In 'Honderd achteruit' ben ik afgelopen jaar begonnen met terug tellen in de Gele Bak Top 100 van 2022. We naderen daarbij nummer 40 in de lijst maar hebben deze positie nog niet eerlijk bereikt. Echter, met het nieuws van afgelopen week neem ik een kleine voorsprong en sla een paar nummers over. Die kunnen later altijd nog eens. De nummer 40 in de Gele Bak Top 100 is een 'eervolle vermelding' en dat zal ik middels dit bericht proberen uit te leggen. Overigens zijn er vandaag geen bijzondere activiteiten geweest. Op een ene of andere manier geniet ik momenteel optimaal van achter huis zitten en luisteren naar de vogels. Ik hoef ze niet allemaal bij naam te kennen maar het is een kleine symfonie op zichzelf. Soms met wat communicatie tussen de schapen of een incidentele loei zoals gisteren toen één van de koeien van de buurman zijn oerdrift om zich voort te planten niet kon onderdrukken. Buiten een voorbij razende auto of pratende fietstoeristen is het hier héérlijk stil en er is niets dat me deze plek wil doen verlaten vandaag. Komende week kunnen we tijdens het werk weer optimaal genieten van de zon!
Ik hoor het nieuws op Q Music en erger me meteen aan de berichtgeving. 'De zangeres van 'Proud Mary'', wordt er gezegd. Echt? Tina Turner is dus niet meer. Ze is geboren als Annie Mae Bullock in 1939 en is later getrouwd met Ike Turner. Daar raken we een gevoelig punt want Ike is al jaren niet meer onder ons. Ike ontwikkelt in de late jaren veertig eigenhandig een 'groove' die de basis zal vormen voor de rock'n'roll. Toch is Ike zélf niet zo'n man van de voorgrond. Hij stuurt zijn lieftallige Tina naar voren op het podium en verzorgt op de achtergrond de muziek van zijn rondreizende revue. Hierdoor heeft hij nimmer de status bereikt van een gitaarheld als Jimi Hendrix of Eric Clapton, maar zonder hem zou de rock'n'roll een heel eind van huis zijn geweest. Wikipedia wordt geschreven door de gebruikers zelf en met name de pagina van Robert Jensen heeft de laatste jaren nogal wat kwalificaties toegevoegd gekregen die niet allemaal kloppen. De Wikipedia-pagina van Ike Turner begint omstreeks 2013 een tijdje als 'Ike Turner is a wife-beating troll' totdat een moderator de oorspronkelijke tekst weer tevoorschijn haalt.
Let wel: Ik praat huiselijk geweld en tegen vrouwen absoluut niet goed, maar... Het is een beetje controversieel, maar het lijkt iets met de cultuur van doen te hebben. In de jaren zestig vangt menig donkere vrouw in Amerika geregeld klappen op van haar echtgenoot. Het verhaal van P.P. Arnold spreekt boekdelen. Zij doet stiekem auditie voor The Ikettes want haar man mag dit niet weten. Haar man, de zekere Arnold, wil een onderdanige vrouw hebben die hij kan bezitten en waarvoor hij kan zorgen. Na de auditie wordt Pat overgehaald bij het concert te blijven en bij thuiskomst staat meneer Arnold klaar met de mattenklopper. P.P. zegt zelf dat ze de pijn niet meer voelt, maar met iedere klap sterker in haar schoenen komt te staan. De volgende dag vertrekt ze, blijft uit wraak (?) zijn achternaam gebruiken en wordt één van The Ikettes. Ik heb niet de hele film gezien, maar weet wel de scenes voor de geest te halen waarbij ze wordt geslagen door Ike. Hoewel ik niet snel een vrouw zou slaan, kan ik me wel voorstellen wat er door hem heen gaat als hij ziet dat zijn vrouw té stoned wordt van de chemische middelen en loopt te ouwehoeren met andere mannen. Met name deze film heeft Ike weg gezet als iemand die vrouwen mept en niets meer of minder. Hij had beter verdiend!
Dan mijn leven met Tina. Ik denk dat ik dit in een alinea kan houden. Conclusie: Niet echt. Ik leer Tina kennen rond de tijd van 'Private Dancer' en 'What's Love Got To Do With It'. Het is de popmuziek van de dag en het spreekt me als jongeling niet aan. Het is helemaal feest als de video van 'Tonight' door David Bowie en Tina regelmatig wordt vertoond op de televisie. Vooral als onze moeder in de kamer is want die steekt niet onder stoelen of banken dat ze Tina absoluut niet mag. Ook dat begrijp ik wel want TIna is uiteraard een jaar jonger dan mijn moeder. Op je vijftigste in een minijurkje op het toneel te staan, heeft iets vulgairs. Toch ben ik in 1989 helemaal in mijn nopjes als ik 'Proud Mary' op single heb gevonden. Ik droom zelf van een drive in-show en dan is 'Proud Mary' gereedschap. En dat zal blijken als ik later werkelijk plaatjes ga draaien in de kroeg. Ik heb 'The Best' niet op single (en hou dat ook graag zo!), maar met deze en 'Proud Mary' kun je een gezelschap vrouwen van over de veertig een uurtje zoet houden. In de jaren negentig koop ik cd-singles uit de hitparade en hoewel Tina daar regelmatig te gast is, kan ik me niet heugen dat ik een cd van haar heb gehad. Net zoiets als met Rod Stewart. Dat ze al een tijd niet meer actief is, was me tot donderdag niet eens opgevallen. Ik had haar nog niet gemist!
Een eervolle vermelding? Het is in de zomer van 2021 als ik besluit een paar heruitgaven en bootlegs te kopen van een Engelse dealer. Als ik verder door zijn lijst scroll, zie ik 'The Way Of The World' staan. Wat moet dat tussen de soul? Het nummer is in mijn herinnering eigenlijk best leuk, hoewel ik in de jaren negentig nog geen rijksdaalder investeer in haar muziek. Ik zoek het op en het blijkt een Amerikaanse single te zijn die in 1992 in een gelimiteerde oplage is gemaakt voor de jukeboxen. De prijs is niet onaardig en dus voeg ik het toe aan het pakketje. Als het arriveert in Uffelte slaat de twijfel toe. Hoewel 'Way' een geweldig fijn nummer is, vind ik het niet passen in de Blauwe Bak. Ik probeer even de b-kant en hoop dat dit me over de streep gaat trekken. Helaas! De single moet in de Gele Bak maar... Omdat het op zichzelf best een interessante vondst is, wil ik de single in de Gele Bak Top 100 extra in het zonnetje zetten. Ik besluit het de nummer 40 toe te kennen. Voordat ik complete bakken met Tina Turner krijg toegestuurd, ik ben voorlopig wel even tevreden met deze enkeling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten