Het eerste jaar dat ik in de Rembrandtstraat woonde, had ik groots ingeslagen, maar op de elfde-van-de-elfde geen kind gesignaleerd. In de daaropvolgende jaren heb ik bewust geen snoep gekocht totdat ik ze op een zaterdagavond moest wegsturen. In Nijeveen moet dit wellicht anders zijn? Bij ons in het dorp werd het Sint Maarten-lopen vanuit school geregeld. Het eerste jaar in Nijeveen valt de elfde op zondag en dus hou ik op zaterdagavond, na de eerste uitzending van Do The 45, de snoepzak klaar. Ik zie kleine groepjes lopen, maar ze slaan mij over. Ik ga op het laatst maar een groepje achterna. Het is de buurman met een stel. Dan word me duidelijk dat het in Nijeveen niet vanuit school wordt georganiseerd. Vorig jaar had ik een erg schattig groepje voor mijn deur staan, dus ik hou het dit jaar maar bij een six-pack Mars in plaats van een uitdeelzak die ik alleen moet opeten. Vandaag ga ik echter driemaal met een lichtje lopen. Eenmaal stijg ik op en ik wacht nog immer op de nummer 1. De Schijf van 5 gaat vandaag over 'licht'.
Op vijf vinden we een erg merkwaardig heerschap: Van Morrison. De Ierse brombeer geeft enkel een liedje weg, maar besluit dan toch om het maar weer af te pakken. In 1990 neemt Van Morrison met Tom Jones de compositie 'Carrying A Torch' op, een jaar later brengt hij zijn solo-versie uit. Die met Tom Jones heb ik in 1992 nog uit een uitverkoopbak gered. Ondanks de zwaargewichten vind ik het een matige uitvoering en geef dan eventueel toch de voorkeur aan Van's solo-versie. Als ik hem op drie zou zetten, zou hij hebben gebromd dat hij ondergewaardeerd is. En dus hou ik Van maar als hekkensluiter van deze Schijf: 'Carrying A Torch' mag op vijf. En ja... ik kijk Soft Cell gruwelijk over het hoofd. Volgende keer beter!
Of... ik schrap de eigenlijke nummer vier en...? Ja, waarom niet! Ik denk dat ik 'Tainted Love' net iets te vaak heb gehoord om daar nog echt van te kunnen genieten, maar die andere plaatjes van Marc Almond en Dave Ball mogen er beslist zijn. Neem nou 'Torch' (1982), dat andere plaatje met een zaklamp in de titel. Die zet ik geïmproviseerd op vier, hoewel deze complete Schijf leunt op improvisatie. Ik ben het onderwerp namelijk vergeten en heb de Schijf in twintig minuten samengesteld.
Waar Frank Zappa de grootgrutter in kaas is, daar handelt Velvet Underground in licht. Het is even lastig om een keuze te maken tussen 'White Light White Heat', het titelnummer van de tweede elpee van de VU of de plaat die ik op een derde plek zet. Deze is afkomstig van het titelloze derde album van Velvet Underground. Op een paar dingen na zou je het ook kunnen typeren als de eerste solo-plaat van Lou Reed, want na het vertrek van John Cale houdt hij de teugels stevig in handen. Nummers als 'Candy Says' en 'Jesus' liggen erg in de lijn die Reed na zijn vertrek zal voortzetten op zijn solo-albums. Op 'Loaded' worden de krachten verdeeld tussen Reed en nieuwkomer Doug Yule. Van dat derde album van Velvet Underground kies ik voor 'I'm Beginning To See The Light', misschien wel het laatste écht venijnige nummer met een staccato drum-beat van Maureen Tucker. Dit mag vandaag op drie.
De nummer twee heb ik sinds juli eindelijk op single in mijn bakken. De Transatlantic-sampler 'Where Trends Begin' is tot op de draad versleten en dus is de plaat erg welkom. Ik hou het verhaaltje in de bewuste Singles round-up kort want ik zal even later een standbeeld oprichten voor Bert Jansch. Dat is er nooit gekomen, maar ik ben The Pentangle niet vergeten. 'Light Flight' (1969) mag daarom op twee.
Ik heb mijn ervaringen met Pigmeat hier al eens gedeeld. Ik heb het even moeten opzoeken. Op 15 februari 2013 heb ik over de groep geschreven in 'Recenzeuren', een rubriek die ik nog eens moet oppakken. Hoewel Hank Williams op 1 staat, ongetwijfeld met goedkeuring van de heren Pigmeat, leer ik het nummer kennen door het Friese folkpunk-duo. Ik zie ze voor de eerste maal op het Bevrijdingsfestival van 1993 in Leeuwarden. Ze hebben een 'wedstrijdje' waarbij de winnaar een staande schemerlamp kan winnen. Ter introductie spelen ze 'Wait For The Light To Shine', een oud Hank Williams-nummer. Vervolgens smijt Kobus (die van Appelscha...) de lamp het publiek in en speelt het duo haar grootste hit 'I Saw The Light'. Maar toch... als je dan het knaloude origineel hoort van Hank Williams Sr., dan verdient deze de nummer 1-positie. Waarvan akte.
Volgende week publiceer ik niet en haal intussen de drie berichten in. Omdat de Schijf van 5 op de zondag hoort, laat ik deze een week schieten. Daarna resten nog twee Schijven in 2014 voordat ik overga naar de Blauwe Bak Top 100. Over twee weken ga ik een Schijf maken met papier in de titel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten