Eindstreep: juni 2018

De singles van Mark zijn pas gistermiddag binnen gekomen en dat is een beetje laat om een zinnig oordeel te geven over de platen. Daarom heb ik voor het totaal de singles wel mee gerekend, maar noem ze niet in de top tien. Deze singles gaan mee voor volgende maand. Of...? Het zijn zestien singles en in principe zou ik volgende maand niet noodzakelijk platen hoeven kopen om tot een 'Eindstreep' te komen. We zullen het vanzelf zien? Ik stel de top tien samen uit de singles van de kringloopwinkel in Meppel en het pakket van Albert. In totaal zijn het 54 singles deze maand. Zeventien daarvan zijn 'dubbel' of 'upgrades' want ook in de partij van Mark zit een iets andere uitvoering van een single die ik al heb. Volgende week meer daarover. In totaal zouden twintig singles in de Blauwe Bak komen, maar dat is een ruwe schatting omdat ik de verdeling van de singles van Albert nog niet helemaal voor ogen heb. De top tien zou er als volgt moeten uitzien:

1. Top Of My List-Stephanie Mills

2. Gypsy Woman-Crystal Waters

3. Time For Action-Secret Affair

4. Naked In The Rain-Blue Pearl

5. Too Hot To Handle-Heatwave

6. Love's Unkind-Donna Summer

7. Here Comes Summer-Jerry Keller

8. I Wanna Sex You Up-Color Me Badd

9. January February-Dutch Rhythm Steel And Show Band

10. I Wonder Why-Bohannon

Singles round-up: juni 5

Gelukkig hanteert Blogger Amerikaanse tijden zodat ik nog altijd op 30 juni kan publiceren. In werkelijkheid is het de vroege uren van de eerste juli. De eerste helft van het 'nieuwe' jaar zit erop. Tijd voor een conclusie tussendoor? Als ik vanavond even achter huis zit te ontspannen, valt het me opeens op. 2016 is een onovertroffen jaar en 2017 is daarentegen soms loodzwaar. Dit jaar lijkt 2016 te volgen als een gelukkig jaar. Ik heb tot nu toe de wind mee en zit op zichzelf prima in mijn vel, hoewel ik moet erkennen dat ik minder tegen de warmte kan dan in voorgaande jaren. Het regent leuke plaatjes, ik heb mezelf 'in het nieuw' gestoken qua kleding (en dáár heb ik nogal op bezuinigd in de afgelopen jaren) en het gaat lekker in het werk. Ik zal proberen de tweede helft van het jaar aan deze lijn vast te houden en dan wordt het vanzelf een legendarisch jaar als 2016. Nu de laatste zeven singles uit het pakket van Albert waaronder een 'goedmakertje' en opnieuw een kleine 'misser' dat absoluut niet deert in dit geval!

* Silvio- Angie My Love (NL, Negram, 1976)
* Silvio- A.D.I.O.S. (NL, RCA, 1981)
Ik moet bekennen dat ik alleen 'I'm Your Son, South America' van Silvio kan mee zingen. De band heeft echter een paar forse hits gehad in de midden jaren zeventig. Ik kom ze echter niet tegen voor een schappelijke prijs en zo blijft 'South America' lange tijd de enige single in de bakken. Het is precies datgene dat ik ervan verwacht. 'Angie My Love' is palingpop maar dan uit het zuiden des lands. Alhoewel? Halverwege het nummer komt de boel even goed op stoom en lijkt het dan toch nog de schuifelende dansvloer te verlaten en richting de glamrock te gaan. Muzikaal blijft het echter mierzoet compleet met violen. In 1981 hebben de heren Volendam voorgoed verlaten en gaat het richting Zuid-Amerika met een deuntje dat bij vlagen erg aan 'D.I.S.C.O.' van Ottawan doet denken. Niet echt mijn kop thee maar ik heb 'I'm Your Son' evenmin grijs gedraaid.

* Skyy- This Groove Is Bad (NL, Salsoul, 1979)
'High' is vorige maand de reserve-Blauwe Bak in gegaan en nu kan ik een volgende Skyy-single tegemoet zien. Met de a-kant ben ik al binnen acht maten klaar. Gewoon een disco-stamper terwijl Skyy voor mij uitblinkt in het iets rustiger werk. Eens zien wat de b-kant ons brengt: 'First Time Around'. Dat klinkt beter! Nee, het is geen langzaam nummer, maar beduidend rustiger. Toch vrees ik dat deze gewoon in de jaren zeventig-bak terecht komt, maar zal dit 'First Time Around' even op me in laten werken en neem dan een besluit.

* Soft Cell- Tainted Love (NL, Vertigo, 1981)
Die heb ik al en ik zal weer even beide exemplaren met elkaar vergelijken.

* Edwin Starr- Contact (NL, 20th Century, 1978)
In mei rolt Hepie & Hepie uit het hoesje maar blijkbaar heeft Albert nóg een exemplaar op zolder liggen. Nu zit de juiste single wel in het hoesje. Ik ben vooral geinteresseerd in de b-kant en het is helaas geen 'Eavesdropper'. Deze single is in een betere conditie dan mijn oude en dus komt die in de jaren zeventig-bak te staan.

* Donna Summer- Love's Unkind (NL, Groovy, 1977)
Linda & The Funky Boys is op papier leuker dan in werkelijkheid. Ik heb een single van Linda in de jaren zeventig-bak staan en ben er niet rouwig om als ik ontdek dat Donna Summer in het hoesje zit. Ik heb zojuist even gekeken en, nee, dit is een van de weinige Donna Summer-singles die ik nog niet heb. Een fijn nummer! Het komt van 'I Remember Yesterday', de concept-plaat van Summer met Pete Bellotte en Giorgio Moroder over het verleden, het heden en de toekomst van de dansmuziek. 'I Feel Love' is daarvan de toekomstvisie en daar heeft Moroder het bij het juiste eind! 'Love's Unkind' moet de herinnering oproepen aan de Phil Spector-sound en dat heeft Moroder andermaal zeer smaakvol toegepast. Blanco hoesje erom heen en bij de overige Donna Summer-singles!

* Crystal Waters- Gypsy Woman (België, Mercury, 1991)
Oh, wat heb ik een hekel aan dit nummer in 1991. Toch kan ik niet lang kwaad blijven en probeer ik anno 2005 nog steeds geirriteerd over te komen als ik deze plaat hoor. Anno 2018 is enige vorm van ontevredenheid helemaal afgevloeid en noem ik het zelfs maar even een 'klassieker' en eentje die we straks gaan tegenkomen in de 'Eindstreep'. Mooie afsluiter van deze vijf 'Singles round-ups' van deze maand.

Singles round-up: juni 4

Ik heb al de herinnering opgehaald aan eht vorige WK voetbal. De Buze is dan in 'extra tijd' open om in voetbaljargon te blijven. De vaak beloofde en broodnodige verbouwing van het jongerencentrum staat dan in de steigers en zou al een aanvang hebben moeten nemen. Omdat dit niet het geval is, is De Buze met de wedstrijden van Oranje geopend. De op-een-na-laatste wedstrijd van Nederland moet ik missen, het is op een maandag, en die avond speelt zelfs een lokaal bandje clandestien in de barruimte. Dat is de laatste avond van de 'oude' Buze. De avond dat Nederland wordt uitgeschakeld, kijken we voetbal op een groot scherm op de Markt. Als de verbouwing klaar is, ben ik reuze benieuwd hoe het eruit ziet. Er wordt een open dag georganiseerd op een zaterdag, maar dan ben ik verhinderd. Op een zekere vrijdagavond heeft De Buze een bandjescompetitie en omdat de entree gratis is, ga ik die avond De Buze bewonderen. Sindsdien passeer ik het gebouw meerdere malen per week en moet een enkele keer post in de bus gooien. Ik zie op de posters dat het muzikale aanbod bestaat uit akoestische gitaren en coverbands. Een paar weken geleden krijg ik op Facebook een uitnodiging van een Steenwijker vriend voor deze avond. Opnieuw gratis entree en nu heb ik heel veel zin om te gaan. Ik ben pas een uurtje terug in Uffelte.

Over de zeven singles uit deze aflevering kan ik kort zijn: Het zijn plaatjes die ik allemaal al eens heb. The Manhattans is de Amerikaanse persing en mag dus bij de Nederlandse plaats nemen. Shalamar is zeker een 'upgrade', bij de overige vijf moet ik even kijken en vergelijken. Het stelt me in de gelegenheid om eerst nog iets te vertellen over deze avond. Het heet 'What The Folk' en dat dekt de lading niet helemaal. Gelukkig vermeldt de poster ook bluegrass en nog een paar stijlen. Dat komt méér in de buurt. De avond wordt afgetrapt door Jolien Damsma, een jongedame met een akoestische gitaar die me qua akkoorden doet denken aan Joni Mitchell. Hoewel ze in een ander liedje weer laat weten dat ze dolgraag in Nashville wil spelen. Muzikaal zit het allemaal knap in elkaar met soms wat dromerige teksten. Toch kun je aan de presentatie merken dat ze nog niet heel veel 'live' heeft opgetreden, dat mag wel iets meer vastberaden overkomen.

Timo De Jong is dan bijna het tegenovergestelde. Zijn biografie heeft het over vierhonderd optredens. 'And counting', want er gaat geen weekend voorbij zonder meerdere optredens. De geboren Meppeler is ook al op een Engelse tournee geweest en een graag geziene gast op festivals. Vanavond speelt hij met zijn vaste band en dat zou ik willen bundelen onder 'alternative country'. Compleet met lapsteel in een nummer. Het is mooi om te zien hoe De Jong zijn publiek bespeelt, hoewel hij halverwege moet erkennen dat dit in Steenwijk een heel karwei is. Even na elf uur valt het doek al voor de baravond-met-muziek, maar het is eentje waar ik graag een fietstochtje voor maak. Voor herhaling vatbaar! O ja, mijn eerste indruk van De Buze na de verbouwing is dat het nogal steriel is geworden in de barruimte. Nu zijn we inmiddels een paar jaar verder en de 'gezelligheid' is terug. Vanaf september start het culturele seizoen weer voor De Buze en ik ga het programma in de gaten houden, ook al wordt de minimale entreeprijs wel vijf euro.

Dit zijn de volgende zeven singles uit het pakket van Albert. Morgen het laatste deel van de 'Singles round-up' en de 'Eindstreep'.

* The Manhattans- Kiss And Say Goodbye (US, Columbia, 1976)
* Van McCoy- Soul Cha Cha (NL, H&L, 1976)
* Billy Ocean- Red Light (NL, GTO, 1977)
* Orchestral Manoeuvres In The Dark- (Forever) Live And Die (Duitsland, Virgin, 1986)
* Shalamar- I Can Make You Feel Good (NL, Solar, 1982)
* Sheila B. Devotion- Singin' In The Rain (Frankrijk, Carrere, 1977)
* Tony Sherman- I Wrote You A Letter (NL, Basf, 1975)

Singles round-up: juni 3

Ik zal de laatste twee dagen van de maand nog even flink aan de bak moeten! Op zichzelf is dat niet zo'n groot probleem want met nog drie afleveringen van de 'Singles round-up' en de 'Eindstreep' gaat het allemaal precies uitkomen. Toch betekent het dat ik vandaag én morgen dubbel zal moeten publiceren, vandaar dat ik vandaag vroeg begin. Een drukke dag? Ja, best wel druk voor zo'n warme dag. Vanmiddag naar Meppel om te sorteren en vanavond naar Steenwijk. De Buze heeft (voor het eerst sinds tijden?) weer eens een 'ouderwetse baravond' met een singer-songwriter en daar heb ik meteen oren naar. Het WK voetbal maakt dat mijn herinneringen terug gaan naar de wedstrijden die ik daar in 2014 heb gezien. Altijd gezellig om weer terug te zijn in het 'Broekzaktheater'. Laat me nu vervolgen met het tweede deel uit de singles die ik van Albert heb gekregen. Ik wacht met smart op de singles van Mark, maar dat gaat mee voor de 'Singles round-up' voor juli. Ik zou morgen een 'Do The 45' willen doen met aanwinsten uit 2018 tot dusver en zou daar de singles van Mark goed kunnen gebruiken!

* Margriet Eshuijs Band- Black Pearl (NL, CBS, 1981)
Een geschonken paard hoor je normaliter niet te voorzien van een gebitscontrole, ook al lijkt de 'Singles round-up' daar vaak wel op. Ik heb het vaker gezegd: Albert en ik zitten op dezelfde golflengte en hij weet precies de platen uit te zoeken die een welkome aanvulling zijn op de collectie. Soms zit daar wel eens een plaatje tussen dat ik al heb en in dat geval kunnen de singles van Albert fungeren als 'upgrade'. Toch gaat dat hem niet worden bij deze van Margriet Eshuijs. Ik heb bij mijn laatste bezoek aan 'De Tafel' in Meppel, januari 2017, een nagelnieuw exemplaar gekocht en heb deze dus helemaal 'dubbel'. Een liefhebber mag zich melden. De plaat oogt net zo goed als mijn huidige en dus is het 'kicken' geblazen als je net zo'n 'fan' bent van dit nummer als ondergetekende.

* Groovelistic- The Real Thing/Oh Yeah (EEG, Indisc, 1991)
'The Real Thing' is een oud mopje van Nicholas Ashford, Valerie Simpson en Joshie Jo Armstead. De laatste krijgt echter geen 'credit' op het label terwijl Simpson's naam als 'Simson' wordt gespeld. Ik heb het moeten opzoeken om er zeker van te zijn. Tina Britt is verantwoordelijk voor het origineel en zelf ken ik dit deuntje het beste Kim Davis alias Kim D. De laatste klinkt als een hippe vrouwelijke rapper of deejay, maar Kim D. maakt dit plaatje in 1966. Het is een populair nummer in deze jaren want ook The Chiffons, Betty Everett, Chuck Jackson & Maxine Brown en Candy & The Kisses maken opnames van het nummer. Maar nu... Groovelistic. Het is volledig aan me voorbij gegaan. Conclusie is dat Groovelistic het project is van ene Peter Smid die daarbij wordt bijgestaan door Glaze en twee lieflijk ogende deerntjes die naar de namen Anna en Tamara luisteren. Ik zou in eerste instantie niets verwachten, maar het kan een reden zijn waarom Albert het tóch naar Uffelte heeft gestuurd? Ah, meteen een correcite. Het is niet 'The Real Thing' maar 'Ain't Nothin' But The Real Thing' en dat is wel zonder Armstead geschreven. De hele inleiding kan op 'backspace' als ik dit niet bewust 'live' schrijf en dus kan ik zeggen dat ik erin geluisd ben. Het origineel is van Marvin Gaye en Tammi Terrell. Groovelistic is niet de beste rapper over een clichematige begeleiding en de dames die voor de 'sample' zorgen van het Motown-nummer. In het archief ermee?

* Heatwave- Too Hot To Handle (NL, GTO, 1977)
Het hoesje lijkt me wel leuk met de huidige hittegolf en dan zie ik bij de Engelse release een recensie uit 'Blues & Soul Review'. Au! Dat liegt er niet om, maar gelukkig ben ik het vaak oneens met de recensent. Van Heatwave ken ik eigenlijk alleen 'Boogie Nights' en de opvolger 'The Groove Line'. Of? 'The Groove Line' blijkt de derde te zijn en 'Too Hot To Handle' zit tussen beide singles in. De Engelse recensent schrijft dat het zeker geen tweede 'Boogie Nights' is. Dat een titelnummer van een plaat vaak de vierde single is en dat dit maar zelden goed uitpakt. Hij geeft een voorkeur aan de b-kant. Tijd om de plaat uit de hoes te halen. Juist. We zijn het wéér oneens: Wat een onweerstaanbaar lekker plaatje! Geen Blauwe Bak maar wel een fijn feestje voor een zondagavond. De b-kant is meer funky en dat is in dit geval niet aan mij besteed. Ik denk dat ik dit slechte recensies uit de 'Blues & Soul Review' ga verzamelen!

* Hot Chocolate- It Started With A Kiss (EEG, Rak, 1982)
Ik heb deze ooit in de jaren negentig al eens gekocht in een puike staat, maar die is wel aan vervanging toe. Waarom zou je deze plaat helemaal stuk draaien? Ik heb vaker geschreven dat de jaren tachtig pas in 2004 een 'comeback' heeft gemaakt voor mij en dan is deze goede zomerherinnering van 1982 één van de eerste platen die in goede aarde valt. Ik gooi de oude met alle liefde weg en zet deze ervoor in de plek.

* Thelma Houston- Don't Leave Me This Way (NL, Motown, 1976)
Waar en wanneer? Dat kan ik me direct herinneren! Het is de donderdag van Dicky Woodstock in 1997. Ik heb de eerste nacht gekampeerd in de caravan op de Baars en rij 's middags met de scooter naar Meppel. De grote maten-schoenenwinkel is een bezoekje waard, maar die is mij té duur. Vervolgens maak ik een rondje centrum en kom uit bij het winkeltje van Foucky Mulder. Lang leve Google Maps! Dat zat dus in de Molenstraat. In het pand is nu een uitzendbureau gevestigd en ik kan me alleen herinneren dat het klein was en tjokvol. Ik kan me de 'vondst' van de Ford-garage aan de overkant van het water ook nog goed herinneren van dat jaar. Foucky Mulder heeft een winkeltje in verzamelobjecten waaronder een flinke hoeveelheid singles. Veelal disco uit de jaren zeventig en dat is geen bezwaar. In de zomer van 1997 hou ik me namelijk bezig met 'fout'. Niet dat afschuwelijke begrip van Q Music, maar een rechtstreeks vervolg op de 'camp'. Thelma gaat deze middag eveneens mee. Ik zal beide exemplaren naast elkaar moeten leggen om te zien welke gaat blijven.

* Al Hudson & The Partners- You Can Do It (UK, MCA, 1979)
De singles van Mark zijn zojuist afgeleverd door de postbode, maar ik blijf uiteraard bij mijn eerdere plan. Al Hudson heb ik een paar jaar geleden gekocht in Meppel en ook hier moet ik even kijken welke van de twee de beste is.

* Junior- Excuse Me (Filippijnen, RCA Victor, 1977)
Op voorhand al een 'gek' plaatje. Deze Filippijnse persing wordt niet genoemd op 45cat en dus zal ik hem binnenkort toevoegen aan de database. Ik heb het adres op het hoesje nog niet eens bestudeerd en ga zoeken op catalogusnumers startend met 'XFPBO' en zie dan waar die vandaan komt. 'Excuse Me' schijnt in 1973 al te zijn uitgebracht, maar deze single vermeldt alleen 1977. Ik verwacht tropische disco maar word verrast door een prachtige popsong. Dank je wel voor deze exoot, Albert! De b-kant is uptempo en nog steeds even leuk en exotisch. Ik zou me best kunnen voorstellen dat deze nummers oorspronkelijk in 1973 zijn uitgebracht. Nog maar eens wat dieper de materie in?

Het zilveren goud: juni 1993 deel X

Ik zou de wekelijkse routine van 'Het zilveren goud' gaan missen. Ik heb zojuist geteld hoeveel platen we in juli 1993 hebben gekocht: 52 stuks. Met vier woensdagen zou dat dus vier afleveringen van elk dertien kunnen opleveren. Dat klinkt als een uitstekend idee! Vandaag de laatste singles uit de grote partij die de kaartenbak hebben gehaald, want let wel: Er zit ook een hoop 'meuk' tussen dat nimmer een plek zal krijgen in mijn verzameling. Het zijn er nog minstens honderd méér dan de singles die ik deze maand heb behandeld. Tot slot een paar singles die ik in Leeuwarden heb gekocht. Ik ben daar met een doel en dat levert stof voor een inleiding. Ik heb het, geloof ik, al eens een beetje genoemd in de afgelopen weken en het werkelijke verhaal zal in september volgen, maar ik moet voor een intake in Leeuwarden zijn.

Het hovenierswerk bevalt me voor geen meter en ik wil alweer 'kort-voor-de-kop' ontslag nemen. Daar steekt de baas een stokje voor. ,,En dan moet jij zeker op de kosten van je ouders leven? We doen het anders: Jij doet dit tuintje hier op het terrein en intussen maak ik de boel in orde. Vanmiddag geef ik je ontslag zodat je een uitkering kan aanvragen". Hij kent mijn ouders en heeft verder natuurlijk ook helemaal gelijk! Als schoolverlater hoef je beslist zes maanden thuis te zitten, althans niet in 1993. Als je een half jaar nadat je school hebt verlaten werkloos bent, kun je in aanmerking komen voor een uitkering. Na het korte dienstverband bij Donker blijkt opeens de arbeidsmarkt op zijn gat te zijn gevallen. Op 10 juni 1993 ben ik officieel een half jaar van school en zit dan inderdaad zonder werk. In mijn herinnering gaat de aanvraag een stuk eenvoudiger dan nu. Je meldt je gewoon bij de Sociale Dienst en na een paar gesprekken wordt het al toegekend. Eén van de eerste vragen die ik krijg, is: ,,Wat wil je eigenlijk worden?". Goeie vraag! Om journalist te worden moet ik nog jaren droge stof absorberen en dat zie ik niet zitten. Ik moet dus iets anders, maar wat? Op het Arbeidsbureau hebben ze een beroepskeuzetest. Ik weet niet meer het exacte resultaat, maar het is op zijn minst verrassend. Vanuit de gemeente wordt me de mogelijkheid geboden voor een beroepskeuzetest van een aantal weken. Iedere week kan 'gesnuffeld' worden aan een beroep. De intake verloopt vlotjes en na afloop duik ik Leeuwarden in op zoek naar plaatjes, maar eerst de laatste singles uit de grote partij van Klaas.

1406 Pour Un Flirt-Michel Delpech (Frankrijk, Barclay, 1971)
1407 The Old Fashioned Way-Charles Aznavour (Frankrijk, Barclay, 1973)
1408 Fantasy-Earth Wind & Fire (NL, CBS, 1978)
1409 Faith-George Michael (NL, Epic, 1987)

'Fantasy' heb ik een paar jaar geleden nog in de Engelse persing gekocht en, als ik me niet vergis, is dat een licht afwijkende mix. George Michael heb ik zelfs op 12"-single en dat is gewoon de single op een groot formaat.

1410 Jerusalem-The Twinkle Stars (NL, Blue Elephant, 1973)
1411 The World That Only Lovers See-Don Sheffield (US, Chalet, 1969)
1412 Can You Feel The Force-Real Thing (UK, Pye, 1979)
1413 Chattanooga Choo Choo-Tuxedo Junction (NL, Papillon, 1978)

Real Thing heb ik later wel eens beter gevonden, geloof ik, maar verder niet zoveel te melden over de bovenstaande vier.

1414 Simply Call It Love-Gene Chandler (US, Mercury, 1970)
1415 Young Guns-Wham! (NL, Epic, 1982)
1416 The Dream-Max Romeo (NL, Pama, 1969)
1417 Vive L'Amor-The Cats (NL, Imperial, 1967)

Gene Chandler is al eens eerder ter sprake gekomen bij Jerry Butler's 'Special Feeling'. Het lijkt erop alsof alle overgebleven platen naar Nederland zijn verscheept en gratis zijn weggegeven. Deze van Gene Chandler is inmiddels in trek in Engeland en dat is niet moeilijk om in te zien: 'Simply Call It Love' is een ander sterk crossover-staaltje van Chandler! Wham! is de laatste uit de grote partij en Max Romeo de eerste uit Leeuwarden. Over preutsheid gesproken: In Nederland staat 'The Dream' op de hoes en 'Dream' op het label. Zelfs in Engeland staat het hoog op de hitparade met de oorspronkelijke titel 'Wet Dream'. The Cats heeft geen fotohoes en ik twijfel of ik die later toch nog eens heb weten te bemachtigen?

1418 Soul Tango-Casey & The Pressure Group (NL, Philips, 1970)
1419 The Coldest Days Of My Life-The Chi-Lites (NL, MCA, 1972)
1420 Girl I've Got News For You-The Mardi Gras (NL, AZ, 1970)
1421 Neanderthal Man-The Hotlegs (NL, Fontana, 1970)

Casey staat al vanaf het prille begin van de Blawue Bak in deze verzameling, inmiddels in de reserve. Niet zozeer vanwege 'Soul Tango'. Eigenlijk is de instrumentale 'Venus' de a-kant van de single en de reden waarom het nog steeds in de reserve staat. Van bovenstaande vier heeft alleen The Chi-Lites geen fotohoes. De Nederlandse staat gewoon in de jaren zeventig-bak, de Amerikaanse Brunswick daarentegen in de reserve-Blauwe Bak.

Singles round-up: juni 2

Ik kan wel een rondedansje maken als ik vanmiddag in de brievenbus kijk. Ik denk eerst aan het pakket van Mark (hoewel dat altijd veel compacter is) en ik denk dat het (Nederland) op de adressticker me in verwarring heeft gebracht. Het blijkt een pakket van Albert te zijn. Nu heb ik maandagavond reeds de Gele Bak Top 100 samengesteld, maar daar kan ik nog best een paar uithalen en inwisselen voor singles uit dit pakket. De singles van Mark gaan mee voor 'Singles round-up' voor de maand juli en in plaats daarvan krijgen jullie maar liefst vier afleveringen met zeven singles elk. Nu het eerste deel uit de 28 singles.

* Blue Pearl- Naked In The Rain (Duitsland, Big Life, 1990)
Hoewel ik in 1990 met mijn hoofd in de jaren zestig en zeventig zit, speelt de hedendaagse muziek door op de achtergrond. Soms zit er een plaatje tussen dat ik graag mag horen. Er zijn ook platen die ik niet kan uitstaan in 1990, maar die ik inmiddels heb omarmd. Op het eerste gezicht zegt 'Naked In The Rain' van Blue Pearl me weinig, maar dat verandert als het refreintje in valt. Ooo... deze! Typisch zo'n plaat die in 1990 té modern is voor mijn smaakpupillen, maar het smaakt ruim een kwart eeuw later des te beter. Een beter begin van deze 'Singles round-up' kan ik me niet wensen!

* Bohannon- Let's Start The Dance (NL, Mercury, 1978)
In dit eerste deel merken we er nog weinig van, maar er zit weer aardig wat 'dubbel' spul in het pakket. Helemaal niet erg! Ik zie direct al een paar 'upgrades' en herken ook een 'lijn'. Het is erg veel jaren zeventig-disco en laat deze van Bohannon nu eentje zijn die nog altijd ontbreekt in mijn bakken. Nu we toch bezig zijn... Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar de b-kant. 'I Wonder Why' is meteen vanaf het intro 'smooth' en dat kan ik tegenwoordig waarderen. Zou het dan wellicht toch nog in de reserve-Blauwe Bak terecht komen dankzij dit kantje? Dat ga ik later even bekijken, eerst maar verder met de volgende aanwinsten.

* Capricorn- Goodbye Today, Hello Tomorrow (NL, CBS, 1971)
De heren John Carter en Ken Lewis kunnen een potje breken bij mij. 'Here Today' is een compositie van de heren en is een beetje Tremeloes-achtig (eveneens een CBS-act) maar dan met een zangeres. Leuk plaatje! Nog nóóit van gehoord en wil me graag binnenkort eens gaan verdiepen in deze groep.

* Color Me Badd- I Wanna Sex You Up (Duitsland, Giant, 1991)
Ook opvallend: Een paar singles uit de vroege jaren negentig en een paar zijn een schot in de roos. Neem nu deze van Color Me Badd. In de zomer van 1991 weet ik niet goed wat ik ermee aan moet. Ik wijt het aan een vorm van preutsheid. Platen over sex 'kunnen' voor mij niet echt in die tijd. Gelukkig is dat gevoel verdwenen en sinds de aanschaf van 'All 4 Love' ben ik met andere oren gaan luisteren naar Color Me Badd. Ik heb de cd-single wel gehad, maar de vinyl-single staat al een tijdje op mijn verlanglijst. Voor zo'n plaatje schuif ik nog graag even in de Gele Bak Top 100.

* Peter Cook- Chilean Girl (NL, Poker, 1976)
We kennen Cook als helft van het duo Greenfield & Cook en ik heb nooit mijn bewondering voor het duo onder stoelen of banken gestoken. Zult? Ja en waarom niet? Ik had eens een discussie met iemand over The Cats en hij trok de vergelijking met The Doobie Brothers. Dat lijkt ver gezocht, maar beide bands hebben als overeenkomst dat ze niets aan het toeval overlaten. Bij Greenfield & Cook merk je dat eveneens. De platen klinken precies zó als de mannen dat in gedachten hebben. Na een paar jaar is de koek op en gaat Cook (Peter Kok volgens zijn paspoort) in zee met Euson. Ze produceren elkaars platen en Kok trekt met Euson naar Amerika om een doorbraak voor de laatste te forceren. Ze zijn nog maar koud in het land van Uncle Sam als ze worden beroofd van apparatuur en bagage. Met niets anders dan de kleding die ze dragen, kunnen de mannen terug naar Nederland. 'Chilean Girl' is een mierzoet liedje met een dito arrangement van ene Jack Say. Dat laatste klinkt als een pseudoniem in mijn oren. Leuk plaatje, maar ook niet meer dan dat.

* Dream Express- Dream Express (België, Basf, 1975)
Nederland heeft natuurlijk de Nederbeat maar ook de bijna allesomvattende Nederpop in het algemeen. Buiten de landgrenzen wordt dat nauwelijks opgemerkt. Alleen Shocking Blue, Golden Earring en nog een paar acts breken door in het buitenland. In België is het niet veel anders. In de jaren zestig zien we eigenlijk alleen The Pebbles, Jess & James, Wallace Collection en nog een enkele Belgische act. In de midden jaren zeventig doet België van zich spreken dankzij enkele Europop-bands als Trinity en Dream Express. De laatste komt tweemaal niet verder dan de Tipparade. 'Dream Express' is precies datgene dat je verwacht: Té uitbundige disco. O ja, de b-kant is minder disco maar desalniettemin een draak. De a-kant kan nog wel eens een zondagavond opfleuren.

* Dutch Rhythm Steel And Showband- January February (NL, Negram, 1976)
Ik reken doorgaans 'Substitute' van Clout als één van mijn vroegste muzikale herinneringen. Ik ben een beetje aan de late kant met zindelijk worden en zit op mijn derde nog steeds met veel plezier op de pot in de woonkamer. Als het refrein van 'Substitute' invalt, zie ik in een flits de rand van de formica-tafel in de voorkamer: Het uitzicht vanaf de pot. Toch weet ik ook nog heel goed dat ik voor het eerst 'January February' hoor. Het is begin 1977 een hit en dan ben ik nog geen twee jaar oud. Of zal het wellicht eens als 'gouwe ouwe' zijn gedraaid in 1978? Hoe dan ook: Deze plaat is onderdeel van mijn jeugd. Dank je wel voor deze fijne jeugdherinnering, Albert!

Week Spot: The Sandpebbles

Misschien dat de 'Raddraaier' van Faye Marshall mede de Week Spot heeft bepaald voor deze week. Ik schrijf in dat bericht dat ik eigenlijk wel 'klaar' ben met de rauwe Northern Soul uit de jaren zestig. Nee, dat wil ik niet zeggen... Ik wil zeggen dat ik geen grote bedragen meer spendeer aan rauwe jaren zestig-soul. Dat correspondeert dan weer helemaal met de Week Spot van deze week, want die heeft iets minder dan een Engelse pond gekost. De single zit in maart in de 'soul pack' die ik van Mark koop. Ik veer in eerste instantie op als ik merk dat deze in het pakket zit. Er staat me iets van bij dat platen van The Sandpebbles doorgaans erg kostbaar zijn. Dat valt in de praktijk wel mee, ik ben alleen op het verkeerde spoor gezet door middel van één specifieke persing. 'Forget It' van The Sandpebbles is 'well-loved' zoals je krasjes en kraakjes liefdevol kan beschrijven, maar is knoerthard opgenomen en dus heb je daar geen last van. 'Forget It' van The Sandpebbles is de laatste 'verse' Week Spot voor een paar weken.

Over The Sandpebbles is niet zoveel bekend. Ik kan jullie melden dat het een heer en twee dames zijn. De manspersoon heet Calvin White. De dames kennen we als Lonzine Wright en Andrea Bolden. 'Forget It' is in 1967 het debuut van het trio. Het verschijnt enkel in Amerika (op Calla) en kent een Spaanse en Franse release op andere labels. Calla doet erg specifiek rhythm & blues en heeft een landelijke dekking in Amerika. Voor de distributie in andere gebieden moet het telkens op zoek naar een andere partner. De tweede single is in 1967 een redelijke hit in Amerika: 'Love Power'. Dat plaatje wordt eveneens in Europa uitgebracht en nu is Polydor grotendeels verantwoordelijk voor dat werk. In Engeland krijgt het vorm dankzij Track Records van The Who en deze single is doorgaans een paar stuivers waard. Dat is het eerste dat ik herinner als ik 'Forget It' in handen hou, maar de overige singles zijn billijk geprijsd. In 1969 wisselt The Sandpebbles van platenmaatschappij. De groep gaat platen maken voor Atlantic en noemt zich voortaan C & The Shells. De rest is geschiedenis. Dusty Springfield neemt 'Love Power' op voor haar album 'Dusty... Definitely' en Luther Vandross gebruikt het voor een medley en scoort daarmee een grote hit in Amerika.

Het eerste contract van The Who komt tot stand door de onafhankelijke producent Shel Talmy. Dat resulteert in hits als 'I Can't Explain', 'Anyway Anyhow Anywhere' en 'My Generation'. Het zijn grote hits maar The Who ziet niet veel terug in het uitbetalen. Het komt in 1966 tot een conflict met Talmy en het kost The Who de nodige moeite om zich los te weken van de overeenkomt met de producer. 'Waltz For A Pig' op de b-kant van 'Substitute' is, naar het schijnt, opgedragen aan Talmy. The Who kan terecht op het Reaction-label van Robert Stigwood en dan komen de managers van The Who op een briljant idee. Kit Lambert en Chris Stamp staan eind 1966 aan de wieg van Track Records, één van de eerste onafhankelijke platenmaatschappijen in Engeland. Ook dat kent een lastig begin. Chas Chandler haalt Jimi Hendrix naar Engeland en hij kan bij Track Records zijn muziek uitbrengen. Ten tijde van 'Hey Joe' is het nog niet helemaal klaar voor het grote werk en dus is 'Purple Haze' de eerste single die van Hendrix verschijnt op Track. Dan krijgt het bericht van een label-eigenaar uit New York die, naar verluid, Hendrix in 1965 heeft getekend voor een driejarig contract. Dat kost Track Records meteen klauwen vol met geld.

Track Records biedt The Who volledige artistieke vrijheid en dat geldt ook voor andere artiesten op het label. Je zou de catalogus van Track kunnen omschrijven als 'progressief'. Naast The Who zien we Crazy World Of Arthur Brown, Fairport Convention en John's Children (met Marc Bolan van T.Rex). Als 'Love Power' in 1967 een hit wordt voor The Sandpebbles komt Calla voor een Engelse distributie terecht bij Track Records. Dat brengt 'Love Power' uit Engeland maar daar wordt het niet meer dan een cult-klassieker en al snel een collector's item. Momenteel wordt een exemplaar aangeboden op Discogs. Het is ver van nieuwstaat en zou nog steeds twintig pond moeten kosten.

Dat is zo'n beetje de informatie die ik kan delen over The Sandpebbles. Komende zaterdag draai ik de Week Spots van 2018 plus een selectie van de platen die ik dit jaar heb gekocht. De weken erna doe ik 'specials' in 'Do The 45' en zal dan steeds weer een 'Classic Week Spot' uitzoeken. Nu is het vooral duimen dat de singles morgen binnen komen zodat ik morgen een 'Singles round-up' en het tiende deel van 'Het zilveren goud' kan schrijven.

Raddraaien: Faye Marshall

Is er lichte paniek waarneembaar? Ik heb Mark nog niet gevraagd maar doorgaans verstuurt hij meteen het pakket. Ik had het vandaag verwacht in Uffelte maar het is nog niet gearriveerd. Natuurlijk, het kan morgen ook nog, maar ik hoop wel dat het gaat komen. Ik lig een paar berichten achter omdat ik de platen nog deze maand wil meenemen in de 'Singles round-up'. Vanavond zou ik dan de eerste greep doen plus de kersverse Week Spot. Dan toch maar een korte aflevering van 'Raddraaien' erbij in gooien? Ik mag de 38e single uit de eerste rij van de tweede Blauwe Bak-koffer opzoeken en dat is Faye Marshall. De nummers 76 eb 114 controleer ik eveneens voor de zekerheid en ook die zijn beide de Week Spot geweest. In 2014 is er al niet veel te vertellen over deze single van Faye Marshall en dat is vier jaar later niet anders. Enig verschil is nu dat ik op 45cat nog twee singles zie die ik heb 'gemist' bij het Week Spot-verhaal van 2014. Ik kan de dag nog helemaal voor de geest halen en dus zal ik deze opnieuw proberen te schetsen. De 'Raddraaier' is 'Tonight I'm Gonna Make You A Star' van Faye Marshall uit 1979.

Waar en wanneer? Daar wil ik het nu dus iets uitgebreider over hebben omdat over de artiest zelf niet zoveel bekend is. Mijn soul-verzameling zit voortdurend in een verandering en de meer progressieve jaren zeventig-soul klopt al vroeg aan mijn deur. Een voorbeeld hiervan is 'Too Late To Turn Back Now' van Cornelius Brothers & Sister Rose. Ik hoor dit plaatje in mei of juni 2012 en hoewel het té 'modern' is ten opzichte van de mono-opnames uit de jaren zestig, ben ik meteen te porren voor dit plaatje. Het kost me evengoed nog een aardig bedrag om een 'redelijk' exemplaar te vinden. Redelijk mag tussen aanhalingstekens want het United Artists-styreen uit de jaren zeventig is erg berucht. De 'distortion' maakt dat mijn schijfje waardeloos is geworden voor een nieuwe eigenaar, maar ik ben nog altijd dik tevreden. In de zomer van 2013 wordt mijn 'geloof' in pure onversneden Northern Soul nog meer in wankeling gebracht als ik Pat Stallworth en Gloria Ann Taylor aan de koffers toevoeg. Het zijn dan vooral nog platen van omstreeks 1974. Véél later wordt het niet. Eind 2013 duik ik nog even de 'girl groups' in en pak dan het beste uit de Northern Soul-collectie bijeen om in januari 2014 mijn Engelse dj-debuut te maken in Watford. Dat is overigens ook mijn laatste 'buitenoptreden' geweest. Ik heb een paar lokale dingen afgewimpeld en moet er nu niet meer aan denken om mijn apparatuur te moeten loskoppelen voor een enkel optreden.

Watford is op meerdere fronten een 'keerpunt' gebleken. Niet alleen ben ik wel klaar met de kroeg- en club-optredens (vooral met eigen apparatuur en daar draait het lokaal toch vaak op uit), ook de Northern Soul-hobby loopt op zijn eind. Ik investeer een paar maanden later mijn geld in Dorothy Morrison's 'I Can't Go Without You' (op het Brown Door-label waar ook Faye Marshall haar debuut zal maken) en de Northern Soul lijkt in 2015 een hoogtepunt te vinden in 'Geni' van Terri Bryant. Sindsdien kijk ik al moeilijk als een pure Northern-plaat meer dan een tientje moet kosten. In de zomer van 2014 ben ik nog slechts een jaar opgeschoven: Van gemiddeld 1974 naar 1975. Dan is het een dinsdagmorgen in september 2014. Ik ben deze ochtend heel vroeg wakker.

Heel vroeg? Tja, voor veel lezers zal het nog steeds 'uitslapen' zijn op een gewone dinsdag, maar het gebeurt niet vaak dat ik al om half negen beneden ben als ik pas 's middags begin met werken. Ik zet de computer aan en check mijn email. Bij Rarenorthernsoul begint de dag ook al vroeg en op dinsdag ontwaakt menig soul-liefhebber met de actuele mailing van het bedrijf. Ik kijk in de lijst en beluister een aantal geluidsclips. Deze van Faye Marshall trekt me aan als een magneet. De beschrijving toont een plaat die ik normaal gesproken niet hoef aan te klikken, maar er is 'iets' dat ik het wil gaan beluisteren. Eerste couplet en het refrein, dat is alles... Ik beluister het deze morgen wel vijf keer. Rarenorthernsoul vraagt twaalf pond en dat vind ik dan nogal wat voor een plaatje uit 1979. Rond het middaguur ga ik op de fiets naar het werk en ondanks de muziek op de mp3-speler is er eentje die de boel blijft overstemmen: Faye Marshall.

Het is de tijd dat ik nog 'gewoon' op de afdeling aan het werk ben. De post levert dan nog niet genoeg op voor vijf dagen in de week. De handel van vandaag bestaat uit strandballen. Er is een 'happening' ergens in de regio en dus heeft dat bedrijf een kleine duizend strandballen besteld. Natuurlijk worden die 'plat' aangeleverd en wij moeten ze nu opblazen en in volle toestand in een container 'proppen'. Leuk werk? Ja, liever dit dan stom aan een tafel zitten! Het gaat na een paar uur toch wel vervelen. Zeker als een paar strandballen knappen en je het plastic steeds meer gaat ruiken. Ik denk als ik nu zo'n strandbal zou zien dat Faye Marshall meteen door mijn hoofd spookt. Terwijl ik de ballen met lucht vul, heb ik immers al een besluit genomen: Ik ga hem straks kopen!

Thuis blijkt Rarenorthernsoul het exemplaar te hebben verkocht. Ebay kan me niet helpen en Google leidt me dan naar Discogs. Faye Marshall zal mijn eerste aankoop worden aldaar. Ook nog voor flink wat minder dan bij Rarenorthernsoul. Als je het afweegt tegen enkele recente aanwinsten, is deze van Faye Marshall een 'gouwe ouwe'. De hobby is zich steeds meer aan het verschuiven naar de jaren zeventig en tachtig.

Het zilveren goud: juni 1993 deel IX

Ik verwacht morgen de singles van Mark en hoop dan, naast de Week Spot, een eerste aflevering te kunnen doen van drie 'Singles round-ups'. Ook zag ik op Facebook dat ik nog een pakketje singles tegemoet kan zien van Albert. Deze gaan in ieder geval mee voor juli als ze voor het weekend mochten arriveren. Ik ga mezelf later vanavond schrap zetten voor de samenstelling van de 'Gele Bak Top 100'. Ik ga zondag beginnen met de 'Gele Bak Top 100' zodat ik het binnen de maand juli kan houden. Lijkt me wel zo handig bij het opzoeken? Vandaag de volgende vijftien uit de grote partij singles die ik in juni 1993 heb gekocht. Woensdag sluit ik de partij af en volgen nog een paar singles die ik later deze maand in Leeuwarden heb gekocht. Driemaal vier en eentje van drie is me gisteren erg goed bevallen, dus laten we het opnieuw gaan doen...

1391 Don Quichotte-Magazine 60 (Frankrijk, CBS, 1985)
1392 Tattoo Song-Herman Brood & His Wild Romance (NL, Sky, 1984)
1393 When You Smile-Shirley Bassey (NL, United Artists, 1974)
1394 Wake Up-Ian Dury & The Blockheads (NL, Stiff, 1978)

Ik zoek in eerste instantie bij de Nederlandse release van 1391 en zie dan dat deze in ons land op Polydor is uitgebracht. Er staat me echter iets van bij dat ik hem op CBS heb en, jawel, het blijkt de Franse persing te zijn die ook nog eens een jaar later is uitgebracht. Verder zijn er niet heel veel bijzonderheden over de bovenstaande singles. Nog steeds geen fotohoesjes of 'upgrades' voor de bovenstaande platen.

1395 Red Lights-Alkatraz (NL, United Artists, 1977)
1396 Special Lady-Ray, Goodman & Brown (NL, Mercury, 1980)
1397 Copacabana-Two Man Sound (NL, Pink Elephant, 1972)
1398 Iron For The Iron-The Planets (UK, Rialto, 1979)

Two Man Sound heb ik later eens met fotohoes gekocht en dat is vervolgens één van de singles die is 'getroffen' in het kiwi-incident in 2009. Een 'upgrade' is andermaal welkom. Ik vind het nog altijd een erg leuke single! Verder heb ik even zitten luisteren naar The Planets op Youtube. Ik ben zojuist achter enkele feiten gekomen over The Planets die opmerkelijk zijn en de single mag er ook zeker zijn. Rialto gebruikt verschillende maatschappijen om de platen aan de man te brengen en in Amerika is dat blijkbaar gebeurd met behulp van Motown. Bijna hetzelfde verhaal als met de oer-Hollandse Honest Men op Havoc waarvan een single in Amerika op Motown wordt uitgebracht. Misschien nog eens leuk voor een berichtje?

1399 Do They Know It's Christmas-Band Aid (NL, Mercury, 1984)
1400 Psycho Killer-Talking Heads (NL, Philips, 1978)
1401 Just Another Night-Mick Jagger (NL, CBS, 1985)
1402 Rose's Cantina-Margriet Eshuijs Band (NL, CBS, 1982)

Band Aid en Talking Heads heb ik later met fotohoes gevonden en van de eerste heb ik zelfs meerdere exemplaren in voorraad. Je weet immers maar nooit? De single van Margriet is een eenzijdig bespeelbare promo voor de elpee 'Eye To Eye' en bevat drie nummers op één kant.

1403 A Night In New York-Elbow Bones & The Racketeers (EEG, EMI-America, 1984)
1404 Baby I'm Burnin'-Dolly Parton (NL, RCA Victor, 1978)
1405 Willempie-André Van Duin (NL, CNR, 1976)

André Van Duin heb ik later eens met de fotohoes gevonden, alleen... blijken twee persingen in omloop te zijn. De eerste (met fotohoes) heeft 'Rammen Maar' op de b-kant, een hilarische cover van 'Ramaya'. De single die ik in juni 1993 koop heeft een later catalogusnummer en heeft de voormalige Tipparade-notering 'File' op de keerzijde. Dat is dan weer een parodie op 'Feelings' van Morris Albert. Woensdag het slot van 'Het zilveren goud' over juni 1993 en nu aan de slag met de Gele Bak Top 100!

Het zilveren goud: juni 1993 deel VIII

Komende woensdag weer een iets uitgebreider verhaal bij 'Het zilveren goud', ook al moet ik dan achter de oren krabben waar ik het dan over ga hebben. Ach, ik had de herinnering van afgelopen woensdag ook niet vooraf kunnen bedenken en zal vast en zeker met iets op de proppen komen. Vandaag in ieder geval de volgende vijftien singles uit de grote partij die ik in juni 1993 heb gekocht van 'Golden Years'. Laten we maar meteen beginnen.

1376 Jack Le Freak-Chic (Duitsland, Atlantic, 1987)
1377 Tusk-Fleetwood Mac (NL, Warner Bros., 1979)
1378 Everywhere-Fleetwood Mac (Duitsland, Warner Bros., 1987)
1379 Under The Table-The Godz (NL, RCA Victor, 1978)

Maar liefst twee singles van Fleetwood Mac. Dat herinnert me aan het feit dat Fleetwood Mac-lid Danny Kirwan onlangs is overleden. Niets dan respect voor de overledenen maar het is geen Lindsey Buckingham of Peter Green dat hij de 'Dodenrit' zou verdienen. Bovendien heb ik het al 'druk' genoeg met andere rubrieken om deze af te stoffen. 'Tusk' heb ik later in een iets betere staat gevonden.

1380 Goodnight Saigon-Billy Joel (NL, CBS, 1983)
1381 Psychomodo-Cockney Rebel (NL, EMI, 1974)
1382 Spinnin' Spinnin' Spinnin'-CCC Incorporated (NL, Imperial, 1971)
1383 Dreidel-Don McLean (NL, United Artists, 1973)

Geen bijzonderheden over de bovenstaande singles zélf. CCC Incorporated is de hippieband die in de begin jaren zeventig een commune vormt in de Peel. De leden zullen later opduiken in The Slumberland Band en uiteindelijk in de jaren tachtig doorbreken met Doe Maar. 'Spinnin' is een folkrockende versie van een nummer van The Incredible String Band.

1384 Maybe Tomorrow-UB40 (Duitsland, Virgin, 1987)
1385 Stranger On The Shore-Mr. Acker Bilk (NL, Columbia, 1962)
1386 Winter World Of Love-Engelbert Humperdinck (NL, Decca, 1969)
1387 Sounds That Only Those In Love Can Hear-Janice Lamb (US, Sugar Hill, 1970)

UB40 heb ik een paar jaar geleden met fotohoes gekocht. Bij Janice Lamb moet ik vermelden dat het Sugar Hill-label uit Nashville afkomstig is en dus niets met Sylvia Robinson heeft te maken. Ik heb de plaat een paar maal 'geprobeerd', maar er is me niets van bij gebleven.

1388 I Love You Signorita-Ben Cramer (NL, Warner Bros., 1978)
1389 We Don't Make Love Anymore-Kenny Rogers (US, United Artists, 1977)
1390 Angel Of The Morning-Spring Affair (NL, CBS, 1977)

Ik zie net dat 'Daytime Friends' de eigenlijk a-kant is van Kenny Rogers. Het maakt echter niet dat ik méér van de plaat ga houden. Morgen het negende deel van 'Het zilveren goud'.

Eretitel: 'Lullaby'

Nu al vakantie? Nee hoor, nog lang niet! Ik ben wel erg veel aan het rekenen geslagen in de afgelopen dagen maar dat hoeft op zichzelf nog niet te betekenen dat ik niet moest publiceren. De singles uit Engeland komen waarschijnlijk dinsdag en deze wil ik graag in drie afleveringen aan jullie voorstellen. Zaterdag zou ik het liefst de 'Eindstreep' willen doen en het eerste deel van de 'Gele Bak Top 100', maar dat kan desnoods ook zondag en maandag. Met 'Het zilveren goud' wordt het in juli weer ietsje rustiger. Stilte na de storm. Vandaag eerst maar eens de 'Eretitel' en de eerste aflevering van 'Het zilveren goud' van dit weekend. Het lijkt erop alsof ik vaker 'dubbel' zal moeten publiceren de komende week en dus kan ik vanaf nu weer werken aan mijn discipline. Vandaag driemaal een 'slaapliedje': De centrale titel is 'Lullaby'.

3. Shawn Mullins (1998)
Het winkeltje aan Manchester Road! Ja, ik weet nog precies waar ik was toen ik voor het eerst 'Lullaby' van Shawn Mullins hoorde. Toch zal het vast 1999 zijn geweest? De plaat valt op door de 'name dropping' maar verder heb ik het altijd een oersaai nummer gevonden. Vandaar dat ik het vandaag afscheep met een derde plek.

2. The Cure (1989)
Dit zou aanvankelijk de nummer 1 zijn, maar dan ga ik toch nog eens naar dat andere plaatje luisteren. Qua 'slaapliedje' is deze al een stuk beter gelukt. Het is een herinnering aan een popquiz waar we een stukje van de instrumentale brug krijgen te horen. Hoe hard ik ook mijn hersens los laat op het stukje, ik kan maar niet bedenken wie het is. 'Lullaby' van The Cure dus! Niet de beste elpee van The Cure in mijn ogen. Het is vandaag goed voor een tweede plek.

1. OneRepublic (2010)
Aanvankelijk het derde wiel aan de wagen, maar een plaatje waarvan ik ontzettend veel van ben gaan houden sinds de aflevering van 'Listen Carefully'. Jaren geleden zat ik eens op een avond te luisteren naar 747AM. Dat heeft dan een 'spontane' special over 'stilstaande muziek'. Luisteraars kunnen ook reageren en zo duikt het eerste deel 'Shine On You Crazy Diamond' van Pink Floyd op tussen de meer avant garde-achtige geluiden. Qua 'stilstand' vind ik deze van OneRepublic ook passen. Je ligt in je ledikantje, het nummer beweegt je nergens naartoe en alleen maar verder richting dromenland. Hetzelfde land dat ik straks ook wil gaan bezoeken, maar eerst nog een aflevering van 'Het zilveren goud'.

Het zilveren goud: juni 1993 deel VII

'De leste mooie dag van't jaor misskien'? Nee, ik verwacht nog wel meer fraai fiets weer deze zomer. Laten we hopen dat we na morgen, de start van de zomer, nog een beetje zomer na krijgen want we zijn natuurlijk ontzettend verwend geraakt de afgelopen weken. Morgen is er sprake van 'schaapscheerderskou'. Als het verschil van de middagtemperaturen meer dan tien graden scheelt, is sprake van dit fenomeen. Ik heb gisteren een en het ander geleerd over de vermoedelijke betekenis van het woord, maar deze is tegenstrijdig met een andere uitleg. In de ene theorie kan zo'n temperatuurverschil dodelijk zijn voor een pas geschoren schaap, in de andere wordt het als ideaal aangeduid om de schapen op zo'n dag van de vacht te ontdoen. Overdadige zonneschijn op de gevoelige naakte huid zou juist weer funest zijn. Zelf ga ik voor de tweede theorie. Ik ben vandaag een 'laatbloeier'. Ik heb vandaag vrij en heb wel plannen om te fietsen maar vind het aanvankelijk té warm in combinatie met de wind. Vanavond om half acht ben ik op de fiets gestapt om boodschapjes te doen in Havelte en heb ik meteen het idee om een stukje om te fietsen. Dat wordt een flink stuk: Vledder, Wapse, Diever, Dieverbrug en Wittelte. Om tien uur ben ik thuis en heb vermoedelijk veertig kilometer gefietst. Wel veel in de zware versnelling door de 'terugslaande naaf' en dat voel ik inmiddels in de knieën. Vandaag de volgende zestien uit de grote partij van juni 1993. Zaterdag en zondag opnieuw afleveringen en tot slot over een week het laatste deel.

Hoe zijn jullie elkaar tegen gekomen? ,,Via een advertentie in de donderdag-editie van het Sneeker Nieuwsblad!". Nee, romantisch was het nooit geworden? Nu ik sinds een paar jaar midden in de natuur woon, volg je ook heel mooi de terugkerende hormonendrift van de dieren om je heen. Wie in het dierenrijk eind juni nog geen metgezel heeft gevonden, zal zichzelf warm moeten houden in het eigengebouwde nestje. Als de vogels elkaar het hof proberen te maken, raken de hormonen bij mij ook een beetje actief. Ik weet ze al twintig jaar erg goed in bedwang te houden en dat moest maar zo blijven. Ik merk het vooral bij de laatste verhuizing. Een erg lieve vrouwelijke collega, ook ontzettend vrijgezel. Ik denk dat als ik haar had gevraagd om bij me in te trekken, dat het ook was gebeurd. Het was begin mei en zij was helemaal 'klaar' om een nestje te bouwen. Maar goed, laat het weer op mezelf betrekken. In juni 1993 staat in de donderdag-editie van het Sneeker Nieuwsblad een kleine advertentie mét telefoonnummer. Een meisje zoekt een reisgezel voor een gezellige vakantie. Dat zijn advertenties die je niet iedere dag tegenkomt? Toch lees ik het anders: 'Meisje is er helemaal klaar voor om Gerrit in haar leven te begroeten. Laat die vakantie maar zitten en laten we het over trouwen en kinderen hebben'. Dit moet ik even goed aanpakken en dus denk ik dagen aan het telefoongesprek dat ik ga hebben met dit meisje. Op den duur moet ik het toch wagen. Wie weet hoeveel meer aantrekkelijke Romeo's al hebben aangeklopt bij deze Juliët? Ik heb mijn meest romantische stem opgezet als ik haar bel vanuit een telefooncel in IJlst. Zij wil snel tot zaken komen. ,,Waar wil je naartoe op vakantie?". Als ik zeg dat ik toch eerst eens een biertje zou willen drinken met haar, begint ze het door te krijgen. ,,Sorry man, ik ben niet op zoek naar een vriendje". Klik. Op de haak. Volgende maand zal dit een kortstondig vervolg krijgen. Ik bedoel dan het nestje bouwen met iemand van het tegengestelde geslacht, niet een romance met het meisje uit de Sneeker.

1360 Room Service-Fischer Z (NL, United Artists, 1980)
1361 Back To The 60's-Tight Fit (NL, Jive, 1981)
1362 Kiss And Say Goodbye-The Manhattans (NL, CBS, 1976)
1363 Mien Waar Is Mijn Feestneus-Toon Hermans (NL, Relax, 1968)

Over een paar weken ga ik weer platen uit de Blauwe Bak per jaar draaien en dan zal ook de 'Classic Week Spot' een titel worden die verband houdt met deze shows. In 2013 koop ik 'If My Heart Could Speak' met 'Do You Ever' van The Manhattans op single. Het zorgt er voor dat ik zelfs even 'Kiss And Say Goodbye' serieus ga benaderen voor 'Do The 45'. Dan heb ik nog altijd het exemplaar uit juni 1993 en die is zwaar verrot. Een kringloopwinkelbezoek in Meppel levert een iets beter exemplaar op, maar ik denk dat ik hem in vijf jaar niet meer heb gedraaid. Toon Hermans kun je ook op iedere straathoek krijgen en dus heb ik die inmiddels ook een stuk beter en met fotohoes.

1364 Too Shy-Kajagoogoo (EEG, EMI, 1983)
1365 Si-Gigliola Cinquetti (NL, CBS, 1974)
1366 Best Of Both Worlds-Robert Palmer (NL, Island, 1978)
1367 Bimbombey-Jimmy Morris (US, Bell, 1958)

Van de bovenstaande vier heb ik Robert Palmer later een 'upgrade' gegeven met fotohoes. Hoewel de vorige single nooit een hoes heeft gezien, is deze toch nog vrij redelijk te draaien en doe dat geregeld in de horeca en enkele malen op de radio. Met de 'nieuwe' kan ik weer een paar jaar vooruit.

1368 Thunder & Lightning-Grapefruit (Duitsland, RCA Victor, 1969)
1369 Tell Her Johnny Said Goodbye-Jerry Jackson (NL, CBS, 1964, re: 1969)
1370 Devil's On The Loose-The Rattles (Duitsland, Philips, 1971)
1371 Fire In A Trench Town-Owen Gray (NL, Trojan, 1979)

Owen Gray heb ik twee jaar geleden nog in een afwijkende persing gekocht. Ik heb me laten vertellen dat deze single stpeciaal voor de Engelse en Europese markt is uitgebracht, op Jamaica vinden ze dit té commercieel. Jerry Jackson 'slaapt' jaren in mijn bakken tot de 'legendarische' vakantie met W. in België. 'Tell Her Johnny Said Goodbye' is een gigantische Popcorn-hit geweest in België en staat op de 'mixtape' van één van de genodigden van de 'moederdagviering' in de kantine van de camping. De plaat staat sinds jaar en dag in de Blauwe Bak, al is het alleen maar om de dwaze herinnering aan 2007.

1372 Hit The Road Jack-The Stampeders (Duitsland, Philips, 1976)
1373 Wabash Cannonball-Lonnie Donegan (NL, Nixa, 1958)
1374 You're A Lady-Peter Skellern (NL, Decca, 1972)
1375 Your Lady-John Coltrane (NL, Impulse!, ca. 1962-63)

Van Lonnie Donegan is 'Dixie Darling' de eigenlijke a-kant, maar ik ken 'Wabash Cannonball' dan al dankzij Pigmeat en reken dit tot 'mijn' a-kant. Van jazz heb ik in 1993 nog helemaal geen kaas gegeten. Ik heb echter een experimenteel gezelschap gezien dat John Coltrane een bron van inspiratie noemt. Dat is hoe ik deze vrij zeldzame single aan mijn collectie toevoeg. Bij Coltrane ben ik véél verder gekomen dan met menig jazz-collega. In 2000 koop ik een cd van Coltrane die ik in de volgende maanden helemaal grijs ga draaien.

Week Spot: Simms Twins

Zowel het vakantiegeld als het salaris is binnen, hoewel dat eerste meteen al is besteed. Ik heb maanden geleden eens een afspraak gemaakt met de woningstichting en dat heeft het grootste deel weggenomen. Geen enkel probleem voor mij. Ik verwacht over een paar weken weer nieuws van de Belastingdienst en kan wel raden wat zij me hebben te melden. Qua zorgtoeslag heb ik precies genoeg gekregen, maar heb te weinig huursubsubsidie ontvangen. Dat is inmiddels reeds een paar jaar een 'spaarpotje' voor de échte vakantie. Ik heb de afgelopen maanden een flinke stapel singles opgespaard bij Mark en die heb ik vanmiddag voldaan. Zo verwacht ik binnenkort zeventien singles en dus liggen er 'Singles round-ups' in het verschiet. Voor de Week Spot van deze week moet ik even de archieven in. Qua recent werk heb ik de meeste singles al gehad of er is niet veel te vertellen over de uitvoerende(n). In april koop ik een paar singles van een Engelse dealer op Discogs en dat levert een paar singles op die langere tijd op het verlanglijstje staan. Mark heeft Simms Twins eens in de aanbieding maar ik ben te laat. Sindsdien heeft de single maanden lang in het winkelmandje op Discogs gelegen. De Week Spot is 'Together' van Simms Twins uit...???

Op een schaal van 1 tot en met 10: Hoe erg ben ik een 'pietlut' met verschijningsjaren? Inderdaad, een elf! Een jaar ernaast zitten, is nog tot daar aan toe, hoewel dat ook al een flink probleem kan veroorzaken in mijn acceptatie. Vijf jaar er naast zitten? Dat heet een 'nachtmerrie'. Ook die komen nog wel eens uit. Neem nou deze single van Simms Twins. Ten tijde van de aanschaf moet ik ergens hebben gelezen dat de single uit 1973 stamt, terwijl het alle schijn tegen heeft. Ten eerste klinkt het flink gedateerd voor een plaat uit 1973. Is het Parkway-label nog actief na 1969? De 'bron' kan ik echter helemaal geloven want ik controleer niet op Discogs of 45cat en noteer overal klakkeloos 1973 als jaar van release. Bij 'Find Somebody New/It's Alright' van The Soulettes heb ik hetzelfde gehad: Ook daar ben ik héél lang stellig gebleven dat de plaat uit 1966 of 1967 moest komen, hoewel de Dud Sound-catalogus aangeeft dat het uit 1970 moet komen. Ik geloof dat laatste inmiddels wel. Een half uur geleden ontdek ik dat 'Baby It's Real/Together' van Simms Twins in 1968 het levenslicht ziet en... zo klinkt de plaat ook. Voor de informatie omtrent het duo neem ik weer een diepe buiging naar Sir Shambling. Zelf rekent hij 'Baby It's Real' tot het beste van het duo, zelf ga ik voor 'Together' als de Week Spot.

Ik heb even snel geteld. De tweeling brengt in totaal dertien singles uit in Amerika. Acht daarvan spellen de naam als 'Sims Twins', al dan niet met de toevoeging 'The'. Toch wordt het duo meestal aangeduid met (The) Simms Twins. Over de voornamen bestaat geen enkele twijfel. Bobby en Kenneth worden geboren op 29 november 1937. Ik heb niet het gevoel dat ik 'dubbel' zie bij de foto van het duo. De broers worden geboren in Elba in Louisiana maar verhuist met het gezin naar Los Angeles als de knapen elf jaar oud zijn. Ze doen de eerste ervaring op binnen The Simms Family Sextet, een gospel-groep, en pas in de late jaren vijftig weet het duo zich los te weken van de gewijde muziek. Sam Cooke is de eerste die de jongens een kans gunt. Hij heeft dan juist zijn SAR-label opgezet. De eerste single wordt in twee uitvoeringen geperst. Op de a-kant is het steeds een Cooke-nummer, 'Soothe Me', maar in een oplage heeft het 'I'll Never Come Running Back To You' als keerzijde en bij de andere het eveneens door Cooke geschreven 'Don't Fight It, Feel It'. 'Running Back To You' is eerder een single-kant geweest voor Johnny Morissette, eveneens een SAR-artiest. 'Soothe Me' zal later op de plaat worden gezet door onder andere Sam & Dave. Als een duo goed heeft gekeken naar de stijl van Simms Twins dan is het Sam & Dave. De gospel-achtergrond drukt een stempel op de zang van het duo. Net zoals bij een traditionele gospel (met vaak een voorzanger of -zangeres en een groep) complimenteren de stemmen van Bobby en Kenneth elkaar en kunnen ze fraai met elkaar 'spelen'. Voor kenners van mannelijke duo's uit de jaren zestig en voor deep soul-fans (zoals genoemde Sir Shambling) behoren de SAR-singles tot de absolute top in het genre. Als Sam Cooke in 1964 plotseling overlijdt, lijkt de toekomst onzeker voor het duo, maar het wordt opgevangen door Cooke's bondgenoot J.W. Alexander. Op het Omen-label van Alexander verschijnt de SAR-opname 'I Go-fer You' opnieuw en bestaat het vermoeden dat de overige singles eveneens in de SAR-tijd zijn opgenomen.

In 1966 breekt Sam & Dave door en zijn de mannelijke duo's opeens niet aan te slepen. Ook Simms Twins profiteert daarvan en mag een single uitbrengen bij het grote (Cameo) Parkway-label. 'Baby It's Real' wordt zo gezegd geroemd door Sir Shambling en de zijnen en ik kan niet anders zeggen dat het een zeer fraaie 'double-sider' is. Toch kan ik zelf het meeste met 'Together'. Een intro met klokkenspel en dan een lieflijk midtempo-nummer dat op alle manieren Sam & Dave 'ademt'. Het is echter niet genoeg om de hitparade te bereiken en Simms Twins kan haar biezen pakken na deze ene single. Het is overigens de op-een-na-laatste single op Parkway, The Olympics mag het licht uit doen. Hoe ik dus twee maanden (of eigenlijk langer) kan geloven dat deze single uit 1973 zou zijn?

Simms Twins maakt daarna nog singles voor Kent (het Amerikaanse label), Specialty en Crossover. De laatste is van 1974. Wat de mannen daarna doen, staat nergens beschreven. We weten inmiddels dat Bobby op 8 augustus 2006 en Kenneth op 12 juli 2007 zijn overleden.

Raddraaien: Johnny Cash

In 2008 heeft ieder zichzelf respecterend internetradiostation haar eigen chatroom. Zelfs in Hilversum hebben bepaalde programma's een actieve chat tijdens de show. In de nacht wordt het bijvoorbeeld gebruikt om via luisteraars razendsnel aan bepaalde informatie te komen, iets waar ze eerder 'volgende week op terug moeten komen' omdat de presentator eerst moet wachten op de PTT/TPG/TNT en wanneer deze de briefkaart komt bezorgen. Veel van de huidige Nederlandstalige internet-'piraten' hebben nog steeds een chatroom om 'gezellig te kletsen' en terloops een verzoekplaatje in te dienen. Bij de Engelstalige radiostations is het iets anders gegaan met de chatrooms. Bij andere stations krijgen de azijnpissers de overhand in de chat en maken het een zeer onaangenaam oord om te verblijven. Engelse radio-chatrooms hebben daardoor een slecht imago opgebouwd. Met uitzondering van één station en jullie kunnen wel raden welke dat is? Zoals de presentatoren met elkaar omgaan als familie, zo is de chatroom op een gegeven ogenblik een familie van luisteraars. Een vaste kliek is het ook niet echt. Soms passeert iemand de revue, is drie maanden niet weg te slaan uit de chat en verdwijnt dan weer in het niets. Hoewel de radio-chatroom nu dan toch echt zijn beste tijd lijkt te hebben gehad. Voor een presentator is het de 'oren' die horen wanneer iets mis gaat met de stream of wanneer de microfoon niet aan staat. Vandaag in 'Raddraaien' de 110e single uit de derde jaren zeventig-bak en ik zal nader uitleggen waarom het bovenstaande de inleiding is: 'Kate' van Johnny Cash (1972).

Allereerst het 'waar en wanneer'. Ik moet toch even opzoeken op Soul-xotica, maar het is in september 1991. Ik doe voor het eerst flink 'boodschappen' in de bak singles bij Cees Buster van het gelijknamige boekenwinkeltje aan de Kruizebroederstraat in Sneek. Buster runt het winkeltje dan al geruime tijd en schijnt in de jaren zeventig ook een tijdje platen als 'bijhandel' te hebben gehad. 'Kate' is 'new old stock' en de enige Nederlandse single met fotohoes in de bak. Voor de rest is het veelal Engelse en Amerikaanse persingen en hier koop ik een paar latere Northern Soul-favorieten uit de Blauwe Bak. Ik geloof dat ik 'Kate' nog wel eens heb gedraaid in 'The Vinyl Countdown', misschien zelfs om even te 'zwaaien' naar de vrouw in de chatroom, maar het nummer is niet blijven 'hangen' bij mij. Als ik de jaren zeventig-bak met Johnny Cash tot mijn beschikking heb, is het immers al snel 'A Thing Called Love' dat de klok slaat voor mij.

Weer terug naar de chatroom. Nee, die zal op dit moment helemaal leeg zijn. Tijdens uitzendingen is inmiddels een vast groepje 'stamgasten' overgebleven. Er is een tijd geweest dat de lijst aan de rechterkant van de chat volledig gevuld was, maar dat gebeurt zelden tot nooit meer. Inmiddels zijn er andere technologieën gekomen. Denk aan 'Facebook Live' waarbij je nog steeds kan chatten met luisteraars in de 'reacties'. Ik begin in november 2012 met het maken van programma's voor Wolfman en ben tot die tijd alleen maar in de chat bij de Northern Soul-show van mijn collega. Het is pas in 2013 als ik ook de zondagavond ga doen dat ik eveneens op andere momenten bij shows in de chatroom ben. Ik weet niet hoe lang Kate dan al deel uitmaakt van de 'chatroom-gang', maar zeker is dat ze geheel is ingeburgerd. Ze is een vaste bezoeker van de Specialized-festivals die worden georganiseerd en is een en al 'gezelligheid' in de chat. Soms een beetje 'ondeugend', maar dat past geheel in de lijn bij Wolfman Radio. We worden 'vrienden' op Facebook en op een zeker moment plaatst ze een oudere foto op haar tijdslijn. Ze schijnt jaren ervoor te hebben geposeerd voor een kalender voor het goede doel. Hoewel ze iets voor haar lichaam houdt, behoeft het weinig fantasie dat ze volledig naakt is achter dat object. Ik vind het meteen 'stoer' maar het zet me ook aan het denken: Zou ik het 'durven' om naakt te poseren voor het goede doel?

Het contact met Kate verloopt inmiddels zo goed dat een collega-presentator opmerkt (dankzij de webcam die we een tijdje gebruiken) dat ik een glimlach van oor tot oor krijg als Kate halverwege mijn show de chatroom binnen komt. Hoewel ik haar dan nog niet in het echt heb ontmoet, voel ik dat dit een bijzondere vrouw is die ik graag eens in levende lijve zou willen ontmoeten. Dan komt het Specialized-optreden in Watford in zicht waar ik samen met Lee zal dj-en en dan reken ik er eigenlijk al een beetje op dat ze gaat komen. De teleurstelling is groot als ze zegt dat ze niet kan komen. Het is een stevig stukje rijden vanaf haar huis naar Watford en ze zou dit niet kunnen permitteren in combinatie met het 'uitgaan'. Ik stel nog voor om elkaar de zaterdag vooraf te ontmoeten en daar heeft ze wel oren naar. Toch gaat dit ook van de baan en ik zal het weekend in Radlett en Watford zonder Kate moeten stellen.

In Watford maak ik wel kennis met Karen die namens Specialized de coördinatie doet voor de kalenders. Het vorige jaar is een kalender gemaakt met foto's van twaalf vrouwen. Ze wil dit jaar eveneens een 'mannelijke' kalender op poten zetten en noemt dat reeds in Watford. Een paar dagen later heb ik opnieuw contact met Karen en dan gaat het snel. Ik herinner me de foto van Kate en de vraag die ik mezelf toen heb gesteld. Zou ik het aandurven om naakt te poseren voor een goed doel? Ja! Voor Specialized doe ik het zeker! Inmiddels heb ik ook begrepen dat Kate zal meedoen aan de vrouwelijke tegenhanger. Ik regel een fotograaf in Diever en deze gaat meteen op in het idee. Ik voorzie hem van afval-elpees voor de decoratie. Zelf heb ik een idee gevonden op Google en al eens gebruikt voor een show-poster. Fotograaf Wim ziet het wel zitten om dit na te bootsen. In maart 2014 trek ik als laatste mijn onderbroek uit voor de fotosessie. Wim kijkt nog eens even goed of er geen riemafdruk rond mijn middel zit en dat is niet het geval. De foto creëert zichzelf omdat hij zich heeft vergist in mijn lengte. Als ik rechtop zou staan, zou ik met mijn hoofd in een lamp zitten. En dus ga ik door de knieën en ontstaat de foto die later dat jaar deel zal uitmaken van de Specialized-kalender van 2015.

Da kalender wordt ten doop gehouden tijdens 'The Big One' in 2014 en ik krijg een persoonlijke uitnodiging. Meer dan een uitnodiging is het niet want de reis- en verblijfskosten zijn natuurlijk voor eigen rekening. Ik ben de reis naar Watford nog maar net te boven en moet verstek laten gaan. Dit zorgt vooral voor teleurstelling bij Kate die de maanden ervoor al had verzucht dat ze me wellicht toch graag had willen ontmoeten bij mijn eerdere bezoek aan Engeland. Als de kalenders zijn verschenen, gaat het opeens vrij snel. Kate meldt in de chatroom dat ze een man heeft leren kennen en natuurlijk zijn we allemaal oprecht blij voor haar. Ze heeft in de voorgaande jaren veelal gezegd dat ze 'nooit meer een man wilde hebben'. Kort daarop verdwijnt ze min of meer uit de chatroom maar zien we haar opbloeien middels haar Facebook-account. Ik ga niet zeggen dat radio-chatrooms voor 'ongelukkige' mensen is, maar ik heb inmiddels vaak gezien dat iemand tijdens een persoonlijke crisis even niet weg te branden is uit onze chat en dit de rug toe keren als ze zichzelf hebben hervonden. Kate is weer helemaal klaargestoomd voor een leven buiten de chatroom. Ze heeft inmiddels al jaren een relatie met deze man en ze houdt ons op de hoogte van de talrijke uitstapjes die ze samen maken. Ze is sindsdien nooit weer op een Specialized-festival geweest.

In november 2014 verschijnen zowel de mannelijke als de vrouwelijke kalenders. Het is niet de 'hit' die wordt verwacht en dankzij een extra sponsoring van de drukker mogen de kalenders begin 2015 tegen kostprijs worden verkocht. Sindsdien is het voor eeuwig 'mei 2015' in mijn huis. Hoe leuk kan het 'toeval' zijn? Ik prijk bij mei 2015 op de mannelijke kalender en Kate bij dezelfde maand op de vrouwelijke kalender. Het is geëmancipeerd in Uffelte. Ik hang in de keuken en Kate kijkt dagelijks op me neer als ik in de studio zit.

Eretitel: 'All Fall Down'

Vandaag een dubbel bericht en dan zitten we weer op schema? Niet helemaal, maar dat is niet erg. Ik heb immers voor de 30e gepland om te beginnen met de Gele Bak Top 100 en wil tevens de 'Eindstreep' doen op die avond. Dat heeft echter wel als consequentie dat ik nu geen berichten mag 'missen', maar ik zal mijn uiterste best doen. Eerst maar eens de 'Eretitel' de revue laten passeren. Deze week is dat een lijstje dat er over een uur weer heel anders kon uit zien, hoewel de uitvoerenden natuurlijk vast blijven staan. Toch heeft de nummer 1 zulke 'warme gevoelens' dat dit best altijd de nummer 1 zou kunnen zijn. De nummer 2 zou wel eens een plekje kunnen stijgen of zakken. Vandaag driemaal 'All Fall Down'.

3. Ultravox (1986)
Dankzij oudere broers en zus begint mijn muzikale educatie reeds in de late jaren zeventig. In 1981 is het al de gewoonste zaak van de wereld dat ik met hen naar 'Toppop' kijk. 'Vienna' staat al een tijdje op nummer 1 en de jongste telg vind de zwart-wit clip met de man in regenmantel op ziczelf 'griezelig' genoeg. Het is mijn zus die opeens de paardenschedel opmerkt. Sindsdien is iedere keer weer een blik van herkenning als ik de schedel heb 'gespot'. Ultravox speelt hierdoor een zekere rol in mijn muzikale opvoeding, maar na 'Dancing With Tears In My Eyes' (1984) raak ik ze 'kwijt'. 'Toppop' heeft inmiddels concurrentie gekregen van 'Countdown' als 'All Fall Down' uitkomt en ik zie de clip voor het eerst op een woensdagavond. Het blijft niet 'hangen' bij mij en ik verbaas me zelfs erover dat het zo'n grote hit is geweest. Het is vandaag evenwel de hekkensluiter: Ultravox staat op drie.

2. Lindisfarne (1972)
Lindisfarne is lange tijd slechts 'een naam' voor mij. Eentje die ik altijd nog eens nader moest bestuderen. Ik heb het dan over de jaren negentig en als de bibliotheek het niet op cd heeft, betekent het dat je de cd's of platen moet kopen. Ik heb al eens eerder geschreven dat ik op zichzelf blij ben dat er geen Google of Youtube was in de jaren negentig, het had het recenseren van concerten een stuk minder aantrekkelijk gemaakt. Lindisfarne wordt op een zeker moment 'verwacht' in Sneek maar dan alaat het noodlot toe: Zanger en leider Alan Hull overlijdt in 1996. Een paar maanden later vergezel ik een bevriende Engelse bluesmuzikant uit Newcastle en hij brengt een emotioneel eerbetoon aan 'zijn vriend' Alan Hull. Het is pas in Engeland dat ik kennis maak met de muziek van Lindisfarne. O wacht... ik heb natuurlijk al jaren 'Run For Home' in de bakken staan, maar ik bedoel dan de vroege Lindisfarne. In Mossley vind ik de Old Gold-heruitgave met 'Meet Me On The Corner' en 'Lady Eleanor' en met name de laatste wordt een bijna-dagelijks ritueel tijdens mijn verblijf in Engeland. 'All Fall Down' is de derde grote Engelse hit van Lindisfarne uit de vroege jaren zeventig en dat plaatje staat op twee in de 'Eretitel'.

1. Five Star (1985)
We gaan de zomer tegemoet en vaak doe ik enkele 'vakantieverhalen' in die periode. Hoewel? Afgelopen jaar merk ik al dat de verhalen een beetje 'op' zijn, maar dit jaar wil ik een nieuwe poging wagen. Neem nou de zomer van 1985. Zelf herinner ik het meteen als een grijze regenachtige dag. De enige zonneschijn komt bij een herinnering aan een bezoekje aan Stavoren. We doen in 1985 'dagtochten'. Als zus een dag mee gaat naar Duitsland gaat onze toekomstige zwager (en ook best een beetje een 'broer') eveneens mee. De zomer van 1985 is zo eentje die bestaat uit flarden welke ik nog graag eens wil proberen om tot een geheel te breien. De verbinding tussen de herinneringen is de muziek en op mijn soundtrack van 1985 staat ook dit nummer van Five Star genoteerd. Ik ben in 2015 eigenlijk vergeten hoe leuk die werkelijk is als ik het voor een radioshow gebruik ('The Rise And Fall Of A Tree'). Sindsdien ben ik alleen maar meer gaan houden van het nummer en verklaart waarom het bovenaan staat in deze 'Eindstreep'.

Ik zal alvast een beetje stemoefeningen doen en woensdagavond een generale repetitie. Ik mag komende donderdag driemaal voor jullie zingen. Drie verschillende slaapliedjes om precies te zijn.

Het zilveren goud: juni 1993 deel VI

In 'Het zilveren goud' kijk ik terug op de singles die ik vijfentwintig jaar geleden heb gekocht. De serie heeft in 2011 en 2012 al een opstapje gehad met '20 Years Ago Today' en in 2013 en 2014 start ik na een paar afleveringen 'De pre-historie' met 'Het zilveren goud'. Wanneer begin je met een verzameling? In mijn geval besef ik pas na dertig singles dat ik iets aan het bouwen ben. Dat is op zaterdag 17 juni 1989 en die dag beschouw ik als de startdatum van mijn verzameling. Dat is vandaag dus 29 jaar geleden. Volgend jaar wellicht reden tot een feestje, ook omdat 'Het zilveren goud' dan op zijn laatste benen loopt. Vooralsnog 'geniet' ik van deze rubriek en mag jullie vandaag wederom voorstellen aan vijftien singles uit de grote partij die ik in juni 1993 heb gekocht. De singles komen allemaal zonder hoes en ik zal dus alleen vermelden wanneer ik een 'upgrade' heb gedaan, al dan niet met fotohoes. Laat me maar meteen losbarsten.

1346 Tha Banana Boat Song-The Tarriers (US, Glory, 1956)
1347 Big In Japan-Alphaville (Duitsland, WEA, 1984)
1348 Another Day-Paul & Linda McCartney (UK, Capitol, 1971, re: 1975)
1349 Ernie-Benny Hill (NL, Columbia, 1971)
1350 How Do You Do-Mouth & Macneal (NL, Decca, 1971)

Ik dacht even snel wat informatie te zoeken over de nummer 1348, maar oef... wat leer ik zoveel nieuwe dingen op een gewone zondagavond! Het mag inderdaad vreemd lijken: Oude Apple-singles van John Lennon, George Harrison en Ringo Starr die in de loop der jaren als Parlophone-singles opnieuw zijn uitgebracht. Bij Paul McCartney is dat anders, zijn 'back catalogue' verschijnt vanaf 1975 bij Capitol. Zijn contract met Parlophone/Apple is bijna ten einde als hij in Amerika een contract tekent met Capitol om zijn eigen MPL-producties op de markt te brengen. Lang houdt die samenwerking niet vol. Het probleem begint met 'Mull Of Kintyre'. Capitol weigert dat in Amerika te promoten als a-kant en kiest voor 'Girls School' en dit stuit Macca tegen de borst. Hij zit echter tot 1979 vast aan Capitol en keert dan weer terug bij Parlophone. 'Another Day' is de eerste heruitgave van McCartney op het Capitol-label. Van de bovenstaande singles heb ik alleen Mouth & Macneal later nog eens met fotohoes gekocht.

1351 Baby Sittin' Boogie-Buzz Clifford (NL, Philips, 1961)
1352 Try To Remember-Harry Belafonte (Frankrijk, RCA Victor, 1970)
1353 Going Back In Time-The Fools (NL, CNR, 1974)
1354 One Night In Bangkok-Murray Head (NL, RCA, 1984)
1355 Special Memory-Jerry Butler (US, Mercury, 1970)

Hier wil ik graag even de laatste toelichten. Het is omstreeks 1990 dat je op iedere straathoek wel een exemplaar van deze Jerry Butler of van de Gene Chandler-single vindt die we later deze maand in 'Het zilveren goud' tegenkomen. Het heeft er alle schijn van dat deze platen massaal naar Nederland zijn geëxporteerd. Hoe ze vervolgens aan de man/vrouw zijn gebracht, blijft een mysterie voor mij. Ze moeten ze wel gratis hebben weggegeven? Hoe dan ook: Tegenwoordig zijn deze platen in trek in bepaalde hoeken van de soul-scene. Ik denk dat ik wel een voorraadje heb, alleen... zijn de singles op styreen en niet van het beste soort. Ik moet nog eens even op zoek naar het voorraadje, wellicht dat ik een handeltje kan drijven? Voor wie meteen dollartekens ziet, de plaat is hooguit zes pond in Engeland, maar toch...

1356 Summertime-The Shake Spears (NL, Scramble, 1978)
1357 Moon River-Henry Mancini (Duitsland, RCA, 1961)
1358 Love Letters-Frankie Miller (UK, Chrysalis, 1977)
1359A The Philly Freeze-Alvin Cash & The Registers (US, Mar-V-Lus, 1966)
1359B Coz I Luv You-Slade (NL, Polydor, 1971)

De kaartenbak is handwerk en dus ontbreekt her en der wel eens een nummer en noteer ik per ongeluk tweemaal 1359. De single van Alvin Cash heb ik ook in de Nederlandse Fontana-uitdossing met 'fotohoes' en deze staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak. Het origineel op styreen staat daarentegen in de 'gewone' jaren zestig-bak.

Het zilveren goud: juni 1993 deel V

Over twee uren ga ik 'de lucht in' met 'Do The 45'. Vreemd is dat: Bij radio ga je hoegenaamd de lucht in, hoewel je in geval van internetradio eerder 'de grond in' gaat. Dat klinkt dan weer niet zo opbeurend en dus doen we net alsof we een FM-zender hebben. Ik ga weer drie uren 'Do The 45' doen en daarna waarschijnlijk de show van morgenavond voorbereiden. Als het weer een beetje mee zit, zou ik morgen nog wel even een stukje willen fietsen. Jullie hebben nog altijd de 'Eretitel' tegoed en wellicht dat ik die vanavond later nog ga doen. Nu dan toch eerst maar 'Het zilveren goud' met het beloofde verhaaltje. Na de introductie krijgen jullie de volgende zestien singles uit de lijst voor de kiezen. Maar, vooruit, vertel! Hoe ben je ertoe gekomen om deze partij singles te kopen?

Als ik geïnteresseerd raak in jukeboxen vindt net de eerste 'revival' plaats. Het zijn dan vooral de 'yuppen' (hoe 1988 wil je het krijgen?) die het interieur van hun huis verfraaien met een ouderwetse jukebox. Hoewel ik geen bier 'lust' in 1988 en 1989 ben ik voortdurend op zoek naar cafeetjes met jukeboxen. Bij Klaas in de winkel blijkt andermaal dat ik in 1992 nog altijd ben besmet met het jukeboxen-virus. De tijden zijn dan toch al heel erg veranderd. 'Open' jukeboxen (waar je het mechanisme kunt zien) rijzen de pan uit qua prijs. De latere dichte jukeboxen zijn nog wel te bemachtigen voor leuke prijzen, maar zijn het spreekwoordelijke kratje bier ook al lang voorbij. In Sneek en omgeving wordt iedere woensdag de Wijd En Zijd bezorgd: Een huis-aan-huis krant dat het meest interessant is vanwege de volledige agenda en natuurlijk de particuliere advertenties. Voor artikelen tot 250 gulden zijn de advertenties gratis. Er zijn handelaren die erop in spelen door iets aan te bieden voor 250 gulden dat, op het moment van contact, nét is verkocht maar hij heeft nog een andere voor 400 gulden. Zo is mijn belangstelling meteen gewekt als een jukebox wordt aangeboden voor 250 gulden.

Een jukebox is enorm zwaar en ik heb geen plek op mijn kleine slaapkamertje in Jutrijp. Nu is sindskort een grand cafe-annex-restaurantje geopend in Sneek. Het geheel is in een Caribische sfeer compleet met bloedmooie bardame. Ik denk dat ik ten eerste een beetje verliefd op haar ben, hoewel ik ook weet dat ze is getrouwd (met een veel oudere Nederlandse man). Dit is de perfecte plek voor een jukebox en hoewel ze me niet goed begrijpt, heeft ze wel oren erna om mijn jukebox hier onderdak te bieden. Ik zal eens per maand de singles aanvullen. Alleen... de jukebox is nog niet gekocht en ik moet hem eerst ook nog even bekijken. Het enthousiasme daalt als ik oog-in-oog sta met het ding en opeens is het geen wonder dat het 'slechts' 250 gulden moet kosten. Het is een houten dekenkist van het merk NSM. De kist heeft méér dan 'tender loving care' nodig, het ding is bijna verrot. Het mechanisme zou moeten werken mits het juiste tandwiel wordt gevonden. Van NSM is dan bekend dat het de originele onderdelen pas heeft laten afvoeren. Ik schud de man de hand en beloof hierop terug te komen. Ik informeer bij een smid wat een tandwiel zou moeten kosten. Juist ja, twee keer de aankoopprijs van de houten kist. Dan ga ik tenslotte langs bij Klaas en ik vertel het verhaal. ,,Ach, loopt die nou nog steeds te leuren met dat brok ellende?". Het schijnt inderdaad dat de man reeds tien jaar met het ding in de maag zit. ,,Je moet geen NSM hebben, dat is bagger" en ,,Ik zou hem voor geen tienduizend gulden in de werkplaats willen hebben" zijn andere argumenten die hij gebruikt. ,,Ik weet iets veel beters voor jou! Waarom investeer jij je geld niet gewoon in een stel singles. Ik heb een aanbod voor je".

De 'oude' platen zijn feitelijk de singles waar ik al in sneup als ik in 1989 mijn singles koop bij 'Twister'. Het is de gulden-bak en de meeste platen zijn dik betaald voor die prijs. Waarschijnlijk heeft Klaas de platen overgenomen van Bert toen hij 'Golden Years' in het oude pand van 'Twister' opende. Er zijn echter nog wel een aantal recente toevoegingen: Singles uit 1989 en 1990 die ogen alsof ze veertig jaar oud zijn. Uiteraard ook zonder hoesjes. Ik weet niet meer wat ik heb betaald voor de partij, het zal iets van vijftig of vijfenzeventig gulden zijn geweest. Is dit het waard? Wel voor mij in 1993 maar anno 2018 zou ik voorbij lopen aan zoiets. Op enkele uitzonderingen na is het niet veel bijzonders en bovendien zijn de meeste platen in verregaande staat.

1330 Jambalaya-The Carpenters (NL, A&M, 1974)
1331 The Amsterdam E.P.-Simple Minds (Duitsland, Virgin, 1989)
1332 Dancing In The City-Marshall, Hain (NL, Harvest, 1978)
1333 Never Can Say Goodbye-The Communards (NL, London, 1988)

De cover-versie van Prince' 'Sign O'The Times' is de track van de Simple Minds-EP dat een hit wordt in ons land. 'Marshall, Hain', volgens de officiële spelling en dus niet Marshall Hain, Marshall-Hain of Marshall & Hain, heb ik in 2014 nog gekocht in de Engelse persing. De Nederlandse staat echter nog steeds in de bakken. Ik heb de plaat erg veel gedraaid sinds 1993 en het is nog altijd één van mijn 1500 'favorieten'.

1334 Theme From S Express-S Express (NL, Torso, 1988)
1335 Scoobidab-Ginger Ale (NL, Injection, 1971)
1336 Get Down With It, Satisfaction-Mac Kissoon (Duitsland, Young Blood, 1970)
1337 Danny-Kit Hain (NL, Decca, 1981)

En daar hebben we zomaar Kit Hain! Ik weet pas sinds een paar jaar dat ze de Hain is uit Marshall, Hain. Mac Kissoon heb ik in ieder geval met fotohoes gevonden en ik twijfel bij Ginger Ale.

1338 Little By Little-Mariska Veres (NL, Pink Elephant, 1976)
1339 Rockollection-Laurent Voulzy (Frankrijk, RCA Victor, 1977)
1340 Rock Me Baby-David Cassidy (NL, Bell, 1972)
1341 Fire On The Mountain-Marshall Tucker Band (NL, Capricorn, 1975)

Laurent Voulzy is feitelijk een voorloper van Stars On 45. Hij zingt een stapel 'gouwe ouwen' na op een vlotte disco-beat. Ik twijfel eraan of ik David Cassidy toch niet eens met fotohoes heb gekocht?

1342 Woman In Love-Barbra Streisand (NL, CBS, 1980)
1343 Wait-Bintangs (NL, Negram, 1974)
1344 Lovin' You Baby-White Plains (US, Deram, 1970)
1345 How Can We Hang On To A Dream-Tim Hardin (NL, Polydor, 1966, re: 1987)

Niet alle singles gaan klakkeloos in de bakken en bij sommige platen ken ik een 'zwak' moment. Dat zal de 'dweil' van Barbra Streisand verklaren? Ik heb de single inmiddels in een betere staat met fotohoes, ook weer eens omdat het goedkoop was. Van White Plains leer ik net dat het de opvolger is van 'My Baby Loves Lovin' en deze moest ik dan binnenkort toch eens gaan draaien. Tim Hardin draai ik vaak na afloop van de 'marathon' van 'The Big One'. Eén van de weinige platen waarbij de waterlanders ruim baan krijgen. Ik moest deze jaren tachtig-persing nog eens met fotohoes zoeken, maar de originele jaren zestig-single is nog meer gewild!

Het zilveren goud: juni 1993 deel IV

Ik lig (weer) iets achter op schema. Deze aflevering van 'Het zilveren goud' is eigenlijk die van woensdag en ik had beloofd op deze dag een 'extra verhaaltje' te doen. Ik ben vanavond 'druk' geweest met de voorbereidingen van een tijdelijke radioshow op de zondagavond en mijn oogjes worden steeds kleiner. Omdat zaterdag en zondag deel 5 en 6 op deze plek horen te verschijnen, schuif ik het verhaaltje even vooruit. Nu even kort de volgende zestien singles uit de grote partij platen die ik van Klaas van 'Golden Years' heb gekocht. Morgen of zondag hopelijk het 'verhaaltje' achter deze partij. Over de hoesjes kan ik kort zijn: De platen hebben geen van allen een hoes. Ik zal dus enkel melden wanneer ik 'upgrades' heb gevonden, al dan niet met hoesjes.

1313 Soul Dracula-Hot Blood (Frankrijk, Carrere, 1975)
1314 Easy To Be Hard-Three Dog Night (US, Dunhill, 1969)
1315 Jungle Rock-Hank Mizell (UK, Charly, 1958, re: 1976)
1316 Song Sung Blue-Neil Diamond (NL, Uni, 1972)

Neil Diamond is in mijn herinnering het beste te draaien van de bovenstaande vier. Ik meen dat ik Hot Blood later eens beb vervangen. Dat denk ik in eerste instantie ook bij Hank Mizell, maar dat blijkt een andere single te zijn. De kraakjes van deze single geven het nummer uit 1958 alleen maar extra charme. Mijn ogen vallen bijna dicht en moet morgenochtend alweer vroeg naar Steenwijk, dus hou ik het vanavond kort. Over de hoesjes is zo gezegd niet zoveel te vertellen.

1317 De Fles-Jan Boezeroen (NL, Polydor, 1970)
1318 Starting Over-John Lennon (Duitsland, Geffen, 1980)
1319 Jig A Jig-East Of Eden (US, Deram, 1970)
1321 Big City Cat-Steve Forbert (NL, Epic, 1979)

John Lennon heb ik in ieder geval in een betere staat met fotohoes en ik schat dat dit hetzelfde moet zijn bij Jan Boezeroen. Waarom die in mijn collectie is gekomen? Dat heeft weer met een concert van De Raggende Manne te maken dat het als toegift speelt. 'Big City Cat' is een track van 'Alive On Arrival' van Steve Forbert en dat is sinds jaren een zondagmiddag-favoriet van mij. Dat heb ik dan ook weer te danken aan 'Elpee Pop Special' uit de jaren tachtig. Van East Of Eden heb ik ook de elpee in huis maar dat is 'zware kost'. Na Jig A Jig ken je het mopje wel. Nummer 1320 ontbreekt in de kaartenbak.

1322 I'll Be Waiting-Santana (NL, CBS, 1978)
1323 Matrimony-Gilbert O'Sullivan (NL, MAM, 1972)
1324 EP Yesterday-Marianne Faithfull (Frankrijk, Decca, 1965)
1325 Wuthering Heights-Kate Bush (NL, EMI, 1978)

Eeuwig zonde dat het fotohoesje ontbreekt van Marianne Faithfull. Ze staat er zo leuk op! Santana heb ik eens vervangen door een beter exemplaar met fotohoes. Ik twijfel bij Kate Bush. Gilbert O'Sullivan en Marianne Faithfull zijn beide boven verwachtingen goed te draaien.

1326 Next World War-Rob Hoeke Rhythm & Blues Group (NL, Philips, 1970)
1327 One Of Mine-Jimmy McGriff (NL, Funckler, 1964)
1328 Superstar-The Carpenters (NL, A&M, 1971) 1329 Yesterday Once More-The Carpenters (NL, A&M, 1973)

Menigeen verbaast zich hierover en ik heb het heus wel geprobeerd! Ik kan The Carpenters niet anders ervaren dan behang-per-strekkende-meter. Radio-collega's vallen in katzwijm bij de stem van Karen Carpenter, maar het 'doet' me niks. Toch krijg ik middels deze partij singles de eerste drie van The Carpenters binnen. Ik trap morgen af met de derde van het stel.

Week Spot: Stephanie Mills

Ik heb mijn geliefde weblog binnenstebuiten gekeerd, maar geen resultaat. Ofwel: Ik heb Stephanie Mills dikwijls genoemd op Soul-xotica, maar er is geen sprake van een Week Spot of een aflevering van 'Raddraaien' waar me iets van bij staat. Dus kan ik vanavond gaan zitten voor een uitgebreide beschrijving van de levensloop van de zangeres, waar ik eerst nog heb gehoopt op een kort bericht. Hierdoor kan 'Het zilveren goud' even in de knel komen, maar het zij zo. De Week Spot van deze week kan geen verrassing zijn. Het is de single die ik een week geleden heb leren kennen en dat sindsdien dagelijks voor mij heeft 'gespeeld'. Ondanks de hitpotentie van het nummer heeft het geen single-release in Amerika gehad. Wel in Engeland en daar komt het evenmin in aanmerking voor de hitparade. Ik beschouw de plaat daarmee als een ruwe diamant die blijkbaar nooit is 'ontdekt' door het grote publiek, hoewel de plaat gewoon op een 'major' label is uitgebracht. Ik zet mijn beste beentje voor met de nominatie van Week Spot: 'Top Of My List' van Stephanie Mills uit 1981.

Mijn nichtje werkt in het onderwijs en leidt vakkundig een klas in het basisonderwijs. Ik vind dat in eerste instantie bewonderenswaardig. Als ik terug denk aan mijn eigen lagere school-periode, dan denk ik in eerste instantie aan 'oude' meesters en juffen. Totdat je even gaat rekenen en blijkt dat de meeste onderwijzers in de dertig waren. Als Stephanie Mills haar Top 40-debuut maakt, ga ik naar de 'oude' kleuterschool van juffrouw Westra. Zij is het type kleuterschool-leidster van de oude stempel en ik vermoed dat ze 'antiek' is geboren. Hetzelfde jaar ga ik naar de 'nieuwe' school. Het is in feite gewoon de basisschool zoals Hommerts die altijd heeft gehad, maar het zit vanaf 1979 in een nieuw gebouw. Mijn kleuterjuf daar is juf Hennie. Iedere keer als ik de klassenfoto zie, krijg ik een warm gevoel bij de aanblik van juf Hennie. Ik weet eigenlijk niets meer te herinneren van de kleuterschool, maar juf Hennie geeft een goede associatie. Het valt me pas sinds een paar jaar op hoe jong ze in werkelijkheid is. Die kwam waarschijnlijk ook rechtstreeks van de kweekschool. Desondanks leidde ze de klas met een stevige hand en dus kan ik me nu voorstellen wat de pupillen denken van mijn nichtje. Ze is niet lang gebleven op onze school en ik ben eigenlijk best benieuwd wat er van haar is geworden. Helaas... het is juf Hennie voor ons (in tegenstelling tot de overige leerkrachten die bij de achternaam genoemd moeten worden) en de achternaam is me onbekend. Dat wordt een speld in een hooiberg.

Ik durf er gif op in te nemen dat mijn oudste broer op zijn minst de single heeft gekocht. Dan heb ik het over 'Never Knew Love Like This Before, de nummer 1-hit van Stephanie Mills. Eén beleving van 1981 blijft me achtervolgen. Aan het einde van een televisieprogramma komt het verschijningsjaar in beeld. Ik begrijp de cijfers nog niet en er is een Louwsma in ons midden die me wijs maakt dat het de ene dag 1980 en de andere dag 1981 is. Dat onthou ik! Dan is het een dag 1980 en verschijnt 1981 in beeld. Zo is het anno nu nog steeds met 1980 en 1981: De herinneringen lopen dwars door elkaar heen. 'Never Knew Love Like This Before' brengt een herinnering naar boven, maar dat blijkt naderhand weer een herinnering aan 1981 te zijn. Over naar de muziek! Ik koop in 1992 'Never Knew Love Like This Before' op een rommelmarkt in Heeg. Het is een plaat die je dan vreemd genoeg bijna niet meer op de Nederlandse radio hoort. Het duurt evenwel tot 2012 eer ik de plaat op waarde begin te schatten. Helaas heeft mijn oude exemplaar een gemene 'hanger' op het eind en in 2015 vind ik een fraaie 'upgrade' bij een kringloopwinkel in Meppel. Dat laatste vind ik dan overigens weer middels de zoekfunctie op deze praatpaal. 'Never Knew Love' staat sindsdien in de Blauwe Bak, 'Top Of My List' is een week geleden een beetje ten onrechte in de 'reserve' terecht gekomen, maar komt binnenkort eveneens in de koffer.

Stephanie Dorthea Mills is de naam. Ze wordt op 22 maart 1957 geboren in Brooklyn. Ze gebruikt in eerste instantie haar stem voor het koor in de lokale baptistengemeente. Ze is in 1966 pas negen jaar oud als ze 'professioneel' wordt dankzij een rol in de Broadway-musical 'Maggie Flynn'. Ze wint in 1968 een lokale talentenjacht en ze mag vervolgens een aantal malen openen voor The Isley Brothers. In 1973 tekent ze een contract bij Paramount. In 1974 komt haar debuutalbum uit: 'Movin' In The Right Direction'. Het jaar erop maakt ze een album voor Motown. Toch moet er eerst nog een andere musical aan te pas komen: 'The Wiz'. Mills portretteert hierin de rol van Dorothy en vertolkt het nummer 'Home'. Vier jaar later wordt het door Motown op de planken gebracht en zal Diana Ross deze rol spelen en 'Home' vertolken. Intussen probeert Mills ook nog een pop-carrière op te bouwen maar zal tot 1979 bot vangen. In dat jaar maakt ze de elpee 'What Cha Gonna Do With My Lovin'. Album en titelnummer worden weliswaar hits maar het is nog niet overtuigend. Dat verandert als Mills in 1980 de elpee 'Sweet Sensation' in de schappen legt. 'Never Knew Love Like This Before' wordt haar grootste hit, maar doet het nergens zo goed als in Nederland. In Engeland en Amerika is het evenwel nog steeds goed voor een top tien-notering. De eerstvolgende succes-single van Mills stamt uit 1981 en is een duet met Teddy Pendergrass: 'Two Hearts'. In Nederland en Engeland is 'Top Of My List' de volgende single, maar zo gezegd niet in Amerika. Om een lang verhaal kort te maken zal Mills in 1984 nog eenmaal groots uitpakken met 'The Medicine Song' en zal met name in Engeland nog één hitje hebben in 1986. Als in de begin jaren negentig haar platencontract tot een einde komt, zal ze zich vooral richten op de gospel.

Helaas, we kunnen niet de tijd terug draaien om te zien wat er mis is gegaan. In 1981 is nog altijd een 'overkill' aan disco en met name de stijl die tegenwoordig 'post-disco' wordt genoemd. Waar 'Never' een gigantische hit wordt en, in Nederland, niet direct een waardige opvolger heeft gekregen, daar zou 'Top Of My List' gepast kunnen hebben. Hoewel 'Never' een grote hit is geweest, beschouwen dj's en liefhebbers tegenwoordig haar output als 'rare groove' en hoef je je niet te schamen tijdens meer progressieve soul-avonden. Voorlopig schuift 'Never' even naar de tweede plek nu 'Top Of My List' bovenaan mijn lijstje prijkt.