Postsierlijk

Eens per week op zijn minst één 'gezellig' bericht. Dat is een opdracht die ik mezelf heb mee gegeven op Soul-xotica. Vaak blik ik over mijn schouder naar een gebeurtenis uit het verleden. De reden dat ik gisteravond niet heb gepubliceerd is enerzijds omdat de radioshow van gisteravond hard werken was, maar ook omdat ik geen keuze kan maken voor wat betreft een 'gezellig' bericht. Vorig weekend ben ik terug gegaan naar 2005, binnenkort ga ik in 'Het zilveren goud' terug naar november 2000. Tegelijk is deze praatpaal inmiddels vijftien jaar oud en zo denk ik even terug aan eind 2010. En dan weet ik het opeens! De post! Eigenlijk is dat in december maar zolang als ik dat niet vermeld in het bericht dan zullen je daar nooit achter komen? Nou vooruit dan! Het is bijna vijftien jaar geleden dat ik mijn roeping heb gevonden in het leven en daar wil ik vanavond even bij stilstaan. 

Ik heb eerder dit jaar al een jubileum overgeslagen. Het is in december dat ik een brief krijg van mijn huidige werkgever met het aanbod om gebak op de zaak te krijgen. Ik ben in februari 12,5 jaar in dienst. Zoiets had ik me al bedacht, maar wist niet hoe ze zouden gaan rekenen. Immers, mijn contract is een paar maal aangepast in die 12,5 jaar en ik heb ruim een jaar via een uitzendconstructie gewerkt. Ik laat mijn leidinggevende dat gebak niet gewenst is en dat ik ook geen melding wil hebben in het personeelskrantje. Het gebak zou dan uiteraard worden bezorgd in Meppel terwijl ik al jaren in Steenwijk werkzaam ben. Een paar weken later zit ik ook thuis omdat het even niet meer wil, dus ik ben wel dankbaar dat ik het zó heb gedaan. 12,5 jaar maakt nog geen 15? Nee, ik ben in 2010 via de sociale werkvoorziening in Steenwijk aan de slag gegaan in de post. Bij mijn verhuizing naar Nijeveen val ik opeens onder Meppel en daar ben ik in augustus 2012 begonnen.

Ik heb buiten een paar weken van twee uren (omstreeks de start van Soul-xotica) om niet gewerkt tussen maart 2009 en oktober 2010. De bedrijfsarts is een goedzak die me iedere keer weer wegstuurt met 'tot volgende maand'. Dan is het omstreeks de 20e september in 2010 en moet ik voor een keuring naar Zwolle. Daar heb ik opeens weer zin om iets te ondernemen qua werk. Ik voel me als herboren en deze dag zal verder in het teken staan van platen en vrouwenkleding. Op een bepaald moment heb ik een afspraak in Steenwijk en blader door het personeelsblaadje dat op tafel ligt. Daar zie ik de advertentie. Het is intern en ze zoeken mensen voor in de post. Anders dan bij andere afdelingen moet je het ditmaal zelf aangeven of je in de post wilt. Dat doe ik dan ook meteen die middag bij het gesprek. Omdat ze willen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben, moet ik eerst een maandje meedraaien op de inpakafdeling voordat ik word vertrouwd om met een bedrijfsfiets op pad te gaan en de post te bezorgen. In deze eerste weken begint ook het getouwtrek om het aantal uren. Ik weiger meer dan 20 uren te werken per week en ik word gekort. Is dat erg? Nee hoor, ik woon dan nog spotgoedkoop in Steenwijk en ik kom er de maand mee rond. 

Is er een opleiding tot postbode? Nee, daar bestaat geen scholing voor. Desondanks vindt Steenwijk het erg belangrijk dat ik word ingewerkt. Ik ga een donderdag met Leon op stap. Hij heeft het binnen een paar uren al gezien: Zoete lieve Gerritje kan best in zijn eentje bezorgen. Het is winters en nat op mijn eerste dag. Een paar dagen later moet ik eigenlijk op de afdeling werken maar dan is er paniek. Er ligt nog een mailing voor de Nieuwe Gagels 2 welke vandaag rond moet. Ik bied mezelf aan en even later word ik naar de bewuste wijk gebracht. Met een loopkarretje achterin de auto. Omdat ik niet alle post in één keer in het karretje kan houden, weet Leon wel iets. Hij heeft een kennis op De Welhaak en daar mag de post onder de carport liggen. Waarom zouden ze deze straten niet hebben bezorgd? Welnu, een aantal straten in deze wijk zijn exclusief voor milieufanatici en hier wordt dus niet gestrooid. Ik zou vingers tekort komen als ik ging tellen hoe vaak ik onderuit ben gegaan. De rubber antislipzooltjes werken ook voor geen meter. Het is mijn vuurdoop en natuurlijk slaag ik met vlag en wimpel. Vanaf half december mag ik de post in. Woensdag is mijn vaste vrije dag. Maandag sorteren, dinsdag bezorgen, donderdagmorgen bezorgen en sorteren en vrijdag bezorgen. Sorteren betekent in dit geval dat de post binnenkomt en wij de post moeten indelen per gewichtsklasse en het aantal. Steenwijk (en ook Meppel) is dan nog geheel zelfstandig. We werken samen met Businesspost en bezorgen op dinsdag en donderdag voor Selektmail. Dat zal kort daarop Sandd worden en inmiddels is het opgeslokt door PostNL. 

Ik leer ook creatief met tijd te zijn. Als ik eenmaal bezig ben, kijk ik niet op een klok en sjees net zolang door totdat alle post weg is. In Steenwijk is het echter de afspraak dat als we na elf uur op de zaak komen meteen op de afdeling moeten tot de lunch van twaalf uur. Omdat ik daar geen trek in heb, leer ik het langzamer fietsen en drie sjekkies achtereen te roken op een bankje. Als het even tegenzit, moet ik nog een kwartiertje mantelklemmen draaien als ik op de zaak kom. 

Het gezeik begint pas echt in maart. Dan wordt er opeens geen salaris gestort en wordt me verteld dat ik maar ontslag moet nemen en een uitkering moet aanvragen. Ik kan dan intussen wel in de post blijven. Ja, doei! In juni 2011 ga ik weer even aan de slag maar krijg dan te horen dat ik de keuze heb. Ik mag ook tot eind oktober thuis blijven omdat mijn nieuwe contract (met uitkering) pas in november in gaat. Zo werk ik nog een paar weken en word begin december ziek. Tijdens de ziekteperiode reageer ik op een huis in Nijeveen en koud uit de ziektewet teken ik het contract en krijg de sleutels. De dag voor oudejaarsdag neem ik afscheid van de posterijen in Steenwijk. 

Ik zou in principe het bericht voortzetten tot aan nu maar dat wordt een heel lang verhaal. Ik besluit het maar hierbij. De rest komt later wel eens aan bod.