Ik heb de afgelopen maanden maar liefst drie singles gekocht van Chas & Dave en heb, geloof ik, mezelf ergens voorgenomen om nog eens een bericht te schrijven over dit illustere duo. Ik heb in de vorige 'Singles round-up' met 'Ain't No Pleasing You' en 'Wish I Could Write A Love Song' in het kort de 'running gag' op Wolfman Radio verteld. De vrouw van de radiobaas heeft een gruwelijke hekel aan Chas & Dave en The Wurzels en het is nooit slim om zoiets bekend te maken bij de radio-collega's. Vorig jaar tijdens de radio-marathon daagde ik haar uit om op de radio te vertellen dat ze stiekem een hele grote fan was van Chas & Dave en ze riep in het wilde weg een bedrag. Dat bedrag, dertig pond, was in vier minuten binnen. Alles voor het goede doel! Het heeft mij de helft gekost en daarvoor hebben we nu een prachtige jingle met een gepassioneerde Emma die vertelt over haar grote liefde voor Chas & Dave en dat is iedere euro waard! Op vinyl-gebied heb ik tot een paar maanden geleden alleen 'The Bangin' In Your Head' en 'Rabbit' en ik heb de verzameling uitgebreid met drie titels van het duo dat razend populair was in Engeland. In Nederland associeer ik Chas & Dave vooral met 'Langs De Lijn' en alleen 'Ain't No Pleasing You' raakt nét de top twintig aan. Afgelopen weekend bereikt ons het trieste nieuws dat Chas Hodges op 74-jarige leeftijd is overleden. Niet geheel onverwacht, maar daarover later meer. Hodges is veel méér dan de helft van een novelty-act, dit is een man die een stukje rock & roll-geschiedenis heeft geschreven!
Als ik in maart de single 'I'll Never Fall In Love Again' van Charles Hodges binnen krijg, associeer ik dat het eerste met een Engelse zanger. Dat heeft ermee te maken dat het nummer door Lonnie Donegan is geschreven plus het feit dat weet dat in de vroege jaren zestig een Engelse sessiemuzikant was met die naam. Ik heb me tot dit weekend toe nooit gerealiseerd dat de Engelse Charles Hodges niemand minder is dan Chas van Chas & Dave. Hij heeft geen solo-platen gemaakt in de jaren zestig, alleen een solo-album in 2010 of 2011. Laat me snel van start gaan met de legende van de Engelse Chas Hodges. Hij wordt op 28 december 1943 geboren als Charles Nicholas Hodges in Edmonton in het graafschap Middlesex, maar groeit op in Noord-Londen. Hij is nog maar zeventien jaar oud als hij zijn eerste opnames maakt en niet met de minste of geringste. Chas Hodges heeft de eer om te werken met de legendarische producent Joe Meek. Er gaat jaren lang het gerucht dat Hodges te horen zou zijn op 'Telstar' van The Tornados en is in die hoedanigheid (gespeeld door een acteur) te zien in de film over het leven van Joe Meek. De biografieën brengen Chas echter niet verband met deze wereldhit. In de vroege jaren zestig maakt hij deel uit van Mike Berry & The Outlaws. 'Tribute To Buddy Holly' wordt in 1961 om nog altijd onbekende redenen geboycot door de BBC en zal pas in 1975 in een nieuwe uitvoering (zonder The Outlaws) een grote hit worden. Ritchie Blackmore is een collega van Hodges in The Outlaws en hij zal nog een aantal keren opduiken in het verhaal van Hodges. In de jaren 1966 en 1967 speelt Hodges bij Cliff Bennett & The Rebel Rousers. Hij heeft sinds zijn tijd bij The Outlaws de bijnaam 'Sleepy' gekregen omdat hij steevast in slaap sukkelt tijdens opnamesessies.
Het is kenmerkend voor Hodges. Hij is eigenlijk veel meer een podium-dier dat oude rockers als Bill Haley en Jerry Lee Lewis begeleidt tijdens concerten. Hij speelt aanvankelijk alleen gitaar en bas maar kijkt tijdens een tournee met Lewis goed naar diens verrichtingen op de piano en leert zichzelf piano spelen. In 1970 mengt Hodges zich bij het gezelschap Heads, Hands & Feet. Dat is feitelijk de voortzetting van Poet & The One Man Band. Deze groep onder leiding van Ray Smith en Tony Colton heeft met meestergitarist Albert Lee een album gemaakt voor Verve Forecast. Smith en Colton gaan in 1970 samenwerken in een productiemaatschappij met de Schotse arrangeur en orkestleider Johnny Harris. Hem hebben we al eens in een grijs verleden hier gehad met zijn elpee 'Movements'. Harris wil dat album integraal op de bühne brengen als openingsact voor Dionne Warwick en huurt hiervoor Heads, Hands & Feet in. Hodges is dan ook al van de partij. De groep neemt in 1970 een elpee op die zesentwintig jaar op de plank blijft liggen. In 1971 verschijnt het onofficiële debuut en er volgen nog een tweetal elpees. Tot deze ochtend ken ik de band alleen van naam. Collega Lee heeft me overtuigd. Albert Lee is zonder meer een begenadigd gitarist en ik kan uren naar hem luisteren. Hodges heeft intussen ook nog tijd voor een 'supergroep': Green Bullfrog. Blackmore is ook weer van de partij en komt repeteren nadat hij heeft opgetreden met Deep Purple. De band maakt in 1971 een elpee die zéér gewild is tegenwoordig. Als Roger Glover op een avond niet kan mee spelen bij een concert in Aberdeen, reist Hodges af naar Schotland om hem op basgitaar te vervangen in Deep Purple. Na Heads, Hands & Feet toert Hodges in 1973 met Jerry Lee Lewis en komt in 1974 Dave Peacock tegen. Ze begeleiden met Oily Rags de Amerikaanse jazzsaxofonist Oliver Edward Nelson op een plaat en doen hetzelfde met Teresa Brewer. In 1975 doen Chas en Dave mee op de elpee 'Remember My Song' van Labi Siffre. Het nummer 'I Got The' wordt door rapper Eminem gebruikt als 'hook' in zijn hit 'My Name Is' en laat dat uitgerekend een stukje muziek zijn dat wordt gespeeld door Chas en Dave!
Het is de beide heren een doorn in het oog dat menig Engelse zanger of zangeres een Amerikaans accent aanneemt. Het is voor de twee mannen de reden om een duo te beginnen dat uitsluitend in de Londense 'cockney-slang' zingt. De groep wordt op handen gedragen door fans van voetbalclub Tottenham Hotspurs en het duo heeft menig plaat opgedragen aan de club. In 1978 piekt 'Strummin' bescheiden op een 52e plek en is 'Rabbit' in 1981 de eerste top tien-hit van het duo. Toch zou het niet terecht zijn om de groep alleen maar weg te zetten als novelty-act. De composities getuigen van een gedegen vakmanschap en het is bewonderenswaardig hoe Chas & Dave alledaagse 'problemen' als een kater kunnen verwoorden tot poëzie en tegelijk rechtdoorzee. Chas heeft in een interview verteld dat hij alleen maar een liefdeslied in zijn 'eigen taal' wilde schrijven en dat met 'Ain't No Pleasing You' voor elkaar heeft gekregen. De plaat piekt in Engeland op een tweede plek. Toch vind ik 'Wish I Could Write A Love Song' nog wel het allerbeste van het duo en het verhaalt juist over de eerdere wens van Hodges. In 2009 overlijdt de echtgenote van Peacock en dat doet hem besluiten een punt te zetten achter het duo. Het is niet van lange duur want in 2011 staat het duo opnieuw op de planken. Op 6 februari 2017 maakt Hodges op sociale media bekend dat er slokdarmkanker bij hem is opgetreden. Het is echter in een vroeg stadium en te behandelen. Een paar weken geleden is daar opeens een nieuw album van Chas & Dave: 'A Little Bit Of Us'. Het op-een-na-laatste nummer van het album is een korte gezongen 'boodschap' van Chas aan het adres van de kanker. Op typische cockney wijze vertelt hij de ziekte dat het maar een eind moet gaan fietsen. Afgelopen vrijdagmorgen is hij in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. Chas Hodges is 74 jaar geworden.
Mijn collega Lee heeft vanmorgen een prachtig eerbetoon gepresenteerd en geeft zelf eerlijk toe dat het nog véél uitgebreider had gekund. Na dit verhaal zie ik ook de nodige aanknopingspunten en denk dat het tweede uur van 'Tuesday Night Music Club' in het teken komt te staan van de erfenis van Chas Hodges.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten