Eindstreep: juni 2016

De laatste 'Floorfillers' is even zo goed nog een emotionele aflevering geworden. Met name onder een paar collega-radiomakers en vaste luisteraars heerst in eerste instantie onbegrip. Als ik het vervolgens uitleg, begrijpen ze het wel. Morgen ga ik het hier nog een keertje uitleggen, ik ga dan terug kijken op drie jaar 'Floorfillers'. Voordat ik mijn bed op zoek ga ik eerst de 'Eindstreep' opmaken. De balans van een relatief rustige maand. Een trend die zomaar een vervolg kan krijgen in juli, maar daar is het nu nog te vroeg voor. Stilte na de storm, dat zou een passende omschrijving zijn voor juli. Desondanks een paar platen in de koffers waar ik nog lang van zal genieten.

Hoewel ik Cookin' On 3 Burners reeds in mei heb besteld, betaal ik in juni opnieuw voor de verzendkosten. Omdat 'This Girl' vorige maand niet in de 'Eindstreep' stond omdat deze nog onderweg was, heb ik nu een plaatsje vrijgemaakt in de top tien. Deze wordt dus niet gerekend in de statistieken van deze maand. Twee keer betalen voor de verzendkosten is al zuur, in geval van Brenda & The Tabulations koop ik dezelfde single tweemaal in een maand. Ook die wordt maar één keer gerekend in de cijfers. Hoe zien deze cijfers eruit? Ik koop in juni 'slechts' 35 singles en dat is het minste tot nu toe. De balans staat na een half jaar op 401 singles. Vijf van de vijfendertig heb ik al eerder op vinyl gekocht. De 'dubbele' singles staat na een half jaar op 74. De Blauwe Bak levert in juni zeventien singles op, de Gele Bak wint andermaal. De score van de Blauwe Bak staat tot dusver op 158 singles. Als ik tien van de vijfendertig moet uitzoeken en in een volgorde moet neerzetten, kom ik tot de volgende conclusie.

1. Sunshine Of Your Love-Spanky Wilson

2. She'll Be Sorry-Gloria Gaynor

3. Happy Soul (With A Hook)-Dave Cortez & The Moon People

4. Tribute To Girls-The Soul Cop

5. I'm Gonna Love You A Long Long Time-Patti & The Emblems

6. Until The End-Gary Moore & New Joy

7. It's Time You Made Up Your Mind-Willie Clayton

8. This Girl-Cookin' On 3 Burners ft. Kylie Auldist

9. A Love You Can Depend On-Brenda & The Tabulations

10. Imagination-Ben E. King

Week Spot kwartet: week 26

De twijfel is niet nieuw, maar het is de laatste weken alleen maar in kracht toegenomen. Gisteren moest ik opeens weer hieraan denken en het voelt meteen goed. Een half uur geleden heb ik het openbaar gemaakt: Ik doe morgenavond de laatste 'Floorfillers'-show op Wolfman Radio. Omdat ik geen 'gat' wil achterlaten op de donderdagavond ga ik de 'Laid(back) Night Show' terug brengen op de radio. De wens om iets 'gemakkelijks' te doen op de donderdagavond blijft en dus zet ik het 'Week Spot kwartet' als vanouds voort op de donderdagavond. Omdat morgen de laatste van de maand is en ik dus ook al een 'Eindstreep' moet afleveren, doe ik vanavond alvast het 'Week Spot kwartet' van week 26. In de jaren 2012 tot en met 2014 is dit de tijd van de Blauwe Bak Top 40 over het tweede kwartaal van het jaar en ook dit jaar had ik met gemak zo'n lijst kunnen doen, maar ik spaar ze liever op voor de Top 100 in december. Bovendien krijgen jullie de weekenden in juli ook al de Gele Bak Top 100 voor de kiezen. Het 'Week Spot kwartet' van deze week heeft desondanks veel te maken met die Blauwe Bak Top 40. Laat me in de tijdmachine stappen en terug gaan naar 2012.

2012: Wicki Wacky-The Fatback Band
Ik blijf 'aanmodderen' met de 'Soul-x-rated'. De apparatuur is nog steeds niet je-van-het en ik kan me deze zondagavond maar al te goed herinneren. Er gaat iets mis tijdens de opname van de eerste 'Soul-x-rated' en omdat ik 'one-takes' doe, gaat die de prullenbak in en begin ik opnieuw. De tweede poging is ook anders van opzet: Ik draai Blauwe Bak-platen die ik de afgelopen maanden heb gevonden en die niet de Blauwe Bak Top 40 hebben gehaald. Daar hoort eveneens deze 'Wicki Wacky' van The Fatback Band bij. Ik heb de single in de jaren negentig eens op een fancy-fair in Sneek gekocht. Een Engelse single uit 1985 met een dubbele a-kant: 'Is This The Future' is duidelijk jaren tachtig, 'Wicky Wacky' (zoals het label vermeldt) heeft eveneens 1985 op het label maar klinkt beduidend ouder. Het blijkt oorspronkelijk uit 1974 te zijn. Tijdens de opname besluit ik dat dit de Week Spot moet worden. Té funky voor een Northern Soul-bak, maar vier jaar later blik ik tevreden terug op mijn keuze, want inmiddels 'past' die weer helemaal. Zaterdag mag die 'Do The 45' openen en na de 'Week Spot Carousel' draai ik dan vervolgens de Week Spot's van 2016.

2013: I Surrender-Bonnie St.Claire
Het is een doordeweekse dag dat ik 'rondhang' op 'The Hassle Free Record Selling Group' op Facebook. Opeens zie ik dat iemand deze 'Mod/beat classic' van Bonnie St.Claire post voor de lieve prijs van 100 pond. Binnen enkele minuten staan de vier magische letters in het commentaar: SOLD. 'I Surrender'...? Het zegt me iets en zo duik ik mijn singles-collectie in en... ik blijk hem te hebben! De mijne is de b-kant van de Zweedse uitgave van 'Voulez-Vous' van Bonnie St.Claire & Unit Gloria. Unit Gloria wordt ook genoemd op het label van 'I Surrender', maar zij hebben part noch deel aan deze opname uit 1969. Ik heb reeds jaren een bijzondere liefde voor 'Tame Me Tiger' van Bonnie St.Claire en hoewel 'I Surrender' compleet nieuw is voor mij, kan ik meteen begrijpen waarom deze plaat honderd pond kan opbrengen in zo'n kort tijdsbestek. Het is een klapper! Té snel voor de Northern Soul en ook té stamperig, maar de Mods vinden dit prachtig. Omdat ik de single in 1993 in Denemarken heb gekocht, kan deze niet mee in de Blauwe Bak Top 40 en omdat ik een jaar eerder hetzelfde heb gedaan met de oudere aankoop van The Fatback Band, wordt dit een korte traditie.

2014: Workin' On A Groovy Thing-The 5th Dimension
In 2014 begint de kwartaal-Top 40 al een beetje een sleur te worden. Ik heb in de voorgaande maanden een paar 'dure' singles gekocht en verder vooral recente bootlegs. Het is met kleine tegenzin dat ik deze van The 5th Dimension buiten de lijst moet houden om hem Week Spot te maken, de plaat staat wél genoteerd in de Blauwe Bak Top 100 van dat jaar. The 5th Dimension is één van de singles die ik van Marcus uit Engeland koop. Hoewel de groep een paar 'hits' heeft in de Northern Soul, vooral 'Wedding Bell Blues', vind ik het een lastig geval. Ik vind het zelf té 'poppy' voor Northern Soul, maar een titel als 'Workin' On A Groovy THing' is erg toepasselijk voor datgene dat ik doe in 'Do The 45' en zo mag de plaat voor weinig mee. Evenals Bonnie St.Claire komt het tegenwoordig nauwelijks meer aan bod in mijn shows.

2015: Tow A Way Zone-Diane Jenkins
Ik heb nog wel een Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal van 2015 gepubliceerd en heb zelfs nog opnames gemaakt van de lijst. Toch is in juni 2015 de 'rek' eruit en sla ik het over. Dan kan ik ook net zo goed een 'klapper' als Week Spot hebben? Ik stap de wereld van Diane Jenkins binnen middels een andere leuke single, maar leer dan 'Tow A Way Zone' kennen dat ik minstens zo interessant vind. Het blijkt achteraf een grote Northern-'hit' te zijn geweest in 1975 met zelfs een Engelse uitgave. Destijds een ontdekking van Ian Levine die doodleuk het intro heeft gebruikt voor een latere Flirtations-single. De wenslijst is té uitgebreid en ik ben nog niet toegekomen aan die andere Diane Jenkins-single, deze smaakt me ook nog altijd té goed.

Singles round-up: juni 5

Zó! Dat ziet er meer uit als een 'rustige maand'. Stilte na de storm, zoals je wilt. Nu is het waar dat de eerste 'Singles round-up' wellicht al snel twee delen zou zijn geweest, maar overmorgen mag ik de schade definitief vaststellen. De Blauwe Bak 'regeert' en dat mag duidelijk zijn uit de berichten van de afgelopen maand. Niet dat ik geen interessante Gele Bak-singles koop, integendeel zelfs! Ik heb vanmorgen de voorgenomen Gele Bak Top 100 samengesteld en er staan veel recente singles in. Het wachten op één single uit Amerika maakt dat ik de laatste 'Singles round-up' van de maand even uitstel, maar vanmiddag is deze in goede gezondheid gearriveerd in Uffelte. En dus stel ik jullie vandaag voor aan de laatste vijf aanwinsten van deze maand.

* Brenda & The Tabulations- A Love You Can Depend On (US, Top & Bottom, 1971)
Soms heb ik het ook bij het verkeerde eind en wat dat betreft is vanavond wellicht het moment voor enkele verontschuldigingen. Ik heb de eerste reeds gebracht in het verhaal van Willie Clayton: Hi is dus niet helemaal van Willie Mitchell, maar ik wed dat nog vele collega's dezelfde fout zullen maken! De tweede fout is niet merkbaar geweest op Soul-xotica, maar het is iets waarmee ik mezelf tekort heb gedaan. Ik geef de schuld aan 'Right On The Tip Of My Tongue', eveneens uit 1971 en op het Top & Bottom-label. Dat doet mij lange tijd denken dat in de begin jaren zeventig het schot eruit is bij Brenda & The Tabulations en dat het pas met ingang van de disco weer uptempo gaat manifesteren. Fout! 'One Girl Too Late' uit 1973 doet immers niet onder voor het werk van Brenda uit de jaren zestig. 'A Love You Can Depend On' is vrij kostbaar in de handel van Jörg en omdat die een stukje duurder is dan de gemiddelde 'Right On The Tip Of My Tongue' raak ik nieuwsgierig. Vervolgens pijnig ik mijn hersenen die zondagmiddag (tijdens de wandeling door het Uffelter Binnenveld). Ik ken de instrumentale versie, maar... hoe heet dat ook alweer? Opeens valt het kwartje: Wolfman-collega Lee gebruikt het als 'bed' in zijn show 'From The Catacombs'. Deze brengt me het verlossende antwoord en een verwachte 'o ja'. Van McCoy is net in dienst getreden bij Share in 1969 als hij de single 'Sweet And Easy' voortbrengt. Een instrumentale danser welke de titel eer aan doet. In 1971 gebruikt hij exact dezelfde tape als begeleiding voor een nieuwe single van Brenda & The Tabulations. Zowel de instrumentale als de vocale worden toegeschreven aan de heren McCoy en Joe Cobb en dus is niet bekend wie de tekst heeft verzonnen. Het is weggestopt op de b-kant van 'Why Didn't I Think Of That' en dat is in 1971 de laatste single die in de buurt komt van de Hot 100. Het genoemde 'One Girl Too Late' doet het alleen goed op de R&B. Voor mij is 'A Love You Can Depend On' de winnaar en met name door de associatie met 'From The Catacombs' is het voor mij een instant-klassieker. De single van Jörg valt in duigen op het leisteen in de keuken en dus bestel ik het huidige exemplaar van Craig Moerer in Amerika.

* Gloria Gaynor- You'll Be Sorry (US, Jo-de-ci, 1965)
De Week Spot van afgelopen week en een plaatje dat nog immer hetzelfde plezier geeft als bij de eerste beluistering. Ook deze hoor ik voor het eerst bij Jörg, maar deze en eentje van The Dynamics zijn dan juist verkocht. Deze komt van een oude bekende uit Engeland op Ebay.

* Johnny Jones & The King Casuals- Purple Haze (UK, Cream, 1969, re: 1976)
Allereerst: Dit is een uitgave op het Engelse Cream-label en dus niet de maatschappij welke in 1977 Hi overneemt. Het Engelse Cream brengt een handjevol oudere opnames uit welke het op dat moment goed doen in de Northern Soul in Engeland. 'The Casino' in Wigan doet niet alleen de Northern Soul tot een commercieel kookpunt stijgen, het laat ook vele platen 'binnen' die het een paar jaar eerder niet zouden hebben 'gehaald'. Wat dat betreft staat 'Purple Haze' van Johnny Jones & The King Casuals haaks op de Northern Soul. Dit is funk zoals dat in Londen erg populair is en waar de Northern Soul juist een variant op wil zijn. Ik leer Fabio in september 2013 kennen als hij in 'Hassle Free Record Selling Group' op Facebook een aantal 'cheapies' aanbiedt. Behalve een uitstekende service komt de Italiaanse dj als een erg sympathieke kerel over (en er is nogal wat 'air' in de soul-beweging) en haalt niet, zoals menigeen, de neus op voor bootlegs en heruitgaven. Zo koop ik in 2013 Vicki Nelson van hem. Natuurlijk de bootleg, want het origineel is niet te betalen. Hij biedt me even later 'If You Love Me (Show Me)' van Monique aan voor een 'vriendenprijs'. Vijfhonderd euro. Ik heb gehuild... In 2014 koop ik Guys & Dolls bij hem en twee weken geleden begint hij weer met adverteren op Facebook. 'A few bargains', zoals hij het noemt. Enkele platen zijn duurder dan een paar kwartjes, maar goedkoper dan waar dan ook. Ik had deze Johnny Jones nooit alleen bij hem besteld, maar het drukt ditmaal de verzendkosten (vanuit Italië laat ik het altijd aantekenen), maar ook deze zit ruim vijf tot tien euro onder de gangbare prijs op Discogs. En wie het nummer niet mag kennen: Het is inderdaad een funky cover van het nummer van Jimi Hendrix.

* Gary Moore & New Joy- Until The End (US, HSE, 198?)
Ik ken alleen al drie mensen die Jan De Vries heten en ook Gary Moore lijkt me geen unieke naam. Dat blijkt, want hier heb ik het niet over de Ierse bluesrock-gitarist. Gary Moore & New Joy voert de eerste lijst van Fabio aan en is daarmee de duurste. 'Modern soul gospel double-sider' is echter een omschrijving die mijn oren wagenwijd open zet. Helaas is alleen een matige Youtube-video van 'Until The End' beschikbaar, maar dit smaakt meteen naar meer. Er zit 'iets' in 'Until The End' dat het aanstekelijk maakt. Wellicht is dat het funky slagje dat als een rode draad door de plaat loopt. 'Gospel funk' en 'gospel disco' beginnen ook al verkooptrucs te worden en dus is waakzaamheid op zijn plaats. Bij Gary Moore & New Joy hoef ik me geen zorgen te maken: Beide kanten voldoen aan de hoge kwaliteitsnorm van bijvoorbeeld Gospel Nikias, Phillips Singers en Jewel Gospel Singers. Dit is soulvolle en funky gospel waar steeds meer dj's op beginnen te jagen en tevens een single waarvan ik me kan herinneren dat die voor het dubbele van Fabio's vraagprijs over de toonbank gaan. De b-kant is aanvankelijk favoriet, maar dat is al een beetje bekoeld. 'More Like You' is ietsje rustiger van aard, maar ook meteen 'meer herhaling' dan 'Until The End' en dus roep ik die kant uit als beste van het duo.

* Steel, Jake & Jeff- The Impeachment Story (US, Peach-Mint, 1974)
Fabio adverteert de single met de uitstekende instrumentale b-kant, maar ik 'herken' het label en na een beetje huiswerk blijkt het om deze 'novelty'-single te gaan. De gevraagde prijs stemt in harmonie met de wens op dit maffe plaatje nog eens in de collectie te krijgen. Als 'vreemde eend' valt het in eenzelfde categorie als 'What The World Needs Now Is Love' van Tom Clay, maar dan anders. De beschuldigingen aan het adres van president Nixon in het Watergate-schandaal maakt veel los en het is vooral in de hoek van de funk dat menig 'Impeachment'-titel het vinyl bereikt. Hoogtepunt, voor mij, is 'Impeach The President' van The Honeydrippers (1973) die ik nog maar eens moest gaan zoeken (en stiekem hopen op een betaalbare heruitgave). In 1974 komt dan het mysterieuze trio van Steel, Jake & Jeff met dit bizarre 'The Impeachment Story'. Een plechtige voice-over vertelt het verhaal en laat de hoofdrolspelers aan het woord. Toch horen we geen Nixon, maar zijn het flarden uit bestaande platen die het antwoord geven. Nogmaals: Een leuke 'novelty' voor in de bakken, maar totaal ongeschikt voor een set. Daar is de uitstekende b-kant weer beter geschikt voor!

Week Spot: Willie Clayton

Het gaat geheel naar wens: Vanmiddag is de laatste single van juni 2016 binnengekomen en, voor de variatie, eens in de huiskamer uitgepakt in plaats van de keuken. De verwachte 'Singles round-up' kan doorgaan! Even ben ik ambitieus met de Week Spot en wil ik voor de aardigheid weer eens een gospel-single doen. Toch is het schrijven van een verhaaltje een wezenlijk onderdeel van de Week Spot en op zijn minst wil ik een jaartal weten. Dat laatste gaat bij geen van de platen op en ik weiger te geloven dat de oudere aankoop van Gospel Nikias van de begin jaren negentig is. Dat klopt niet vanwege opname maar ook zeker niet qua vinyl. Ik vind toch een beetje meer informatie ten opzichte van een jaar geleden en wellicht over een jaar weer eens proberen. Een jaartal is wel het minste dat ik mag vragen? Het wordt dus geen gospel, maar vrijwel iedere Week Spot-artiest(e) is zijn of haar loopbaan in de kerk begonnen. Er mist een stuk uit de levenscyclus van Willie Clayton en de bekende informatie geeft geen vermelding over de kerk, maar wel van de duivelse blues. De scheidslijn is dun tussen die twee en dus presenteer ik vandaag de kersverse Week Spot: 'It's Time You Made Up Your Mind' van Willie Clayton (1974).

Als ik deze single voorstel in de 'Singles round-up' ben ik maar zo vrij om het Hi-label aan Willie Mitchell te schenken. Bij het doen van het huiswerk kom ik erachter dat het ietsje anders zit... Clayton's biografie is niet heel uitgebreid en dus kan ik het Hi-verhaal wel kwijt in dit bericht over de Week Spot. De platenmaatschappij wordt in 1957 in Tennessee opgericht door zanger Ray Harris. Hij is dan actief in de rockabilly en heeft een paar kantjes opgenomen voor de legendarische Sun-studio's van Sam Phillips. Joe Cuoghi heeft een platenzaak en de heren Bill Cantrell en Quinton Claunch hebben als producent gewerkt voor Sun. Drie stille vennoten maken de financiëring rond waaronder Cuoghi's advocaat Nick Pesce. In 1959 levert Bill Black's Combo met 'Smokie part 2' de eerste hit-single voor Hi Records. Black is als bassist te horen geweest op platen van Elvis Presley en is een oude vriend van Harris. In 1960 zetten de eerste veranderingen in. Claunch wordt gedwongen te vertrekken en hij verkoopt zijn aandeel in Hi aan Carl McVoy. McVoy is niet alleen een neef van Jerry Lee Lewis, hij neemt ook de eerste plaat op voor Hi: 'You Are My Sunshine'.

Willie Mitchell komt in 1960 als plaat-artiest binnen. In 1961 scoort Ace Cannon, saxofonist van Bill Black, een grote hit op het label met 'Tuff'. In 1968 komt Al Green uit voor Hi en onder leiding van Willie Mitchell groeit hij uit tot een ster van formaat. In 1970 komt Joe Cuonghi te overlijden en besluit Harris met pensioen te gaan. Nick Pesce wordt benoemd tot president van het label en Mitchell wordt de vice-president. Pesce is echter altijd op de achtergrond geweest en het is vooral te danken aan de producties van Mitchell dat Hi in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig een erg succesvolle periode doormaakt. Niet helemaal 'zijn' label, maar Hi was beduidend minder populair geweest als Pesce voor de muziek moest zorgen. Mitchell breidt de stal uit met mensen als Ann Peebles, Syl Johnson, Quiet Elegance en Willie Clayton, maar geen van de artiesten kan zorgen voor lang en blijvend succes zoals Al Green. De Royal Recording Studios waar het leeuwendeel van de Hi-platen wordt opgenomen, staat echter wel op naam van Mitchell. Toch neemt Syl Johnson hier eveneens op voor het Twinight-label uit Chicago en Detroit Emeralds voor Westbound uit Detroit. In 1977 vindt Pesce het welletjes en doet de 'winkel' over aan het Amerikaanse Cream-label van Al Bennett. De disco heeft zijn intrede gedaan en het zoete Memphis-geluid verkoopt steeds minder. Dochter Adalah Bennett Shaw neemt in 1989 de zaken over en runt Hi tot aan haar dood in 2008. De officiële website van Hi is nog wel in de lucht en het bevat zelfs citaten van Shaw, maar toch lijkt het erop alsof het label op sterven na dood is. Het deed de laatste jaren uitsluitend heruitgaven.

Willie Clayton komt op 29 maart 1955 ter wereld in Indianola in Mississippi. Hij groeit op in een gezin met tien andere kinderen en maakt in de late jaren zestig zijn debuut met de single 'That's The Way Daddy Did' op het Duplex-label. In de vroege jaren zeventig zoekt Clayton zijn heil in Chicago en treedt spoedig op met Al Green. Deze stelt Clayton voor aan zijn producent, Willie Mitchell, en deze voegt Clayton toe aan een nieuw onderdeel van Hi Records: Pawn. Mitchell voorziet ook Clayton van het typische Hi-geluid waarbij Clayton zich onderscheidt van Green door een meer bluesy stemgeluid. 'It's Time You Made Up Your Mind' is één van de eerste singles van Clayton op Pawn en Mitchell probeert het eveneens met de ballad 'I Must Be Losin' You' op de flip, maar het wil niet lukken voor Clayton. Clayton zet teneinde in 1980 zijn eigen Sky Hero-label op poten, maar ondanks lovende kritieken van vakgenoten als Al Green, Barry White en James Brown (een kleurrijk gezelschap!) lukt het niet voor Clayton in de jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Het tij keert als hij in 1984 uitkomt voor Polydor en met producent General Crook de single 'Tell Me' opneemt. Het plaatje wordt een redelijke hit, alleen doen opvolgers nagenoeg niets. Na omzwervingen bij verschillende maatschappijen komt Clayton in de jaren negentig terecht bij Ichiban. Hoewel het geen hits oplevert, komen de platen nu in ieder geval wel terecht bij de liefhebbers van betere soul en blues. Clayton is actief tot op de dag van vandaag en zijn laatste kleinood is vorig jaar verschenen. Volgens een schrijver zou zelfs een telefoonboek nog interessant klinken als het werd gezongen door Clayton.

Het is dezelfde stem welke mij grijpt bij 'It's Time You Made Up Your Mind'. Laten we eerlijk zijn: Het Hi-geluid is bekend genoeg en niet wereldschookend, maar de stem van Clayton is zoveel anders dan die van Al Green en past desondanks goed bij het geluid. De liefhebber van een Memphis-ballade zal beter uit de voeten kunnen met 'I Must Be Losin' You', maar voor mij is 'It's Time You Made Up Your Mind' de verdiende Week Spot!

Raddraaien: Def Leppard

Aan het begin van deze nieuwe week heb ik meteen groot nieuws! In de voorgaande jaren heb ik in juli en augustus in de weekenden getracht 'vakantieherinneringen' op te halen, maar halverwege vorig jaar merkte ik dat de verhalen 'op' raakten. Wat ik nu ga voorstellen, zal de vaste lezer ook niet geheel onbekend voorkomen. Ik heb aanvankelijk het idee om dit begin april te doen, maar met name door de verhuizing is het toen op de lange baan geschoven. Juli telt vijfmaal een weekend. Ik ga de komende dagen een top 100 samenstellen uit 'Gele Bak'-singles welke ik tussen 1 juli 2015 en 30 juni 2016 heb gekocht en ga dat over juli uitsmeren. Iedere zaterdag en zondag een aftelling van tien platen. Dat begint dus zaterdag en eindigt op de laatste van de maand. Niet te verwarren met de Blauwe Bak Top 100, de Gele Bak Top 100 bestaat louter uit 'nieuwe' singles (welke ik eerder nog niet in de collectie had) en die niet in de soul-koffers terecht zijn gekomen. De 'algemene' platen dus. De 'Raddraaier' van vanavond staat er niet in. Daarvoor gaan we terug naar een bericht dat ik eerder deze maand heb gepubliceerd. Vanavond een plaatje uit de derde jaren tachtig bak: 'Love Bites' van Def Leppard (1987).

Ik wil niet wachten totdat de single 'ooit' (of wellicht nooit) in de rubriek 'Raddraaien' terecht komt en bovendien heb ik het plan al sinds september 2012 in mijn hoofd. Zo begin ik op zondag 5 juni met 'Meer dan alleen een liefdesliedje' over de single 'Lovesong' van Mike Starrs. In 2003 ben ik een actief lid van de lokale afdeling van de Socialistische Partij. Sterker nog: Het staat nog in de kinderschoenen als ik flyers uitdeel op het station over de privatisering van de NS ('Pak de trein terug') en in plaatsen in de gemeente propaganda in de brievenbus prop. Het is een leuke tijd waar ik met veel plezier op terugkijk. Toch doet Marijnissen voor mij de deur dicht als die niet met Balkenende en Bos om tafel wil en later raak ik ook lokaal gedesillusioneerd met de partij. Ik heb mijn lidmaatschap reeds jaren opgezegd als ik ontdek dat het partijbureau nog gewoon de contributie afschrijft van mijn rekening, terwijl me bij een nieuwjaarsborrel een drankje was geweigerd omdat ik geen lid meer was. Het vroege SP-clubje in Steenwijk heeft echter veel weg van een vriendenclubje. Eén van hen heeft een vlooienmarkt-handel, maar komt daar nauwelijks meer aan toe. Hij heeft daarop besloten het spul weg te geven aan mensen die het minder hebben. Ik zoek een wasmachine bij hem uit en zie dan de platen liggen. Vooruit... ik mag ze allemaal hebben. Daar zit dus het lege fotohoesje van Mike Starrs tussen. De elpees biedt me onder andere mijn exemplaar van 'Thriller' en de singles zijn vooral hardrock uit de late jaren tachtig. Daar zit ook deze 'Love Bites' van Def Leppard bij.

Mijn eerste observatie van Engeland gebeurt op oudejaarsdag 1997 in de 'National Express' van Hull naar York. Ik hou een 'dagboek' bij, dat meer weg heeft van losse observaties gedurende een paar dagen. ,,Mr. Bean is net ingestapt en nu zie ik Noel Gallagher opeens zitten", herinner ik me nog van dat 'dagboek'. Goed beschouwd ben ik een groot liefhebber van Engelse popgeschiedenis, het is uiteindelijk begonnen met The Moody Blues, en dus voelt het 'speciaal' om dit land te bezoeken. Toch heb ik wel eens gewenst dat ik dichter bij de popmuziek was gekomen. York heeft bitter weinig te bieden. John Barry is hier geboren en in 1999 zal een bandje uit York verder doorbreken in Engeland: Shed Seven. Van beide heb ik niets gemerkt in York. Alleen Fibbers biedt entertainment op het gebied van indie-rock en Mostly Autumn (later ook beter bekend in Europa) heeft een residentie in een pub op zondagmiddag. Mossley is nóg minder 'rock-and-roll'. Barclay James Harvest komt uit Uppermill, ongeveer twaalf kilometer verderop. Eric Haydock's Hollies speelt eens in de lokale voetbalkantine. Ik ontdek pas laat The Witchwood, een pub in het nabijgelegen Ashton-under-Lyne, en bezoek een aantal concerten daar. Toch moeten de betreffende artiesten nog steeds doorbreken. Iemand die ik niet heb gezien, maar wie daar iedere maand speelt (in de jaren negentig...) is ex-Iron Maiden-man Paul Di Anno met zijn band Battlezone. Ik had Plastic Gun Alliance graag méér gegund, maar de meegebrachte cd-single maakt geen indruk als ik Nederland bezoek in april 1999.

Je ziet het vaak bij Northern Soul. Oorspronkelijke Amerikaanse singles die daar geen drol waard zijn, maar die een metamorfose ondergaan zo gauw ze in Engeland terecht komen. Daar is het dan opeens die 'zeldzame' single die zijn prijs moet opbrengen. Je treft het soms ook met bepaalde Nederbeat-platen. In de lokale omgeving is zo'n plaat wel eens voor een euro te krijgen bij de kringloopwinkel, waar het tientjes doet op de platenbeurs. Ik denk dat zoiets eveneens van toepassing is bij de eerste EP van Def Leppard. Die verschijnt in 1979 in een oplage van 500, als ik me niet vergis, en staat voor een koninklijke prijs in de 'Rare Record Price Guide' van 1995. Toch is Sheffield helemaal niet zo ver vanaf Mossley, een kilometer of dertig, en 'regionaal' zoals je wilt. Op een bepaald ogenblik hebben we twee van deze EP's in de winkel in Mossley, maar het spreekt me muzikaal niet aan en dus laat ik ze daar. Ondanks de royale prijs van Record Collector, brengen ze in Mossley kwalijk tien pond op. Ik heb toch wel een beetje spijt...

Maar ja... zo gaan die dingen. Als ik in oktober 1999 de Noordzee ga oversteken, heb ik alleen een rugzak en een koffer. Er moeten meerdere offers worden gebracht, maar gelukkig heb ik het lef om de 10" van Ptolomy Psycon mee te kapen. Wat heet spijt? Ik kan me niet heugen dat ik 'Love Bites' ooit heb gedraaid, ik moet bekennen dat ik het nummer eigenlijk niet eens ken. Qua Def Leppard ben ik eigenlijk alleen van hun album uit 1992: 'Let's Get Rocked' is een plaatje waarop menig pijpje Amstel wordt geopend in de zuipkeet in Hommerts en volgens mij heb ik de uitzending van 'Vara's Vuurwerk' met de presentatie van het album nog op cassette vastgelegd. Verder zal mijn fan-zijn van Def Leppard nimmer reiken.

Singles round-up: juni 4

Oeps! Ik lig achter op schema? Nee, het is vrij bewust gegaan. Donderdag is alweer de laatste van de maand en dat betekent Week Spot, 'Week Spot kwartet' en 'Eindstreep'. Ook zou ik graag deze maand nog de laatste 'Singles round-up' willen doen met de Blauwe Bak-aanwinsten, maar wacht nog op eentje die waarschijnlijk dinsdag of woensdag binnenkomt. Ik ga dus naar alle verwachting woensdag dubbel publiceren. Over vandaag hoef ik niet veel te schrijven. Ik ben vanmiddag op de 'gewone' fiets naar Havelte geweest en ben vervolgens op 'ontdekkingsreis' terug gegaan. Ofwel: Ik heb een paar 'mysterieuze' weggetjes opgezocht en weet nu hoe deze lopen. Alles binnen een straal van vier kilometer van mijn huis, dus ik leer de omgeving nóg beter kennen. Toch moet ik bekennen dat ik teveel aan de ligfiets gewend ben, het is bijna nog even 'hard werken' op een gewone fiets. Met de Pioneer ga ik deze week overigens over de 2000 kilometer, als ik tenminste driemaal moet werken deze week. Eerst dan de resterende zes singles die ik vrijdag bij De Tafel heb gekocht.

* Owen Gray- Fire In A Trench Town (NL, Midnite, 1978)
Ik heb deze van Owen Gray nog nooit als een Midnite gezien en dus neem ik hem mee. Ik heb hem al wel op Trojan en, volgens 45cat, is deze Midnite naderhand nog verschenen als Ariola. De Midnite- en Ariola-persingen hebben beide de dub-versie op de b-kant. Ik heb de Trojan al 23 jaar in de bakken, maar deze is bovendien tot op de draad versleten en dus kan ik wel een 'upgrade' gebruiken. Verder valt weinig aan te merken op de plaat zélf: Het is natuurlijk een reggae-klassieker van de bovenste plank!

* Grace Jones- I've Seen That Face Before (NL, Island, 1980)
In de jaren 2005 tot en met 2007 is de Lokerse Feesten in België een jaarlijks 'uitje' voor mij. Het begint met Patti Smith en Natalie Imbruglia in 2005, in 2006 zie ik daar The Cramps en Bauhaus en tenslotte in 2007 The Lemonheads en The Pogues. In 2008 heb ik een 'dure' vakantie gehad (vooral duur vanwege de alcoholische versnaperingen) en bovendien is het verblijf op het terrein in 2007 al fors duurder geworden. Grace Jones sluit in 2008 de Lokerse Feesten af, maar het is onmogelijk voor mij om daar bij te zijn. Ik moet de volgende ochtend aan het werk. De eerste dag na de vakantie en meteen een vroege dienst bij de Dyka. Zo zit ik met gemengde gevoelens op een terrasje in Steenwijk op deze zondagavond. Ik weet dat ik het me niet had kunnen permitteren, maar toch knaagt het aan me. Heb ik wat gemist? Ja, de recensies over het concert zijn lovend. Grace Jones is een vakvrouw en laat zich van haar beste kant zien in Lokeren. Ik doe het tegenwoordig dan maar met de plaatjes. 'I've Seen That Face Before' ontbreekt in mijn collectie en ik heb er plots zin in.

* Kraftwerk- Trans Europe Express (België, Capitol, 1977)
Op papier interessanter dan in werkelijkheid. Natuurlijk is Kraftwerk altijd goed, maar helaas is deze single in een matige tot slechte staat. Het vinyl ruist, het is lichtelijk krom getrokken en op het laatst blijft het hangen. Drie zuurverdiende euro's voor iets dat zó mooi had kunnen zijn. Uithuilen en overnieuw beginnen.

* The Merriboys- I Only Have Eyes For You (Barbados, Merribeat, 1976)
Sinds de aanschaf van 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne in 2013 is de interesse voor vinyl-persingen van Barbados toegenomen. Niet alleen koop ik geregeld pop- en soul-nummers op singles die op Barbados zijn vervaardigd, maar ook speur ik naar 'spouge': De popmuziek van Barbados uit de jaren zeventig. Soms heeft het een reggae-inslag, maar vaker nog is het zwijmelsoul. The Merriboys valt in die laatste categorie. De synthesizers en 'lichte' drums zijn weer present en The Merriboys doen twee 'hits' op deze single. 'I Only Have Eyes For You' heeft Art Garfunkel een jaar eerder van een hit voorzien. Op de b-kant staat 'On Tobago', een nummer van James Taylor, dat precies in de stijl van Taylor wordt vertolkt. Niet interessant, maar deze 'I Only Have Eyes For You' is precies datgene dat ik zoek. Ook al is het véél te zoet voor in een soul-set en dus komt het gewoon in de jaren zeventig-bak totdat ik genoeg heb voor een koffer Suri-soul en 'spouge'.

* Mighty Sparrow- Bang Bang Lulu (Barbados, RA, 1970)
Of misschien toch van 1969? Het is in 1970 in Amerika verschenen en dat is het enige jaartal dat bekend is. Het is verder ook niet te herleiden uit de catalogus van RA. Mighty Sparrow kennen we in Nederland het beste van 'Only A Fool', de man mag echter een calypso-koning worden genoemd. 'Bang Bang Lulu' is een zeer snelle novelty-calypso. Een 'stoute' tekst waarbij het 'Bang Bang Lulu' steeds invalt op het moment dat een 'smerig' rijmwoord zou passen. En dan is het ietsje extremer dan bijvoorbeeld 'Big Bamboo' van The Merrymen. Een ontzettend leuk plaatje!

* Van Halen- Runnin' With The Devil (NL, Warner Bros., 1978, re: 1980)
Vorig jaar heb ik al 'You Really Got Me' van Van Halen gekocht, sinds vrijdag heb ik zowel deze als 'Runnin' With The Devil' op één single. Oorspronkelijk twee nummers van de eerste Van Halen-elpee, maar stevige favorieten in de Top 100 Aller Tijden en dus krijgt 'Devil' in 1980 een Nederlandse release als single.

Singles round-up: juni 3

Gelukkig is het vandaag minder drukkend dan gisteren en dus heb ik het er vandaag eens goed van genomen! Eerst op de fiets naar het werk dat de teller op 1899,5 zet. Ik heb al weken een boodschapje in Meppel waar ik maar niet aan toe wil komen, maar tegelijk zie ik het niet zitten om de Pioneer ergens in de stad te parkeren. Dan valt het kwartje... Waarom parkeren we de fiets niet zo lang in de stalling op het station? Dat heb ik dus gedaan waarbij ik ook nog een leuk gesprekje heb met de eigenaar van de fietsenwinkel en -stalling. Ik heb bij de aanschaf van de Pioneer al begrepen dat deze man verstand heeft van ligfietsen en geregeld onderdelen haalt bij Nazca. Ik krijg complimenten over de staat van de fiets als hij hoort dat ik, dan inmiddels, 1900 kilometer heb gefietst in 11 weken. Dan de stad in. Ik ben even bij Xenos en wil dolgraag een paar extra single-mandjes meenemen, maar moet dan concluderen dat dit niet gaat passen in de tas. Met lege handen verlaat ik de winkel. Bij de Hema haal ik een usb-stick van 16 GB en dat is het boodschapje dat ik weken heb uitgesteld. Bij Albert Heijn een blik snert (het was lekker...) en een pakje filtersigaren en dan wil ik de avond afronden bij De Tafel. Toch krijgt het geheel nog een staartje want het weer is zó opperbest dat ik met een bocht om terug naar Uffelte fiets. Opnieuw mag ik tevreden vaststellen dat ik in een prachtige provincie mijn residentie heb gevonden! Bij De Tafel word ik dertien singles rijker en deze ga ik vandaag en morgen aan jullie voorstellen. Vanavond de eerste zeven.

* Jeff Beck- Hi Ho Silverling (UK, Columbia, 1967)
Niet zomaar een favoriet, deze van Jeff Beck. Toch heb ik na ruim 25 jaar verzamelen nog steeds geen originele persing in mijn bakken. Wel koop ik in 1993 de maxi-single op Rak uit 1972, maar deze heeft inmiddels zijn beste tijd gehad. Zo'n Nederlandse met fotohoes staat hoog op het verlanglijstje, maar voorlopig kan ik uit de voeten met deze Engelse persing. Een euro is geen geld? Het heeft een reden... De single is namelijk verre van nieuwstaat en met name in het intro geeft het een bijgeluid, maar mij hoor je niet klagen.

* The Blues Busters- Sweetest Thing (UK, Dynamic, 1975)
Ik ben vandaag eens de hele winkel door geweest, maar heb niets anders kunnen vinden. Okay, ik heb 'The Joy Of Love' van Scott Fitzgerald in mijn handen gehouden, maar 1,50 euro is me té gortig. Ik maak een sprongetje van vreugde als ik 'If It's Alright With You Baby' van The Korgis zie. Mijn oude is eveneens stuk gedraaid. Toch is die heilig vergeleken met dit exemplaar. Hélemaal krom getrokken! In de etalage staat de eerste elpee van David McWilliams voor vijf euro, maar ja... ik kan geen elpee mee hebben op de ligfiets. Het zijn dus wederom singles. Bart heeft een paar weken geleden nogal wat reggae en calypso toegevoegd en buiten 'The Pied Piper' van Bob & Marcia hap ik eerst niet toe. Vandaag besluit ik een stel mee te nemen waaronder deze van The Blues Busters. Ik had het minder kunnen treffen, want 'Sweetest Thing' is een erg leuke reggae-single uit de midden jaren zeventig.

* The Chi-Lites- You Don't Have To Go (US, Brunswick, 1976)
The Chi-Lites is altijd goed bij mij en voor een euro mag het zeker mee. Ik zie het jaartal op de single pas bij thuiskomst, maar de songschrijvers-credits zetten me eerst op een dwaalspoor. Zou dit toch een échte oude Chi-Lites-single zijn? 'You Don't Have To Go' is geschreven door het koningskoppel van Eugene Record en Barbara Acklin en volgens mij maakt de laatste in 1976 al platen voor Capitol. Of dit nu een oudere compositie is óf dat Acklin desondanks nog steeds met Record schrijft, dat moest ik nog eens opzoeken. Hoewel The Chi-Lites legendarisch kan zwijmelen, is daarvan op 'You Don't Have To Go' geen sprake. Het is crossover-soul dat tegen de disco aan zit maar nog altijd met de klasse van The Chi-Lites. Helaas heeft het styreen de neiging tot 'distortion', maar dat is vrij normaal met styreen uit de midden jaren zeventig. De prijs is andermaal een lachertje. Deze mag in de reserve-Blauwe Bak!

* Cock Robin- Just Around The Corner (NL, CBS, 1987)
Het is ongeveer een jaar geleden dat ik actief ben gaan speuren naar jaren tachtig-singles en ook deze vangst kent vier uit dat decennium. Of toch eigenlijk vijf, want eentje is een heruitgave van een jaren zeventig-nummer. Ik heb een vermoeden dat deze van Cock Robin al een tijdje in de winkel staat, het komt uit die schitterende verzameling van een diskjockey uit Nijmegen. Ik heb de afgelopen maanden verschillende platen uit deze collectie toegevoegd aan de collectie en de verbazing is groot bij iedere plaat: Geen kraakje te bekennen! Waarom ik Cock Robin heb genegeerd, kan ik niet begrijpen. De single is gewoon een euro en de muziek spreekt me al dertig jaar aan. Ik geloof dat ik 'The Promise You Made' op 12" heb, maar dit is dan de eerste 7" in de bakken.

* Dave Edmunds- Slipping Away (Duitsland, Arista, 1983)
Ik hoorde onlangs het prachtige verhaal van Keith Richards en Dave Edmunds. Het is jaren geleden dat Keith Richards een optreden deed waar Dave Edmunds met zijn Rockpile een liedje mocht meespelen. Na dit ene liedje stapten de leden van het podium met uitzondering van Edmunds. Drie liedjes later keek Richards opzij en zei: ,,What's that man doing on my stage?". Dat is de legende die Dave Edmunds heet. Op deze single uit 1983 wordt hij bijgestaan door een andere mastodont uit de Britse muziekgeschiedenis: Jeff Lynne. Het levert niet de meest interessante Dave Edmunds-single op, maar het is een wonderbaarlijke combinatie.

* The Four Seasons- Little Boy (In Grown Up Clothes) (US, Vee Jay, 1965)
De vorige eigenaar meent het recht te hebben om twintig euro te vragen voor deze single, maar dat is een klein beetje overdreven. Het rode Vee Jay-label is wel de minst voorkomende bij deze single, maar de staat zou de twintig euro nooit rechtvaardigen. Twee euro klinkt beter in mijn oren. Ik blijf een fascinatie houden voor The Four Seasons, iets dat in de jaren negentig is begonnen middels de dubbelelpee 'The Four Seasons Story'. Deze 'Little Boy' staat volgens mij niet op de genoemde elpee en het is ook niet één van de meest memorabele hits van de groep. Toch klinkt het opnieuw als muziek in de oren en twijfel ik zelfs even om hem in de Blauwe Bak te zetten. Nee, zover komt het niet. Dat laatste zou ermee te maken kunnen hebben dat de demo-persing vermeldt dat 'Little Boy' een 'Bunky's Pick' is. En wordt het niet eens hoog tijd om voor deze Bunky een standbeeld op te richten? Wellicht binnenkort meer daarover.

* Grandmaster Flash & The Furious Five- The Message (Frankrijk, Sugar Hill, 1982)
Hiphop is waarschijnlijk de enige muziekstijl waar ik doorgaans helemaal niks mee kan. Anders is dat bij de vroege vorm van rap en met name de rijmelarij van Grandmaster Flash & The Furious Five. Ik heb tot nu toe alleen 'White Lines' op 12"-single (en ongecensureerd mét het geval van autofabrikant John DeLorean), 'The Message' kan ik me niet beter wensen als deze. Vijftig cent voor de Franse persing met fotohoes en in een puike conditie. Morgen vervolg ik de 'Singles round-up' met de resterende zes singles. Voor wie niet zo lang kan wachten... ik ga ze morgenavond draaien in 'The Vinyl Countdown' vanaf 23.00 uur 'onze' tijd op Wolfman Radio.

Week Spot kwartet: week 25

Uffelte is de (regen)dans ontsprongen. Nou ja, buiten een bui eerder op de avond. En, ja, er zat ook een beetje onweer bij in, maar als ik naar het journaal kijk en de schade die het heeft aangericht in Zuid-Holland en Utrecht? Dan heeft Uffelte niks te klagen. Het is de hele dag stikbenauwd geweest en zelfs nu, om kwart voor vier in de nacht, kan ik gemakkelijk in mijn t-shirt buiten staan. Nu is het afwachten wat het overdag gaat doen. Vandaag hoef ik niet van huis en ben dat ook niet gegaan. Ik heb vooral zitten 'bakken' in de achtertuin. Morgenmiddag zal ik weer aan de arbeid moeten. Fietsen bij regen is vervelend, maar ligfietsen bij stevige regen is helemaal niks. Dat is een zaak van later. Eerst maar eens het 'Week Spot kwartet' van deze week publiceren en dan proberen iets te slapen. Uiteraard met open raam want anders stik je op de slaapkamer.

2012: This Love Is Real-Dana Valery
De eerste maanden van 2012 zijn vooral een 'ontdekkingstocht' in de Northern Soul. Veel van de nummers leer ik kennen middels de 'Northern Soul Jukebox', maar ook door de verschillende mailing-lijsten waarvoor ik me heb opgegeven. Ik blijf zodoende op de hoogte van actuele heruitgaven. In 2012 is Go Ahead nog zéér actief met het uitgeven van 'exclusieve' singles. Richard Searling gaat niet voor doorsnee, maar zoekt vooral klassiekers uit die nog niet eerder (legaal) op single zijn uitgebracht. Zo word ik in april 2012 geïntroduceerd tot het werk van Dana Valery. Ik zal door deze single leren dat Dana een gigantische Northern Soul-hit heeft met 'You Don't Know Where Your Interest Lies'. Een nummer van Paul Simon waarop de songschrijver zelf is te horen. De single uit 1967 wordt een decennium later een publieksfavoriet in Wigan. Minder bekend is dat Valery in de begin jaren zeventig een album opneemt voor Brunswick waar ze gebruik mag maken van bestaande orkestbanden. Twee nummers van die elpee, 'The Flower, Not The Root', verschijnen in april 2012 via Go Ahead op een single. 'You Babe' is de a-kant en achteraf gezien ook mijn ultieme favoriet. Otis Leavill heeft dit eerder opgenomen en Dana maakt gebruik van dezelfde begeleiding. De Week Spot in week 25 in 2012 is echter dit 'This Love Is Real', oorspronkelijk van Jackie Wilson. En hoezeer ik Wilson ook bewonder, in 'This Love Is Real' is Dana voor mij de terechte winnaar, ook al ligt 'You Babe' tegenwoordig vaker op de draaitafel.

2013: Don't Send Nobody Else-Ace Spectrum
Het blijft een vreemd wereldje, dat van de Northern Soul. Er zijn hele volksstammen die dit schitterende 'Don't Send Nobody Else' van Ace Spectrum afserveren. De reden? Té 'modern'. De oorspronkelijke Northern Soul zijn veelal no-budget producties in mono op weinig complimenterend styreen en dus 'mag' een stereo-geluid op een groot label niet. Het is voor mij één van de eerste keren dat ik me ga afkeren van de 'hardcore'-Northern Soul-scene. Ook tegenwoordig zie ik nog 'nieuwe ontdekkingen' opduiken die gewoon níet 'goed' zijn. Voor mij is Ace Spectrum een Northern Soul-klassieker van de bovenste plank en eentje waarbij ik drie jaar later nog altijd een brok in de keel krijg.

2014: Love Factory-Eloise Laws
Het is lastig toegeven, maar heel soms is de cd tóch beter. Neem nu deze van Eloise Laws. Ik ken het van de 'Northern Soul Jukebox' en dat is een 'schone' cd-opname. Zo klinkt die namelijk nooit vanaf styreen en evenmin op de Outta Sight-heruitgave uit 2014. Het is eveneens de reden dat ik de plaat nagenoeg nooit meer draai, de geluidskwaliteit is te minimaal. Afgelopen week heb ik een styreen-bootleg beluisterd en deze klinkt even beroerd. Jammer, maar helaas! De keerzijde biedt 'Sliced Tomatoes' van Just Brothers en deze is eveneens nog Week Spot geworden. Die komen we over een paar weken tegen!

2015: I'lL Come Crawling-Little Royal
Het tweede kwartaal van 2015 is dermate minimaal qua Blauwe Bak-aankopen dat ik abrupt stop met de Blauwe Bak Top 40. Nu zou ik bijvoorbeeld wel een lijst kunnen doen met de aankopen van april tot en met juni, maar ga liever bekijken hoeveel prachtplaten ik moet gaan 'snoeien' in november voor de Blauwe Bak Top 100. Net zoals met Eddie Floyd van twee weken geleden, kies ik deze week in 2015 ook weer voor een oudere aankoop. De keuze valt op deze van Little Royal welke ik reeds in januari aan de koffers heb toegevoegd. Een plaatje dat tegenwoordig nauwelijks meer de koffer uit komt, maar wie weet gaat dat ooit nog eens veranderen.

Raddraaien: Resonance

Ons postbedrijf heeft vorige week Steenwijk overgenomen. Mijn ex-collega's zijn dus weer collega's geworden. Vandaag ben ik zelfs weer in Steenwijk gaan bezorgen en zit ik 's ochtends, vijf jaar later, met een stel oude bekenden aan tafel in de kantine van Noordwestgroep. Hoewel? De groep is behoorlijk veranderd en een vroegere collega schijnt me niet eens meer te herinneren. Anders is dat met een voormalige Dyka-collega die nu in de groenvoorziening werkt. Met hem heb ik een praatje terwijl zijn collega dankbaar gebruik maakt van de gelegenheid om de schoffel aan de kant te leggen en een sjekkie te draaien. Ook ben in de Rembrandtstraat geweest en... er staan prachtige nieuwe huizen op de plek van mijn oude huis. Het lijken me eerder koopwoningen of huizen met een huur welke ik nooit zou kunnen opbrengen, maar de straat is een stuk opgeknapt! Hoewel ik een plattegrond bij me heb, hoef ik deze niet te gebruiken. Ik kan alle straten nog vrij moeiteloos vinden, zelfs in de Bloemenbuurt en Clingenborgh, waar ik niet zo vaak post heb bezorgd. Voor herhaling vatbaar, maar morgen niet. Het is een lange dag geweest en bovendien is het me vanmiddag in de rug geschoten, dus maar even 'kallum an' om het op zijn 'Stienwieks' te houden. Vandaag een 'Raddraaier' uit de jaren zeventig-bak en wederom een grote verrassing! Een half uur geleden had ik met de mond vol tanden gestaan, maar nu weet ik opeens 'alles' over dit merkwaardige plaatje uit 1974: 'O.K. Chicago' van Resonance.

Waar en wanneer? Daarvoor kunnen we even terug naar twee jaar geleden als ik op Soul-xotica terugblik op voorbije vakanties. Op 15 augustus 2014 publiceer ik 'Een midweek op eigen benen'. Het verhaal begint wellicht met de zondag als er een Solex-treffen is bij de ballonfeesten in Joure. Er is tevens een vlooienmarkt met vooral platen. Daar koop ik deze van Resonance alsook een aantal andere singles welke allemaal de soundtrack vormen van mijn eerste solo-vakantie in 1994. Het plaatje is vrijwel nieuw als ik het koop, maar dat is inmiddels wel anders. Door de jaren heen heeft DJ Soul-X de plaat dermate vaak gedraaid tijdens feesten dat het best eens een 'upgrade' zou kunnen gebruiken! Niet lachen, maar het heeft zelfs een tijdje in de Blauwe Bak gezeten. Misschien nog wel het meeste omdat het zo'n leuke 'novelty' is om laat op de avond te draaien, meer een stukje 'gereedschap'. Inmiddels woont de single in de jaren zeventig-bak.

De schrijver en producent van beide kanten noemt zich Andrew Bacson. Het is de enige plaat die Bacson uitbrengt als Resonance en, met name in Frankrijk, is Bacson legendarisch geworden onder zijn eigenlijke naam: Pierre Bachelet. Hij komt ter wereld op 25 mei 1944 in Parijs en staat ongemerkt aan de vooravond van zijn grote succes als in 1973 'O.K. Chicago' uitkomt bij de Franse platenfirma Barclay. Het duurt een paar maanden eer de plaat ook in Nederland in trek is, maar dan is het goed raak! In acht weken stuift de plaat op en neer in de Top 40 met een derde plaats als hoogste positie. Resonance is één van de vele kanten van de opvallende muzikant Bachelet. Enerzijds is hij een zanger die zowel qua uiterlijk als zangstijl veel weg heeft van Jacques Brel. Hij houdt het werk van Brel hoog in het vaandel en neemt in de nieuwe eeuw enkele nummers op van Brel. De andere kant van Bachelet toont het enigszins in 'O.K. Chicago': Hij schrijft filmmuziek. In 1974 doet hij dat onder andere voor een legendarische film met een Nederlands accentje.

Het eerste boek over 'Emmanuelle' verschijnt reeds in de jaren vijftig, pas in 1974 wordt de eerste film opgenomen. De titelrol is weggelegd voor 'onze eigen' Sylvia Kristel. Ze wint op 21-jarige leeftijd de Miss TV Europe-verkiezing en kan als actrice meteen aan de bak omdat ze vloeiend Nederlands, Engels, Duits, Italiaans en Frans spreekt. Na haar Nederlands doorbraak in 'Naakt Over De Schutting' vervolt ze de rol van 'Emmanuelle'. De muziek in de film is van Bachelet, ook al zijn er een paar componisten die een appeltje hebben te schillen met Bachelet. Robert Fripp 'regelt' het buiten het gerecht om en kan een mooi bedrag tegemoet zien omdat enkele passages zijn gebaseerd op 'Lark's Tongues In Aspic' van King Crimson. Lily Allen neemt in 2006 een paar samples van 'Emmanuelle'-composities van Bachelet en gebruikt het voor haar single 'Littlest Things'.

Bachelet schrijft voor nog een aantal films de soundtrack en doet dat in de 'Emmanuelle'-serie voor films nummer vijf en zeven. Eén is echter de absolute kaskraker: Een typische jaren zeventig-softcore-film waar de Fransen alle obsceniteiten omarmen en waar met name de Engelsen de schaar grondig gebruiken. De film wordt meer dan elf jaar vertoond in het Arc De Triomphe-theater in Parijs. Intussen brengt Bachelet solo-albums uit en zal in 1982 een grote Franse hit scoren met 'Les Corons'. Het lied is een eerbetoon aan Noord-Frankrijk. Hoewel zijn wieg in Parijs staat, groeit hij op in Calais. 'Les Corons' wordt nog steeds gebruikt door de voetbalclub van Lens als haar volkslied. In zijn loopbaan als singer-songwriter maakt hij dertien studio-albums en vier live-albums. Zijn laatste album staat in het teken van het werk van Jacques Brel en twee jaar later, op 15 februari 2005, overlijdt hij aan de gevolgen van longkanker. Hij is dan zestig jaar oud.

Nog immer een 'held' in Frankrijk is zijn tiende overlijdensdag gevierd met een album waarop een keur aan bekende Franse artiesten een lied zingen van Bachelet. Ook daar weer een Nederlands tintje want Dave (van 'Dansez Maintenant') is van de partij. Verder biedt de cd opnames van onder andere Gerard Lenorman en Enrico Macias. Het album bereikt in Frankrijk, België en Zwitserland de albumlijsten.

Week Spot: Gloria Gaynor

Vrijwel iedere muzikale 'hype' heeft een aanloop in het underground-circuit. Denk aan de eerste Northern Soul-feesten in de jaren zestig zonder dat de naam bestaat. Rond 1975 zal het in Engeland uitgroeien tot een commercieel fenomeen. Je kan het ook dichter bij huis zoek en meer recent: Onze eigen Hollandse 'hardcore' speelt zich in eerste instantie af binnen een vriendenclubje in Rotterdam. Anno 1995 is 'gabber' alom vertegenwoordigd en hebben de oorspronkelijke 'stichters' al afstand genomen ervan. Disco mag in zekere zin ook een 'hype' worden genoemd, alleen is dit als de oerknal: Het is er opeens en erg hardnekkig. Natuurlijk leunt de muziek zwaar op de Phillysoul van een paar jaar ervoor en zijn er tal van voorbeelden waar een vroege vorm van disco valt te bespeuren, maar als muziekstijl ontstaat het opeens en definitief. Opvallend is ook dat menig disco-artiest een weinig succesvolle carrière achter de rug heeft. Dan kun je denken aan Carl Douglas die in de jaren zestig langs universiteiten toert met zijn Big Stampede. Of Donna Summer die meespeelt in de Duitse 'Hair'. Van Gloria Gaynor is me tot vorige week niets bekend. Zij lijkt er 'zomaar opeens' te zijn. Toch blijkt dat ook zij reeds een niet-succesvolle single op haar conto heeft en dat plaatje mag deze week de Week Spot zijn: 'She'll Be Sorry' uit 1965.

Als Johan Derksen zeker is van zijn zaak, durf je als voetballiefhebber niet met hem in discussie te gaan. Hetzelfde geldt in de Northern Soul voor John Manship. Manship is één van de allereerste Northern Soul-verzamelaars en heeft de meeste originelen in zijn koffers staan als de bootleg-cultuur op gang komt. Het is een autoriteit waar iedereen tegenop kijkt. Toch blijft Manship volhouden dat deze single van Gloria Gaynor uit 1968 moet komen. Waarom? Tja, als Manship het zegt, vraag je niet naar een 'waarom'. Overige bronnen vermelden allemaal het jaar 1965 en dat is eigenlijk ook best aannemelijk, want de single ademt meer 1965 dan 1968. Ik moet een keuze maken. Ik buig in schaamte mijn hoofd en ga voor eenmaal recht tegen de bewering van Manship in. Ik noem het '1965'.

Gloria wordt in 1974 niet zomaar aangekondigd als de 'Koningin van de disco'. Haar eerste elpee bevat op kant 1 de nummers 'Honey Bee', 'Never Can Say Goodbye' en 'Reach Out I'll Be There'. De nummers zijn in elkaar gemixt als een suite van bijna twintig minuten. Een vierkwartsmaat waarmee je eindeloos kan uitbreiden, dat is feitelijk waar disco voor staat en Gloria's elpee is daarvan een fraai voorbeeld. Gaynor neemt daarna nog een stel covers op die eveneens naadloos passen bij de voorgenoemde drie nummers, alleen is het publiek vrij snel uitgekeken op het repertoire van Gaynor. De elpee 'Experience Gloria Gaynor' doet het nog wel redelijk, maar daarna gaat het bergafwaarts met haar carrière. En als er niet die ene eigenzinnige radio-dj was geweest, dan had de loopbaan van Gaynor even abrupt geeindigd als dat die was begonnen.

Gloria Fowles wordt op 7 september 1949 geboren in Newark in de staat New Jersey. Haar familie is zeer arm, maar toch herinnert Gloria zich dat het huis voortdurend wordt bevolkt door optimisme en dat er altijd plaats aan tafel is voor vrienden. Haar oudste broer zingt bij een gospel-groep maar Gloria mag daar geen deel van uitmaken. Het maakt haar opstandig want ze mag dolgraag zingen. Ze neemt zo gezegd in 1965 haar eerste single op als Gloria Gaynor. Wikipedia maakt melding van nóg een single, maar daar weet ik niks over. Of wellicht dat die met haar band, The Soul Satisfiers, is opgenomen. Jo-ci-da is een onderdeel van het label Jo-da. Dat is een combinatie van de voornamen van de eigenaren van het label: Danny Simms en Johnny Nash. De laatste is eveneens de producent van de single van Gaynor. Na 1966 zal Jo-da aan een tweede leven beginnen als JAD voordat Nash een ster wordt. De 'ci' is Margaret Cissy Nash, de vrouw van Johnny. Ze is ook mede-verantwoordelijk voor de b-kant van 'She'll Be Sorry' en wordt eveneens genoemd in een andere variant op Jo-da: Jo-ma-da. Beide kanten laten een geluid horen dat zwaar leunt op de heersende Motown-trend. Dat deze Gloria moeilijk valt te rijmen met haar hits uit de jaren zeventig heeft eveneens een reden.

Haar disco-singles uit de midden jaren zeventig gaan door een arsenaal aan studio-foefjes voordat dit aan het vinyl wordt toevertrouwd. Zo worden de banden iets versneld waardoor Gaynor's stem hoger klinkt. De producenten spenderen de meeste tijd aan de a-kanten van de singles welke worden opgesierd met zwierige arrangementen. Zo verschijnt in 1978 de single 'Substitute', een bewerking van het nummer waarmee de Zuidafrikaanse damesgroep Clout een hit heeft. De plaat maakt echter totaal geen indruk en staat op het punt om te floppen. Dan draait Jack King van Boston Disco Radio de single om en ontdekt 'I Will Survive'. Een nummer waarin Gloria's stem niet is opgevoerd en dat uiterst sober is in vergelijking met haar eerdere werk. De rest is geschiedenis. 'I Will Survive' wordt niet alleen het volkslied van de emanciperende vrouw, maar ook Gloria's grootste hit. Toch weet ze opnieuw geen vervolg te geven aan het succes en tot 1983 is het nagenoeg stil rond haar.

Intussen bekeert ze tot het Christendom en staat met 'I Am What I Am' nog even in de schijnwerpers. Het zal uitgroeien tot een volkslied in de homo-gemeenschap. Haar bekering zorgt er eveneens voor dat ze niets meer met haar 'duivelse' disco-verleden te maken wil hebben, maar ook op een meer poppy toer gaat het Gaynor niet voor de wind. In de nieuwe eeuw komt het uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht als jonge vakgenoten maar al te graag het podium met haar willen delen. Zelf is Gaynor al jaren bezig aan een gospel-album en heeft zich ermee verzoend dat ze 'I Will Survive' zal moeten blijven zingen tot aan de terugkeer naar haar Meester.

'She'll Be Sorry' is één van de zeer weinige pure Northern Soul-singles die ik recent heb leren kennen waar ik héél enthousiast over ben, maar de b-kant mag er ook zeker zijn. Later deze week komen we de single opnieuw tegen in de 'Singles round-up', maar deze kon niet langer wachten met de Week Spot!

Raddraaien: The Supremes

De nieuwe serie 'Raddraaien' voelt terecht als een nieuwe start. Ik maak zelfs geen bezwaar als ik uitkom bij een artiest of groep welke ik al eerder in de schijnwerpers heb gezet. Zelfs niet als het om een bepaalde periode uit een loopbaan is. Jaren geleden stonden alle Supremes-singles nog in de Blauwe Bak-koffers: Van 'Baby Love' via 'The Happening' naar deze 'Nathan Jones' die we vandaag tegenkomen. Begin 2014 heb ik tijdens het weekend in Watford 'Floy Joy' gekocht, de voorlopig 'laatste' single van The Supremes, en deze is in november van dat jaar de Week Spot geweest. Sinds een paar weken heb ik 'Your Wonderful Sweet Sweet Love' en die is zelfs nog ná 'Floy Joy'. Ook staan nog een paar platen van omstreeks 1975 op het zoeklijstje. Na alle jaren zijn het voorlopig alleen 'Nathan Jones' en 'Floy Joy' die deel uitmaken van de koffers, de rest staat in de reserve-bak. Hoe lang nog? Dat is een tweede vraag want het geijkte jaren zestig-spul komt nauwelijks meer aan bod in 'Do The 45'. Vandaag een 'Raddraaier' uit de tweede Blauwe Bak-koffer: 'Nathan Jones' van The Supremes (1971)

Waar en wanneer? Opnieuw niet moeilijk te beantwoorden. Daarvoor ga ik terug naar de, toch wel, legendarische maand september in 2011. Van de vakantie is niets terecht gekomen. Dit heeft enerzijds te maken met het gebrek aan een goede fiets, maar ook het weer lokt niet uit tot een fietstocht. Het is bovenal financieel dat ik me thuis moet zien te redden. Eind augustus komt dan toch het lang verwachte geld en plots kan ik denken aan vakantie! Eerst een andere fiets en dan volgt de vinylwoede. Op woensdagmiddag naar Meppel voor singles, op donderdagavond naar Leeuwarden voor meer en tenslotte op vrijdag naar Utrecht. Een paar maanden eerder is de eigenaar van Da Capo overleden en in september 2011 is deze zaak bezig met een totale uitverkoop. Ik kan het missen en dus sleep ik voor ruim 150 euro aan singles uit de winkel. Het merendeel van de singles wijzen richting de 'nieuwe verzameling', stuk voor stuk Blauwe Bak-klassiekers. Daartussen zit ook deze 'Nathan Jones'. Uit de tijd dat Bovema met deze 'titelhoezen' komt in welke kleur maar voor handen is. De mijne zit in een lila hoesje, maar ongetwijfeld is deze ook in groen en oranje verkrijgbaar. Ik heb zojuist op 45cat nog even gekeken naar de officiële release-datum van 'Nathan Jones' en dat is inderdaad in 1971. Ook zie ik dan dat 'He's My Man' uit 1975 een Nederlandse release heeft gehad met fotohoesje. Daar ga ik nu eens naar op zoek!

The Supremes is met name in 1968-69 al een wassen neus. Vaak is het alleen Diana Ross in de studio waarbij het sessiegroepje The Andantes de rol van Supremes vervult. In 1969 heeft Motown al ideeën om Diana aan een solo-loopbaan te laten beginnen, maar tegelijk moet The Supremes ook worden voortgezet. Syreeta is de eerste 'favoriet', maar de keuze valt uiteindelijk op Jean Terrell. Zij vormt met Cindy Birdsong en Mary Wilson The Supremes van na 'Someday We'll Be Together'. Het is echter opnieuw een single waarbij The Andantes de rol van Birdsong en Wilson inneemt. 'Why Must We Fall In Love' wordt nog een Engelse hit en dat is de laatste Diana Ross & The Supremes. De 'nieuwe' Supremes kent ook haar meeste succes in Engeland. Singles als 'Up The Ladder To The Roof', 'Stoned Love' en 'Nathan Jones' doen het aanmerkelijk beter dan in Amerika.

In Nederland heeft The Supremes wel een lange reeks successen, maar desondanks slechts twee singles in de top tien ('Baby Love' en 'The Happening'). 'Love Child', een Amerikaanse nummer 1 en een kleine opleving daar voor The Supremes, haalt met pijn en moeite nog de top 20 evenals 'Someday We'll Be Together' na een aarzelende start. In 1971 komt alleen 'River Deep Mountain High' nog even in de Top 40, maar verder regent het Tipparade-noteringen voor de groep. Ten tijde van 'Nathan Jones' is dat echter ook al teveel gevraagd. Berry Gordy heeft in 1969 al zijn handen getrokken van The Supremes en Frank Wilson doet zijn uiterste best om Holland-Dozier-Holland te vervangen, maar het wil maar niet lukken voor The Supremes. Toch maakt het trio in de jaren zeventig nog een paar erg leuke singles en 'Nathan Jones' is daarvan een mooi voorbeeld. De 'phasing' zou anno 1971 niet meer 'mogen' (het badkamerpijp-effect van 'Itchycoo Park' van The Small Faces), maar het geeft de plaat toch een smoel. Later wordt het nog eens de hitparade ingezongen, maar dan door de dames van Bananaraama.

Mary Wilson is de enige die achttien jaar lang de personeelswisselingen van The Supremes overleeft. Jean Terrell, Lynda Laurence, Scherrie Payne (zus van Freda) en Susaye Greene zijn de dames die haar, buiten Cindy Birdsong om, zullen bijstaan in de laatste jaren van The Supremes. In 1977 valt uiteindelijk het doek. In het revival-circuit duikt zo nu en dan weer een Supremes op, de meest officiële daarvan is The FLOS: The Former Ladies Of The Supremes. In 1986 geformeerd door Jean Terrell, Scherrie Payne en Lynda Laurence en sinds 2009 met Joyce Vincent in de gelederen. De laatste heeft in de jaren zestig gezongen bij The Debonaires (op Golden World) en heeft demo's gemaakt voor Motown (waaronder het uitstekende 'Solid As A Rock'), maar zal in de begin jaren zeventig bekend worden als het 'donkere' meisje uit Tony Orlando's Dawn.

Singles round-up: juni 2

Het mocht wel eens? Na praktisch alleen maar 'actieve' weekenden en met name de zondagen, heb ik vandaag eens helemaal niks gedaan! Dat wil zeggen: Ouderwets om drie uur uit bed stappen, laat ontbijt met koffie op het terras en vervolgens helemaal geen plannen hebben. Ik heb totaal misschien een kilometer gefietst en bovendien nog vrij doelloos. Ik had gistermiddag diepvries-aardappeltjes gehaald, maar helemaal vergeten ze uit de rugzak te halen en in de koelkast te stoppen. Vanmiddag staat de verpakking al helemaal bol en dat durf ik niet aan. In de vuilnisbak ermee en dan? Ik heb vlees en groente, maar heb geen zin om dat bij rijst of macaroni te eten. Ik weet van het bestaan van een cafetaria in Uffelte en stiekem hoop ik dat het eveneens een snackbar is, maar bij aankomst blijkt het meer een kroeg-annex-eetgelegenheid. Zonder eten naar huis en ik heb uiteindelijk de hamburgers maar op een boterham gekwakt. Morgen doen we weer 'schijf van 5' en dan bedoel ik niet de oude Soul-xotica-rubriek. Vandaag zet ik een voorlopige streep onder de Blauwe Bak-singles van deze maand. Er zijn nog een aantal onderweg en dus komt er nog een derde deel deze maand.

* The Artistics- Make My Life Over (US, Brunswick, 1971)
Ik heb al 'Hope We Have' van The Artistics (1966) en sindsdien is de groep me vaker opgevallen. Als er één groep is die waarschijnlijk geen slechte plaatkant heeft gemaakt, dan is het The Artistics. Elke single van de groep is een regelrechte 'double-sider' en dat geldt eveneens voor deze. De andere kant heet 'Sugar Cane' en is iets meer uptempo, maar het is vooral dit 'Make My Life Over' waar ik in eerste instantie voor val. Het is een single uit de handel van Jörg, de Duitser waarmee ik vaker handel doe. Ik bestel ook een single van Brenda & The Tabulations van hem, maar die laat ik per ongeluk vallen bij het uitpakken en is rechtstreeks de vuilnisbak in gegaan. Een 'vervanger' hiervoor verwacht ik rond het volgend weekend. Het oorspronkelijke lijstje bevat nóg twee singles, maar die heeft hij net verkocht. Eén daarvan komt eveneens deze week binnen, maar dan van een Engelse handelaar. 'Don't Make My Life Over' is precies het 'crossover'-geluid dat ik momenteel zo goed kan waarderen en daarmee een welkome aanvulling op de Blauwe Bak-koffers.

* Willie Clayton- It's Time You Made Up Your Mind (US, Pawn, 1974)
Willie Mitchell heeft zijn Hi-studio en platenlabel reeds in de jaren zestig, maar het Hi-geluid wordt pas in de jaren zeventig een genre op zichzelf dankzij het werk van Al Green en Ann Peebles. Hij stelt zijn studio daarentegen ook beschikbaar voor andere groepen en artiesten. Zo reist Syl Johnson in zijn Twinight-tijd voor een plaatopname van Chicago naar Memphis en The Detroit Emeralds doen hetzelfde vanuit Detroit. Johnson zal uiteindelijk platen maken voor Hi en een ster worden. In 1974 komt het Pawn-label daarbij. Mitchell heeft ook bij deze single van Willie Clayton een stevige hand in de productie. Het ademt Hi. Hoewel Clayton hier iets meer naar de funk neigt dan bijvoorbeeld Green of Peebles. De plaat heeft iets aanstekelijks in zich en dat is de reden van aanschaf. Het zou zomaar nog eens een Week Spot kunnen worden?

* Dave Cortez & The Moon People- Happy Soul (With A Hook) (UK, Mr. Bongo, 1968, re: 2015)
Inmiddels heb ik de rubriek laten 'inslapen', maar ik denk wel dat het weer terug gaat komen in 'Tuesday Night Music Club': 'Sample versus Original'. Hierin zoek ik naar platen die vaak en veel zijn gesampled en geef eerst een aantal voorbeelden van platen die het hebben geleend en daarna draai ik het origineel. Eén van de eerste zoektochten brengt me op het spoor van The Moon People. Christina Aguilera heeft het namelijk 'geleend' voor 'Ain't No Other Man'. Ik kom dan bij 'Hippy Skippy Moon Strut' van The Moon People en verlies het een paar maal in een veiling. Nog maar recent ontdek ik deze versie met organist Dave 'Baby' Cortez en zie dat deze vorig jaar opnieuw is uitgebracht. Ik koop de single rechtstreeks van de eigenaar van het Mr. Bongo-label. Een plaat met zo'n verhaal dat die nog een keer apart moet worden behandeld. Misschien zelfs als Week Spot!

* Labelle- Are You Lonely (NL, Epic, 1975)
Jullie hebben al een tijdje niet meer van Mark gehoord? Dat kan kloppen. Hij is een paar weken met vakantie geweest naar Amerika en heeft in die tijd geen singles aangeboden. Hoewel het een vakantie is en geen 'platentrip' is hij met een paar volle koffers terug gekomen en is inmiddels weer goed bezig. Toch hou ik even de hand op de knip bij hem. Ik moet binnenkort eerst maar eens de gereserveerde singles betalen, dat zal wel weer een royaal bedrag zijn? Dinsdag plaatste hij weer twee Nederlandse singles met fotohoes. Eén daarvan is deze van Labelle en hij prijst het aan met de b-kant. Die is inderdaad erg goed en hoewel zijn acht pond niet verkeerd is, kijk ik toch even op Marktplaats. Voor twee euro ben ik de man! Helemaal nieuw... Beide kanten zijn geschreven door Nona Hendryx en deze single is de opvolger geweest van 'Voulez-Vous Coucher Avec Moi Çe Soir'. Ondanks promotie van de dames in Toppop, heeft de plaat het niet gehaald. 'You Turn Me On' op de b-kant is een zinderende ballade die bij vlagen aan Gladys Knight & The Pips doet denken. Ook 'Are You Lonely' mag er zijn. Geen 'Lady Marmalade', maar doet hoeft ook niet. Die laatste staat immers 'gewoon' in de jaren zeventig-bak en 'Are You Lonely' in de reserve-Blauwe Bak.

* Patti & The Emblems- I'm Gonna Love You A Long Long Time (Oostenrijk, Record Shack, 1968, re: 2016)
Ik heb 'Mixed-Up Shook-Up Girl' al eens als Week Spot gehad en kan me herinneren dat ik toen helemaal klem zat qua informatie. Daaraan geen gebrek na de aankoop van deze heruitgave. Het plaatje is gestoken in een fotohoesje met op de achterkant een volledige biografie. Ik geloof dat Record Shack eerst het idee heeft om 'Mixed-Up Shook-Up Girl' op de b-kant te zetten, maar dat wordt uiteindelijk toch 'It's The Little Things'. Ik ben daar gelukkig mee, hoewel die kant het niet haalt bij 'Long Long Time'. Dat is niet zomaar een favoriet. Ik durf te zeggen dat het een van de meest ultieme Northern Soul-platen aller tijden is. Dit plaatje is precies datgene dat ik wil horen in een Northern Soul-plaat: Een jagend tempo, xylofoon en 'guitige' zang. Het origineel is onbetaalbaar en dat geldt eveneens voor heruitgaven, dus dit is een mooie gelegenheid om hem aan de koffers toe te voegen.

* The Sequins- He's A Flirt (US, Renfro, 1966, re: 1971)
Ik heb er vrede mee. Ik heb al een vermoeden want voor die prijs kán het gewoon niet anders, maar dit blijkt een vroege bootleg te zijn. Het catalogusnummer wijkt zwaar af van het origineel, hoewel ze met het label dicht in de buurt van het origineel komen. Ik kan deze single nóg goedkoper krijgen omdat er een barst onder het label zit. Dit heeft echter geen weerslag op het styreen want de plaat klinkt helder als een klok. Ik heb sinds twee jaar een bepaalde fascinatie voor Renfro en deze van The Sequins is de meest bekende plaat van het label. Het is overigens een andere Sequins dan die van een andere Blauwe Bak-favoriet: De groep van 'I've Got To Overcome' komt uit Chicago. 'He's A Flirt' is in de eind jaren zeventig een geheide favoriet in The Casino in Wigan en is een plaatje dat 'past' qua tempo, hoewel het aan 'soul' wel moet inboeten ten opzichte van eerdere Northern Soul-ontdekkingen. Voor deze prijs echter een aardig koopje en wellicht een opstapje naar meer platen op het Renfro-label?

* Sly & The Family Stone- Family Affair (UK, Epic, 1971)
Het maakt in principe niet uit of je het draait van cd of vinyl, 'Family Affair' klinkt in de lagere regionen gewoon 'zwak'. Het 'hoe en waarom' zullen we nooit weten, want Sly Stone heeft anno 1971 een flinke reputatie en bij Epic zitten ze ook niet snel om geld verlegen, maar het klinkt 'ondergeproduceerd'. Toch wil ik wel een gokje wagen met een Engelse persing en warempel: Ik heb hem nog nooit zó goed gehoord! De Amerikaanse persing is verhuisd naar de jaren zeventig-bak en deze Engelse mag nu in de reserve-Blauwe Bak.

* Spanky Wilson- Sunshine Of Your Love (UK, BGP, 1970, re: 2002)
Tenslotte de Week Spot van deze week. Zie voor dat verhaal bij afgelopen dinsdag. Ik verwacht op het moment in ieder geval nog vijf Blauwe Bak-aanwinsten en daar kan nog een Marktplaats-single bij komen. Over een week waarschijnlijk een volgende Blauwe Bak-'Singles round-up'.

wegwijs in Uffelte

Ik heb het twee weken geleden al kunnen aanschouwen en vandaag wordt het andermaal duidelijk. Uffelte mag dan een royale speldenkop zijn, het heeft een zeer actieve gemeenschap. Ik moest in eerste instantie smakelijk lachen toen ik de aankondiging zag van de avondvierdaagse. Het blijkt echter al tientallen jaren een begrip te zijn in de verre omgeving en loopt misschien zelfs voor ten opzichte van grotere plaatsen. Ik heb de afgelopen vier jaar geleerd niet meer in de lach te schieten als het over korfbal gaat. Dat komt vanzelf als je in Nijeveen hebt gewoond. DOS'46 is dé sportvereniging bij uitstek in Nijeveen en is ook in de landelijke competitie een grote speler. Ik hoef dus niet te lachen als ik merk dat Uffelte eveneens een korfbalvereniging heeft: Koru. Ik weet niet hoe de club het in de competitie doet, maar wel dat het een dorp op de been brengt. Een paar weken geleden zag ik plots een aankondiging van de giga-rommelmarkt van de vereniging en heb het meteen in mijn denkbeeldige agenda gezet. Alleen weet ik dan nog niet waar het korfbalveld is. Ik ken wel de voetbalvelden en loop daar in eerste instantie naartoe, hoewel ik thuis al heb getwijfeld. Als het daar zou zijn, had ik in de achtertuin wel flarden muziek opgevangen. Nee, daar is het niet. Ik vraag de eerste de beste voorbijganger en deze legt het me uit. Zo kom ik ook nog eens op het nieuwsgierige fiets/wandelpad dat ik nog altijd eens zou proberen. Een grote rommelmarkt? Ja, daar is geen woord Frans bij. Je zou bijna denken dat er geen 'nee' te koop is. Meters met boeken, meubilair in vele maten en soorten, antiek en vooral heel veel sneuperij. Ik kom er voor de platen maar ga uiteindelijk met meerdere dingen naar huis. En het kost allemaal geen drol!

Het terrein is dus tegenover de school in de Schoolstraat. Een gigantisch veld en mooi gelegen. Ik begin aan de linkerkant. Dat begint met allerhande spul voor in de tuin. Denk aan tuinmeubilair en speelgoed voor de kinderen. Dan een hoek meubels waar bijna de identieke bank staat als die ik heb. Ik kijk even bij de kasten en zie wel een mooie kledingkast, maar ja... hoe krijg ik het ding thuis en boven op de slaapkamer? Dat doe ik liever nog eens middels een kringloopwinkel. Dan kom ik bij de muziekhoek. Dat is vooral veel cd's (dozen vol) en dvd's. Twee bescheiden doosjes elpees met vooral 'wansmaak' en klassiek. Omdat ik niet met lege handen wil weg gaan neem ik de enige 'interessante' pop-elpee mee: De titelloze plaat van Donna Summer uit 1982 (met onder andere 'State Of Independence'). De plaat is erg vuil en na een schoonmaakbeurt blijkt die ook nog ietwat krom te zijn. Ach, vooruit maar... Qua klassiek is het meeste mij aan de té populaire kant, maar dan hou ik deze elpee met pianowerken van Erik Satie in handen. Wellicht de meest progressieve plaat uit de hele doos, hoewel het een budget-heruitgave is uit 1974. Oorspronkelijk heeft het een tientje gekost en de opnames stammen van voor 1971. De plaat is in een puike conditie. Helaas zijn er geen singles, hoewel ik later op een tafel met snuisterijen een plaatje zie staan van The Dutch Rhythm & Steel Show Band. Nee, niet 'January February', want die had beslist gemogen! De elpees zijn 75 cent per stuk, maar ik schenk het goede doel het wisselgeld van twee euro.

Na een klein tafeltje antiek volgen er vele met 'diggelwerk'. Glazen en koppen te kust en te keur. Zelfs een 'I Wish This Was A Beer' welke de afgelopen weken mijn favoriete koffiemok is geworden. Dan de hoek electronica. Daar zie ik een Philips-discman met de batterijen er nog in. Die zijn wel dood en dus kan ik het niet testen. Hoeft ook niet! Voor vijftig cent mag ik hem hebben en neem dan ook maar de Matsui mee. Thuis blijkt de vierde van Led Zeppelin in de Philips te zitten, dus ik heb altijd prijs voor vijftig cent! Binnenkort even AA-batterijen halen! Dan hoor ik mijn naam en ik kijk om.

,,Jij bent toch Gerrit?". Ik ben verbouwereerd want ik ken de beste man niet. Dan wijst hij op zijn t-shirt. ,,Je kwam ooit op Dicky Woodstock met een Solex". Ouwe jongens krentenbrood, hoewel ik niet echt heel veel zin heb om zover terug in de tijd te gaan. Na een paar snelle woorden loop ik misschien een beetje onbeschoft bij hem weg. Ik kijk rond en midden op het veld is een handeltje dat ik nog niet heb gehad. Ik zie twee schemerlampen die ik wel in mijn huis zie staan. De kappen zijn een beetje gedeukt, maar daar kan ik nog wel mee leven. Voor twee euro mag ik ze beide hebben. Even verderop zijn potten en pannen en normaal gesproken, sla ik zoiets over. Dan zie ik een wok staan en ook de verkoopster kan het nauwelijks geloven. De onderkant laat zien dat het wél is gebruikt, maar de pan zelf? Brandschoon! Voor een euro mag ik hem hebben. En zo loop ik naar huis: Elpees onder de arm, een schemerlamp in elke hand en het hengsel van de wok dat mijn rugzak uitsteekt.

Het zilveren goud: juni 1991

Naast de Albert Heijn in Havelte hangt de driekleur buiten. Is dit om de zeventwintigste verjaardag van mijn platenverzameling te vieren? Welnee! De zoon of dochter des huizes is geslaagd. Op Facebook staan ook vele trotse vaders en moeders. Het is een kwart eeuw geleden dat ik mijn eerste en tegelijk ook laatste schooldiploma heb gehaald. Boven verwachting. Mijn school heeft verschillende manieren gehanteerd. Ik weet nog bij zus en de twee broers dat deze alleen werden gebeld als ze gezakt waren. In 1991 kiest onze school ervoor om iedere leerling telefonisch op de hoogte te stellen. Als de dag van gisteren. Mijn neus zit al een tijdje verstopt en 's ochtends fiets ik met mem naar het ziekenhuis in Sneek om dit te herstellen. Ik weet op de terugweg maar moeilijk een houding aan te nemen. Niet té nonchalant want dat zou mem alleen maar woest maken? Ik weet nog dat 'It Doesn't Matter Much To Me' van de Bee Gees deze ochtend door mijn hoofd speelt, want ik moest er maar vast aan wennen... Dan gaat de telefoon en met blokken beton aan de broekspijpen loop ik er naar toe. Aan de andere kant is meneer Kingma, mijn klasseleraar. ,,Ik zou even vertellen dat je bent geslaagd". Eerst is er ongeloof, daarna vreugde. En tóch weet ik niet hoe ik dit heb geflikt. Dat zal later blijken... Deze aflevering van 'Het zilveren goud' is in veel gevallen de 'soundtrack' van deze tijd en omdat ik de platen nog geregeld hoor, denk ik altijd weer even terug aan deze bizarre vrijdagmorgen in juni.

Het is vandaag werk aan de winkel want ik 'vier' mijn diploma met bijna vijftig singles. Met uitzondering van nummer 354 komen de eerste zeven singles bij Sunrise vandaan. Manfred Mann is de enige uit de vijf gulden-bak, de rest is een gulden per stuk. 'Peace' van Peter is begin 1991 opnieuw uitgegeven door BR Music ten tijde van de Golfoorlog. De single heeft de Top 40 wederom niet bereikt en deze haal ik voor een rijksdaalder bij V&D. De single zit in een 'fotohoes' met op de achterkant een volledig overzicht van de BR-singles tot dusver.

349 Semi-Detached Suburban Mr. James-Manfred Mann (NL, Fontana, 1966)
350 Vous Permettez Monsieur-Adamo (NL, Pathé, 1964)
351 Big Eight-Judge Dread (Duitsland, Trojan, 1973)
352 The Push Bike Song-The Mixtures (NL, Polydor, 1971)
353 Put Your Hands Together-The O'Jays (NL, Philadelphia, 1973)
354 Peace-Peter (NL, BR Music, 1970, RE)
355 Chance For A Lifetime-Kayak (NL, Imperial, 1975)

'Genieten nu het nog kan'. Ik weet dat ik een zware periode tegemoet ga zodra bekend is dat ik ben gezakt voor school en dus neem ik het er nog van op de donderdag voor de bekendmaking. Ik fiets deze middag naar Heerenveen en koop de volgende singles. De vrijdagmiddag ná het heugelijke nieuws vier ik het met de nummer 361, een single uit de vijf gulden-bak van Sunrise. Typisch zo'n voorbeeld van een plaatje dat achteraf gezien 'dik betaald' is, want het ding is niet in een bijster goede staat. Ik betwijfel of ik daar tegenwoordig twee euro voor zou betalen.

356 Nothing Is Real Here-Pugh's Place (NL, Decca, 1970)
357 Everybody's Talkin'-Nilsson (Duitsland, RCA Victor, 1969)
358 Time To Kill-The Band (NL, Capitol, 1970)
359 Mighty Quinn-Manfred Mann (Duitsland, Fontana, 1968)
360 Geitenwollensokkenrockers-Vandale (NL, Lark, 1981)
361 Dong Dong Di-Ki Di-Gi Dong-The Golden Earrings (NL, Polydor, 1968)

Het slagen voor school betekent opeens ook veel envelopjes met inhoud. Op de 'day after' ga ik naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal in Sneek en koop de volgende singles. Nee, dit had ik niet alleen met zakgeld kunnen doen...

362 I Think I Love You-The Partridge Family (NL, Bell, 1972)
363 Jackie Blue-Ozark Mountain Daredevils (Duitsland, A&M, 1975)
364 Not Fade Away-The Rolling Stones (NL, Decca, 1964)
365 You Can Get It If You Really Want-Desmond Dekker (NL, Ember, 1970)
366 The Witch's Promise-Jethro Tull (NL, Island, 1970)
367 Jelly Jungle-The Lemon Pipers (US, Buddah, 1968)
368 I Will Survive-Gloria Gaynor (US, Polydor, 1978)
369 For What It's Worth-Sergio Mendes & Brasil '66 (Duitsland, A&M, 1967) 370 If We Try-Don McLean (Duitsland, United Artists, 1973)
371 I'm The Leader Of The Gang-Gary Glitter (Duitsland, Bell, 1973)
372 Thanks-J. Vincent Edward (NL, CBS, 1970)
373 Breakfast In America-Supertramp (NL, A&M, 1977)
374 House Of The Rising Sun-Frijid Pink (UK, Deram, 1970)
375 Feelin' Alright-Traffic (NL, Island, 1968)
376 Mull Of Kintyre-Wings (UK, Capitol, 1977)
377 Living Without You-Manfred Mann (Duitsland, Philips, 1971)

Dat feest, met enkele elpees van afgelopen maandag, moet ik de komende week 'bezuren'. Ik koop een weekend geen platen voor de verandering. Pas op de dag van de diploma-uitreiking koop ik de nummer 378 als 'herinnering' bij Sunrise. Nu volg ik met de overige singles die ik in juni 1991 bij Sunrise heb gehaald. Allemaal singles voor een piek per stuk met uitzondering van Neil Diamond, Keith West, Fleetwood Mac en Dave Berry.

378 Am I A Dreamer-Kelly Groucutt (NL, RCA, 1982)
379 Shame Shame Shame-Shirley & Company (NL, Philips, 1975)
380 The Witch-The Rattles (Duitsland, Fontana, 1970)
383 Cracklin' Rosie-Neil Diamond (NL, Uni, 1970)
384 Excerpt From A Teenage Opera-Keith West (NL, Parlophone, 1967)
386 Oh Well-Fleetwood Mac (NL, Reprise, 1969)
398 Little Things-Dave Berry (NL, Decca, 1965)

De twee singles van Village People koop ik tegelijk met de elpees van maandag op de rommelmarkt in IJlst. Ik begreep vanavond van mijn moeder dat het Friese stadje morgen een rommelmarkt van de kerk heeft. Dat betekent een drukke dag voor mijn zus en zwager die vaak in de organisatie zitten van dergelijke activiteiten van de kerk. Toch meen ik me te herinneren dat de rommelmarkt op De Overkluizing (naast de oude Nooitgedacht-fabriek) ten bate van een sportclub was. Met de nummer 385 ben ik niet een beetje gemeen... Broer Jelte haalt wekelijks een boodschappenlijstje uitverkoop-singles voor mijn oudste broer. De laatste is vandaag een jaar ouder geworden. Ik ben op een woensdagochtend zéér vroeg in de stad en heb de eerste keuze bij Looper en koop deze van Roxette voor een rijksdaalder. Ik weet dat deze eveneens op het verlanglijstje staat van mijn broer. De nummers 387 tot en met 397 komen tenslotte van een braderie in het centrum van Sneek.

381 YMCA-Village People (NL, Philips, 1978)
382 In The Navy-Village People (NL, Philips, 1978)
385 Joyride-Roxette (EEC, EMI, 1991)
387 Ring Ring I've Got To Sing-Ferre Grignard (NL, Philips, 1966, RE)
388 Love Me Do-The Beatles (EEC, Parlophone, 1962, RE)
389 From Me To You-The Beatles (UK, Parlophone, 1963)
390 Let It Be-The Beatles (NL, Apple, 1970, RE)
391 Yellow Submarine-The Beatles (NL, Parlophone, 1966)
392 Game Of Love-Wayne Fontana & The Mindbenders (US, Fontana, 1965)
393 Wasted Words-The Motions (NL, Negram, 1965, RE)
394 You Keep Me Hangin' On-Vanilla Fudge (Duitsland, Atlantic, 1967)
395 The Opera-Dizzy Man's Band (NL, EMI, 1975)
396 It's Only Rock & Roll-Rolling Stones (Duitsland, Rolling Stones, 1974)
397 Man Of Action-Les Reed Orchestra (NL, Decca, 1970, RE)

Volgende maand slechts één elpee en ongeveer evenveel singles als deze maand.

Raddraaien: Shirley

Ik zal nog eens benadrukken dat er niets vooraf wordt georganiseerd met 'Raddraaien'. Vooral in de tegenwoordige opzet van de platenbakken is het maar net welke plaat op dat moment achter het betreffende nummer staat. Toch zou je kunnen denken dat ik bezig ben met een special over reclame-novelty-platen. Eerst hebben we afgelopen weekend de EP met geluidseffecten gehad voor de Philips-bandrecorders, vandaag een plaatje dat in 1961 jongeren moet overhalen om geld opzij te zetten. Ik kan me herinneren dat ik in het verleden al eens een beetje onderzoek heb gedaan naar deze plaat en weet dus ook dat er 'een verhaal' achter schuilt. Hoewel de plaatkant wordt toegeschreven aan Shirley & Shirley is het in werkelijkheid één Shirley die we beter kennen als... Shirley! En dan hebben we het over een zangeres die een paar jaar geleden zomaar de 'Week Spot' had kunnen hebben, ware het niet dat ik té zuinig ben. Straks 'Het zilveren goud' over de singles van 25 jaar geleden, maar eerst mag ik de schijnwerpers richten op Shirley dankzij de Zilvervloot-single 'Spaar Me' (1961).

Waar en wanneer? Bij veel reclame-platen zoals deze van Shirley kan ik eenvoudigweg niet herinneren wanneer ik ze heb gekocht, maar bij Shirley weet ik het meteen! Het is de zomer van 2002, niet bepaald de gelukkigste. Ik zit in Steenwijk bij iemand in de kost wiens' huis te klein is voor dergelijke bewoning. In Tuk ben ik ook in de kost geweest en daar kan ik naar de wc, douche, keuken en naar buiten zonder dat ik bij de hoofdbewoner door de huiskamer hoef. Privacy van twee kanten. Hij kon ongestoord televisie kijken en ik had niet het gevoel dat hij mijn toiletbezoeken turfde. In Steenwijk moet ik voor iedere handeling door de woonkamer en bovendien begint onze 'vriendschap' reeds na twee weken scheuren te vertonen. Gedurende een paar maanden 'zwerf' ik en hou de kamer in Steenwijk aan voor opslag. Twee tot driemaal in de maand kom ik even langs en slaap soms een nacht in Steenwijk. Het is eind juli en ik ben al een paar keer uitgenodigd om vrijwilliger te worden op het Stonehenge-festival bij De Buze. 2002 is mijn eerste keer en op de valreep ontmoet ik nog de bewoner die dan net twee weken met vakantie gaat. En dat betekent dat ik de volgende twee weken in Steenwijk zal blijven. Tijdens een braderie met de Midweekfeesten koop ik een zwik singles. Ik maak dan weer even volop gebruik van de cassette-walkman en dus maak ik enkele 'mixtapes' van de gekochte singles. Waaronder ook deze van Shirley & Shirley. Het malle plaatje doet meteen weer denken aan een 'zwerftocht' met mijn 'eigendommen' in een Albert Heijn-tas en dus weet ik dat het die ene woensdag moet zijn geweest.

Ik hoop niet dat iemand wagenziek is of last heeft van zeebenen of vliegangst? In dat geval kan je dit bericht beter even overslaan. Shirley is met alle recht een globetrotter. Haar wieg staat echter in Haarlem. Op 22 mei is ze zeventig geworden. Shirley Zwerus krijgt als vijfjarige haar eerste pianolessen en blijkt een natuurtalent. Als ze zeven jaar oud is, doet ze al optredens waarbij ze wordt uitbetaald in poppen en armbandjes. In 1956 zingt ze in de televisieshow van Johnny & Rijk het nummer 'Little Things Mean A Lot' en dat versnelt haar loopbaan. In 1958 maakt ze haar eerste single, een duet met Godert Van Colmjon van The Butterflies (van 'Willem Wordt Wakker'). 'Maar Ondanks Dat' verschijnt op Philips en wordt geen hit. In 1959 tekent ze bij Imperial dat de jonge Shirley in de markt wil zetten als het Nederlandse antwoord op Conny Froboess. De eerste solo-single is 'Teenager Melody' dat eveneens door Conny wordt vertolkt. De jaren erop brengt ze diverse singles uit op Imperial, vaak Nederlandse vertalingen van Engelse liedjes. In 1962 doet ze dat met 'Ya Ya' en deze single heb ik eveneens in de bakken. Ze neemt een plaatje op als Rosemarie dat in 1963 de eerste single op het Negram-label. Verder zingt ze veel duetten. Na haar debuut met Van Colmjon zingt ze in 1963 een plaatje met Tony Ronald (later bekend van 'Help Get Me Some Help'). In 1964 wint ze de songfestivals in het Poolse Sopot en het Belgische Knokke en in 1965 is ze met drie liedjes vertegenwoordigd op het Nationaal Songfestival.

In 1964 heeft ze enig succes in Duitsland. Ze belandt in 1966 bij het Relax-label van Willem Duys en haar tweede single aldaar heet 'Bach Bijvoorbeeld'. Daarna gaat ze op de Engelse toer. Davy Jones wil in 1967 soul naar Nederland halen middels het Relax-label en dat ontgaat Shirley Zwerus blijkbaar ook niet. Ze neemt in 1967 eerst een single op met Robert Dahl voor het Havoc-label en volgt dat met een plaat welke zomaar nog eens in de Blauwe Bak kan terechtkomen: 'Big Boss Man'. Het is op dat moment in Amerika uitgebracht door Erma Franklin, de zus van Aretha. Shirley's versie is daarentegen aangevuld met aantrekkelijke blazers. Ik heb in 2012 enige tijd 'gejaagd' op een Nederlandse 'Big Boss Man' en ontdek dan ook dat de plaat in Amerika is uitgebracht op het Paula-label. Deze staat in Amerika hoog aangeschreven bij (rhythm &)blues-liefhebbers en menigeen lijkt zich niet te realiseren dat het hier een Nederlandse zangeres betreft. 'Big Boss Man' woont in 1968 even in de Tipparade.

In 1969 heeft Zwerus het helemaal gehad in ons kikkerlandje. Ze trekt naar Londen waar ze wordt opgenomen in het impressariaat van Robert Stigwood en waar Chas Chandler (ex-The Animals en 'ontdekker' van Jimi Hendrix) haar zaken regelt. Haar Nederlandse platencontract staat in de weg dat ze geen opnames mag maken in Engeland. Ze verhuist daarop naar Amerika waar ze tekent bij Black Record Company, maar dat bedrijf is failliet voordat het een plaat van Shirley kan uitbrengen. Ze neemt haar Amerikaanse producent Frank Byron Clark mee naar Nederland, maar deze voelt zich hier niet thuis. Het paar trekt naar Las Vegas om te trouwen, maar lang houdt het geen stand. In 1977 is Shirley weer alleen in Nederland. Dan tekent ze bij Ariola en brengt ze 'It's Me' uit, een compositie van Arnie Treffers (Long Tall Ernie van The Shakers). De plaat bereikt een dertiende plek in de Top 40 en ondanks enkele uitstekende singles kan ze hieraan geen vervolg geven. In 1981 scoort ze nog eenmaal met 'Heel Even' en zal later in Frankrijk gaan wonen.

Week Spot kwartet: week 24

Ik moet toch vandaag nog maar even publiceren om niet te ver achter te raken, maar het bed roept mijn naam. Na een vierde 'Euro Dance Top 30' ben ik sowieso al een beetje gaar, een halve gare (inmiddels ex-)collega-presentator maakt het geheel nog zwaarder. De aflevering van 'Het zilveren goud' ga ik morgen doen, dan bestaat de collectie immers ook 27 jaar. Vandaag het 'Week Spot kwartet' van deze week waarbij ik ook nog even word herinnerd aan een minder prettig moment van de dag.

2012: It's A Woman's World-The Gypsies
Ik ben in alle staten als deze opduikt in een veiling op Ebay. Ik ben niet een beetje nerveus en ben royaal met mijn maximumbod, maar blijf desondanks de enige bieder. Kort daarop ontdek ik dat dit duidelijk de jaren zeventig-bootleg is en daardoor veel minder gewild dan het schaarse origineel. Mijn Northern Soul-hobby begint in 2004 met de aanschaf van 'What's Good About Goodbye My Love' van The Flirtations, een single welke weinig tot niets betekent in de échte Northern Soul-wereld. In het begin van de hobby zit ik erg aan het oppervlak. Ik beschouw platen die het nét niet zijn als absolute klassiekers in de Blauwe Bak en The Flirtations is daarvan een goed voorbeeld. Eigenlijk zijn het alleen de singles van voor hun Deram-periode die écht favoriet zijn. Een originele 'Stronger Than Her Love' is zéér zeldzaam, in tegenstelling tot de bootleg uit de jaren zeventig, en ook 'Change My Darkness Into Light' is aardig aan de prijs. Voordat The Flirtations deze naam aan neemt, maakt het een plaatje voor het Old Town-label: 'It's A Woman's World'. J.J. Barnes is de grote man achter het geluid van deze plaat en toch ademt dit hetzelfde als 'Nothing But A Heartache'. Het is allemaal net iets té uitbundig, maar als je ervan houdt? Dat laatste doe ik in ieder geval wel en ik draai de plaat nog steeds met veel plezier!

2013: I Got You Babe-Etta James
Het is zeker een afwisselend kwartet deze week. Van de luidruchtige Gypsies zitten we zo opgezadeld met een Chicago-legende. Etta James kan best luidruchtig zijn, maar dan op de Chicago-manier. Het is rauwer dan The Gypsies. In 1968 zet ze het oude Sonny & Cher-succes op de plaat en het is een openbaring voor mij. Ik draai de plaat bijna grijs in de zomer van 2013, maar drie jaar later moet ik vaststellen dat de plaat inmiddels aan het stof happen is in de Blauwe Bak. Toch kijk ik al stiekem uit naar zaterdagmiddag als ik deze in de 'Week Spot Carousel' ga draaien in 'Do The 45', want de zomer van 2013 heeft nog altijd een legendarische klank in mijn oren en deze plaat draagt bij in dat gevoel.

2014: Always & Forever-Brenda & The Tabulations
'Dweilen', noem ik ze in 2011 en 2012. Platen die té traag zijn voor Northern Soul, maar inmiddels heb ik mijn mening bijgesteld en 'mogen' de voormalige 'dweilpauzes' opeens allemaal. 'Right On The Tip Of My Tongue' van Brenda & The Tabulations koop ik in september 2011 vanwege een vermeende 'credibility' in de Northern Soul. Er zijn meerdere liedjes van Brenda & The Tabulations die enige populariteit genieten in de Northern Soul, maar, zover ik weet, geen enkele in de Northern Soul Top 500 van Kev Roberts. 'Tip Of My Tongue' staat er zeker niet in, dat mag duidelijk zijn. Een eigenwijze handelaar biedt de single in 2014 aan met de b-kant en dat is als ik 'Always & Forever' ontdek. Iets minder 'dweil' dan de a-kant, maar nog steeds kilometers te traag voor de Northern Soul-hobby. Toch merk ik in 2014 ook al een verschuiving in mijn interesses en dan past deze 'Always & Forever' opeens wel. Ik heb zondag een opvolger van deze Brenda & The Tabulations-single gekocht van een Duitse maat en die is vanmiddag gearriveerd. Echter, de schaar ligt in de keuken, en in alle haast pak ik de singles uit in de keuken. Mis! Brenda glipt uit de envelop en belandt op de leistenen. Een fikse hap uit de single en zelfs die hap is versplinterd. Die ligt dus al in de Kliko en moet nu een week wachten op een volgend exemplaar. Toch ga ik die plaat binnenkort voorstellen in de 'Singles round-up'.

2015: I'm Still Here-The Notations
En hoe zit het met de Twinight-verzameling? Ik heb het even snel nagekeken maar 2016 heeft me nog geen nieuwe aanwinsten opgeleverd. Ik ben, geloof ik, in februari eentje misgelopen in een veiling. De Twinight-interesse blijft aanwezig, hoewel ik deze van The Notations misschien iets té vaak heb gehoord in het vorige jaar. Het resultaat is dat ik de plaat waarschijnlijk in 2016 nog niet één keer heb gedraaid. Het gaat me in eerste instantie om 'I Can't Stop', maar in het voorjaar ga ik steeds meer hechten aan dit tragere 'I'm Still Here' met die mooie 'huil' in het refrein. Misschien dat deze na zaterdag ook weer vaker mag?