Ik was ergens al een beetje bang en het is ook gebeurd. De nacht bleek té kort na zo'n lange radiodag en ik werd veel te laat wakker. Goed geslapen, dat is dan weer een pluspunt, maar geen buitensporige fietstochten. Hoewel? Ik ben nog wel op de pedalen gegaan en heb een fijn regionaal rondje gedaan: Meppel-Staphorst-Staphorster Bos-IJhorst-De Wijk-Koekange-Broekhuizen-Ruinerwold-Meppel. Even zo goed nog wel twee uur gefietst en ik schat zo'n kleine dertig kilometer. Misschien hou ik mezelf ook een beetje in, want als het woensdag fraai weer is, wil ik weer een ge-Vecht tegen de drank leveren: Ditmaal zou het stuk Ommen tot Zwolle gedaan moeten worden. Het is woensdag overigens vijf jaar geleden dat ik mijn laatste biertje heb gehad, dus die dag moet gevierd worden! De beloofde Schijf van 5 over marihuana schuift door naar volgende week, vandaag het derde deel van de Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal van 2014.
20 Hit & Run-Rose Battiste (UK, Revilot OSV036, 1966, re: 2011)
In het tijdelijke Debonaires-enthousiasme van vorig jaar werd mij eens verteld dat deze single door The Debonaires zou zijn gemaakt. Rose Battiste kan bijna een halve eeuw ontzettend relativeren en als ze part noch deel aan de plaat had gehad, had ze het wel opgebiecht. Ik heb altijd gedacht dat 'Hit & Run' zo'n plaatje is dat Motown een hoop smeergeld heeft gekost, maar ditmaal ligt de flop ten grondslag aan Revilot zélf. Het label heeft nog twee belangrijke releases op hetzelfde moment en dit briljante stuk Detroit-soul blijft daardoor onopgemerkt. Het was nog even lastig welke kant te kiezen, want 'I Miss My Baby' mag er ook zeker zijn, toch ga ik maar voor 'Hit & Run'. Het was in december immers de reden van de aanschaf. Ik wil nog wel even opmerken dat dit eigenlijk een Outta Sight-heruitgave is, maar dat het label tot een paar maanden geleden de originele labels reproduceerde. Vandaar dat ik deze een Revilot heb genoemd, want op dat label is die uitgebracht, maar dan met een Outta Sight-catalogusnummer.
19 Signed, Sealed, Delivered, I'm Yours-Stevie Wonder (NL, Tamla-Motown 5C 006-91627, 1970)
Als we de Blauwe Bak Top 40-lijsten van de laatste twee jaar bekijken, komen we de naam van Stevie Wonder wel een aantal malen tegen. Ik ben niet heel erg op zoek naar mans' spul, maar als ik het tegenkom voor weinig, dan mag het vaak ook blijven. Neem nou deze 'Signed Sealed Delivered'. Net als 'It's A Shame' van The Spinners ken ik deze ook van die 'Tamla Motown Is Hot Hot Hot'-elpee die ik eens voor een gulden bij Cees Buster in Sneek koop. De latere cover van Boys Town Gang zit ergens nog in mijn herinnering, maar deze van Stevie Wonder smaakt meteen naar meer. Toch kan het gebeuren dat ik de single in februari in Emmeloord tegenkom en ik me realiseer dat ik hem nog niet in de bakken heb staan. Het komt uit een zeer fraaie periode van Stevie. Hij is al lang geen 'Little Stevie' meer en hij staat aan de vooravond van onderhandelingen met Motown over zijn contract. Stevie wil artistieke vrijheid. Toch heeft hij dat in 1970 al gedeeltelijk, hij hoeft niet langer meer Bob Dylan en andere popzangers op zijn repertoire te hebben. En als hij dan zin heeft om The Beatles naar de kroon te steken zoals in 'We Can Work It Out', dan doet hij dat met veel plezier. Dat is het! 'Signed Sealed Delivered' klinkt bovenal alsof hij ontzettend veel plezier heeft in de opname.
18 What's Wrong With Me Baby-The Invitations (UK, Outta Sight OSV100, 1965, re: 2013)
Je kan zeggen van Wigan's Ovation wat je wilt, maar het heeft veel Engelsen doen interesseren voor Northern Soul. Dat is trouwens van dezelfde strekking bij een hedendaagse bewerking van een oud nummer. Of een 'nieuw grapje' dat klinkt alsof het in een andere tijd is opgenomen. 'Skiing In The Snow' is een erg lollig nummer en het is voor veel Engelsen het entreebewijs geworden naar de 'strange world of Northern Soul'. Voor mij is dat het geval met The Flirtations, ook al haalt men in Engeland de neus ervoor op als ik erover begin. Toch is het in het begin van de 'Northern Soul Jukebox' dat ik ook even weg loop met 'Skiing In The Snow', maar al gauw ontdek je meer onbekende dingen die net zo leuk zijn. 'Skiing' moest nog eens in mijn collectie en deze jubileum-uitgave van Outta Sight was de uitgelezen kans. Ik kwam de single echter tegen toen ik actief naar dat andere nummer van The Invitations aan het speuren was. De Week Spot van deze week en dus ook als enige genoteerd in deze Blauwe Bak Top 40.
17 I Feel An Urge Coming On-Jo Armstead (bootleg, Giant GT-701, 1967, re: 2012)
Dit is een verhaal apart! Het is ongeveer een jaar geleden als deze van Jo Armstead me gaat opvallen op de mp3-speler. Bij de eerste speurtochten schrik ik van de prijzen. Waar ik tot een jaar geleden liever voor een doos vol ging, steek ik sinds een jaar ook geregeld hetzelfde geld in 1 of 2 échte klappers. Het is in de laatste maanden van 2013 dat ik ga rondkijken voor deze van Jo Armstead. 'The Urge', de instrumentale versie, is de b-kant van een latere Jo Armstead-single en die is voor stuivers te vinden in Amerika. Ik wil toch echt de vocale hebben en ben daar niet de enige in. De plaat moet geregeld 60 pond kosten. Daar wil ik niet aan meedoen, maar probeer desondanks een paar maal de plaat voor de helft te krijgen. Helaas moet ik het afleggen tegenover beter gefortuneerde deejays en verzamelaars. Dan zie ik opeens deze staan in Hassle Free. Een repro, maar... voor die prijs? Een koopje! Vijf pond. Het is best schrikken als de plaat arriveert. Inderdaad, het vinyl is in nieuwstaat, maar wát een baggeropname! Het is een 48 kbps-mp3 (misschien al te hoog inschat) dat in een schijf plastic is geperst. Maar ja..., zolang er geen deugdelijke heruitgave is en de originelen voor topprijzen de winkel uit gaan (vaak ook al stukgedraaid), moet ik het hier maar even mee doen?
16 Put Yourself In My Place-The Elgins (UK, Tamla-Motown TMG 787, 1966, re: 1971)
Motown, dat is Stevie Wonder, Diana Ross en Marvin Gaye. Ach ja, natuurlijk, je hebt ook minder bekende artiesten op het label, maar om nou te spreken van ondergesneeuwde artiesten en groepen? Toch zijn ze er genoeg. Neem nou The Elgins, die in de midden jaren zestig een paar hele leuke plaatjes heeft gemaakt, maar die al heel snel worden vergeten in een opsomming. Deze 'Put Yourself In My Place' spreekt wat dat betreft boekdelen, maar hun 'Heaven Must Have Sent You' mag er ook zeer zeker zijn!
15 Sad Sad Feeling-The Autographs (US, Loma 2040, 1966)
Ik ben nog niet zo heel lang bezig met de Northern Soul-hobby als ik opeens 'I Can Do It' van The Autographs zo leuk ga vinden, dat ik even op zoek ga. Het plaatje is oorspronkelijk op Okeh en dat is een behoorlijke trofee in ieders' platenkoffer. Ik kom de single tegen als een replica die desondanks flink aan de prijs is. Ik heb hem sindsdien niet weer gezien. Dan zie ik deze 'Sad Sad Feeling' staan bij mijn maat in Chicago. Het geluidsclipje spreekt me meteen aan, maar toch heb ik inmiddels mijn vraagtekens gezet. Deze Autographs klinkt namelijk zoveel anders dan 'I Can Do It', dat ik vermoed dat er twee beestjes met dezelfde naam zijn. Eigenlijk meer, want er is tegenwoordig ook een indiepop-band met de naam The Autographs. Hoe dan ook: Deze 'Sad Sad Feeling' smaakt nog steeds en staat zomaar op vijftien in dit overzicht.
14 Never Again-The Royalettes (US, MGM K 13405, 1965)
'Teddy Randazzo magic'. De liefhebbers spreken over Randazzo zoals zoveel dat doen over bijvoorbeeld Phil Spector. Teddy's wortels liggen in de Amerikaanse amusementsmuziek van de jaren twintig en dertig, de klassieke songs van Cole Porter. De tijd van voor de electrische gitaar, waarbij het orkest de melodie aangeeft. Randazzo verwerkt deze oude wijze in de jaren zestig en zeventig op een dermate fraaie wijze in de muziek, dat het de producties iets surrealistisch meegeeft. The Royalettes is handgeplukt zangtalent en samengevoegd tot een groep, die door experts wordt beschreven als 'de koningin van de meidengroepen'. Niet zo succesvol als menig dienaar en de koningin heeft evenmin het wiel uitgevonden, wel draagt ze zorg voor het meest perfecte wiel dat ooit is geproduceerd. De a-kant van deze single, 'I Want To Meet Him', is charmant in al zijn perfectie, maar voor de Blauwe Bak Top 40 kies ik dan toch voor het meer uptempo 'Never Again'.
13 Do I Make Myself Clear-Etta James & Sugar Pie DeSanto (US, Argo 5519, 1965)
Vinyl heeft mijn complete leven een hoofdrol gespeeld, toch is daar een periode in de jaren negentig dat zelfs ik word 'gedwongen' de cd te aanvaarden. Ik ben jong, een jaar of 19, en ik wil een beetje op de hoogte blijven van de actuele popmuziek. Vinyl is even helemaal uit het straatbeeld verdwenen en dus moet ik aan de cd. Toch koop ik maar weinig 'nieuwe' cd's en zit het meeste met mijn neus in de uitverkoopbakken. Daar vind ik in 1995 'Down In The Basement' van Sugar Pie DeSanto, een fraai overzicht van haar werk op Chess (maar zonder het gewilde 'Go Go Power'). Een rijksdaalder! Met name in 1999 draai ik de cd regelmatig als ik mijn dagen doorbreng in het winkeltje aan Manchester Road in Mossley. Dit duet met Etta James is al snel een favoriet van mij, maar het duurt bijna vijftien jaar voordat ik de single achterhaal. In een puike conditie voor relatief weinig. Met 24 jaar is de jeugd wel een beetje voorbij, toch zou ik bijna van jeugdsentiment gaan spreken!
12 Which One Should I Choose-The Unifics (US, Kapp K-935, 1968)
Een mazzeltje. Omdat de plaat zo goedkoop is, gooi ik hem erbij, maar Marcus waarschuwt me van tevoren: Verwacht er niet veel van. Dat heeft dan vooral betrekking op de eigenlijke a-kant: 'Court Of Love', want deze 'Which One Should I Choose' speelt probleemloos. Goede gok!
11 Blowing Up My Mind-The Exciters (UK, Outta Sight OSV 111, 1968, re: 2014)
De enige single in deze Top 40 die op het moment nog niet binnen is, maar ik maak me geen zorgen. Voor de massa is The Exciters een 'one hit wonder' dat met het aanstekelijke 'Tell Him' een liedje voor de eeuwigheid heeft gemaakt. Zo compact als de carriére als hitgroep mag zijn, dit heeft geen betekenis voor de groep zelf. Herb en Brenda Rooney gaan onverdroten door, wisselen intussen wel eens van personeel, maar ze stoppen eigenlijk nooit echt. Na een paar singles voor United Artists maakt The Exciters platen voor het Shout-label en tekent het in 1967 voor RCA. In 1969 levert The Exciters een elpee af die op veel fronten niet afwijkt van iedere andere elpee uit dat jaar. Een elpee is dan nog steeds zo'n groot duur ding dat tussen de singles in zit. Op het album staan echter twee uitschieters. 'Blowing Up My Mind' is dan inmiddels als single uitgebracht, maar die lijdt schipbreuk. Dat andere nummer had ik gewenst als b-kant voor deze heruitgave, maar is het niet geworden: 'Movin' Too Slow'. Het belangrijkste is echter dat we 'Blowing Up My Mind' na twee jaar in de bakken krijgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten