Ons postbedrijf heeft vorige week Steenwijk overgenomen. Mijn ex-collega's zijn dus weer collega's geworden. Vandaag ben ik zelfs weer in Steenwijk gaan bezorgen en zit ik 's ochtends, vijf jaar later, met een stel oude bekenden aan tafel in de kantine van Noordwestgroep. Hoewel? De groep is behoorlijk veranderd en een vroegere collega schijnt me niet eens meer te herinneren. Anders is dat met een voormalige Dyka-collega die nu in de groenvoorziening werkt. Met hem heb ik een praatje terwijl zijn collega dankbaar gebruik maakt van de gelegenheid om de schoffel aan de kant te leggen en een sjekkie te draaien. Ook ben in de Rembrandtstraat geweest en... er staan prachtige nieuwe huizen op de plek van mijn oude huis. Het lijken me eerder koopwoningen of huizen met een huur welke ik nooit zou kunnen opbrengen, maar de straat is een stuk opgeknapt! Hoewel ik een plattegrond bij me heb, hoef ik deze niet te gebruiken. Ik kan alle straten nog vrij moeiteloos vinden, zelfs in de Bloemenbuurt en Clingenborgh, waar ik niet zo vaak post heb bezorgd. Voor herhaling vatbaar, maar morgen niet. Het is een lange dag geweest en bovendien is het me vanmiddag in de rug geschoten, dus maar even 'kallum an' om het op zijn 'Stienwieks' te houden. Vandaag een 'Raddraaier' uit de jaren zeventig-bak en wederom een grote verrassing! Een half uur geleden had ik met de mond vol tanden gestaan, maar nu weet ik opeens 'alles' over dit merkwaardige plaatje uit 1974: 'O.K. Chicago' van Resonance.
Waar en wanneer? Daarvoor kunnen we even terug naar twee jaar geleden als ik op Soul-xotica terugblik op voorbije vakanties. Op 15 augustus 2014 publiceer ik 'Een midweek op eigen benen'. Het verhaal begint wellicht met de zondag als er een Solex-treffen is bij de ballonfeesten in Joure. Er is tevens een vlooienmarkt met vooral platen. Daar koop ik deze van Resonance alsook een aantal andere singles welke allemaal de soundtrack vormen van mijn eerste solo-vakantie in 1994. Het plaatje is vrijwel nieuw als ik het koop, maar dat is inmiddels wel anders. Door de jaren heen heeft DJ Soul-X de plaat dermate vaak gedraaid tijdens feesten dat het best eens een 'upgrade' zou kunnen gebruiken! Niet lachen, maar het heeft zelfs een tijdje in de Blauwe Bak gezeten. Misschien nog wel het meeste omdat het zo'n leuke 'novelty' is om laat op de avond te draaien, meer een stukje 'gereedschap'. Inmiddels woont de single in de jaren zeventig-bak.
De schrijver en producent van beide kanten noemt zich Andrew Bacson. Het is de enige plaat die Bacson uitbrengt als Resonance en, met name in Frankrijk, is Bacson legendarisch geworden onder zijn eigenlijke naam: Pierre Bachelet. Hij komt ter wereld op 25 mei 1944 in Parijs en staat ongemerkt aan de vooravond van zijn grote succes als in 1973 'O.K. Chicago' uitkomt bij de Franse platenfirma Barclay. Het duurt een paar maanden eer de plaat ook in Nederland in trek is, maar dan is het goed raak! In acht weken stuift de plaat op en neer in de Top 40 met een derde plaats als hoogste positie. Resonance is één van de vele kanten van de opvallende muzikant Bachelet. Enerzijds is hij een zanger die zowel qua uiterlijk als zangstijl veel weg heeft van Jacques Brel. Hij houdt het werk van Brel hoog in het vaandel en neemt in de nieuwe eeuw enkele nummers op van Brel. De andere kant van Bachelet toont het enigszins in 'O.K. Chicago': Hij schrijft filmmuziek. In 1974 doet hij dat onder andere voor een legendarische film met een Nederlands accentje.
Het eerste boek over 'Emmanuelle' verschijnt reeds in de jaren vijftig, pas in 1974 wordt de eerste film opgenomen. De titelrol is weggelegd voor 'onze eigen' Sylvia Kristel. Ze wint op 21-jarige leeftijd de Miss TV Europe-verkiezing en kan als actrice meteen aan de bak omdat ze vloeiend Nederlands, Engels, Duits, Italiaans en Frans spreekt. Na haar Nederlands doorbraak in 'Naakt Over De Schutting' vervolt ze de rol van 'Emmanuelle'. De muziek in de film is van Bachelet, ook al zijn er een paar componisten die een appeltje hebben te schillen met Bachelet. Robert Fripp 'regelt' het buiten het gerecht om en kan een mooi bedrag tegemoet zien omdat enkele passages zijn gebaseerd op 'Lark's Tongues In Aspic' van King Crimson. Lily Allen neemt in 2006 een paar samples van 'Emmanuelle'-composities van Bachelet en gebruikt het voor haar single 'Littlest Things'.
Bachelet schrijft voor nog een aantal films de soundtrack en doet dat in de 'Emmanuelle'-serie voor films nummer vijf en zeven. Eén is echter de absolute kaskraker: Een typische jaren zeventig-softcore-film waar de Fransen alle obsceniteiten omarmen en waar met name de Engelsen de schaar grondig gebruiken. De film wordt meer dan elf jaar vertoond in het Arc De Triomphe-theater in Parijs. Intussen brengt Bachelet solo-albums uit en zal in 1982 een grote Franse hit scoren met 'Les Corons'. Het lied is een eerbetoon aan Noord-Frankrijk. Hoewel zijn wieg in Parijs staat, groeit hij op in Calais. 'Les Corons' wordt nog steeds gebruikt door de voetbalclub van Lens als haar volkslied. In zijn loopbaan als singer-songwriter maakt hij dertien studio-albums en vier live-albums. Zijn laatste album staat in het teken van het werk van Jacques Brel en twee jaar later, op 15 februari 2005, overlijdt hij aan de gevolgen van longkanker. Hij is dan zestig jaar oud.
Nog immer een 'held' in Frankrijk is zijn tiende overlijdensdag gevierd met een album waarop een keur aan bekende Franse artiesten een lied zingen van Bachelet. Ook daar weer een Nederlands tintje want Dave (van 'Dansez Maintenant') is van de partij. Verder biedt de cd opnames van onder andere Gerard Lenorman en Enrico Macias. Het album bereikt in Frankrijk, België en Zwitserland de albumlijsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten