Eindstreep: november 2024

Tot slot de 'Eindstreep' van deze maand en dat gaat niet een lang bericht worden. Wat ik wél zou kunnen melden in dit bericht dat ik 432 singles heb genoteerd voor de Blauwe Bak. Daar zitten ongeveer 21 bij die ik als 'dubbel' mag rekenen en volgens mij is de lijst ook niet helemaal compleet. Voordat ik met de Top 100 bezig ga, verdient dit eerst nog wat aandacht. Let wel: Dat zijn dus 432 singles die ik tussen 15 december 2023 en nu heb aangeschaft en ontvangen. Met de Gele Bak zit ik niet heel ver af van de 500, dus wie weet dat we dat getal nog gaan halen voor oudejaarsavond. Dat is dan ook weer inclusief dubbele singles en upgrades. Over de maand november kan ik kort zijn. De Blauwe Bak heeft gewonnen, hoewel er nog altijd een aantal onderweg zijn. Van de 17 zijn er 11 onderweg en is eentje een 'pre-order' die pas over twee weken verschijnt. Van de platen die zijn gearriveerd is de Gele Bak de winnaar met 8 singles. Er zijn drie dubbele en dat levert een totaal op 28 singles voor november. Gelukkig heb ik ook nog een paar over van vorige maand maar het is té summier voor een top 10 van de Blauwe Bak en de Gele Bak. Vandaar dat jullie het vandaag met één top tien moeten doen.

1. Elusive - Babe Ruth

2. I Can't Stop Being Your Fool - Candi Staton

3. Con Me - Miss Louistine

4. I Never Knew - Mrs. Miller

5. Scratch You Waa! - Cheeba's Reggae Sound Boys

6. Do Anything You Want To - Thin Lizzy

7. There Wouldn't Be A Me - Shonda English

8. Always Christmas Eve - Bella Brown & The Jealous Lovers

9. That Beatin' Rhythm - Richard Temple

10. Reggae Man - Bamboos Of Jamaica

Week Spot Kwartet: week 48

Een half uur geleden heb ik de show afgesloten en online gezet. Het Kwartet is vanavond een eenvoudige klus want ik heb de plaat van 2020 eerder deze week nog door mijn handen gehad. De overige platen heb ik vanavond opnieuw gedraaid in 'Do The 45'. Het zijn de enige platen die niet uit 2024 zijn of in dit jaar zijn heruitgebracht. Ik ga komende week eens goed zitten voor de Top 100 en volgende week ga ik uit de 'bubbling under' draaien plus eventuele nieuwe aanwinsten. Ik heb ambitieuze plannen voor morgen. Ten eerste ga ik morgenmiddag naar een concert dat tussen 13.00 en 16.00 plaats gaat vinden in Meppel. Omdat het 'lopen op zondag' een soort van ritueel is geworden en het morgenochtend fraai zonnig weer zal worden, heb ik bedacht om al op de ochtend naar Meppel te gaan. Dan zou ik eerst een stuk door de natuur kunnen lopen en op de terugweg langs het café voor het concert. Dat klinkt als een ontzettend goed plan in mijn oren! Maar nu eerst het kwartetje Week Spot van de afgelopen vier jaar de revue laten passeren en straks de 'Eindstreep' bepalen.

2020: Come On And Love Me - Bobby Sheen (1975)
Ik onthou altijd waar ik voor het eerst een bepaald nummer heb gehoord en in geval van Bobby Sheen is dat de Northern Soul-show van mijn Wolfman-collega. Hij trapt het derde uur af met dit nummer en op ene of andere manier word ik meteen hebberig. Ik kijk wat rond op Discogs en moet meteen vaststellen dat ik niet de enige ben die speurt naar deze plaat. Hoewel die niet voor dubbeltjes en kwartjes gaat, is de plaat ook weer niet ontzettend duur en dus kan ik me een exemplaar veroorloven in 2020. Het styreen is in de afgelopen vier jaar wel iets minder geworden maar de plaat smaakt nog altijd even goed als de allereerste keer.

2021: Fallin' In Love - Hamilton, Joe Frank & Reynolds (1975)
Als ik deze plaat hoor, zit ik meteen weer op de fiets naar Oldeberkoop. Het is dan inmiddels januari 2022 en ik luister naar de uitzending van de Blauwe Bak Top 100. Toch heeft dit nummer een paar weken eerder al mijn hart gestolen. Het kan dan ook niet lang duren eer het de Week Spot is. In ons land is 'Don't Pull Your Love' in 1971 een redelijke Top 40-hit voor het trio en ik heb in het uiterste begin van de Blauwe Bak de single ook daar staan. Is dat vreemd? Nee, ik leer zo langzamerhand van meerdere Engelse collega's dat die de plaat daar hebben staan, met dat verschil dat het geen hit is geweest in Engeland. 'Fallin' In Love' is precies omgekeerd. Dat scoort wel in Engeland en niet in ons land. Net als 'Don't Pull Your Love' is dit echter sublieme 'blue-eyed' soul.

2022: The Center - The KBCS feat. J. Lamotta (2022)
Hoe ga ik over een paar weken kijken naar 2024? Die vraag stel ik me vandaag tijdens de fietstocht naar huis. Ik moet concluderen dat 2024 een tweede 2022 is geworden. Op zichzelf best een fraai jaar om aan terug te denken, maar wel met een groot verdriet. 'The Center' neemt me rechtstreeks terug naar de tijd dat moeder is overleden. Sterker nog: De plaat arriveert in de dagen vóór de begrafenis en ik luister naar deze op de dinsdagmorgen voordat ik naar Jutrijp zal gaan voor de plechtigheid op woensdag. In geval van moeder 'is het goed zo'. Bij Paul heb ik het een paar weken later wel even erg moeilijk, hij is per slot van rekening maar een paar jaar ouder. 2024 is daarentegen een kort jaar. Van 1 januari tot en met 5 oktober is het best fraai en dan blijft de klok bijna drie maanden stil staan. Maar dat is voer voor later in de volgende maand.

2023: Step Back - Sonja Ryshard (1987)
Ik ben doorgaans laaiend enthousiast als het over Juno gaat, alleen ben ik ietwat huiverig geworden om 12"-es te bestellen via deze firma. Sonja arriveert meteen al krom. Als ik naar de plaat kijk, voel ik me al ziek worden. Nee, dat is niet vanwege de muziek, maar deze plaat heeft vooral de herinnering aan de heftige griep van vorig jaar december. Deze houdt me bijna een maand onder de wol. Omdat ik dan een aantal platen verwacht, besluit ik per 15 december de Top 100 samen te stellen. Dat gaat in 2024 de komende week gebeuren. Komend en het daaropvolgende weekend krijgen jullie drie berichten met tien platen, in het derde weekend van december twee afleveringen en tenslotte hetzelfde met de kerstdagen. Dan kan ik de rest van de tijd benutten om afscheid te nemen van 2024 en de 'Honderd achteruit' voort te zetten. Sonja Ryshard is dus een 12" en op de foto liggen de drie overige singles bovenop de 12".

Singles round-up: november 5

Huh? Er staat maar één single op de foto. Hoe komt dat? De afgebeelde single is een week geleden gearriveerd en bij wijze van grapje op Facebook heb ik deze foto gemaakt. De afgelopen week heb ik tevergeefs gewacht op singles. Nee, dat is ook niet helemaal waar. Volgens mij zit ik aardig op schema met de 'pre-orders' en hoef ik momenteel geen nieuwe releases te verwachten. Buiten een aantal om van Rarenorthernsoul waarvoor ik vermoedelijk volgende week eerst nog invoerkosten moet betalen. Dat zijn dan alvast de nieuwste aanwinsten voor de 2025-editie van de Blauwe Bak. Ik zou eerst alleen deze single van een berichtje hebben voorzien en niet eens als een 'Singles round-up', maar... Afgelopen zondag ben ik op bezoek geweest bij mijn zus. Ik heb in de jaren negentig een paar singles aan haar uitgeleend en nooit terug gekregen. Dat is zondag alsnog gebeurd inclusief drie 'die van mij moeten zijn', maar dat stiekem niet zijn. Die mag ik tot de nieuwe aanwinsten rekenen. Een eventuele single die morgen nog zou binnen komen, gaat mee voor de 'Singles round-up' in december. Hierbij de laatste singles van deze ietwat magere novembermaand.

* Bella Brown & The Jealous Lovers- Always Christmas Eve (UK, LRK, 2024)
Het is half oktober als LRK de 'pre-order' start voor een nieuwe single van Bella Brown & The Jealous Lovers. Nu sta ik sowieso vooraan als het label een nieuwe release heeft maar in dit geval wordt eerst de b-kant geopenbaard. Daar word ik meteen blij van! Bella Brown & The Jealous Lovers heeft vorig jaar op LRK de elpee 'Soul Clap' uitgebracht en het titelnummer klinkt me goed in de oren. Meteen bestellen dus? Nou nee, want elpees doen niet mee in de verzameling en in 'Do The 45' is de switch naar 33 toeren iets dat ik moeilijk kan toepassen. In oktober wordt de b-kant van de nieuwe single bekend gemaakt en dat is een single-knip van het titelnummer. Die hebben we meteen 'in the pocket'. Pas een paar weken later wordt ook de a-kant bekend gemaakt en ja... dat is een kerstnummer. Het is niet onaardig gedaan hoewel kerstnummers voor mij een overbodige luxe zijn. Het is het kleine walsje met de belletjes dat we vaker horen in december. Het mag duidelijk zijn dat 'Soul Clap' de winnaar is voor mij. Dat is tenminste een plaat die je in januari of augustus ook nog steeds kan draaien.

In de jaren negentig werkt mijn zus enige tijd voor een boekingsbureau. Zo hoor ik haar opeens veel over Madeline Bell spreken. Het is nog de tijd van vóór Youtube en Spotify en nu blijkt haar jongste broertje een aantal singles te hebben van Madeline's band Blue Mink. Of ze die mag lenen om over te zetten op een cassettebandje? Ja natuurlijk! Ik heb op dat moment zelf niet een cassettedeck aangesloten op mijn apparatuur. De singles raken in de vergetelheid en in drie van de vier gevallen heb ik inmiddels 'upgrades' gevonden. Wel in de reguliere Nederlandse persingen, maar ach... er zijn ergere dingen in de wereld. Zo nu en dan komen de singles weer eens ter sprake maar het is pas afgelopen zondag dat ik de singles weer terug krijg.

* Blue Mink- Melting Pot (US, Philips demo, 1970)
* Blue Mink- Our World (US, Philips, 1970)
* Blue Mink- Good Morning Freedom (NL, Philips, 1970)
* Blue Mink- Count Me In (NL, Regal Zonophone, 1973)
Met name met de laatste ben ik weer erg gelukkig. Die blijkt toch lastiger te vinden dan dat ik zou verwachten. De eerste twee heb ik in 1991 bij Sunrise gekocht in Sneek, 'Good Morning Freedom' koop ik in 1995 op de vlooienmarkt in Sneek waar ik in 1993 'Count Me In' heb gevonden. 'Good Morning Freedom' heb ik tegenwoordig in een véél betere staat. De Amerikaanse persingen mogen als extraatjes in de bak.

De paar singles die van mij moeten zijn maar dat niet zijn:
* Top 6 Hits (NL, Top 6, 1970)
* Top 6 Hits (NL, Top 6, 1971)
* Herman's Hermits- No Milk Today (NL, Columbia, 1966)
De laatste heb ik al maar dit exemplaar oogt erg fraai. Even kijken of ik een upgrade nodig ben. Voor wat betreft de 'Top 6 Hits': Zelf heb ik deze platen altijd vermeden maar ach... voor niks en noppes wil ik ze wel hebben. Het zijn 'mini-elpees' op 33-toeren met 6 grote hits uit Engeland en ingespeeld door anonieme studiomuzikanten. In Engeland worden deze platen uitgegeven door Avenue en de taalfouten zijn bijna niet te tellen op de labels. Zo zijn de opnames gemaakt in de Pey Studio in Londen, hetgeen natuurlijk Pye moet zijn. Ook in de credits voor de nummers gaat het nodige mis. Misschien de andere twee ook nog maar eens zien te vinden. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar 'Questions', ofwel: 'Question' van The Moody Blues. Ik ga ze plaatsen onder de T van Top 6 in de jaren zeventig-bakken.

Week Spot: Sucola

Vanavond is de doorbraak geweest. Ik wil de Week Spot laten afhangen van wat ik in 'Do The 45' ga doen maar tegelijk is het al donderdagavond. Ik heb eerst een plan om de show te vullen met dubbele nieuwe aanwinsten uit het afgelopen jaar aangevuld met platen die zeer zeker niet in de Top 100 terecht komen. Ik kom op iets van twintig dubbele singles uit en nee... ik wil nu nog niet beginnen met het diskwalificeren van platen voor de Top 100. Ik heb begin dit jaar een show gedaan met uitsluitend nieuwe releases en heruitgaven uit 2023 en dan besluit ik eenzelfde lijstje te maken van 2024. En zie daar... genoeg voor twee zaterdagen. Dan is de nieuwe Week Spot ook zo gekozen want die had ik al op het oog. Wellicht niet de meest soulvolle Week Spot die ik heb gehad dit jaar maar het plaatje heeft een zeer eigenwijze charme. Ik weet al van één luisteraar van de show dat deze al behoorlijk 'fan' is geworden van het nummer terwijl voor hem in 1989 de 'goede muziek' is opgehouden te bestaan. Ik presenteer vol trots de Week Spot van deze week en dat wordt dan 'Romantic Blues' van Sucola. De opname dateert al van 2023 maar is pas een paar weken geleden als single uitgebracht.

In mijn 'digitale' shows heb ik enige tijd iets gedaan met K-pop: Koreaanse popmuziek. Dat komt omdat de K-pop redelijk populair is op de website waar ik mijn digitale muziek haal. Ja, in de tegenwoordige tijd, want nu vul ik mijn mp3-speler met klanken van deze site. Er zitten een paar hele aardige plaatjes tussen maar na verloop van tijd ga ik beseffen dat ik hier helemaal niemand een plezier mee doe. Ook bij mij gaan ze steeds meer irriteren. Sucola krijgt bij Juno nogal een beschrijvingen mee waaronder J-Pop. Toch wordt ook soul genoemd en zo duikt de single op tussen de nieuwe soul-releases op 7". Als liefhebber van klassieke auto's en zeker degene die je al veertig jaar niet meer in het echt hebt gezien, brengt het hoesje van de plaat een soort verliefdheid naar boven. Ik zit te twijfelen wat het is: Een Datsun, een Mazda of een Toyota. Het doet me erg denken aan een auto uit mijn kindertijd, hoewel dat zeer zeker een Datsun is geweest. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt hoewel ik al wel met een schuin oog naar de prijs heb gekeken. Okay, hij is super gelimiteerd en oorspronkelijk alleen maar voor de Japanse markt. Ik kan jullie nu melden dat Juno nog één exemplaar in de aanbieding heeft want daar heb ik het fotohoesje vandaan gehaald voor dit bericht.

De single van Sucola is uitgebracht op Kissing Fish, een onafhankelijk Japans platenlabel met specialisatie in neo-soul, r&b en Japanse pop. Het is opgericht in 2017. Maar uiteraard wil ik ook iets schrijven over Sucola maar dat gaat lastig. De meeste beschrijvingen zijn erg summier bij Youtube-video's en dergelijke en ik heb niet lekker toegang tot Instagram en X. Als ik dan de Youtube-tekst laat vertalen door Google kom ik op de volgende tekst.

'Een Japans muziekduo bestaande uit SSW Okitsu en vrachtwagenmaker Yopeco. Bevat elementen van neo-soul en R&B Teksten die een literaire scène weerspiegelen met exotische en enigszins nostalgische populaire liedelementen, Een nummer gemaakt door yopeco dat is beïnvloed door verschillende muziek, van zwarte muziek tot K-POP. Een wereld creëren die uniek is voor Schola. In 2023 voltooiden ze met succes een tour langs vier steden in China. Zijn activiteiten beperken zich niet tot Japan'.

De vrachtwagenmaker is de 'trackmaker' ofwel componist en muzikant Yopeco. SSW Okitsu is de zangeres. Schola is een Google-vertaling van Sucola. Ik dank Google voor de 'enigszins nostalgische populaire liedelementen'. Daar was ik zelf nooit opgekomen, maar... het klopt als een bus!

Honderd achteruit 2023: Fields

Even lijkt het erop alsof ik de schade heb ingehaald en dan volgt er weer een stilte? Ditmaal is het te wijten aan mijn besluiteloosheid voor wat betreft de Week Spot van deze week. Ik heb twee potentiële Week Spots in gedachten maar moet eerst nog even nadenken over wat ik komende zaterdag in 'Do The 45' wil gaan doen. Vandaar dat ik nu eerst verder ga met de 'Honderd achteruit'. De nummer 1 in de Gele Bak Top 100 van 2023 laat zich moeilijk kiezen. Er gaat eigenlijk niks boven Glen Campbell, maar dan opnieuw... Fields is ook een openbaring om te mogen vinden op single. Laat dan deze bewuste dag ook nog eentje zijn waar ik met een tevreden gevoel op terug kijk, maar ik moet in juli 2023 streng zijn en de eer gunnen aan Quicksilver Messenger Service. Omdat er niks boven Glen Campbell gaat, betekent dit automatisch dat Fields op een derde plek komt. Dat is de positie waar we vanavond zijn aanbeland en het is tijd 'A Friend Of Mine' van Fields (1972) in de schijnwerpers te zetten. De enige single van de enige elpee van een bandje dat niet heel lang heeft bestaan, maar desondanks wel een interessant verhaal kent.

'A Friend Of Mine' is een echte Veronica-plaat. Het staat in 1973 enige tijd in de vaderlandse Tipparade en dit is een beruchte Ad Bouman-knip waarbij onder andere het intro het moet ontgelden. Ik ken 'A Friend Of Mine' al een paar jaar en uitsluitend in de albumversie. Tot mijn grote verbazing blijkt mijn single deze albumversie te zijn en, ja, het is de oorspronkelijke uitgave uit 1972. De heruitgave uit 1973 laat zien dat de adelaar een konijntje heeft gegrepen en is twee minuten korter. Het staat een jaar in de Top 100 Aller Tijden van Veronica en heeft, volgens mij, ook nog een verzamelelpee gehaald in die tijd. Maar... wat is toch het verhaal achter dit merkwaardige prog-plaatje uit de vroege jaren zeventig?

Hoewel Fields een product is van de jaren zeventig, begint het verhaal reeds in de eind jaren zestig. Dan formeert organist Graham Stansfield een band. De groep heet eerst Lunch maar volgens Stansfield is er één lid teveel. Chris Randall wordt niet op een hele fraaie manier uit de groep gewerkt en meteen wisselt de band van management en tekent een contract bij platenmaatschappij Charisma. De naam wordt veranderd in Rare Bird en het titelloze debuut verschijnt in 1969 bij Charisma. Enige tijd later verschijnt een single welke niet op de elpee staat: 'Sympathy'. Het bereikt een 27e plek in de Engelse lijsten en nummer 3 in Frankrijk. Dan komt Steve Rowland om de hoek met zijn band The Family Dogg en neemt eveneens een versie op van 'Sympathy'. Zijn versie schopt het tot een tweede plek in ons land. In 1970 maakt Rare Bird een tweede en laatste elpee voor Charisma en in 1971 vindt Stansfield het tijd om zijn geluk elders te beproeven.

Stansfield gebruikt dan overigens al de naam Graham Field en in 1971 formeert hij een trio genaamd Fields. Naast Field bestaat het uit drummer Andrew McCulloch en zanger en bassist Alan Barry. Orgel, drums en een zingende bassist... dezelfde line-up als Emerson, Lake & Palmer. McCulloch is afkomstig uit King Crimson en heeft de ketels van klappen voorzien op het derde album 'Lizards'. Barry heeft gespeeld met The Dowlands in de vroege jaren zestig met de gebroeders Peter en Michael Giles. Na een elpee als Giles, Giles & Fripp zal dat uitmonden in King Crimson. De groep tekent bij de Engelse divisie van CBS en maakt het eerste en enige titelloze album. In 1972 zijn ze bezig aan een tweede album maar dan begint het te rommelen binnen de Amerikaanse Columbia en de Engelse CBS. Er komen een paar hoge pieten over vanuit Amerika maar die hebben geen belangstelling in een trio met 'moeilijke' muziek en zo zit Fields meteen weer zonder een contract. De opnames verschijnen pas veertig jaar later met toestemming van Graham Field. Voor Fields is het een jaar later alweer afgelopen, hoewel 'A Friend Of Mine' in 1973 in Nederland een hit dreigt te worden. Overigens zou ex-Supertramp-zanger Frank Farrell de nieuwe leadzanger worden in 1972, maar dat resultaat hebben we pas in 2015 kunnen vernemen.

Field keert weer terug bij Rare Bird en moddert aan met deze band tot 1975. Later zal hij vooral tv-melodieën componeren. McCulloch stapt over naar de band Greenslade en Alan Barry zal later in de jaren zeventig ten tonele verschijnen met zijn band King Harry.

De dag dat ik deze single van Fields heb gekocht, zal vast eens vaker voorbij komen in deze serie. Het is maandag 1 augustus 2022. Ik ga naar Jutrijp voor de verjaardag van mijn moeder. Ze is overigens op 26 juli jarig, maar het is sinds 2020 dat het een 'traditie' is geworden dat ik even later kom en haar dan een dag 'voor me alleen' heb. Ik ben vroeg in Sneek en moet even wachten op de volgende bus. Ik loop de stad door en zie dat VIP open is. Daar koop ik een aantal singles waaronder deze van Fields en bezoek daarna 'mem' voor de laatste keer in Jutrijp.

Honderd achteruit 2023: Glen Campbell

Alsof er niks is gebeurd, ga ik vandaag gewoon verder met de volgende top honderd lijst. Achterstevoren, zoals de naam van de rubriek doet vermoeden. Op woensdag 2 augustus 2023 heb ik een bericht geschreven over de nummer 1 uit de betreffende Gele Bak Top 100. Nee, jullie hoeven niet terug te bladeren. De ultieme nummer 1 in de Gele Bak Top 100 is 'Fresh Air' van Quicksilver Messenger Service. 'Heb ik niet een eenvoudigere nummer 1 kunnen kiezen?', verzucht ik daar in het intro. En 'De top twintig doet een beetje pijn'.. De eerste opmerking is van toepassing op de ontstaansgeschiedenis van de band en nogal tegenstrijdige ervaringen van de verschillende leden. De tweede gaat onder andere over de strijd tussen de nummer 1 en 2 want eigenlijk gaat er weinig boven de nummer 2 in de Gele Bak Top 100 van 2023. Er is een tijd dat het een 'guilty pleasure' want je moet er toch niet aan denken dat iemand ontdekt dat DJ Soul-X in zijn vrije tijd naar Glen Campbell luistert? Dan kom ik steeds vaker lotgenoten tegen en nog veel later zal ik opeens een enorm ontzag krijgen voor Glen Campbell. Het nummer is een onmisbaar onderdeel geworden van mijn leven. Vanavond presenteer ik jullie vol trots: 'Wichita Lineman' van Glen Campbell uit 1968.

De eerste 23 jaar van mijn leven is Glen Campbell de zanger van 'Rhinestone Cowboy' en heb ik ergens het titelnummer van de film 'Any Which Way You Can' liggen. In Engeland heeft Glen Campbell al veel meer status. Vooral in de jaren zeventig wordt daar om de haverklap een verzamelalbum uitgebracht met de hits van Campbell en niet zelden staat 'Wichita Lineman' daar ook tussen. Ik denk dat ik het nummer voor het eerst hoor op BBC Radio 2, een verzoekje van iemand die zich publiekelijk verontschuldigt omdat hij een diepgewortelde liefde heeft voor 'Wichita Lineman'. Ik neem een Glen Campbell-compilatie mee naar mijn kamer en luister ook heel stiekem vaak naar het nummer op de koptelefoon. De plaat blijft echter wel in Engeland en in 2000 kom ik de instrumentale uitvoering van Johnny Harris tegen. In de daaropvolgende jaren zal ik leren dat 'Wichita Lineman' voor mij nét als 'If You Could Read My Mind Is'. Het maakt niet uit wie het uitvoert of in welk jasje het wordt gestoken. Het is en blijft een ijzersterk nummer dat in elke setting past. Als ik in 2006 ook 'Galveston' heb leren waarderen, wordt het weer eens tijd voor een verzamelelpee van Glen Campbell. In mijn eerste jaren op Facebook word ik 'vrienden' met menig groot popartiest, hoewel het allemaal fanpagina's zijn. Er is anno 2024 nog maar eentje van over en dat is Jimmy Webb's pagina. Het wordt gemodereerd door iemand anders met toestemming van Jim, maar soms schrijft hij zelf ook nog wel eens memoires op de pagina. Hij vestigt ook mijn aandacht op de laatste levensjaren van Glen Campbell en dat is waar ik een groot ontzag krijg voor de man. Ik dank Jimmy Webb overigens voor méér liedjes dan alleen 'Wichita Lineman', hoewel het één van zijn allerbeste nummers is in mijn opinie.

Jimmy Webb begint zijn muzikale loopbaan in de kerk als organist. Als elders in Amerika de rock'n'roll los barst, zit hij tot over zijn oren in de religieuze muziek en klassieke orgelstukken. In 1961 hoort hij dan een popliedje op de radio en besluit hij dat hij popliedjes wil schrijven. De zanger van het plaatje wordt zijn uitgangspunt. Nee, het is niet Elvis, Frank Sinatra of The Beatles, maar een redelijk onbekende zanger genaamd Glen Campbell. Jim droomt er dan van om ooit liedjes voor deze zanger te kunnen schrijven en zes jaar later is dat een feit. Glen Travis Campbell wordt op 22 april 1936 geboren in Billstown in de staat Arkansas. Campbell groeit op in een muzikale maar ook straatarme familie. Het runt een boerderij waar katoen, koren, watermeloenen en aardappelen worden verbouwd maar de opbrengst is mager. Ze verdienen daarnaast geld door katoen te plukken voor anderen en ook Glen is al op vroege leeftijd aan de beurt. Op zijn vierde verjaardag krijgt Glen een gitaar ter waarde van vijf dollar en zijn oom leert hem de basisprincipes. Als Glen zes jaar oud is treedt hij al op voor een lokaal radiostation. Als hij niet op het veld is om katoen te plukken, zit hij de gitaar te bestuderen en hoopt hij even groot te worden als Django Reinhardt. Op zijn veertiende verlaat hij school en heeft hij wat saaie baantjes. Dan besluit hij fulltime de muziek in te gaan. Als hij achttien is, trekt hij naar New Mexico om in de band van een oom te spelen. Daar ontmoet hij zijn eerste vrouw en zij is slechts zestien als ze in het huwelijksbootje stappen. In 1958 formeert Campbell zijn eerste eigen band: The Western Wranglers.

In 1960 trekt Campbell naar Los Angeles. Hij wordt in 1961 lid van The Champs dat drie jaar na 'Tequila' flink op zijn retour is. Hij gaat actief liedjes schrijven voor een publicatiemaatschappij en wordt als gitarist één van The Wrecking Crew, de sessiegroep die op zoveel platen uit de jaren zestig is te horen. Zijn eerste solo-single is 'Turn Around, Look At Me' dat een bescheiden Amerikaanse hit is in 1961. Zeven jaar later is het een grote hit voor The Vogues en deze heb ik afgelopen zondag nog in de show gedraaid. In 1962 gaat hij een contract aan met Capitol maar de hits liggen niet voor het oprapen. In 1965 heeft hij een grote hit met 'Universal Soldier', dat hier een hit is voor Donovan. Capitol staat op het punt om hem te wippen van het label als Al De Lory de reddende engel is. 'Gentle On My Mind' zet in 1967 de trein in beweging en direct daarna komt Jimmy Webb in beeld als songschrijver. 'By The Time I Get To Phoenix' en 'Wichita Lineman' zijn grote hits uit de pen van Webb. 'Wichita Lineman' is Glen's tweede nummer 1-hit in de Billboard Country. In de Hot 100 is nummer drie het hoogst haalbare en in Engeland wordt nummer zeven bereikt. In Duitsland verschijnt 'Wichita Lineman' als b-kant van 'Gentle On My Mind' in 1969 en tien jaar later opnieuw in de afgebeelde hoes. Omdat dit de bewuste persing is die ik in de bak heb staan, gebruik ik dat hoesje.

De loopbaan van Glen duurt voort tot aan zijn dood in 2017. In maart 2010 kondigt hij 'Ghost On The Canvas' aan als zijn afscheidsalbum. In het daaropvolgende jaar wordt Alzheimer geconstateerd en besluit hij nog één uitgebreide tournee te doen om 'de overgebleven magie te preserveren'. De tournee is té ambitieus en moet in november 2012 worden afgekapt omdat zijn gezondheid teveel achteruit gaat. In 2013 maakt hij de opnames voor het album 'Adios' dat pas een paar weken voor zijn overlijden zal verschijnen. Het nummer 'I'm Not Gonna Miss You' is de allerlaatste opname van Campbell. In 2014 verschijnt de film 'Glen Campbell, I'll Be Me' waarmee hij Alzheimer een gezicht geeft. In juni 2017 verschijnt 'Adios' en op 8 augustus 2017 verlaat hij dit leven op de leeftijd van 81 jaar.

'Wichita Lineman' is en blijft een monument in de popmuziek, voor mij voor evenveel waarde als bijvoorbeeld 'God Only Knows' van The Beach Boys. Het had dan eigenlijk ook nummer 1 moeten zijn in de Gele Bak Top 100.

Beeld uit het verleden: 25 november 2018

Voordat ik weer verder ga met de plaatjes en de verhaaltjes daarover, wil ik eerst 'het weekend' afsluiten. 'Beeld uit het verleden' lijkt vooral een winterse aangelegenheid want het valt me op dat ik het de laatste maanden niet tot nauwelijks heb gedaan. Enfin, het is ook maar een fotootje met vaak een niet al té lang bericht. Ik zwaai momenteel even naar de 'boosdoener' die hier over een stoel hangt. Hij is meerdere malen genoemd op Soul-xotica en is in november 2018 pas in mijn leven gekomen. De altijd héérlijk warme blauwe winterjas. Als het vriest dat het kraakt, heb ik het liefste deze jas aan. Toch moet ik concluderen dat het einde nabij is. De lak begint los te laten en daardoor zijn er een paar stukjes op de mouw 'open'. Geen gat maar beduidend minder winddicht dan voorheen. Het is in 2018 een trots bezit, hoewel die dan alweer een tijdje uit de mode is. Ik heb de mazzel dat ik een exemplaar voor weinig heb kunnen vinden die slechts eenmaal is gedragen door de eerste eigenaar en daardoor praktisch nieuw is. De jas mag ook aan als ik met W. heb afgesproken bij de kust. Ik heb dan mijn seizoenenkaartje bij de NS welke ik in in 2019 opnieuw gebruik. Het zou zelfs de bedoeling zijn om hem ook in 2020 te kopen maar dan komt de corona en sindsdien is er niet meer gesproken over een dergelijke abonnement. Voor deze aflevering van 'Beeld uit het verleden' ga ik even terug naar zondag 25 november 2018.

Ik heb de blauwe jas net een paar weken en toch heb ik deze ochtend een kleine teleurstelling. Het knoopje van de ene borstzak valt er erg spontaan af. Ik ga dan overigens nog op de fiets vanuit Uffelte naar het station in Meppel waarna ik gebruik maak van de trein. De winterjas komt goed van pas want er staat een harde koude wind op het strand van Noordwijk. We lopen van Noordwijk naar Katwijk en uiteraard heb ik mijn camera mee. Omdat W. nooit op de foto wil (een paar weken geleden voor het eerst samen een selfie gemaakt!), wil ik een foto van het strand maken en haar rug en lange haren. Ze doet een stapje opzij maar net niet ver genoeg om van de foto te verdwijnen. Het is lange tijd de enige foto die ik heb. De nieuwe foto is een stuk mooier. Het is de dag van de overmatige cafeïne. Als ik arriveer in Meppel moet ik ontzettend nodig naar de wc. Gelukkig is de stationsrestauratie nog open en dat wordt een onaangenaam verhaal. Teveel koffie en wellicht ook een beetje kou. En dan moet ik ook nog op de fiets terug naar Uffelte. Nee, de reis terug is geen succes maar de dag met W. is onvergetelijk geweest.

De foto is even voor Katwijk genomen.

Doe kallem an!

Het is inmiddels de nacht van maandag op dinsdag maar voor Soul-xotica is het nog altijd weekend. Ik probeer in de weekeinden altijd een 'luchtig' verhaaltje te publiceren en in het overzicht mag dat betekenen dat er om de zeven berichten een 'gezellig' verhaal is. Ik heb vorige week 'Het zilveren goud' gedaan met de herinnering aan november 1999, nu ga ik weer eens twintig jaar terug in de tijd. Nu ik aan dit bericht begin, weet ik eerlijk gezegd niet of ik toe kom aan het uitvoerig behandelen van de elpee, maar was wel zoiets van plan. Het is volgende maand namelijk twintig jaar geleden dat ik 'Ta Det Lugnt' van de Zweedse muzikant (tegenwoordig een band) Dungen heb gekocht. Een plaat die in de laatste weken vaak ter sprake is gekomen. Vooral in combinatie met de Deense muzikant waar mijn broer een grote fan van is. Ik heb de meest recente plaat van Bisse digitaal aangeschaft en ook al een paar keer gedraaid tijdens het fietsen van en naar het werk. Bij de laatste heb ik toch wel de neiging om uit te zoeken waar hij het over heeft want anders dan bij Dungen draait het bij Bisse wel om de teksten. Dungen is meer een totaalplaatje van woeste doch melodieuze psychedelische rock met Zweedse teksten die nauwelijks het niveau 'Ik hou van jou en blijf je trouw' ontstijgen. Vóór dat ik het over deze elpee kan hebben, moet ik het natuurlijk eerst hebben over het gesprek bij de sociale dienst en wat daaraan vooraf is gegaan. De vaste lezer zal elementen herkennen, maar in het kader van twintig jaar terug in de tijd is het 'gezellig' genoeg om opnieuw te beleven.

Het is november 2004. Ik woon inmiddels een jaar en tien maanden 'op mezelf'. Ofwel: Ik kan de kosten niet met iemand anders delen. Hiervoor heb ik een jaar bij Jan in gewoond in de Bloemenbuurt in Steenwijk en daarvoor twee jaar bij Harrie in Tuk. Ik kom bij de laatste terecht via een contact welke ik ken van De Karre en hij is ook een huisvriend van Harrie. Hij zwaait de scepter over de kunstmestoverslag in Steenwijk. Hij vraagt me of ik hem op afroep wil helpen bij dit werk als er een schip aanmeert waar kunstmest moet worden geladen. Daarvoor moet ik me even inschrijven bij Randstad en voor de rest is alles in kannen en kruiken. Hij test me ook geregeld uit. Als ik op een donderdagavond stevig aan de drank ben geweest, zegt hij opeens dat hij me morgenochtend om half negen op de zaak verwacht voor wat werk. Uiteraard is het niet meer dan het aanvegen van het terrein maar het feit dat ik er sta, maakt dat hij vertrouwen in me krijgt. In oktober 2000 heeft hij een week werk voor mij. Bij het invullen van het uitkeringsformulier vul ik netjes mijn inkomsten in en verwacht dat ik wel een gedeelte daarvan mag hebben naast de uitkering. Niet dus! Het wordt tot de laatste cent afgesnoept waardoor er niet veel meer overblijft van de uitkering. Als ik dit mijn 'baas' vertel, zegt hij dat ik het dan maar 'zwart' moet doen. Nee, de betaling gaat wel via Randstad maar 'ze komen er vast niet achter bij de sociale dienst' en dus moet ik het verzwijgen. Begin 2001 kan ik weer een week aan de slag in de kunstmest en heb ik het plan al klaar. Ik heb een fiets uitgezocht en deze ga ik meteen na uitbetaling van het salaris aanschaffen. In april 2001 werk ik voor het laatst in de kunstmest. Ik fiets bijna dagelijks langs de locatie tijdens mijn postronde. De overslag is al lang geleden afgebroken en er zijn nieuwe huizen en bedrijfspanden gebouwd op het terrein.

Dan is het november 2004 en krijg ik opeens een brief van de gemeente. Via de belastingdienst zijn ze uitgekomen bij Randstad en hebben ze opgemerkt dat ik jaren geleden heb gewerkt en de verdiensten niet heb opgegeven. Dat geld zal uiteraard terug moeten. Om mijn verhaal te verdedigen, word ik uitgenodigd voor een gesprek op het gemeentehuis op een vroege dinsdagmorgen. Ik kijk als een blok op tegen deze afspraak want... ik weet dat ik hang! Op maandagavond loop ik vanaf de Rembrandtstraat naar De Karre voor een paar biertjes. Daar tref ik Paul aan de bar. We kennen elkaar van een popquiz van een jaar eerder in een ander café in Steenwijk. We houden mekaar gezelschap deze avond en ook hij zal lopend terug moeten naar Steenwijk. Omdat hij helemaal naar De Gagels toe moet, nodig ik hem uit bij me thuis om nog even verder te kletsen over muziek. Paul gaat een uurtje of zeven mijn deur uit en om half negen moet ik op het gemeentehuis zijn. Het zal niemand verrassen dat ik omval van de slaap als ik daar binnen stap en ongetwijfeld zal ik een lekkere lucht van alcohol om me heen hebben. Een stagiaire mag mee kijken en zo zit ik aan een tafel tegenover twee mensen. Opeens hoor ik bedragen van 2800 euro en schrik wakker. 'Maar dat kan ik niet betalen!'. De vrouw kijkt op van haar papier en zegt: 'Nee, meneer Louwsma, dat geld krijgt u van ons'. Ik ben op slag wakker en ze moet nog eens herhalen wat ze heeft gezegd.

Ik woon sinds januari 2003 'op mezelf' en kan dus de kosten niet delen. Feitelijk betekent dit dat ik recht heb op extra uitkering. Een bedrag dat per maand kan fluctueren. Als ze de periode januari 2003 tot en met november 2004 bekijken en de té weinig uitbetaalde uitkering berekenen, komt dat uit op een bedrag van 2800 euro. Streep daar de 400 euro vanaf die ik zwart heb gewerkt in 2001 en je houdt een mooi zakcentje over. Intussen blijft mijn uitkering ook gewoon door lopen. Kan het op? Ja hoor! Een half jaar later ben ik weer zo arm als Job maar we hebben wel lol gehad! Ik heb dit vrij zeker twee jaar geleden ook geschreven bij het afscheid van Paul. Hij heeft ons een paar weken na 'mem' verlaten als hij ook nog maar pas vijftig is.

Het betekent onder andere dat ik weer eens naar Zwolle kan om platen te kopen. Terwijl ik aan het sneupen ben tussen de garagerock draait de verkoper van dienst bij Minstrel een plaatje dat erg interessant klinkt. Het klinkt als een verloren gewaande psychedelische plaat uit 1968, alleen versta ik geen woord van de zang. Het blijkt Zweeds te zijn. Een paar liedjes verderop opeens een prachtige melodie en ik vraag wat ik nu hoor. 'Het is nog steeds de plaat van Dungen'. Okay. Een paar nummers later hoor ik weer iets dat mijn aandacht trekt. 'Wat is dit?'. Meneer Minstrel wordt nu toch wat ongedurig. Het is namelijk nog steeds de elpee van Dungen. Ik besluit ter plekke de plaat mee te nemen ondanks de hoge verkoopprijs: Vierendertig euro voor een dubbelelpee. Ik heb hem in de daaropvolgende negen jaar letterlijk helemaal kapot gedraaid.

Het is dus bijna twintig jaar sinds de aanschaf van 'Ta Det Lugnt' van Dungen. 'Ta Det Lugnt' betekent zoiets als 'Take it easy' en in Steenwijk zeggen ze dan 'Doe kallem an'. Ik heb door de jaren heen wel een aantal teksten opgezocht maar het gaat bij Dungen niet echt om de teksten. Het zijn de gebruikelijke liefdesverhalen plus de nodige haat en nijd bij het uiteen gaan twee geliefden. Gustav Ejstes lost niet de wereldproblemen op met zijn platen. In 2004 is Dungen een eenmansproject geholpen door een aantal vrienden. Deze vrienden zullen na 'Ta Det Lugnt' de band Dungen vormen waarna, met name de leadgitarist, de andere leden ook inspraak krijgen in de nummers op de platen. Persoonlijk vind ik de latere platen meer richting wilde jamsessies neigen waar Gustav op 'Ta Det Lugnt' echte liedjes probeert te maken. Een van de twee schijven heeft per ongeluk een keer een stevige kras opgelopen. Ik had achteraf gezien in Denemarken willen kijken of broer hem in de kast had staan, want dat kan zomaar eens het geval zijn. We hebben het immers heel vaak over deze plaat gehad en kan me voorstellen dat hij hem ooit ook eens heeft gekocht (misschien zelfs met de bonus-12"?). Hoewel elpees niet mee doen in de collectie zou ik Dungen wel weer eens van vinyl willen horen. Tot die tijd heb ik hem op mijn mp3-speler staan waarvan hij ook zeer geregeld nog wordt gedraaid.

De komende reeks verhalen over twintig jaar geleden zijn een herhaling van zetten. 'Classics', het kostbare weekje in België en meer van dit alles. Ik heb er al vaker over geschreven maar het is 'legendarisch' genoeg om het nog eens dunnetjes over te doen?

Week Spot Kwartet: week 47

Het wandelritueel heeft zich vandaag beperkt toe een heel klein rondje. Ik moet opeens vanmorgen nog heel veel want ik kan een douche gebruiken en om twee uur zou mijn zus me oppikken. Desondanks weet ik de zevende zondag op rij een wandelingetje te maken en twee foto's te schieten. Volgende week ga ik waarschijnlijk naar een concert in Meppel waardoor de wandeling wellicht daar gaat plaats hebben. Ik ben zowel vrijdag als zaterdag er niet toe gekomen om het huis te verlaten en ik geef mezelf geen ongelijk. Gisteren is het té nat en de dagen ervoor is het riskant in winters weer met de pijnlijke rug. Dat is nu overigens weer helemaal hersteld en ik ga dinsdag gewoon aan de slag. Nu eerst een deel van de schade van de afgelopen dagen inhalen met als eerste het kwartetje Week Spots van de afgelopen vier jaar.

2020: There's No Other Love - Jimmy Beaumont (1964)
Anders blader ik niet terug met de Week Spots maar ben hier wel benieuwd wat de bedoeling is geweest. In 2020 heb ik immers niet zoveel met de jaren zestig als in de eerste jaren van mijn Northern Soul verzamelen. Ik zie dat ik voor die zaterdag een show heb gepland met uitsluitend nummers uit de jaren zestig. Natuurlijk knallen we ook wat Northern Soul maar is er ook aandacht voor Deep Soul en popcorn. In de laatste categorie past deze van Jimmy Beaumont. Een heel leuk plaatje dat ik erg goedkoop als een bonus krijg bij een bestelling in de zomer van 2020. Hij smaakt nog altijd als vanouds!

2021: Plastic Man - The Real Thing (1973)
Eerder in 2021 heb ik mezelf voorgenomen om een paar 'big wants' binnen te halen. Niet zozeer uit de Blauwe Bak, maar 'algemene' singles. Zo bemachtig ik begin 2021 zowel 'See Emily Play' van Pink Floyd als 'Back Home' van Cuby + Blizzards. Eind 2021 speelt dit ook nog steeds als ik me bedenk dat ik al jaren mijn exemplaar van 'Plastic Man' kwijt ben. En dat is, volgens mijn herinnering, een ontzettend geinig plaatje. Ik schaf de Duitse persing aan en dat moet vrijwel meteen de Week Spot worden. Ik geloof dat hij uit dezelfde partij komt als Billy Jones van vorige week. Vanmiddag heb ik vier singles van Blue Mink terug gekregen die ik in de jaren negentig aan mijn zus had uitgeleend. 'Melting Pot', 'Good Morning Freedom' en 'Our World' heb ik inmiddels in andere uitgaven maar ik ben in het bijzonder blij om 'Count Me In' weer eens te hebben.

2022: All I Wanna Do Is Save You - Irma Thomas (1972)
In 2022 ben ik nog volop bezig met 'The 2022 Collection' en draai ik in de show van 26 november uitsluitend platenlabels die met een S beginnen. Daaronder valt ook Soul 4 Real en middels het bericht van een dag eerder leer ik dat Soul 4 Real dan pas haar eerste elpee heeft uitgebracht en dat ik deze volledig heb ontvangen als mp3-tjes voor promotiedoeleinden. Overigens denk ik dat de nieuwste Detroit-EP's laat schieten, de andere komen immers nauwelijks aan bod in mijn shows. Met Irma Thomas ligt dat anders: 'All I Wanna Do Is Save You' is een groots nummer dat bijna een halve eeuw op de plank blijft liggen. In 2022 verschijnt het dan voor het eerst op vinyl via Soul 4 Real.

2023: The Cat Walk - The Village Soul Choir (1970)
Een jaar geleden ben ik eigenlijk wel klaar met 'The 2023 Collection' en besluit de Engelse persingen als thema te nemen voor een show. Daar hoort een Week Spot bij op een Engelse persing en daar hoef ik niet lang over na te denken. The Village Soul Choir is spotgoedkoop bij een Engelse maat. Hoewel het mee gaat als kassakoopje maakt de plaat grote indruk op mij en blijft me tot op de dag van vandaag fascineren.

Honderd achteruit: Led Zeppelin

'Het is een komen en gaan van rubrieken op Soul-xotica'. Met die woorden begin ik op 14 september 2022 met de 'Honderd achteruit'. Ik heb het vervolgens over het 'Raddraaien' maar schrijf in de laatste regels van de alinea een paar legendarische woorden: 'k pak de Gele Bak Top 100 van dit jaar en ga terug rekenen: Van nummer 2 naar 100. Ik weet niet of ik het voor elkaar krijg om de gehele Top 100 op deze manier te doen maar ik ga een dappere poging ondernemen'. En zie daar.... twee jaar en ruim twee maanden later heb ik de gehele Top 100 volbracht. Ik moet erbij zeggen dat de serie wel eens een paar maanden stil heeft gelegen vanwege een overdaad aan de 'Singles round-up' en andere belevenissen maar het valt niets tegen van mezelf. Vandaag besluit ik de 'Honderd achteruit' over 2022 met de nummer 100. We kennen ongetwijfeld allemaal het verhaal van Led Zeppelin en dus kijk ik vanavond liever naar de invloed van de band op mijn leven tot dusver. Omdat ik intussen al twee verse Gele Bak Top 100-lijsten heb, ga ik volgende week verder met 'Honderd achteruit 23' en 'Honderd achteruit 23-24' als een band of artiest in beide lijsten staat. Vandaag in de schijnwerpers: 'Black Dog' van Led Zeppelin uit 1971. 

Hoewel de langspeelplaat al sinds de jaren vijftig bestaat, is het als creatief product binnen de popmuziek nét ingeburgerd in 1969. In de eerste helft van de jaren zestig zijn het nog die grote dingen voor de echte fans met een flinke portemonnee en in Engeland verschijnt een album van Cliff Richard of The Shadows al snel als een serie EP's. Bob Dylan smeert 'Blonde On Blonde' in 1966 uit over twee elpees en een jaar later maakt The Beatles 'Sergeant Pepper', het eerste Beatles-album zonder een single. Als Led Zeppelin in 1969 van start gaat, is de band erg duidelijk: Het wil enkel albums uitbrengen en beslist geen singles. Platenmaatschappij Atlantic probeert het een paar keer maar steeds weer wordt het gedwongen om de singles terug te halen. Het geldt niet voor buitenlandse distributiedeals waardoor Led Zeppelin in Nederland een rijtje hits heeft, maar de band walgt openlijk van de single-knip van bijvoorbeeld 'Whole Lotta Love'. Pas in 1975 brengt de band zélf haar eerste single uit, 'Trampled Under Foot', op het Swan Song-label. 'Black Dog' is oorspronkelijk geen single en dus ook geen hit in Engeland. Als in 2007 de downloads worden toegelaten, noteert het 119 als piekpositie. In Amerika schopt de single het tot 15 in de Billboard en bij ons is 22 het hoogst haalbare voor de single.

Ik moet in het begin van mijn leven weinig hebben van Led Zeppelin. Het is pas rond mijn twintigste dat ik 'Stairway To Heaven' ga waarderen dankzij een 'Rock Ballads'-cd en voor die tijd heb ik 'Whole Lotta Love' en 'Bron-Y-Aur Stomp' op single gevonden. Het is met name dankzij vrienden in Sneek in 1997 en ook de Friese broers (uit 'Het zilveren goud') dat ik in Engeland het debuut van Led Zeppelin op cd aanschaf. Kort daarop vind ik eveneens in Mossley het derde album van Led Zeppelin. Eind 1998 heb ik overigens al de vierde op cassette gevonden en dat betekent mijn introductie tot 'Black Dog' en de andere fijne nummers op het album. In 2000 heb ik de albums compleet op vinyl vanaf de eerste tot en met 'Houses Of The Holy'. Ik heb de 'Remasters' -cd op cassette en deze vergezelt me onder andere tijdens de 'Monstertocht' naar Mossley (vooral op de terugweg tussen Leeds en York na de verrukkelijke curry-maaltijd). Tot mijn grote verrassing heeft Harrie in Tuk 'In Through The Outdoor' in zijn kast staan tussen de Hollands Venetië Band en ander triest repertoire. Bij mijn volgende kostadres confisqueer de Nederlandse persing van de derde, gezien mijn oude Engelse redelijk veel slijtage begint te vertonen. Wat Led Zeppelin betreft heb ik de elpees echt bijeen gescharreld. Op het gebied van de singles blijft 'Black Dog' de grote afwezige, hoewel ik 'D'yer Maker' ook nog eens moet zien te vinden voor een redelijke prijs.

Dan is het eind 2021 en ben ik kind aan huis bij het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. Daar kom ik mijn eerste 'Black Dog' tegen maar die is stevig mishandeld door de eerste eigenaar. Bij mijn eerste platenstrooptocht van 2023 vind ik een iets beter exemplaar in Assen, maar het is vanwege de slechte staat van de eerste dat de plaat het slechts tot 100 heeft geschopt in de Gele Bak Top 100.

Ik denk dat dit het laatste bericht is geweest voor vandaag. Eens kijken of we morgen een platenzaak gaan bereiken want daar bewaar ik het extra bericht voor. Anders ga ik morgen verder met het Week Spot Kwartet.

Honderd achteruit: Amy Grant

Aanvankelijk zou het idee zijn dat ik vandaag een snipperdag heb. Als ik woensdag even op het bezorgschema van vrijdag kijk, zie ik dat het blanco is achter mijn naam. Huh? Dat is vreemd. Ik vraag tegen de avond een collega en deze is minstens zo verbaasd. Ik heb gisteravond uit eigen beweging mijn voorvrouw gevraagd en, ja, ze had me vandaag willen bellen met de mededeling dat ik vrij ben. Nu kan ik donderdagavond al wilde plannen maken voor deze vrijdag. Dan is het halverwege de avond als ik plots een vreemde draai maak met mijn lichaam en, ja hoor, aan de linkerzijkant schiet het me weer eens in de rug. Ik heb me zojuist ziek gemeld want van de ambitieuze plannen gaat niets meer terecht komen. De plannen zijn het kopen van platen in Leeuwarden of Zwolle, daar ben ik het nog niet over eens. Wellicht als ik me morgen iets beter voel dat ik nog even naar Zwolle ga. Leeuwarden hou ik liever voor een donderdag. Ik heb twee of drie berichten 'gereserveerd' voor de verzamelwoede maar kan nu net zo goed verder gaan met de 'Honderd achteruit'. Vandaag de nummer 99 uit de Gele Bak Top 100 van 2022: 'Baby Baby' van Amy Grant uit 1991.

In 1996-97 hou ik mezelf enige tijd op in de Youth For Christ. De koffiebar in Sneek biedt ook ruimte aan de gospel-cd-speciaalzaak. Deze opereert aanvankelijk vanuit huis en ik ben in de begintijd eens bij hem geweest. Ik heb natuurlijk niets van mijn gading kunnen vinden want cd's doe ik in die tijd nog niet en bovendien is alles nieuw en onbekend voor mij. Hoewel we hervormd worden opgevoed (in het noorden van het land is dat 'light' in tegenstelling tot het zuiden) en 'heit' geestelijke platen koopt, hoeven we niet zo nodig naar de EO te luisteren. Het uurtje gospel van de NCRV op zaterdagochtend is ook verwaarloosbaar, hoewel ik daar wel voor het eerst de naam van Amy Grant hoor vallen. In 1996 is het DC Talk dat getipt wordt voor de top met hun single 'Jesus Freak', maar verder dan de Tipparade komt het niet. Dan is er natuurlijk nog Sixpence dat een gigantische hit heeft met 'Kiss Me', dat heet voluit Sixpence None The Richer en is voorheen (en later opnieuw) een pure gospelrock band. Zo gebeurt het vaker dat een gospelartiest doorsijpelt naar de reguliere hitparade en in 1991 is dat het geval met Amy Grant.

Komende maandag staan er 64 kaarsjes op de taart van Amy Lee Grant. Ze wordt geboren in Augusta in Georgia maar de familie Grant zetelt zich in Nashville in 1967. Haar opa is A.M. Burton, een bekende Amerikaanse filantroop. Ze betuigt haar respect voor de familie door actief te worden binnen de kerk en later in haar leven eveneens werk voor goede doelen te verrichten. In 1976 schrijft ze haar eerste liedje en treedt ze voor het eerst op. Ze maakt een demo-cassette van het liedje dat via haar ouders terecht komt bij het Word-label. Vijf dagen voor haar zestiende verjaardag krijgt ze een contract aangeboden. Brown Bannister produceert haar titelloze debuut in 1977 alsook de volgende tien albums. In 1979 brengt ze het album 'My Father's Eyes' uit en ontmoet Gary Chapman die het titelnummer heeft geschreven. Het zal haar eerste echtgenoot worden. In 1982 beleeft ze een Amerikaanse doorbraak met het liedje 'El Shaddai'. Het album 'Age To Age' is het eerste christelijke album van een solo-artiest dat goud wordt en twee jaar later de eerste gospelplaat dat platina krijgt toegekend.

In 1985 staat Amy Grant bekend als 'The Queen Of Christian Pop'. Het album 'Unguarded' uit dat jaar heeft nog een reli-tic maar in de daaropvolgende jaren zal ze steeds meer 'mainstream' worden. Grant heeft de ambitie om als eerste christelijke zangeres ook voor het grote publiek door te breken. Een duet met Chicago-zanger Peter Cetera zal daarbij van pas komen. In 1991 brengt ze 'Heart In Motion' uit en opeens is er geen spoor meer van het evangelie te vinden. 'Baby Baby' wordt een knaller van een hit. In Amerika staat het op nummer 1, in Engeland strandt het op 2. Ik heb altijd gedacht dat het in ons land in de top twintig zou hebben gestaan, maar volgens de Top 40 is 31 de hoogste plek. Ik moet het drie keer controleren want de plaat klimt in drie weken gestaag naar 31 en is de volgende week opeens niet meer in de lijst te vinden. Ik meende altijd dat het ergens rond de 17e plek terecht was gekomen.

In de nieuwe eeuw keert Grant terug in de gospelmuziek. Toch lijkt ze muzikaal niet meer heel erg actief te zijn want haar meest recente reguliere album stamt uit 2013. In 2016 verschijnt haar vijfde kerstalbum 'Tennessee Christmas' en dat is voorlopig haar laatste album. In 2018 heeft ze een single uitgebracht, 'Say It With A Kiss', dat niet op een album voor komt.

Week Spot: Babe Ruth

De afgelopen periode is het een hutspot geweest voor wat betreft de speellijsten van 'Do The 45'. Releases uit Japan en Europa dwars door elkaar heen met heel zelden een 'original' uit Amerika. Komende zaterdag wil ik echter weer eens een 'old school' aflevering doen met zoveel mogelijk Amerikaanse 'originals' uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. Buiten de 'Vinyl Summer Spirit' om heb ik de koffers de afgelopen maanden nauwelijks aangeraakt. Of het moet zijn voor het Week Spot Kwartet. Komende zaterdag vooral veel platen die ik vóór 2024 heb gekocht en hopelijk weer een aantal die ik al in jaren niet meer heb gedraaid. Daar hoort ook een Amerikaanse 'original' als Week Spot bij. Aanvankelijk laat ik mijn oog vallen op Madeline Bell, maar daar heb ik een jaar en een week geleden al eens een Week Spot van gehad. Dan kijk ik toch even bij de nieuwe aanwinsten en dan is het besluit snel genomen. Het is tijd om mezelf eens onder te dompelen in een band waarvan ik hopelijk binnenkort alle albums ken. Wat ik tot dusver heb gehoord heeft zeer zeker mijn interesse. De Week Spot is deze week voor 'Elusive' van Babe Ruth uit 1975. Op de Amerikaanse persing is dat de volledige albumversie van vijf minuten, in Engeland is deze ingekort tot drie minuten.

George Herman Ruth wordt geboren op 6 februari 1895 in de stad Baltimore. Op 16 augustus 1948 verlaat hij het leven als hij pas 53 jaar is. Hij heeft dan een gevecht geleverd tegen kanker maar wilde zelfs op aanraden van medici niet 'rustig aan' doen en voelde zijn plicht in 1946 om Amerikaanse troepen te bezoeken. Ruth wordt dan al beschouwd als de grootste sportman van Amerika. Hij speelt gedurende 22 seizoenen (van 1914 tot en met 1935) in de Major League Baseball en verwerft vooral faam als 'outfielder' bij de New York Yankees. Babe Ruth is door de jaren heen net zo'n icoon geworden als Muhammed Ali.

In de jaren zeventig komt in het Engelse Hatfield in het graafschap Hertfordshire een band bijeen welke zich in 1972 zal vernoemen naar de legendarische honkbalspeler. Alan Shacklock heeft eerder in zijn loopbaan in de band van Chris Farlowe gespeeld maar richt zijn eigen band op als hij fris van de Royal Academy Of Music komt. David Hewitt is de bassist, Dave Punshon de pianist en Dick Powell de drummer. Als frontvrouw heeft de band Jenny Haan. De band noemt zich dan Shacklock en krijgt een contract bij Harvest. In 1972 wordt de naam Babe Ruth voorgesteld en dat maakt het voor de band ineens een stuk gemakkelijker in Amerika. 'First Base' verschijnt in 1972 op de beide continenten. Ed Spevock volgt in 1973 Powell op als drummer en de band is gedurende dat jaar tweemaal te gast bij de Old Grey Whistle Test. De bandleden overleven ternauwernood een verkeersongeluk als ze terug komen van een optreden in Liverpool. 'Amar Caballero' is het tweede album van Babe Ruth en verschijnt in 1973. In het daaropvolgende jaar neemt Steve Gurl de rol over van Holmes en treedt de groep opnieuw op tijdens de Old Grey Whistle Test. Ik kan de reden niet achterhalen maar Babe Ruth wordt dan in de ban gedaan bij de BBC, maar dat wordt een jaar later ongedaan gemaakt.

In 1975 maakt de band twee albums, 'Babe Ruth' en 'Stealin' Home'. Op de laatste staat 'Elusive' dat eerst in Amerika op single wordt uitgebracht en pas in 1976 in Engeland. De Amerikaanse single vindt gretig aftrek bij de Northern Soul-dj's en 'Elusive' wordt een grote hit in The Casino in Wigan. Met Shacklock in de gelederen heeft Babe Ruth vanaf het eerste begin al een uniek geluid te pakken. Het is een begenadigd gitarist welke even gemakkelijk een flamenco kan spelen of een poepje latin kan toevoegen aan zijn rockmuziek. Zijn nummer 'The Mexican' is een legendarisch nummer dat vooral veel genoemd zal worden in de hiphop in de jaren tachtig en het is populair bij breakdansers uit die tijd. Met 'Elusive' is de band zelfs helemaal op de latin disco toer gegaan. Muzikaal is het te vergelijken met Barrabas van een jaar eerder. De albumversie heeft zelfs een gitaarsolo welke in de Engelse single-edit is weggelaten. Met of zonder de gitaarsolo, het is vooral de 'killer groove' die maakt dat het nummer tot op de dag van heden een favoriet is op de dansvloer in Engeland en ver daar buiten.

Na 'Stealin' Home' houden de originele leden het voor gezien en maakt Steve Gurl samen met Bernie Marsden, Ellie Hope, Ray Knott en Simon Lambeth nog één album. Daarna ligt Babe Ruth definitief uit elkaar. In 2002 besluiten Haan, Spevock, Hewitt, Shacklock en Punshon Babe Ruth nieuw leven in te blazen en zo bestaat het inmiddels alweer 22 jaar. 'Que Pasa' verschijnt na zeven jaar in 2009 op cd. De informatie van Wikipedia reikt echter niet verder dan 2014.

Honderd achteruit: Joan Armatrading

Het is best een beetje overdreven als ik het schrijf in het 'Week Spot Kwartet'. Herinnert de 'Honderd achteruit' me nog aan de lockdowns van de afgelopen jaren. Okay, in de Top 100 van 2022 staan natuurlijk singles die ik in september 2021 heb gekocht maar als ik naar de laatste platen in de Top 100 kijk, dan is die periode wel afgesloten. Neem de nummer 98 van vandaag. Dat herinnert me aan mijn 47e verjaardag. Het moment dat ik bij 'de buren' aan de koffie met appelgebak ben en het telefoontje van mijn moeder krijg. Het zal achteraf de laatste verjaardag zijn waarop ik dit telefoontje kan verwachten. Broer is doorgaans de tweede die me belt maar ook deze kan ik weg strepen. Met andere woorden: Telefonisch kan het deze verjaardag wel eens heel stil worden? In 2022 trakteer ik mezelf 's middags op een zwik singles van de kringloopwinkel in Hoogeveen en Joan zit eveneens in deze partij. Vanavond de nummer 98 uit de Top 100 over de platen uit 2021-22: 'Me, Myself, I' van Joan Armatrading uit 1980.

Het gebeurt niet vaak dat ik de 'Honderd achteruit' kan besluiten met actueel nieuws maar het gaat me vandaag lukken! Joan Anita Barbara Armatrading wordt geboren op 9 december 1950. Haar wieg staat in Basseterre, de grootste stad in Saint Kitts And Nevis, een eiland dat van 1882 tot 1983 onder Engels bestuur valt. Haar ouders verhuizen met de twee oudste zoons in 1954 naar Engeland, de kleine Joan wordt tijdelijk opgevoed door haar grootmoeder op het eiland Antigua. In 1958 voegt Joan zich bij de rest van de familie welke dan onderdak heeft gevonden in Brookfields in de omgeving van Birmingham. Joan's vader is gitarist geweest in een band maar verbiedt zijn kinderen om aan zijn instrument te komen. Haar moeder heeft een oude piano gekocht als meubelstuk en Joan begint met piano spelen en het schrijven van limericks. Als zestienjarige maakt ze haar debuut op de universiteit waar haar broer studeert. Ze zingt dan louter eigen liedjes en op speciaal verzoek doet ze haar uitvoering van 'Sound Of Silence' van Simon & Garfunkel. Armatrading gaat op haar vijftiende van school om de familie te onderhouden. Haar eerste kantoorbaantje raakt ze al snel kwijt als ze drukker lijkt te zijn met het gitaar spelen in de pauzes dan dat er letters op papier komen. In 1968 voegt ze zich bij een reizende productie van de musical 'Hair' en ontmoet Pam Nestor. Zij is een tekstschrijver en verantwoordelijk voor het merendeel van de nummers op Joan's debuutalbum 'Whatever's For Us' in 1972. Toch besluit Cube vooral de credit te geven aan Joan waarna Nestor de benen neemt.

Joan doet een sessie voor John Peel in 1973 waarbij ze alle instrumenten zelf speelt. Twee jaar later keert ze terug met onder andere Snowy White in haar band. Cube vindt het lastig om het album te promoten maar dan komt er hulp van A&M. Dat heeft een distributiedeal in Amerika en in 1975 kan Joan gewoon bij A&M tekenen voor een wereldwijd contract. 'Back To The Night' uit 1975 verkoopt ietsje beter dan het debuut maar het echte succes volgt een jaar later als het titelloze album uit komt. 'Love And Affection' is een succesvolle single van het album. Daarna raakt Joan al snel weer uit de mode als de popmuziek liever een 'stevige' sound heeft. In 1980 verschijnt het album 'Me, Myself, I' en dat is meer een rock georiënteerd album dat zorgt voor fraaie verkoopcijfers. In ons land scoort ze haar enige hit met 'Rosie', maar het titelnummer is zeer succesvol in Engeland. In Engeland schopt het tot een 21e plek in de top 75 waar 'Rosie' bij 49 is blijven steken. In Nederland strandt het in de Tipparade (nummer 38 in de Nationale Hitparade) waar 'Rosie' goed is voor de top 20.

Het is met name een jaar of vijfentwintig geleden dat ik heb geprobeerd me te verdiepen in Joan Armatrading. Ik neem zelfs het album 'The Shouting Stage' mee vanuit Mossley! Ik leer rond deze tijd ook 'Love And Affection' kennen. Toch is het nooit veel verder gekomen dan dat.  Op Manfred Mann's Earth Band's album 'Nightingales And Bombers' staat het nummer 'Visionary Mountain' van Armatrading's debuutalbum. Dat komt jaren later nog eens voorbij in een 'Laid(back) Night Show' van ondergetekende. Verder moet ik bekennen dat ik het vooral hou bij de singles van Joan, hoewel ik op een ene of andere manier wel een enorm respect voel voor de zangeres.

En nu dan de actualiteit? Komende vrijdag verschijnt haar eenentwintigste album: 'How Did This Happen And What Does It Now Mean'. Het eerste album in ruim drie jaar en er wordt nu al reikhalzend naar uit gekeken. Ook ik zal voor de gelegenheid het album eens een luisterbeurt geven. Is de 'Honderd achteruit' wellicht toch nog ergens goed voor geweest?

Het zilveren goud: 1999 deel X

De kaartenbakken staan onder een dikke laag stof in de hoek van de kamer. Geïnspireerd door mijn oudste broer leg ik ook een kaartsysteem aan voor mij platen. De andere broer doet iets soortgelijks met spelers van SC Heerenveen, maar dat is een ander verhaal. In de zomer van 1994 komt het klad erin met het bijhouden van de nieuw aangeschafte singles. Het is tien jaar geleden als ik besluit weer iets te gaan doen met deze kaartenbakken en dan is het idee om tot en met 2019 een kwart eeuw terug in de tijd te gaan met de singles die ik toen heb gekocht. Inmiddels is het 2024 en de serie loopt gewoon door. Eens per twee of drie jaar ga ik er even goed voor zitten en probeer aan de hand van herinneringen de kaartenbak voort te zetten. Dan uiteraard met de platen die nu in de bakken staan want ik 'mis' behoorlijk wat. De afgelopen twee jaar heb ik het gehad over de krakersavonturen in Amsterdam en aansluitend de periode in Engeland. Vijfentwintig jaar geleden ben ik net een maand terug uit Engeland en woon in De Bilt. Daar zal ook dit verhaal vooral over gaan. De blues met de uitkering en een paar zeer welkome uitstapjes met een Woodstock-maat. De singles zijn van december 1999 maar dat mag de pret niet drukken!

Zoals ik vorige maand al heb geschreven voelt De Bilt aan als een koude douche. Van een oude katoenspinnerij met hagelnieuwe kamers in een prachtige heuvelachtige omgeving zit ik nu opeens ingeblikt in De Bilt. Pal tegen Utrecht aan en bij iedere fietstocht bots ik tegen een snelweg op. Ook qua gemeenschap is het anders dan in De Bilt. De coördinator woont niet in het pand, de chauffeur en nog een medewerker wonen boven de meubelwinkel en de coördinator van Bilthoven woont bij ons in. Ik weet zijn volledige naam nog te herinneren maar ga geen aandacht aan hem schenken. Ik noem hem daarom Fred. Fred is iemand die de wereld wil veranderen en heeft besloten om te beginnen in De Bilt. Fred is gewoon een medewerker in De Bilt maar zijn wil is wet in het huis boven de winkel. Niemand durft tegen hem in te gaan, maar dan...? Dan verschijnt Gerrit ten tonele. Ook een idealistische hippie maar ook iemand die zich niet de les laat lezen door de eerste de beste vent. De woongemeenschap is tegen het aanvragen van een uitkering? Niet helemaal waar want het is de stelling van Fred. Hij heeft dan ook de verkoopweek geopperd en met deze belofte ben ik naar De Bilt gekomen. Eenmaal in De Bilt heb ik vooral te maken met de boekhouder. Hij hoeft geen naam te hebben want er is maar eentje. Deze wil niks weten van een verkoopweek en staat erop dat ik een uitkering ga aanvragen. Dan moet ik op gesprek komen bij de sociale dienst in Bilthoven. Dat verloopt niet soepel, om het zachtjes uit te drukken.

Er wordt me medegedeeld dat ik actief naar betaald werk moet solliciteren en tenminste drie brieven per maand moet tonen. 'Ja maar, daar heb ik geen tijd voor want ik ben aan het werk'. Dan heb je geen recht op uitkering. 'Jawel, want het is onbetaald werk'. Hoeveel uren? Veertig uren? Dat is teveel. Je mag maximaal vierentwintig uur per week vrijwilligerswerk doen voor een uitkering en moet daarnaast solliciteren voor de overige zestien uren. Wat ik ook probeer, ze heeft me compleet klem gezet. Uiteindelijk weet ik wel een uitkering los te peuteren. Na twee maanden is de schuld afbetaald en kan ik weer terug het idealisme in? Dacht het niet want de boekhouder dreigt met onmiddellijke uitzetting als ik mijn uitkering stop zet. Ik ben er gewoon ingeluisd. Intussen lijdt de sfeer in de woongemeenschap hier flink onder en ik heb met name een paar aanvaringen met Fred. Als de kerst in zicht komt, wil iedereen weten waar we naartoe gaan. Ik ga naar mijn ouders en kom pas in het nieuwe jaar terug. Fred zegt ook plannen te hebben. Als hij echter op eerste kerstdag nog altijd rondloopt in De Bilt krijgt de rest een aanvaring met hem (nadat deze al stevig hebben gedronken en dan opeens wél durven!). Met andere woorden: Als ik in het nieuwe jaar terug kom in De Bilt zit Fred al ergens anders boventonen te zingen. Dat maakt De Bilt ietsje aangenamer voor mij, maar het zal niet overhouden.

Vianen is niet ver vanaf De Bilt en het betekent dat ik praktisch buren ben geworden van Des. Ik heb hem in 1998 leren kennen op het Woodstock-festival als hij met een Solex van Vianen naar Steenwijkerwold is gereden om Armand te zien. Hij blijft pitten in de caravan. De volgende ochtend ontmoet ik Kees en Des is verantwoordelijk voor het contact met de Friese broers. In 1999 rijden we in Des' ambulance naar Duitsland voor de zonsverduistering. Nu woont hij dus slechts een paar kilometer verderop en ik ontmoet hem vaak in deze eerste weken. Zo gaan we eens op een vrijdagavond naar een concert in Nieuwegein maar zullen we op een zaterdagavond samen naar een feestje in Bilthoven. Des heeft dan inmiddels een Puch met hoog stuur uit de jaren zestig en ik moet achterop. Moet? Tja, ik heb geen andere keuze maar ik vind het doodeng. We wandelen ook een zondagmiddag bij Fort Rhijnauwen in Bunnik bij de jeugdherberg waar ik in 1994 'Een midweek op eigen benen' heb gevierd en dit jaar in april opnieuw ben geweest. En ik heb al stiekem een plannetje voor rond mijn verjaardag in 2025.

Dat zijn kleine lichtpuntjes in verder toch een grijze en mistige tijd. Ik mis Mossley en met name hond Sadie, maar aan de andere kant: Ik ben op doorreis want ik hoop volgend jaar naar Polen te trekken. Ik ben enkel in De Bilt om de schuld bij de Rabobank in te lossen. Althans, dat is het plan.

3215 To You - Brainbox (NL, Imperial, 1970)
3216 Suzanne - Leonard Cohen (Duitsland, CBS, 1968, re: 1972)
3217 White Room - Cream (US, Atco, 1968)
3218 Bless My Soles - Terry Gibbs (Zweden, EmArcy, 1957)
3219 The Wind Cries Mary - The Jimi Hendrix Experience (UK, Track, 1967)
3220 Love Story - Jethro Tull (Frankrijk, Fontana, 1968)
3221 Bourée - Jethro Tull (Frankrijk, Island, 1969)

Hoewel ik meteen op de eerste dag het debuutalbum van Chase uit de elpees vis, is het qua singles bedroevend aan wat er in de winkel staat in De Bilt. Dan ontdek ik het 'magazijn'. Daar zijn de 'verzamelstukken' die nog eens een etalageverkoop moeten vormen. Daar liggen ook de 'waardevolle' singles. Bovenstaande singles komen uit dat magazijn en volgende maand krijgen jullie er nog zeven. Leonard Cohen is vooral om 'Bird On The Wire' op een single te hebben want 'Suzanne' heb ik al met 'So Long Marianne' op de flip. Cream zal ik in mei of juni in de Duitse persing vinden met fotohoes. Jimi Hendrix heb ik een paar jaar geleden nog in de Duitse met fotohoes op de kop getikt. Volgende maand een paar meer 'rare' Franse persingen. Ik ben in 1999 een en al hippie, dat kunnen jullie aan de singles wel zien?

Week Spot Kwartet: week 46

Het begint meer op een ritueel te lijken dan dat het een traditie is, maar het is iets dat ik wel in stand wil houden zolang het weer het toe laat. Ik heb het over een eindje wandelen op zondagmiddag. Vanmiddag is het niet echt aantrekkelijk om eruit te gaan maar als ik de Buienradar heb gecheckt, blijkt dat het tussen vier en vijf toch even droog gaat zijn in Uffelte. Ik heb geen grote ambities. Gewoon het blokje De Woerthe, de Holtweg en dan oversteken via de Postweg naar de Winkelsteeg. Als je een beetje doorloopt kun je het in een half uurtje doen. Ik heb een paar kleine drupjes gehad maar als ik goed en wel thuis ben gaat het luik daarboven weer wagenwijd open. Het is de zesde zondag op rij dat ik heb gelopen. Komende zondag zou ik met mijn zus en zwager gaan lopen maar dan moet het wel beter weer zijn dan dat nu wordt voorspeld. Anders blijft het wandelen erbij en ga ik in IJlst een hapje eten. Morgen zal het vrijwel droog zijn en daar ben ik blij om. Ik heb nog een tas met post welke nodig weg moet. Dat is er zaterdag niet van gekomen. Vandaar dat jullie vanavond één bericht van me krijgen, de schade haal ik komende week wel in. Hierbij de Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2020: Never Gonna Stop - The Regime (2020)
Voorlopig brengt het Week Spot Kwartet me nog geregeld terug bij de lockdowns. Nog drie nummers in de 'Honderd achteruit' en dan kan ik me gaan richten op de jaren 2022 tot en met 2024. Met het Kwartet is het opeens weer november 2020. De mondkapjes zijn zojuist verplicht geworden en dit alles om erger te voorkomen. Dat haalt natuurlijk helemaal niets uit en in december gaat Nederland weer op slot. Voor mij zijn er een paar muzikale lichtpuntjes die de tijd draaglijk maken en The Regime is daar eentje van. Let wel: Ik heb hiervoor alleen Melvin Brown & James Matthews tweedehands gekocht op het Izipho Soul-label. 'Never Gonna Stop' slaat in als een bom bij mij en het is de eerste hagelnieuwe Izipho die ik aanschaf. De rest is geschiedenis? Ik heb wel eens een release overgeslagen maar ik zou inmiddels een koffertje kunnen vullen met Izipho's. Vorig jaar is 'Be A Lover', de opvolger van 'Never Gonna Stop', eveneens verschenen bij Izipho. Geen slecht nummer maar het is geen 'Never Gonna Stop'. Of wellicht dat dit plaatje nog een extra lading mee krijgt vanwege de bizarre tijd van november 2020.

2021: Win Your Love - Billy Jones (1975)
'Onze' Billy Jones is in de jaren zeventig lid van Oscar Harris' Twinkle Stars en maakt ook een aantal eigen platen. 'Funky Monkey Monkey' zit sinds jaar en dag in de Blauwe Bak en rond november 2021 koop ik ook 'We Want Peace'. Omdat deze single niet bepaald in een goede staat is, ga ik een beetje rondsnuffelen. Jaren later vind ik een beter exemplaar. Bij de zoektocht kijk ik uiteraard ook even of nog iemand 'Keep Holding On' of 'Win Your Love' voor twee kwartjes heeft. Helaas, op Marktplaats zijn ze ook bewust van de hoge prijzen die vanuit Engeland worden betaald voor de twee singles. 'Keep Holding On' vind ik overigens maar een matige cover van Ace Spectrum en ik ben al gelukkig genoeg met het origineel. 'Win Your Love' is een prachtplaat maar ook aan de prijs. Ik hik een beetje en besluit dan toch maar eens een paar tientjes te investeren in deze single. De plaat is binnen een week de kersverse Week Spot.

2022: Picture Me Gone - Madeline Bell (1966)
Ik denk dat ik twee jaar geleden nog bezig ben met 'The 2022 Collection'. Ik begin dan immers pas in oktober. Of is het toch onderdeel geweest van een jubileumshow? Ik weet het niet meer en heb geen zin om het op te zoeken. Klassieker Northern Soul dan dit gaat het vandaag niet worden. In de vroegste incarnatie van de Blauwe Bak heb ik de cover van Dave Berry staan, maar die is al jaren verhuisd naar de jaren zestig-bak. Madeline is niet heel erg duur in dit geval en mag dus alsnog.

2023: Falling Away - Les Imprimés (2023)
In juli heb ik een aflevering van 'Do The 45' gedaan met de Week Spots uit 2023-24. Een aantal van die singles heb ik nog steeds op een stapeltje liggen, hoewel Village Choir van volgende week de laatste is. Gisteravond wil ik de 'Week Spot Carousel' doen als ik plots Les Imprimés niet kan vinden. Niet een hele grote ramp omdat ik ook al de nieuwste van Morten in de show heb. Vanavond denk ik opeens aan het bewuste stapeltje en jawel... daar ligt-ie. Hoewel het een prachtige plaat is, moet ik bekennen dat ik meer van de opvolger 'Love & Flowers' ben gaan houden en ook de nieuwste mag er zijn. Ik blijf hem echter in de gaten houden!

Singles round-up: november 4

Meteen het deel met de nieuwe releases er achteraan. Ook omdat ik deze platen morgen wil draaien in 'Do The 45' en liever van tevoren een keuze maak tussen de favoriete kanten. In geval van de oudere opnames zijn dat de a-kanten of wellicht toch nog Jimmy Conwell in plaats van Richard Temple. Dan kan ik nu verder met de nieuwe releases. Hoe soulvol gaat deze aflevering worden? Tja, de Cheeba zou reggae moeten zijn en er zit ook een dancehall-single tussen. Om nog maar te zwijgen over de Japanse single want dit is méér pop maar wel ontzettend goed. Toch komen de platen zonder meer in de Blauwe Bak terecht en kunnen we ze met een beetje geluk over een paar weken treffen in de Blauwe Bak Top 100. Deze ga ik eind november samenstellen zodat ik meteen op 1 december kan aftrappen met een eerste deel. Nu dan de laatste vijf aanwinsten op het gebied van de nieuwe releases.

* Cheeba's Reggae Sound Boys- Scratch You Waa! (UK, Echo Chamber, 2024)
Het is gestoken in een aantrekkelijk 'die-cut'-hoesje welke rept over een 'Reggae 45 Series'. Zouden er meer delen uit komen? Enfin, ik heb de plaat niet beluisterd maar bestel de Cheeba-platen sowieso. De drums zijn echter genoeg B-Boy om het uit de reggae en in de alternatieve dance te brengen. Het is vooral een enthousiaste drummer met een doorlopende sample van een reggae-plaat waarvan 'uh-ah' uit alle hoeken en gaten van de koptelefoon lijkt te komen. Ik schat in dat het té progressief is voor menig reggae-liefhebber. 'Hotta Fire' is een loodzware dub re-edit van een bestaande plaat en zal beter passen bij menig reggae-dj. Ik blijf me verwonderen over zijn stijl en ook dit smaakt naar meer.

* Shonda English- There Wouldn't Be A Me (UK, Home Of The Good Groove, 2024)
Met blijdschap geven we kennis van de geboorte van... Home Of The Good Groove. Rod en ik hebben een aantal gezamenlijke vrienden en ook hij heeft besloten het te willen gaan proberen met vinyl-releases. Met Shonda English heeft hij meteen mijn aandacht want English is afkomstig uit de gospel. Inmiddels werkt ze als onafhankelijke artieste en heeft dus Rod uitgezocht om haar meest recente werk op vinyl uit te brengen. Optimisme en positiviteit gaat nooit vervelen en bij Shonda zijn we dan aan het goede adres. Het is een pure gospel waarin ze haar liefde voor God bezingt en dit alles in een frisse productie en met een 'powerhouse' van een stem. 'Feels Good' is meer een ballade en opnieuw opgedragen aan een man in de hemel. Hoewel positiviteit niet gaat vervelen is de a-kant wellicht ietsje té vrolijk voor veel oren en dan past deze ballade wellicht beter. Ik verwelkom Home Of The Good Groove met open armen. De sticker hebben we alvast!

* Night Owls- Got That Will (US, F Spot, 2024)
Night Owls is een band welke bestaat uit leden van The Aggrolites en The Lions en dan zitten we in de hoek van de reggae. Op deze single doen Gina Murrell en Ranking Joe mee. Soulzangers Herman Hitson en Lee Moss hebben het geschreven en dus zijn er aanknopingspunten voor de soul. Ik blijk Herman Hitson's originele versie te hebben. Zoals ik het zondag vaststel en ook nu weer, ik vind Gina's zang soulvol genoeg om de plaat toe te laten in de Blauwe Bak. Op de flip staat de dub-versie en dat is el een brug té ver voor 'Do The 45'.

* Opaz- To Be Loved (UK, Izipho Soul, 2024)
Ik weet niet wat de bedoeling is van Patrick met de 'plastic inners' maar die gaan bij mij meteen op de hoop plastic afval. Dit is overigens de enige single die niet afkomstig is van Juno. Ik heb deze rechtstreeks besteld bij Patrick van Izipho Soul. Opaz is Ray Hayden en hij is sinds 1992 actief op de plaat. Hij werkt mee op een plaat op het A&M-label maar kiest daarna voor zijn eigen platenmaatschappij. Afia Kimani is de zangeres op beide kanten van de plaat. 'To Be Loved' is een moderne take op de r&b van de jaren negentig en is opnieuw weer een staaltje positiviteit waar je niet tegen kunt zijn. 'Holding You Tight' is meer een ballade met een fraai arrangement en opnieuw de heerlijke stem van Afia. Eigenlijk vind ik dit de betere kant!

* Sucola- Japan Romantic Road (Japan, Kissing Fish, 2024)
Juno heeft de a-kant deze titel gegeven maar het lijkt eerder de beschrijving van de fotohoes. Ik moet dus op zoek naar iemand die Japans kent en die me van een betere titel kan voorzien. De b-kant heeft wel een Engelse titel meegekregen. De plaat is zeer gelimiteerd en krijgt qua beschrijving onder andere 'funk', 'soul' maar ook 'J-pop' mee. Sucola is zoals het lijkt een Japanse zangeres. Een duo. Ik zie opeens een hele kleine Engelse tekst in de hoek van de hoes maar deze is lastig te lezen. Het is atmosferische soulpop. Op Google wordt de foto gelinkt aan 'Romantic Blues' Ja, dat is dus de correcte titel. Weer een mysterie opgelost!

Singles round-up: november 3

Het is een paar weken geleden dat ik opeens een cadeautje krijg van mijn chef. Het is een pakketje dat klaarblijkelijk al sinds januari op me ligt te wachten in Meppel. Erg vreemd want we hebben in januari nog gezamenlijk chinees gegeten op de zaak. Enfin, ons postbedrijf doet tegenwoordig aan nieuwjaarsgeschenken voor de bezorgers. Dit jaar is het een pizzasnijder in de vorm van een fiets waarbij het voorwiel de pannenkoek moet snijden. Die komt waarschijnlijk naast de snijplank van jaren geleden in de kast te liggen. Ik eet thuis nooit pizza en als ik ze bestel zijn deze al gesneden. Het is best een aardig dingetje en dus mag die als decoratie op een kast. Ik wil de rest bijna weggooien als ik word herinnerd aan een tegoedbon. Deze kaart heeft een waarde van twintig euro en kan je inwisselen bij verschillende internetwinkels. Ik verzilver hem op Bol. Wat zal ik eens uitzoeken? Welnu, het knoopje van het muntenvak van mijn portemonnee is eraf gevallen waardoor het kleingeld nu los in mijn zakken zwerft. Ik heb laatst al rond gekeken voor een nieuwe portemonnee maar dat valt me tegen. Het is al snel leer en rond de vijfentwintig euro. Teveel geld voor iets dat geld moet bewaren. Dan zie ik de tegoedbon en besluit om maar een nieuwe leren billfold te kopen. Deze is vanmiddag gearriveerd en, hup, ook meteen negen singles van twee verschillende Juno-bestellingen. Met een onlangs ontvangen Izipho-release zijn dat tien singles. Een hoop voor één bericht en omdat ik eentje achter lig op schema krijgen jullie vanavond twee afleveringen van de 'Singles round-up'. Eerst vijf singles met oudere opnames en vervolgens vijf nieuwe releases. Ik begin letterlijk in de oudheid want de eerste is maar liefst 71 jaar oud!

* Little Esther- Cherry Wine (UK, Outta Sight, 1953, re: 2024)
Hoewel ik in de 'Singles round-up' geen onderscheid ga maken, zijn het twee verschillende Juno-bestellingen. De eerste is met de overige 'oldies' en de single van Shonda English uit de volgende aflevering. Ik heb deze bestelling bijna twee weken geleden geplaatst maar per ongeluk niet voor tracking gekozen. Daardoor heb ik even een angstig moment, zeker omdat Candi Staton inmiddels uitverkocht is. Ik heb afgelopen zondag opnieuw mijn mandje gevuld en krijg de volgende dag de melding dat Paypal de Cheeba-single blokkeert. Dat is namelijk een 'pre-order' waarvoor ik een maand geleden de toestemming heb gegeven om de betaling in orde te maken. Er zit niks anders op dan de single opnieuw te bestellen en dan neem ik ook de rest van het mandje mee. Dit is de 55e single uit de rhythm & blues-serie van Outta Sight. Little Esther is niemand minder dan Esther Phillips en hier zijn twee a-kanten van Federal-singles uit 1953. Ska is offbeat rhythm & blues en dat kun je goed horen in deze opnames. In 'Cherry Wine' stelt ze haar manlief voor de keuze want hij kan niet van de wijn afblijven. Het is stampende smerige rhythm & blues en met name in de brug klinkt het even erg rocksteady. Twee singles na 'Cherry Wine' verschijnt 'You Took My Love Too Fast', maar het is een periode waarin Esther soms wel tien per jaar maakt. Bobby Nunn vertolkt de mannelijke opponent maar wordt op de Outta Sight niet genoemd. Ik heb echter een voorkeur voor 'Cherry Wine'. De kant, niet het goedje!

* Miss Louistine- Con Me (UK, Kent Deep Soul, 1974, re: 2024)
'Con Me' is een compositie van Sam Dees samen met David Camon. Hij zet het zelf in 1974 op de tape maar dit wordt lange tijd niet uitgebracht. Hetzelfde geldt voor de uitvoering die Miss Louistine maakt voor het Aware-label. Wél zal 'Con Me' op de b-kant verschijnen van 'Oh Lovin' You' van The Paragons, welke ik weer in een stereo/mono-promo heb zonder 'Con Me'. Louistine is een zangeres uit Georgia die vooral in de jaren tachtig een aantal platen heeft opgenomen. In 'Con Me' is een zeer stijlvolle uitvoering verloren gegaan maar daarom des te meer de moeite waard voor Kent om deze via het Deep Soul-label uit te brengen. Op de flip staat Sam Dees' eigen versie van het nummer maar ook deze blijft op de plank liggen bij de platenmaatschappij. Verder kan ik melden dat Kent is afgestapt van de gladde hoesjes voor de Deep Soul-uitgaven?

* Richard Temple- That Beatin' Rhythm (UK, Mirwood, 1967, re: 2024)
Een hele echte Northern Soul-klassieker uit de REPRO-serie van Ace. 'That Beatin' Rhythm' is een grote hit in The Catacombs in Wolverhampton waar lange tijd wordt geloofd dat Richard Temple een 'cover-up' is omdat de club aan Temple Street zit. Maar nee, Richard heet echt Temple. De instrumentale versie staat op de keerzijde en dat is nóg meer een klassieker: 'Cigarette Ashes' van Jimmy Conwell. 'That Beatin' Rhythm' is dans nummer elfhonderd als er al een land bestaat van duizend dansen. Het is niet zo zeer dat er een nieuwe dansbeweging geleerd moet worden, het is meer de 'Listen To The Music' voor de dansvloer. Op de keerzijde het klassieke instrumentale nummer. Daar heb ik een verhaaltje bij! In de jaren 2012 en 2013 run ik mijn eigen Facebook-groep voor Northern Soul-liefhebbers: 'Upbeat Rare And Northern Soul'. Het verschil tussen 'mijn' groep en anderen is dat ik wél constructieve kritiek toelaat. Vindt je iets helemaal niks, zeg het dan vooral! Daarom wil ik geen artiesten in de groep hebben. Zo ontdek ik op een zeker moment dat iemand James Conwell heeft binnen gelaten en... jawel... het is Jimmy Conwell van 'Cigarette Ashes'. Ik heb hoogstpersoonlijk James Conwell (en ook Trade Martin) uit de groep gezet. Ik heb hem zelfs doorverwezen naar 'onze oude groep' waar 'Upbeat' een soort van reactie op is. Natuurlijk brengt dat wel de vraag op hoe democratisch de groep is (nou, niet dus!) en even later trek ik zelf de stekker eruit.

* Candi Staton- Can't Stop Being Your Fool (Spanje, Soul 4 Real, 1974, re: 2024)
Canzetta Maria Staton. Dat is haar echte naam. Eigenaresse van een stem die ik uit duizenden herken en waarvan ik soep lust. Voor Candi breekt in 1974 haar meest succesvolle periode aan als ze een contract tekent bij Warner Bros. Dat zal eventueel leiden naar 'Young Hearts Run Free' maar de eerste twee opnames voor het label blijven lange tijd onaangeroerd op de plank liggen. Wat hebben we gemist? Welnu, Candi met een nummer van 'Prince' Philip Mitchell. Dat is op papier Southern Soul op haar best. Wat heeft ze bezield om dit zo lang geheim te houden. Het nummer klinkt als een spreekwoordelijke klok en dan heb ik het niet alleen over de productie, maar ook als de jas van Mitchell welke Candi's markante stem zo goed past. Dit had gewoon een hit moeten zijn! De keerzijde heet 'You Bet Your Sweet Sweet Love' en is geproduceerd door Dave Crawford, de man die ook achter de knoppen zit bij 'Young Hearts' en haar uitvoering van 'Suspicious Minds'. Een prachtige country-ballade en ook zeer de moeite waard.

* The Valentinos- I've Got Love For You (Spanje, Soul 4 Real, ca. 1964, re: 2024)
De gebroeders Womack heeft in 1962 een grote hit gehad met 'Lookin' For A Love' en wil dat tijdens deze opnamesessie opnieuw bereiken. Sam Cooke is een producent en blaft hen toe: 'Jullie zingen alsof je in de kerk bent'. Cooke wil juist dat The Valentinos de gospel los laat en meer algemene rauwe soul gaat voortbrengen. De beide nummers zullen het echter niet schoppen tot een release en het is het geheugen van Friendly Womack welke maakt dat we nu alsnog van de opnames kunnen genieten. Hoewel het een simpel liefdesverhaaltje is, kun je de geestdrift van de gospel horen. Het is niet heel erg essentieel voor mijn hobby, maar ach... laten we Soul 4 Real een beetje steunen. Ik moet overigens ook niet vergeten om de laatste twee Detroit-EP's te bestellen.

Singles round-up: november 2

'Hoe gaat het met Gerrit?'. Nou, goed natuurlijk. 'Is dat echt zo?'. Nou, eh, ik geloof dat het wel eens lekkerder is gegaan. De gebeurtenis van vorige maand is me niet in de koude kleren gaan zitten, dat merk ik nu wel. We kijken op woensdagavond tegen een vrije donderdag aan met redelijk weer (zoals het lijkt), maar dan blijk ik opeens 'op' te zijn. Ik ga me eens wassen, iets dat broodnodig is, en hang daarna een beetje rond op Facebook. Ik heb ergens al een plannetje gehad voor Zwolle maar alweer in de ijskast gezet. Dan zie ik dat een oude 'maat' van me in Zwolle plaatjes gaat draaien. Ik ken hem nog uit de tijd dat ik geregeld in De Singel draai. Opeens is het plan klaar: Met bus en trein naar Zwolle, een uurtje bij Minstrel voor één boodschapje en dan een paar uurtjes dansen en genieten van muziek. Om kwart over twaalf gaat de laatste trein naar Meppel met aansluiting op de bus. De bus komt ten eerste een stuk later en ten tweede moet het een bocht om wegens wegwerkzaamheden. Bij het uitchecken in de bus kijk ik naar mijn saldo. Ah, eerst even geld toevoegen bij de automaat. Eentje is buiten werking en de andere weigert beide bankpassen. Het saldo is té laag om op de trein te stappen. Wat dan? Nou, dan maar naar de chinees voor mijn avondeten. Tot mijn vreugde zie ik dat de Action nog open is en haal negen bakjes voor de Gele Bak-collectie. Helaas dus vanavond geen 'Singles round-up' van een vangst uit Zwolle maar ik heb nog wel de singles van Baz liggen en dus doe ik die maar.

De laatste keer bij Peking, mijn favoriete chinees van Meppel, is met een bedrijfsuitje waarbij ik een ijskoud glas bier over mijn rug krijg. Het is vooral tijdens mijn 'crossdress'-uitstapjes in 2010 en 2011 dat ik zeer geregeld bij deze chinees kom. Met mijn 37e verjaardag heb ik hier kikkerbillen gegeten en dat zou ik nog wel eens willen hebben. Het staat niet op de kaart maar bij navraag blijkt dat dit kan worden geregeld. Kikkerbillen met bami en een 'bananenboot' na. Het is best feestelijk hoewel ik niets heb te vieren en eigenlijk een beetje baal dat ik niet naar Zwolle kan. Ik sta even na achten buiten bij de chinees en zou met heel hard rennen de bus van kwart over kunnen halen, maar dat doe ik niet. Ik duik De Kansel in voor een paar frisdrankjes en pak de bus om kwart over negen. Ik ben klokslag tien uur thuis. Nu dan de singles van Baz. Hij stuurt me vaak eens per jaar een pakketje toe, geregeld met een 'bestelling'. Hij vult daarna de singles aan . Ik heb al eens elpees met een poster gehad, maar ook een foto van hemzelf. Ditmaal zijn het drie 'bestellingen', een paar waar ik enthousiast op reageer als hij ze noemt en een paar ter aanvulling. Dat zijn dus de volgende acht singles.

* Joe Brown- Hey Mama (UK, Ammo, 1973)
Baz is in eerste instantie best enthousiast over deze single. Het Ammo-label heeft immers kwalitatief hoogstaande rock'n'roll uitgebracht in de jaren zeventig. Joe Brown is op zichzelf ook niet verkeerd. Hij heeft in 1961 een grote Engelse hit met 'A Picture Of You'. Hij is getrouwd met zangeres Vicki Brown en Sam Brown (van 'Stop' uit 1988) is de dochter. Terug naar Joe Brown. Baz gaat de plaat beluisteren terwijl we aan het chatten zijn en is aanvankelijk best hoopvol. Dan 'Oh, dit is verschrikkelijk. Die gaat in jouw pakket'. Geen woord Frans bij, Baz! Het is een sentimentele ballade die je bijna kunt uitknijpen en ome Joe klinkt niet op zijn paasbest. De b-kant heet 'Misty Mountain' en is door hemzelf geschreven en klinkt als een soort van Cat Stevens. Het is beter dan 'Hey Mama' maar zeker niet de parel in zijn repertoire.

* England Rugby World Cup Squad- Swing Low (UK, Columbia, 1991)
Hij heeft een handel in voetbalshirts en komt dus ook geregeld voetbalplaten tegen. Die zie ik dan weer terug in mijn pakketten. Alhoewel? Ditmaal is de bal niet rond maar ovaal, maar dat zal artistiek geen verschil maken. Het is een moderne cover van de traditional 'Swing Low Sweet Chariot' maar nu met de ritmische chant 'Run with the ball'. Charlie Skarbek heeft de leiding op de plaat en hem ken ik nog van Midnight Blue met de gelijknamige single met Louise Tucker uit 1982. Het is een aalgladde productie want, ja, het moet de hitparade in. Geen idee of het gelukt is. Bij mij komt die zeer zeker niet in de 'Eindstreep'.

* The England World Cup Squad- This Time (UK, England, 1982)
Dit 'zangkoor' heeft in 1970 'Question' van The Moody Blues van de eerste plek gehouden in de Engelse hitparade, maar je mag je oprecht afvragen of er zoveel gekke Engelsen zijn geweest die hun zuurverdiende geld in de wanstaltige single hebben gestoken. Natuurlijk is het een BBC-productie en dat is mede verantwoordelijk voor de hitlijsten op dat moment. In 1982 neemt het team het zekere voor het onzekere: De hulp van Mickie Most en verschillende Rak-artiesten wordt ingewonnen voor deze 'double-sider'. 'This Time (We'll Get It Right)' is geschreven door Chris Norman en Pete Spencer van de band Smokie. 'England, We'll Fly The Flag' heeft een songschrijvers credit voor Mickie Most maar wordt geproduceerd door Adrian Gurvitz. De laatste zingt in 1969 bij The Gun ('Race With The Devil') en scoort in 1982 een Engelse hit met 'Classic'. Natuurlijk is er een groot zangtalent verloren gegaan ten koste van het spel met de voetbal maar dat spreekt voor zich. Op de b-kant lijkt het koor even iets anders te willen, maar komt het op het laatst toch nog goed. Misschien zijn de twee kanten juist teveel 'pop' voor dit samengestelde koor. Natuurlijk is het tenenkrommend. Wel leuk op blauw vinyl met fotohoes.

* Mick Grant- A Record Lap Of The T.T. With Mick Grant (UK, Motorcycle Mechanics/Lyntone, 1975)
Ik krijg ook steevast een flexidisc van Baz. Ditmaal een ding dat ik maandagavond gedeeltelijk heb gedraaid. Mick Grant wint in 1975 de 500cc-klasse in de TT op de Isle Of Man en dat wordt door het tijdschrift Motorcycle Mechanics gevierd met een transparant oranje plaatje op 33 toeren. Op Discogs wordt de plaat toegeschreven aan Peter Kneale en, ja, dat is de reporter tijdens de verschillende races op de flexidisc, maar Mick Grant is de hoofdpersoon en spreekt het intro in. Waarschijnlijk komt deze aan de muur te hangen.

* The Jam- Town Called Malice (UK, Polydor, 1982)
Mijn Nederlandse persing is zijn loopbaan begonnen in de Ludabar en vervolgens De Koopermolen in Sneek. Bij mij is de single ook niet tot rust gekomen en begint echt slijtage te vertonen. Dan komen de singles van The Jam ter sprake en vraag ik Baz of hij een gave 'Malice' heeft. Waarvan akte. De Engelse met de fotohoes. Ik zeur al jaren aan zijn hoofd om een exemplaar van 'Funeral Pyre', desnoods in neutrale hoes. Ik heb immers de fotohoes al sinds 1998 in mijn bezit. Hopelijk een volgende keer!

* The Muppet Show- EP Music Hall Featuring Miss Piggy (UK, Pye, 1977)
Zonder mijn medeweten toegevoegd aan het pakket en helaas heb ik deze al. En die heeft ook een paar euro gekost terwijl ik de plaat nu voor nop heb.

* Thin Lizzy- Do Anything You Want To (UK, Vertigo, 1979)
* Thin Lizzy- Chinatown (UK, Vertigo, 1980)
Ik negeer het feit dat de platen eigenlijk in Frankrijk zijn geperst. Het zijn Engelse releases. Ik heb Baz al een jaar geleden eens gevraagd naar 'Sarah' maar daar kan hij me niet aan helpen. Dan gaat hij het lijstje langs van singles die hij wél heeft. Dat levert dit duo op. 'Do Anything You Want To' heeft de afgelopen maanden voor mij 'gespeeld' sinds ik 'Black Rose - A Legend' op de mp3-speler heb gezet. Het is een klassieke Thin Lizzy-rocker in de stijl van 'The Boys Are Back In Town'. Ten tijde van 'Chinatown' worden de Vertigo-platen wel weer in Engeland geperst of... op zijn minst wordt Frankrijk niet genoemd. Gary Moore heeft plaats gemaakt voor Snowy White en 'Chinatown' is een fijne melodieuze rocker. De single is niet bepaald 'Mint' maar klinkt desondanks nog erg fijn. En het komt met het fotohoesje!