Eindstreep: mei 2019 (Gele Bak)

Ik ben in het vorige bericht meteen begonnen over foto's of, beter gezegd, het ontbreken ervan. Daarmee refereer ik aan het bezoek dat ik aan mijn moeder heb gebracht. Vorig jaar heb ik toen een paar foto's gemaakt en zelfs, geloof ik, nog een berichtje geschreven omdat ik toen op de fiets ben gegaan. Nu heb ik de kilometers met de bus en trein moeten overbruggen, maar... zoals het nu lijkt kan ik zondag toch nog even fietsen. Ik heb dit weekeinde de elektrische fiets van de zaak in Uffelte staan en ga hiermee geen tientallen of honderden kilometers fietsen, maar met de weersvooruitzichten voor zondag moest ik wel even in de spieren komen. De sticker van het bedrijf valt nauwelijks op en dus durf ik dit wel aan. Morgen ga ik overigens mijn debuut maken in Havelte. Ik verwacht eerlijk gezegd niet meer dan vijf brieven maar lijkt me desondanks avontuurlijk genoeg om de juiste brievenbussen te vinden. De hoofdmoot zal echter (elektrisch) fietsen worden want ik moet eerst de post uit Meppel halen. Op dit moment werkt Stonegood naar een finale toe in de feesttent en ga ik jullie de laatste 'Eindstreep' van deze maand presenteren. Daarmee ook een opzetje naar de Gele Bak Top 100 waarmee ik over een maand ga beginnen.

In totaal komen maar liefst 136 singles het huis binnen. Daarvan zijn dus 33 die uiteindelijk in de Blauwe Bak terecht komen. Bij de 'dubbele' singles kijk ik voor de 'Eindstreep' heel erg streng naar de titels. Sommige platen mogen in de bak staan omdat het afwijkende persingen zijn maar in de 'Eindstreep' heb ik daar geen boodschap aan. Er zijn in dat geval 42 dubbele singles. Als ik een top tien moet samenstellen, kom ik tot de volgende lijst. Fonseca en O.C. Smith zijn net buiten de lijst gevallen.

1. I'll Send You To The Moon-Les Baroques

2. Enjoy The Silence-Depeche Mode

3. Cary Lynn Javes-Zager & Evans

4. You Don't Have To Be A Baby-The Caravelles

5. Running Up That Hill-Kate Bush

6. The Highway Code-The Master Singers

7. Upside Down-Diana Ross

8. Breakaway-The Springfields

9. Green Green-The New Christy Minstrels

10. Winter In July-Bomb The Bass

Eindstreep: mei 2019 (Blauwe Bak)

Hoewel ik de fotocamera mee heb gehad naar Jutrijp is het niet gekomen tot foto's schieten. Ik had het eigenlijk woensdagavond willen doen want toen was het fraai en zonnig. Donderdag was al net zo grijs als vorig jaar en ik kon niet een plekje vinden dat ik op de plaat wilde vastleggen dat schrikbarend was veranderd ten opzichte van het vorige jaar. En dus blijf ik bij mijn oude voornemen voro de laatste twee berichten van de maand mei. Om één top tien te moeten samenstellen uit de vele tientallen singles zou een onbegonnen werk worden en vandaar dat ik het ben gaan splitsen. Ik kijk eerst uitsluitend naar de singles die Blauwe Bak hebben gehaald. Straks een top tien en verder overzicht van de Gele Bak-singles. Ik heb onlangs in 'Het zilveren goud' de band Stonegood genoemd en gezegd dat deze dat volgende weekend zou spelen. Dat is niet waar want de band doet nu de laatste soundcheck. Met andere woorden: Uffelte heeft haar dorpsfeest en de bands mogen de kopjes in de kast laten rammelen. Ik zit er niet mee want ik zet straks de hoofdtelefoon op en maak morgen rond deze tijd 'Do The 45'.

Ik koop deze maand 29 singles van Mark waarvan eentje dubbel is (Circle Of Kerr) en eentje die toch niet in de Blauwe Bak zal terechtkomen (Michael Henderson). Binnen nu en twee weken verwacht ik ongeveer hetzelfde aantal plus maar liefst twee 12"-singles van hem. Albert vult nog vier singles aan welke niet in de top tien zijn terecht gekomen. Ik twijfel een week geleden nog bij O.C. Smith maar die is toch naar de Gele Bak gegaan. Het zijn dus totaal 31 singles die in mei 2019 in de Blauwe Bak terecht zijn gekomen. Als top tien ziet dat er als volgt uit. Bettye Swann heb ik overigens gewoon als Amerikaanse persing in een neutraal hoesje maar vond als foto bij dit bericht de Franse fotohoes fleuriger staan.

1. Today I Started Loving You Again-Bettye Swann

2. The Only Thing That Saved Me-Darryl Carter

3. I'll Never Forget You-Edwin Starr

4. Dig The Gold-Joyce Cobb

5. Together We Stand-Westmoreland Co.

6. Ain't No Doubt-Street Players

7. Gamble On Love-First Choice

8. Beside Me-Choice Four

9. Along Came A Woman-Clarence Reid

10. Just One Step-Latimore

Het zilveren goud: mei 1994 deel II

Het is een traditie van inmiddels een paar jaar. Omdat ik donderdagavond een show heb en vaak vrijdag weer aan het werk moet, ga ik op woensdagmiddag naar mijn moeder en pak op Hemelvaartsdag 's avonds weer de bus naar huis. In 2016 en 2017 is ze met vakantie in Denemarken en bovendien heb ik het in dat eerste jaar zelf ook druk. Het is dan een paar dagen voordat ik de sleutel van Nijeveen moet inleveren en het huis moet nog grondig worden schoon gemaakt. In 2017 fiets ik de Beilerdingspeltoute op deze dag. Vorig jaar ben ik nog op de fiets geweest. De vooruitzichten vallen niet tegen en dus had ik zomaar opnieuw op de fiets kunnen gaan. Toch ga ik morgen ouderwets met de bus en trein en bus. Eerst met de bus naar Meppel waar ik nog een boodschapje heb. Dan met de trein naar Heerenveen en vanuit daar op de bus naar Sneek en vervolgens de bus naar Jutrijp. Klinkt als een buitenlandse reis maar het kan in ongeveer een uur als je de juiste aansluitingen hebt. Vanaf Meppel gerekend want de bus vanuit Uffelte en de trein zijn niet op elkaar afgestemd. Vandaag het laatste deel van 'Het zilveren goud' van de maand mei.

Ik ben vorige week meteen aan de slag gegaan met de 'virtuele kaartenbak' en juni en juli zijn inmiddels gereed. Ik ben ergens weer begonnen met een stapel kaartjes en tot mijn grote verbazing klopt het helemaal met de herinnering qua nummering. Dan zit er vervolgens één plaat bij met een nummer in de 1900 maar dat gaat dan weer niet uitkomen. Het is gokken en vandaar dat ik ook spreek van de 'virtuele kaartenbak' hoewel het van mijn part 'Het zilveren goud' mag blijven heten. De laatste singles van deze maand in 1994 komen van de vlooienmarkt in Sneek. The Humblebums speelt verstoppertje en doet niet mee op de foto. Toch zweer ik je dat ik de plaat in 2013 nog wel eens heb gedraaid in 'The Vinyl Countdown'. Die kan dus niet ver weg zijn!

1799 Take A Letter Maria-R.B. Greaves (Duitsland, Atlantic, 1969)
1800 Wigwam-Bob Dylan (NL, CBS, 1970)
1801 Love Grows-Edison Lighthouse (NL, Stateside, 1970)
1802 Jambalaya-Blue Ridge Rangers (NL, Fantasy, 1973)
1803 You Ain't Seen Nothin' Yet-Bachman Turner Overdrive (NL, Mercury, 1974)

Blue Ridge Rangers heeft nog het plastic hoesje intact waar alle bovenstaande singles oorspronkelijk in zaten. R.B. Greaves heeft een tijdje in de Blauwe Bak gestaan en heeft sinds de jaren negentig een fotohoesje gekregen. Ook heb ik de single in de Engelse persing (op Atco). Bob Dylan heeft later ook eens een hoesje gekregen. Edison Lighthouse heb ik drie of vier jaar geleden in zijn geheel vervangen met fotohoes.

1804 Erotica-Man (NL, Pye, 1969)
1805 Lavender Blue-Sammy Turner (US, Bigtop, 1959)
1806 Shoeshine Boy-The Humblebums (NL, Stateside, 1970)
1807 Somebody's Taken Maria Away-Tom & Mick (NL, Olga, 1968)
1808 Ze Zeggen-Jan Boezeroen (NL, Imperial, 1971)

Man is de laatste uit de serie met de plastic hoesjes. Sammy Turner zit in een Engelse Oriole-hoesje dat ik in 2006 ga gebruiken voor 'Do You Love Me' van The Contours. Het oude hoesje van The Contours is de zelf gemaakte titelhoes van een Jimmie Rogers-single. The Humblebums heeft een prachtig fotohoesje met de prenten van Gerry Rafferty en Billy Connolly. Het hoesje van Tom & Mick laat alle labels zien die aangesloten zijn bij de club van onder andere Willem Duys. Zijn Relax doet de distributie in Nederland van de genoemde labels en andersom brengt het Relax-platen aan de man in andere Europese landen. Daartoe behoort ook het Zweedse Olga-label dat ons Tom & Mick en Benny Andersson's Hep Stars bezorgt.

Week Spot: Hi-Gloss

Ik zoek even een gemakkelijke Week Spot, het liefste van een artiest of groep waarover ik al eerder heb geschreven. Dan denk ik vervolgens aan de 'Vakantiemixen' die ik tot nu toe heb opgenomen en een paar opvallende nummers daarvan. Ik heb in januari of februari al eens gekeken naar informatie over Hi-Gloss om hier de Week Spot van te maken. Ik kom bedrogen uit en besluit steeds weer tot een artiest of groep waarover meer is te vertellen. Nu komt een kort Week Spot-bericht me gelegen en heb ik nog altijd de wens om van dit knalnummer de Week Spot te maken. Vooruit! Daar gaan we! Hoewel 'You'll Never Know' ook in Nederland een grote hit is geweest, bestaat er geen informatie over de groep anders dan de 'credits' op hun elpee uit 1981. Multi-instrumentalist Juliano Salerni is de hoofdverdachte in de zaak Hi-Gloss. Als leadzangeres wordt Bonita Taylor genoemd en de achtergrondzangeressen zijn Maretha Stewart en Ullanda McCullough. Luther Vandross is ook in die functie te horen op het album. Hi-Gloss is in navolging van Chic en Skyy een bijna gezichtsloos studioproject en uithangbord van een producent. Music Meter vermeldt een reactie uit 2008 van iemand die beweert dat Tom Moulton de mix heeft verzorgd. Daarover is niets op de labels terug te vinden en dat terwijl Moulton ijdel genoeg is om deze plek op te eisen. Ik heb het nummer overigens in december pas leren kennen dankzij 'The Summer Spirit Of 1981' omdat het in Engeland een grote zomerhit is geweest in 1981. De laatste Week Spot van deze maand is dus 'You'll Never Know' van Hi-Gloss uit 1981.

Verticaal vijf letters: Dinsdag 28 mei

Niet alleen een maand sinds de vorige aflevering van 'Verticaal vijf letters' maar tevens vier ik dat ik 44 jaar en een maand oud ben. Het is de dag van de staking in het openbaar vervoer. Wat zou het openbaar vervoer ermee aan moeten als wij gingen staken? Er zullen heus ook vakbekwame buschauffeurs zijn maar ik heb recent weer eentje getroffen? De Dorpsstraat in Havelte is twee maanden gestremd geweest. Het kan niet als een verrassing komen want reeds een kilometer vóór Havelte wordt het onderhoud gemeld. Wat schetst mijn verbazing als ik op een vrijdagmiddag met de bus naar het werk wil en de chauffeur alle borden negeert en zichzelf klem rijdt op de afzetting. Ik heb hem door Havelte moeten loodsen en heb hem verteld wat zijn collega's langs rijden. Als ik had geweten van de staking dan had ik op dat moment uitgecheckt en had ik Havelte-Meppel als vergoeding gerekend. Enfin, ik heb vandaag niets met het openbaar vervoer te maken of het zou moeten zijn om terug van de winkel in Uffelte te komen. Het weer is aangenaam en ik heb zin in een wandeling. Het wordt 'niets bijzonders' hoewel iedere wandeltocht in deze omgeving op zichzelf al iets bijzonders is. De foto is een maand oud.

,,De fietstocht begint op het erf", roep ik als ik net in Uffelte woon. Voor de wandeltochten geldt dat evenzeer. Geen kaal of vervelend stuk dat je moet overbruggen voordat het mooi wordt. En zeker in deze tijd van het jaar is het een schilderachtige omgeving. Vanaf de boerderij de Dorpsstraat uit richting Holtinge en voorbij de oude hooischuur. Linksaf de Uffelterkerkweg in dat aanvankelijk een zandpad door het bos is. Daar waar het kruist met de Nieuwe Ruiterweg gaat het meteen Uffelterkerkweg heten en gaat na de kerk over in de Eursingerkerkweg. Zo loop je dan in iets meer dan een half uur van Uffelte naar de Albert Heijn in het centrum van Havelte. Ik ben om half zes klaar bij de winkel en hoef pas om zeven uur in de lucht te zijn met 'Tuesday Night Music Club'. De show is klaar en alle promotie is gedaan. Dat betekent dat ik nu een anderhalf uur 'vrij' ben. In navolging van de Dorpsstraat ligt er nu een stuk Molenweg uit voor doorgaand rijverkeer. Wandelaars kunnen nog steeds oversteken naar het voetpad en langs de huisartsenpraktijk loop ik het park in. De Ruiterweg oversteken en dan de nieuwe woonwijk in. Het is niet een van tevoren bedacht plan maar ik heb opeens zin om een stuk bos mee in de route te nemen. Langs de Startbaan naar het golfterrein en vanuit daar het bos in. Ik kan het nu heel eenvoudig houden en de lijn volgen van het golfparcours maar kan ook een beetje gaan slingeren om meer richting Uffelte te gaan. Ik doe dat laatste en weet op een gegeven ogenblik helemaal niet meer waar ik ben. Dan kom ik echter langs het stukje dat ik vier weken geleden ook heb gelopen en waarvan ik de foto toen heb gebruikt. De tijd begint te dringen maar dan hoor ik in de verte een maaimachine. Zo kom ik uit bij de recreatiewoningen achter op het Westeinde. Om tien voor zeven ben ik thuis.

Blauwe Bak Veteranen: 1992

Tweemaal twee berichten. Zo begin ik deze nieuwe week op Soul-xotica. Ik weet nog niet wat ik na dit bericht ga doen. Morgen krijgen jullie zowel de Week Spot als het laatste deel van 'Het zilveren goud'. Dit omdat ik woensdag naar mijn moeder ga en donderdagavond vast geen trek heb in een dubbel bericht. Drie weken geleden ben ik begonnen aan een nieuwe serie over de oudgedienden in de Blauwe Bak en dit zet ik vanavond voort met de volgende zes singles. Deze heb ik allemaal in 1992 gekocht op een moment dat er nog geen sprake is van een Blauwe Bak of van een bijzondere interesse voor soulmuziek. Feitelijk heb ik zeven singles uit de Blauwe Bak gekocht in dit jaar, de nummer dertien zit bij de volgende afleverring in. Ik wil ze immers het liefste per zes presenteren. Zal ik maar losbarsten?

7. Never Knew Love Like This Before-Stephanie Mills (NL, 20th Century Fox, 1980)
Omdat ik zo zuinig mogelijk doe tijdens de concerten hou ik nog een mooi deel over van de vijfentwintig gulden onkostenvergoeding per ingeleverde recensie. Daarvoor kan ik in 1992 extra uitpakken met de singles. Zeker op rommelmarkten kan en mag alles. Zo ga ik in juni 1992 naar een rommelmarkt in Heeg. Het levert niet alleen een grote partij singles op maar laaf ik me ook aan de elpees. De singles zijn meest vroege jaren tachtig en de grote hits. Geen verrassing dat hier de nummer 1-hit van Stephanie Mills tussen zit. Als ik in 2012 naar Nijeveen ben verhuisd en de singles-bakken opnieuw door spit op zoek naar soulplaten in de collectie kom ik ook deze van Stephanie Mills tegen. Het valt me op dat de plaat over het algemeen weinig wordt genoemd. Pas sinds een paar jaar wordt de plaat regelmatig genoemd als zijnde 'rare groove' en meen ik enige tijd dat het alleen in Nederland een grote hit is geweest, maar ook in Engeland heeft dit in de top tien gestaan. Het eerste exemplaar heeft echter een nare kras waar de naald niet doorheen wil en dus zet ik mijn voelsprieten uit naar een beter exemplaar. Dat tref ik in 2015 bij kringloopwinkel 'De Kring' in Meppel. De single staat lange tijd in de Blauwe Bak-koffer maar het is bijna een jaar geleden dat ik 'Top Of My List' heb gekocht. Deze staat sinds enkele maanden in de koffer en is 'Never' verhuisd naar de reserve-Blauwe Bak. Ik hoop echter binnenkort de extra koffer te kunnen aanschaffen en wie weet?

8. Living Above Your Head-The Walker Brothers (NL, Philips, 1966)
Het hoesje doet me denken aan 'This Is My House' van The Moody Blues en het is een stijl welke Phonogram voor meerdere platen heeft gebruikt waaronder 'Gloria' van Them. De bovenste helft is oranje met zwarte letters en met een paarse lijst. De onderste helft een zwartwit-foto van de broertjes die helemaal geen broertjes zijn. Ik hou in 1992 al van 'vergeten' jaren zestig-plaatjes en daarvan is 'Living' een goed voorbeeld. Hij zit al heel vroeg in de Blauwe Bak en zelfs jaren voordat ik ontdek dat Jay & The Americans' uitvoering van het nummer een grote hit is geweest in de Engelse Northern Soul-beweging. Ik vind deze van The Walker Brothers domweg beter en waarschijnlijk komt dat door mijn liefde voor Scott's zang. Hij staat sinds een paar maanden in de reserve-Blauwe Bak.

9. Wishing On A Star-Rose Royce (NL, Warner Bros., 1978)
Mijn eerste schooldag na de zomervakantie van 1992 wordt even uitgesteld nadat ik bij een concert door mijn enkel ben gegaan. Ik zit ruim twee weken met de voet omhoog en op de tweede, uitgestelde, schooldag loop ik met een kruk en heb een klem aan het stuur. Deze tweede dag moet vooral gevierd worden met platen. Heel veel platen. Zo koop ik deze dag ook 'Wishing On A Star' van Rose Royce. Op hetzelfde moment dat The Cover Girls een Top 40-hit heeft met hun coverversie. Dat plaatje is in 1992 al zwaar gehavend en het is de vakantie in Limburg (2014) dat me dit verse exemplaar oplevert. Het is jaren lang een vreemde eend in de bijt geweest in de Blauwe Bak maar sinds enige tijd mag het weer helemaal. Het staat evenwel in de reserve-Blauwe Bak. De volgende drie singles staan nog wel in de koffers.

10. A Little Bit Of Lovin'-Doris Duke (UK, Contempo, 1974)
Buiten de opmerking op Youtube en het resultaat van de Google-zoekopdracht ben ik de afgelopen weken niet één 'in memoriam' van Doris Duke tegen gekomen. Een schande! Maar ja, dat zeg ik dan weer als Doris Duke-fan. Mark had vorige week nog een prachtige single van Doris in de aanbieding maar ik was net iets te laat. Ik ga vast even zoeken op Discogs naar een exemplaar. 'A Little Bit Of Lovin' is een langslaper. De plaat staat tot november 2012 vrijwel onaangeroerd in de bak en dan ontdek ik deze single en de nummer 12. In beide gevallen ben ik meteen helemaal 'om'. Gamble en Huff tekenen voor 'Little Bit' en dat levert een heerlijk uptempo plaatje aan van de dame die de 'deep soul' bijna heeft uitgevonden. Deze mag altijd in de koffers blijven terwijl haar catalogus langzaam uitbreidt.

11. Don't You Know I Love You-Major Lance (UK, Contempo, 1974)
Bij mijn volgende bestelling van Mark zit ook een Contempo-single en hij weet inmiddels van deze liefhebberij af. Major Lance ontdek ik nog later dan Doris Duke en Jackie Wilson. Deze laatste drie singles komen overigens uit het stoffige boekwinkeltje van Cees Buster in Sneek. De oude prijsstickers zitten nog op de hoesjes. Major Lance is ooit twee gulden geweest maar vermeldt ook vijftig cent. Ik geloof dat ik deze singles voor een kwartje heb gekocht en heb nog steeds spijt dat ik niet alles heb meegenomen. Met de wetenschap van 2019? Major Lance is in 1974 een huishoudnaam geworden in de Northern Soul en hij weet als geen ander dat zij dol zijn op instrumentale uitvoeringen. Hij staat erop dat de b-kant instrumentaal is en krijgt zijn zin. Toch is dit niet de meest bekende Major Lance-single in deze cirkels.

12. Didn't I-Jackie Wilson (US, Brunswick, 1970)
In de kaartenbak staat het onder de titel 'Let This Be A Letter', een nummer dat geschreven is door Eugene Record. Het is pas in oktober 2012 als ik de b-kant ontdek. 'Didn't I' is in meerdere opzichten een 'Higher And Higher Version Two' maar dat deert me niet. Ik bombardeer de plaat in november 2012 tot Week Spot. Dit heeft definitief mijn ogen en oren geopend voor wat betreft Jackie Wilson. Waar het klootjesvolk Otis Redding heeft, daar beschouw ik Jackie Wilson als de koning van het genre.

Wandelbui

Ik zou vanavond dubbel publiceren maar... kijk eens naar de lengte van de 'Singles round-up' en hoeveel tijd dit in beslag heeft genomen. Ik heb dus niet meer de moed om met een ander lang verhaal te komen en dus doe ik het af met een foto. Sinds dat de Pioneer 'gewond' is geraakt, heb ik de nodige wandelkilometers gemaakt. Als ik de keuze heb tussen fietsen of wandelen dan kies ik voor het eerste. Ik mag graag een eind van huis weg gaan op een middag en dan is de fiets het ideale 'vluchtmiddel'. Toch moet ik erkennen dat wandelen misschien wel net zo mooi is. Het laat me plekken zien waar ik normaal gesproken met vijfentwintig kilometer per uur aan voorbij sjees. Tijdens een wandeling heb je dan alle tijd om het in je op te nemen. Dan kan ik dit bericht tevens benutten om een compliment over te brengen aan mijn nieuwe schoenen. Nee, helemaal nieuw zijn ze niet, maar ik heb ze wel een paar maanden geleden gekocht. Ik was vorig jaar zo in mijn nopjes met mijn hippe Adidas-schoenen maar die heb ik, achteraf gezien, net een halve maat té klein gekocht. Op de plek van de grote teen begint het materiaal al te scheuren. Het huidige schoeisel kan niet scheuren en dat zou ook niet nodig zijn met maat 48,5. Het zijn bovenal heerlijke schoenen om op te lopen. Daarvan heb ik niet alleen profijt gehad tijdens mijn werk tot nu toe maar ook op de recreatieve wandeltochten. Hoewel? De foto is genomen op Paasmaandag en dan heb ik mijn sandalen aan. Ik ben dan bijna thuis en wil jullie laten zien wat me wacht als ik vanaf het werk kom. Dit is de Dorpsstraat en het rieten dak op de achtergrond is 'onze' boerderij. Rechts van me staat de markante hooiberg. Dit noem ik nog eens thuiskomen!

Singles round-up: mei 12

Ik ben de hele dag aan de radio gekluisterd geweest. Ofwel: Aan de desktop. 'We' zenden vandaag uit vanaf een festival in Engeland en dat is zojuist afgelopen. Conclusie: Een geheel probleemloze stream en 'back to basics'. Geen webcam of andere flauwekul maar gewoon een vaste stream zonder dat de jukebox 'doorlekt'. Gisteravond heb ik 'The Vinyl Countdown' gedaan en toen was ik wel een beetje bekaf. De maand mei is bijna ten einde en nu moet ik opeens gaan 'inhalen'. Het gaat helemaal goed komen, dat beloof ik jullie. Vandaag eerst het laatste deel van de 'Singles round-up': De laatste vijftien 'nieuwe' singles uit de partij van Albert. Hoe zoiets eruit gaat zien in de 'Eindstreep'? Wat dat betreft krijgen jullie vrijdag twee top tien-lijstjes: Eentje uit de Blauwe Bak-aanwinsten en eentje uit de Gele Bak-singles. Het is moeilijk te geloven maar bij de volgende vijftien singles zitten nog steeds platen die ik nog niet heb beluisterd. De draaitafel gaat dus weer op standby en zo presenteer ik jullie vanavond 'live' de laatste 'Singles round-up' van deze maand.

* Master Genius- Let's Break (NL, Break, 1983)
Weer de associatie met de Chocomel-elpee die ik heb genoemd bij Eartha Kitt. Ik heb de plaat jaren geleden weg gegooid maar ik geloof dat ook Master Genius op de plaat is vertegenwoordigd. Sterker nog: Mijn herinnering zegt dat dit bewuste nummer op de elpee stond. Ik moet bekennen dat ik het dertig jaar niet heb gehoord en nu wellicht met andere oren luister. Ik vind het eigenlijk best knap wat Master Genius laat horen. Ik kan niet garanderen dat ik mijn collectie ga omgooien naar een electric boogie- of breakdance-aangelegenheid, maar ik heb beslist mindere dingen gehoord.

* Cliff Nobles & Co.- The Horse (NL, CBS, 1968, re: 1975)
De originele Nederlandse CBS van Cliff Nobles staat sinds jaar en dag in de Blauwe Bak. De b-kant is dan 'Love Is All Right' van Cliff Nobles waarvan 'The Horse' de instrumentale uitvoering is en waar zanger Nobles part noch deel aan heeft. In 1975 verschijnt de single opnieuw om aan de vraag van de discotheken te voldoen en dan bereikt het een twaalfde plek in de Top 40. Ik heb in 2002 al eens een exemplaar van de single gekocht (terwijl ik toen ook al de 1968-er had) en toen het meest vanwege de jingles op de b-kant. Het kan zomaar zijn dat die nog ergens staat ingepakt in een doos maar hij staat in ieder geval niet in de gele bak, vandaar dat ik deze van Albert als een nieuwe aanwinst ga aanduiden.

* Oliver- Jean (NL, Stateside, 1969)
Ik bevind me in 1998 even in de zevende hemel als in Mossley een elpee van Oliver opduikt. Helaas blijkt die veel minder waard te zijn dan dat ik had verwacht en zeker in Engeland! In Nederland kennen we Oliver uitsluitend van 'Good Morning Starshine' uit de musical 'Hair', maar in andere gebieden heeft Oliver meer noten op zijn zang. Zo vertolkt hij in 1969 dit 'jean' van de dan nog totaal onbekende Rod McKuen. Een prachtig liedje zoals je dat van McKuen mag verwachten en fraai gearrangeerd. Misschien leef ik aan de verkeerde kant van Nederland maar ik geloof niet dat ik eerder zo'n Stateside-single van Oliver in mijn handen heb gehouden. Het prachtige fotohoesje maakt het voor mij helemaal af.

* Diana Ross- Upside Down (België/US, Motown, 1980)
Het vinyl is Amerikaans, de hoes is van Belgische makelij. Van sommige platen kun je je verbazen dat ze nog steeds niet in de collectie staan en 'Upside Down' is daar eentje van. Ik heb 'My Old Piano' en 'I'm Coming Out' nog vrij recent aangeschaft, maar deze ontbreekt tot nu toe.

* Tony Scott- Gangster Boogie (NL, Rhythm, 1990)
Deze plaat heb ik vorige week geprobeerd te draaien maar veel verder dan het tweede couplet komt het niet. Dat ligt hem niet aan de staat van de plaat maar puur aan de muziek. Té monotoon voor mijn smaakpapillen en dan zijn er wel interessantere platen om de tijd mee te vullen.

* Second Life- Reggae Shop (NL, Mamicha, 1979)
Als vijf heren je aanstaren vanaf het hoesje en twee ervan een snor hebben en de a-kant is geschreven door Jack Jersey? Dan zou je enerzijds de neiging kunnen hebben om hem richting de vuilnisemmer te gooien óf je bent gewoon erg nieuwsgierig. Laat het laatste nu eens het geval zijn. Hoewel Jack soms de plank mis kan slaan, heb ik Crown's Clan nog vers in mijn geheugen waar Jack de Westcoast-sound zo goed had bestudeerd dat het resultaat beter is dan menig Westcoast-plaat. Dus... wat is Second Life behalve een flauwe vrijetijdsbesteding? Is het een goed bedoelde poging tot reggae of gaan de mannen me een vergeten klassieker aanbieden? Nee, dit zou op Jamaica meteen de oceaan worden in gekieperd hoewel het toch erg leuk is. De b-kant, 'Reggae Slumbers', klinkt overtuigender doordat er minder gimmicks in zitten. Desondanks een leuke novelty!

* Margaret Singana- We Are Growing (NL, Cloud, 1989)
Het eerste dat me opvalt aan deze single is dat '1989' als bouwjaar wordt aangeduid, maar volgens mij is het nummer oorspronkelijk uit 1984. Ik heb al eens een bericht gewijd aan Margaret Singana vanwege een Blauwe Bak-veteraan (wellicht als 'dweilpauze'?): 'Gimme Your Love' op het Jo'burg-label uit de vroege jaren zeventig. Ze heeft reeds een lange loopbaan achter de rug als ze met het thema van 'Shaka Zulu' eindelijk een hit scoort. In Nederland wordt het door Veronica uitgezonden op televisie en dat betekent dat de plaat zeer zeker een hit wordt. Wat dat betreft zit Veronica in 1989 nog dicht bij de Top 40.

* O.C. Smith- La La Peace Song (NL, CBS, 1974)
Het ene komt van het andere? Ik heb O.C. nog vrij recent te gast gehad in 'Raddraaien' en wellicht heeft dit Albert geïnspireerd om 'La La Peace Song' toe te voegen aan het doosje singles. Wellicht dat dit de soul-plaat is die ik zoek van Smith want de 'credits' geven me hoop ondanks het feit dat Ocie een cowboy lijkt op het hoesje. Beide kanten zijn geschreven door Johnny Bristol met ene L. Martin. Bristol produceert eveneens de plaat terwijl de arrangementen van H.B. Barnum zijn. Dat geeft de burger moed! Het ademt meteen de Johnny Bristol-'magie'. De b-kant wint het voor mij maar ik zie de single geen onderdeel worden van de Blauwe Bak. Dat geeft op zichzelf niet: 'Hang On In There Baby' van Bristol staat ook gewoon in de jaren zeventig-bak.

* Snap- Ooops Up (Duitsland, Logic, 1990)
Er is nog altijd veel kritiek op samples en covers tegenover de originelen maar... wat ben ik blij dat ze bestaan. Ik heb veel muziek ontdekt doordat het is gebruikt voor een nieuwe productie. Zo ook 'Oops Upside Your Head' van Gap Band hoewel ik moet bekennen dat ik nooit veel met deze plaat heb gehad. Ook al heb ik hem in de meest oorspronkelijke vorm: Als Amerikaanse b-kant met een afwijkende titel. Van Snap had ik nog helemaal niets in de bakken staan.

* Leyers, Michels & Soulsister- Through Before We Started (EEG, EMI, 1990)
Verdwaald? Nee, deze plaat komt onder Soulsister in de bak te staan naast 'The Way To Your Heart'. Tegenwoordig heet het PricewaterhouseCoopers maar in de begin jaren negentig is er nog sprake van Coopers & Lybrand. De accountants sponsoren ook enkele voetbalclubs en ik kan me herinneren dat er nog een Van Dien is bijgekomen. Dat betekende een extra drie meter aan bord langs de lijn van het voetbalveld en als ik me niet vergis is er ook nog een vierde naam bij gekomen. Het is in dezelfde tijd dat Jan Leyers en Paul Michiels zichzelf gaan afficheren op het hoesje van Soulsister. De overige leden, als ze er al zijn, zijn zeer inwisselbaar en waarom de naamsverandering nodig is geweest? De plaat heeft een goede associatie en bij het draaien, weet ik het weer. Ik vond dit nummer toen al steengoed en uiteindelijk beter dan de grote hit. Leuk om zo weer eens te horen en te kunnen draaien in de shows! 'Too good to be forgotten'.

* Joe Tex- That's Your Baby (Frankrijk, Atlantic, 1969)
Dit is in eerste instantie de tweede Blauwe Bak-single na Ben E. King maar inmiddels zijn daar nog twee bij gekomen. Het is in Frankrijk de opvolger van 'Go Home And Do It' welke al jaren weer in de jaren zestig-bak staat. Tex heeft in die tijd een eigenschap die me tegenstaat: Hij doet 'rare' stemmetjes. Op 'That's Your Baby' is dat eveneens het geval en wellicht moet ik 'Go Home And Do It' nog eens omdraaien want op de b-kant van deze single staat een klein juweeltje op de keerzijde: 'Sweet Sweet Woman'. Niet het meest essentiële nummer van Tex maar hij zing het wel heerlijk ontspannen. Deze mag dus in de Blauwe Bak!

* Timmy- Like A Tiger (België, Mark, circa 1980)
Ja, ik zet hem dus in de jaren tachtig-bak maar de plaat en het label is slecht gedocumenteerd. Ik zie dat MR029 uit 1981 stamt en Timmy's MR020 is de enige andere op 45cat met die aanduiding. De a-kant heet 'Tiger' op het label en is oorspronkelijk van Fabian en geschreven door Ollie Jones die 'Collie Jones' wordt genoemd op het label. Het zal vast zijn bedoeld als antwoord op de kleine rock'n'roll-revival die in 1980 bezig is met dank aan Shakin' Stevens, maar het klinkt allemaal té houterig om leuk te worden. Voor in het archief!

* Conny Vink- De Toeteraar (NL, RCA Victor, 1969)
Omdat ik even op 45cat moest kijken, ontdek ik dat 'De Pianoles' uit 1967 komt. Deze single heb ik al een paar jaar in de jaren zestig-bak en heb het altijd een leuk plaatje gevonden. Als één Nederlandse zangeres qua stemgeluid in de buurt kwam van Sandie Shaw? Nee, er zijn wel meer in Nederland maar ik schuif 'De Pianoles' graag in dat hoekje. Natuurlijk is het té kleinkunst om als pop te ervaren, maar vooruit... Ik heb vorig jaar een oude documentaire gezien met een uitgebreid interview met Conny en dat maakt dat ik wel een bepaalde bewondering heb gekregen. Ja, als je geen goede luim krijgt van 'De Toeteraar'? De b-kant is meer pop-georiënteerd met een heuse beat. Eentje voor de 'Eindstreep'?

* White Butterflies- Sen Gidince (NL, Philips, 1975)
Deze 'exoot' staat ergens op een zoeklijstje maar wil maar niet op mijn pad komen. De groep heet eigenlijk Beyaz Kelebekler en is in 1974 reeds een sensatie in Turkije. Peter Tetteroo hoort het nummer aldaar in een discotheek en ruikt een hit. De groep gaat in 1975 op tournee door Nederland en 'Sen Gidince' wordt ook in Nederland en Vlaanderen een grote hit. Omdat de oorspronkelijke bandnaam voor menig Hollander niet uit te spreken is, wordt de Engelse vertaling van de groep gebruikt. Als White Butterflies maakt het nog een opvolger voor Philips maar het zal niet meer worden dan een eendagsvlieg.

* White Walker & The Sunday Boys- The Telephone Twist (België, Monopole, 1979)
Tot slot deze single van Belgische makelij. Wellicht had ik hem onder Walker moeten zetten, maar ach... het is me wel goed zo. De plaat is niet te pruimen en gaat dus ook zo het archief in.

Singles round-up: mei 11

Laat hier geen misverstanden over bestaan: Het krijgen van kadootjes is prachtig en zeker als het platen betreft! Albert had me een paar maanden geleden al eens laten weten dat hij héél veel singles voor me had liggen, maar dat hij dit in porties wilde doen. Een portie van veertig zoals eerder. Toen het pakket binnen kwam, heb ik even gezucht. Omdat het traditie is voor mij om alle singles te noemen in de 'Singles round-up' en dat wellicht het leukste onderdeel is van het verzamelen, zag ik meteen in dat dit een drukke maand kon worden. Jaren geleden kwamen de singles ook geregeld in deze porties binnen en dan zette ik ze zo in de bakken. In sommige gevallen heb ik een plaat niet sinds de aanschaf gedraaid of zelfs helemaal nooit! Dat is met Soul-xotica en de 'Singles round-up' iets dat tot het einde behoort. Ik heb op dit moment nog 31 singles die ik in berichten moet stoppen en er rest me nog slechts zeven dagen voor het einde van de maand. Ik heb besloten de turbo aan te zetten. Twee goed gevulde berichten en dan ben ik definitief 'klaar' met deze singles. Ik ga een aantal morgenavond wederom draaien in 'The Vinyl Countdown' (voor één week op zaterdagavond) en over een week wacht de zware taak om een top tien samen te stellen. Een groot deel van de singles komt in juli weer terug in de Gele Bak Top 100. Het eerste deel bestaat uit zestien singles van vijftien verschillende bands en artiesten.

* Fats Domino- My Girl Josephine (NL, Imperial, 1960)
Ik heb een zeer hoge pet op van Fats Domino als het betreft de zangers die populair zijn in de late jaren vijftig en vroege jaren zestig. In de straat waar mijn wieg heeft gestaan, woont een echtpaar dat Berend en Hil heet. In de volksmond is dat verbasterd tot 'Bere-hil' en als Fats Domino voorbij komt op de radio zingen we allemaal opzettelijk 'Blue bere-hil'. 'Blueberry Hill' is bovendien een nummer 'uit mijn tijd' volgens 'heit' en hoewel het té rock'n'roll is voor zijn platencollectie vindt hij het best aardig. De Nederlandse agent van Fats zit in Sneek en ik geloof dat hij in de jaren tachtig nog in Sneek heeft opgetreden. Het klinkt bizar maar ik leer grootheden als Elvis Presley, Cliff Richard en Buddy Holly pas na Fats Domino kennen. In de afgelopen jaren heb ik een aantal Fats Domino-singles aan de collectie kunnen toevoegen en met name 'Natural Born Lover' is meer dan een favoriet geworden. 'My Girl Josephine' ontbreekt nog altijd in het rijtje. Natuurlijk hoort zo'n hit van 59 jaar oud niet geheel kraakvrij te zijn en dat is die evenmin. Toch is deze verre van 'afgedraaid' en kan die bij mij nog prima een ronde mee!

* Mac Doodle- Drink Lisa Drink (België, Imperial, 1973)
Een fraaie Belgische persing van een single die ik alleen uit het 'Hitdossier' ken. Het is een productie van Jack De Nijs en dat kan dus alle kanten op? Helaas, het gaat richting de platvloerse hoempa welke Jack zelf in de vroege jaren zeventig maakt. Ik heb zondag geprobeerd deze single te draaien in 'The Vinyl Countdown' maar reeds bij het tweede refrein zit die terug in het hoesje. Die gaan we gewoon archiveren!

* Earth Wind & Fire- Fall In Love With Me (NL, CBS, 1982)
Deze is zondag eveneens aan bod gekomen. Ik kan me vergissen maar ik denk dat mijn oudste broer anno 1983 meer is verschoven naar de jazzfunk van Mezzoforte en Level 42 en dat iets als Earth Wind & Fire té soft is voor hem? Het plaatje weigert een associatie of herinnering op te roepen. Dat neemt niet weg dat Earth Wind & Fire mij steeds beter gaat smaken en dat ik dus erg gelukkig ben met de single.

* The Employees- Rock'N'Roll (België, HKM, 1993)
De meest recente single uit het pakket van Albert. Meteen ook nog een 'foutje' bij het persen: De a-kant heeft een blanco label. De verwachtingen liggen niet heel erg hoog want het hoesje oogt té hip, maar ik moet zeggen dat het me niet geheel tegenvalt.

* 1st Avenue- Heaven In Your Arms (NL, Indisc, 1992)
* 1st Avenue- Once In A Million Years (NL, Indisc, 1992) Nog nooit van gehoord en bij de aanblik van de hoesjes loop ik niet over van enthousiasme. Toch vertellen de hoesjes een verhaal waar ik op dat moment meer van wil weten. Op de voorkant van de eerste single staat de hele band en een andere 'take' uit dezelfde fotosessie staat op de keerzijde van de tweede single. Bij de tweede single is opeens ook sprake van een album. Op de voorkant van dat album alsook de overige foto's op de singlehoesjes laten alleen de leadzanger zien. Is hier sprake van een soort van Robby Valentine waar zijn oorspronkelijke bandleden niet tekort mogen worden gedaan? Qua productie is 1st Avenue niet over een nacht ijs gegaan. 'Heaven' is geproduceerd door de gebroeders Bolland en de overige nummers door Nederpop-veteraan Okkie Huysdens. 'Heaven' blijkt ook geschreven door Bolland & Bolland en is meteen wat ik had verwacht: Een pure rockballad. Niet echt opvallend of heet dat internationale allure? 'Once In A Million Years' is hetzelfde laken een pak. Als ik ga zoeken op 1st Avenue kom ik een rockcoverband tegen uit de nieuwe eeuw die blijkbaar met de naam aan de haal is gegaan. De 'prominente' zanger is Peter Struyk die eerder bij Vandenberg heeft gezongen. Leuk detail: De coverband treedt vaak op met Bert Heerink uit dezelfde band. Ook aardig dat ik Robby Valentine heb genoemd want hij is omstreeks 1987 lid van 1st Avenue. De groep heeft drie (cd-)singles gemaakt en twee albums en staat sinds 1995 te boek als inactief.

* Fonseca & Anges Noirs- El Monte (België, Ronnex, 1964)
Ook dit plaatje is zondag voorbij gekomen in 'The Vinyl Countdown'. Ik heb toen ter plekke geprobeerd meer te weten te komen over het nummer. Het is een swingende salsa waarin contouren zijn te herkennen van 'Guantanamera'. Ik weet dat dit een lied met een rijke historie is maar niets dat een link brengt met 'El Monte'. Ik krijg altijd bijzonder goede luim van salsa en dus heet ik dit plaatje van harte welkom in de verzameling. Overigens zit deze verstopt in het hoesje van een EP van Les Chakachas, maar dat is een ander verhaal.

* Ron Grainer- The Maigret Theme (NL, Decca, 1965)
Mijn opmerking op 45cat is reeds binnen een week opgepikt. Deze single van Ron Grainer krijgt in 1967 een heruitgave met een 'artistiek' hoesje. Deze staat als leidende hoesfoto op 45cat en op mijn aanraden is dit vervangen door het oranje hoesje met de foto van Maigret. De a-kant is een walsje met accordeon voor het Franse effect. 'Ginette' op de keerzijde borduurt verder op hetzelfde thema. Niet seentieel maar wel een gezellig plaatje voor op de zondagavond.

* Rocco Granata- Plum Plum Serenata (NL, CNR, 1963)
Nog meer 'goud van oud'. Ik heb buiten 'Marina' om altijd plaatwerk van Granata vermeden maar ook ik ben zwak tegenover een fraai exemplaar met fotohoes uit 1963. Voor in het archief.

* Jesse Green- Flip (NL, Red Bus, 1976)
Deze 'link' heb ik zondag al mogen gebruiken! 'The treasures are always on the flipside', is een ongeschreven regel in het verzamelen en dj-en met soul. Bij deze single is de a-kant het meest interessant want het is immers 'the Flip-side'. Ik heb er last mee met meerdere opvolgers van nummer 1-hits. Ik vind ze eigenlijk beter dan de grote hit en dat geldt eveneens voor 'Flip' van Jesse Green. Het is een voortzetting van de grote hit maar dan net ietsje minder plat gedraaid. Daar mag ik nu voor gaan zorgen?

* Hot Chocolate- Tears On The Telephone (EEG, Rak, 1983)
De b-kant lijkt veel te zijn gebruikt door de discotheek vanuit waar deze single afkomstig is. Het hoesje is een oerwoud van stickers en ergens wordt de b-kant nog aangeduid: 'It's My Birthday'. Het gaat mij echter om de laatste hit van Hot Chocolate op de a-kant. Een nummer dat ik echt in 25 jaar niet heb gehoord en de hernieuwde kennismaking is zeer prettig. Toch nog even een verlate verjaardagsplaat? Helaas, daar moet ik vaststellen dat ik wellicht toch wel een beetje teleurgesteld was geweest als de dj geen Stevie Wonder in petto had voor mij.

* Maurice Jarre- EP Lawrence Of Arabia (Frankrijk, Colpix, 1964)
'Oklahoma', 'My Fair Lady', 'Lawrence Of Arabia'... Ik kan de hoezen nog moeiteloos voor de geest halen. In Mossley had ik een dealerschap in dit soort elpees kunnen beginnen en ik weet niet hoeveel ik precies in de container heb gemikt. Op enkele tientallen singles een enkele EP met een filmsoundtrack waarmee ik niets heb? Ach vooruit, ik doe het ervoor.

* Grace Kennedy- I'm Starting Again (Frankrijk, DJM, 1981)
Het eerste dat me opvalt: Is DJM nog zo lang door gegaan? Het blijkt uit deze single. De arrangementen zijn in handen van Richard Hewson die in de eind jaren tachtig een hit heeft als Rah Band. De a-kant is weinig opvallende Eurodisco. Op zichzelf niet onaardig maar net niet goed genoeg voor de Blauwe Bak. Maar... een single heeft een keerzijde. 'Love In The Sunshine' is de titel van dat kantje. Het begint als een ballade en met 'snel prikken' blijkt dat ditzelfde stukje nog een tweede keer terug komt. In de buurt van het refrein wordt het iets uptempo. Het is in ieder geval meer stijlvol dan de a-kant. Nou? Zou dit nog kunnen voor 'rare groove'? Ja, ik ga het proberen! De tweede single voor de Blauwe Bak.

* Kid Frost- La Raza (Duitsland, Virgin, 1990)
Het daagt me ergens in de verte maar ik moet concluderen dat 'La Raza' in 1990 niet is blijven hangen bij mij. Best lekkere jazzy hiphop en dat boeit me anno 2019 veel meer dan in de tijd dat het in de hit- of tipparade stond. Hij mag blijven!

* Ben E. King- Stand By Me (UK, London Atlantic, 1960)
Kan ik ooit genoeg krijgen van Ben E. King? Nee, de man heeft me de afgelopen jaren overtuigd met elke plaat die ik op het spoor ben gekomen. 'Stand By Me' ontbreekt nog in de verzameling, zowel origineel als de jaren tachtig-heruitgave. Nu heb ik hier de originele in de mooiste uitvoering die ik kan wensen: De Engelse London Atlantic. De plaat mag in de Blauwe Bak en hiervoor stel ik de b-kant verantwoordelijk: 'On The Horizon'. Dat is een ballade in hetzelfde stramien als 'Stand By Me' maar dan het soort dat je niet iedere dag op de radio hoort.

* Eartha Kitt- Where Is My Man (NL, Dureco, 1983)
Op het hoogtepunt van de breakdance-rage heeft Chocomel een actie waarbij je kan sparen voor 'electric boogie'-elpees. Ik ggloof dat ik mijn elpee van een rommelmarkt heb gehaald en ik ben zo trots als een pauw op mijn eerste elpee. Toch heb ik zelf nog geen apparatuur en 'heit' staat het niet toe dat ik een plaat van de rommelmarkt op zijn platenspeler draai. Mijn achterneef biedt uitkomst en ik doe mijn uiterste best om ervan overtuigd te zijn dat dit mijn favoriete muziek is, maar de plaat staat reeds na drie nummers af. Het trapt af met het verschrikkelijke 'Where Is My Man' van Eartha Kitt en dankzij Albert heb ik deze oorwurm nu eindelijk op single. Mijn muzikale horizon is inmiddels flink uitgebreid maar nog steeds verwacht ik niet dat dit een hele grote favoriet gaat worden. Nee, ik zet hem vanavond ook niet op...

Het zilveren goud: mei deel I

Hoewel ik, vergeleken met een paar maanden geleden, prachtig op schema ben, overheerst de tevredenheid niet als ik naar de lijst van mei kijk. Ik wil zo graag een paar 'andere' verhalen doen in plaats van de 'Singles round-up' en 'Het zilveren goud'. Om bij de laatste te beginnen: Ik zou eerst de singles van mei 1994 in vier afleveringen doen. Dat heb ik terug gebracht naar twee. Dat schept weer ruimte voor de 'Singles round-up'-afleveringen die wachten en bovendien zou ik een volgend bericht over de 'Blauwe Bak-veteranen' kunnen doen. Of wellicht een héél ander verhaal over een herinnering uit een ver verleden. Deze ruimte wordt vanavond meteen geschapen. Met het oog op de voortgang van 'Het zilveren goud' is ook nog werk aan de winkel en daar wacht ik ook niet lang mee. Het lijkt alsof ik toch ooit een lijstje heb gemaakt van de singles die ik in juni en juli 1994 heb gekocht want er zit een 'verdwaalde' nummer 1955 in de kaartenbak. Feit is echter dat juni maar een handvol singles telt voordat de kaartjes op zijn. Ik heb in werkelijkheid vele malen meer gekocht en dat ontdek ik nu ik ben begonnen aan de 'virtuele kaartenbak'. 'Het zilveren goud' gaat door maar dan alleen met singles die anno 2019 nog in de bakken staan en waarvan ik enigszins een datum van aankoop weet te herinneren, hoewel er ook veel gokwerk tussen zit. Ik hoop binnenkort klaar te zijn en volgende maand met deze virtuele kaartenbak verder te kunnen met deze rubriek. Vanavond de eerste twaalf singles van mei 1994 waarbij eentje verstoppertje doet.

De eerste singles uit deze nieuwe maand komen uit Leeuwarden. Ik kan daarbij nog steeds een gevoel oproepen. Ik ben negentien jaar oud en flink opstandig. Waar anderen rond hun vijftiende puberen daar is bij mij alles nét even later. Althans, dat wil ik pas inzien na een gesprek met een psycholoog. Ik ben geboren met een vertraagde motoriek en in verschillende fases van mijn leven kun je een 'vertraging' waarnemen. Hoe dan ook: Er is in 1994 geen land met mij te bezeilen. Het doet allemaal precies waar hij zin in heeft en o wee als je hem een strobreed in de weg legt. Dat zou ik anno 2019 ook heel gemakkelijk kunnen doen maar in 1994 woon ik nog bij mijn ouders en moet er wel iets van goedkeuring komen voor bepaalde acties. Ik kan me iets herinneren dat er weer eens woorden zijn geweest tijdens het middageten en dat ik daarop kwaad naar Sneek fiets. Wat zal ik eens doen? Ach, waarom gaan we niet met de trein naar Leeuwarden? Zoiets stel ik me voor bij dit bliksembezoek. Voor uitgebreide platenjachten ga ik immers al vroeg op de dag op pad zodat ik moeiteloos uren kan rondhangen in de winkels. Nu heb ik een boodschappenlijstje en een zeer kort tijdsbestek. Het avontuur begint op de Tuinen. Het is in de buurt van het Leger Des Heils waar ik een paar maanden eerder mijn lange leren jas heb gekocht en misschien dat de singles ook van daar afkomstig zijn of wellicht een buurman. Dat levert twee singles op en de derde komt van De Melomaan. Ik ben vandaag niet met Deja Vu of Downstairs geweest terwijl dat anders wel vaste plekken zijn om singles te halen. The Beach Boys ken ik vooral van de ziekenomroep waar het in de kast staat en dankzij bandopnames van één van mijn shows aldaar ben ik aan het nummer gaan hechten. De single kost me acht gulden maar dan heb ik hem ook helemaal in nieuwstaat!

1787 I Feel Fine-The Beatles (Zuid Afrika, Parlophone, 1964)
1788 Kitsch-Barry Ryan (Duitsland, Polydor, 1970)
1789 Tears In The Morning-The Beach Boys (NL, Stateside, 1970)

The Beach Boys roept eveneens de herinnering op aan een meisje dat ik heb leren kennen en waar ik op dat moment een liefde voor koester. Haar ouders zitten in de organisatie van de stichting dat folkconcerten organiseert in Sneek en 's avonds is het maandelijkse concert. Ik ga bijna in zondags pak naar het optreden maar zij schittert door aanwezigheid. Zo is het vaker gegaan in mijn leven en dit is andermaal een voorbeeld van een onbeantwoorde liefde. De singles zijn precies zoals ik ze vijfentwintig jaar geleden heb gekocht. Als ik 'I Feel Fine' op zoek, valt me het 'rare' catalogusnummer op en dankzij 45cat weet ik dat dit een Zuid Afrikaanse persing moet zijn. Barry Ryan heeft een gehavende fotohoes maar... Albert heeft me een topexemplaar bezorgd en dus kan ik deze binnenkort vervangen. The Beach Boys heeft de vijfentwintig jaar wonderwel doorstaan en ook het vinyl is nog altijd erg fraai. Het is vaak een 'kick-out' in 'The Vinyl Countdown' als ik de bewuste plaat in de bakken heb staan.

De volgende singles zijn allemaal van een vlooienmarktbezoek. De kaartenbak liegt niet. Ik kan hier geen singles toevoegen die ik in 1995 heb gekocht en toch zou ik van een aantal denken dat ik die een jaar later heb gekocht. Wat ik in ieder geval zeker weet: Ik heb dezelfde dag ook 'One Night At Red Rock' van The Moody Blues op cd gekocht. Cd's doen echter evenmin mee in de verzameling als elpees en dus keer ik terug naar de kleine schijfjes. Ik vermoed dat de handelaar een jaar later opnieuw op de vlooienmarkt staat en dat ik dan nog een paar andere titels koop. Dat zit namelijk in dezelfde periode als mijn vader met de vut gaat en dat is in juni 1995. Zou ik tijdens deze vlooienmarkt ook de 'Greatest Hits' van Dusty Springfield hebben gekocht op elpee? Heel veel vraagtekens in een bericht dat normaliter uit uitroeptekens moet bestaan. De eerste vijf maar eens op jullie loslaten!

1790 Onder Ons-Boudewijn De Groot (NL, Decca, 1967)
1791 The Memory Of Martin Luther King-Peter Tetteroo (NL, Tee Set, 1968)
1792 Good Morning Freedom-Blue Mink (NL, Philips, 1970)
1793 Barbara's Boy-The Four Tops (NL, Tamla Motown, 1970)
1794 Doe Het Zelf-Ronnie & De Ronnies (NL, Delta, 1968)

Op Boudewijn en Peter Tetteroo na zitten alle platen in zachte plastic hoesjes bij de aanschaf. Alleen Ronnie heeft hem nog van de bovenstaande singles. Een jaar later verkrijg ik een prachtige lege fotohoes van 'Walk Away Renee' van The Four Tops en besluit het blanco hoesje van die single aan 'Barbara's Boy' te schenken. Boudewijn is 'duur' geweest maar verkeert ook in een prachtige staat. Peter Tetteroo zingt zijn herinnering aan Martin Luther King op de melodie van 'If I Only Had Time' van John Rowles. Ik geloof dat dit oorspronkelijk ook weer een Franse melodie is, maar jullie begrijpen de boodschap? Ronnie & De Ronnies heeft qua 'leuk zijn' een zeer korte houdbaarheidsdatum. Het is nimmer meer zo briljant geworden als 'Beestjes' met de opvolgers. Op de keerzijde van 'Doe Het Zelf' staat 'Simon Weet 'T Wel' en dat is een cover van 'Simon Says' van 1910 Fruitgum Co.

1795 Young Love-Dizzy Man's Band (NL, Injection, 1971)
1796 I Like It That Way-The Tremeloes (NL, CBS, 1972)
1797 EP Out Of The Shadows No. 2-The Shadows (NL, Columbia, 1963)
1798 Jeepster-T.Rex (NL, Stateside, 1971)

Dizzy Man's Band is al jaren zoek. T.Rex heeft in eerste instantie geen hoesje maar deze koop ik in augustus 1994 compleet. Daar kleeft een leuk Solex-verhaal aan vast dat ik nog even ga bewaren! Komend weekend de laatste aflevering van mei 1994.

Week Spot: The Emotions

Even lekker fietsen zit er voorlopig even niet in. De fiets is gisterochtend volgens afspraak naar Havelte gegaan en twee uren later staat ze weer terug in de schuur. Ik heb me al vaker verbaasd over het feit dat het ketting in eerdere gevallen na vijfduizend kilometer 'op' was en dat het nu inmiddels negenduizend mee gaat. Welnu, niet alleen de kettingbuizen maar ook ketting en tandwielen zijn erg aan vervanging toe. Een tijdelijke tegenvaller. Ons bedrijf keert het vakantiegeld pas rond de tiende juni uit en het lijkt alsof ik daar op moet wachten. Dat het vakantiegeld grotendeels ten goede komt aan de fiets weet ik al een tijdje en heb daar geheel vrede mee. Ik ben dus weer terug bij af. Opnieuw een niet heel erg betrouwbare fiets waarmee ik het niet aandurf om dagelijks naar Meppel te fietsen en terug en zo zal ik de busmaatschappij de komende weken verder blijven sponsoren. Ik ben gisteravond iets te lang blijven hangen in de politieke video's om nog te publiceren en dus breng ik jullie nu eerst de nieuwe Week Spot. Deze week valt de eer te beurt aan The Emotions en de single 'Show Me How' uit 1971.

Moeilijk denken. Ik ben vast niet de enige die hier wel eens last van heeft. In de wereld van de 'serieuze soul'-dj's wordt vaak met een flinke bocht om de grote platenlabels heen gefietst. In de jaren zestig probeert ongeveer ieder onafhankelijk platenlabel net ze groot te worden als Motown en wordt het geluid vaak gekopieerd. Toch denken de dj's liever moeilijk voordat ze een rijtje Motown-klassiekers op de draaitafel gooien. Ik heb zelf een fascinatie voor 'southern soul' en dan zou het logisch zijn om eens beter te kijken naar één van de grootste spelers op dat vlak: Het Stax-label. Toch moet ik de goede neus van Mark danken dat The Emotions op mijn pad is gekomen. Vorig jaar maart heb ik mijn eerste 'soul pack' van hem gekocht en dit bevat een plaatje van The Emotions dat dankzij de 'Vakantiemix' is gaan groeien voor mij: 'Stealing Love' uit 1970. Het is pas sinds deze single dat ik vaker kijk naar liedjes van The Emotions uit de eerste helft van de jaren zeventig. Hoewel het dezelfde groep betreft, heb ik het dus niet over de disco-singles die The Emotions even later heeft gemaakt met Earth Wind & Fire.

Het is traditie in de Week Spot om het verhaal in de kerk te beginnen. We mogen weer! De gezusters Sheila, Wanda en Jeanette Hutchinson gaan door een serie namen voordat ze hun eerste plaatje opnemen. De dames hebben eveneens een tijdelijke groep met vader Joe Hutchinson. The Heavenly Sunbeam, Three Ribbons & A Beau (met Joe), The Hutch Stereos en The Hutchinson Sunbeams zijn enkele van de gebruikte namen. Er gaat een gerucht dat de groep reeds in 1962 een single heeft gemaakt als The Hutch Stereos, in 1964 noemt de formatie zich The Sunbeams (uiteraard niet te verwarren met de Nederlandse groep van 'Green Green') en verschijnt 'Good Old Days' op het obscure Tollie-label. In 1967 maakt de groep de overstap naar de 'seculiere popmuziek' en gaan ze zich The Emotions noemen. Er volgen een aantal singles op kleine lokale labels als de groep in 1969 onder contract komt bij Volt. De voorgenomende 'Stealing Love' is nog in deze oerbezetting van The Emotions maar kort daarna gaat Jeanette voor de eerste maal met zwangerschapsverlof. Haar plek wordt tot 1973 ingenomen door Teresa Davis die voorheen met Our Ladies Of Soul heeft gezongen. In augustus 1971 gaat The Emotions de studio in met onder andere Isaac Hayes en David Porter om de elpee 'Untouched' op te nemen. 'Show Me How' is de eerste single van het nieuwe album en doet het redelijk goed op de R&B-lijst. Even later wordt Davis bedankt voor haar werk en keert Jeanette terug voor vier jaar. Hoewel de groep nóg een elpee opneemt, blijft deze op de plank liggen. Wel draagt The Emotions een liedje aan voor de soundtrack van 'Wattstax'. In 1975 ligt het ooit zo machtige Stax op zijn gat en is The Emotions de eerste die daar de dupe van wordt.

Toch zit The Emotions niet lang werkloos thuis. De groep heeft in de leden van Earth Wind & Fire een paar grote fans en op hun aanraden komen de dames onder contract bij Columbia. In 1977 vertrekt Jeanette opnieuw om het leven te schenken aan haar tweede kind. Ditmaal wordt ze vervangen door de jongere zus Pamela. In deze bezetting neemt The Emotions het album 'Rejoice' op dat haar grootste hit zal opleveren: 'Best Of My Love'. De samenwerking met Earth Wind & Fire blijft vruchten afwerpen en helemaal als het samen met de band 'Boogie Wonderland' op single uitbrengt. Helaas wordt The Emotions vooral dan beschouwd als een product van de disco en na 1980 zien veel artiesten hun succes afnemen. The Emotions blijft echter goed bevriend met Earth Wind & Fire en doet tot in de jaren negentig mee op albums van deze band. Ruim dertig jaar na de opnames wordt het album 'Songs Of Life And Experience' alsnog uitgegeven. Het werk van The Emotions is populair voor samples en ongeveer iedere hiphop- en r&b-ster noemt The Emotions direct als invloed. In 2013 verhuist de groep naar het Stardom-label van Stylistics-frontman Eban Brown. The Emotions doet mee op een single met Snoop Dogg genaamd 'Life'. De tekst is geschreven door Terrace Martin en de drie dochters van Emotion Wanda Vaughn. Het laatste, voorlopige, wapenfeit van The Emotions is de samenwerking met Martin op diens' album 'Velvet Portraits' uit 2016. Buiten Vaughn bestaat The Emotions tegenwoordig uit de zussen Pamela en Sheila Hutchinson.

'Show Me How' begint als een ontzettend lief liedje over een jong en onervaren deerntje dat nog heel veel moet leren en het graag van 'hem' wil leren. Het is aan Hayes en Porter wel toevertrouwd dat dit een zeer prettig deuntje wordt. Op het laatst gaan even alle registers open bij The Emotions maar zelfs het 'schreeuwerige' is voor mij nog net binnen de marges van het toelaatbare.

Singles round-up: mei 10

Ik ben vanmiddag opnieuw met de Pioneer naar het werk gefietst en eigenlijk snap ik niet waarom ik zo 'bang' was in de afgelopen weken. Natuurlijk... als er een krachtige wind had gestaan, zou ik het niet hebben aangedurfd. Dat is doorgaans geen probleem maar met de 'handicap' wil ik niet té zwaar moeten trappen. Het ketting loopt immers over één tiewrap heen en als dit een buisje én een metalen klemmetje kan door zagen, dan moet een dunne tiewrap ook geen kluif zijn. Morgenochtend gaat ze naar de fietsenmaker zodat ik haar morgenavond weer kan ophalen. Dan kan ik weer een paar dagen 'in vorm' komen voordat ik wellicht volgende week woensdag weer op de fiets naar Friesland ga. Even kijken naar de 'Singles round-up': We hebben nog een flink aantal singles te gaan en met de Week Spot en 'Het zilveren goud' kan ik dan drie berichten doen. Wellicht dat ik ze, evenals vanavond, iets uitgebreider ga doen. Dat scheelt in details over de singles maar schiet wel lekker op. In eerste instantie heb ik negen singles uitgestald waaronder vier van Herman Brood en besluit dan om de Brood-singles samen te pakken en nog drie extra toe te voegen. Dat wordt het volgende deel uit de 'Singles round-up' over de prachtige partij singles van Albert. Zal ik maar losbarsten?

* Herman Brood & His Wild Romance- Never Be Clever (NL, Ariola, 1979)
* Herman Brood & His Wild Romance- I Love You Like I Love Myself (NL, Ariola, 1979)
* Herman Brood & His Wild Romance- Lady Killer (NL, Sky, 1984)
* Herman Brood & His Wild Romance- Sleepin' Bird (NL, CBS, 1988)
Eerlijk is eerlijk: Ik heb nooit echt veel met Herman Brood gehad. Als kind heeft hij een beangstigende indruk op mij en dat kan ik achteraf bekeken nog steeds goed voorstellen. Als je in 1980 nog geen Brood-fan was, dan zou je dat in 1990 ook niet worden en zo gaat Brood aan mijn neus voorbij. Het is pas sinds een paar jaar dat ik de impact van Herman Brood ga begrijpen. In de Engelse muziek is eigenlijk niemand die je met Herman Brood kan vergelijken. Enerzijds een beetje Ian Dury door de eigenzinnigheid, anderzijds Dave Edmunds als iemand met een lange staat van dienst met bands die niet bepaald populair zijn in de punk- en wave-generatie. Zijn succesnummers passen echter weer helemaal in de powerpop van de late jaren zeventig en toch heeft Brood het nooit echt gemaakt aan de overzijde van de Noordzee. Van de bovenstaande vier singles is 'Lady Killer' de enige die onbekend is voor mij. Toch heb ik niet zoveel trek om de single schoon te maken en hij is té vuil om zo te draaien. Ik ga even kijken op Youtube. Een optreden in Toppop. Ik heb al op het label gezien dat het door de heren Harry Vanda en George Young is geschreven en een reactie eronder noemt Flash & The Pan. Het heeft ook precies dat Flash & The Pan-geluid en dus neem ik dat maar voor waarheid aan. 'Sleepin' Bird' is een nummer dat ik in 1988 helemaal heb gemist op de radio en dat achteraf gezien wellicht wel in mijn straatje was gevallen. De doorbraak van Brood in Engeland is nooit echt gelukt, maar de singles gaan de aankomende weken stuk voor stuk passeren in 'The Vinyl Countdown'. Dus... wie weet? Zet de re-issues maar vast klaar!

* James Brown & Full Force- I'm Real (NL, Scotti Bros., 1988)
Ik heb de elpee van James Brown & Full Force nog ergens liggen. Ik kom het tegen in een partij 12"-es en vermoed dan dat het eveneens zo'n maxi-single is. Ik ontdek pas later dat het een album is en sindsdien staat die op zolder bij de rest van de langspelers. De opkomst van de rap en de jack-style maakt dat James Brown in 1986 weer helemaal actueel is. Hij is dan onder contract bij Scotti Bros. en levert met 'Living In America' een grote hit af. De daaropvolgende jaren mag hij zich schaamteloos richten op zijn oudere werk dat plaat voor plaat wordt herontdekt door de toonaangevende dj's. Een beetje zelfkennis is niet verkeerd hoewel 'I'm Real' veel meer is dan dat. James Brown legt nog een keer uit waarom hij alleen 'The Godfather' is. En vooruit! Ik geloof hem op zijn woord!

* Kate Bush- Running Up That Hill (EEG, EMI, 1985)
Schot in de roos, Albert! Om een vreemde reden heb ik deze van Kate Bush nog niet in de bakken staan terwijl het toch één van haar grootste hits is geweest. Ik heb het jaren later nog eens 'geprobeerd' met 'Aerial', maar nee... ik beschouw 'The Hounds Of Love' als het laatste album van Kate Bush dat goed te pruimen is. Zelfs 'The Sensual World' is al stukken minder dan dat album. Leuk om eens op single te hebben!

* The Carpenters- Please Mr. Postman (Duitsland, A&M, 1974)
Dat zal vast een grapje zijn? Een geslaagde grap in dat geval. We oefenen beide het beroep uit van postbezorger en Albert zal ook hebben ervaren dat honden de enige levende wezens zijn die aandacht schenken aan ons bezoek. Geen Marvelettes, Beatles of Carpenters die ons achterna hollen om te vragen of we niet zijn vergeten een brief te bezorgen. Er heerst wel eens het misverstand dat ik The Carpenters niet zou kunnen waarderen. The Carpenters is 'ontworpen' om een mainstream-publiek van acht tot tachtig te kunnen 'onderhouden' en het is deze gladheid welke geen snaar raakt bij mij. Ik beschouw The Carpenters als behang en niet als het uitzonderlijke zangtalent van Karen Carpenter zoals andere muziekliefhebbers mij proberen te overtuigen.

* The Classics- Yellow Sun Of Ecuador (NL, Killroy, 1974)
In negen jaar Soul-xotica hebben verschillende rubrieken de revue gepasseerd. Tot het overlijden van mijn Nokia N95 in 2011 heb ik zo regelmatig het 'Telefoontoppertje' gepubliceerd. Een verhaaltje over 'zomaar' een plaatje dat ik als mp3 op de telefoon heb staan. Ik heb eind 2011 een mp3-speler gekocht bij de Kijkshop welke steeds lastiger wordt in de bediening maar het desondanks nog altijd doet. Nu is het ingericht voor de 'Vakantiemixen' waarvan ik momenteel weer regelmatig eentje opneem. De volgende gaat zeer binnenkort gebeuren en dan ben ik up-to-date met de Blauwe Bak-aanwinsten tot nu. In de tijd van de Nokia is het een 'mixed bag' en als ik op de radio eens het kneuterige 'My Lady Of Spain' van The Classics heb gehoord, maakt dat spoedig deel uit van de Nokia. Het nummer neemt me meteen terug naar de zomer van 2009. Een paar jaar later vind ik de single en daarmee stokt in eerste instantie de collectie van The Classics. Ditmaal zorgt Fred Limpens voor de tekst en hoewel dat niet erg hoogdravend wordt, is het niet zo krom als voorgenoemde 'My Lady Of Spain'. Eigenlijk best een goede plaat ook al had ik dat niet verwacht te schrijven aan het einde van deze alinea.

* The Cookie Crew- Females (NL, Torso, 1987)
Deze heb ik gisteren in allerijl nog toegevoegd aan de speellijst van 'The Vinyl Countdown'. Ik had vorige week de titels tot en met de 'D' behandeld maar ben gisteren halverwege de 'G' uitgekomen. Dat betekent dat ik een paar platen moet draaien die ik nog niet eerder heb gehoord. Bij het zien van het hoesje zegt het me niet al teveel, maar bij het draaien van het plaatje herken ik het weer. 'Females got a lot to say'. Ja, daar hoef je mij niets wijs over te maken. Gelukkig praten mijn vrouwelijke collega's niet op de manier zoals The Cookie Crew het doet want anders was ik al lang beschuldigd van mishandeling. Ach vooruit, er moest méér rap in 'The Vinyl Countdown' en dus moet ik niet zeuren.

* Joe Dassin- Les Dalton (NL, CBS, 1967)
Je zou kunnen zeggen dat ik deze drie titels extra heb toegevoegd met een Franse slag. Het trapt af met dit eigenzinnige beat-ding van Joe Dassin. Ik ken hem het beste van 'Les Champs Elysees' maar 'Les Daltons' is een nummer waarvan ik me kan voorstellen dat het in de smaak kan vallen met de Europese Mod- en freakbeat-liefhebbers. Ik vind het in ieder geval een winnaar. 'Viens Voir Le Loup' op de keerzijde is nog net iets meer gelikt, maar ik blijf het houden bij de a-kant.

* Jacky Delmone- Ne Perds Pas Ton Temps (NL, CBS, 1964)
Het levert me in ieder geval een mooi Lion Tops-hoesje op. Ik geloof dat één van de singles op dat label nog niet zo'n accessoire heeft en dus mag Jacky Delmone in een fris wit hoesje plaats nemen. Lion Tops zijn de singles en EP's die je in 1963-1964 bij Leeuwenzegel margarine kan sparen. Ik verwacht niets van de single maar ben blij verrast als ik 'Ne Perds Pas Ton Temps' op zet. Dit is het soort 'beat ballad' dat ik erg kan waarderen als iemand als Ben E. King ermee komt. Is dit een popcorn-hit geweest? Hoe dan ook: Reserve-Blauwe Bak moet wel lukken voor Delmone. De andere kant is daarentegen verre van interessant.

* Depeche Mode- Enjoy The Silence (EEG, Mute, 1990)
Nog een hele grote verrassing in het pakket. Een nummer dat dertig jaar later nog altijd fier overeind staat en dat ik gisteren in 'The Vinyl Countdown' heb gedraaid. Ik ken het nummer alleen van digitale opnames en als ik de plaat draai, hoor ik voor het eerst het keyboard-effect dat dwars door het hele nummer heen zit. Nóóit gehoord op de radio!

Het zilveren goud: april 1994 deel XIII

Als het westen des lands in mijn schoenen had gestaan? Dan waren er wellicht veel fiets- of wandelkilometers gemaakt vandaag. Ik kijk vol ongeloof naar de weervideo van vandaag. Is dit wat ze 'fake news' noemen of kan het echt dertien graden schelen tussen het westen en het oosten. Het kan dus wel... Hier is het de hele middag drukkend warm geweest en pas rond een uur of zes hebben we een beetje van de bui mee gekregen. Dezelfde Buienradar vertelt me dat de bui net weer om Uffelte heen gaat en het is me opgevallen dat dit vaker gebeurt. Ik heb een rustige dag gehad. Gisteren heb ik nog wel gefietst! Het halen en brengen op zaterdag altijd problematisch is en het openbaar vervoer helemaal niet om over naar huis te schrijven. Zullen we het erop wagen? Het is prima gegaan met de Pioneer en ik heb terug zelfs nog een eindje om gefietst. Ofwel via Ruinerwold en langs de grasdrogerij naar Oosteinde en vanuit daar naar Havelte. Je wilt er niet aan denken dat je daar panne krijgt maar het is allemaal goed gekomen! De inleiding is bijna vol. Moet ik het nog over het Songfestival hebben. Nee, alstublieft niet! Ik had mijn geld gezet op Madonna maar zelfs zij heeft gefaald! Nu dan het laatste deel van 'Het zilveren goud' van april 1994.

In mijn herinnering wordt Koninginnedag niet echt gevierd in Jutrijp en Hommerts. Op Bevrijdingsdag wordt traditioneel 'De acht van Jutrijp-Hommerts' gelopen. Nog steeds? Ook dat weet ik niet. Wel dat ik hem in 1989 nog heb gelopen. Koninginnedag is vooral een feest in Sneek en in de omringende dorpen is doorgaans weinig te beleven. Dan lees ik in de huis-aan-huis-krant dat Oppenhuizen-Uitwellingerga een programma heeft voor de middag. Onder andere een rommelmarkt en optredens van bands. Nadat ik thuis heb gegeten, stap ik 's middags opnieuw op de fiets voor een bezoekje aan 'Top En Twel'. Of het nu een rommelmarkt of een kindervrijmarkt is geweest? Mijn herinnering heeft enkele gaten daar, alsook welke band daar heeft opgetreden. De platenjacht is de hoofdmoot van mijn bezoek en ik kom thuis met deze zes singles.

1781 Get Off-Foxy (NL, TK, 1978)
1782 Sara-Starship (Duitsland, Grunt, 1985)
1783 Dance All Night-Eastwood (NL, Philips, 1975)
1784 Sure Feels Good-Elvin Bishop (NL, Capricorn, 1975)
1785 Surrender-Cheap Trick (NL, Epic, 1979)
1786 Red Light Street-Backdoor Lovers (NL, Face, 1988)

Alle singles zijn precies zoals ik ze vijfentwintig jaar geleden heb gevonden. Foxy kan overigens ook nog van 's ochtends zijn, maar dat maakt niet uit. De single van Backdoor Lovers interesseert me omdat op de achterkant van het hoesje een advertentie staat van café De Karre in Tuk. Ik zal het later nog vaak over de single hebben met Richard, de bassist van Backdoor Lovers. Bij het grote publiek beter bekend als de 'dirigent' van Mannenkoor Karrespoor. Hij is nog altijd actief in de muziek en speelt over twee weken naast mijn huis tijdens het Uffelterfeest. Zijn laatste project heet Stonegood en dat voorziet Nederlandstalige meezingers van een platte Engelse tekst. Het is een geheide hit in iedere feesttent maar ik laat andermaal verstek gaan.

Singles round-up: mei 9

Ik heb het druk met de 'Singles round-up' en dat zal voorlopig nog even zo blijven. Van de singles van Albert zijn nu nog 53 titels over en deze ga ik uitsmeren over zes afleveringen. Ik lig in een bericht op voorsprong en dat betekent dat ik me morgen niet druk hoef te maken over Soul-xotica. Zondag kan ik dan een aflevering doen van 'Het zilveren goud' en daarna ga ik maandag weer verder met de 'Singles round-up'. Vandaag ga ik jullie voorstellen aan de eerste negen singles welke ik nog niet in de bakken heb staan. Daar zitten enkele platen bij die ik in eerste instantie niet zou hebben toegelaten en ook een paar die ik uit 'The Vinyl Countdown' heb gehouden. Platen 'weigeren' in de collectie heb ik, tot zover ik weet, nog nooit gedaan en zó verschrikkelijk slecht zijn ze nu ook weer niet. Dan zit er in deze aflevering opeens ook nog een enorme verrassing! Laat me snel beginnen...

* Afrika Bambaataa & Family- Reckless (EEG, EMI, 1988)
Hoewel ik niet te boek sta als een groot voetballiefhebber denk ik bij de zomer van 1988 toch het eerste aan de overwinning op het EK. Op de dag van de finale bezoekt een rondtrekkende televisie-karavaan Sneek. Het is een spelprogramma op televisie dat de sportactiviteiten op locatie aanbiedt en toch worden geen televisiebeelden geschoten op zo'n dag. Ik habg de hele dag rond het Veemarktterrein op de dag van de finale en als de huldiging plaats vindt, fiets ik een route die ik de vorige dag heb meegenomen en waarvoor ik die zaterdag geen tijd heb. De muziek is vaak de aanleiding voor het terug denken aan deze zomer en daarbij hoort ook deze plaat van Afrika Bambaataa met de leden van UB40. Als ik de plaat opzet, blijkt hoe lang ik deze niet heb gehoord. Jawel, het ligt nog wel vers in het geheugen hoewel ik bepaalde dingetjes lijk te zijn vergeten. Leuk om weer eens te horen. Ook erg fijn om de 'Singles round-up' met zo'n ongedwongen plaatje te beginnen. Wie weet wat er nog gaat komen?

* Anya- Moscow Nights (NL, Rocket, 1985)
Er zijn nogal wat stickers geplakt op het hoesje van deze single waardoor de 'A' van Anya is verdwenen. Als ik de platen in de 'digitale' platenbakken wil zetten, bemerk ik mijn fout. Ik heb hem per ongeluk geplaatst onder de 'E', maar nee... het is niet de new age-zangeres van 'Orinoco Flow'. Hoewel Nikita vooral een mannelijke voornaam is, wordt de rol van Nikita in de videoclip van het gelijknamige nummer van Elton John uitgebeeld door Anya Major. Ze is misschien nog nooit van haar leven in Rusland geweest maar gezien de clip van 'Nikita' moet lijken alsof het daar speelt, moet Anya wel met een spin-off komen die er alle schijn van heeft dat ze van dergelijke komaf is. Ze is echter in de eerste plaats discuswerper en wordt 'ontdekt' tijdens de casting voor een reclame van Apple waar het model met een zware sloophamer moet zwaaien. Anya is de enige die hierin competent is en als volgende staat Elton John op de stoep. Een medewerker van Macintosh vertelt de wereld dat Anya in 2000 is overleden aan de gevolgen van borstkanker maar dat is niet waar. Ze leeft met manlief en drie kinderen nog altijd in Engeland. Dat is de geschiedenis van 'Moscow Nights'. Moet ik hem draaien? Nee, dat komt over een paar weken wel in 'The Vinyl Countdown', maar het is een leuke 'novelty'.

* Charles Aznavour- EP Les Comediens (België, Barclay, 1963)
Gegeven paarden worden niet van een gebitscontrole voorzien. Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb besloten om niet meer iedere Charles Aznavour-single te kopen dat op mijn spoor komt en toch vind het mooi: Een EP Met fotohoes. 'Les Comediens' is ook nog eens een erg leuk liedje en dus is het extra mooi meegenomen. Deze mag dus wel in 'The Vinyl Countdown'!

* Azoto- San Salvador (NL, Ramshorn, 1980)
Ik hoef maar een glimp van het hoesje te zien en ik ben in de winkel van Looper in Sneek. Dat heeft blijkbaar een exemplaar overgehouden van de single, ruim acht jaar nadat het een hit is geweest. Looper heeft een afdeling met 'gouwe ouwen' waar ik in 1991 nog flink boodschappen zal doen. Azoto staat daar ook tussen. Ik denk tot vanavond dat er een afgerukt lichaamsdeel op het hoesje staat en ontdek nu pas wat voor kunstwerkje het werkelijk is: Een jongedame die uit een tube tandpasta wordt geperst. Mooi gemaakt! De plaat heb ik, geloof ik, recent nog eens in digitale vorm gedraaid. Ramshorn is het toonaangevende disco-label in deze jaren en het is dan ook Italodisco van de bovenste plank. Het liedje komt me heel erg bekend voor en dus ben ik benieuwd in welke 'setting' ik dit op de radio heb gedraaid. Vreemd... volges de opgeslagen speellijsten is dat niet het afgelopen jaar gebeurd? Enfin, het is niet essentieel maar wel leuk om te hebben!

* Les Baroques- I'll Send You To The Moon (NL, Whamm, 1966)
En hier word ik even stil van. 'Expect the unexpected', is een goed uitgangspunt bij pakketjes van Albert, maar om deze van Les Baroques aan te treffen in een pakketje? Ik kan me niet heugen dat ik de plaat ooit in het echt heb gezien! 'Moon' is kort maar krachtig. 'Such A Cad' laat, mijns inziens, al een sterk afwijkend geluid horen voor de Nederbeat en ik denk dat 'Moon' moeiteloos zal passen in de Engelse 'freakbeat'. De keerzijde is meer bluesy met hoofdrol voor het orgel en de stem van Gary O'Shannon die nog als enige een 'internationale' naam heeft op dat moment. Hij heet in het echt Gerard Schoenmakers en zal kort daarop opgeroepen worden voor militaire dienst. 'Moon' is mijn favoriete kant, zoveel mag wel duidelijk zijn. Een prachtige aanwinst voor de Les Baroques-collectie!

* Beats Of Fortune- 'k Ga 'T Zeggen Walter! (België, Capiau Projects, 1992)
Het jaar 1992. We hebben in Jutrijp pas kabel gekregen en maken kennis met het lief en leed van RTL4. Lingo wordt op slag vergeten als we Rad Van Fortuin met Hans Van Der Togt zien. Wat is er van hem terecht gekomen? Wikipedia even vragen... De gevierde showmaster heeft gekampt met alcohol- en tabaksverslaving en heeft veel geëxperimenteerd met drugs. Recent is hij genezen van prostaatkanker maar of hij daarmee het leven weer ziet zitten? Je moet wel ver heen zijn om in Achlum, 'of all places', te gaan wonen, maar ja... datzelfde zeggen ze wellicht ook over Uffelte? In Vlaanderen draait het Rad al sinds 1976 en begin jaren negentig is Walter Capiau de presentator. Het is lucratief voor hem om deze single op te nemen waarin de geluiden van zijn spel worden geïntegreerd in een house-beat. Gedateerd? Ja natuurlijk! Leuk? Nee, dat valt zwaar tegen. Hup het archief in.

* Bomb The Bass- Winter In July (NL, Rhythm King, 1991)
De single van Les Baroques is ooit in Assen verkocht bij Lampe Radio en heeft een reisje naar Zoeterwoude gemaakt om weer terug bij 'huis' te komen halverwege Meppel en Assen. Er zitten meer singles in deze partij die 'onderweg' lijken te zijn. Opvallend veel hits uit een jeugdsoos in Sexbierum en dat beslaat een fikse periode: Late jaren zeventig tot de overgang naar de cd. 'Winter In July' is een grote hit geweest in de soos of ze hebben het niet zo nauw genomen met de naalden want de plaat start met wat gekraak. Niet dat dit een bezwaar is voor mij want verder klinkt het zuiver en staat deze single 'ergens op een zoeklijst' voor zover ik aan zoeklijsten doe. In de zomer van 1991 zijn al veel consumenten overgestapt op de cd-single en hoewel er nog flink veel op vinylsingle verschijnt, is het beduidend lastiger om de laatste te vinden. Blij met deze aanwinst!

* Stef Bos & Bob Savenberg- Breek De Stilte (België, HKM, 1991)
Ik ben ergens allergisch voor platen voor 'het goede doel' hoewel dit mijlenver af staat van Band Aid en dergelijke 'all star'-formaties. Stef Bos heeft eerder een grote hit gehad met 'Papa' en Bob Savenberg is bekend geworden als drummer van Clouseau. De opbrengsten van de plaat komen ten goede aan zowel de Vlaamse als de Nederlandse vereniging voor autisme. Het nummer wordt dertien jaar later opnieuw gebruikt voor de slachtoffers van de tsunami-ramp. Bij Stef Bos krijg ik meteen last van uitslag en vandaar dat ik deze plaat ook gewoon ga archiveren. Nogmaals: Zo slecht is het allemaal niet maar ik betwijfel of ik het ooit zal draaien.

* BP- It's Your World Now (UK, Sound For Industry, 1968)
Op bijna honderd singles een paar 'missers'? Ach vooruit, dat kan beroerder! Hier hebben we dan weer een 'zoekplaatje' waarvan ik meteen vrolijk word. In 2003 koop ik de dubbelelpee 'Popshopping 2' en ontwikkel daarmee een interesse voor reclame-plaatjes. Voor wat betreft BP: Daarvan heb ik nog een hele stapel nieuwe flexidiscs van Corry Brokken & The Hi-Five in de oorspronkelijke envelop zoals die van hoofdkantoor naar pompeigenaar is gestuurd. Dit is echter een 'zoekplaatje'. Geen informatie op 45cat hoewel het een catalogusnummer heeft van Sound For Industry en ik uit deze catalogus kan opmaken dat het uit 1968 moet stammen. Sound For Industry doet zowel flexidiscs als, in dit geval, hard vinyl en de a-kant bevat de 'Title Theme'. De andere kant bevat drie televisie-commercials en twee radio-commercials. Ik ga eerst eens de commercials langs. Wat opvalt is dat in de commercials wordt verteld dat BP al een tijd bestaat maar een 'new boy in town' is. Ik probeer dus te ontdekken waar in de wereld BP nieuw is in 1968. Ik kom uit op een website van een vervoerder op Cyprus dat verklaart dat BP in 1968 Shell overneemt en dus lijkt me dat hier de link moet zitten? De 'title theme' is een nummer waarin de diverse radio- en televisiestijlen in één zijn gemixt en dat heel erg 'muzak' overkomt. Aanvullingen zijn welkom!

Singles round-up: mei 8 (de dubbele singles)

Hoewel ik nu voor de verandering eens een bericht vóór op schema zit, begin ik nu de dag met een bericht? Ja, het lijkt een omgedraaide wereld te zijn net zoals op de foto. Ik ben vanmorgen met de fiets naar Havelte geweest. Helaas draait de handel daar op slechts twee monteurs en staat de afspraak nu voor komende dinsdag. De Pioneer is weer terug in Uffelte terwijl de buizen in Havelte zijn gebleven. Dan wil ik om tien voor twaalf met de bus naar Meppel maar ontdek dan dat de volgende pas over een half uur gaat. Ik bel met de zaak en er is bedroevend weinig post. Ik plak er dus nog een vrije dag aan vast. Ik zou straks nog een vakantiemix opnemen maar eerst moet mijn koffertje leeg. Dat is het koffertje dat ik benut tijdens de shows om de gedraaide platen in te zetten en ook bij opnames is zoiets erg handig. Daar staan nu de 'dubbele' singles in en die wil ik straks toevoegen aan de bakken van 'The Vinyl Countdown'. Ik ga dus eerst het bericht schrijven.

Ik kan de dubbele singles in delen in drie categorieën en doe dat ook. Er zijn nu nog vier 'extra' buiten de platen van Shocking Blue en The Spinners die gisteren aan bod zijn gekomen.Het zijn dus singles die feitelijk al in de collectie staan maar dan een andere persing of iets dergelijks. Menig verzamelaar kijkt daar niet naar maar sinds een paar jaar is bij mij de interesse verschoven van hitparade naar andere persingen en soms minimale verschillen. Dit zijn de vier die naast een soortgelijke broer of zus komen te staan.

* Adamski- Killer (Duitsland, MCA, 1990)
* Adriano Celentano- Prisencólinensináiciúsol (NL, Ariola, 1973)
* Hot Chocolate- Girl Crazy (EEG, Rak, 1982)
* Shocking Blue- Eve And The Apple (Duitsland, Polydor, 1972)

Adamski en Hot Chocolate heb ik reeds in de Engelse persingen en beide in 2001 gekocht. Van Adriano zou ik moeten opzoeken welke persing ik heb: Duits of Italiaans. De single is echter in een veel betere staat dan degene die in de jaren zeventig-bak staat en dus mag die in ieder geval. Shocking Blue heb ik reeds in de Nederlandse Pink Elephant, deze Duitse met fotohoes is in meerdere opzichten een pronkstukje.

Dan zijn er de 'upgrades'. De platen die wel een vervanging kunnen gebruiken of platen die ik nog niet met fotohoes heb. In sommige gevallen komt de fotohoes om de 'oude' single. Dat zijn de volgende singles.

* Bolland & Bolland- Summer Of '71 (NL, Negram, 1972)
* Herman Brood & His Wild Romance- Saturday Night (NL, Bubble, 1978)
* Herman Brood & His Wild ROmance- My Girl (NL, Sky, 1984)
* Herman Brood & His Wild Romance- Tattoo Song (NL, Sky, 1984)
* Drama- Mary's Mamma (NL, Philips, 1972)
* Dream Warriors- Wash Your Face In My Sink (Duitsland, 4th & B'way, 1990)
* Norman Greenbaum- Spirit In The Sky (NL, Reprise, 1970)
* The Scaffold- Thank U Very Much (NL, Parlophone, 1968)

De 'oude' Brood-singles en The Scaffold zijn brandhout en dit is dus een mooie 'upgrade'. 'Spirit In The Sky' zit bij mij in een zelf gemaakt hoesje en dat ga ik vast nog wel bewaren. De 'mindere' exemplaren zijn dus dubbel en beschikbaar voor de liefhebber. Het merendeel van de singles in mijn verzameling is verre van 'Mint' maar je kan nog altijd veel lol beleven aan de plaatjes met een krasje meer of minder. Belangstelling? Mailtje sturen! Uiteraard met gesloten portemonnee en bij voorkeur met ruilmateriaal. De volgende singles zijn 'lood om oud ijzer' en die moet ik echt naast de huidige singles leggen om te beslissen welke mag blijven.

* Cheap Trick- I Want You To Want Me (NL, Epic, 1979)
* Jess & James- Thank You Show Biz (NL, Palette, 1968)
* Tone Loc- Wild Thing (Duitsland, Delicious Vinyl, 1988)
* Barry Ryan- Kitsch (Duitsland, Polydor, 1970)
* Shocking Blue- Never Marry A Railroad Man (NL, Pink Elephant, 1970)
* Lucille Starr- The French Song (NL, London, 1964)

Deze categorie had ik even over het hoofd gezien. Het zijn singles die ik reeds met fotohoes heb maar waar die van Albert in een beduidend betere staat zijn. De nu volgende singles zijn zoals boven beschreven.

* ABC- The Night You Murdered Love (NL, Mercury, 1987)
* Aha- The Sun Always Shines On TV (Duitsland, Warner Bros., 1985)
* Joan Baez- There But For Fortune (Oostenrijk, Amadeo, 1965)
* Boney M- I'm Born Again (Duitsland, Hansa, 1979)
* David Bowie/Pat Metheny Group- This Is Not America (EEG, EMI America, 1985)
* Depecne Mode- People Are People (Frankrijk, Mute, 1984)
* Dutch Rhythm Steel And Showband- January February (NL, Negram, 1976)
* Frankie Goes To Hollywood- Rage Hard (Duitsland, Island, 1986)
* Gibson Brothers- Latin America (NL, CNR, 1981)
* Ginger Ale- In The Sand (Frankrijk, Arcane, 1971)
* Guru Josh- Infinity (UK, deConstruction, 1990)
* Grace Jones- I've Seen That Face Before (NL, Island, 1981)
* Andy Kim- So Good Together (NL, Dot, 1969)

Wat nu overblijft van de partij van Albert zijn de singles die ik nog niet heb en daar ga ik morgen mee vervolgen!

Singles round-up: mei 7

Ik ben vorige week woensdag bezig geweest met de 'mammoetklus' om de bakken voor de komende zondagen in gereedheid te brengen. Het is voor mij logisch om platen in alfabetische volgorde van artiesten neer te zetten. De titels heb ik een paar jaar geleden al eens gedaan en die opzet is zo ongewoon dat het me bevalt. De platen komen echt kriskras door elkaar te staan. Als ik het zelf door elkaar moet draaien dan weet ik dat het lekkerste en mooiste als eerste op gaat. Ik heb zondag de titels gedraaid die met een A, B en C beginnen en een deel van de D. In het doosje van Albert vind ik twaalf singles die ik eigenlijk afgelopen zondag had moeten draaien en, als ze me vanavond bevallen, mogen die zondagavond de show aftrappen. Een 'mixed bag' van zowel dubbele platen, 'extra' platen en plaatjes die ik nog helemaal niet ken. Dit dozijn ga ik vanavond behandelen.

* The Boys- Dial My Number (US, Motown, 1988)
In de zeezendertijd van Radio Veronica is de Tipparade een beetje een hobby-lijst. Vooral in de late jaren zestig willen de Veronica-deejays een bepaalde plaat nog wel eens extra promoten en krijgt een plaat zodoende twee of drie Tipnoteringen op zijn naam. In de jaren tachtig moet een plaat al verkopen als het in de Tipparade terecht komt. Het gebeurt nog wel eens dat een single eerst in de Tipparade strandt en een jaar of een paar maanden later alsnog een hit wordt. Tweemaal binnen een jaar niet verder komen dan de Tipparade? Dat is in de laatste jaren volgens mij alleen het geval bij 'Dial My Heart' van The Boys. De groep staat oorspronkelijk onder contract bij MCA en die handel wordt in 1987 door Motown opgekocht. Als Berry Gordy met pensioen gaat, haalt zijn opvolger The Boys meteen naar Motown en verschijnt het debuutalbum. The Boys blijft actief tot en met 1993. Daarna verhuist de groep naar West Gambia waar ze de taal leren en de groep Suns Of Light vormen. Bij de aanblik van de jonge knapen op het fotohoesje ben ik bang voor een Jackson 5/New Edition-achtig geval en dan valt het resultaat helemaal niet tegen. Het is 'new jack swing' zonder dat het ergens naar een jonge Michael riekt. Eigenlijk best een tof plaatje!

* Herman Brood & His Wild Romance- Blew My Cool Over You (NL, Ariola, 1980)
Albert heeft bij mijn weten niet in mijn jaren zeventig- en tachtig-bakken gekeken. Wellicht zou hij de hand voor de mond hebben geslagen als hij in de jaren zeventig en tachtig Herman Brood passeerde. 'Still Believe' doet al jaren verstoppertje en verder is het alleen 'Saturday Night' in de jaren zeventig. Van de conditie van zowel 'My Girl' als 'Tattoo Song' in de jaren tachtig wordt je ook niet blij. Dankzij Albert kan ik met trots zeggen dat ik een aardige Herman Brood-collectie heb gekregen! 'Blew My Cool' zit vroeg in het alfabet qua titels, 'Saturday Night' en de twee uit de jaren tachtig heb ik nu met fotohoes en dan nog een stel meer. Hoewel Hurmen Bread het nimmer heeft gemaakt in Engeland kun je, denk ik, met een gerust hart deze platen draaien op de Engelse radio. De andere singles behoeven een schoonmaakbeurt maar 'Blew My Cool' kan zo op de draaitafel.

* Marc Dex- Bla Bla Bla (België, Arcade, 1968)
Wederom een aantal Belgische singles in het doosje. Ik ken de naam van Marc Dex van de promo-single van CNR uit 1969. Als ik me niet vergis doet hij daarop een parodie op Heintje. 'Bla Bla Bla' is gebaseerd op een mediterraans deuntje en is op zichzelf niet onaardig maar net niet leuk genoeg voor de zondagavond. Deze gaat dus zo in de jaren zestig-bak.

* Exuma- Brown Girl (NL, Kama Sutra, 1972)
Deze kennen we beter als 'Brown Girl In The Ring' van Boney M. Ik heb de single al sinds 2004 in de bakken staan en het is een leuke 'novelty' op avonden in De Buze. Hierdoor is mijn oude exemplaar niet nieuw meer en met deze van Albert kan ik weer een tijdje vooruit.

* Jetty Fontaine- Bar Muziek II (België, Ros Beiaard, 196?)
Laat me heel eerlijk zijn: Als ik hem zou tegenkomen in een kringloopwinkel zou ik het niet eens aanraken. Als gegeven paard vind ik zo'n single derhalve erg interessant. Te meer omdat er helemaal geen informatie bestaat over dit plaatje. Ros Beiaard is de naam van een, nog immer bestaande, studio in Antwerpen. Het is genoemd naar de ommegang van Ros Beiaard, een jaarlijkse processietocht in Dendermonde en wijde omgeving. Beide kanten zijn flink jazzy met een Hammondorgel, vleugel en slagwerk. Op de keerzijde horen we Jetty ook zingen. Het is de jazz-standaard 'Day By Day' en eigenlijk is deze kant nog het beste te genieten. Gezien deze ook in het gat valt van de titels die ik afgelopen zondag heb gedraaid, kies ik dit als de kant voor komende zondag. Later maar weer eens bekijken of we nog meer te weten kunnen komen over Jetty en dit plaatje.

* Isley Jasper Isley- Caravan Of Love (UK, Epic, 1985)
Ik noem in de inleiding al de 'extra' singles. Dat zijn platen die ik op zichzelf al in de bakken heb staan maar de huidige singles hebben 'iets' dat maakt dat het een aanvulling is. Hier wil het geval dat het een Engelse persing is en die mag braaf naast de Nederlandse en is wellicht ook degene die ik het vaakst zal draaien.

* Andy Kim- Baby I Love You (NL, Dot, 1969)
In de jaren zestig hebben veel singles een 'opvulstukje' in het middengat. Soms zijn dat van die plastic affaires die enkel handig zijn als een plaat een té klein gat heeft of is krom getrokken. Vaker zijn het 'hartjes' in het vinyl. Jukebox-eigenaren floepen dit accessoire eruit zonder mededogen en zelf heb ik altijd geprobeerd deze 'hartjes' intact te houden. Deze van Andy Kim heb ik sinds 1993 in de bakken en de fotohoes heeft betere tijden gekend. Deze van Albert is in die zin een 'upgrade', alleen... ontbreekt hier het 'hartje'. De 'oude' single komt dus in het 'nieuwe' hoesje.

* Jona Lewie- Come Away (NL, Papillon, 1978)
Eigenlijk is dit de laatste plaat van Terry Dactyl & The Dinosaurs maar John Lewis acht dan al de hoogste tijd om het solistisch te proberen. Zijn foto staat op het hoesje en zijn naam is groter afgebeeld dan de groepsnaam. Hij komt dus onder de 'L' van Jona Lewie. De b-kant is overigens ook een solo-kant van Lewie. 'Come Away' haakt in op het geluid dat we kennen van 'Sea Side Shuffle'. Nu rest alleen nog 'You'll Always Find Me In The Kitchen At Parties'? Niet helemaal! 'Cherry Ring' ontbreekt ook nog en bovendien is mijn 'Stop The Cavalry' helemaal gaar. Wisten jullie dat ik tijdens het post bezorgen regelmatig het 'dabbadabbadumdum' uit 'Cavalry' zing? Geen idee hoe het ooit is ontstaan, maar voor mij 'speelt' het kerstnummer bijna dagelijks.

* Ohio Express- Chewy Chewy (NL, Buddah, 1968)
Er is op zichzelf niks mis met het exemplaar dat ik heb en evenmin met deze. Ik zal de plaatjes even naast elkaar moeten zetten om een keuze te maken maar feit is dat ik een mooie 'dubbel' heb voor de liefhebber!

* Shocking Blue- Blossom Lady (NL, Pink Elephant, 1971)
Een 'extra' single van Shocking Blue. Ik heb sinds 1994 de single met fotohoes en het zwarte label met het 'hartje'. Dit is echter het meer gebruikelijke roze met zwarte label en, iets minder gebruikelijk, het elpee-gaatje in het label. Bijzonder genoeg om naast de andere te zetten? Ik doe het in ieder geval wel!

* Spinners- Cupid (NL, Atlantic, 1980)
Je bouwt vanzelf een verzameling van enkele duizenden want ook deze is 'extra'. Ik heb de single van The Spinners reeds als Amerikaanse persing en deze Nederlandse met fotohoes mag ernaast in de bak. Wellicht ook meer geschikt om te draaien?

* Zager & Evans- Cary Lynn Javes (Duitsland, RCA Victor, 1969)
Ik heb het advies opgevolgd van Vanessa Williams: 'Saving The Best For Last'. Albert weet aardig in te schatten waar mijn interesse ligt en hier wordt het pijnlijk duidelijk. Ik heb al tientallen jaren een fascinatie voor 'underdogs', minder succesvolle opvolgers van monsterhits. Dar kunnen we 'Cary Lynn Javes' ook bij rekenen. Terwijl half Nederland nog 'In The Year 2525' mee zingt, komt 'Cary' bescheiden de Top 40 binnen en is even later alweer verdwenen. Ik hoor het nummer voor het eerst in 2004 als ik een 'double hit'-uitvoering koop van 'In The Year 2525'. Qua luchtigheid een groot contrast met '2525' en dat is wat ik zo goed vind aan dit plaatje. Qua vocalen is het duidelijk hetzelfde duo als van de dramatische hit maar het is meteen een ander landschap. Als bonus heeft het 'Mr. Turnkey' op de b-kant en dat staat op de keerzijde van de RCA Gold Series-uitgave van 'In The Year 2525' (en de 48e single in de kaartenbak). Erg mooi om dat fijne nummer weer eens te horen zonder een hoop styreen-'distortion'. En zo kunnen jullie nog ruim tachtig singles verwachten in deze rubriek.