Een jaar geleden heb ik eveneens een Week Spot uit de jaren tachtig en ook eentje die met de Blauwe Bak Top 100 te maken heeft. Het is een jaar geleden 'Full Of Fire' van Shalamar en deze plaat kunnen jullie zaterdag opnieuw horen in de 'Week Spot Carousel' in 'Do The 45'. Evenals de kersverse Week Spot. Deze staat dit jaar genoteerd op een 58e plek. De single komt in maart mijn verzameling binnen middels de 'soul pack' van Mark en aanvankelijk ben ik niet helemaal zeker van de plaat. Dat groeit in de loop der maanden en nu zou deze zomaar alsnog in de koffers komen te staan. Plus een relatief hoge notering in de Top 100. Als ik op zoek ga naar de summiere informatie omtrent Robert Winters kom ik terecht op een forum uit 2004 waarin niet alleen onschatbare details worden gedeeld maar ook persoonlijke bespiegelingen. Opeens lijkt het niet meer dan terecht om de schijnwerpers eens te richten op een zanger die het nooit écht heeft gemaakt. Dat ligt hem niet aan zijn zangcapaciteiten, maar om het 'plaatje'. Een imago van een superster in wording is in de jaren zestig namelijk ook al van belang, dat zal dit verhaal duidelijk maken. De Week Spot van deze week is 'One More Year' vn Robert Winters & Fall. Het is de keerzijde van diens' grootste hit, 'Magic Man', uit 1980.
Koos Alberts heeft al groot succes gehad als hij door een verkeersongeluk in de rolstoel beland. Mark E. Smith van The Fall doet zijn laatste optredens in een rolstoel. Maar... kunnen jullie iemand bedenken die bij zijn of haar debuut in Countdown, Top Of The Pops of Soul Train met een rolstoel op het podium kwam? Hoe diep ik ook nadenk, maar ik kan er niet eentje bedenken. Blindheid hoeft geen obstakel te zijn, dat tonen de heren Stevie Wonder en Ray Charles alsook alle Five Blind Boys uit de verschillende staten van Amerika. Slecht zicht of verlamming van spieren hoeft niets te zeggen over de zangkwaliteiten en toch is de rolstoel voor het ideaalplaatje een té grote handicap. Robert Winters groeit op in Detroit en ontmoet in 1966 Ron Murphy. De laatste werkt dan in een kleine studio en zal in 1968 zijn eigen Ron's-label opzetten. Murphy haalt zijn herinnering op op het Soulful Detroit-forum. Hij vertelt hoe ze in 1966 reeds opnames hebben gemaakt en dat deze op de plank zijn blijven liggen. Hoe Winters in 1968 en 1969 twee singles heeft gemaakt voor Ron's. Alleen de tweede is op 45cat te vinden. Murphy sluit in 2004 scans bij van de labels, maar deze zijn veertien jaar later verdwenen. Wat Murphy ook allemaal uithaalt om Winters verder te helpen, het zet geen zoden aan de dijk. Het ligt hem niet aan de zangkwaliteiten, daarin hebben nog een aantal labels wel interesse. Het verandert als ze zien dat Winters aan een rolstoel is gekluisterd.
Winters krijgt op jonge leeftijd te maken met polio en dat maakt dat hij niet kan lopen. Het weerhoudt hem er echter niet van om de muziek in te gaan. Ook al blijven de eerste vijftien jaar de meeste deuren gesloten voor Winters omdat de drempel voor de platenmaatschappijen té hoog ligt, hij blijft knokken. In 1980 is het uiteindelijk Arista dat hem een contract aanbiedt. 'Magic Man' is zijn grootste hit. Het label laat zien alsof het door een hele groep mensen is geschreven maar Murphy durft dat sterk te betwijfelen. Volgens hem is Winters het type dat voor alles zorgt: De muziek, de tekst en de arrangementen. Het is iets dat we vaker hebben gezien: Je krijgt pas een contract als je akkoord gaat dat je credits deelt met lieden die part noch deel aan je compositie hebben. Nee, Fall is niet de band van de eerder genoemde Mark E. Smith. Sterker nog: Fall is geen groep! Fall blijkt het pseudoniem van Walter 'W.T.' Turner, een zanger die op dat moment samenwerkt met Winters. Op de hoes van Winters' eerste elpee doet hij zijn verhaal en danst daarmee de harten van de potentiële kopers binnen. Winters verhaalt over de vele obstakels die hij in zijn leven is tegengekomen. Het is zijn verklaring waarom zijn muziek dan juist een positieve 'vibe' wil uitdragen.
En dat laatste doet Winters vol overtuiging. Het is niet opgedragen aan een hogere macht en toch is zijn muziek in zekere zin blijmoedig te noemen. En uiterst geschikt voor de dansvloer. Wie Winters nog niet is vergeten, herinnert hem het liefste voor de prachtige ballades, maar ik kies toch voor een dansvloer-stamper. Want dat is 'One More Year'! Winters maakt totaal twee albums voor Arista en dan wordt het opeens erg stil. Ron Murphy geeft in 2004 een antwoord dat iedereen schokt. Winters is twintig jaar eerder overleden. De doodsoorzaak is hem ontgaan, maar het moet natuurlijk of een ziekte zijn geweest. Een ongeluk of zelfdoding zou hij zich namelijk nog hebben kunnen herinneren. Dat laatste lijkt ook zeer onwaarschijnlijk als je luistert naar de teksten van Winters. Ik zie nu trouwens dat hij in de jaren zeventig heeft gewerkt met mensen als Stevie Wonder, Sly Stone, Graham Central Station en Johnny Rivers. Als solo-artiest zal hij worden herinnerd voor 'Magic Man' en zijn inspirerende hoestekst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten