Honderd achteruit: Bobbie Gentry

Het tweede deel en de show van zondagavond staan ook op mijn Pixeldrain (https://pixeldrain.com/u/2DWQMRem en https://pixeldrain.com/u/3kiPZ2Ri). Bij de laatste twee shows heb ik de tranen weten te verbergen maar ik moet wel erkennen dat het iets met me heeft gedaan. Ik ben maandag dan ook helemaal bekaf en ietwat ontstemd. Nu is dat niet een hele grote ramp want het weer is helemaal niet aantrekkelijk voor een buitenactiviteit. Gisteravond heb ik de Northern Soul-show van mijn collega gedaan maar helemaal geen plan om deze te publiceren en dus heb ik hem ook niet opgenomen. Vanmiddag is het weer even aangenaam. De wind is weer gedraaid naar het oosten maar qua kou is het goed uit te houden. Het zonnetje is zeer welkom. Het moet maar eens afgelopen zijn met de 'Honderd achteruit' over 2022 en dus zet ik de turbo even aan. Het betekent dat ik vandaag de nummer 97 uit de Gele Bak Top 100 van 2022 in het zonnetje mag zetten. Een nummer dat ik in een andere uitvoering heb leren kennen en welke ik op een zeer memorabele maandagmiddag heb gekocht. Vandaag presenteer ik jullie de nummer 97 uit de lijst en deze is voor 'Fancy' van Bobbie Gentry uit december 1969.

In het bericht over Jamo Thomas komt de boxset 'Action Speaks Louder Than Words' ter sprake. Een doosje singles waar ik geen seconde spijt van heb gehad. Het Spaanse label Vampisoul heeft in 2005 een doosje met tien singles op de markt gebracht met opnames uit de SSS International-archieven. SSS zijn de initialen van Shelby S. Singleton, een Amerikaanse platenproducer. Na jaren bij Mercury (hij is verantwoordelijk voor het Red Bird-label en de producties van onder andere The Shangri-Las) start hij zijn eigen paraplu van platenlabels. Het spitst zich niet toe op één stroming, iedere vorm van pop- en countrymuziek is vertegenwoordigd bij zijn concern. Vampisoul kiest twintig upbeat soul-nummers uit van Silver Fox en aanverwante platenlabels. De interesse van Singleton verschuift al snel wanneer hij genoeg geld verdient om de rechten op de Sun-opnames van Sam Phillips te kopen. In het doosje zit ook een cover van Bobbie Gentry's 'Fancy' welke meteen één van mijn ultieme favorieten wordt. Rosalind Madison probeert een beetje 'sister funk' toe te voegen aan het origineel, maar het is vooral het 'verhaaltje' dat me blijft boeien. Als ik jaren later Bobbie's origineel tref ontdek ik dat Rosalind een paar stukjes tekst heeft weg gelaten. Rosalind is een twijfelgevalletje omdat het tussen country en soul in zit. Bobbie gaat ruimschoots over de lijn naar de country en dus staat deze niet in de Blauwe Bak.

In maart 2022 is Nederland helemaal verlost van de maatregelen. In de daarvoor liggende twee jaar heb ik grotendeels online platen gekocht en vaak op het gebied van de Blauwe Bak. Ik bezoek de inbrengwinkel in Assen in de week dat de Gele Bak weer een 'boost' krijgt dankzij diverse bezoekjes aan fysieke winkels. Het is in de eerdere maanden eigenlijk alleen het winkeltje in Meppel geweest. Ik heb afgelopen zaterdag overigens nog met de uitbater gesproken. Verder met de levenswandel van Bobbie Gentry.

Roberta Lee Streeter is haar volledige naam en ze wordt op 27 juli 1942 geboren in de staat Mississippi. In Chickasaw County om precies te zijn, een plaatsnaam die ze later nog eens zal gebruiken. Haar ouders gaan al vroeg uit elkaar en haar moeder trekt naar Californië. Bobbie blijft achter en wordt opgevoed door haar grootouders op een boerderij zonder elektriciteit. Ze verkopen echter een paar melkkoeien om een piano voor de kleine Bobbie te kopen als ze acht jaar oud is, heeft ze haar eerste liedje geschreven. Ze woont als tienjarige een tijdje bij haar vader waar ze gitaar en banjo leert spelen. Op haar dertiende gaat ze haar moeder opzoeken in Californië. Deze is inmiddels getrouwd met een man genaamd Meyers en moeder en dochter gaan optreden als Ruby & Bobbie Meyers. De film 'Ruby Gentry' uit 1952 inspireert Bobbie tot haar podiumnaam en voortaan heet ze Bobbie Gentry. Nadat ze de highschool heeft afgerond gaat ze naar Los Angeles om filosofie te studeren. Daarnaast onderhoudt ze zichzelf met baantjes en optredens in muziekclubs. Ook werkt ze rond 1962 even als fotomodel. Ze bezoekt nog het conservatorium maar een bezoek aan een concert van Jody Reynolds zal de ommekeer betekenen. Ze neemt twee duetten op met Jody welke eind 1966 verschijnen, maar ze floppen beide.

Gentry heeft zich voorgenomen om alleen nummers voor anderen te schrijven. Om de kosten te drukken zingt ze zelf 'Ode To Billie Joe' en stuurt het resultaat naar Capitol. Omdat het nummer nog wel een strijkersarrangement behoeft en Capitol haar twijfels heeft bij de hitpotentie, wordt ze eventueel aangenomen vanwege 'Mississippi Delta'. Dat zal de a-kant worden van Bobbie's single maar dan wordt toch besloten om 'Ode' te promoten. De rest is geschiedenis. 'Ode To Billie Joe' wordt een klapper van een hit en Gentry's reputatie als songschrijver én zangeres is in een klap gevestigd. In april 1970 verschijnt het zesde album van Gentry in nauwelijks drie jaar. Het titelnummer van 'Fancy' is in ons land al in december 1969 uitgebracht maar wordt geen hit. Het is de tijd van de emancipatie en de strijd voor vrouwenrechten en in 'Fancy' komen al deze onderwerpen samen. Een 'white trash' meisje met de naam Fancy dat door haar moeder de stad wordt ingestuurd om een man aan de haak te slaan en zo een bestaan op te bouwen. Dat gaat Fancy echter zeer goed af en ze kijkt jaren later vol tevredenheid terug op de beslissing van haar moeder. 'Fancy' schopt het tot 31 in de Billboard en nummer 8 in de country en behaalt daarnaast mooie resultaten in Canada en Australië.

In 1971 maakt ze haar laatste album en op 30 april 1982 wordt ze voor het laatst in het openbaar gezien. Ze leeft tegenwoordig in een 'gated community', maar wáár? Er zijn bronnen die het over Los Angeles hebben maar ook die Mississippi vermoeden. Hoe dan ook: Dit zijn praktisch afgesloten stadswijken met muren en streng bewaakte toegangspoorten. Ideaal voor als je heel veel waarde hecht aan privacy.

Op kraamvisite

Redactievergadering op Soul-xotica. Dat hebben we (gelukkig) al lang niet meer gehad. In het vroegste begin van Soul-xotica heb ik enige tijd met een 'redactie' gewerkt maar dat werd zelfs mij té melig op het laatst. Om te beginnen.... 'Het zilveren goud'. Welnu, ik heb van december 1999 veertien singles in de planning staan. Kans is dat ik deze woensdag zeven doe en volgende maand de overige zeven. In januari moet ik dan, desnoods, een aflevering doen van 'Het zilveren geheugen' want in februari en maart gaat de lijst pas weer verder. Desnoods. De periode in De Bilt behoort niet tot mijn gelukkigste tijd en dus moet ik even een paar maanden door de zure appel heen bijten. Ik zou in januari een aflevering kunnen wijden aan 'geezer John', dat is nog wel een aardige herinnering uit die tijd. En vandaag? Wat gaan we vandaag doen? Tja, eigenlijk een 'Verticaal vijf letters' of 'Life keeps on walking' (de laatste vrij naar mijn broer) maar meteen aan het begin van de wandeltocht stuit ik op iets dat het wel goed moet doen op Soul-xotica. De redactie knikt instemmend mee want de Telegraaf verkoopt immers al jaren kranten dankzij beestennieuws. En dus buig ik de wandeltocht van vanmiddag om tot een kraamvisite.

Ik reken ze gewoon tot buren. Het is een paar boerderijen verderop op de Dorpsstraat. Ze hebben altijd een 'handeltje' buiten staan, allerhande snuisterijen met een potje voor het muntgeld er naast. Ook heeft de man een handel in oud ijzer en ik heb al verschillende dingen bij hem gebracht. Meest opvallend is echter de aanwezigheid van ezels. Altijd een koppeltje maar het is alweer jaren geleden dat ik voor het laatst een kleintje heb gezien. De ezels die ze nu hebben zijn 'die-hards'. De voorgangers stonden meteen te balken als er een drupje regen viel en schuilden in hun hok. De ezels van nu laten even weten dat er vochtigheid aanwezig is en gaan vervolgens verder met grazen. Ook midden in de winter lopen ze gewoon buiten. Het is de dag na het Buze-feestje in juli dat ik even een blokje om loop en langs de ezels kom. Opeens luid gebalk en daar komt een ezel aan rennen. Naar het hek en met de snuit richting mijn hand. Kan het echt? Dan verschijnt de eigenaar. Ja hoor! Ga je gang, het is een knuffelkont. Een paar weken later komt ze opnieuw op een drafje naar het hek en moet weer een paar aaien over de snuit hebben. Dan verliezen we elkaar even uit het oog. Manlief komt in een apart weiland te lopen en meestal betekent dat iets...

De laatste keer dat ik aan de achterkant van de boerderij langs de ezels kom, is precies vier weken geleden. Dan is ze té druk met grazen en wil dit niet opgeven voor een aai over de snuit. Vanmiddag kan ik mijn ogen niet geloven. Dus tóch. Sinds 30 oktober heb ik een buurman erbij gekregen. Hij luistert naar de naam Luc, kan inmiddels lopen (ooit een ezel in een buggy gezien?) en consumeert ook al gras. Elf dagen oud en een schatje! Op de heenweg is moeder druk en schenkt geen aandacht aan mij. Luc schrikt even van de man bij het hek met dat apparaat in zijn hand, maar hij moet toch maar eens zijn debuut maken op een weblog. Op de terugweg kan ik het niet laten en moet nóg eens kijken bij Luc en trotse moeder. Nu komt moeders wel op een drafje naar het hek. Ik feliciteer haar en wil een aai over de snuit doen. Ze trekt haar hoofd weg. Op het laatst toch nog een aai maar dan zie ik wat ze van me wil. Nee moeders, ik ga niet over je voedertijden. Ze sjokt weer terug naar de kleine.

Ik ben vanmiddag opnieuw op Brandeveen geweest en heb eindelijk de route heen goed gelopen en ook ontdekt hoe je een mooi rondje kan lopen. Wellicht binnenkort nog eens proberen. Een mooi rondje! Het begint bij de ingang van camping De Blauwe Haan, gaat de mooie kant van Brandeveen langs en vervolgens richting de Postweg. Ik heb op het bankje bij Brandeveen de onbeschrijflijke rust eens vast gelegd met de videocamera. Ik ben iets té warm aangekleed voor de wandeling, zo ontdek ik vooral in het bos. Het scheelt dat de oostenwind even is verdwenen, dat maakt de temperatuur ineens een stuk aantrekkelijker.

Op de foto zien we dus de jongste buurtbewoner achter de kont van zijn moeder.

Week Spot Kwartet: week 45

Hoewel ik zou moeten genieten van een 'vrije' avond is dit vanavond niet het geval. Ik zou normaliter nu naar de uitzending vanaf The Big One luisteren maar dat hou ik niet langer dan vijf minuten vol. Ik begrijp best dat de mannen de hele dag hebben gewerkt maar het geluid is zo belabberd dat je er na tien minuten hoofdpijn van krijgt. Ik ga over een uurtje weer kijken of de stream vrij is voor een tweede deel van het alfabet. Ik heb ook plannen voor een tweede volledig alfabet dat ik morgenavond zou willen doen. Met uitzondering van de Q, X en Z kan ik nog legio bands en artiesten bedenken waar een herinnering aan vast kleeft. Om de tijd iets te doden ga ik nu eerst het Week Spot Kwartet doen. De singles zijn wonderlijk genoeg snel gevonden en de foto is vandaag een eitje. Er lopen twee thema's door dit kwartet heen.

2020: You Got Soul Pt. 1 - Johnny Nash (1968)
In 2020 is uiteraard geen Big One in de oorspronkelijke vorm. De horeca is niet open en met social distancing is een festival van dat kaliber ondenkbaar. In plaats daarvan wordt er een stream uitgezonden met huiskamerconcerten maar meer ook niet. Op Wolfman Radio doen we in principe gewoon onze shows maar omdat ik toch even bij de jaarlijkse happening wil stil staan, kies ik in deze week voor Johnny Nash en de soul-versie van 'You Got Soul'. Niet te verwarren met de reggae-uitvoering die ik eveneens in de verzameling heb staan. De soul-versie verschijnt oorspronkelijk niet op single maar is in 1970 de b-kant van 'What A Groovey Feeling'. The Big One is altijd in het eerste volledige weekend van november als ik me niet vergis en hierdoor valt het in de daaropvolgende jaren een week vroeger.

2021: If I Could - The Teques (1972?)
Ja, een vraagteken achter het bouwjaar. Er zijn ook bronnen die beweren dat de plaat uit 1980 is maar daarvoor klinkt het té gedateerd. Een van de oorspronkelijke leden heeft gereageerd op een Youtube-video en aan de hand van haar leeftijd kan ik het plaatsen in de jaren 1971 tot en met 1973. 1972 is dan het meest neutraal. Als ik me niet vergis is Engeland in november 2021 weer 'open' en is er weer een Big One. Met wel extra paniek als de organisator opeens ziek wordt en positief test. Maar ik geloof dat dit een week eerder is geweest in 2021. Het plaatje van The Teques boeit me al vanaf de eerste keer dat ik hem thuis draai en dat is inmiddels een half jaar geleden. Ik denk dat ik hem heb uitgezocht als een soort van 'ultieme' Week Spot en de hoop dat ik nog wat meer informatie kan vinden over deze mysterieuze act.

2022: When The Lights Go Down - Danny Toeman (2022)
Morgen kunnen de slingers worden opgehangen want dan vier ik mijn twaalfde Wolfman Radio-verjaardag. In 2022 is het extra feest want dan zit ik tien jaar bij het station. Valt dat toch niet in het weekend van The Big One? Ik ben op dit moment lui want ik hoef alleen maar naar het Kwartet van vorige week te kijken om het antwoord te weten. 2022 is het jaar dat ik het LRK-label ontdek en Danny Toeman is één van de eerste releases die ik koop. Een blanke Brit die eruit ziet als een suffe kantoorklerk. Als hij op het podium gaat staan en zijn strot open trekt, geloof je je oren niet. Danny heeft een bijzonder 'zwart' geluid en een wereldstem. Hij heeft dan ook al met tal van giganten opgetreden waaronder Diana Ross. 'When The Lights Go Down' is een lekker feestje voor het tienjarig feestje van 'Do The 45'.

2023: Not Me Baby - The Silhouettes (1967)
Ook in 2023 ga ik voor een klassieker als de Week Spot. Zo nu en dan investeer ik weer eens wat geld in een Goldmine Sevens. Het maakt deel uit van mijn zéér vroege Northern Soul-verzamelen en de tijd dat je bepaalde Sevens nog als 'new old stock' kon krijgen voor een redelijke prijs. Inmiddels zijn deze heruitgaven zélf ook een bom duiten waard en deze van The Silhouettes is stevig aan de prijs. Maar ja... het is altijd duizenden euro's goedkoper dan een origineel.

Honderd achteruit: Maria McKee

Zoals de planning er nu naar uit ziet, doe ik in het weekend een aflevering van 'Het zilveren goud'. Tenminste, ik geloof dat ik in principe nog drie afleveringen kan doen dit jaar? Dat moet ik even nakijken. Ik heb zojuist een loodzware show gedaan. Het is traditie dat ik na afloop van The Big One een uurtje of meer doe op de radio. Vanavond ben ik het eerste entertainment van de avond want de stream vanaf The Big One wil niet mee werken. Ik heb het grootste deel van de avond naar stilte zitten luisteren. Ik heb eerder deze week een plan om van iedere letter van het alfabet een band of artiest uit de jaren tachtig te kiezen. Met dat idee ben ik gistermiddag aan de slag gegaan maar... ik kan geen keuze maken. Dan zie ik een single die ik meteen met broer associeer en even later heb ik een lijst klaar. Hij is alom aanwezig in heel veel verschillende nummers die ik vroeg of laat toch weer eens moet kunnen beluisteren en zo heb ik vanavond het eerste deel van een muzikaal alfabet gedaan. Hoewel deze op mijn Pixeldrain staat, denk ik niet dat ik hem heel algemeen ga delen. Voor de liefhebbers zal ik de link insluiten.https://pixeldrain.com/u/twUCeiec Morgen volgt het tweede deel. Op Soul-xotica ga ik nu verder met de 'Honderd achteruit' en de nummer 96 uit de Gele Bak Top 100 van 2022. Daar vinden we 'Show Me Heaven' van Maria McKee uit 1990. 

Als ik deze titel in de lijst zie staan, dwalen mijn gedachten meteen af naar 1997. Intussen denk ik dat het liedje in mijn hoofd speelt maar schrik wakker als het refrein aanbreekt. O nee, dat is 'Promise Me' van Beverley Craven. Het stamt gevoelsmatig uit dezelfde periode. Het begin van de kabel in onze omgeving. Op de radio maken we zo kennis met Radio 10 Gold en Sky Radio. Op televisie kijken we naar 'Goede Tijden Slechte Tijden' en de spelshows op de zaterdagavond. Hoewel Maria McKee dan al ruim een jaar oud is, associeer ik het heel erg met het vroege begin van Sky Radio. Ook toen was het als Saai Radio maar op zijn minst afwisselender dan de soep van tegenwoordig. Toch heb ook ik mijn zwakke momenten en kan zo'n gladde ballade uit de vroege jaren negentig opeens veel los maken bij mij. Dat is het geval als ik 'Show Me Heaven' van Maria McKee op de kop heb getikt en ik het een plekje gun in de Gele Bak Top 100. Nummer 96 lijkt me dan geheel verdiend!

Maria Luisa McKee luidt haar volledige naam en komt op 17 augustus 1964 ter wereld in Los Angeles. Bryan MacLean is haar halfbroer en dat is de leadgitarist van The Love in de eind jaren zestig. Op een latere cd-uitgave van 'Forever Changes' staat een 'outtake' van 'Laughing Stock' waar we Arthur Lee van The Love flink horen foeteren op deze Bryan MacLean. 'They said you could blow in the studio but you are playing one chord all the way through. Let's take it from the top'. Ja, de sessie wordt 37 keer opnieuw gedaan totdat ome Arthur tevreden is. Bryan is overigens zestien jaar ouder dan Maria. Zelf zit ze ook niet stil en op haar achttiende, in 1982, start ze haar band Lone Justice. Daar bereikt ze vooral successen mee aan de overkant van de grote oceaan. In 1985 staat ze opeens op nummer 1 in ons land. Nee, niet met een nummer dat ze zingt maar eentje die ze heeft geschreven. Haar relatie met Tom Petty & The Heartbreakers-toetsenist Benmont Tench is dan op de klippen gelopen en Maria schrijft 'A Good Heart' als uitlaatklep. Feargal Sharkey neemt het op en de rest is geschiedenis. De opvolger van 'A Good Heart' is 'You Little Thief' en dat is geschreven door... Benmont Tench. Het lijkt even alsof ze de liedjes voor elkaar hebben geschreven maar Tench zal ontkennen dat het van toepassing is op McKee. In 1987 is ze plots overal op televisie te zien als ze speelt in de videoclip van 'Somewhere Down The Crazy River' van Robbie Robertson. Even later probeert ze haar geluk in Europa en verhuist naar Ierland.

Dan verschijnt 'Show Me Heaven' op de soundtrack van 'Days Of Thunder' en is een overtuigende nummer 1-hit in zowel Engeland als Nederland. Idemdito in België en Noorwegen maar deze landen noem ik doorgaans niet bij de hitposities in de 'Honderd achteruit'. In Amerika doet het een 28e plek op de Adult Contemporary. Haar nummer 'If Love's A Red Dress' is de enige 'original' op de soundtrack van 'Pulp Fiction'. Ze maakt al met al zes studio-albums en neemt twee 'live' op. Het succes van 'Show Me Heaven' wordt niet meer geëvenaard, hoewel ze jaren lang stoïcijns weigert om het nummer te zingen bij optredens. Ze woont tegenwoordig in Londen met haar man. De laatste jaren is ze vooral actief als ambassadrice van de '80 geslachten'-beweging en doet zelf ook iets moeilijks op seksueel gebied. Haar meest recente album is 'La Vita Nuova' uit 2020.

Singles round-up: november 1

Uiteraard hou ik een slag om de arm maar verwacht niet dat ik het deze maand net zo druk ga krijgen met de 'Singles round-up' als vorige maand. In de vorige maand kwam het eigenlijk ook wel goed uit als je het achteraf bekijkt. Ik verwacht elk moment een pakketje nieuwe releases en heruitgaven van Juno's en er zou een pakketje Thin Lizzy onderweg zijn van Baz (en wat hij verder aan flexi-discs en novelty-platen in het pakket heeft gestopt). Baz heeft ook veel te maken met één van de plaatjes uit deze 'Singles round-up, maar deze komt gewoon uit Spanje. Ik weet niet meer precies waar vandaan maar feit is dat het pakketje de Spaanse grens al is overgestoken als het noodweer daar los barst. Verder is er een 'pre-order' binnengekomen en dat brengt de voorlopige score op zes singles. Deze ga ik vanavond opnieuw van een luisterbeurt voorzien. De vijf uit Spanje zijn afgelopen zondag al voorbij gekomen in 'The Vinyl Countdown', alleen de hagelnieuwe heruitgave heb ik nog niet beluisterd buiten de dertig seconden van een aantal weken geleden. Normaal gesproken doe ik de 'Singles round-up' in alfabetische volgorde, maar ik begin vandaag met de vier 'extraatjes', dan de hoofdmoot van de Spaanse Discogs-bestelling en tenslotte de nieuwe Juno-aanwinst.

* Babe Ruth- Elusive (US, Capitol, 1975)
Ik ken de naam Babe Ruth al meer dan dertig jaar. Het verhaal van de groep heeft me altijd geboeid en met name doordat de zangeres Nederlandse roots heeft. Dan dompel ik mezelf onder in de Northern Soul in 2011 en 2012 en kom tot mijn grote verbazing Babe Ruth tegen. Huh? Dat is toch een rockband? 'Elusive' is echter een héle grote hit in The Casino in Wigan en andere Northern Soul-discotheken. Ik heb het nooit goed begrepen en sla het nummer steevast over als het voorbij komt op de mp3-speler. Dan hoor ik een paar weken geleden de nieuwe remix van 'The Mexican' en nu lijk ik echt overstag te gaan voor Babe Ruth. Straks een paar albums downloaden en toevoegen aan de mp3-speler want hier wil ik meer van weten! Ik denk dat de vergelijking niet helemaal goed gaat, maar qua eigenwijsheid zou ik het willen vergelijken met Earth & Fire. Een rockband met een frontvrouw, beetje progressief qua toetsen maar ook funky en fris op andere tijden. Babe Ruth zoekt het vooral in de latin-hoek als ik de twee singles mag geloven. Het nummer zélf vind ik steengoed, alleen kan ik het moeilijk rijmen met de andere Northern Soul-hits uit die tijd. Teveel rock naar mijn smaak maar wel een lekkere groovy plaat. Het komt uiteraard wel gewoon in de Blauwe Bak want het moet een feestje zijn op de dansvloer ondanks een gitaarsolo in de brug. Ik ben vooral benieuwd naar de albums nu ik dit hoor.

* Bamboos Of Jamaica- Reggae Man (NL, Blue Elephant, 1970)
De aanleiding van de Spaanse bestelling is een reggae-ding en uiteraard kijk ik ook even voor andere reggaesingles. Dan zie ik deze staan: Oorspronkelijk Nederlands met fotohoes voor nog best een redelijke prijs. Omdat ik de single nog nooit eerder heb gezien, durf ik de gok wel aan. En? Tja, de wiegjes van deze Bamboos zal ongetwijfeld op Jamaica hebben gestaan maar verder is het vooral een Duitse aangelegenheid. De producent is 'Hansa' en de componisten 'Helder/Jay' waren volgens mij eveneens betrokken bij 'Loop Di Love' van Juan Bastos. 'Reggae Man' is dan ook helemaal geen reggae maar zeer prettige 'island soul'. Hij is een 'reggae man', zij is een 'soul sister' en de laatste heeft blijkbaar de broek aan want het wordt nergens reggae. Teleurstelling? Nee hoor! Een leuk plaatje voor de Blauwe Bak, dat had deze anders niet bereikt. 'Candy' op de keerzijde is dan weer een beetje domme bubblegum-pop maar de a-kant is een winnaar!

* Mistura featuring Lloyd Michels- The Flasher (UK, Route, 1976)
Ik heb Lee er niet over gehoord afgelopen zondag. Hij had me jaren geleden ooit eens deze single toegezegd en schijnt nog een paar te hebben. Enfin, ik maak me daar niet meer druk over. 'The Flasher' mag mee omdat die spotgoedkoop is. Opnieuw een plaatje dat ontzettend populair is in de Northern Soul maar waar je je bedenkingen bij mag hebben. De groove is een beetje simpel maar effectief want je kan er alle mogelijke toeren op uithalen. Lloyd Michels is de bespeler van de trompet en tekent daarmee voor de melodie. In de canon van de Northern Soul mag die niet ontbreken maar verder is het allesbehalve essentieel.

* Gary Puckett- Keep The Customer Satisfied (US, Columbia, 1971)
De Spaanse handelaar heeft hem onder 'soul' gezet. Ach vooruit... de prijs is okay en ik ben gewoon nieuwsgierig. Gary heeft zijn Union Gap achter zich gelaten en gaat los in het Simon & Garfunkel-nummer maar dat hebben anderen beter gedaan. De b-kant is helaas een ballade. Een grappig plaatje voor op de zondagavond maar meer ook niet.

* Mrs. Miller- I Never Knew (UK, Pama, 1968)
Wie me een beetje kent, weet dat ik een fascinatie heb voor het karakter van de Amerikaanse Mrs. Miller. Elva Miller krijgt 'out of the blue' opeens een platencontract bij Capitol en mag een elpee vol 'zingen' met de grote hits van dat moment. Het resultaat is 'Mrs. Miller's Greatest Hits' en dat wordt een bestseller in Amerika. Elva heeft een rollende vibrato en is niet helemaal toonvast. Volgens eigen zeggen hebben de producenten de geluidsband een halve seconde eerder of later gestart zodat het klinkt alsof ze ook geen ritmegevoel heeft. Het maakt niet uit: Mrs. Miller is van 1965 tot en met 1967 een novelty-ster en haar versie van Petula Clark's 'Downtown' is een grote hit. Anno 2024 is ze slechts bekend bij een cultpubliek. Het is mijn Schotse maat Baz die ons in 2015 of 2016 confronteert met de Amerikaanse Mrs. Miller. Aanleiding is de Jamaicaanse (of stiekem toch Engelse) Mrs. Miller van een Pama-single uit 1968. De plaat komt onlangs weer eens ter sprake en dan besluit ik hem op te zoeken op Discogs. Tot mijn grote verrassing is de plaat spotgoedkoop. Deze Mrs. Miller zit hoog in de stem en lijkt ook niet goed te kunnen tellen. Waar bij Elva de muziek staat als een huis viert hier de mondharmonicaspeler ook nog zijn eigen feestje. Het is de b-kant van 'Bang Bang Lulu' van Lloyd Terrel, maar die hoor ik liever in de calypso-versie van Mighty Sparrow. Omdat ik Mrs. Miller eigenwijs genoeg vind, zet ik deze in de Engelse Blauwe Bak.

* Derwin Daniels- Catch Me When I'm Falling (UK, Athens Of The North, 1989, re: 2024)
Daniels heeft al een lange staat van dienst als sopraansaxofonist en liedjesschrijver. In 1989 neemt hij dit nummer op met gastzangeres La Donna Wells en Athens Of The North zorgt nu voor een herwaardering middels deze heruitgave. Het legt de basis voor de stijl die later als r&b door het leven zal gaan, ook al klinkt de productie ietwat lo-fi. Het is wel duidelijk waarom deze plaat geen hit is geworden in 1989 of anderzijds materiaal zou zijn voor de radio. Hoewel het strak is geproduceerd is de begeleiding ietwat minimaal. La Donna Wells heeft daarentegen een heerlijke stem waar ik wel meer van zou lusten. Helaas is zij ons inmiddels ontvallen. Op 'In My Mind' doet Daniels het in zijn eentje. Dat klinkt wel iets moderner qua opname, maar is bovenal een loungy jazz-instrumental. Daar heb ik dan weer niet het geduld voor.

Het nalatenschap

De foto staat inmiddels drie weken voor me. Ik vraag me wel eens af waarom want ik heb geen familiefoto's prominent staan. Dan word ik opnieuw herinnerd aan wat er is gebeurd en dat ik moet leren om het te accepteren. Het is precies een maand geleden dat ik een paar uur eerder het telefoontje heb gekregen van mijn zus. Intussen is het afgelopen weekend 'Allerzielen' geweest. Zijn as is vorige week begraven en sinds maandag ligt er ook een steen op zijn graf. Nog altijd schrik er soms van dat we nooit meer eens dit of dat kunnen bespreken. Als ik verheugd verneem van het nieuws in Amerika zie ik broer op de foto fronsen. Een van de onderwerpen waarover we het niet eens waren. Het is twee maanden geleden dat ik fris terug kom van vakantie. Met zijn bezoek in oktober in het achterhoofd heb ik hem een vraag gestuurd. Broer is sinds een jaar helemaal ondersteboven van het werk van Peter Hammill en ik ken alleen maar het werk van Hammill met Van Der Graaf Generator. Ik beveel hem ten eerste 'House On The Hill' van Audience aan en vraag hem naar een instapplaat om goed kennis te maken met het werk van Peter. Zijn antwoord luidt: 'Over'. Het tweede solo-album van Hammill uit 1977. Ik download het album meteen maar kom er niet aan toe om het te beluisteren. Ik heb mezelf opgelegd dat dit vóór onze ontmoeting in oktober moet zijn, zodat we het verder over Pete's repertoire kunnen hebben. Maar... ik blijf het aldoor uitstellen.

Dan is het inmiddels de donderdag dat we elkaar zouden ontmoeten. Bij goed weer zouden we naar Brandeveen lopen, bij slecht weer zouden we genieten van een maaltijd bij de chinees in Havelte. Ik zit echter vandaag niet in Uffelte om straks naar een parkeerplek bij het bos te fietsen, maar bevind me in Herning. We gaan jou vanmiddag bezoeken en morgen definitief afscheid nemen. Mijn zus heeft een heel programma opgesteld voor deze twee dagen. Als eerste zullen we op donderdagmorgen de plek bezoeken waar het is gebeurd. Ik voel me daar niet heel comfortabel bij. Ik heb nu eenmaal niet zoveel belang bij de 'whodunit' maar kijk liever naar de gevolgen. De plek des onheils bezoeken is daar een voorbeeld van. Ik tref hem daar niet en het maakt voor mij het afscheid niet eenvoudiger of moeilijker. In plaats daarvan sluit ik me liever even af met de koptelefoon op en luister naar het laatste album dat broer me heeft aanbevolen. De rest van de familie respecteert mijn keuze en zo blijf ik alleen achter in het huis. Broer tussen mijn ouders op tafel en Peter Hammill op de koptelefoon.

'Stel me niet teleur, broer!'. Dat zijn mijn laatste woorden in de 'Rustbui' met Van Der Graaf Generator. Ik heb specifiek naar een instapplaat gevraagd omdat ik weet dat Hammill soms behoorlijk vage dingen heeft gedaan. Aan de andere kant hoeft broer me ook niet te sparen, een gekke uitspatting verandert mijn muziekbeleving niet. Bij het eerste of tweede nummer denk ik al meteen: 'Dit is Jelte-muziek'. Voor iemand die altijd opgewekt en optimistisch in het leven staat, heeft hij een muzieksmaak om voor een trein te springen. Het kan niet 'diep' en 'donker' genoeg zijn voor broer. 'Melancholiek' is wellicht een betere beschrijving. Peter Hammill heeft op dit album maar één thema: Het verlies van een vriendin die hij Alice noemt. Aan de persoonlijkheid in de teksten te horen en de manier waarop hij het zingt, is het gebaseerd op een échte relatie, maar kan niets over een Alice vinden in zijn geschiedschrijving. Zij heeft duidelijk de keuze gemaakt om hem in de steek te laten en dat doet pijn. Er zitten een paar vreemde ritmewisselingen in de nummers en het geheel straalt iets uit van de eigenzinnigheid van Van Der Graaf Generator. Het is geen 'music for the millions'. Ik kan niet echt in gaan op details omdat ik het album sinds deze donderdag niet meer heb gedraaid. 'This Side Of The Looking Glass' en 'On Tuesdays She Used To Do Yoga' zijn echter nummers die er deze ochtend voor mij uit springen. Ik ben best bereid om de komende dagen het album opnieuw te beluisteren, maar dat zal moeten gebeuren tijdens een ontspannen wandeling. Het is vooralsnog geen 'soundtrack' voor tussen Steenwijk en Havelte. Zoals ik de laatste tijd wel vaak een digitale elpee draai op mijn mp3-speler.

We beginnen de middag met een bezoek aan je huis. Als ik 'jouw' kamer zie, schiet ik even helemaal vol. Ik heb de verhalen wel gehoord maar kan geen voorstelling maken. Duizenden elpees, keurig gerangschikt, en omgeven van posters en foto's welke meer dan eens duidelijk maken: Broer leeft op muziek. Dat is een helft van de woonkamer, de voorste helft is in bezit van zijn lieve vrouw en deze heeft de planken vol staan met boeken. Broer in de ene kamer met een elpee, schoonzus in de andere kamer met een boek. Soms even oogcontact met een knipoog. Zo hebben de twee heel wat avondjes versleten. Boven zijn apparatuur hangen een paar 'favorieten'. Ik zie meteen de 12" van 'Chequered Love' van Kim Wilde. Hij heeft tijdens een vakantie in Nunspeet de 7"-single gekocht en ik kan het dan niet begrijpen. Wat moet je met een single in het zomerhuisje? Waarschijnlijk heeft broer zich kostelijk vermaakt met het kijken naar het gezicht van Kim Wilde. Hij rekent haar jaren later nog tot zijn 'childhood sweetheart'. Dan kijk ik verder naar de andere platen krijg opeens een brok in mijn keel. Bij zijn favorieten hangt ook 'Over' van Peter Hammill. Het zou de bedoeling zijn dat deze elpee ter zijner tijd naar Uffelte komt. Waarom hij specifiek deze elpee heeft opgehangen, blijft een vraag. Heeft hij het gedaan nadat hij het album heeft aanbevolen bij mij?

Er blijven nog veel vragen. De familie heeft geen tijd voor mij om de elpees één voor één te bekijken. Helemaal niet om te 'hebben hebben hebben', maar gewoon nieuwsgierig naar welk muzikaal universum hij was verhuisd. Ik zie een aantal zeer verrassende platen. We mogen er allemaal een paar uitzoeken en moet ter plekke bedenken waar ik moet kijken. Achteraf kan ik een lijst opstellen maar het eerste dat bij me binnen schiet is Justin Hayward. Hij heeft 'mijn held' een paar jaar geleden 'live' gezien en blijkt alle elpees te hebben. Ik kies voor 'Blue Jays'. Niet om te draaien maar echt als herinnering. Ik hoop dat hij 'Tinseltown In The Rain' van The Blue Nile op 12"-single heeft maar dat is niet het geval. Wél een andere 12" van The Blue Nile. Ook deze gaat mee voor de herinnering.

Week Spot: Jamo Thomas

Gisteren ben ik er nog niet over uit wat ik precies met de Week Spot ga doen. Wellicht een nieuwe aanwinst die ik nog niet in 'The 2024 Collection' heb gehad? Bovendien is het komende weekend 'The Big One' waarvan wij live verslag doen op Wolfman Radio waardoor er geen 'Do The 45' of een andere reguliere show is. Wel doe ik komende maandag de Northern Soul-show van mijn collega en denk ik dat ik zondagmiddag nog een paar uurtjes soul ga knallen. In de voorgaande jaren, zeker voor 2020, ben ik 'druk' met 'The Big One' en neem vaak het weekend vrij. De Week Spot van die week staat vaak in het teken van reggae of ska. Bovendien vier ik zondag mijn Wolfman Radio-verjaardag en daar heb ik uiteindelijk de Week Spot op uitgezocht. Wederom een klassieke Northern Soul-hit, evenals een jaar geleden (hoewel 'The Big One' dan een week eerder is). De keuze is gevallen op 'I Spy For The F.B.I.' van Jamo Thomas. Oorspronkelijk uit 1966 maar ik heb de Engelse heruitgave uit 1969. Omdat een foto van een platenlabel altijd nog kan, heb ik voor de illustratie gekozen voor het fotohoesje van de Amerikaanse Thomas-persing uit 1966.

Ik leer Jamo Thomas kennen middels de boxset 'Action Speaks Louder Than Words'. Op één single-kant staan zowel 'part one' als 'part two' van 'Shake What You Got'. Ofwel... dat is de titel die Vampisoul heeft gegeven. Oorspronkelijk heet het 'Shake What You Brought With You' en verschijnt in 1971 op het Perception-label. Een paar maanden later bemachtig ik de 'Northern Soul Jukebox' en maak ik kennis met het aanstekelijke 'I Spy For The F.B.I.'. Toch moet ik bekennen dat ik nooit echt op zoek ben geweest naar de plaat. Hij komt in augustus op mijn pad als ik door de voorraad ga van een Discogs-verkoper. De Engelse persing en de leuke prijs geven de doorslag. Het is het soort van stampende soul waar ik in 2012 en 2013 heel erg naar op zoek ben, maar wat ik na jaren afwezigheid opeens weer erg leuk vind. Ik heb afgelopen weekend via Juno nog een heruitgave besteld van zo'n echte Northern Soul-klassieker. Komende maandag ga ik wellicht weer eens flink stampen met de Northern Soul.

Jamo heeft zijn roots op de Bahama's maar toch is het niet duidelijk of hij aldaar is geboren of in Chicago. Discogs schrijft dat hij op de Bahama's is geboren en in de vroege jaren zestig naar Chicago trekt. Feit is in ieder geval dat hij van 1965 tot en met 1976 actief is geweest in de muziek. Wikipedia verwijst naar een website over rockabilly welke meldt dat Thomas al in de eind jaren vijftig als percussionist heeft gespeeld in The Bobby Peterson Quintet in de staat Pennsylvania. In de vroege jaren zestig trekt hij naar Chicago en zijn eerste plaatje wordt geproduceerd door Jerry Butler. Het wordt geen hit maar met de volgende single is het wel raak. Luther Ingram heeft een paar maanden eerder voor het eerst 'I Spy For The F.B.I.' op de plaat gezet maar Jamo breekt door tot in de Billboard 100. Bescheiden, dat wel! De plaat piekt begin 1966 op nummer 99 in de lijst. In Engeland verschijnt de single in 1969 en schopt het dan tot nummer 44 in de Top 50. Thomas kan de volgende tien jaar teren op het succes van deze single.

Omstreeks 1970 is hij voor een single verbonden aan SSS International, het platenlabel van Shelby Singleton. Die heeft dan pas de Sun-catalogus gekocht van Sam Phillips en heeft plots geen interesse meer voor zijn overige platenlabels. Vampisoul stelt in 2005 de genoemde boxset samen uit de SSS International-catalogus. Toch bevat de box niet de SSS International-single. Het is waarschijnlijk dat Thomas 'Shake What You Brought With You' heeft opgenomen tijdens zijn verblijf bij Singleton's label, maar dat het uiteindelijk toch wordt uitgebracht op Perception. Het komt echter nooit tot een elpee met oorspronkelijk werk. Er verschijnen pas jaren later een aantal albums met oudere opnames. In 1983 maakt hij een rentree als muzikant en songschrijver op een gospel-album van Ella Washington: 'If You Can Take It, You Can Make It'. In hetzelfde jaar brengt hij zelf een 12"-EP uit, maar dat is dan ook het laatste wat is vernomen van Thomas.

In Engeland wordt echter nog volop gewalst op 'I Spy For The F.B.I.' als deze van vinyl wordt gedraaid in een Northern Soul-club. Het blijft een olijk nummer.

Honderd achteruit: Joe Jackson

In 2008 en 2012 heb ik overgeslagen. In 2016 heb ik een stukje meegemaakt vanwege een 'verplichting' van de volgende dag dat achteraf gezien helemaal niets voorstelde. In 2020 heb ik het gevolgd totdat Pennsylvania een rustpauze nam en ook Illinois en Michigan dat voorbeeld volgden. Ik heb het uiteraard over de Amerikaanse verkiezingen. In 2004 bezoek ik een kameraad die me meteen meedeelt dat de televisie aan blijft omdat hij de verkiezingen wil volgen. Waarom zou iemand in Nederland de Amerikaanse verkiezingen volgen? Hij legt het me vervolgens uit en ook het bizarre systeem met de kiesmannen. En ik? Ik blijf de rest van de avond/nacht met hem aan de buis gekluisterd. Ook vanavond ga ik weer kijken hoewel morgen de plicht weer roept. De uitslag zou ook gemakkelijk weken in beslag kunnen nemen, zo wordt er voorspeld. Het is méér alsof je zit te kijken naar een sportwedstrijd want door kiesmannen en 'swing states' kan de uitslag zomaar opeens anders uitpakken. Natuurlijk heb ik wel een voorkeur tussen de twee, maar daar gaat het hem bij mijn fascinatie voor de Amerikaanse verkiezingen eigenlijk niet om. Wat ga ik vanavond doen op Soul-xotica? Welnu, eerst in ieder geval de voortzetting van de 'Honderd achteruit'. Omdat er dit weekend geen 'Do The 45' is en ik eerst klaar ben met 'The 2024 Collection' denk ik dat ik de keuze voor een Week Spot later in de week ga maken. Wellicht de eerste 'Singles round-up' van de maand? Of meteen overschakelen naar een Amerikaanse live-stream? In de 'Honderd achteruit' presenteer ik vandaag de nummer 95 uit de Gele Bak Top 100 van 2022: 'Nineteen Forever' van Joe Jackson uit 1989.

In 2022 is de natuur van de leg. Ik tref goed weer in mijn vakantie, maar deze is pas eind augustus en begin september. Het is in juni en juli soms ook drukkend warm, ik kan me een onnodige fietstocht naar Steenwijk herinneren voor een pakketje. Het pakketpunt heeft vanwege de hitte besloten de deur een uur eerder te sluiten. In maart 2022 is er ook al iets vreemds aan de hand. Terwijl de 'r' nog in de maand zit en het ook net zo gemakkelijk had kunnen vriezen, is het opeens in maart 2022 een week lang zomers weer. De vrijdagmiddag fiets ik vanuit het werk in Steenwijk naar Meppel in mijn t-shirt. Ik ben dan net weer begonnen met het op locatie kopen van potentiële Gele Bak-kandidaten en 'mis' het winkeltje aan het Prinsenplein. Deze middag koop ik ook 'Nineteen Forever' van Joe Jackson. Een nummer dat me in 1989 niet echt is bij gebleven. Een paar jaar later leer ik het kennen in een Sneker café dankzij een compilatie-cd van Joe Jackson. Nog eens achtentwintig jaar later kom ik de single dan eindelijk (weer) tegen. Weer? Ja, ik kan me herinneren dat ik hem in 1989-90 wel eens in een uitverkoopbak heb gezien. Er zitten op deze vrijdagmiddag overigens meer van dat soort singles in mijn vangst. 'Build' van The Housemartins hebben we reeds in de top tien gehad.

Ik kan me vergissen maar ik geloof dat er in onze huishouding geen specifieke Joe Jackson-fans zijn. Zijn muziek hoor ik wel op de radio maar het is pas met de live-uitvoering van 'Is She Really Going Out With Him' dat Jackson opvalt voor mij. Ik leer een paar jaar later 'It's Different For Girls' kennen en dat is nog altijd één van mijn ultieme favorieten. Het zal vast in een Top 500 staan. 'Nineteen Foreer' is één van de singles van Joe Jackson die je in 1989 wel eens voorbij hoort komen op de radio maar dat nooit echt impact wil maken bij mij. Dat verandert als ik meer geregeld in café De Draai in Sneek kom. Daar wordt de 'greatest hits' nog wel eens opgezet. Of is het gewoon hét album dat Jackson in 1989 heeft uitgebracht? Daar laat mijn geheugen me in de steek.

David Ian Jackson is in de eerste twintig jaar van zijn leven vooral bekend als David Jackson. Hij wordt geboren op 11 augustus 1954 in het Engelse Burton upon Trent. Hij legt de muzikale basis als het gezin Jackson in Gosport is gaan wonen. Jackson studeert eerst viool maar maakt al snel de oversteek naar de piano. Op zijn zestiende speelt hij al piano in de lokale clubs en wordt dan toegelaten tot de Royal Academy Of Music waar hij het componeren onder de knie krijgt. Zijn eerste band formeert hij in Gosport en heet Edward Bear. Later zal de band de naam veranderen tot Arms & Legs. Na twee onsuccesvolle singles gaat de band in 1976 uiteen. Het is ten tijde van Arms & Legs dat steeds meer mensen een gelijkenis gaan zien in David Jackson en het Engelse televisiekarakter Joe90. Dat doet hem besluiten tot het gebruiken van de naam Joe Jackson. Joe doet wat schnabbels om geld bijeen te sparen voor een demo. In 1978 hoort een producent zijn demo en een contract met A&M is het gevolg. 'Look Sharp!' is het eerste resultaat en 'Is She Really Going Out With Him' doet het goed op de hitparade. 'It's Different For Girls' zal evenwel zijn grootste Engelse hit worden. Met zijn Joe Jackson Band is hij in de jaren 1978 tot en met 1980 vrijwel onafgebroken op tournee. Als zijn drummer er genoeg van heeft, valt de band uiteen. Kort daarop vertrekt Jackson naar New York.

Met name de gay-scene van New York spreekt hem erg aan en dat vindt zijn weerslag in nummers als 'Real Men'. Jackson is korte tijd getrouwd geweest met een vrouw maar ontdekt in deze periode dat hij waarschijnlijk nóg meer van mannen houdt. Het album 'Body And Soul' uit 1984 is het eerste album dat in zijn geheel in New York is geschreven en geproduceerd. In ons land scoort hij zijn grootste hit met de a capella uitvoering van 'Is She Really Going Out With Him' in 1988. Een van zijn biografieën behandelt de tijd vanaf zijn geboorte tot de doorbraak in 1978 omdat 'het bestaan van een popmuzikant geen inkt verdient'. Jackson heeft in de loop der jaren met meerdere muziekstijlen geflirt en zal in de jaren negentig de popmuziek helemaal de rug toe keren en verder gaan in de klassieke muziek. 'Fool' uit 2019 is voorlopig zijn laatste album met origineel werk.

In Amerika zal 'Nineteen Forever' nog een zestiende plek bereiken in de Billboard maar in de overige landen is het slechts een kleine hit. In Engeland komt het zelfs niet in de Top 100 en in Nederland moet het tevreden zijn met de Tipparade.

Honderd achteruit: Cliff Richard

Het plan is zelfs om een Daf op te voeren en niet met slechts honderd achteruit te gaan maar hopelijk met tweehonderd. Ik ben ruim twee jaar geleden begonnen met de 'Honderd achteruit'. Het is doorgaans traditie om aan het einde van een Gele Bak Top 100 de nummer 1 met een berichtje te eren en het plan is om dit ook met de overige 99 singles te doen. Als dan één jaar is gedaan, gaan we verder naar het volgende. Of zoiets. Het heeft in november 2024 tot resultaat dat ik nog steeds bezig ben met de Gele Bak Top 100 van 2022 en dat daar 'nieuwe' platen worden behandeld die ik al in september 2021 heb gekocht. Intussen zijn ook de Gele Bak Top 100-lijsten van 2023 en 2024 een feit en weet ik dat er voorlopig nog geen einde gaat komen aan de 'Honderd achteruit'. Vanavond zelfs een dubbelaflevering waarbij ik al vooruit kijk naar de volgende serie van de 'Honderd achteruit'. Ik zou van Cliff ook eenvoudig twee verhalen kunnen maken en heel diep gaan graven in zijn biografie, maar ach... we kunnen ook een soort van 'Een leven met Cliff' doen en dan vooral een leven als verzamelaar met Cliff. Dat laatste is een verhaal apart dat ik vandaag graag uit de doeken ga doen. 'The Only Way Out' uit 1982 staat op 94 in de Gele Bak Top 100 van 2022 en 'Silvery Rain' uit 1971 op nummer 57 in de lijst van 2023. In 2024 ontbreekt hij maar kan in 2025 zomaar weer eens in de Top 100 staan als ik mijn 'big want' toch nog eens in het wild tegenkom.

Cliff Richard komt op in dezelfde tijd als Elvis en zelf gooi ik die twee al snel op dezelfde hoop. Dat is toch niet helemaal terecht want Cliff is beduidend zoeter dan Elvis. Het is meer het contrast tussen The Beatles en The Rolling Stones van een paar jaar later. Engeland heeft beslist artiesten in haar stal welke qua ruigheid dichter in de buurt komen van Elvis en voor Cliff is er gewoon een andere markt. In de zin van populariteit zijn het wel concurrenten, net als The Beatles en The Stones. Ik denk dat 'We Don't Talk Anymore' de eerste Cliff Richard-hit is die ik leer kennen. In een 'Eretitel' van een aantal jaren geleden heb ik de associatie met een klassieke sportwagen uitgelegd. Ik leer Cliff pas echt kennen als hij de benefietsingle doet met de knotsgekke Young Ones. Kort daarna scoort hij een grote hit met 'Some People' en tegen die tijd heb ik geleerd dat Cliff ooit een héle grote ster is geweest. De kennismaking met The Shadows heb ik te danken aan de ijsbaan in Hommerts, de nummers van Cliff hoor ik veelal in 1989-90 middels Veronica's 'Terug In De Tijd' op de woensdagmiddag. Ben ik 'fan' van Cliff? Nee, zo wil ik het niet stellen. Als ik de keuze heb tussen Elvis of Cliff zal ik altijd Buddy Holly antwoorden, net zo goed als dat ik The Who zeg als ik de keuze krijg tussen The Beatles en The Rolling Stones. Op een ene of andere manier neig ik bij de laatste keuze vaak naar The Beatles (ook al vind ik deze band overgewaardeerd) en kies in het eerste geval vaak voor Cliff.

Ik begin met platen verzamelen in 1989. Het is de periode waarin menigeen een cd-speler koopt en de oude platen mee geeft aan de plaatselijke rommelmarkt. Het is tevens de tijd waarin de yuppen een jukebox aanschaffen en deze willen vullen met deuntjes uit lang vervlogen tijden. Ik koop in die tijd wel eens een single voor een kwartje welke vijfendertig jaar later opeens tientjes waard is. En andersom? Ik denk dat menig yup teleurgesteld zal zijn als deze zijn plaatjes in 2024 aan de man/vrouw wil brengen. Er werd in die tijd gemakkelijk vijfentwintig gulden betaald voor een gave 'Send Me The Pillow' van Lydia & Her Melody Strings. Singles van Elvis, Cliff en The Shadows zijn flink aan de prijs. Beneden de drie gulden vindt je ze nauwelijks. Een single moet echt puntgaaf zijn wil die anno 2024 nog een leuk bedrag opbrengen, maar de meesten zijn afgedraaid en blijven zelfs voor vijftig cent vaak op de plank liggen. In deze tijd is er ook nog een flinke hype rond de Favorieten Expres-hoesjes. Ik haal in die tijd vaak singles bij een winkel in Joure waar lege Favorieten Expres-hoesjes voor vijf gulden worden verkocht. Als ik nu 'The Wedding' van Julie Rogers in zo'n Favorieten Expres-hoes tegenkom voor vijftig cent denk ik meteen dat ik een koopje heb gescoord terwijl het misschien wel de maximale waarde is.

Wat moet je nu in hemelsnaam denken van Cliff Richard? In Engeland ligt het onderwerp nog iets gevoeliger. Cliff is immers geassocieerd met de praktijken van radio-dj Jimmy Saville. Hij is op alle aanklachten vrijgesproken, maar ja... hij heeft ook geld voor de beste advocaten. In Engeland wordt nog getwijfeld aan zijn onschuld. In de laatste jaren doet Cliff écht alles om nog maar een hit te scoren. De kerstsingle 'Mistletoe And Wine' en het afschuwelijke 'Millennium Prayer' zijn voorbeelden hiervan. De platen worden alleen maar gekocht om een nieuw hitparaderecord te veroorzaken en verder gaat het nergens meer over. Cliff is het mikpunt geworden van spot in Engeland en ik moet bekennen dat ik daar vrolijk aan mee doe in mijn radioshows. Maar dan... sta je in een kringloopwinkel. Je houdt een single in je handen van Cliff Richard en dan...?

Dan ontdek ik dat ik een enorm zwak heb voor Cliff. Ik koop ieder jaar zeker wel een stuk of vijf singles van de man en denk dat ik er dit jaar al overheen zit. 'The Only Way Out' neem ik eind 2021 mee in een bestelling voor de associatie met 1982, 'Silvery Rain' ontbreekt in september 2022 nog in mijn collectie als ik deze in Meppel tref. Een jaar later zal ik overigens ook nog de Nederlandse persing zonder fotohoes vinden. Vaak gaan de singles mee als een soort van 'guilty pleasure', maar na een draaibeurt moet ik vaststellen dat het toch weer een fraai hoogtepunt is. In een Gele Bak Top 100 ga ik dan ook met de billen bloot door Cliff en plekje te gunnen. In 2022 is dat bescheiden maar een jaar later al een stuk hoger. Ik heb nog één 'big want' die ik eigenlijk eens in het wild wil tegenkomen in plaats van Marktplaats of Discogs. Dat plaatje zou zomaar met stip in de top tien van 2025 kunnen komen!

Een leven van zestig seconden met Quincy

Als ik vanmiddag Facebook open zie ik meteen zijn foto staan in de 'story' van een kameraad. Omdat deze vriend doorgaans niet heel veel op heeft met zwarte soul- en funkmuzikanten ben ik wel benieuwd. Dan zie ik in de volgende post dat Alex van Soul 4 Real ook een foto heeft geplaatst en zo verneem ik dat Quincy Jones ons op 91-jarige leeftijd heeft verlaten. Ik ben de nieuwsberichten niet door gegaan maar ik schat in dat het vooral over Michael Jackson zal gaan en Quincy's invloed op 'Off The Wall' en daarmee de doorbraak van Michael als een solist. Het eerste nummer waar ik aan moet denken is 'Money Runner' van The John Schroeder Orchestra maar gedurende de middag weet ik het opeens. 'Chump Change'! Dat moet vanavond dan ook de aanleiding worden voor een bericht want zijn doopceel is ongetwijfeld al gelicht op andere plekken. Quincy zal me in hoogst eigen persoon eeuwig kippenvel blijven bezorgen met een magnifieke finale van een instrumentaal nummer. En dat laatste is dan 'Chump Change'.

Ik leer de tune natuurlijk al heel vroeg kennen. Hoewel vader niet een specifieke voetbalclub aanhangt, blijft hij graag op de hoogte van de voetbalwedstrijden. Broer raakt in 1981 besmet met het SC Heerenveen-virus en vooral de uitwedstrijden worden via de radio gevolgd. 'Langs De Lijn' op de zondagmiddag. Bij een ander vriendje staat de radio op zondagmiddag steevast op 'Langs De Lijn'. Hoewel ik dan erg jong ben, kan ik me de bevlogen verslaggeving van Theo Koomen nog altijd goed voor de geest halen. Het publiek in het stadion zat soms naar een doodsaaie wedstrijd te kijken met nul acties, op de radio doet Theo voor komen ('pun not intended') dat het actie na actie na actie is en dat het de spannendste wedstrijd uit de competitie is. Het is de tijd van vóór de draaiende camera's en een samenvatting in Studio Sport en Theo kan het zo spannend maken als dat hij zelf wil. Broer houdt het luisteren naar Langs De Lijn ruim veertig jaar vol. Op deze bewuste zondag moet Heerenveen spelen en zijn vrouw verwacht hem voor die tijd thuis.

Zelf heb ik nooit zoveel gehad met sport, zowel actief als passief. Over de gymnastiekvereniging wil ik het niet meer hebben. Ik ga wel bijna iedere zaterdag om mijn schoolkameraden aan te moedigen. Die spelen dan bij de E-tjes van de plaatselijke voetbalclub. In 2007 meen ik opeens een groot liefhebber te zijn van honkbal maar na één seizoen heb ik nooit weer een wedstrijd bezocht. De WK's en EK's volg ik daarentegen wel, zowel de mannen als de vrouwen, maar de gewone Eredivisie en dergelijke kan me worden gestolen. Ik doe op zondagmiddag van alles maar het laatste dat ik zal doen is luisteren naar Langs De Lijn.

In 2002 'herontdek' ik de radio. Een paar jaar later vooral de nachtradio voordat Radio 2 de jukebox aan zet. Het is in de tijd dat ik naar 747AM luister, het huidige Radio 5, dat ik geregeld blijf hangen bij 'Met Het Oog Op Morgen'. Dat zal een ritueel worden. Op 747AM is overigens de herhaling een uur later maar in de volgende jaren zal ik om elf uur geregeld afstemmen op Radio 1 voor 'Het Oog'. Dat verandert pas als ik ontdek dat de NOS toch wel ietwat 'gekleurd' is in de berichtgeving en ik me niet langer achter deze visie kan scharen. Het wordt teveel een ergernis voor mij. Maar goed... we hebben het over Quincy Jones en nu gaat het over de weemoedige stem van Reinhard Mey en zijn 'letzten Zigarette'. Welnu, vóór 'Het Oog' zit Langs De Lijn. Als ik me niet vergis is het intro met 'Chump Change' dan gemoderniseerd, net zoals Studio Sport ooit de Tonny Eyk-tune heeft verkracht. De laatste minuut is echter het oude vertrouwde 'Chump Change'. Het betekent dat ik me door een reclameblok moet worstelen en het lang(zam)e nieuws voordat Het Oog begint, maar heel vaak schakel ik al om zeven minuten voor elf in op Radio 1. Ik krijg dan nog het staartje mee van Langs De Lijn en.... de laatste minuut van 'Chump Change'. Vanavond heeft mijn collega het gedraaid op de radio en opnieuw raak ik weer helemaal in extase als ik het hoor. Woest mee drummend en proberen mee te toeteren. En dan de finale. 'Paaa-paaa-paaaaaa'. Kippenvel. Ik heb de laatste minuut overigens ook nog enige tijd gebruikt om mijn 'Tuesday Night Music Club' te besluiten.

Lieve Quincy, rust in vrede, ik weet dat je héél veel verschillende dingen hebt gedaan in je leven en vast ook meerdere nummers waarvoor ik je dankbaar moet zijn. Toch wil ik je vooral bedanken voor de laatste minuut van 'Chump Change'.

Week Spot Kwartet: week 44

De maand november is nog blanco en daar moet eerst verandering in komen. Vandaag heb ik een mooie middag beleefd met W. op de Woldberg en aansluitend nog een flink eind om gefietst naar huis. Ik geniet van dit weer. Tegen kou kan ik me wel kleden en zolang de zon maar aanwezig is en geen kans op regen of andere neerslag. Vandaag was een geknipte dag om te wandelen, morgen zal ik nog even aan de bak moeten en ook dan belooft het fraai weer te worden. Zelfs nog een paar graadjes warmer voor wat het waard is. Ik zou deze maand kunnen aftrappen met een 'Singles round-up' als ik dat wil want de afgelopen dagen zijn er zes singles binnen gekomen. Toch wil ik ook snel weer beginnen met de 'Honderd achteruit' om 2022 in ieder geval voor het nieuwe jaar te besluiten. Dat moet op zichzelf wel lukken maar ja... ik hou een slag om de arm. Vandaag trap ik de nieuwe maand af met het kwartetje Week Spots van de afgelopen vier jaar. En bij de eerste de beste plaat duikt broer meteen weer op...

2020: The Only Way Is Up - Otis Clay (1980)
Ik heb deze plaat vorige week al genoemd. Er zijn in oktober 2020 twee heruitgaven waar ik ontzettend gelukkig van word. De andere komen we rond de jaarwisseling tegen. Terwijl niemand in 2020 hierom had gevraagd, hadden we toen maar liefst 53 weken in een jaar. Ik zou het wellicht kunnen opzoeken maar ach... blij dat die gekkigheid voorbij is. Ik denk namelijk dat rond deze tijd in 2020 de mondkapjes opeens werden ingevoerd. Het kan echter geen lockdown voorkomen en tot overmaat van ramp krijgen we in januari ook nog een avondklok bovenop de pret. Maar goed, laten we snel terug gaan naar de muziek. Otis Clay staat al wel een tijdje op mijn verlanglijst alleen is het origineel onbetaalbaar. Zeker als je in ogenschouw neemt dat de plaat op styreen is. Ik heb een andere 'original' van Otis op styreen en dat type draai je binnen tien keren naar de filistijnen. Dan brengt Outta Sight deze vinyl-heruitgave uit en voor eens investeer ik zelfs in een demo. Ik heb hem vier weken geleden nog gedraaid in De Buze. Maar... wat is nu de link met broer? In 1996 bezoek ik Denemarken voor het eerst in een paar jaar. Ik heb er zelf een pittig jaar op zitten, tevens het jaar dat broer naar Denemarken is verhuisd. We praten heel veel en erg 'diep' tijdens ons avondje uit en bij het afscheid zegt hij: 'Blijf aan Yazz denken: The only way is up'. Tot op de dag van vandaag gebruik ik deze wijsheid van mijn broer.

2021: These Memories - Almeta Latimore (1975)
Rond deze tijd in 2021 wordt in Den Haag gepraat over 2G en 3G, terwijl dit even later zelfs helemaal zal verdwijnen. Oh nee, dat is met de telefoon! Almeta Lattimore komt uit dezelfde partij singles die ik bestel van Record Shack en dit kleinood hebben ze zelf uitgebracht. 'These Memories' is een modern soul-klassieker die zijn gewicht in goud waard is. De enige betaalbare en legale optie is deze op het Record Shack-label, hoewel het een outtake is die nooit eerder op vinyl is verschenen. Het klinkt gewoon iets minder 'af' dan de uiteindelijke single maar ik kan er prima mee leven.

2022: Bless My Soul - Shawn Lee & The Angels Of Libra (2021)
In oktober en november 2022 spelen er hele andere dingen voor mij. Natuurlijk eerst het overlijden van moeder. Ik denk dat de sterfdag van Paul ook ergens rond deze tijd moet zijn. Even later ontvalt me ook mijn lieve buurvrouw. De energieprijzen zijn flink gestegen en ik ben als de dood dat ik een flinke naheffing ga krijgen en ga dus ook bezuinigen op gasverbruik. Dat resulteert dat ik soms met een jas aan in huis zit om de kachel zo laag mogelijk te houden. Ik ben dan vergeten dat ik in 2019 of 2020 nog een meerjarig vast contract heb afgesloten en dus krijg ik in maart 2023 een bak geld terug. Als ik Shawn Lee hoor, associeer ik dat meteen met de koudere dagen uit deze periode. Hoewel dat oorspronkelijke contract inmiddels is afgelopen, heb ik besloten niet meer te bezuinigen op warmte.

2023: Reeling - Say She She (2023)
Komend weekend vind in Engeland weer 'The Big One' plaats, het festival dat we 'live' uitzenden op de radio. Een jaar geleden is het in het eerste weekend van november en dan is dit de nieuwe Week Spot. De tweede Week Spot voor Say She She in korte tijd. We wachten dan in spanning op het album. Ik heb het eens een luisterbeurt gegeven maar buiten de singles om is het niet veel soeps. Na deze single heb ik het ook wel gehad met Say She She en het Karma Chief-label en richt me voortaan weer op de releases van het moederlabel Colemine.