Nee hoor! Ik ben niet in de war met de dagen en maanden. Zoals jullie hebben kunnen merken aan de 'Eindstreep' zijn er tot nu toe slechts zes afleveringen geweest in augustus en niets over de singles van de afgelopen week. Omdat ik liever ook niet boven de tien afleveringen per maand wil uitkomen, tel ik voorlopig nog even door. Sinds vorige week zaterdag heb ik 82 singles gekocht. Hoewel er platen bij zitten die ik graag wat extra in het zonnetje zou willen hebben, moet ik ook hier maar eens de turbo aanzwengelen en in drie afleveringen door deze singles fietsen. Daar komt bij dat er héél veel dubbel is, soms upgrades maar vaker Engelse persingen. Voor wat betreft de berichten: Ik ga in september wederom dertigmaal publiceren en ga waarschijnlijk even vooruit werken om ruimte te maken op de afdeling van de 'Singles round-up'. Nu de eerste 27 op alfabetische volgorde van de artiesten. Een fietshelm strekt tot de aanbeveling, ik weet uit ervaring te vertellen dat klinkers bij een eventuele val niet bepaald zacht zijn!
Laat me eerst beginnen met de dubbele singles.
* Ashton, Gardner, Dyke & Co.- Can You Get It (NL, Capitol, 1971) (3)
* Boney M- El Lute (NL, Hansa, 1980) (1)
* Laura Branigan- Self Control (UK, Atlantic, 1984) (1)
* The Buffoons- Tomorrow Is Another Day (NL, Imperial, 1967) (3)
* Dave Davies- Death Of A Clown (NL, Pye, 1967) (2)
* Carol Douglas- Burnin' (UK, Midsong, 1978) (3)
* Graham Gouldman- Sunburn (UK, Mercury, 1979) (1)
* Ferre Grignard- Ring Ring I've Got To Sing (NL, Philips, 1966) (3)
De nummers in haakjes achter iedere single. (1) heb ik op zaterdag 23 augustus gekocht bij Groenendijk in Steenwijk. Ik heb hier onder andere in januari al eens boodschappen gedaan. (2) refereert aan woensdag 27 augustus en ik reken het tot Sellingen. Het is een paar kilometer buiten het dorp en zou zomaar een andere plek kunnen zijn. (3) is tenslotte de volgende dag in Emmen op de terugweg vanuit Emmer-Compascuum. Ashton, Gardner, Dyke & Co., The Buffoons en Ferre Grignard zijn upgrades met fotohoesjes. Boney M is een beetje een novelty. Blijkbaar is in 1980 deze 5"-flexidisc uitgebracht als promo voor de Nederlandse markt. Ik heb de originele single uit 1979 dus het is echt een extraatje. Laura Branigan heb ik dankzij broeder verkregen maar een Engelse persing is altijd welkom. Dave Davies gaat vooral mee vanwege het fotohoesje. De plaat zélf oogt niet bijster goed. Carol Douglas en Graham Gouldman zijn weer vanwege de Engelse persingen.
Ik behandel de overige singles per vier met één blokje van drie.
* Alessi- Don't Hold Back (NL, A&M, 1976) (1)
* Average White Band- Let's Go Round Again (NL, RCA Victor, 1980) (3)
* Joan Baez- Maria Dolores (US, Vanguard, 1971) (1)
* Blood, Sweat & Tears- So Long Dixie (NL, CBS, 1972) (3)
Nederland maakt bescheiden kennis met Alessi middels 'Don't Hold Back'. Als je zo slim bent om de single dan aan te schaffen, heb je meteen een toekomstige hit in handen en dat scheelt je de aanschaf van de opvolger. 'Don't Hold Back' heeft namelijk 'Oh Lori' op de keerzijde. Het is gesneden koek voor wat betreft Alessi, gewoon een gezellig plaatje voor op de zondagavond. Average White Band zal ik even moeten proeven. Veel van de 'Schotten-om-utens' komt op een bepaald moment wel in de Blauwe Bak terecht, zie daarvoor 'When Will You Be Mine'. Tja, ik zie niet in welke deze niet in de Blauwe Bak zou kunnen staan. Als het refreintje komt, herken ik het nummer opeens. Geen idee waar ik hem heb gehoord maar het is 'anthem' genoeg voor in de Blauwe Bak naar mijn mening. Het schijfje van Joan Baez is een extraatje bij de dubbelelpee 'Blessed Are...' uit 1971. 'Maria Dolores' is het Sppanstalige nummer dat ik persoonlijk ken van Trio Los Paraguayos. Blood, Sweat & Tears werkt de Barry Mann en Cynthia Weil-compositie uit op de bekende BS&T-manier. 'Krakbegravningen' op de keerzijde lijkt interessant. Georg Wadenius schrijft het nummer samen met Barbro Lindgren en nadat Wadenius heeft gespeeld met Made In Sweden voegt hij zich in 1972 bij Blood, Sweat & Tears. Hij zingt blijkbaar ook het nummer want dat is niet David Clayton-Thomas en die kan waarschijnlijk ook geen vloeiend Zweeds.
* Booker T. & The M.G.'s- Jamaica This Morning (NL, Stax, 1973) (3)
* David Bowie- Let's Dance (Duitsland, EMI America, 1983) (3)
* James Brown- Get Up, Get Into It, Get Involved (België, Polydor, 1971) (3)
* The Buffoons- Let It Be Me (NL, CBS, 1973) (1)
De single van Booker T. is een apart geval. De b-kant is toegeschreven aan The M.G.'s en de b-kant als Booker T. & The M.G.'s. Wat is het verschil? Welnu, 'Jamaica' is door alle leden geschreven met uitzondering van Booker T. Jones. Toch hoor ik duidelijk toetsen op het nummer en lijkt het me stug dat Booker T. niet heeft meegewerkt aan de opname. Van "Jamaica' ben ik niet echt kapot maar de b-kant klinkt als de klassieke Booker T.-sound en ik gun 'Fuquawi' wel een plekje in de Blauwe Bak. David Bowie is zo'n single die ik steeds ben vergeten om te kopen en inmiddels lijkt iedereen te denken dat alles van Bowie goud waard is. Een gaaf exemplaar van de single voor een zuinige euro is een rariteit in kringloopwinkels. Deze single heeft al een zwaar leven achter de rug. Artistiek is het de opvolger van 'Sex Machine' en borduurt verder op dat stramien. Ik moet kritisch zijn en deze wel in de Gele Bak stoppen. Wat kun je aan de evergreen 'Let It Be Me' verprutsen? Erg weinig. Met de stemmen van The Buffoons kan het al helemaal niet mis gaan. Zijdezacht.
* The Cars- Drive (Duitsland, Elektra, 1984) (1)
* The Ray Charles Singers- Al-Di-La (US, Command, 1964) (1)
* Chicory Tip- I.O.U. (NL, CBS, 1973) (3)
* Cock Robin- When Your Heart Is Weak (NL, CBS, 1985) (1)
The Cars en Cock Robin zijn goed voor fijne herinneringen uit de jaren tachtig. Chicory Tip vindt zichzelf opnieuw uit met 'I.O.U.'. Het lijkt een vroeg Status Quo-verhaal. De mannen hebben het na 'Pictures Of Matchstick Men' wel gehad met de 'phasing' en andere psychedelische effecten en willen iets héél anders doen. Als ze dat eventueel doen, laat het publiek de plaat links liggen. Ze willen méér psychedelische fratsen van Status Quo. Zo ook Chicory Tip. Deze plaat klinkt niet als een 'Son Of My Father', hoewel het eveneens door Giorgio Moroder en Pete Bellotte is geschreven, maar heeft meer weg van een glamrock-stamper. De plaat zal genadeloos floppen en Chicory Tip zal weer terug moeten naar 'Son Of My Father Version 5'. The Ray Charles Singers doen een Italiaans mopje dat ik persoonlijk vooral ken van Willy Alberti. 'Til The End Of Time' klinkt iets meer rhythm & blues maar desondanks blijft het erg middle-of-the-road. Gewoon in de jaren zestig-bak.
* Joey Dee- Dance Dance Dance (NL, Roulette, 1963) (3)
* Joe Dolan- I Need You (UK, Pye, 1977) (3)
* Fairport Convention- Now Be Thankful (UK, Island, 1970) (3)
* The Fortunes- Baby By The Way (NL, Capitol, 1972) (3)
Joey Dee doet het zonder The Starliters, althans krijgt de groep geen credit op het label. Zowel 'Dance Dance Dance' als 'Let's Have A Party' doen precies wat je ervan kan verwachten. Schuif het meubilair maar aan de kant. Intussen gaat het wel de Gele Bak in. Joe Dolan mag mee omdat het de Engelse persing is. Fairport Convention mocht gisteren bovenaan de top tien prijken in de 'Eindstreep'. Helaas is de single niet helemaal vlak, maar je kan ook niet alles mee hebben. Op de b-kant staat een nummer met een hele lange titel: 'Google het maar, ik zie er tegen op om het te moeten typen. The Fortunes is zo'n single die nog altijd ontbreekt in de verzameling. Net als bij The Buffoons, The Fortunes zijn vakmensen en je kan er moeilijk iets op tegen hebben. Ook al is het niet het meest memorabele werk van de band,
* Aretha Franklin- Angel (UK, Atlantic, 1973) (3)
* Art Garfunkel- All I Know (NL, CBS, 1973) (3)
* Gibson Brothers- Que Sera Mi Vida (NL, CNR, 1979) (3)
Ik heb Aretha afgelopen vrijdag gedraaid in de show. Als ik de plaat al niet heb? Nee, dat blijkt niet het geval te zijn. Ik ben niet een hele grote fan van Aretha's zangkunsten (vooral het gegil tegen het einde van een nummer) maar gun het plaatje een plekje in de Blauwe Bak. Art Garfunkel doet een nummer van Jim Webb en de arrangeur meent dat het een tweede 'Bridge Over Troubled Water' moet worden. Er is momenteel een kleine hype aan de gang op Wolfman Radio voor wat betreft Gibson Brothers en 'Que Sera' heb ik nog altijd niet. Overigens ook een vroege jeugdherinnering.
