Raddraaien: Johnny Cash

In 2008 heeft ieder zichzelf respecterend internetradiostation haar eigen chatroom. Zelfs in Hilversum hebben bepaalde programma's een actieve chat tijdens de show. In de nacht wordt het bijvoorbeeld gebruikt om via luisteraars razendsnel aan bepaalde informatie te komen, iets waar ze eerder 'volgende week op terug moeten komen' omdat de presentator eerst moet wachten op de PTT/TPG/TNT en wanneer deze de briefkaart komt bezorgen. Veel van de huidige Nederlandstalige internet-'piraten' hebben nog steeds een chatroom om 'gezellig te kletsen' en terloops een verzoekplaatje in te dienen. Bij de Engelstalige radiostations is het iets anders gegaan met de chatrooms. Bij andere stations krijgen de azijnpissers de overhand in de chat en maken het een zeer onaangenaam oord om te verblijven. Engelse radio-chatrooms hebben daardoor een slecht imago opgebouwd. Met uitzondering van één station en jullie kunnen wel raden welke dat is? Zoals de presentatoren met elkaar omgaan als familie, zo is de chatroom op een gegeven ogenblik een familie van luisteraars. Een vaste kliek is het ook niet echt. Soms passeert iemand de revue, is drie maanden niet weg te slaan uit de chat en verdwijnt dan weer in het niets. Hoewel de radio-chatroom nu dan toch echt zijn beste tijd lijkt te hebben gehad. Voor een presentator is het de 'oren' die horen wanneer iets mis gaat met de stream of wanneer de microfoon niet aan staat. Vandaag in 'Raddraaien' de 110e single uit de derde jaren zeventig-bak en ik zal nader uitleggen waarom het bovenstaande de inleiding is: 'Kate' van Johnny Cash (1972).

Allereerst het 'waar en wanneer'. Ik moet toch even opzoeken op Soul-xotica, maar het is in september 1991. Ik doe voor het eerst flink 'boodschappen' in de bak singles bij Cees Buster van het gelijknamige boekenwinkeltje aan de Kruizebroederstraat in Sneek. Buster runt het winkeltje dan al geruime tijd en schijnt in de jaren zeventig ook een tijdje platen als 'bijhandel' te hebben gehad. 'Kate' is 'new old stock' en de enige Nederlandse single met fotohoes in de bak. Voor de rest is het veelal Engelse en Amerikaanse persingen en hier koop ik een paar latere Northern Soul-favorieten uit de Blauwe Bak. Ik geloof dat ik 'Kate' nog wel eens heb gedraaid in 'The Vinyl Countdown', misschien zelfs om even te 'zwaaien' naar de vrouw in de chatroom, maar het nummer is niet blijven 'hangen' bij mij. Als ik de jaren zeventig-bak met Johnny Cash tot mijn beschikking heb, is het immers al snel 'A Thing Called Love' dat de klok slaat voor mij.

Weer terug naar de chatroom. Nee, die zal op dit moment helemaal leeg zijn. Tijdens uitzendingen is inmiddels een vast groepje 'stamgasten' overgebleven. Er is een tijd geweest dat de lijst aan de rechterkant van de chat volledig gevuld was, maar dat gebeurt zelden tot nooit meer. Inmiddels zijn er andere technologieën gekomen. Denk aan 'Facebook Live' waarbij je nog steeds kan chatten met luisteraars in de 'reacties'. Ik begin in november 2012 met het maken van programma's voor Wolfman en ben tot die tijd alleen maar in de chat bij de Northern Soul-show van mijn collega. Het is pas in 2013 als ik ook de zondagavond ga doen dat ik eveneens op andere momenten bij shows in de chatroom ben. Ik weet niet hoe lang Kate dan al deel uitmaakt van de 'chatroom-gang', maar zeker is dat ze geheel is ingeburgerd. Ze is een vaste bezoeker van de Specialized-festivals die worden georganiseerd en is een en al 'gezelligheid' in de chat. Soms een beetje 'ondeugend', maar dat past geheel in de lijn bij Wolfman Radio. We worden 'vrienden' op Facebook en op een zeker moment plaatst ze een oudere foto op haar tijdslijn. Ze schijnt jaren ervoor te hebben geposeerd voor een kalender voor het goede doel. Hoewel ze iets voor haar lichaam houdt, behoeft het weinig fantasie dat ze volledig naakt is achter dat object. Ik vind het meteen 'stoer' maar het zet me ook aan het denken: Zou ik het 'durven' om naakt te poseren voor het goede doel?

Het contact met Kate verloopt inmiddels zo goed dat een collega-presentator opmerkt (dankzij de webcam die we een tijdje gebruiken) dat ik een glimlach van oor tot oor krijg als Kate halverwege mijn show de chatroom binnen komt. Hoewel ik haar dan nog niet in het echt heb ontmoet, voel ik dat dit een bijzondere vrouw is die ik graag eens in levende lijve zou willen ontmoeten. Dan komt het Specialized-optreden in Watford in zicht waar ik samen met Lee zal dj-en en dan reken ik er eigenlijk al een beetje op dat ze gaat komen. De teleurstelling is groot als ze zegt dat ze niet kan komen. Het is een stevig stukje rijden vanaf haar huis naar Watford en ze zou dit niet kunnen permitteren in combinatie met het 'uitgaan'. Ik stel nog voor om elkaar de zaterdag vooraf te ontmoeten en daar heeft ze wel oren naar. Toch gaat dit ook van de baan en ik zal het weekend in Radlett en Watford zonder Kate moeten stellen.

In Watford maak ik wel kennis met Karen die namens Specialized de coördinatie doet voor de kalenders. Het vorige jaar is een kalender gemaakt met foto's van twaalf vrouwen. Ze wil dit jaar eveneens een 'mannelijke' kalender op poten zetten en noemt dat reeds in Watford. Een paar dagen later heb ik opnieuw contact met Karen en dan gaat het snel. Ik herinner me de foto van Kate en de vraag die ik mezelf toen heb gesteld. Zou ik het aandurven om naakt te poseren voor een goed doel? Ja! Voor Specialized doe ik het zeker! Inmiddels heb ik ook begrepen dat Kate zal meedoen aan de vrouwelijke tegenhanger. Ik regel een fotograaf in Diever en deze gaat meteen op in het idee. Ik voorzie hem van afval-elpees voor de decoratie. Zelf heb ik een idee gevonden op Google en al eens gebruikt voor een show-poster. Fotograaf Wim ziet het wel zitten om dit na te bootsen. In maart 2014 trek ik als laatste mijn onderbroek uit voor de fotosessie. Wim kijkt nog eens even goed of er geen riemafdruk rond mijn middel zit en dat is niet het geval. De foto creëert zichzelf omdat hij zich heeft vergist in mijn lengte. Als ik rechtop zou staan, zou ik met mijn hoofd in een lamp zitten. En dus ga ik door de knieën en ontstaat de foto die later dat jaar deel zal uitmaken van de Specialized-kalender van 2015.

Da kalender wordt ten doop gehouden tijdens 'The Big One' in 2014 en ik krijg een persoonlijke uitnodiging. Meer dan een uitnodiging is het niet want de reis- en verblijfskosten zijn natuurlijk voor eigen rekening. Ik ben de reis naar Watford nog maar net te boven en moet verstek laten gaan. Dit zorgt vooral voor teleurstelling bij Kate die de maanden ervoor al had verzucht dat ze me wellicht toch graag had willen ontmoeten bij mijn eerdere bezoek aan Engeland. Als de kalenders zijn verschenen, gaat het opeens vrij snel. Kate meldt in de chatroom dat ze een man heeft leren kennen en natuurlijk zijn we allemaal oprecht blij voor haar. Ze heeft in de voorgaande jaren veelal gezegd dat ze 'nooit meer een man wilde hebben'. Kort daarop verdwijnt ze min of meer uit de chatroom maar zien we haar opbloeien middels haar Facebook-account. Ik ga niet zeggen dat radio-chatrooms voor 'ongelukkige' mensen is, maar ik heb inmiddels vaak gezien dat iemand tijdens een persoonlijke crisis even niet weg te branden is uit onze chat en dit de rug toe keren als ze zichzelf hebben hervonden. Kate is weer helemaal klaargestoomd voor een leven buiten de chatroom. Ze heeft inmiddels al jaren een relatie met deze man en ze houdt ons op de hoogte van de talrijke uitstapjes die ze samen maken. Ze is sindsdien nooit weer op een Specialized-festival geweest.

In november 2014 verschijnen zowel de mannelijke als de vrouwelijke kalenders. Het is niet de 'hit' die wordt verwacht en dankzij een extra sponsoring van de drukker mogen de kalenders begin 2015 tegen kostprijs worden verkocht. Sindsdien is het voor eeuwig 'mei 2015' in mijn huis. Hoe leuk kan het 'toeval' zijn? Ik prijk bij mei 2015 op de mannelijke kalender en Kate bij dezelfde maand op de vrouwelijke kalender. Het is geëmancipeerd in Uffelte. Ik hang in de keuken en Kate kijkt dagelijks op me neer als ik in de studio zit.