Liefdesbrief

Vier dagen geleden was ik even uit het lood geslagen en nu schrijf ik dan opeens een liefdesbrief? Nee, het ene heeft niet met het andere te maken en ik ben in principe iedere dag gemotiveerd om deze brief te schrijven. Ik zou in iedere zin je naam voluit willen schrijven maar... omdat ik je zo goed ken en je zó respecteer, weet ik dat je zoiets niet op prijs gaat stellen. En dus doe ik het ook niet. Ik ben je immers dankbaar genoeg dat je steeds de hand over je hart hebt gehaald en me als vriend bent blijven behandelen. Maar... ik ben niet slechts de 'bad guy', dat we nog steeds vrienden zijn, zegt ook wel iets over mijn vergevingsgezindheid. ,,Jullie waren zo'n leuk koppel", zeiden ze op de camping in België maar ook in de horeca werd vaak gedacht dat er een relatie was tussen ons. We hadden broer en zus kunnen zijn. We zijn beide stronteigenwijs en dat levert nog wel eens een 'clash' op maar we vinden altijd een compromis. De reden waarom ik dit bericht schrijf, is omdat ze gisteren haar veertigste verjaardag heeft gevierd. Dit is een liefdesbrief aan iemand van wie ik meer hou dan het leven zelf maar dat nimmer zal leiden tot een relatie of iets dergelijks.

Of we elkaar kennen vóór de avond in november 2005? Zij vertelt me later dat ze met haar toenmalige vriend in een café zat en dat ik daar ook was. ,,Dat is Solex", had haar vriend gezegd. Ik ken haar van gezicht. Over smaak valt te twisten maar het feit dat ik haar nog nooit heb aangesproken, zegt waarschijnlijk wel iets? Ik klapte namelijk altijd dicht tegenover mooie dames. Het is een gekke avond. In De Buze hebben we een filmmarathon welke niet is georganiseerd in de lijn zoals wij, de overige filmavond-organisatoren, een marathon zouden willen doen. We 'moeten' de avond 'boycotten'. Toch vind ik het belangrijk genoeg om te weten hoe de avond gaat verlopen en zo stap ik halverwege binnen. Nog net op tijd voor de eerste 'Saw' welke dan pas op dvd is verschenen. Bij het naderen van de finale van 'Saw' wordt het opeens erg druk in De Buze. Er stapt een groep van ongeveer twintig notoire feestbeesten het jongerencentrum binnen. De beerenburg-cola en Bacardi-cola wordt flink opgeruimd en opeens is de hele halve groep vertrokken. Ik heb W. reeds gespot en zij blijft achter. ,,Ga je niet met hun mee", vraag ik. ,,Nee, zij willen met de nachttaxi naar Amsterdam en dat zie ik niet zitten". Ik ben in de veronderstelling dat haar 'vriendje' in het groepje zit, maar nee... ze was de groep tegengekomen in de kroeg en daar had het besloten in de Buze te kijken en wellicht door te gaan naar Amsterdam. Meteen na de film is ook de avond afgelopen. ,,Zullen we nog ergens drinken?". Ik ben over de schroom heen gestapt. ,,Ja, ik wil wel naar Classics", laat ze weten. Maar niet alleen... 'Bender' moet ook mee. 'Bender' is van nature een hele rustige jongen maar zodra die drank op heeft schreeuwt en krijst hij de boel bij elkaar. Met z'n drieën lopen we naar Classics dat dan al geen deurdienst meer heeft. We gaan samen aan een tafeltje zitten en 'Bender' heeft meteen zaken op te lossen. In de dancing zitten namelijk enkele vechtersbazen die nog een rekening hebben te vereffenen. We drinken haastig ons drankje op en glippen de tent uit.

Op het plein vraag ik naar haar naam. De mijne kent ze al. Dan stel ik voor om samen naar een nieuw café te gaan waar ik al eens eerder ben geweest: Café 'T Café. Het is er niet druk en de lieve bardame heeft alle tijd om met de klanten te kwebbelen. Opeens maakt ze een toespeling op ons twee, een opmerking welke suggereert dat we een koppeltje moesten zijn. Het is niet afgesproken en in principe liggen alle kaarten nog open. Toch zeggen we tegelijk: ,,Nee hoor, hij is mijn broer" en ik ,,Nee hoor, zij is mijn zusje". We schrikken beide van het evenredige antwoord. Lange tijd lijkt dit zeer gezellige uitstapje eenmalig te zijn. Ik kom haar nog wel eens tegen in gezelschap van haar nieuwe vriend, een jongen met nóg langer haar dan ondergetekende. Dat blijkt echter haar enige echte broer te zijn. Als we elkaar echter tegenkomen in de horeca dan weten we beide hoe laat het is. Dan blijven we bij elkaar tot het bittere eind en verlaten de kroeg pas als het weer licht wordt. In de zomer van 2007 treffen we elkaar opnieuw in de kroeg en daar worden de plannen gesmeed voor de gezamenlijke vakantie naar België. Daar hebben we elkaar pas echt leren kennen! Het grappige is dat we beide met een hele kleine illusie naar België zijn gegaan maar dat de vakantie andermaal duidelijk heeft gemaakt dat we 'gewoon vrienden' zijn en niet meer dan dat.

Met name de avonden in eind 2007, een paar maanden na de vakantie, zijn legendarisch in mijn beleving. Ik kom na een avond op stap te zijn geweest met W. helemaal 'high' thuis. Het is geen platte verliefdheid maar het idee dat ik ein-de-lijk een leuke dame heb getroffen waarmee ik gewoon plezier kan hebben. Biertje drinken aan de bar, los gaan op de dansvloer, dan weer eens een serieus gesprek aan een tafeltje, niet de inspanningen van versiertrucs en de heerlijkste knuffel (zonder gebruik van de mond) als kers op de cake. En binnenkort vooral weer eens doen! Dit is het soort vriendschap dat ik altijd heb gewild. Ik zou gemakkelijk een telefoonboek kunnen volschrijven over onze vriendschap, maar sommige dingen zijn té persoonlijk. Feit is dat we elkaar helemaal 'vrij' laten en W. heeft jaren geleden intussen een vriendje gehad. Ook nu schijnt ze weer te 'daten'. ,,Niet té kritisch worden", geef ik haar nog mee als advies. Daar moet ze om lachen. Ze trekt er zich toch niets van aan, zo eigenwijs is ze wel. Andersom zou het ook niet hebben gewerkt.

W. gaat nog heel zelden de kroeg in, maar voelt zich er niet meer thuis en ook de alcoholinname is drastisch verlaagd. Toen ik was gestopt met drinken, wilde zij ook een avond nuchter blijven. Na een half uur heb ik haar gesmeekt of ze alsjeblieft een biertje zou willen drinken want anders zou ik naar huis gaan. We komen er steeds meer achter dat elkaar treffen in de kroeg minder geschikt is. Om echt even vrijuit te kunnen praten, ga je niet aan de toog van een luidruchtig café zitten. Dan ontdekken we het bos en de wandelingen er naartoe. Dat is wat we tegenwoordig doen als we afspreken: Vanuit Steenwijk naar de Woldberg of naar het strand van Noordwijk of Katwijk. De tijden dat we elkaar ontmoeten zijn wel minder frequent geworden. In het begin heeft ze nog een OV-kaart en reist dus eens per twee of drie weken terug naar Steenwijk. Tegenwoordig is het drie maanden maar we hebben elkaar ook wel eens niet in een half jaar gezien. Lang leve de actie van de NS! Ik ga haar binnen nu en drie maanden opnieuw treffen...