Op kraamvisite

Redactievergadering op Soul-xotica. Dat hebben we (gelukkig) al lang niet meer gehad. In het vroegste begin van Soul-xotica heb ik enige tijd met een 'redactie' gewerkt maar dat werd zelfs mij té melig op het laatst. Om te beginnen.... 'Het zilveren goud'. Welnu, ik heb van december 1999 veertien singles in de planning staan. Kans is dat ik deze woensdag zeven doe en volgende maand de overige zeven. In januari moet ik dan, desnoods, een aflevering doen van 'Het zilveren geheugen' want in februari en maart gaat de lijst pas weer verder. Desnoods. De periode in De Bilt behoort niet tot mijn gelukkigste tijd en dus moet ik even een paar maanden door de zure appel heen bijten. Ik zou in januari een aflevering kunnen wijden aan 'geezer John', dat is nog wel een aardige herinnering uit die tijd. En vandaag? Wat gaan we vandaag doen? Tja, eigenlijk een 'Verticaal vijf letters' of 'Life keeps on walking' (de laatste vrij naar mijn broer) maar meteen aan het begin van de wandeltocht stuit ik op iets dat het wel goed moet doen op Soul-xotica. De redactie knikt instemmend mee want de Telegraaf verkoopt immers al jaren kranten dankzij beestennieuws. En dus buig ik de wandeltocht van vanmiddag om tot een kraamvisite.

Ik reken ze gewoon tot buren. Het is een paar boerderijen verderop op de Dorpsstraat. Ze hebben altijd een 'handeltje' buiten staan, allerhande snuisterijen met een potje voor het muntgeld er naast. Ook heeft de man een handel in oud ijzer en ik heb al verschillende dingen bij hem gebracht. Meest opvallend is echter de aanwezigheid van ezels. Altijd een koppeltje maar het is alweer jaren geleden dat ik voor het laatst een kleintje heb gezien. De ezels die ze nu hebben zijn 'die-hards'. De voorgangers stonden meteen te balken als er een drupje regen viel en schuilden in hun hok. De ezels van nu laten even weten dat er vochtigheid aanwezig is en gaan vervolgens verder met grazen. Ook midden in de winter lopen ze gewoon buiten. Het is de dag na het Buze-feestje in juli dat ik even een blokje om loop en langs de ezels kom. Opeens luid gebalk en daar komt een ezel aan rennen. Naar het hek en met de snuit richting mijn hand. Kan het echt? Dan verschijnt de eigenaar. Ja hoor! Ga je gang, het is een knuffelkont. Een paar weken later komt ze opnieuw op een drafje naar het hek en moet weer een paar aaien over de snuit hebben. Dan verliezen we elkaar even uit het oog. Manlief komt in een apart weiland te lopen en meestal betekent dat iets...

De laatste keer dat ik aan de achterkant van de boerderij langs de ezels kom, is precies vier weken geleden. Dan is ze té druk met grazen en wil dit niet opgeven voor een aai over de snuit. Vanmiddag kan ik mijn ogen niet geloven. Dus tóch. Sinds 30 oktober heb ik een buurman erbij gekregen. Hij luistert naar de naam Luc, kan inmiddels lopen (ooit een ezel in een buggy gezien?) en consumeert ook al gras. Elf dagen oud en een schatje! Op de heenweg is moeder druk en schenkt geen aandacht aan mij. Luc schrikt even van de man bij het hek met dat apparaat in zijn hand, maar hij moet toch maar eens zijn debuut maken op een weblog. Op de terugweg kan ik het niet laten en moet nóg eens kijken bij Luc en trotse moeder. Nu komt moeders wel op een drafje naar het hek. Ik feliciteer haar en wil een aai over de snuit doen. Ze trekt haar hoofd weg. Op het laatst toch nog een aai maar dan zie ik wat ze van me wil. Nee moeders, ik ga niet over je voedertijden. Ze sjokt weer terug naar de kleine.

Ik ben vanmiddag opnieuw op Brandeveen geweest en heb eindelijk de route heen goed gelopen en ook ontdekt hoe je een mooi rondje kan lopen. Wellicht binnenkort nog eens proberen. Een mooi rondje! Het begint bij de ingang van camping De Blauwe Haan, gaat de mooie kant van Brandeveen langs en vervolgens richting de Postweg. Ik heb op het bankje bij Brandeveen de onbeschrijflijke rust eens vast gelegd met de videocamera. Ik ben iets té warm aangekleed voor de wandeling, zo ontdek ik vooral in het bos. Het scheelt dat de oostenwind even is verdwenen, dat maakt de temperatuur ineens een stuk aantrekkelijker.

Op de foto zien we dus de jongste buurtbewoner achter de kont van zijn moeder.