Vandaag het 1992e bericht en om dat jaar kan ik niet heen. In mijn bericht over 1980 noemde ik een instantie die drie dagen later vroeg of ze het stuk mochten gebruiken voor promotie middels Twitter. Ik heb het afgewimpeld, hoewel ik het erg netjes vind dat ze me het eerst hebben gevraagd. Soul-xotica bestaat immers bij de gratie van mond-tot-mond-reclame, ikzelf maak nóóit reclame voor dit blog, en het is maar zelden dat ik hier een meer persoonlijk verhaal bloot leg. In dat 1980e bericht schreef ik eveneens dat de 'pestkoppen' uit die tijd twaalf jaar later mijn beste maten zouden worden. 1992 is in vele opzichten een ommezwaai geweest. Het begin van het einde, zoals u wilt. In de jaren 1990 en 1991 ben ik een streng geheelonthouder. Grapjas! Ik ben nog niet eens op de leeftijd dat ik legaal een biertje mag bestellen in een café of ik weiger al kersenbonbons. In de late jaren tachtig drink ik heel zeldens eens een flesje shandy en daar blijft het dan ook bij. Begin 1992 heb ik al vele malen gehoord van 'It Hokje', iets dat later de boeken zal in gaan als een 'zuipkeet' en daarmee een negatieve lading zal krijgen. Het is op uitnodiging van een vriend dat ik op een zaterdagavond mee ga. De rest is geschiedenis, want ik zal veel van de jaren negentig daar doorbrengen. Pijpjes Amstel is het enige dat op de menukaart staat en verder zal ik hier mijn eerste sigaret roken. Vandaag doe ik 1992 nog eens zachtjes over.
De dag na de begrafenis van 'heit' schrijf ik een bericht waarover ik me verbaas als ik het terug lees. Ik haal hier ook dat betreffende weekend aan. Op aanraden van meneer Hania, mijn docent Nederlands, klop ik aan bij de redactie van het Sneeker Nieuwsblad met een recensie van 'Nevermind', het nieuwe Nirvana-album. Cees Walinga is geïnteresseerd in mijn schrijfstijl, maar een recensie van Nirvana is onbruikbaar voor de krant. Ze zoeken wel iemand die regelmatig concerten in Het Bolwerk wil recenseren. Daar heb ik natuurlijk wel oren naar, maar ik weet ook dat Het Bolwerk (onterecht) een slechte naam heeft in Sneek. Het wordt nog steeds in verband gehouden met De Meerpaal en dat was in de vroege jaren tachtig wel een soort van drugshol. Moeder is niet enthousiast en zegt 'dat we dat eerst met heit moeten bespreken'. Ik zie het donker in, maar dan verbaast me het antwoord van zijn kant: ,,Vooral doen!". De volgende avond speelt bluesmuzikante Joanna Connor in Het Bolwerk en daar wil ik wel mijn debuut maken. Toch houden de weersvooruitzichten me tegen, want ze verwachten die avond ijzel. 'It Hokje' wordt vervolgens wél toegestaan door mijn ouders en zo kijk ik op 25 januari 1992 voor het eerst binnen in 'It Hokje'. Een week later maak ik alsnog mijn debuut in de Sneeker met een recensie van het concert van Margriet Eshuys en wellicht had ik geen betere start kunnen wensen. Vreemd te bedenken anno 2015, maar in 1992 heb je nog geen internet, Youtube, Spotify of wat ook maar. Een computer is voor tekstverwerking en administratie. Informatie over bands en artiesten verkrijg je middels de Oor Muziekencyclopedie en qua Margriet Eshuys is daarover meer info te vinden dan Joanna Connor. Ik probeer tijdens dat eerste concert nuchter te blijven, maar krijg dan een teveel getapt biertje toegeschoven.
'Nevermind' van Nirvana. Het is al gevallen en dat is het album dat voor de ommezwaai heeft gezorgd. Ik zit tot dan toe diep in de jaren zestig en zeventig, maar ik ben vanaf de eerste noten van 'Smells Like Teen Spirit' verliefd op het album. Ik heb de hit op cassette-single. Die geluidsdrager is in Nederland compleet geflopt en het dient vooral voor de zonderlinge muziekliefhebbers die niet aan de cd willen. In Engeland is de cassette-single nog jarenlang een hit. Deze, 'Should I Stay Or Should I Go' van The Clash en nog een paar gaan iedere keer mee naar 'It Hokje'. Daar zijn ze Nirvana op een bepaald moment zó beu dat het in de sloot wordt gegooid. Het is tot dan toe altijd feest geweest. Eerst de tafel naar buiten gooien en dan pogoën met het stel.
Het krantenwerk heeft me ook een enorme 'boost' gegeven. Eindelijk mag ik mijn verworven muziekkennis delen met een publiek. Dat levert in het begin van mijn recenseren nogal eens tenenkrommende vergelijkingen op, maar ja... er gaat immers ook een wereld aan muziek voor mij open. Ik ben bij praktisch ieder concert in Het Bolwerk en Margriet Eshuys is een uitzondering geweest op de regel. Ik leer binnen korte tijd hardcore-punk kennen, maar ook jazzrock en andere stijlen en genres die ik niet voor mogelijk hield. 'It Hokje' wordt meer de uitvalsbasis voor na concertbezoeken. Ik kan me overigens ook nog heel goed herinneren als ik mijn eerste kater heb. Dat is in maart 1992 en ik zweer dat ik zoiets nóóit meer wil hebben. Ach, het zal wennen... Middels een vriendinnetje van iemand biets ik wel eens een sigaretje en voor het concert van Freedy Johnston koop ik mijn eerste pakje Marlboro. Daar zal ik vervolgens een maand mee doen! Dan kom ik bij het waterschap terecht voor mijn tweede stage en het is nog de tijd dat overal en nergens gerookt mag worden. Omdat de laatste vijf van de zeven weken dodelijk saai zijn (geen werk...), leer ik hier het kettingroken. Toch weet ik het tot oud en nieuw te verzwijgen voor de familie, hoewel die wel steeds meer een vermoeden krijgen. Net zoals een alcoholist zijn lege flessen opspaart, verstop ik mijn lege pakjes sigaretten in een kastje op mijn slaapkamer. Mem vindt eerst al eens een half pakje in een jaszak, maar dat heeft een vriend vergeten in 'It Hokje' en dat zal ik hem teruggeven. Als ze eens mijn kamer opruimt en in dat kastje kijkt, is er geen uitweg mogelijk. Ja, ik rook... Hulde aan de lokale tabakswinkelier. Hij wil me het eigenlijk niet verkopen omdat heit is gestopt met roken, maar houdt tevens zijn kaken op elkaar tegenover mijn ouders. Ik kan het een half jaar 'geheim' houden.
1992 is ook mijn laatste schooljaar. Het KMBO is niet bepaald de beste keuze voor de zeventienjarige Gerrit die een stok achter de deur moet hebben qua huiswerk. Ik raak hopeloos achter met het schoolwerk doordat ik té druk ben met het krantenwerk, rondhangen in 'T Hokje en andere dingen die totaal niet relevant zijn bij mijn studie. In december 1992 krijg ik een 'lastige' keuze die voor mij niet echt lastig is: Het recensiewerk aan de kant zetten en op de studie richten óf van school gaan. Ik heb het laatste gekozen. Spijt? Nee! De vooropleiding is minimaal, maar als ik mijn hart volg, kom ik altijd weer uit bij de muziek.
Het is een kwart eeuw sinds de 'flower power', één van mijn meest favoriete jaren uit de popmuziek. In 1992 komt de 'flower power' voor mij samen met punk. Dat laatste uit zich vooral in afzetten. Dat gaat niet altijd hand-in-hand met het krantenwerk, wat op zichzelf een hele 'respectabele' functie is, maar die wijsheid komt pas twintig jaar later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten