Na de show komt het er vaak niet meer van en al helemaal niet een dubbel bericht. Toch mogen jullie het tweede bericht voor morgen verwachten. Eerst de 'Singles round-up', veruit de meest populaire serie op Soul-xotica. Nu wordt 'round-up' tegenwoordig vooral geassocieerd met een middel om onkruid tussen tegels te verwijderen, de naam voor deze serie stamt van een album van Holly Golightly. Een Billy Childish-protegé die geregeld elpees uitbrengt, maar daarnaast ook een hoeveelheid singles voor verschillende platenmaatschappijen. Toen ze een collectie van deze 'one-off'-singles had opgebouwd welke niet op haar albums stonden, bracht ze een elpee uit met de titel 'Singles Round-Up' en dat vond ik een aardige naam om mijn recente singles-aanwinsten mee te presenteren. Elpees koop ik niet tot nauwelijks meer. Dan nog een trieste noot. Ik heb de afgelopen weken Lynn Anderson vaker genoemd dan in de vijf jaar daarvoor, het nieuws dat de zangeres op 30 juli is overleden, is aan mij voorbij gegaan. Frappant dat ik twee weken na haar dood de 'Hitdossier-collectie' compleet heb. Vandaag presenteer ik jullie de tien overige aanwinsten van gisteren. Omdat ik vermoed dat ik in de vakantie ook nog wel eens een plaatje ga kopen, neem ik The Pebbles en eventuele andere singles mee in een latere 'round-up'.
* Lime- Babe We're Gonna Love Tonite (België, Polydor, 1982)
Zoals jullie onlangs hebben kunnen vernemen, kijk ik met gemengde gevoelens terug op de vakantie van 2007. Met name op dinsdagavond barst de bom tussen W. en mij. Nu wil het geval dat de volgende dag de Belgische moederdag is. Het is de naamdag van de heilige Maria en omdat menig moeder de naam Maria ergens in haar naam heeft 'verstopt', vieren de Vlamingen (Antwerpen en omgeving) moederdag in augustus. Ik ben een 'beuzak' volgens het camping-personeel omdat ik geen bloemetje voor 'mijn lief' wil kopen en ze wordt vervolgens in de watten gelegd door datzelfde personeel. Dat komt reuze goed uit, want dat geeft vrijheid aan beide kanten en het verzet de gedachten over de voorgaande avond. Ik mag haar aan het einde van de middag ophalen en ook dan heb ik mijn kop weer kunnen organiseren en wordt het zowaar gezellig aan het einde van de vakantie. De 'moeders' maken de dienst uit in de kantine en eentje heeft een 'mixtape' gemaakt die tot vervelends aan toe wordt gedraaid. Het bevat 'Tell Her Johnny Said Goodbye' van Jerry Jackson, maar ook dit 'Babe We're Gonna Love Tonight' van Lime brengt me meteen terug naar dat moment. Eind goed, al goed? We hebben de maandag na de vakantie de boel uitgepraat en zijn sindsdien de grootste vrienden geworden. We kennen elkaar nu immers van haver tot gort...
* Manke Nelis- De Hengelaar (NL, Playboy, 1972)
Kijk, als 45cat er 1972 aan wil hangen? Feit is dat een iets latere plaat in de Playboy-serie wel duidelijk 1972 of 1973 is, deze heeft zowel hoes- als label-layout van Dureco's Pink Elephant. 'De Hengelaar' is de eerste in de Nederlandse Playboy-serie en evenals de volgende twee hebben deze vooral het ontwerp van de vroege jaren zestig. 'De Hengelaar' oogt qua label en hoes (de laatste zit niet bij dit exemplaar, maar 45cat heeft hem wel staan) als een EMI-single van omstreeks 1964. Dat geldt ook voor de volgende twee. Afijn, laten we het hebben over deze single. Playboy behoeft geen introductie, het platenlabel is een 'exclusief merk' dat in alle landen aan een bepaalde maatschappij wordt 'gegund'. Ten tijde van Manke Nelis is dat dus Bovema. 'De Hengelaar' begint onschuldig. De ik-figuur gaat graag hengelen. Dan gaat deze 's nachts vissen en heeft dan ook geregeld beet. In de kroeg wordt sterk overdreven over de maten als de vangsten worden toegevoegd aan, jawel... hij zingt het expliciet, de annalen van de hengelsport. In het laatste vers gaat de ouderdom het hengelen in de weg staan. De vissen willen niet meer bijten en dus laat hij zijn hengel hangen en blijft het verlangen over. Niet zó expliciet als 'Rond Van Borst', maar dubbelzinnig genoeg voor het Playboy-label. De b-kant heet 'Het Bed' en is vrij keurig in vergelijking met 'De Hengelaar'. Wat me het meeste verbaasd: Voor mij is een jonge verzamelaar van piratenmuziek en hij heeft deze single ook in zijn handen gehad! Misschien dat hij later nog eens spijt krijgt?
* Alison Moyet- Is This Love (NL, CBS, 1986)
Ik blijf Bart aansporen om nog wat meer 'goedkope' jaren tachtig in zijn bakken bij te zetten. Ik wil immers de verzameling van Level 42 en Simply Red compleet hebben. Deze van Alison Moyet is slechts vijftig cent en hoewel ik niet ieder nummer van 'Alf' weet te herinneren, is dit eentje die ik al sinds 1986 bij me draag. En terecht, want het is gewoon een lekker nummer!
* The Pasadenas- Riding On The Train (NL, CBS, 1988)
'Tribute' ligt eveneens voor vijftig cent op een nieuwe eigenaar te wachten, maar deze heb ik al op 12". Hoewel dat formaat niet in mijn singles-bakken past, draai ik die langere mix waarschijnlijk liever dan de single-versie en dus sla ik die over. 'Riding On The Train' is minstens zo lekker en die heb ik (nog) niet op 12" en dus mag die wel voor vijftig cent!
* Billy Paul- Thanks For Saving My Life (NL, Philadelphia, 1973)
Van de Philly-artiesten is Billy Paul lange tijd de minst interessante voor mij. 'Me And Mrs. Jones' is een giller, maar die staat bij mij ook gewoon in de jaren zeventig-bak. Niet meer en niet minder. De opvolger vind ik een stuk leuker en dat is deze 'Thanks For Saving My Life'. In fotohoes en een prachtige staat, komt deze wel in de reserve-Blauwe Bak te staan.
* Pet Shop Boys & Dusty Springfield- What Have I Done To Deserve This (Duitsland, Parlophone, 1987)
Deze staat maar liefst tweemaal in die mega-partij. De eerste keer zet ik hem gewoon weer terug, er is immers zoveel keus! De tweede keer haal ik hem er wel uit, want het nummer heeft zulke fijne herinneringen en ik heb hem nog niet in de bakken staan. Pin me er niet op vast, maar ik geloof dat deze single 'Favorietschijf' is geweest bij de NCRV. Volgens mij is dat op de dag dat ik van slaapkamer verhuis. Zus is even daarvoor getrouwd en uit huis gegaan. Broer en ik delen tot dan toe een slaapkamer. Ik 'ruil' met mijn ouders en Jelte krijgt het kamertje van zus. Tijdens deze zaterdag staat de radio aan en ik hoor deze meerdere malen, vandaar het vermoeden dat het de 'Favorietschijf' is geweest.
* Prince: When Doves Cry/ Let's Go Crazy (US, Warner Bros., 1984, re: 198?)
Wat niet is kan nog komen, kijk maar naar Simply Red, maar tot op heden ben ik nog niet een échte fan van de paarsheid. Ik heb al wel een paar singles, maar zo'n single als deze komt alleen maar goed uit: Twee succesnummers van Prince op één single. Hoewel ik tot mijn spijt moet concluderen dat 'Let's Go Crazy' de radio-versie is met het korte intro. Het mag voor een euro de pret niet drukken. Het is niet bekend wanneer deze single opnieuw is geperst, maar dat zal omstreeks 1988 zijn geweest?
* Diana Ross- Love Hangover (NL, Tamla Motown, 1976)
Doorgaans kom ik ook niet mijn stoel uit voor solo-werk van Diana Ross. Ik heb in december 'I'm Coming Out' gekocht en gisteren deze 'Love Hangover' en dat is het duo dat ik het meeste heb gezocht. In 'Love Hangover' is de tempowisseling die het hem doet voor mij.
* Slade- Far Far Away (Duitsland, Polydor International, 1974)
Deze single heb ik maar liefst tweemaal in de jaren zeventig-bak, beide keren Nederlandse persingen met elk hun eigen 'defect'. De eerste is brandhout en de tweede kraakt ook té hard om deze prachtplaat van Slade hulde toe te wensen. Met deze ben ik in één keer klaar: Een fraai exemplaar mét fotohoes. Het ding is in Duitsland geperst, maar heeft een Belgische/Franse typografie en het harde kartonnen hoesje is ook typerend voor deze landen. Ik vermoed dus dat dit een Duitse export-versie is.
* Bonnie Tyler- Lost In France (UK, RCA Victor, 1976)
Met 'It's A Heartache' of 'Total Eclipse Of The Heart' doe je mij geen plezier, maar 'Lost In France' smaakt me altijd. Zeker als het de stevige Engelse persing is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten