Singles round-up: november 2

Geen 'Diagonaal zeven letters' maar wel een 'Singles round-up'. Betekent dit dat de fietstocht niet is doorgegaan? Nee hoor, ik heb heerlijk gefietst! Alleen denk ik dat ik in de inleiding van twee afleveringen 'Singles round-up' het verhaal weet te vertellen. Beilen is natuurlijk ook niet de wereld uit. De heenweg wil ik proberen dezelfde route te vinden als van de eerste fietsdag in de vakantie van 2022. Ik wil weer over de heide naar Beilen. Het vergt wat werk maar ik denk dat ik het nu heb gevonden. Bovendien krijg ik antwoord op een mysterie. Ik ben hier eveneens de snelweg overgestoken op de eerste dag van de vakantie in Sleen in 2016. Toen was het onderdeel van een misvatting. Ik denk namelijk dat ik van Lhee naar Spier parallel aan de autoweg kan fietsen en dat is niet zo. Rechts van de autoweg zwaai je linksaf richting Pesse. Als je de weg oversteekt kun je alleen maar naar Lheebroek. Welnu, ik ben nu naar Lheebroek gefietst en daar het viaduct over. Van de heide is natuurlijk niet meer zoveel over maar het fietst een stuk aangenamer dan parallel aan de snelweg. De boodschapjes bij de Action heb ik niet kunnen vinden, dus toch nog maar eens naar Meppel. De kringloop valt vies tegen qua singles en ik ben blij dat ik dit een paar weken geleden niet helemaal ben gelopen! Tot slot kijk ik nog even bij de inbrengwinkel waar ik vorige maand flink boodschappen heb gedaan. Dat levert twintig singles op die ik in twee delen ga serveren.

* Andy Anderson- Sally (Frankrijk, RCA Victor, 1978)
De inbrengwinkel heeft twee kramen met singles. De eerste biedt ze voor vijftig cent per stuk aan en deze heeft ze niet aangevuld. De ander vraagt een euro per stuk en heeft twee volle bananendozen waar ik de vorige keer een heleboel heb meegenomen. Hier liggen opeens losse platen bovenop en aan de hand van Joe & Eddie kan ik concluderen dat deze ze heeft aangevuld. Enfin, ik neem niet de tijd om opnieuw door de bananendozen te gaan. Volgende maand maar weer! Ik haal de meeste uit de vijftig cent en kijk de losse singles van een euro door. Er zitten een paar upgrades tussen. Andy ziet er heel erg clichématig uit op het hoesje maar voor vijftig cent mag ik hem proeven. Het klinkt gelikt als een Frank Farian-productie en hoewel het een aantrekkelijk arrangement heeft, zie ik geen tweede Marboo in. De b-kant is iets meer ingetogen en ik denk dat ik 'Doing It To Me' een plekje in de Blauwe Bak gun. Gewoon een jaartje proberen en dan opnieuw besluiten.

* The Brecker Brothers- East River (NL, Arista, 1978)
Hier kan ik kort over zijn. Ik heb de Engelse persing al maar kan vandaag de Nederlandse met fotohoes niet laten liggen voor vijftig cent. Voor de goede orde: Deze is een maand extra in Beilen gebleven. Ik ben nooit heel erg kapot geweest van 'East River' en dus achtte ik in eerste instantie de Engelse persing als ruim voldoende.

* Brotherhood Of Man- Lady (NL, Pye, 1974)
Fijn om deze eens te hebben! Ook ik associeer Brotherhood Of Man voornamelijk met 'Save Your Kisses For Me' en ander springerig werk uit de late jaren zeventig. 'Lady' is een stuk dramatischer met bijna een Hot Chocolate-achtige productie.

* Caledonia- One Of The Poorest People (NL, Ariola, 1977)
Een maand geleden hou ik hem ook al in de handen. 'One Of The Poorest People' ken ik alleen uit het 'Hitdossier' omdat het in 1977 in de vaderlandse Tipparade heeft gestaan. Nu bestudeer ik het label en zie dat alleen maar Engelse namen worden vermeld. Wat mag dit dan wel niet zijn? Welnu, Engelse softrock waarbij de leden allemaal een veelvoud aan instrumenten kunnen bespelen hetgeen een 'rijk' geluid oplevert. En het is zelfs erg goed. Voor vijftig cent ga ik niet klagen maar kan nu al een upgrade gebruiken.

* Phil Collins- Something Happened On The Way To Heaven (Duitsland, WEA, 1990)
Ik heb altijd al gemengde gevoelens gehad bij Phil Collins. Zijn stem hóórt bij Genesis en kan daarmee mijn goedkeuring wegdragen. Solo vind ik het meeste werk slaapverwekkend. Maar toch... als je kijkt naar 'But Seriously' en je laat het afschuwelijke (persoonlijke mening!) 'Another Day In Paradise' weg, dan zijn de overige singles best te pruimen. Toch gaat het hem niet worden met deze single. Ik zie dat er twee hele diepe krassen in het intro zitten. Alsof de plaat klem heeft gezeten tussen de scharnieren van een platenkoffer. Het gaat dus meteen een vraag om een upgrade worden. Enfin, dat hoeft niet van vandaag op morgen want die kom ik vanzelf tegen. Het nummer bevalt me al ruim dertig jaar enorm goed, om de recensie even af te maken.

* Rita Coolidge- All Time High (NL, A&M, 1983)
'Ach, die komen we nog wel eens tegen met fotohoes', is mijn gedachte als ik een maand geleden deze single door de vingers laat glippen. Vijftig cent en even snel 'shoppen' zijn vandaag de redenen om de plaat toch mee te nemen. De single brengt me meer vreugde dan dat ik bij het opzetten ervan had kunnen vermoeden.

* Exposé- What You Don't Know (Duitsland, Arista, 1989)
Je kan me bij wijze van spreken midden in de nacht wakker maken voor 'When I Looked At Him' van Exposé. Een plaatje dat je vast niet meer op de radio hoort, maar dat eind 1989 alom is in huize Louwsma. Als ik de single in 2004 op de kop tik, is het meteen één van de spaarzame jaren tachtig-platen die me met enig plezier doet terug denken aan dat decennium. Ik moet bekennen dat 'What You Don't Know' me geheel is ontgaan. Het is niet slecht en best leuk voor een zondagavond.

* Joe & Eddie- Swing Down, Chariot (Australië, Vocalion, 1964)
Het is maar een woord op een etiket maar ik weet 200 procent zeker dat ik deze plaat een maand geleden zou hebben meegenomen. Het Vocalion-label associeer ik in eerste instantie met leuke soul. De plaat is echter origineel uitgebracht op GNP Crescendo en dat brengt eveneens de platen uit van de garagerockband The Seeds (van 'Pushin' Too Hard'). In Amerika zijn beide kanten afzonderlijk uitgebracht als singles en via 45cat heb ik al vernomen dat het jolige folk is. Niet helemaal waar want het blijkt gospel. 'Swing Down Chariot' is een variatie op 'Swing Low Sweet Chariot' en 'Children Go' op de keerzijde ken ik als 'Born In Bethlehem' door The Staple Singers. Toch is het té folky of poppy voor de Blauwe Bak. O ja, het hoesje lijkt niet origineel te zijn maar is minstens zo interessant. C.B.S. Coronet Records is het merk en het het is een dun plastic zakje welke aan één stuk is met de plastic buitenhoes en de tekst en afbeelding is gedrukt op het binnenhoesje.

* Liberation Of Man- Love Is Under Control (NL, CNR, 1976)
Sinds een paar weken weet ik dat 'Dance With Me' uit 1977 een zeer gewild item is in de Engelse soul-scene. Ook de Nederlanders hebben daar lucht van gekregen waardoor je zelfs op Marktplaats de plaat niet onder de honderd euro kan krijgen. Natuurlijk zou ik het plaatje graag in de koffers willen hebben, alleen... De recensent in mij zegt dat ik een beoordeling moet hebben en deze zegt dat ik de plaat zélf nogal 'ruk' vind. Gelukkig is dit geen krant want dan moest ik een synoniem vinden voor 'ruk'. 'Dance With Me' is dezelfde categorie als 'Nine Times' van The Moments, er zijn drommen die ermee weg lopen maar het doet mij niks. 'Love Is Under Control' is daarentegen een erg leuk plaatje dat ik wel een plekje in de Blauwe Bak gun maar ook hier zou ik geen vijftig euro voor geven. Voor de goede orde: Het is alleen 'Dance With Me' welke méér waard is dan een euro.

* Gilbert O'Sullivan- I Wish I Could Cry (NL, Columbia, 1971)
Dit hoesje is werkelijk in nieuwstaat en dat is vrij uitzonderlijk met EMI-hoesjes uit deze tijd. Het zijn eigenlijk twee nummers uit de jaren 1968 en 1969. Een kleine upgrade qua hoesje dus maar ik heb hem nu dubbel.