zaterdag 18 februari 2012

mens in schaapskleren

In 'muzikale verzoening' schreef ik een paar weken geleden hoe 'de breuk' met Marissa Nadler mijn muzikale beleving even op zijn kop had gezet. Ach, ik was in ieder geval al een beetje laat met Wolf People, ik had de elpee immers al bijna een maand, maar vond het lastig om er een oordeel over te geven. Toen raakte ik vervolgens twee maanden geen nieuwe elpee aan. Hoewel de draaitafels hier nog immer overuren maken op 45 toeren, ruim ik toch geregeld wat tijd in voor een elpee. Ik begin zowaar 'Espers III' op waarde te schatten, maar heb Wolf People vanmorgen andermaal een rondje gegund en ben nu wel klaar voor een definitief oordeel. Ik had deze plaat op 11 november 'last minute' meegenomen, nadat Arjen van Minstrel had gezegd dat Wolf People waarschijnlijk in maart in Zwolle zou komen spelen. We weten nu dat dit niet door gaat, wel speelt over twee weken het Zweedse Siena Root en, zoals het nu staat, gaat Soul-xotica daarbij aanwezig zijn!

Bor kan tevreden zijn! Na jarenlange afwezigheid in de muziek, is het sinds enige jaren weer ontzettend hip om het woordje 'wolf' in je bandnaam te stoppen. Opvallend is ook dat menig band die dit doet toch min of meer wel een beetje terug grijpt naar vroegere tijden. Wolf People uit Engeland is hierop geen uitzondering. De band uit Bedford, Londen en Noord-Yorkshire maakt muziek uit de tijd dat hun ouders leerden fietsen. De periode waarin de Engelse rockmuziek enerzijds banaal en luidruchtig is, maar een keerzijde kent waar de pretenties vanaf druipen! De begin jaren zeventig. Progrock, werd het genoemd, progressieve rock. De roemruchte jaren zestig zijn voorbij, The Beatles zijn uit elkaar en de wereld wacht op Engeland om de popmuziek een nieuwe richting in te sturen. De Britten stoppen alles in de rock. Klassiek, jazz of zelfs folk. Een label als Charisma doet goede zaken. Temidden van het tumult is ook nog een Engelsman met een bijzondere collectie: Brieven van platenmaatschappijen met de mededeling dat ze zijn diensten niet nodig zijn. Totdat twee scholieren hem een kans geven en 'Tubular Bells' één van de grootste verkoopsuccessen aller tijden wordt!

Deze periode heeft ook zijn weerslag op de muziek van Wolf People, een stel jongemannen uit Engeland. Eigenlijk associeer je hun geluid meteen met dat van het Zweedse Dungen, en dat is geen toeval, want beide bands hebben veel samen getoerd. De folkrock van Wolf People is dermate melodieus, dat het in de Engelse folkrockgeschiedenis nauwelijks een gelijke kent, het is dan ook eerder Scandinavische folkrock met Engelse teksten. Als ik dan toch een Britse band naar voren moet schuiven, kies ik voor Lindisfarne. Ook al klinkt de zanger van Wolf People niet bepaald als Alan Hull en klinkt Wolf People meer vastberaden. Dat is natuurlijk weer niet zo heel erg gek, want Lindisfarne was toen zo'n beetje de Britse folkrock aan het uitvinden.

Toch weerklinken ook invloeden van de vroege Genesis door. Als Wolf People in 1971 had bestaan, hadden ze een contract gekregen bij Charisma Records, dat moge duidelijk zijn. Een groep die weet wat ze wil, verdient een bijpassend label en zo verscheen 'Steeple' bij Jag Jaguwar. Als Time-Lag de Rolls Royce van de platenmaatschappijen is, dan is Jag Jaguwar de Bentley. Of anders toch gewoon de Jaguar? Jag Jaguwar is een Amerikaans label dat in het beste vinyl doet. Voordat dit het zwarte plastic wordt in geperst, is eerst alle zorg aanwezig om de plaat zó te laten klinken als dat de muzikanten het willen. Ook op 'Steeple' is niets aan het toeval over gelaten.

Eigenlijk vind ik het best jammer dat het geplande optreden in Zwolle niet doorgaat. Ik durfde het avontuur wel aan. Kunnen ze namelijk het geluid van 'Steeple' voortbrengen op de bühne, doen ze daar ook de liedjes van de elpees of verzandt het geheel al snel in onnavolgbare gitaarsoli en andere krachtpatserij? Dungen wil zich daar nog wel eens schuldig aan maken. Qua origineel geluid scoort Wolf People niet hoog, qua authenticiteit wel weer. Toch vrees ik dat 'Steeple' het enige vinyl van Wolf People in mijn platenkast zal blijven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten