,,Mooi fietsweer", hoor ik van alle kanten, maar helaas... Het zit er voor mij vandaag en morgen even niet in. Op zichzelf hoor je me niet heel erg hard klagen want het ligt in de lijn van de verwachting. Het ketting van de Pioneer loopt voor een gedeelte door een plastic buisje waarvoor tienduizend kilometer de normale levensduur is. Hij is in december 2017 vervangen, tegelijk met het ketting en de tandwielen. Sindsdien heb ik negenduizend kilometer gefietst en is het buisje helemaal 'op'. Het was me een paar weken geleden al opgevallen dat het ergens begon te scheuren, maar nu is het over een aanmerkelijk deel en kan dit het ketting niet meer houden. We hebben gistermiddag, bij wijze van nood, tiewraps om het buisje gedaan en zo ben ik toch nog van Meppel in Uffelte gekomen. Van Uffelte naar de werkplaats in Nijeveen durf ik ook nog wel aan, maar verder is het gedaan met de pret. Niet dat ik ambitieuze plannen had voor vandaag want ik ben, zoals vaker, gewoon 'kapot' op zondagmiddag. Ik heb de show van volgende week zondag voorbereid en een beetje gelummeld achter huis. Morgen ga ik vermoedelijk een eind lopen, onder andere naar Havelte voor een boodschap als de Belastingdienst de huursubsidie heeft overgemaakt. Nu het zesde deel van 'Het zilveren goud' van deze maand en de tweede uit 'de emmer vol singles'.
Ik woon drie jaar in Uffelte en daarmee houdt het op voor mij. Ik kan goed met de buren en meer inspanning wordt er vanaf mijn kant niet verricht om onderdeel van de dorpsgemeenschap te worden. ,,Uffelte? Daar kom je nooit tussen!", zegt de man van het cafetaria in Nijeveen als ik vertel dat ik ga verhuizen. In Uffelte word ik nog wel begroet op straat en dat is iets dat me in vier jaar Nijeveen nooit is overkomen. Ik denk dat ieder dorp een hechte gemeenschap kent waarvoor iemand van buitenaf zonder een 'connectie' (lees: Partner uit het betreffende dorp) serieuze moeite moet ondernemen om onderdeel te worden. Binnen de hechte gemeenschap zullen de praatjes wel net zo vlug gaan als in het dorp waar ik ben geboren en opgegroeid. Vooral ziektes kunnen onmogelijk geheim blijven in een dorp. Zo vernemen we in maart 1994 dat een moeder van vrienden uit 'T Hokje' ernstig ziek is. Ik weet het niet helemaal precies meer, maar het is zoiets van dat ze het slechte nieuws op dinsdag heeft gekregen. Ze heeft dan het vooruitzicht dat het niet te behandelen is en dat het einde nadert. Acute paniek is niet op zijn plaats want het kan nog maanden duren? Drie dagen na het nieuws gaat het bericht door het dorp dat ze is overleden. Ik schat dat ze begin of midden vijftig moet zijn geweest.
Eén van de twee broers heeft bij me in de klas gezeten op de lagere school. Hij brengt zijn weekeinden door in het 'andere' clubhuis. Hoewel we geen minimumleeftijd hebben ingevoerd voor bezoek aan 'T Hokje', zijn een paar jongeren een aparte keet begonnen. Daar zit het oude klasgenootje vooral veel, zijn oudere broer zit bij onze zuipkeet. Kameraden van mij kennen de jongens beter dankzij de voetbalclub en zij zijn vertegenwoordigd op de begrafenis. Toch komt het nieuws als een schok voor ons allen. Haar man tref ik geregeld in het dorpscafé en hij spreekt me een maand later aan. Hij is het huis aan het opruimen en komt dan de platenverzameling van zijn vrouw tegen. ,,Je moet ze compleet houden en ze mogen niet worden verkocht", wordt me op het hart gedrukt. Ik mag ze hebben! ,,Hoeveel zijn het er?", vraag ik hem. ,,Een emmer vol!". Een emmer vol? Ja, de singles zitten zonder hoesjes in een oude sausemmer. Enkele plaatjes hebben zelfs nog wat lak overgenomen uit de emmer en, nee hoor, hij hoeft niet bang te zijn dat ik deze zou gaan verkopen. Daarvoor zijn de platen in een té slechte staat. Ik filter er een paar uit die helemaal niet zijn te draaien en de rest krijgt een plekje in de kaartenbak en de collectie. Woensdag treffen we zo een Blauwe Bak-resident welke onverwacht toch nog heel veel waard blijkt te zijn! Maar... ik heb me altijd aan de belofte gehouden om de platen compleet te houden. Terwijl ik nog een paar pakjes met blanco hoesjes heb, zijn ze té minimaal voor mij om van nieuwe hoesjes te voorzien. Jim Reeves is overigens al een 'upgrade' want ook deze heeft oorspronkelijk geen fotohoes.
1740 Do Wah Diddy Diddy-Manfred Mann (NL, HMV, 1964)
1741 Rock Around The Clock-Bill Haley & The Comets (Duitsland, Brunswick, 1955)
1742 Lucille-Little Richard (US, Moonglow, 1957)
1743 Genuine Imitation Life-Jackie Lomax (US, Epic, 1967)
1744 I Won't Forget You-Jim Reeves (Duitsland, RCA Victor, 1964)
1745 Pied Piper-The Jets (NL, Fontana, 1966)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten