woensdag 5 december 2018

Singles round-up: december 1



Waar zijn we gebleven? Oh, bij het tweede deel van de Blauwe Bak Top 100. Dat zou zondag moeten zijn geweest. Wat is er gebeurd? Welnu, lieve lezers, ik was al een tijdje een bericht aan het voorbereiden, gewoon een 'lollig' verhaaltje over Sinterklaas en zijn knechten. Toch weet ik van mezelf dat zo'n verhaaltje heel snel overgaat in een preek en activisme en daardoor zijn een aantal kladjes de digitale prullenmand in gegaan. Soul-xotica is 'groot' geworden door mond-tot-mond-reclame en dat is iets waar ik trots op ben. Het is niet de meest bezochte weblog van Nederland of de wereld en dat hoeft van mij ook niet. Ik wil de 'juiste' mensen treffen. Google is al jaren de beste vriend van Soul-xotica en als je in het Nederlands zoekt op een willekeurige obscure artiest dan verschijnt Soul-xotica ergens bovenaan in de zoekresultaten. Bij een 'algemeen' Sint en Piet-verhaal zou dit tegen me kunnen werken en ik wil het blog niet 'vervuilen' met types die ik liever buiten de deur hou. Wat kunnen we anders doen dan een verhaal over Sinterklaas? En hoe zit het met de Week Spot? Vanmorgen zijn de stukjes op haar plaats gevallen als, na bijna vier weken, het pakketje uit Oostenrijk in de groene brievenbus zit. Ik had bovenstaande foto gemaakt voor de verkoper, maar je kan op Discogs geen foto's sturen in de chat. Dit is dus de reden van de vertraging... Doordat de Oostenrijkse post de stempel rechtstreeks op het het karton heeft geplaatst, is deze na tussenkomst van sorteermachines en dergelijke totaal onleesbaar geworden. PostNL had het meteen kunnen doorsturen met een boete voor mij, maar heeft dit niet gedaan. Het heeft de maximale tijd gewacht om te besluiten om het toch maar naar mijn adres te sturen. Drie dagen te laat voor de Blauwe Bak Top 100, maar dat moest dan maar. Vandaar dat ik jullie nu de zes singles uit het pakket ga presenteren.

* Otis Clay- Messing With My Mind (US, Echo, 1980)
Ik heb dit plaatje afgelopen zomer bij Mark gekocht. Zijn kwaliteit is doorgaans van een hoog niveau of het is zó beschreven dat je weet wat je mag verwachten. Ook hij is een mens en soms kan hem iets ontglippen. Het exemplaar van Mark oogt fraai, alleen... het is styreen. Styreen kun je niet op het blote oog inschatten. Er zijn platen die vol krassen staan maar niet diep genoeg om te worden opgepikt door de naald. Ook zijn er fraai ogende singles die als een emmer stront klinken en dat is het geval met de Otis Clay van Mark. Natuurlijk klaag ik niet want hij heeft me nog nimmer een cent in rekening gebracht voor het verzenden van de pakketten. Ik neem het risico. Vervolgens zie ik dat mijn Oostenrijkse maat eentje heeft met 'soundfile' en deze klinkt erg goed! Ja, wat kan ik zeggen, buiten een enkel krasje om klinkt de plaat nieuw, alleen... hoe lang? Het styreen is flinterdun en het voelt alsof je wijnglas op de draaitafel legt. De plaat heeft té weinig gespeeld in het afgelopen jaar om sowieso kans te maken op de Blauwe Bak Top 100, maar hij gaat vrolijk door naar volgend jaar!

* Jessy Dixon- Born Again (US, Light, 1977)
De huidige Blauwe Bak Top 100 is gospel-vrij. Ik weet dat dit voor sommigen 'goed nieuws' is, alleen begrijp ik de commotie zelf niet zo goed. De platen worden immers geselecteerd op de 'groove' en als deze 'past' bij de rest dan maakt de gezongen tekst immers helemaal niets uit? Als ik wil meezingen, klinkt een aubade aan een geliefde even absurd als een lofprijzing aan de Allemachtige. De fascinatie voor gospel is 'de muziek die voor niemand is gemaakt' als in het geval van de gospel-funk en -disco. Jessy Dixon komt daarentegen uit een hoek die 'booming business' is. In 1996 en 1997 bezoek ik enige tijd kerkdiensten van een evangelische gemeente waarbij zang en muziek een centrale rol in neemt. De Engelse liedjes zijn vaak afkomstig van Andrae Crouch. Ik heb ooit nog eens een single van de man gekocht maar die staat onaangeroerd in de algemene jaren zeventig-bak. Het komt té dichtbij want over het algemeen word ik liever niet herinnerd aan dit kerkgezelschap. Crouch is ook betrokken bij de productie van deze plaat van Dixon. Aan het nummer ligt het hem niet. Het heeft een paar crossover-achtige passages en is verder lekkere uptempo disco. Dixon zingt iets té keurig en laat niet de achterkant van zijn strot zien. Hoewel Major Lance, bijvoorbeeld, nooit zou willen verkondigen dat je jezelf in het bloed van Jezus moet wassen, zou een dergelijke soul-zanger best iets opzienbarends kunnen doen met het nummer. De b-kant, 'Hold On', is ietsje dieper en meer soulvol, maar ja... 'deep soul' met Jezus doen we niet aan.

* Clarence Fountain- Blessed Assurance (US, Jewel, 1974)
Het kopen van deze Oostenrijkse dealer en verzamelaar heeft verscheidene voordelen. Ten eerste is het prijzenswaardig dat hij de moeite neemt om zelfs voor een plaat van drie euro een 'soundclip' op te nemen. Zo kun je precies horen wat hij verstaat onder 'Good' en 'Fair', want ja... negentig procent van de gospel-singles zit ver onder het niveau van een gemiddelde platenverzamelaar. Onder 'VG+' begint doorgaans de ellende maar wanneer je immuun bent geworden voor krasjes en de staat van het label je geen zier uitmaakt, kun je nog steeds veel plezier hebben van een 'G'. Bovendien laat hij meteen de meest ineeressante kant van de single horen. Dat is in geval van Clarence Fountain dit 'Blessed Assurance'. Bij mijn weten een traditioneel kerklied maar met een 'gritty' Southern Soul-begeleiding zonder dat het dichtbij de de 'rocking gospel' komt.

* Gospel Harmonettes- I Am Trying Lord (US, Hob, 1975)
Je kan de gospel op verschillende manieren benaderen. Je kan uitsluitend voor de 'groove' gaan. Je kan ook een eindeloze canon van 'rocking gospel' starten, hoewel dit laatste mij nooit heeft aangesproken. Je kan in bepaalde gevallen ook voor de 'sfeer' gaan en dat is een zwak punt van mij. Zo heb ik vorig jaar nog eens een plaatje gekocht van Lois Snead dat fan-tas-tisch soulvol is, maar ook erg slaapverwekkend voor radioluisteraars. Om kort door de bocht te gaan: Gospel Harmonettes heb ik gekocht voor de sfeer. De a-kant biedt een typisch Hob-geluid. Opwekkingsliederen met handjeklap welke vaak in een kerk met publiek zijn opgenomen. Dat staat in schril contrast met 'I Am Trying Lord'. Natuurlijk doet ze haar stinkende best om de wil van God uit te voeren, want het blijft tenslotte gospel. Verder is dit een zeer sterk staaltje zangkunst van de dames, zowel solistisch als in harmonie. Als gospel een 'geluid' heeft, dan zou ik kiezen voor dit. Het is het geluid dat je ook in vroege Atlantic-opnames van Aretha Franklin kan horen. Het is niet slechts het melodieus zingen van een paar woorden. Het is een volledige ideologie en een rotsvast vertrouwen dat je terug hoort in de stem van Dorothy Love en haar gevolg. De stem wordt op zijn mooist toegepast omdat het opgedragen is aan haar meester. Maar goed... ik ga de plaat niet grijs draaien, maar evenals Lois Snead en 'Jesus Is All The World To Me' van The Golden Tones mag dit zo nu en dan laagjes kippenvel aanbrengen op mijn armen.

& Soul Searchers- Lord Help Me (US, Song Bird, 1969)
Ja, ik kies meteen voor de b-kant, hoewel de a-kant méér dan een novelty is. Laten we beginnen met de a-kant. Het is nogal felomstreden en niet iedere artiest of platenmaatschappij wil zijn of haar naam verbinden aan iets dergelijks. Toch ontstaat er een 'markt' voor muziek voor families die zoons hebben die in de oorlog in Vietnam vechten. Anderzijds wordt ook ingespeeld op hen die na de dienstplicht terugkeren. De platen handelen bijna allemaal over dezelfde onderwerpen: De eenzaamheid als blijkt dat je vrienden je in de steek hebben gelaten, de verschrikkingen van de oorlog, de traumatische gebeurtenissen die voor je ogen hebben afgespeeld en het onbegrip na je thuiskomst. 'Christmas In Viet Nam' van Soul Searchers gaat over het kerstfeest van de soldaten in de loopgraven. Dat is blijkbaar niet de meest uitbundige fuif, maar levert wel een zeer apart nummer op. Muzikaal zou het voor mij zelfs als Carib-soul kunnen, maar ja... het onderwerp houdt het beperkt tot december. Feitelijk is 'Lord Help Me' wel 'rocking gospel' maar met 'iets' in de begeleiding dat maakt dat ik een uitzondering maak. Het is ook niet dat het nummer op de plaat bewust accelereert, maar ik kan me voorstellen dat dit bij live-concerten wel het geval moet zijn geweest. Voor wie niet bekend is met de term 'rocking gospel': Dat is een zichzelf herhalend lied dat alsmaar in tempo omhoog gaat zodat de kerkgemeenschap in een zekere extase raakt.

* Jacqui Verdell- We're Gonna Have A Good Time (US, Gospel Truth, 1973)
Ik had oorspronkelijk een plekje gereserveerd in de Top 100 voor Jacqui Verdell en hoewel het jeukt, zal ze toch tot volgend jaar moeten wachten. Jacqui Verdell begint haar professioneel zangcarrière bij the Famous Davis Sisters. Moby samplet 'Lord Don't Leave Me' for 'In My World' en de Famous Davis Sisters-single staat sinds een paar jaar in de gospel-koffer. Ook voor de sfeer én de link met Moby, want verder is het té traditioneel voor mij. Jacqui gaat in 1965 solistisch verder als Jackie Verdell en haar stamper 'Are You Ready For This' is volgens mij nog Week Spot geweest. In 1973 noemt ze zich Jacqui Verdell en is ze teruggekeerd naar de muzier ter ere van haar schepper. Dit b-kantje is heerlijk funky en als het geen christelijke boodschap had gehad, zou dit nummer overal op de dansvloer een klassieker zijn geweest. Nu zit het een beetje in het verdomhoekje, maar ik zal mijn best doen om dit bereleuke nummer de wereld in te krijgen! Overigens kan ik melden dat ik vandaag bij Mark heb afgerekend en hopelijk volgende week twee meer aflevering van de 'Singles round-up'.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten