Waar ben ik aan begonnen? Dan bedoel ik niet alleen de 'Top G-duizend', maar ook de werkdag van vandaag. Ik heb me vrijdag vrijwillig aangemeld om vandaag de schade in te lopen, maar helaas zijn we slechts in staat geweest een deel van de schade weg te werken. Het is bovendien een erg korte nacht na 'The Vinyl Countdown' en de adrenaline kwijt raken van de show. Ik ben pas om half acht thuis en ben dan doodop. Ik slaap even en ontwaak weer voor de Northern Soul-show van mijn radio-collega maar ik heb nog steeds pijn in het hoofd. Maar even kijken hoe we dit over twee weken gaan doen als ik weer op maandag ga werken. Dan ben ik namelijk oudejaarsdag vrij. De vraag werkt eveneens bij de 'Top G-duizend'. Hoe ver willen we gaan? Duizend liedjes? Even een paar weken of maanden? Of wellicht een vaste rubriek? Hoe meer ik erover na denk, hoe meer potentiële kandidaten opborrelen. Let wel: Het mag niet zomaar een lijst worden met favorieten, het moeten platen zijn die een zekere eeuwigheidswaarde hebben. Platen die ik vijf jaar geleden het einde vond en over vijf jaar nog precies hetzelfde effect op roepen. In dat kader zet ik nu de schijnwerpers op iets héél kleins maar ook o zo fijns: 'Hang On To A Dream' van Tim Hardin uit 1966.
'Zoeken naar Eileen'. Ik heb de hele middag zitten denken aan de film waarin het nummer is gebruikt. Op ene of andere manier zit ik te denken in de richting van 'Blonde Dolly', maar nee. het is dus 'Zoeken naar Eileen'. Dankzij de laatstgenoemde film komt het plaatje van Tim Hardin in de vaderlandse top vijf terecht. Voor de tweede keer? Ja, als je de Top 40-lijsten wilt geloven wél. Het is uiteindelijk Rudy Bennett, zanger van The Motions, die verantwoordelijk is voor de hitnotering in 1967 en het origineel van Tim Hardin volgt het op de voet. De afgebeelde single maakt me hebberig. Een fraaie 'double-sider' met 'Don't Make Promises' op de keerzijde. Ik moest maar eens op zoek gaan naar deze single. Vooralsnog bedien ik me van de 1987-heruitgave.
Ik heb eens gelezen dat Tim Hardin afstamt van de familie van John Wesley Hardin, beter bekend als 'Harding', de Amerikaanse outlaw waar Bob Dylan nog een elpee naar heeft vernoemd. Hij komt op 23 december 1941 ter wereld in Oregon. Als tiener is hij een 'dropout' en gaat vervolgens in het leger. Terwijl hij gestationeerd is in zuidoost Azië komt hij in aanraking met heroïne. In 1961 sluit hij zijn dienstperiode af en is hij inmiddels verslaafd aan de drug. Hij doet nog even een opleiding, maar spijbelt dermate vaak dat hij van school wordt getrapt. Zo verschijnt hij met gitaar in Greenwich Village waar hij vooralsnog blues speelt. In 1965 ontmoet hij actrice Susan Yardley met wie hij een relatie zal krijgen en ook een zoon zal hebben. Hij heeft omstreeks 1964 al opnames gemaakt voor Columbia, maar deze worden nimmer uitgebracht. In 1966 ziet Verve-Folkways het wel zitten en verschijnen in korte tijd twee albums met origineel werk. 'If I Were A Carpenter', 'Don't Make Promises' en 'Reason To Believe' vinden gretige aftrek bij andere artiesten. The Nice doet in 1969 een eigenzinnige cover van 'Hang On To A Dream'. Rudy Bennett is blijkbaar ook een 'fan' van zijn werk en neemt in 1966 'Hang On To A Dream' op met 'Reason To Believe' op de keerzijde. Dat wordt een grote hit en neemt Hardin mee op sleeptouw de Top 40 in. Bobby Darin heeft daarvoor al een hit gehad met zijn 'If I Were A Carpenter' en Hardin zal in 1970 een liedje 'lenen' van Darin om zelf nog een hit te scoren.
In 1969 tekent hij opnieuw bij Columbia en volgt in 1970 zijn grootste hit: 'Simple Song Of Freedom'. Ik heb, geloof ik, ook nog een elpee van hem uit die tijd waar hij op de hoes poseert met zijn lieftallige Susan en zijn zoontje. Ogenschijnlijk gelukkig, maar de heroïne- en alcoholverslaving gaat hem steeds verder parten spelen. Hij woont dan enige tijd in Engeland en verkoopt in 1975 de rechten van zijn hitsongs om dope te kunnen scoren. Hij doet ook een paar optredens met de Duitse band Can maar het loopt uit op een ruzie nadat Hardin een televisie door een autoruit heeft gegooid. Tegen het einde van het decennium lijkt hij zichzelf te hebben herpakt en keert hij terug naar Amerika. Hij is druk bezig met opnames en voorbereidingen van zijn comeback-album als een vriend op 29 december 1980 zijn lichaam vindt. Hardin is bezweken aan een overdosis heroïne.
Plots herinner ik me 'iets' met Cuby + Blizzards. Even terugfietsen naar het museum is geen optie, maar gelukkig staat het ook op de website. Voormalig Blizzard Hans Kinds is in de jaren zeventig toneelmeester van schouwburg De Kolk in Assen. Hij heeft Tim Hardin weten te strikken voor een optreden. Concerten van Hardin zijn per definitie een drama. De man lijdt aan podiumvrees en heeft vaak teveel middelen genoten voordat hij een optreden doet. Een delegatie van Cuby gaat naar het concert en Eelco Gelling weet het zich nog goed te herinneren. Tim is helemaal van de wereld, kruipt geregeld onder zijn vleugel en valt halverwege het concert zelfs even in slaap. Toch weten de mannen hem te 'ontvoeren' naar Gelling's appartement waar Hardin opeens een gitaar pakt en op de vloer enkele van zijn nieuwe liedjes begint te zingen. Eelco haalt veel inspiratie voor muziek uit liedjes die hij 'toevallig' op de radio hoort. Het schijnt dat 'Hang On To A Dream' het intro van 'Window Of My Eyes' heeft beïnvloed.
Terug naar het liedje. Rudy Bennett heeft dus de grote hit met iets meer een wals met een doos violen. The Nice maakt er een echte freakshow van. Tim's origineel is sober en klein en dat is precies wat ik zo goed vind aan zijn vroege werk. Het vormt een fraaie basis voor covers, maar Hardin's interpretatie is recht uit de ziel. Ik gebruik het nummer een paar jaar geleden als afsluiter van het radioweekend van 'The Big One' en heb toen oprecht zitten huilen bij het nummer. Nu huil ik bijna niet meer, maar deze plaat zou er zomaar voor kunnen zorgen. Een brok emotie verpakt in nauwelijks twee minuten. Wat meer kun je jezelf wensen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten