Zoals het nu lijkt gaat de fiets volgende week even uit logeren. De achterband zakt heel geleidelijk en het valt me al langer op dat het profiel waarschijnlijk ook flink is afgesleten. Ik moet in ieder geval haast zetten achter het repareren van mijn koplamp. De dagen worden beduidend korter en gisteren en vandaag heb ik onbewust er tegenaan moeten fietsen om bijna voor donker thuis te zijn. Dat heeft eveneens tot effect dat ik de show van vanavond heb moeten cancellen. Ik begin morgenavond dus met een frisse naald aan 'Do The 45'. Bij de vorige naald hebben de Nederlanders het hoegenaamd op voorraad en kom ik uit bij een Duitse handelaar. Dit keer wil ik weer rechtstreeks bij de Duitser bestellen en het valt me pas na bestelling op dat de levertijd onbekend is. Ik heb vanmiddag de bevestiging dat hij op 5 oktober verstuurd gaat worden, maar heb dit kunnen annuleren. Ik heb nu bij de Nederlander twee besteld zodat ik altijd eentje op voorraad heb. Ik ga morgenavond eveneens beginnen met een paar van de singles die vanavond voorbij gaan komen in de 'Singles round-up'. Twee aparte Juno-bestellingen en eentje van de Duitse grootgrutter HHV uit Berlijn. Ik heb de nieuwe naald er nog niet op zitten en ga het weer met de tweede draaitafel doen. Veiligheidsriemen vast en gaan!
* Exit- The Little Green Monster (UK, Soul Junction, 1983, re: 2025)
Ik heb mezelf zojuist even moeten worstelen door het verhaal van Exit. Ik heb het niet in detail gelezen maar vooral gescreend op wanneer 'The Little Green Monster' voor het eerst is opgenomen. Ik had daarvoor ook op 45cat kunnen kijken want het is in 1983 de b-kant van 'You Got To Put Your Head Down' op het obscure Dal-Tex-label. Dat verraadt al iets van de oorsprong want ja... Exit komt uit Texas. Clennis High is een aanstormend talent op het gebied van American Football maar ook een begenadigd zanger en muzikant. De groep is vooral bekend van twee platen met 'football' als thema. De andere kant van deze Soul Junction-release is een opname uit 1981. Volgens Soul Junction heeft 'Monster' veel weg van een nummer van '58 Engineers, een voorloper van Exit. De opname is erg lo-fi maar dat heeft zijn charme. Ik koop doorgaans ook singles op Epsilon maar ga de meest recente overslaan want die is écht te minimaal voor woorden als het komt tot de geluidsopname. Exit is klassieke harmonysoul met een heerlijke 'laidback' groove. 'One More Hour' is van twee jaar eerder en dat is opnieuw een lo-fi geluid (de gitarist speelt op beide kanten niet bestaande noten). Het is nog net even trager dan 'Monster' en qua groove riekt het naar lover's rock. Maar opnieuw de zang uit de doowop en lowrider-hoek. Het is de aanstekelijke 'hook' in 'Monster' dat het tot de winnaar maakt voor mij.
* Sharon Jones & The Dap-Kings- I'm Not Gonna Cry (US, Daptone, 2007)
* Sharon Jones & The Dap-Kings: People Don't Get What They Deserve (US, Daptone, 2013)
De laatste is onlangs nog door Juno gepresenteerd als een nieuwe release. Opvallend is dat daarbij de promotie uit 2013 wordt gebruikt. Natuurlijk is er geen nieuw album van Sharon Jones & The Dap-Kings want Sharon is ons in 2016 ontvallen. Ik kan geen verschillen vinden op de labels. Het schijnt dat iedere lichting Daptone-singles een eigen watermerk mee krijgt. Ik zie de single afgelopen zondag staan en denk 'Ach verhip' en leg hem in het winkelmandje. Ook nog even bij de oude releases kijken? 'I'm Not Gonna Cry' is één van de oudste singles die ik nog altijd niet heb.en welke Juno in voorraad heeft. Hier is een variatie in het label van de b-kant wat erop wijst dat het ná 2007 opniieuw moet zijn geperst. Het is de 'smerige' funk waar Jones bekend mee is geworden in combinatie met haar soulvolle zang. 'People Don't Get What They Deserve' is van een paar jaar later en inmiddels heeft Daptone haar geluid iets moeten opschroeven. Het klinkt al meer als big band soul en de funk is ver te zoeken. Toch is dit de blauwdruk voor de latere releases op het Colemine-label hoewel er waarschijnlijk nooit een tweede Sharon Jones zal opstaan.
* King Most- Dorothy Dilla Phife (US, Gamm, 2025)
Ach nee, dat gaan we niet menen? Twee nummers van rond de drie minuten op 7"-formaat en dan de schakelaar op 33 toeren? Ik ben al aan het kijken op websites want ik ken deze sample maar al te goed, maar wat is het ook alweer? Tja, het is een bekend stukje dat al is gesampled door iemand anders maar kan er even niet op komen. King Most gooit in ieder geval harpiste Dorothy Ashby, J. Dilla en Phife Dawg in een dampende funky mix. Het is behoorlijk 'left field' voor mijn doen want het grenst aan het territorium van de hiphop. Maar het zijn vooral altijd de samples geweest die me daar hebben geïnteresseerd. 'Honey Caldwell' is een andere mashup. Dimtaal tussen yacht rock-coryfee Bobby Caldwell en een Honey die ik niet zo snel herken. Een erg curieus plaatje maar ook rampzalig vinyl dat meteen bij de eerste draaibeurt al kraakt!
* Shawn Lee & Kelly Finnigan- Say It Again (US, Colemine, 2025)
Een Facebook-vriend plaatst vanavond een foto van een nog lege concertzaal. Hij is vanavond in 013 in Tilburg voor Young Gun Silver Fox. Ik denk dat het voor hem de vijfde keer wordt dit jaar. Dat brengt ons meteen in de sfeer voor deze sen-sa-tio-ne-le single van Shawn Lee (Young Gun Silver Fox) en Kelly Finnigan (The Monophonics). Tot zover ik kan nagaan alleen op 'coke bottle green' vinyl. Ik ben namelijk geen fan van gekleurd vinyl. De adoratie tussen Shawn en Kelly is wederzijds en eentje die al jaren duurt. Op 'Say It Again' verzorgt Kelly de zang en de piano en doet Shawn de rest. Meer soulvol zal de yacht rock niet worden. Op de keerzijde staat het instrumentale 'Harpsichord Rock' en hier mag Lee zich helemaal in uitleven. Het klinkt alsof het van een soundtrack uit de jaren zestig afkomstig is. Het is fraai omdat het van Shawn Lee komt, maar het is niet echt typisch iets dat je op Colemine zal verwachten. 'Say It Again' is zonder meer een van de betere Kelly-singles van de laatste jaren plus de bonus dat we er Shawn Lee bij krijgen. Dit mogen ze nog best eens dunnetjes over doen van mij!
* The Medlows- Love (UK, Celestial Echo, 1979, re: 2025)
Celestial Echo is in de afgelopen weken en maanden vaker voorbij gekomen op Soul-xotica vanwege de uitstekende heruitgaven van pareltjes uit de HOB-catalogus. Toch staren ze zich niet blind op de gospel en zijn ze niet vies om zo nu en dan ook wat meer 'mainstream' spul uit te brengen. Het zijn dj's en dus kan muziek altijd beter klinken? Op de keerzijde staat een 'Admin Edit' waar 'Love' verder is geperfectioneerd door de labeleigenaren. Ik hou het echter bij het origineel. Het is funky disco dat gewoon een hele grote hit had moeten zijn. Ik weet niet of er méér budget is bij The Medlows dan bij Exit maar dit klinkt gewoon als een volwaardige productie welke zomaar op een groot label had kunnen worden uitgebracht. Uiteraard is dit niet het geval en zo mogen wij 46 jaar later genieten van zo'n 'lost nugget'.
* MIA- Love Me Right (US, Star Creature, 2021, re: 2025)
Je raakt snel door je koekjes heen als je willekeurig Fikkie roept en bij de MIA's is dat niet anders. Toch is dit opnieuw weer de Canadese MIA waarvan ik vorig jaar een enigszins poppy Record Store Day-release heb gekocht. Ze heeft 'Love Me Right' al in 2021 als single uitgebracht in twee verschillende mixen, het is niet duidelijk welke de Star Creature-release heeft gehaald. Het is electrodisco met een zekere jaren tachtig-vibe en ietwat poppy zang. Het is de tweede single tot dusver op het Star Creature-label, de andere is een duet met Aladean Kheroufi maar die kan me niet meteen bekoren. 'Love Me Right' heeft net het juiste eighties-gevoel voor mij. Het is een beetje borderline nu-disco en pure pop maar ik vind het wel smakelijk.
* Gene Townsel- There's No Use Hiding (UK, Charly, 1978, re: 2022)
Afgelopen maand heeft Chris een aantal elpees gepresenteerd op zijn Midas Touch-pagina. Net als bij de Engelse persingen is het een 'handel ernaast' voor Chris. De meeste soul-dj's gaan uitsluitend voor singles maar er zijn ook lieden die weg lopen met de elpees. Hoewel ik niet van plan ben om elpees te kopen, kijk ik desondanks even in de lijst. Dan zie ik het album van Gene Townsel uit 1981 staan. 'Priced to sell'? Tweehonderdvijftig Britse ponden. Als hoogtepunt laat hij 'There's No Use Hiding' horen. Na enig huiswerk zie ik dat Charly de plaat vrij recent heeft uitgebracht en HHV heeft een exemplaar liggen voor de oorspronkelijke prijs. Het klinkt ontzettend gedateerd voor 1981 of zelfs het 1978 op het label. Het heeft er alle schijn van dat Townsel jaren lang opnames heeft gespaard voor een langspeler want dit moet een opname zijn uit 1973. Het is prachtige crossover-soul. De andere kant ontdek ik later nog wel eens, eerst mag 'Hiding' een hit worden!
* The Womack Sisters- If You Want Me (US, Daptone, 2025)
Ik zie deze release al in juni of juli staan als 'forthcoming'. Omdat 'pre-orders' via Juno niet werken bij mij, moet ik gewoon wachten tot de releasedatum. Dat is ergens in augustus maar dat ben ik dan alweer vergeten. Waarom de 'pre-orders' niet lukken? Je geeft Juno toestemming bij de release het geld te innen bij Paypal en ik krijg steevast de melding dat dit niet is gelukt waardoor ik opnieuw kan bestellen. Aan de andere kant betaal ik ook liever verzending voor een stapeltje singles in plaats van eentje. 'If You Want Me' klinkt als een lang vergeten 'girl group soul'-plaatje uit de jaren zestig, maar het is echt in 2025 opgenomen door telgen uit de beroemde Womack-familie. Deze kant overdondert me dermate dat ik geen behoefte heb aan een b-kant. Bovendien moet ik straks maar weer horizontaal zes letters. Womack Sisters is in dat geval een aangenaam slaapmutsje!
Sharon Jones (2x), King Most, Shawn Lee & Kelly Finnigan, The Medlows, Gene Townsel en The Womack Sisters zijn morgenavond na elf uur (onze tijd) te horen in 'Do The 45'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten