't falend eindje...

Zal ik eerst even terugkomen op vorig jaar? Toen stond hier, volgens de statistieken een ongelezen, briefje aan een meisje dat ik stiekem bewonderde. Welnu, ze heeft kort daarop verkering gekregen met een kerel van rond mijn leeftijd. Euh... noemen ze dit dan een gemiste kans? Ach, het strookt wel met mijn toekomstplan om voorlopig nog even 45rpm te blijven. Vlak voor kerst zag ik haar weer na een vrij lange periode. Ze had haar kapsel behoorlijk gekortwiekt, wat haar óók best stond... Tja, haar zal zelfs een hanekam nog goed staan. En, geloof het of niet, mijn buik deed toch weer grappige dingetjes toen ik haar zag. Ik had vandaag een dweilpauze willen doen, maar mijn Valentijnspoging van vorig jaar resumerend, heb ik een nieuwe aanpak gekozen. Vandaag stuur ik een dame op pad die eens flink gaat huishouden in bestaande relaties. Goede huwelijken moesten op deze bijzondere dag maar eens overhoop worden gehaald! Mijn geheime wapen heet Ann Peebles. Ik hoop voor haar dat het niet gaat regenen...

Ik wil er niet graag van beschuldigd worden dat ik hier aan sluikreclame doe, maar ongevoelig voor steekpenningen ben ik nu ook weer niet. Mijn internetprovider Hi heeft beloofd een tientje van mijn rekening af te trekken als ik in navolging van Al Green nog een artiest uit de Hi-stal zou onderbrengen in de dweilpauze. Waarvan akte, alleen is het met dooiweer een beetje lastig dweilen, bovendien ga ik het weer aansluiten van de hoofdkraan in Nijeveen even uitstellen tot nader orde. Ik hoop dat ik het afsluiten tijdig heb gedaan en de schade dus beperkt is, maar ook dat kan nog een dweilpauze opleveren?

'Gij zult niet echtbreken', wordt erg vaak verkeerd uitgelegd. De bijbel zegt niet dat je niet mag scheiden, het spreekt over het 'stoken in een goed huwelijk'. Precies datgene waarover Ann Peebles in 1972 een plaatje maakte. Ja hoor, de kluscard van Karwei mag weer opgeruimd worden. 'Breaking Up Somebody's Home' is typisch zo'n Hi-plaat, zangeres Ann Peebles was eigenlijk ook de vrouwelijke tegenhanger van Al Green. Zoals ik in de laatste dweilpauze al aangaf, kan ik beter tegen erotische damesstemmen dan tegen Al Green of Joe Berluck (om maar iemand te noemen). Toch kwalificeer ik Ann ook weer niet direct onder erotische stemmen, maar onder sensueel-met-klasse. Eigenlijk heeft mevrouw Peebles nog nimmer een slechte plaat gemaakt of deze moet instrumentaal zijn. Hoewel er weinig dames zijn die die eer ten beurt vallen, kun je me voor Ann Peebles gerust wakker maken! Ik hoop maar dat de wederhelften jullie goed in de watten hebben gelegd, want op Soul-xotica vinden jullie dames vandaag weinig steun...

Net als bij 'Let's Stay Together' en 'Here I Am' van Al Green, heeft ook Ann Peebles twee liedjes voor de eeuwigheid. 'I Can't Stand The Rain' is in 1978 de eerste hit voor Eruption, een discoproject uit de stal van Frank Farian. Als eind 1973 de Britse muziekjournalisten een rondje maken langs de gevestigde artiesten met de vraag wat hun favoriete plaat van 1973 was, komt John Lennon met een nogal exotisch antwoord: 'I'm Gonna Tear Your Playhouse Down' van Ann Peebles. Er is dan niemand die ooit van de plaat heeft gehoord. Dat Lennon hiervoor een goede neus had, blijkt wel als Paul Young in 1983 een gigantische hit scoort met het nummer. Peebles zélf is al jaren half-om-half met pensioen. In 1977 eindigde haar contract met de teloorgang van Hi, de platenfirma welteverstaan, buiten een enkele mislukte comeback (zoals in 1989) is het vrij stil rondom haar persoon.

Maar haar nalatenschap staat nog immer als een huis. Voor 'Breaking Up Somebody's Home' maak je gewoon ruimte in je set. Het is opvallend dat Britse exemplaren van deze single vrijwel allemaal in de afgebeelde demo-versie zijn. De mijne verkeert in absolute nieuwstaat en is voor drie pond daarmee een koopje? Ik kocht de single in een stevige partij northern soul en aanverwanten, maar toen ik deze zag staan en een stukje ervan hoorde, lag die al snel in het winkelwagentje. Ann Peebles is altijd goed en dit 'Breaking Up Somebody's Home' is daar andermaal een bewijs van. Zoals de rest van haar repertoire is het té rustig voor even flink beuken op de dansvloer, maar op zo'n dinsdagochtend bij een bakkie koffie en een mentholsigaret (we proberen ECHT alles!) smaakt dit naar meer. Meer Peebles, niet meer nicotine...

Waren we de rubriek al bijna vergeten? Morgen staat hier een kakelverse 20 Years Ago Today met de grootste hit van 1982. Zeg ik uit mijn hoofd, het was in ieder geval de ultieme zomerhit van dat jaar. Daarna gaan we de snelheid van 20 YAT even opvoeren, zodat ik ruimte krijg voor de dagplates. Voor de nieuwkomers: De week vóór de tweede verjaardag van Soul-xotica op 2 maart kies ik iedere dag een ultieme plaat met een dag in de titel. Vorig jaar waren dat: 'Op Woensdagmorgen' van Wim Kersten, 'Thursday Night' van Cuby & The Blizzards, 'Friday On My Mind' van The Easybeats, 'Saturday In The Park' van Chicago, 'Everyday Is Like Sunday' van Morrissey en ook een beetje 'Sunday Morning' van Velvet Underground en 'New Moon On Monday' van Duran Duran, afgesloten door de een Schijf van 5 dinsdagen. Dit jaar gaan we de mooiste zondagen uitzoeken. Morrissey valt, evenals bij de genoemde dagplates, af. Velvet Underground was enkel vertegenwoordigd met het hoesje als alternatief voor het crisishoofd van de Smiths-zanger, die mag dus meedoen, maar er zijn zat alternatieven. Als er nog eentje is die ik beslist niet mag vergeten, hoor ik het graag van jullie!