Singles round-up: mei 7

Morgen verwacht ik alweer een nieuwe aanwinst in de brievenbus maar dat is zeer zeker geen plaat voor de Blauwe Bak. Het is zelfs een genre dat ik zeer sporadisch koop. Het gaat namelijk om een heruitgave van een zéér gezochte EP van een Meppeler punkband. De kans is aanwezig dat die toch nog voorbij gaat komen in een 'Singles round-up' met nieuwe soul-aanwinsten. Op dit moment verwacht ik niets van Discogs maar zijn er her en der in Engeland al wel singles op de post gegaan. Dan heb ik het over nieuwe releases. Die ga ik vast weer even sparen voor een bericht later deze maand. Nu ga ik beginnen aan de volgende negen van Mark. Dan zijn er nog zes singles over en in dat bericht zal ik ook de link plaatsen voor 'Do The 45' van afgelopen zaterdag.

* Herb Reed & Sweet River- The Next Best Thing (US, PVK, 1977)
In de '5-4-3-2-1' zitten voornamelijk singles die niet geschikt zijn voor de reguliere 'Five A Day'. Soms omdat de waarde niet hoger ligt dan vijf pond en soms zitten er licht beschadigde exemplaren tussen. Ik heb eentje getroffen in de vorm van Herb Reed & Sweet River. Het achtergrondgeluid van de plaat is niet echt fijn en ik ga dus alvast rondkijken voor een 'upgrade'. Hoewel? 'The Next Best Thing' is de favoriete kant van de twee en dat is mierzoete 'sweet soul' waar ik wel meerdere variaties van heb. Het doet me meer denken aan Jimmy Briscoe & The Little Beavers dan aan een mainstream-groep als The Stylistics. Een iets betere staat had de plaat kunnen helpen maar ik ga hier evenmin kapitalen voor neerleggen. Daarvoor is het teveel een bijgerecht.

* The Regal Dewy- Where Would I Be Without You (UK, RCA Victor, 1977)
Ook deze heeft een deukje opgelopen. De plaat oogt goed maar is duidelijk veel gedraaid door de vorige eigenaar en met een té zware naalddruk. Ik geloof dat ik hier wat te enthousiast ben geweest bij het noemen van de Engelse persing of ik moet nog enorm wennen aan het nummer. Vooralsnog is het een twijfelgevalletje voor mij.

* L.J. Reynolds- Don't Let Nobody Hold You Down (UK, Club, 1984)
Ik ken wel enkele platen van L.J. Reynolds uit de jaren zeventig maar ben er nooit heel erg kapot van geweest. Dan is deze solo-single uit 1984 een aangename verrassing. 'Don't Let Nobody Hold You Down' is typisch de midden jaren tachtig-discosoul welke zo populair is in Engeland. Een erg fijn nummer!

* The Righteous Brothers- Dream On (US, Capitol/Haven, 1974)
The Righteous Brothers werkt in de midden jaren zeventig samen met de heren Lambert en Potter. Samen zijn deze verantwoordelijk voor de lekkerste 'blue-eyed soul' uit het decennium. Ik heb al een andere van The Righteous Brothers waarvan de beide kanten zijn geschreven door Lambert en Potter. 'Dream On' is eveneens erg fraai hoewel ik het minder 'soulvol' vind dan de andere single.

* Roy Roberts- What Should I Do (US, E.C. International, 1990)
Met name in de jaren tachtig en negentig lijken de blues en soul steeds meer met elkaar te versmelten. Het zijn dan beide genres die 'uit de tijd' zijn en waarbij in het algemeen wordt gerefereerd aan stokoude klassiekers. Roy Roberts is een pure bluesmuzikant. Twee van zijn meer soulvolle uitspattingen zijn vorig jaar samengebracht op een single op het Izipho Soul-label waarvan ik vooral de b-kant (uit 1977) veel heb gedraaid. 'What Should I Do' is eveneens blues maar met een soul-arrangement en dat maakt het dat ik me enthousiast kan maken voor de plaat. Ik heb even geen zin om apparatuur aan te zwengelen. Ik vermoed dat ik veel van de b-kanten deze zaterdag ga proberen in 'Do The 45'.

* The Sapphires- Gotta Be More Than Friends (US, Swan, 1965)
Het lijkt alsof ik jaren heb gezocht naar The Sapphires, maar dat moet achteraf gezien iets van een jaar zijn geweest. In 2013 heb ik alles bij elkaar verzameld wat ik wil hebben van de groep. Ik kan me toch goed herinneren uit deze periode dat ik op Ebay deze 'Gotta Be More Than Friends' regelmatig tegenkom. Maar ja... in 2012 en 2013 ga ik alleen voor de upbeat stampers en dan is 'Gotta Be More Than Friends' té rustig. Anno 2023 is dit helemaal het soort plaat waar ik voor ga en komen de stampers niet tot nauwelijks aan bod.

* Short People- Why'd You Put It To Me Baby (UK, Inferno, 1978, re: 1979)
Een Engelse uitgave van een Amerikaanse single uit 1978 waarbij de kanten zijn verwisseld. In Amerika is 'Tall People' de a-kant. Dat is een beetje een flauw antwoord op Randy Newman's 'Short People'. Het schijnt dat Short People van origine Secret Weapons heet. De b-kant zou zomaar een stamper uit de midden jaren zestig kunnen zijn en het is niet gek om te zien dat deze plaat goede zaken heeft gedaan in The Casino in Wigan. Inferno houdt de club nauwlettend in de gaten en voorziet de platenkopers van de laatste hits uit The Casino. Het stampt een lekker eind weg en ik moet bekennen dat ik het eigenlijk ook best leuk vind. Het is echter een single uit de '5-4-3-2-1'.

* Simon Said- I'm So Lonely (US, Roulette, 1975)
Een jaar geleden heb ik 'Tell Me' gekocht van deze groep (of is het alweer twee jaar geleden?) en dat is uitgegroeid tot een 'Do The 45'-hit. 'I'm So Lonely' kan zomaar volgen hierin, alleen is dit nummer een stuk rustiger dan 'Tell Me' en dus niet zo geschikt als opener als de voorgenoemde plaat. 'I'm So Lonely' is echter wel huiveringwekkend mooi. Als ik informatie kan vinden over de groep dan zou dit een potentiële Week Spot kunnen worden.

* Syreeta- What Love Has Joined Together (UK, Tamla Motown, 1975)
Uit de '5-4-3-2-1' komt deze prachtige Engelse demo van Syreeta. Op de a-kant staat de hit 'Harmour Love' en daarvan krijg ik altijd goede luim. Ik heb zaterdag 'What Love Has Joined Together' gedraaid maar dat is een erg gekke opname. Het klinkt alsof Stevie verschillende keren met zijn handen op het verkeerde klavier zit te rammen, maar het is wel een sfeervol nummer. De a-kant is té poppy voor de soul maar desondanks noem ik dit een 'double-sider'.