Koninginnedag 2000. Ik woonde toen in De Bilt, maar was voor Koninginnedag overgekomen naar Tuk. Met de scooter. Jolanda was de bardame en die had net een paar stuivers in de jukebox gegooid. 'Freestyler' van de Bomfunk MC's was één van de plaatjes die ze had uitgekozen. Toen daar kritiek op kwam, zei ze: ,,Stilstoan is achteruut boer'n'. Sindsdien heb ik die uitspraak overgenomen en moet hem vooral de laatste maanden geregeld gebruiken. Hoewel, vanavond heb ik een erg nostalgische 'Floorfillers' gehad, slechts twee of drie nummers uit de nieuwe eeuw en verder vooral disco- en danskrakers uit de jaren zeventig en tachtig. Normaliter is 'Floorfillers' mijn 'luie' show. Met empee-verdrietjes heb je immers geen omkijken wat betreft scherpstellen. Daar staat tegenover dat sommige opnames ook heel erg lomp eindigen. Zo'n show verplicht je ook zo nu en dan naar 538 te luisteren en je te verdiepen in de hedendaagse 'floorfillers'. Ik moet zeggen dat ik het een interessante materie vind en dat de afgelopen twee maanden mijn visie op bepaalde dansstromingen wel heeft doen veranderen. Als er één deejay is voor wie ik steeds meer respect krijg, is het Armin Van Buuren, niet in de laatste plaats omdat ik zijn 'A State Of Trance' nog wel eens gebruik als 'huiswerk'. We hadden voor de eerste tien jaar van de 21e eeuw ook een 'ouwelullenband' kunnen uitzoeken, maar nee: Ik zet Armin vandaag in het zonnetje.
Armin was de afgelopen dagen nogal even in het nieuws. Vanavond was immers de verkiezing van de beste dj ter wereld en Van Buuren had die titel al vijfmaal gedragen. Hij liet de afgelopen dagen in de media weten helemaal niet zoveel van die prijs te moeten hebben, voor hem is er maar één de allerbeste: Ben Liebrand. Ook liet Van Buuren weten liever een Radioring voor 'A State Of Trance' te winnen. Hij kan opgelucht ademhalen, want hij is naar nummer twee gezakt. De Bredase dj Hardwell mag zich nu 'de beste' noemen. Ook stond er gisteren een interview in de Metro met dj Afrojack, ook een Nederlander die sinds vier jaar de wereld rondtrekt als populaire dj. ,,Die Lamborghini die hier buiten staat, doet me helemaal niets. Ik ben pas tevreden als mijn publiek een onvergetelijke avond heeft gehad". Een uitspraak die je niet snel zou verwachten van een volksmenner die met zijn 'hendjes in de lucht' achter zijn computer staat te zwaaien. Of maken we ergens een vergissing?
Ik denk het namelijk wél. Volgens mij worden dans-dj's van dit kaliber verkeerd ingeschat. Ik zou ze eigenlijk liever niet 'dj' willen noemen. Een dj is immers niks anders dan een boerenlul die platen draait, soms met een leuke overgang en soms wat gebruik maken van de 'pitch-control' en meer ook niet. Daar reken ik een Armin Van Buuren niet toe. Deze maakt producties. Hij breekt een bestaand nummer in zijn studio helemaal af en bouwt het van de brokstukken opnieuw op. Daar in de studio gebeurt het werk, net als een schilder of beeldhouwer ook in zijn atelier werkt. Als een schilder of beeldhouwer een expositie geeft, toont deze de werkstukken die hij in zijn atelier heeft gemaakt. Er is niemand die erover klaagt dat hij niet ter plekke in het museum staat te schilderen. Een dj/producer exposeert zijn werk bij voorkeur in een stadion of in de open lucht. De bezoekers van de expositie van de schilderijen laten hun waardering merken door de kunstwerken te examineren en te complimenteren op de details. Bezoekers van de expositie van Van Buuren tonen hun waardering met dansen. Wat ik wil zeggen: Ik vind het niet juist om een dance-producer gelijk te stellen aan een rockmuzikant, ik vind het eerder een atelier-kunstenaar met exposities.
Van Buuren is een kerstkind: Hij wordt op eerste kerstdag 1976 geboren in Leiden, maar groeit op in Koudekerk Aan Den Rijn. Zijn vader is een gepassioneerd muziekliefhebber die het niet bij één stijl of genre houdt. De kinderen krijgen de diversiteit aan muziek met de paplepel in gegoten. Als opgroeiend kind heeft Armin voortdurend een koptelefoon op, luisterend naar zijn idool Ben Liebrand en Jean Michel Jarre. Op zijn veertiende maakt hij zijn eerste mix en stuurt deze, lekker brutaal, naar Liebrand. Die is enthousiast over de kunsten van de jongeling en nodigt hem uit. Liebrand leert hem tracks te produceren en te mixen. Zijn eerste baantje heeft hij in de Leidse discotheek Nexus en scoort in 2000 zijn eerste bijna-hitje met 'Communication'. Van Buuren zit dan in het derde jaar van zijn rechtenstudie, die hij keurig afmaakt. Hij zal nauwelijks aan dat vakgebied toe komen, want zijn ster als succesvolle dj is dan al rijzende. In 2001 begint hij het radioprogramma 'A State Of Trance', dat wereldwijd op de voet wordt gevolgd. Tegenwoordig zit het op vrijdagavond tussen tien en twaalf. Ik moet bekennen dat ik niet alles in het programma even goed vind, ook in de trance zit de nodige 'bagger', maar toch hoor ik geregeld dingen die ik laat voortvloeien in 'Floorfillers'. Vanavond heb ik bijvoorbeeld nog zijn allernieuwste single gedraaid: 'Beautiful Life'. Staat net voor de derde week in de Top 40 en wel op nummer 29. Of het plaatje, met gastvocalen van de onbekende Cindy Alma, net zo'n hit wordt als 'This Is What It Feels Like' met Trevor Guthrie, durf ik te betwijfelen. Ik vind hem niks minder!
Het verhaal van Van Buuren is voorlopig nog niet afgelopen. Zijn programma 'A State Of Trance' heeft bij iedere mijlpaal een 'stunt' en voor de 600e aflevering staat een tournee van zes optredens gepland. Op Koninginnedag 2011 is Van Buuren onderscheiden als Officier in de Orde van Oranje-Nassau, vanwege zijn promotie voor de Nederlandse dance-beweging en zijn bijdrage aan de muziekeconomie. Van Buuren heeft sinds jaar en dag zijn eigen platenmaatschappij: Armada Music.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten