 2005. Ik schrik eigenlijk best een beetje als ik me besef dat het volgende tien jaar is geleden. Wat is er veel gebeurd! Juist, vanavond ga ik tien jaar terug in de tijd. Ik heb een paar weken eerder de digitale fotocamera gekocht en tot dan toe alleen binnenshuis gebruikt. Op 5 maart 2015 besluit ik een fietstochtje te maken naar een nieuwe kringloopwinkel in Steenwijk en neem mijn camera mee. Op de terugweg, tussen Steenwijk en Nijeveen, neem ik een aantal foto's. Ik zou deze normaal gesproken zijn vergeten maar eind 2020 ben ik voornemens om mijn Facebook-account te sluiten en ruim de foto's op in het archief. Daar tref ik een album uit maart 2015 met deze eerste foto's met de Nikon. De foto van de molen heb ik wel vaker gebruikt en dus doe ik maar een blik de Dorpsstraat in vanaf de 2e Nijeveense Kerkweg. Jawel, ik woon dan nog altijd in Nijeveen. Soul-xotica heeft dan pas de vijfde verjaardag gevierd.
Het bericht zal vooral gaan over de periode in februari en maart 2015. Zonder dat ik de documenten ga opzoeken, kunnen bepaalde herinneringen van februari zijn maar ze tellen mee aan het totaalbeeld van deze periode. De laptop heeft de geest gegeven en ik werk sinds een paar weken met een goede tweedehands computer met Windows 7. Sterker nog: Die gebruik ik nog altijd. Ik zal hem straks feliciteren door het beeldscherm weer eens flink te boenen. Het is de tijd dat ik een beetje het hoofdstuk van de Northern Soul aan het afsluiten ben. Nee, ik blijf genieten van Northern Soul en het betekent evenmin dat ik geen platen meer koop maar ik ben een beetje moe van veel geld betalen voor een plaat die net zo klinkt als een goedkope plaat. Ik raak vanaf dit punt meer geïnteresseerd in gospel (inmiddels ook vrij 'mainstream' geworden in de 'scene') en crossover-soul uit de vroege jaren zeventig. Toch speel ik eenmaal met de grote jongens en win 'Genie' van Terri Bryant in een veiling op Ebay. Dat is tot op heden de duurste single die ik heb gekocht. Omgerekend naar euro's komt het uit op een slordige 130. Het is tegen de achtergrond van deze prachtplaat en mijn eerste gospelaanwinsten dat ik een uitje plan naar de Noordzeekust.
W. woont in Leiden en dus vlakbij Noordwijk, Katwijk en Wassenaar. Ideaal voor een strandwandeling. Ik zit te twijfelen of dit onze eerste strandwandeling is geweest of dat er nog eentje eerder is geweest. Wat ik me kan herinneren is dat het een zonnige zondag is met een vrij stevige wind uit het zuiden. W. stelt dan ook voor om vanuit Wassenaar te starten. Tussen de plaats zélf en het strand is eerst een stuk bos en op het strand hebben we de wind in de rug. Dat klinkt als een plan! In Wassenaar duiken we eerst een kroeg in voor een lunch met soep. Daarna lopen we door het bos en de duinen naar het strand. Onderweg vertel ik onder andere over de Specialized-kalender waarvoor ik naakt heb geposeerd en hoe de organisator van deze kalender de foto zomaar openbaar heeft gedeeld. De wind is aan zee nog een stukje krachtiger dan aan land en ik ben blij dat we zo zijn gegaan in plaats van andersom. Uitwaaien aan het strand is altijd fijn maar je kan ook overdrijven. Bij aankomst in Katwijk zijn er toiletbehoeftes en moet er cafeïne aan te pas komen. Bij een restaurant aan de boulevard is het terras leeg. Hoe zou dat nou komen? Dat merken we even later. Snel de wc-bezoekjes afhandelen en op naar de bushalte. Daar sta ik voortdurend te klappertanden. Brrr... ik heb het in tijden niet zó koud gehad.
Thuis bel ik met moeder. Deze sukkelt al een paar weken zonder dat duidelijk is wat er aan de hand is. Het zal de leeftijd zijn? Een paar weken geleden heeft ze opgebiecht dat al tijden geen warme maaltijd heeft gehad. Ik licht mijn zus in en deze besluit extra te koken en een portie bij haar in de vriezer te doen. Ze is voortdurend koud, ziek, zwak en misselijk. Mijn zus waardeert het contact dat ik heb met moeder maar ze slaapt ook veel tegenwoordig. 'Probeer maar rond een uur of zes, dan is ze zeker op om te warm eten'. Eens in de twee dagen. Dat is de routine die ik momenteel aan hou. Twee dagen later fiets ik naar huis en moet opeens aan W. denken. Ik had haar beloofd de foto van de kalender toe te sturen. Meteen doen als ik thuis ben! En o ja, ik ga moeder straks ook bellen. Het is even voor zes uur als ik Jutrijp bel. De telefoon gaat acht keer over voordat de verbinding wordt verbroken. Reden tot paniek? Nee, doorgaans niet. Moeder heeft de telefoon meestal bij 3-4 keren opgepakt, maar ja... wat nou als ze nu op de wc zit? Toch bel ik mijn zus meteen. 'We gaan straks naar haar toe', zegt mijn zus. 'Je kan het straks altijd nog eens proberen? Misschien dat ze naar de wc was?'. Een minuut later bel ik opnieuw en dan heb ik moeder aan de lijn. Ik hoor meteen dat het mis is.
'Lief dat je belt maar ik kan nu niet praten. Ik ben zo moe'. Dat maak ik eruit wijs. Het klinkt alsof ze niet haar kunstgebit in heeft en teveel heeft gedronken. 'Zus en zwager zijn onderweg', vertel ik haar en dan wordt de verbinding verbroken. Zus vindt haar op de grond in de woonkamer. De telefoon naast haar. In de keuken zit de vleesjus tegen de muren aan. Zus belt meteen een ambulance. 'Gerrit heeft net gebeld', zegt ze tegen mijn zwager als ze op de brancard wordt geholpen. Het heeft zo moeten zijn? Als ik niet in paniek was geraakt en gewoon een uur later opnieuw had gebeld? Moeder heeft namelijk net een beroerte gehad en door snel optreden van mijn zus en mezelf heeft ze dat overleefd.
Op de verjaardag van mijn zwager ligt ze in het ziekenhuis. De weken erna zal ze doorbrengen in een verzorgingstehuis in Bolsward. Ik bezoek haar daar tweemaal waaronder een keer samen met W. De beroerte heeft vooral effect op het geestelijke deel. Ze zou op zichzelf nog best kunnen fietsen maar dat durft ze opeens niet meer. Het is vooral de zelfoverschatting welke toeneemt na maart 2015 en welke voorheen minder aanwezig was. Ze moet opeens hulp accepteren voor dagelijkse dingen maar 'ze doet alles nog zelf' in haar verhalen tegen vrienden en bekenden.
Ik sta dan overigens op het punt om een ligfiets te kopen maar ik ben gelukkig dat dit niet is doorgegaan. Een familielid in het ziekenhuis is wel genoeg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten