Het plan is zelfs om een Daf op te voeren en niet met slechts honderd achteruit te gaan maar hopelijk met tweehonderd. Ik ben ruim twee jaar geleden begonnen met de 'Honderd achteruit'. Het is doorgaans traditie om aan het einde van een Gele Bak Top 100 de nummer 1 met een berichtje te eren en het plan is om dit ook met de overige 99 singles te doen. Als dan één jaar is gedaan, gaan we verder naar het volgende. Of zoiets. Het heeft in november 2024 tot resultaat dat ik nog steeds bezig ben met de Gele Bak Top 100 van 2022 en dat daar 'nieuwe' platen worden behandeld die ik al in september 2021 heb gekocht. Intussen zijn ook de Gele Bak Top 100-lijsten van 2023 en 2024 een feit en weet ik dat er voorlopig nog geen einde gaat komen aan de 'Honderd achteruit'. Vanavond zelfs een dubbelaflevering waarbij ik al vooruit kijk naar de volgende serie van de 'Honderd achteruit'. Ik zou van Cliff ook eenvoudig twee verhalen kunnen maken en heel diep gaan graven in zijn biografie, maar ach... we kunnen ook een soort van 'Een leven met Cliff' doen en dan vooral een leven als verzamelaar met Cliff. Dat laatste is een verhaal apart dat ik vandaag graag uit de doeken ga doen. 'The Only Way Out' uit 1982 staat op 94 in de Gele Bak Top 100 van 2022 en 'Silvery Rain' uit 1971 op nummer 57 in de lijst van 2023. In 2024 ontbreekt hij maar kan in 2025 zomaar weer eens in de Top 100 staan als ik mijn 'big want' toch nog eens in het wild tegenkom.
Cliff Richard komt op in dezelfde tijd als Elvis en zelf gooi ik die twee al snel op dezelfde hoop. Dat is toch niet helemaal terecht want Cliff is beduidend zoeter dan Elvis. Het is meer het contrast tussen The Beatles en The Rolling Stones van een paar jaar later. Engeland heeft beslist artiesten in haar stal welke qua ruigheid dichter in de buurt komen van Elvis en voor Cliff is er gewoon een andere markt. In de zin van populariteit zijn het wel concurrenten, net als The Beatles en The Stones. Ik denk dat 'We Don't Talk Anymore' de eerste Cliff Richard-hit is die ik leer kennen. In een 'Eretitel' van een aantal jaren geleden heb ik de associatie met een klassieke sportwagen uitgelegd. Ik leer Cliff pas echt kennen als hij de benefietsingle doet met de knotsgekke Young Ones. Kort daarna scoort hij een grote hit met 'Some People' en tegen die tijd heb ik geleerd dat Cliff ooit een héle grote ster is geweest. De kennismaking met The Shadows heb ik te danken aan de ijsbaan in Hommerts, de nummers van Cliff hoor ik veelal in 1989-90 middels Veronica's 'Terug In De Tijd' op de woensdagmiddag. Ben ik 'fan' van Cliff? Nee, zo wil ik het niet stellen. Als ik de keuze heb tussen Elvis of Cliff zal ik altijd Buddy Holly antwoorden, net zo goed als dat ik The Who zeg als ik de keuze krijg tussen The Beatles en The Rolling Stones. Op een ene of andere manier neig ik bij de laatste keuze vaak naar The Beatles (ook al vind ik deze band overgewaardeerd) en kies in het eerste geval vaak voor Cliff.
Ik begin met platen verzamelen in 1989. Het is de periode waarin menigeen een cd-speler koopt en de oude platen mee geeft aan de plaatselijke rommelmarkt. Het is tevens de tijd waarin de yuppen een jukebox aanschaffen en deze willen vullen met deuntjes uit lang vervlogen tijden. Ik koop in die tijd wel eens een single voor een kwartje welke vijfendertig jaar later opeens tientjes waard is. En andersom? Ik denk dat menig yup teleurgesteld zal zijn als deze zijn plaatjes in 2024 aan de man/vrouw wil brengen. Er werd in die tijd gemakkelijk vijfentwintig gulden betaald voor een gave 'Send Me The Pillow' van Lydia & Her Melody Strings. Singles van Elvis, Cliff en The Shadows zijn flink aan de prijs. Beneden de drie gulden vindt je ze nauwelijks. Een single moet echt puntgaaf zijn wil die anno 2024 nog een leuk bedrag opbrengen, maar de meesten zijn afgedraaid en blijven zelfs voor vijftig cent vaak op de plank liggen. In deze tijd is er ook nog een flinke hype rond de Favorieten Expres-hoesjes. Ik haal in die tijd vaak singles bij een winkel in Joure waar lege Favorieten Expres-hoesjes voor vijf gulden worden verkocht. Als ik nu 'The Wedding' van Julie Rogers in zo'n Favorieten Expres-hoes tegenkom voor vijftig cent denk ik meteen dat ik een koopje heb gescoord terwijl het misschien wel de maximale waarde is.
Wat moet je nu in hemelsnaam denken van Cliff Richard? In Engeland ligt het onderwerp nog iets gevoeliger. Cliff is immers geassocieerd met de praktijken van radio-dj Jimmy Saville. Hij is op alle aanklachten vrijgesproken, maar ja... hij heeft ook geld voor de beste advocaten. In Engeland wordt nog getwijfeld aan zijn onschuld. In de laatste jaren doet Cliff écht alles om nog maar een hit te scoren. De kerstsingle 'Mistletoe And Wine' en het afschuwelijke 'Millennium Prayer' zijn voorbeelden hiervan. De platen worden alleen maar gekocht om een nieuw hitparaderecord te veroorzaken en verder gaat het nergens meer over. Cliff is het mikpunt geworden van spot in Engeland en ik moet bekennen dat ik daar vrolijk aan mee doe in mijn radioshows. Maar dan... sta je in een kringloopwinkel. Je houdt een single in je handen van Cliff Richard en dan...?
Dan ontdek ik dat ik een enorm zwak heb voor Cliff. Ik koop ieder jaar zeker wel een stuk of vijf singles van de man en denk dat ik er dit jaar al overheen zit. 'The Only Way Out' neem ik eind 2021 mee in een bestelling voor de associatie met 1982, 'Silvery Rain' ontbreekt in september 2022 nog in mijn collectie als ik deze in Meppel tref. Een jaar later zal ik overigens ook nog de Nederlandse persing zonder fotohoes vinden. Vaak gaan de singles mee als een soort van 'guilty pleasure', maar na een draaibeurt moet ik vaststellen dat het toch weer een fraai hoogtepunt is. In een Gele Bak Top 100 ga ik dan ook met de billen bloot door Cliff en plekje te gunnen. In 2022 is dat bescheiden maar een jaar later al een stuk hoger. Ik heb nog één 'big want' die ik eigenlijk eens in het wild wil tegenkomen in plaats van Marktplaats of Discogs. Dat plaatje zou zomaar met stip in de top tien van 2025 kunnen komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten