muzikale verzoening

In 'singles na een mislukte vriendschap' klonk ik nogal aangeslagen en dat was ik ook. Hoewel ik zojuist een prachtig partijtje singles per post had ontvangen van muziekvriend Albert, waar ik eigenlijk heel enthousiast over had moeten schrijven. Maar de aanvaring met Marissa Nadler was me niet in de koude kleren gaan zitten. Het feit dat ze een persoonlijke email openbaar maakte, deed voor mij de deur dicht. In de conversatie die volgde, kreeg ik nog meer verwensingen naar mijn hoofd en tenslotte werd ik beschuldigd van 'stalking'. Tja, als dan je intentie van de email was om een helpende hand te bieden en haar te laten merken dat je als fan een beetje zorgen maakt over haar gezondheid, dan komen dergelijke aantijgingen hard aan. Ik raakte vanaf dat moment geen folkplaat meer aan, maar daarmee was het nog niet uit. Opeens realiseerde ik me hoe Marissa Nadler een onderdeel van mijn leven was geworden. Praktisch iedere herinnering sinds 2006 die ik kon opdiepen, ergens op de achtergrond speelde Marissa een bijrol. Van het weekendje Bakkeveen ter ere van het 45-jarig huwelijk van mijn ouders tot vakanties in België. En het is ontzettend moeilijk om dat kippevel-weekend in maart 2008 in mijn geheugen uit te schakelen. Vanmiddag had ik opeens behoefte aan wat folk...

Op een of andere manier was ik vanmiddag lui en wilde niet om de twee minuten naar de platenspeler lopen, dus moest er een elpee op. Richie Havens lonkte, maar eigenlijk had ik zin aan Meg Baird. Die bleek verstoppertje te doen, het niet al te spectaculaire laatste album van Espers komt wel tevoorschijn. Op de speaker naast de draaitafel ligt echter 'Epic' van Sharon Van Etten. Ik kan de hele folk wel uit het raam gooien omdat Marissa me zo hatelijk heeft behandeld, maar Sharon mag ik het toch zeker niet kwalijk nemen! En zo draaide ik kantje 2 van haar voorlaatste, vandaag is de release van haar nieuwste. Kleine kans dat ik die ga aanschaffen. Intussen had ik ook het laatste titelloze album van Marissa Nadler zien staan. Opeens heb ik een plan: Ik ga hem nog een keertje integraal draaien. Als ik hem dan nog niet goed vind, zet ik hem op Marktplaats en mag de eerste bieder hem voor een tientje hebben.

Eind 1997, de laatste maanden in Friesland, had ik een nogal stormachtige relatie met Syl. Al-met-al duurde het maar een maandje, ook al voelde het als drie jaar. Na 'geprobeerd te hebben' om verliefd te zijn, bleek er meer een langdurige vriendschap tussen ons te groeien, welke ernstig werd verstikt toen één van mijn toenmalige vrienden ermee ging bemoeien. Of ik kwaad op haar was? Nee... Ik schaamde me eerder omdat ik me zo had laten gaan in de kroeg. Ik had wel een hekel eraan om aan haar te denken. Ik stelde haar gedurende de eerste maand in York voor als een lelijke heks met een kromme neus en haar op haar kin. Totdat ik een pakketje foto's van mijn trouwe volger Jan kreeg, de prenten waren geschoten tijdens een feestje in de Popkelder. Ik bekeek de foto's van mij en Syl en opeens voelde ik de liefde weer opborrelen. Een lieve, soms wat ondeugende, vrouw. Het had een heerlijke vriendin kunnen zijn. En hoewel de spijt sindsdien alleen maar groter is geworden, kan ik nu met een rustig gevoel aan haar terugdenken.

Hetzelfde overkwam me vanmiddag. Bij de eerste tonen van 'In Your Lair, Bear' voelt het alsof ik 'thuis kom'. Die verzameling akkoorden komt in veel van haar werk terug en het roept een gevoel van gemis op. Ik heb het twee maanden gemist! Dan valt haar stem in. Die unieke hoge zachte stem, waar ik ooit wel pap van lustte. Ik word even helemaal stil en luister ademloos. Hoewel haar laatste album bij verre niet zo goed is als 'Songs III- Bird On The Water', is het alsof ik sinds de confrontatie in december dichterbij de plaat ben gekomen. Het geeft rust om te accepteren dat Marissa gewoon weer de stem op de plaat is. Het is eenvoudig voor te stellen dat ik haar nooit heb ontmoet, nooit een briefje of een mailtje heb gestuurd en evenmin moeite heb gedaan haar naar het hoge noorden te halen. Ik geniet van haar zang en de muziek. Haar teksten heb ik me nooit zo in verdiept, in die laatste wisseling van woorden meende ze al dat ik vast niet de overbruggingskracht had om haar liedjes te begrijpen. Maar wat interesseert mij nu werkelijk de persoon achter de muziek? Ik waardeer eveneens Sharon Van Etten en Meg Baird. Hoe zijn zij in het 'echt'? Ik hoef het niet te weten, want ik wil alleen nog maar genieten van de platen die ze afleveren. Dat ik, ondanks mijn eigen intuïtie, toch nader contact zocht met Marissa, kan ik alleen mezelf kwalijk nemen.

Van het optreden in Haarlem (2008) kan ik alleen herinneren dat ze heel lief en verlegen was, maar moet je mij geloven? Ik was liederlijk dronken die avond! In 2009 was ik net ontnuchterd toen ik haar drie dagen achtereen zag. De derde dag spraken we pas met elkaar en toen bleek de chemie tussen ons niet van een bijster hoog niveau. Ze weerde kritiek, maar liet afgelopen september, na een andere aanvaring op Facebook, weten dat ze wel degelijk 'feedback' van haar fans kon waarderen. Nou... Dat heeft ze gehad! Ik was sowieso al klaar met haar concerten, dus dat ik er van haar niet eentje meer mag bezoeken, komt niet zo heel hard aan!

Maar breken met de muziek die mijn leven zes jaar lang heeft beheerst, voelt wel als een echtscheiding. Hoewel het in september best aangenaam weer was, had ik het gevoel alsof het tien graden vroor en ik in mijn onderbroek rondliep. Uit lieverlee ben ik naar de kroeg gegaan! Ze krabbelde toen terug en zond me een vriendschapsverzoek en ik heb nog getwijfeld, want in een eerdere mail was ze ook al niet bepaald complimenteus geweest...

De kogel is door de kerk: Ik kan weer naar haar muziek luisteren, het zien van een foto gaat lastiger en 'Marissa Nadler' komt niet op Marktplaats. Deze verzoening geeft een zekere rust!