De prehistorie: 17-21

Paul Van Vliet had ooit een liedje over 'Meisjes Van 13'. Ik mag dan geen meisje zijn, maar ik ben wel dertien. Een brugpieper met zo'n bruine leren schooltas die je gedurende het eerste halfjaar van een halve kilometer afstand kan ruiken. Volgens Paul Van Vliet zitten de vrouwelijke tegenhangers overal tussenin, deze dertienjarige hangt nog het meest naar het kind. Het is een miniatuur-uitvoering van mezelf. Hoewel ik nooit echt klein ben geweest op de lagere school ben ik evenmin de grootste. Dat is Jeroen, die de twee meter is over gegaan, en tegen hem kijk ik, letterlijk, op. Pas in 1989 krijgt de jonge Gerrit groeistuipen en gaat die eveneens richting de twee meter. Het stokt bij 1.98, maar daarna groeien de voeten door. Dat heeft me enige zorgen gebaard, maar gelukkig vonden die het bij 48 ook wel genoeg. Omdat ik 17 juni 1989, bijna vijfentwintig jaar geleden, beschouw als de start van mijn platencollectie, behandel ik iedere maand een paar van de dertig die ik op die datum al bijeen heb gesprokkeld. Vandaag zijn dat de singles voor mijn dertiende verjaardag tot en met de aanschaf van mijn eerste pickup in oktober 1988.

Ik ben inmiddels 38 jaar en zou dus best een zoon van 13 kunnen hebben. Als ik terug denk aan 1988 en mezelf zie, voel ik ook een vaderlijke vertedering. Ik zie hem fietsen, in gedachten verzonken. Droom maar lekker, jongen! Het zal toch allemaal anders lopen. Je gaat dingen meemaken in je leven waar je niet van durft te dromen. En dan heb ik het vooral over fijne dingen, want ja, her en der is er ook wel eens een obstakeltje. Ik heb in de brugklas eigenlijk maar één echte vriend en dat is Henk. Henk is vier jaar ouder dan ons en heeft hiervoor op een school voor moeilijk lerende kinderen gezeten. Daar doet hij het zo goed, dat vanuit deze school wordt gesuggereerd dat Henk wellicht de normale LEAO kan doen. Ik weet niet of Henk een diploma heeft gehaald, na twee jaar is hij van onze school af gegaan. Henk is een enorme Elvis-fan. De laatste keer dat ik hem ontmoet is tijdens een wederzijdse vinyl-jacht in Heerenveen in 1992. Buiten school om ben ik het liefste alleen. Ik fiets veel, vooral op zondagmiddag maak ik tientallen kilometers. Verder staat 1988 nog vooral in het teken van de Citroën-modelauto's. Ik krijg er dan ook een hele stoet voor mijn dertiende verjaardag. Een paar weken ervoor mocht ik van zus Willemien twee singles uitzoeken in de uitverkoopbak bij V&D en... krijg ik mijn meest favoriete single van dat moment. Daar begin ik meteen mee.

17. Nights In White Satin-The Moody Blues
Het is voor ons kinderen een traditie dat we in de paasvakantie een vrijdag met heit op pad mogen. Voor de niet-Friezen: Heit is Fries voor vader, maar ik zou niet over hem kunnen schrijven als 'vader' en dus hou ik het bij heit. Heit is vertegenwoordiger voor Schwarzkopf en heeft een uitgebreid rayon: Het grootste deel van Friesland en de kop van Overijssel. In 1986 gebeurt dit op Goede Vrijdag. De autoradio aan op Veronica die de Top 100 Aller Tijden uitzendt. We zitten in de contreien van Drachten want pas zijn we nog langs de, niet meer bestaande, mega-autosloperij bij Drachtstercompagnie gereden. Het is altijd weer een sport voor mij, vanuit een rijdende auto zoveel mogelijk auto's 'herkennen' in die bonte verzameling. De boel is in 1991 ontruimd. Even na Drachtstercompagnie draait Veronica opeens een plaat uit de jaren zestig die dan diepe indruk op me maakt. Ik herken het wel en dat is niet verwonderlijk, want Henk heeft de single nog eens tweedehands gekocht. We hebben het over 'Nights In White Satin' van The Moody Blues. Het is vooral het 'koor'in het refrein en dat brommende instrument dat een mellotron blijkt te zijn. Op mijn dertiende verjaardag krijg ik dan toch eindelijk mijn zin: Broer Jelte heeft geinformeerd bij Looper en heeft een Amerikaanse import weten te achterhalen. Een rechtstreekse replica van het origineel, dus met 'Cities' op de b-kant. Looper bestelt twee en Jelte neemt de andere. Ik heb de single liefdevol stuk gedraaid, maar... gek als het klinkt: Ik kwam pas in de nieuwe eeuw erachter dat ik deze nooit eens 'origineel' was tegengekomen. Ik heb toen de schade in gehaald en eentje met fotohoes gekocht. Binnenkort komt daar nog een 'foute' fotohoes bij, maar daarover later meer...

18. When We Was Fab-George Harrison
De twee singles die ik van Willemien mag uitzoeken, zijn beide ruim een kwart eeuw later nog steeds een schot in de roos. Ik ben dan, behalve 'Yesterday' en 'Let It Be', nauwelijks bekend met The Beatles. George Harrison introduceert me middels deze plaat zelfs tot enkele liedjes. 'When We Was Fab' is een kleine herhaling van 'All These Years Ago' uit 1981, waarop Paul en Ringo hun medewerking verleenden. In 1987 werkt George samen met Jeff Lynne, voormalig ELO-man en bewonderaar van The Beatles. Jeff en George gaan helemaal loos in dit nummer en voegen de ene 'gimmick' na de ander toe totdat Harrison niet alleen maar terugblikt, maar muzikaal met beide voeten in 1967 zit. De single heeft 4,50 gulden gekost (de sticker zit nog op het hoesje) en moet net definitief de Tipparade verlaten hebben. Het heeft het succes van voorganger 'Got My Mind Set On You' niet geëvenaard, maar Harrison en Lynne zullen in 1988 nog van zich laten horen als The Traveling Wilburys.

19. On The Turning Away-Pink Floyd
Wat zeg je? Is Pink Floyd een legendarische band? Hebben ze al in de jaren zestig muziek opgenomen? Wie zeg je? Syd Barrett? Nog nooit van gehoord... Het klinkt als een sprookje, maar eigenlijk ken ik in 1988 nauwelijks Pink Floyd. Ik ben groot geworden met 'Another Brick In The Wall' en herinner van 'On The Turning Away' dat die eens is gedraaid in Countdown. Een sfeervol nummer, dat is de herinnering. Die ligt ten tijde van mijn verjaardag al een paar maanden in de uitverkoopbak en is zojuist afgeprijsd naar een rijksdaalder. Ik had onlangs nog een discussie hierover met een maat. Binnen Pink Floyd had je aanvankelijk Syd Barrett versus Roger Waters, maar vanaf 1968 Roger Waters versus David Gilmour. Sinds Waters Pink Floyd heeft verlaten, vind ik man's solo-werk interessanter dan Gilmour's Pink Floyd-werk van na 1983. Opnieuw is 'On The Turning Away' een schot in de roos, want ik vind het een van de zeer weinige hoogtepunten uit het post-Roger Waters-tijdperk van de groep.

20. House Of Fun-Madness
We maken een sprong van bijna een half jaar: Van 28 april 1988 naar het begin van de herfstvakantie. In de Sneker Veemarkthal is tweemaal per jaar een fancy-fair. In oktober wordt die georganiseerd door de Hervormde Kerk en de Gereformeerde doet de fancy-fair in maart/april. Als platenverzamelaar moet ik erkennen dat de gereformeerden een fijnere muzieksmaak hebben, in de begin jaren negentig ligt het bezaaid met hippie-klanken uit de jaren zestig. In 1988 heb ik het voor elkaar gekregen om mijn zakgeld extra vroeg te krijgen: Zeven-en-een-halve-gulden. Daar gaat meteen een gulden vanaf de spaarpot in. Dat is verplicht en je protesteert maar niet eens. Met zes-en-een-halve-gulden loop ik dus over de fancy-fair en zie plots de pickup's staan. Mijn oog valt op twee identieke Philips Diamond-koffergrammofoons. Het blijken achteraf hele vroege stereo-exemplaren te zijn. Ik vraag de prijs per stuk en krijg '7,50' te horen. Ik ding een gulden af en zo word ik de eigenaar van zo'n Diamond. Natuurlijk is de naald afgesleten, maar... wat ben ik trots op mijn pickup! Hij is pas in mei 1989 vervangen door een beter exemplaar, de Diamond is in 1991 bij het grof vuil gegaan. De eerste maandag van de herfstvakantie krijg ik een single van Jelte. Hij heeft van een collega bij Jamin een paar singles gekregen en daartussen zit ook 'House Of Fun' van Madness. Omdat ik die nog niet heb, mag ik hem hebben. Kort daarna is mijn enthousiasme voor Madness even zoek, maar misschien komt dat met de jaren weer? Rond 1990 mishandel ik mijn Madness-singles nog maar even en schrijf met koeieletters 'hoppa' op de hoesjes. Ach gut, ik was vijftien...

21. Weekend (Rallye Monte Carlo)-Earth & Fire
Ik heb het even nagekeken, maar er staat me iets van bij dat ik onlangs nog over deze plaat heb geschreven. Of was dit een algemeen verhaal over Kayak? Hoe dan ook: Heit komt in 1981 thuis met deze single en nog wat reclamemateriaal. Hij is bij Opel-dealer Fritsma geweest, waar hij zijn lease-Ascona's in het onderhoud heeft. De single verdwijnt een beetje ongezien op de stapel geestelijke EP's en singles van heit. Zodra ik leer hoe de platenspeler in de huiskamer werkt en ik mijn eerste dj-kunsten botvier met de psalmen en gezangen afgewisseld met Madness en Rubberen Robbie, leer ik ook 'Total Loss' van Kayak kennen. Opel doet in 1981 mee in de Rallye Monte Carlo en heeft middels manager Frits Hirschland twee van Neerlands' topgroepen bijeen gebracht om elk een hit te 'customizen'. Kayak doet dat zo gezegd met 'Total Loss', maar de a-kant is voor Earth & Fire en hun speciale 'Weekend'. Zodra ik mijn Philips Diamond op de slaapkamer heb staan, confisceer ik deze single. Ik geloof niet dat heit hem heeft gemist en een paar jaar voor zijn overlijden heeft hij al zijn platen in de container gekieperd, dus ik voel me er nu helemaal niet meer schuldig over. Het mooiste aandenken uit de verzameling van heit blijft 'Schlafe Mein Prinzchen' van Papa Bue's Viking Jazz Band, maar die heb ik nooit een officieel nummer meegegeven.

Ik denk dat we morgen een eerste Singles round-up krijgen. Ik heb vanmiddag in Dieverbrug en Dwingeloo een paar singles gekocht en verwacht elk moment 'het koopje van het jaar'. Het is daarvoor een beetje vroeg, hoewel... zo'n buitenkans als deze krijg ik voorlopig niet weer! Die zou ik morgen kunnen doen, maar verwacht nog meer voor het weekend.