Het is een heel eind vooruit plannen maar ik help mezelf momenteel met de show op de eerste zaterdag van juli 2026. Dan doe ik namelijk traditioneel alle Week Spots achter elkaar. De ervaring leert dat het eerste half jaar redelijk veel tijd in beslag neemt waardoor ik op het laatst moet jagen met de laatste weken om het enigszins binnen de drie uren en een klein beetje te houden. Nu heb ik zomaar drie plaatjes uit de jaren zestig op rij. Bewust? Nee, alleen afgelopen week wil ik een 'klassieker' hebben in verband met de dertiende verjaardag van 'Do The 45'. Komende zaterdag kan ik in principe alleen maar plaatjes draaien die ik nog niet eerder in 'Do The 45' heb gehad. Voor de Week Spot kan ik alle kanten uit maar geef de voorkeur aan eentje uit het meest recente pakket van Mark. Tja, dan kom ik toch weer uit bij de jaren zestig. Een lekker poepje 'deep soul' voor de variatie: 'Cry Myself To Sleep' van Shirley Wahls uit 1969.
Het is een soort van Babylonische spraakverwarring, om het in de omgeving van de bijbel te houden. Wat door niet-gelovigen wordt aangeduid als 'gospelmuziek', wordt door de geloofsgemeenschap anders uitgelegd. Hoewel ik zelf tot op zekere hoogte gelovig ben, kijk ik op Soul-xotica en in mijn platenhobby vanaf de andere kant. Daarom kan ik nu in de wij-vorm verder gaan als ik zeg dat wij geen speciale benaming hebben voor muziek welke niet is opgedragen aan een opperwezen. In de, door ons genoemde, gospel hebben ze daarvoor wel een naam: Seculier. Dit heeft ook nog een speciale manier qua uitspraak want je moet het zeggen terwijl je je neus ophaalt. Ofwel: Als een artiest (m/v) ervoor kiest om de lofprijzingen aan God te verlaten en in plaats daarvan wil zingen over die ene bijzondere man of vrouw in zijn of haar leven, dan is het alsof het wordt afgestoten en automatisch in het territorium van de duivel terecht komt. Het is de fout van Robert Johnson, die heeft immers zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor een subliem gitaarspel. Er gaat begin jaren zestig een flinke schok door de kerkelijke wereld in Amerika als bekend wordt dat Aretha Franklin, de talentrijke dochter van de beroemde dominee C.L. Franklin, opeens niet meer over God of zijn zoon gaat zingen. Aretha zal echter de deur openen voor verscheidene artiesten en Shirley Wahls is daar eentje van.
Hoewel Shirley een 'beroemde' naam is in de hoek van de soul waar ik me bevind, is haar aandeel in de muziek zo klein dat er geen Wikipedia-pagina is gemaakt. Gelukkig is daar de fenomenale website van Sir Shambling: Sir Shambling's Deep Soul Heaven. Overigens een voormalige Blogger-collega. Het lijkt erop dat hij in 2020 definitief zijn eigen webstek is begonnen. Van hem leer ik dat Shirley Wahls is geboren op 28 december 1941 in het stadje Marvell in Arkansas. Natuurlijk begint ook haar loopbaan in de kerk en het resulteert in het lidmaatschap van achtereenvolgens The Argo Singers en de zanggroepen van Gertrude Ward en Dorothy Norwood. Onder invloed van Aretha wil ze het ook wel eens over iets anders hebben dan een God. In 1966 trekt ze naar Chicago. Ze neemt haar eerste single op met de legendarische producent en dj Bill 'Bunky' Sheppard. 'Why Am I Crying' verschijnt op het King-label. Shirley's stem is groots op deze single maar het is muzikaal erg middelmatig. Té commercieel en dat levert wel een verkoop op van 65.000 exemplaren in Chicago. Té weinig om door te stoten naar de hitparade. De tweede single op het Calla-label krijgt echter helemaal geen aandacht van Sir Shambling. In 1968 gaat ze samenwerken met Joshie Jo Armstead en dat is waar pure magie wordt geboren.
'Cry Myself To Sleep' is één van de eerste composities van Armstead en Wahls. Het verschijnt eerst op het Blue Rock-label maar krijgt daarna een nationale distributie via Smash. Beide labels zijn overigens onderdeel van de Amerikaanse tak van Philips/Mercury. Ze maakt nóg twee singles voor Smash in 1969 waaronder 'Half A Man' als b-kant. Dat laatste nummer zal in 1970 verschijnen als een single bij Giant. De opname is opeens een paar seconden langer en bovendien is het geluidstechnisch opgepoetst. Uit 'Half A Man' spreekt pas echt de inspiratie van Aretha. In de volgende jaren probeert ze het even als lid van de rockband Rotary Connection (de springplank voor Minnie Riperton) en maakt in 1976 de single 'Remember Martin Luther King' voor het Blue Candle-label. Ze heeft dan precies een decennium lang geprobeerd door te breken in de seculiere muziek, hetgeen niet is gelukt. Ze keert de popmuziek de rug toe en gaat terug de gospel in. Ik ben het eens met Sir Shambling als hij stelt dat ze ook in deze tien jaar eigenlijk nooit echt de gospel heeft verlaten. De teksten mogen dan over de humane liefde gaan, qua stijltje zit het altijd dicht tegen de gospel aan.
Het is niet bekend wanneer Sir Shambling dit verhaal heeft geschreven. Feit is dat Shirley kort daarop contact met hem heeft gezocht. Ze overstelpt hem met complimenten over het stukje dat hij heeft geschreven en zijn observaties. Ze zegt dan dat ze pas een gospel-cd heeft uitgebracht. Helaas is de link dood maar weten we wel dat ze tegenwoordig als Shirley Wahls-Goodwin door het leven gaat. Op Discogs kom ik die naam alleen tegen op een elpee die ze in 1989 heeft gemaakt met The Meta Four & Robert Mayes. Ze is soliste op twee nummers van het gospel-album.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten