Eindstreep: november 2025

Geheel volgens wens eindig ik deze maand wederom met dertig berichten. Zo lijkt het net alsof ik iedere dag heb gepubliceerd? Enfin, de discipline is niet altijd aanwezig maar de komende maand is vrij eenvoudig op dat vlak. Ik moet ergens de komende week gaan zitten voor de Blauwe Bak Top 100 en dat gaat de weekenden vullen. De week tussen kerst en oud en nieuw hou ik voor de berichten waarbij ik terug kijk op het voorbije jaar. Ik heb vrijdagavond officieel de hekken gesloten voor de Blauwe Bak en vanmorgen het totaal uitgerekend. Tussen 1 december 2024 en 30 november 2025 heb ik maar liefst 548 titels toegevoegd aan de Blauwe Bak. Dat is inclusief de 12"-singles, een dubbel-single van Sweet Charles en zelfs een elpee. Als ik daar de dubbele singles vanaf haal, blijft er iets van 500 over waaruit ik een Top 100 mag samenstellen. Dat is voor later deze week, nu eerst de 'Eindstreep' opmaken voor november. 

Het begin van de maand wordt gedomineerd door de Blauwe Bak maar de vangst in Beilen levert vooral platen op voor de Gele Bak en daarmee is de laatste de winnaar van deze maand. De Gele Bak telt 39 singles tegenover 25 in de Blauwe Bak. Er zijn totaal zestien die ik 'dubbel' mag rekenen. Volgende maand kan ik kijken naar het totaal van de Gele Bak maar ik verwacht nu al dat het ook daar de Blauwe Bak voorbij zal gaan. Begin oktober tel ik de duizendste single in totaal. Ik ga beginnen met de top tien van de Blauwe Bak. 

1. I'm Gonna Change - The Velours 

2. Let Me Do My Thing - Ralph Weeks 

3. Just Say When - Jo Ann Garrett 

4. Garoto Do Pife - Joao Do Pife 

5. Warning - Pat Lewis 

6. Stop And You'll Become Aware - Helen Shapiro 

7. Waiting Patiently - Bridge 

8. Gimmie What You Got - Le Pamplemousse 

9. If You Loved Me - Peggy March 

10. Making My Daydream Real - We The People 

Tenslotte de top tien van de Gele Bak. Daar heb ik vrijdag de nummer 1 al verklapt. Omdat The Velours eerder deze maand de Week Spot is geweest, doe ik boven dit bericht alleen het hoesje van Champagne. 

1. Rock And Roll Star - Champagne 

2. Hela Di Ladi Lo - Dolly Dots 

3. I Don't Want To Be A Hero - Johnny Hates Jazz 

4. If You Know What I Mean - Neil Diamond 

5. Amsterdam - Buck Owens 

6. Intuition - Linx 

7. Walking Down Your Street - Bangles

8. Can't Let Go - Earth Wind & Fire 

9. War Song - Culture Club 

10. If I Had My Way - Sherbet 

Beeld uit het verleden: 3 december 2020

Omdat ik verder op dit moment geen inspiratie heb, kijk ik even in mijn archief voor een prentje om de ruimte voor een bericht op te vullen. Dan zie ik vier foto's op rij, allemaal van 3 december 2020. Hoewel het best mooie foto's zijn, kan ik me niet meer helemaal herinneren vanwaar ik dit schouwspel op de gevoelige plaat wilde vastleggen. Het zal in ieder geval niet voor Facebook zijn geweest want ik denk er in deze tijd serieus over na om dat platform te verlaten. Ik heb alle persoonlijke foto's verwijderd zodat niets meer te herleiden is naar mijn gezicht. Het heeft wel iets te maken met de censuur die er dan heerst op Facebook, maar of ik me daar zo druk over moet maken? Ik plaats in principe geen aanstootgevende dingen en hou mijn opvattingen ook het liefste voor me. Het is overigens ook niet gelukt om los te komen van het platform. Enerzijds is dit de radioshows. Er is geen ander platform met een bereik zoals dit of ik moet helemaal opnieuw beginnen op een andere plek. Ten tweede is het de handel van Mark dat me op Facebook houd. Na een paar jaar durf ik ook wel weer met mijn smoel op Facebook te komen. Maar nogmaals... ik denk niet dat ik de foto's met dat doel heb gemaakt. Maar waarom wél? 

Waarom niet, is een andere vraag. Ik fiets in 2020 dagelijks dit stuk, evenals het merendeel van de voorgaande jaren. Het is het fietspad langs de Drentse Hoofdvaart tussen Havelte en Meppel. Het fietspad is helemaal vernieuwd op het moment dat ik in Uffelte ben komen wonen. Eerder is het vooral een heel smal pad met de nodige kuilen. In 2016 wordt een volledig pad van betonplaten uitgelegd. Zoals gezegd is het mijn favoriete fietspaadje behalve als het donker is. Er wil nog wel eens een kat lopen die je doet schrikken en dat je moet oppassen dat je niet de vaart in rijdt. Ik vind het winterse schouwspel aan het pad zo belangrijk dat ik op een zondagmiddag ervoor naar de plek toe fiets met de camera in de aanslag. Het is het begin van een bizarre winter. Over een paar weken zal het flink vriezen en bestaat zelfs de mogelijkheid voor een Elfstedentocht. De wereld is dan echter nog altijd in paniek waardoor het buiten samenzijn op een ijsvloer is gecriminaliseerd. Gelukkig heeft een postbode dan weer weinig last van lockdowns.  Dit prentje mag het overgebleven bericht van november vullen en dan zet ik me straks schrap voor de 'Eindstreep'. 

Singles round-up: november 7

Straks nog even op en neer naar de winkel voor koffie en een paar andere boodschapjes en dan kan ik de show van vanavond gaan samenstellen. Mét Beilen erbij kan ik er, denk ik, een volledige show van maken met de 'dubbele' singles. Nog geen idee waar het extra bericht over zal gaan maar dat is een zorg van morgen. Dan ga ik namelijk ook de 'Eindstreep' aan jullie voorstellen. Nu eerst de laatste achttien uit Beilen. 

* Van McCoy & The Soul City Symphony- Disco Baby (NL, Avco Embassy, 1975)
* The McGuire Sisters- Sugartime (Duitsland, Coral, 1959)
* The Neville Brothers- Bird On A Wire (Duitsland, A&M, 1990)
Verwarrend want Van McCoy zit in het Duitse hoesje maar is de Nederlandse persing. Op voorhand een 'gouble-sider' want het heeft 'The Hustle' als b-kant. Maar hoeveel respect ik ook heb voor Van McCoy en zijn arrangementen en producties, deze komt gewoon in de seventies te staan. 'The Hustle' is sowieso de beste van de twee. Ik vraag me opeens af hoe het met Hans Zoet is. Getuige Wikipedia is hij in 2012 overleden. Ik weet niet meer op welke zender, maar Zoet heeft in de jaren negentig een ontbijtshow op de radio waar hij steevast begint met 'Sugartime' van The McGuire Sisters. 'Sugar in the morning' en zo. The Neville Brothers kun je wel alleen laten met een klassieke cover. Ik vermoed even een Daniel Lanois-productie maar het blijkt David A. Stewart te zijn. De elektronische drums zijn heel erg 1990 en het nummer was beter geweest zonder, maar dan zou er weinig van een groove zijn over gebleven. 

* Nina & Frederik- Listen To The Ocean (UK, Columbia, 1959)
* Buck Owens & His Buckaroos- Amsterdam (NL, Capitol, 1970)
* Tom Paxton- The Last Thing On My Mind (Duitsland, Crystal/MAM, 1970, re: 1977)
Bij Nina & Frederik wint de Engelse persing. Buck Owens staat al een flinke tijd op mijn verlanglijst. Dat Crystal zet me weer op het verkeerde been. Het plaatje is namelijk op het MAM-label en getuige de albums op de achterzijde zou deze single eerder in 1972 zijn uitgebracht. 45cat vermeldt echter 1977 en dat is ook de periode waarin Crystal actief is. Het noemt geen oorspronkelijke uitgave in 1972. Een interessant plaatje en ook best een fijn nummer. 

* Pousette-Dart Band- What Can I Say (NL, Capitol, 1976)
* Cliff Richard- Du, Du Gefällst Mir So (Duitsland, Columbia, 1970)
* Cliff Richard- We Don't Talk Anymore (UK, EMI, 1979)
Pousette-Dart Band heb ik gisteren gedraaid vanaf de oude single. Op zichzelf is er niet zoveel mis met het vinyl, alleen mist er een hoek uit het hoesje. 'We Don't Talk Anymore' mag mee vanwege de Engelse persing. Cliff doet voor de Duitse single een gezellige hertaling van 'Green Green' van The New Christy Minstrels en dus mede geschreven door Barry McGuire. Het is een dijenkletser voor de Duitse markt maar Cliff heeft ze beter gemaakt!

* Rose Royce- Love Don't Live Here Anymore (UK, Whitfield, 1978)
* Roxy Music- Angel Eyes (UK, Polydor, 1979)
* Sherbet- If I Had My Way (UK, Epic, 1976)
Omdat een Engelse dj ooit zijn set start met Rose Royce heb ik de Nederlandse persing sinds 2014 in de Blauwe Bak staan. Deze mag nu terug naar de seventies want de Engelse mag het vervangen. Natuurlijk is het pure pop maar wel erg fijn gedaan. Heb ik de Engelse 'Angel Eyes' nog niet? Voor een euro kan ik hem niet laten liggen. Tijdens een vakantie in Denemarken heb ik ooit de elpee van Sherbet gevonden met zowel 'Howzat' als deze opvolger. Het is niet zo catchy als 'Howzat' maar nog altijd een erg fijn nummer. Zo'n typische vergeten opvolger van een grote hit. 

* Smokie- Oh Carol (UK, Rak, 1978)
* The Spotnicks- Hava Nagila (NL, CNR, 1964)
* Rick Springfield- Celebrate Youth (US, RCA, 1985)
Van Rick Springfield herken ik het hoesje niet. Bij thuiskomst blijk ik al de Europese persing te hebben en dit is de Amerikaanse met fotohoes. Smokie is altijd gezellig voor een zondagavond. Bij The Spotnicks had ik wellicht kritischer moeten zijn want doorgaans ga ik alleen voor spul met fotohoes. Ach vooruit... een euro. Zo vaak kom ik immers ook niet in Beilen? 

* Nino Tempo & April Stevens- Love Story (NL, A&M, 1972)
* Andy Williams- The Hawaiian Wedding Song (NL, CBS, 1958, re: 1965)
* Jackie Wilson- Reet Petite (Duitsland, Zyx, 1986)
Nino en April heb ik nog niet met de fotohoes. Jackie Wilson heb ik nog niet in de jaren tachtig-bak. Andy Williams heb ik nog niet en ik heb een vermoeden dat de zondagavonden in 2026 erg gezellig gaan worden. Hup, kleren aan en op de fiets naar Havelte!

Singles round-up: november 6

Hoe druk kan een mens het hebben? Ik zou vandaag een drukke dag hebben gehad in de post ware het niet...? Deze drukte kan ik uitstellen tot maandag en dat geeft weer wat ruimte. Naast de radioshows heb ik ook nog een aantal berichten op Soul-xotica te gaan en, gek als het klinkt, ik denk dat ik me daar drukker over heb gemaakt dan het werk van vandaag. Enfin, ik ga nu eerst door met de tweede van drie afleveringen van de 'Singles round-up'. De foto's heb ik donderdag al gemaakt en hoef ik momenteel niets anders te doen dan de platen, tot zover nodig, op de draaitafel te leggen. Er zitten in deze aflevering namelijk een flink aantal 'dubbele' platen. Ik ga ze wederom per drie behandelen in alfabetische volgorde. 

* The Drifters- Save The Last Dance For Me (Duitsland, Atlantic, 1960)
* Exile- Kiss You All Over (NL, Rak, 1978)
* Phil Fearon & Galaxy- You Don't Need A Reason (Duisland, Island, 1985)
The Drifters en Exile heb ik al. The Drifters lijkt interessant omdat ik eerst denk aan een heruitgave uit de late jaren zestig. Nu blijkt dat deze Atlantic gewoon in 1960-1961 in Duitsland is uitgebracht. Exile heb ik al vele jaren in een matige conditie en zonder de fotohoes. Ik wil het wereldnummer wel weer eens van nagenoeg kraakvrij vinyl horen. Het jaar 2025 heeft voor een goed deel in het teken gestaan van Phil Fearon & Galaxy. Ik begin het jaar met precies nul singles van de groep en inmiddels heb ik er drie. En allemaal op verschillende momenten in verschillende winkels gekocht. 

* The Goodies- The Funky Gibbon (US, 20th Century, 1975)
* Bobby Goldsboro- Summer (Duitsland, United Artists, 1973)
* Eddy Grant- I Don't Wanna Dance (NL, RCA, 1982)
The Goodies kunnen jullie vanavond horen in 'Do The 45'. Ik heb in maart deze samen met 'Black Pudding Bertha' en 'Nappy Love' gekocht in Beilen. Ik weet niet of ik toen de Amerikaanse persing van 'The Funky Gibbon' over het hoofd heb gezien. De Engelse Bradley's staan gewoon in de jaren zeventig-bakken, deze 20th Century gun ik voor de gein een plekje in de koffers. 'Summer' heeft in maart vast niet in de doos gelegen want anders had ik hem meteen meegenomen. Mijn Nederlandse persing is namelijk compleet krom getrokken. Eddy Grant is dan weer een fijne bak jeugdsentiment. 

* Bill Haley & The Comets- See You Later Alligator (US, Forever Oldies, 1956, re: 197?)
* Haisy Fantayzee- Shiny Shiny (Duitsland, Regard, 1983)
* The Hillside Singers- I'd Like To Teach The World To Sing (US, Metromedia, 1971)
Bill Haley is altijd gezellig voor op een zondagavond. Ik heb 'John Wayne Is Big Leggy' ooit in Beilen gekocht maar ik meen even dat dit nóg een andere handelaar moet zijn geweest. Nee, ook die komt blijkbaar van de 'archivaris'. Het schijfje is op rood vinyl. Ik ken het nummer wel in de verte, ook al heeft dit rood vinyl een flinke poetsbeurt nodig om weer echt 'shiny' te worden. The Hillside Singers is uiteraard een cover van de oorwurm van The New Seekers. Wellicht kan ik het labelhoesje gebruiken voor The Winstons?

* Johnny Hates Jazz- I Don't Want To Be A Hero (Duitsland, Virgin, 1987)
* Linda & The Funky Boys- Dance With My Baby (Duitsland, RCA Victor, 1976)
* Buzzy Linhart- Friends (US, Kama Sutra, 1971)
'Turn Back The Clock' staat dit jaar in de top tien van de Gele Bak en dat heeft uiteraard een reden. 'I Don't Want To Be A Hero' brengt eveneens fijne herinneringen naar boven uit de jaren tachtig. Zonder dat broeder in die tijd expliciet fan was van één bepaalde band kan ik Johnny Hates Jazz vrij eenvoudig aan hem koppelen. Linda & The Funky Boys is nooit interessant voor de soul-bakken daarvoor is het disco-geluid te gladjes. Het is echter wel een erg gezellig nummer! Van Buzzy Linhart staat alleen de promo van 'Friends' op 45cat en dus met de mono-versie op de keerzijde. 'Friends' is niet onaardig, een beetje countrypop-achtig. 

* Linx- You're Lying (UK, Chrysalis, 1980)
* Linx- Intuition (UK, Chrysalis, 1981)
* Linx- Can't Help Myself (UK, Chrysalis, 1981)
Je begint de collectie zonder Linx en na een middagje Beilen heb je er opeens drie. Net zoals met The Goodies in maart en deze middag tref ik zelfs een paar van Liverpool Express die ik de vorige keer niet heb gezien. De 'archivaris' heeft ook een paar titels liggen van GQ en dus verbaast het me niet om drie van Linx te treffen. 'Intuition' ken ik het beste van het stel, dat heb ik altijd een opvallend leuk plaatje gevonden. Beduidend minder disco dan het overige repertoire en met speelse Caribische klanken in de percussie. Met 'Can't Help Myself' is Linx opeens weer in de disco-business. Een fraai setje maar ik verwacht alleen een plek in de Gele Bak Top 100 voor 'Intuition'. 

* Liverpool Express- You Are My Love (Duitsland, Warner Bros., 1976)
* Liverpool Express- Don't Stop The Music (UK, Warner Bros., 1978)
* Lobo- Afterglow (Duitsland, Warner Bros., 1977)
Mijn allereerste 'You Are My Love' heb ik in 1997 in Meppel gekocht en is de Engelse persing. Toch is deze 'off centre' dat maakt dat het geen pretje is om ernaar te luisteren. Intussen heb ik nog eens de Nederlandse op de kop getikt. Het is nooit iets geworden met de 'Symfonie Van Het Leven' maar 'You Are My Love' zit in één van de spaarzame afleveringen. De Engelse persing van 'Don't Stop The Music' heb ik in maart niet over het hoofd kunnen zien en dus vermoed ik dat de doos opnieuw is aangevuld. Het is meer van de perfecte popmuziek. Ik heb ooit een lijstje gehad met nummers over 'Afterglow' naar aanleiding van mijn oude radioshow. Lobo heb ik nooit op het lijstje gehad! Zijn 'Afterglow' is uiteraard erg mellow en nauwelijks interessant te noemen. Van het ene archief in het andere. 

Singles round-up: november 5

Ten eerste heb ik vorstelijk geslapen. Uren achtereen zonder wakker te worden en dus niet na een paar uren wakker met een been in een rare kronkel. Zoals een paar weken geleden. Nee, ik word erg fijn wakker en ben meteen klaar voor actie. Koffie en een ontbijtje en intussen de tijden van de bus opzoeken. Nee, ik hoef vandaag niet na te denken over fietsen. Een vrij krachtige en koude zuidenwind is niet iets waar ik naar uit kijk. Ik stap rond een uur of half drie op de bus in Uffelte en ben iets meer dan een half uur later op het station in Beilen. Ik heb een koffertje meegenomen van huis en de singles passen er allemaal in. Daarna naar de Action en Zeeman voor wat textiel en ik haal een paar boodschapjes bij de Albert Heijn. Dan heb ik wel trek in iets en eet een portie kibbeling bij de viswinkel waarna ik op goed geluk naar het station ga. Goed gepland want over vijf minuten gaat de rechtstreekse bus naar Meppel. Ik heb aanvankelijk de dubbele singles apart maar ik kom, hoe dan ook, uit op drie afleveringen. Op het laatst mik ik ze weer bij elkaar en doe drie afleveringen van achttien. In deze eerste begin ik met de twee nieuwste Juno-aanwinsten. 

* Dennis O. Keith Garner- Migraine (UK, Athens Of The North, 1983, re: 2025)
* Kenneth Jordan- Excitement (UK, Athens Of The North, 1987, re: 2025)
Athens Of The North heeft maar liefst drie titels in de aanbieding. Een derde is al eens eerder uitgebracht en is binnen de kortste keren uitverkocht. Hetzelfde lijkt aan de hand te zijn met de nieuwe oplage. Ik wil tot de nieuwe releases van zondag wachten maar dan ben ik te laat. De werkelijke naam van de eerste artiest is Dennis O'Keith Garner, maar de single uit 1983 vermeldt inderdaad Dennis O. Keith Garner. Als je reeds alle onderwerpen hebt behandeld voor een plaatje. Daar lijkt het op bij Dennis. Zelf heb ik de kwaal nog nooit gehad maar ik weet dat het knap vervelend kan zijn. Dennis doet er desondanks luchtig over en gebruikt het voor een aanstekelijk boogie-ding in 1983. Het klinkt ontzettend lo-fi maar wel lekker. Hij geeft zelf aan dat de migraine zou komen van de drank. Ik heb zoiets altijd een kater genoemd maar 'migraine' klinkt beter dan 'hangover'. Op de b-kant mag hij uitzieken want dat is instrumentaal. De tweede single is een zeer eigenzinnige gospel-single uit 1987. Het begint groots en spannend met drums en klinkt eveneens alsof het spaarvarken is omgekeerd voor de opname. Een heerlijke bas en Kenneth zingt vanuit zijn tenen. Lo-fi als de neten maar wel lekker. 'Jesus Is The Way' heeft een zware ruis. Ik weet niet of dit door de drumcomputer komt of dat de band zuurstof heeft gehapt. Kenneht zingt vanuit een douche met echo en de achtergrondzang is zonder echo. Het doet denken aan de Athens Of The North-hit van twee jaar geleden. Antone & THe Underworld. Dat moest ik even opzoeken. Heel erg lo-fi maar op een ene of andere manier ook heel aanstekelijk. Het is volgens mij meer interessant dan 'Excitement'. 

Dan ga ik nu verder met de eerste zestien uit Beilen. 

* The Bachelors- Diane (UK, Decca, 1964)
* Adrian Baker- Don't Do It (UK, Magnet, 1976)
* Bangles- Walking Down Your Street (NL, CBS, 1986)
* Benelux & Nancy Dee- Switch (UK, Scope, 1979)
Er zijn weer twee standjes met singles. Eentje is de piraat waarvan ik in juni een aantal singles heb gekocht. De 'archivaris' heeft zo te zien een paar losse dingen aangevuld maar verder is niet veel veranderd ten opzichte van maart. Helaas! De Engelse singles zijn flink opgeruimd bij de piraat en toch kun je nog wel leuke dingen vinden. Zoals het altijd fijne 'Diane' van The Bachelors. Adrian Baker is de opvolger van de grote hit 'Sherry' die ik vorig jaar al eens heb gekocht. 'Don't Do It' valt niet tegen. Bangles heb ik al in twintig jaar niet meer gehoord. Ik heb in 2003 het album met dit nummer op cd voor een zuinige euro bij de kringloopwinkel. Even aan de gang met mijn schoonmaaksetje en de single kan een ronde mee. Ik kan me soms erover verbazen wat voor platen er in Nederland zijn uitgebracht, maar ook welke singles het tot Engeland hebben geschopt. Mijn maat Peter heeft momenteel de Engelse persing van 'You And Me' van Spargo in de aanbieding. De vijf pond vind ik iets aan de hoge kant. Ik weet zeker dat hij over een paar maanden wel drie gaat accepteren. Benelux & Nancy Dee idemdito. Op het Scope-label en met het authentieke labelhoesje intact. De plaat zelf is natuurlijk wegwerp-disco van de bovenste plank. 

* David Bowie- Sorrow (Duitsland, RCA Victor, 1973)
* Beverly Bremers- Don't Say You Don't Remember (NL, Scepter, 1972)
* The Jimmy Castor Bunch- Luther The Anthropoid (NL, RCA Victor, 1972)
* Champagne- Rock And Roll Star (NL, Ariola, 1976)
Een erg fraaie 'double-sider' van David Bowie. Op de a-kant natuurlijk zijn versie van The Merseys' 'Sorrow' maar op de b-kant de uitmuntende versie van Jacques Brel's 'Amsterdam'. Eigenlijk gewoon beter dan 'Sorrow', wat een wereldse uitvoering is dit! Beverly Bremers maakt plaatjes voor RCA in de jaren zestig als Beverly Ann. 'You've Got Your Mind On Other Things' en 'He's Coming Home' zijn enorme hits in de Wigan Casino in de jaren zeventig. 'Remember' is in 1971 in Amerika uitgebracht maar de Nederlandse release moet wachten tot vroeg in 1972. Het is een melodieus nummer, helemaal niet zo slecht als dat ik even had verwacht. Ik ben eigenlijk best onder de indruk. Jimmy Castor ga ik nu niet draaien. Ik verwacht een opvolger van 'Troglodyte' maar de plaat moet even goed worden gereinigd. Het hoesje is half vergaan en er zitten papierresten op het vinyl. Soms kun je zomaar opeens zin hebben in champagne. Nee, niet in het drankje want daar heb ik nooit iets mee gehad. 'Rock And Roll Star' heb ik ooit opgenomen van de radio en is zo'n nummer dat ik misschien deze eeuw nog nooit heb gehoord. Kan ik meteen mijn schoonmaaksetje eens proberen. Fijn om dit weer eens te horen! Nummer 1 in de 'Eindstreep'? 

* Chubby Checker- Dancin' Party (UK, London, 1962, re: 1976)
* Petula Clark- Melody Man (Duitsland, Vogue, 1970)
* Jimmy Cliff- Vietnam (NL, Island, 1970)
* Joe Cocker- A Whiter Shade Of Pale (UK, Asylum, 1978)
Afgelopen maandag is bekend geworden dat Jimmy Cliff op 81-jarige leeftijd deze incarnatie heeft verlaten. Hoewel ik zijn muziek graag mag horen, is zijn aandeel te gering voor 'Een leven met Jimmy'. Ik weet het niet zeker maar ik denk dat mijn oude 'Vietnam' niet in de beste staat is en ach... voor vijftig cent kan ik hem niet laten liggen. Van Chubby Checker is 'Limbo Rock' de b-kant maar 'Dancin' Party' is in Engeland in 1976 uitgebracht als opvolger van 'Let's Twist Again'. Je zal het niet verwachten maar het is 'Let's Twist Again' met andere woorden. Petula Clark is een erg leuk plaatje dat ik desondanks nog nooit heb gehoord tot vanavond. Joe Cocker heeft soms leuke coverversies maar toch kijk ik al een beetje op tegen 'A Whiter Shade Of Pale'. Daar moet je gewoon met je klauwen vanaf blijven. Het is niet echt slecht maar het vult ook helemaal niets aan. De Engelse persing geeft hier de doorslag. 

* Culture Club- War Song (Duitsland, Virgin, 1984)
* Karl Denver- Wimoweh (Duitsland, Decca, 1962)
* Neil Diamond- If You Know What I Mean (NL, CBS, 1976)
* Dolly Dots- Hela Di Ladi Lo (Duitsland, Carrere, 1980)
Het bewijs dat beide stands zijn aangevuld met nieuwe singles? Misschien heb ik 'Wimoweh' in maart over het hoofd gezien omdat deze rode Duitse Decca-singles doorgaans schlagers zijn. Ik heb in maart wel twee Engelse persingen van Karl Denver gekocht. Als Neil Diamond in juni bij de piraat in de bakken had gezeten, had ik die ook meteen meegenomen. Het is nog één van de weinige ontbrekende singles van Neil uit de jaren zeventig. Culture Club is altijd gezellig op een zondagavond, ook al is er natuurlijk niets gezelligs aan een oorlog. Karl Denver kan naar hartenlust jodelen op 'Wimoweh' en dat is altijd fijn. Volgens de archivaris is de b-kant, 'New Goodbye', pas vijf maanden later in Engeland uitgebracht. Een volgende keer misschien. Neil Diamond is zo gezegd erg welkom. Broeder inspireert tenslotte tot de Dolly Dots en daar ben ik hem best dankbaar voor. Zonder dit feestje wil je gewoon niet leven. 

Week Spot: The Fascinations

En warempel! Na weken lang van uitstel ben ik vanmiddag dan toch eindelijk naar Beilen geweest. Weliswaar met de bus, maar toch... Ik heb het boodschapje bij de Action kunnen doen en ben uiteraard ook de dozen met singles in gedoken. Dat zijn er maar liefst 52 geworden en ook zijn de 2 van Juno vanmiddag gearriveerd. De komende drie berichten kan ik dus vullen met de 'Singles round-up'. Qua Week Spot twijfel ik tussen twee. Ik ga komende zaterdag alle 'dubbele' singles draaien die ik dit jaar heb gekocht. Deze kan ik dan uit de koffers houden terwijl ik de Blauwe Bak Top 100 ga samenstellen. Vooralsnog is er nog één plaatje 'zoek' of eigenlijk twee, maar in beide gevallen is daar geen man overboord. Ik denk niet dat deze in aanmerking gaan komen voor de Top 100. De keuze gaat overigens tussen Chuck Brooks, waarover niks zinnigs valt te schrijven. Het Soul City-label heb ik, geloof ik, al eerder dit jaar behandeld. Dan The Fascinations... Een plaatje dat me terugneemt naar de uiterste start van mijn Northern Soul-verzameling. Over dit groepje is wel iets te vinden inclusief een feitje dat ik nooit heb geweten. De keuze valt deze week op de klassieker 'Girls Are Out To Get You' van The Fascinations uit 1966. 

Het is eind 2011 als Nijeveen in zicht is en ik een royale verhuispremie tegemoet kan zien. Ik wil dat geld in ieder geval besteden aan goede dj-apparatuur en verder wil ik een Northern Soul-collectie bouwen. Dat di een kostbare zaak is, weet ik dan nog niet echt. Het is pas met de mailings van Rare Northern Soul dat ik zie dat platen van drieduizend pond werkelijk over de toonbank gaan. Gelukkig hebben we inmiddels ook platenlabels als Outta Sight dat in de begintijd aan de lopende band interessante platen uitbrengt. 'Girls Are Out To Get You' is daar eentje van, een replica van het Amerikaanse Mayfield-label. Toch word ik dit jaar erg hebberig als een Engelse Sue-persing uit 1967 binnen handbereik ligt. Voor een sterk concurrerende prijs als ik naar de schatting van 45cat kijk. Hij is gedraaid maar klinkt desondanks nog hard en zuiver en bovendien heeft de vorige eigenaar (m/v) ooit stickers op het label geplakt welke zijn verwijderd. Al met al is het een erg fraai item met een leven achter de rug. 

Shirley Lawson gebruikt in 1960 nog de naam Shirley Walker als ze een groep in de benen helpt dat The Sabre-ettes moet gaan heten. Ze doet dat samen met ene... Martha Reeves. De zussen Joanne en Bernadine Boswell komen bij de groep middels audities en ook Fern Bledsoe mengt zich bij de groep. Ze kiezen de naam The Fascinations maar dan krijgt Martha mot met de overige dames. Zij verlaat de pasgeboren Fascinations. Ze keert terug in haar vorige zanggroep, The Del-Phi's, dat even later de naam zal veranderen in The Vandellas en een contract met Motown is een feit. Voor The Fascinations verloopt het traject anders. Zij komen in contact met Curtis Mayfield, dan niets meer of minder dan de leider van The Impressions. Bernadine noemt zich Bernadette en wordt sinds het vertrek van Reeves de leadzangeres voor The Fascinations. De groep debuteert in 1962 op ABC-Paramount met een nummer van Mayfield: 'Mama Didn't Lie'. Het nummer is oorspronkelijk opgenomen door Jan Bradley maar die plaat is onopgemerkt gebleven.Als The Fascinations haar versie uitbrengt, ontstaat er plots interesse in Bradley's versie. Het resultaat is dat de laatste de grote hit heeft en dat The Fascinations het nakijken heeft. De opvolger haalt het evenmin en ABC-Paramount ontbindt het contract. 

In de volgende twee jaren moeten de dames er bijbaantjes op na houden om in leven te blijven. Fern Bledsoe werkt op kantoor bij Motown en maakt twee singles met The Aprils. Shirley Lawson maakt twee singles waarvan ik eentje op het Backbeat-label heb. In 1966 ontmoeten de dames opnieuw Curtis Mayfield. Deze is dan pas met zijn eigen Mayfield-label begonnen en biedt hen zijn 'Girls Are Out To Getcha' aan. Op Engelse releases wordt het echter weergegeven als 'Get You'. Het levert aanvankelijk niet de hit op waarop iedereen heeft gehoopt. De single vindt echter haar weg naar de Northern Soul-clubs in Engeland waar het zal uitgroeien tot een heuse klassieker. In 1971 besluit Mojo de single opnieuw een release te geven en dan bereikt de plaat zomaar nummer 32 in de Top 50. De Engelse Sue-uitgave lijkt de 'duurste' van het stel te zijn. Na 1971 verdwijnen de vrouwen uit het vizier maar 'Girls' zal nog ruim vijftig jaar voor een bomvolle dansvloer zorgen in Engeland. 

Honderd achteruit 2023: Small Faces

De opmerkingen staan in principe uit. Ik heb de boel zo ingesteld dat ik de opmerkingen eerst moet modereren. Eerder krijg ik daar nog wel eens een mailtje over, maar tegenwoordig moet ik uit eigen beweging kijken of er feedback komt. Vaak is het bericht dan al een half jaar oud en laat ik het voor wat het is. Soul-xotica doet het goed op de zoekmachines, zeker als je zoekt op Nederlands en een bepaalde band. Jaren geleden heb ik eens in 'Raddraaien' de Small Faces te gast gehad met 'All Or Nothing'. In dat bericht heb ik het steeds over The Small Faces en krijg een reprimande van een toevallige passant. De persoon heeft uiteraard helemaal gelijk. Waar menig band 'The' gebruikt voor de naam is Small Faces altijd zonder 'The' geweest. Het spreekt alleen een beetje vreemd uit. Vandaag ga ik het opnieuw hebben over The... euh.... ik bedoel Small Faces en ben nog altijd geneigd om op zijn minst 'de' te schrijven (zoals ik al eerder in deze alinea heb gedaan). De nummer 62 in de Gele Bak Top 100 van 2023 is namelijk van deze band. Een plaatje dat ik voornamelijk ken uit de catalogus en welke opeens voor het oprapen ligt voor een zuinige euro. De nummer 62 in de Gele Bak Top 100 is 'Patterns' van Small Faces uit 1967. 

Een gedeelte van de singles in het platenwinkeltje in Meppel is afkomstig van een dj die met adresstickers werkt. Zo kom ik in 2021 al de single 'If I Stay Too Long' van Big Wheel tegen in het fotohoesje met de betreffende sticker. Begin 2023 tref ik in dezelfde winkel ook de originele versie van The Creation. Die komt over een paar maanden aan bod als ik me niet vergis. Dan blijken er opeens méér singles te zijn in de collectie van deze dj die neigen naar de Mod. Waaronder dus ook de laatste single van Small Faces op het Decca-label. In fotohoes en een keurige staat brengt deze met gemak honderd euro op. De mijne is stevig gedraaid maar dankzij de loeiharde Decca-opname nog altijd zeer goed te genieten. Voor een verzamelaar kan het als 'filler' dienen maar ik heb nog altijd veel plezier in het draaien ondanks dat het vinyl erg luidruchtig is. Ik durf het aan om uit mijn hoofd te zeggen dat ik de single op 17 februari 2023 bij het genoemde winkeltje in Meppel heb gevonden. Deze kan ik immers niet een week laten liggen. Stel je eens voor dat de uitbater de single gaat opzoeken op Discogs? 

Steve Marriott heeft al iets van een muzikale loopbaan vóór Small Faces. Hij schrijft al liedjes in 1963 en probeert deze te slijten bij platenmaatschappijen. Decca wil wel een liedje afnemen, maar de a-kant van Marriott's eerste single wordt geschreven door Kenny Lynch. 'Give Her My Regards' verschijnt in 1963 als single maar flopt genadeloos. Marriott gaat met een aantal bands aan de slag maar zijn loopbaan neemt in 1965 een andere wending als hij Ronnie Lane ontmoet. De twee formeren een band waarbij Kenney Jones en Jimmy Winston de groep mogen aanvullen. Een van de eerste opmerkelijke successen van de groep is 'E Too D', het nummer dat in 1967 als b-kant van 'Patterns' zal worden uitgebracht. Met de hulp van zangeres Elkie Brooks speelt de groep zichzelf in de kijker bij Decca en zijn de eerste singles een feit. Na 'Whatcha Gonna Do About It' en 'I've Got Mine' verlaat Winston de groep omdat hij zich wil richten op zijn carrière als acteur. Zijn vervanger is Ian McLagan. 

Het jaar 1966 is uiterst succesvol voor Small Faces als de singles 'Sha-La-La-La-Lee' en 'All Or Nothing' hoge ogen gooien. De laatste zet zelfs een deur open naar Amerika maar daar ziet de band van af. De reden? Ian McLagan is betrokken geweest bij een drugs-gerelateerde misdaad en dat is erg riskant in Amerika. Overigens heeft de band het nooit gemaakt in Amerika. Alleen 'Itchycoop Park' heeft een Amerikaanse release en wordt vanwege de geestverruimende tekst meteen in de ban gedaan. Begin 1967 verschijnt de elpee 'From The Beginning'. De flower power hangt in de lucht en de band tracht zich los te maken van de rhythm & blues. De tracks op de elpee klinken begin 1967 al iets verouderd, zeker als je de progressie van de band in 1967 in ogenschouw neemt. Andrew Oldham is in het jaar ervoor zijn Immediate-label begonnen en daar heeft Small Faces wel oren naar. Of Decca van deze toekomstplannen heeft geweten? Geen idee, maar dat gaat stoïcijns verder met het uitbrengen van singles. De release van 'Here Come The Nice' valt bijna samen met 'Patterns', de laatste single op Decca. De laatste verkoopt drie achteruit en is tegenwoordig een gezocht item, zeker in de Nederlandse fotohoes. 

Onder Immediate is iedere band of artiest zélf verantwoordelijk voor de productie en ook bij Small Faces levert dat zo nu en dan een erg summiere geluidskwaliteit op. Met name op de laatste single op Immediate: 'Afterglow Of Your Love'. De creativiteit kent desondanks pieken die ze wellicht nooit bij een andere platenmaatschappij had gekregen. Neem nu 'Ogdens' Nutgone Flake'. Een van de weinige elpees met een ronde hoes en op kant twee een soort van hoorspel over 'Happiness Stan' met de komiek Stanley Unwin. Het album is 'live' praktisch niet uit te voeren en dat frustreert met name Marriott. 'The Universal' verschijnt intussen nog als single maar hij loopt eind 1968 van een podium met de veelzeggende woorden 'I quit'. Hij formeert vervolgens Humble Pie met Peter Frampton van The Herd. De band heeft echter nog genoeg materiaal liggen voor een compilatie, 'Autumn Stone', en dat houdt de groep nog even in de belangstelling, hoewel deze inmiddels uit elkaar ligt. 

In 1975 brengt NEMS, eigenaar van het Immediate-label, een aantal van de oude hits opnieuw uit. 'Itchycoo Park' verschijnt eveneens en wordt opnieuw een hit in Engeland. Het inspireert de groep om de koppen weer bij elkaar te steken en het zal nog twee albums maken in 1977 en 1978. Lane wordt vrijwel in het begin al vervangen door Rick Wills uit Roxy Music. Later zal hij onder andere met Foreigner musiceren. Kenney Jones zal de vervanger worden voor Keith Moon in The Who. Bij Ronnie Lane spelen in 1975 al de eerste tekenen op van multiple sclerose, de ziekte die hem in 1997 het leven zal kosten. Steve Marriott is in 1991 bezig met een comeback als hij na een dag van opnames een dutje wil doen. Hij vergeet daarbij zijn brandende sigaret uit te maken en verbrandt levend in de slaapkamer. 

Ik zit nog altijd te dubben welke single ik als Week Spot ga doen en ook heb ik (wederom) plannen voor morgen. Ik denk dat ik daar morgen een besluit over ga nemen. 

Singles round-up: november 4

Hoewel ik een paar dagen zou kunnen wachten en nóg twee hagelnieuwe aanwinsten zou kunnen toevoegen, wil ik toch eerst wel een aflevering doen van de 'Singles round-up'. Aan de nummers te zien is het niet echt een drukke maand geweest. Ik maak al weken plannen voor bezoekjes aan fysieke winkels en vermoed dat het donderdag andermaal raak zal zijn. Daar kunnen dan de laatste twee nieuwe aanwinsten ook wel bij. Het duo is zondag besteld en zijn gisteren op de bus gegaan in Engeland. Afgelopen week zijn er drie van Juno binnen gekomen en eentje rechtstreeks van het platenlabel. Ik zou aanvankelijk een 'Singles round-up' doen met dat kwartet, maar dan is het zaterdagavond. Tijdens de show ontdek ik dat ik de singles van twee weken geleden ook nog niet heb gehad en dat maakt dat ik vanavond acht singles te gast heb. Allemaal hagelnieuwe singles, behalve dat de opnames vaak al jaren oud zijn. De apparatuur kan aan en ik mag de plaatjes op herhaling doen. 

* Average White Band- Stop The Rain (UK, Dynamite Cuts, 1979, re: 2025)
Kijk, het hoeft niet altijd zwaar onbekend en obscuur te zijn! Ik ben al jaren een 'fan' van het werk van Average White Band. 'Pick Up The Pieces' heb ik altijd al een geinig nummer gevonden, maar het is pas sinds de laatste jaren dat ik het latere werk van de band heb leren kennen. Van het album uit 1979 heb ik de single 'When Will You Be Mine' waar ik de voorkeur geef aan de b-kant: 'Ace Of Hearts'. Het album bevat ook 'Stop The Rain' dat gek genoeg nooit als single is uitgebracht. In de recente jaren van de disco-revival en de 'Yacht Rock'-hype is 'Stop The Rain' een favoriet geworden van menig dj. Dynamite Cuts heeft een zeer exclusieve licentie verkregen om het hummer in een zeer gelimiteerde oplage op single te persen. Ik verwacht dat deze nu wel uitverkocht zal zijn? 'Stop The Rain' heeft een heerlijke funky groove met fraaie blazers en de bekende koortjes van de Schotten. Het zou zeker niet hebben misstaan als single in 1979! Is het een 'double-sider'? Niet in dit geval. 'Atlantic Avenue' is een fijn eerbetoon aan concullega's Earth Wind & Fire maar deze heb ik al op de originele Engelse single. 

* Bridge- Waiting Patiently (UK, Izipho Soul, 1981, re: 2025)
De eerste single op Izipho Soul doe ik niet via Patrick heb gekocht? Zelfs de gospel-single van Discogs loopt uiteindelijk via hem. Zijn singles zijn jaren lang geruisloos de grens over gekomen maar het is sinds een paar maanden dat ik iedere keer dik moet bij betalen. Dan is het wellicht handiger om ze via Juno te bestellen want dan zitten de douanekosten meteen bij de prijs in? Vorig jaar heeft Izipho Soul al een single uitgebracht van Bridge en nu ligt hier 'Waiting Patiently'. Eveneens een opname uit 1981 en ditmaal door Philip Ward uitgebreid tot een mix van ruim vijf minuten. Dat is vijf minuten smullen. De originele magneetband heeft iets teveel zuurstof gehapt maar Ward voegt de nodige bas toe. Bovenal ben ik blij dat deze opname is gered. 'Waiting Patiently' klinkt namelijk als een klok. 'Love's In Your Corner' op de flip heb ik nog niet geproefd. Dimtaal een dame op de leadzang en deze opname klinkt beduidend gruiziger dan de a-kant, maar nog altijd een zeer prettige hook en melodie. 

* Leroy Hutson- Wisdom Of My Life (UK, Home Of The Good Groove, 1977, re: 2025)
Over exclusieve deals gesproken. Rod Bartlett heeft al drie geweldidge singles uitgebracht op zijn nieuwe HOTGG-label en ik heb het trio eveneens in de bakken staan. Dan wordt het even heel erg stil maar hij is druk bezig op de achtergrond. Leroy Hutson is in 1972 de vervanger voor Curtis Mayfield in The Impressions maar is in 1975 alweer vertrokken. Hutson beheert zijn eigen archief en heeft een karrenvracht aan onuitgebrachte opnames. Omstreeks 2017 en 2018 brengt Acid Jazz een paar singles uit ('Lucky Fellow' is in dat kader in 2018 nog de Week Spot geweest) en nu heeft Rod een deal gesloten om de 'Hutson Sevens' te mogen uitbrengen. De tweede staat in de steigers voor eind december en er is méér op komst! 'Wisdom Of My Life' is een niet eerder uitgebrachte opname uit 1977 en is hier verkrijgbaar in twee uitvoering. Eentje met een lang intro en de ander met een kort intro. Je zou verwachten dat de 'long intro'-versie langer is dan de andere, maar nee... De 'long intro' is na drie minuten voorbij en de andere is een minuut langer. Ik begin echter met de 'long intro'. Dat is indrukwekkend daar waar die met het korte intro meer 'to the point' is. Het is sowieso een schitterend nummer en hoewel het korter is, geef ik toch stiekem de voorkeur aan 'long intro'. 

* Phillip Mitchell- Free For All (Spanje, Alma, 1970, re: 2025)
Eigenlijk is 'Born A Loser' van Don Ray de a-kant maar die heb ik al op een bootleg. Phillip Mitchell is de reden van aanschaf. In de eerste plaats een uitstekende songschrijver die me menig favoriet uit de seventies heeft afgeleverd. 'Free For All' is in 1970 één van zijn eerste eigen pogingen en dat nummer doet het al jaren erg goed in de Northern Soul. Vandaar dat de prijs voor een origineel uit de pan rijst en deze voordelige Alma-release erg welkom is. 

* Le Pamplemousse- Gimme What You Got (US, Breaks & Beats, 1976, re: 2025)
Opnieuw een b-kant en de reden van aanschaf. Ik heb ongeveer een jaar geleden het Breaks & Beats-label leren kennen. Als ik in de jaren negentig luister naar iets in de richting van de hiphop, ben ik altijd geneigd om in het cd-boekje te kijken voor credits naar de gebruikte samples. Breaks & Beats materialiseert deze wens met haar serie van singles. Le Pamplemousse is een Franse disco-band uit de late jaren zeventig welke erg populair is bij dj's. De breakbeat van 'Gimmie What You Got' is door velen gesampled. Het is vooral een fijne groove met alleen een paar dames die de titel zingen. Volgens de lijst op Whosampled is het in 44 tracks gebruikt en het valt op dat het merendeel van de producties uit de late jaren negentig stammen. Hoewel ik nooit een fan ben geweest van de beste man, herken ik het basloopje wel als sample uit een nummer van Eminem. Ik word regelmatig in De Buze gedwongen om te luisteren naar zijn diarree. Op de andere kant staat 'The Big Beat' van Billy Squier. Zijn nummer uit 1980 is maar liefst 345 keer gebruikt volgens Whosampled. Een vrij 'basic' rock drums-loopje maar zo prominent op de voorgrond dat het ideaal is om te samplen. Ook het 'woah'-stukje ken ik uit verschillende mixen. Billy Squier is leuk voor de infotainment maar voor 'Do The 45' vind ik Le Pamplemousse een stuk leuker. 

* The Roman & Weston Expo- We'd Better Quit (UK, Symphonical, 1976, re: 2025)
Ondanks dat The Roman & Weston Expo maar één single heeft gemaakt, bestaat er van de b-kant een 1973-uitgave die me erg interessant in de oren klinkt. Deze is een paar jaar geleden uitgegeven als een 'lathe' en die heb ik op mijn verlanglijstje gezet. Voor deze release op Symphonical zijn de kanten omgedraaid. Of...? Het valt me zaterdag al op dat 'We'd Better Quit' helemaal de titel niet gebruikt en nu hoor ik het opnieuw. De kant van 'We'd Better Quit' is dus 'Ain't No Sense' en andersom. Ook dat nog... 'We'd Better Quit' klinkt inderdaad als de kant waarvoor ik het nummer heb gereserveerd. Het is een sfeervolle sweet soul-ballade dat ook zomaar tien jaar ouder had kunnen zijn. 'Ain't No Sense' is 'another cookie' om met Louis Van Gaal te spreken. Dat is een lekker swingend feestje. Ik reken de single als 'double-sider'. 

* Santa Fiebre- Waterfalls (UK, Fingier, 2025)
Nou, hebben we nog wat nieuws? Ja hoor: De nieuwste single van Santa Fiebre. Zoals we dat kennen van het Fingier-label klinkt dit ook alsof het een halve eeuw geleden had kunnen zijn opgenomen, maar dat mag de pret niet drukken. 'Waterfalls' zit tussen Sharon Jones & The Dap-Kings en retro-Mod in. Niet zo sterk als hun vorige single maar nog altijd overtuigend. 'Pain Of Sights' op de keerzijde neigt meer naar de Mod maar ook wederom een lekkere upbeat kant. Misschien bevalt dit wel net even beter. Ik ga deze Braziliaanse band zeker in de gaten houden!

* Ralph Weeks- Let Me Do My Thing (US, Names You Can Trust, 1971?, re: 2025)
'Let Me Do My Thing' is in de vroege jaren zeventig verstopt op een b-kant van een single die niet verder dan het Caribische gebied is gekomen. Sinde de laatste vijftien jaar is het verschillende malen opnieuw geperst en nu is het de beurt aan Names You Can Trust. Dat heeft blijkbaar al een andere plaat van Weeks uitgebracht in 2021. Ralph Weeks is een Panamese zanger en songwriter en 'Let Me Do My Thing' is zeer prettige funky 'island soul'. Hier is de single uitgevoerd als een 'Part 1 & 2', maar de b-kant is de instrumetnale versie welke enigszins is uitgebreid. 

Samenkomst van omstandigheden

Dit is het 22e bericht van deze maand en technisch gezien is het dan zaterdag. Omdat ik niet alleen maar over muziek wil schrijven, doe ik in het weekend vaak minstens één 'gezellig' bericht. Meestal een bericht over tien, vijftien of vijfentwintig jaar geleden maar vanavond ga ik nóg verder terug in de tijd. Gedurende 2020 heb ik mezelf geworsteld door het jaar 1995 in 'Het zilveren goud'. 1995 is het jaar waarin ik mezelf door mijn goedheid in rotwerk stort, tegelijk flink aan de drankjes (vooral Jägermeister in combinatie met pils), psychisch ergens verdwaald tussen religie en deathmetal en het gevoel dat mijn aardse aanwezigheid lang genoeg heeft geduurd. Intussen vertrekt broeder ook nog naar Denemarken, net in een periode dat we méér naar elkaar zijn gegroeid. Komt het tegen het einde van het jaar nog allemaal goed? Tja, ik zal moeten temperen met de drank omdat ik het gewoon niet kan betalen. Qua werk krijg ik een 'laatste kans' dat heel goed en positief zal uitpakken. Het zal me de 'boost' geven die ik nodig heb. Ik ben mijn zelfrespect dan al een tijdje kwijt. 

John heeft afgelopen week zijn laatste concert gedraaid in Het Bolwerk. Hij is vanaf 1996 programmeur geweest. Op dit moment is hij zelfs méér dan de helft van het bestaan van de poptempel (dit jaar eveneens vijftig geworden) de programmeur geweest terwijl die functie in de eerste twintig jaar door minstens twintig mensen is vervuld. Ik heb het werk van zijn voorganger, Frank, altijd goed kunnen waarderen. Ietsje meer VPRO en dus geen garantie voor een volle zaal over goed gevulde kassa. John is iets commerciëler in dat opzicht en het is dankzij hem dat er anno 2025 nog altijd een Bolwerk is in Sneek. Ik denk dat The Gathering één van de laatste producties is geweest van Frank. Dan al jaren een up-and-coming naam in de Nederlandse metalscene maar sinds kort met een nieuwe zangeres en een iets andere sound als gevolg. De 'grunts' hebben plaats gemaakt voor de prachtige stem van Anneke Van Giersbergen en de synthesizers zijn een belangrijkere roll gaan spelen. Ik werk in deze jaren nog altijd als muziekrecensent voor het Sneeker Nieuwsblad en natúúrlijk ben ik erbij!

Het is een avond zoals alle andere avonden. Ik kan het me hoegenaamd permitteren om voorprogramma's te missen. Soms is een kameraad aanwezig die zelfs nog een kritische recensie kan geven over het voorprogramma, anders is het een combinatie van bezoekers vragen en de informatie uit het persbericht. Ik weet echt niet meer wat in 1995 het voorprogramma is geweest. Het zou zomaar After Forever of Within Temptation kunnen zijn geweest want The Gathering werkt met een aantal vaste voorprogramma's. Frozen Sun vind ik daarentegen een erg leuk bandje. Het is feitelijk een paar minuten voordat het concert gaat beginnen. Ik haal een biertje aan de bar en loop de zaal in. Het biertje is uiteraard in drie slokken leeg, alleen...? Ik kom niet van mijn plek als The Gathering begint. Ik piel niet eens een sjekkie. De combinatie van de metalriffs, de synthesizerklanken en Anneke's bijzondere stem overvallen me totaal en beengen me in een aangename trance. Als het laatste nummer is gespeeld, sta ik daar nog steeds met mijn lege bierglas. Normaal gesproken gaat het feest verder in de Sneker horeca, maar niet vanavond. Ik haal een patatje bij de snackbar en fiets naar huis. Ik ben nog dagen onder invloed geweest van het concert. Het is niet de eerste keer en ook niet de laatste keer dat zoiets gebeurt. Ik heb het al eerder meegemaakt met Richard Thompson en zal het later ervaren bij onder andere Snowblink en A Silver Mt. Zion. 

Ik moet wachten tot Sinterklaas me geld brengt en dan koop ik ook meteen het album 'Mandylion'. Tot die tijd hoor ik 'Strange Machines' geregeld op de radio want dat is een 'hit' op Radio 3. We luisteren voornamelijk naar Radio 3 op de zaak. In de zomer van 1994 heb ik geholpen bij een project om twee droogloodsen voor hout te demonteren en weer op te bouwen bij de IJlster houtzaagmolen. Dat project wordt geleid door Intertec: Een opleidingscentrum voor timmerlieden en jachtschilders. Ik krijg hier 'mijn laatste kans' van de bijzonder onvriendelijke consulent die ik dan heb. Ik voel me in het begin ook wat opgelaten en één van de leidinggevenden merkt dat. Als ik uitleg wat het probleem is, zegt deze: 'Als ik een probleem met jou heb, los ik het op met jou. Die stomme consulent kan de boom in'. Dat is precies wat ik wil horen en bovendien hetgeen dat ik nodig ben. Hoewel ik nooit een volwaardig jacht- of huisschilder ben geworden, betekent het half jaar wel de broodnodige boost voor mijn zelfvertrouwen. De 'bevrijding' komt in mei 1996. Niet alleen tegen het einde van de genoemde opleiding maar ook weer opnieuw met The Gathering in de hoofdrol. 

Nu zou ik het bijvoorbeeld ook nog kunnen hebben over de blueszanger uit Newcastle die Sneek bezoekt in deze periode, maar eigenlijk heb ik daar niet genoeg tekst voor. Verder dan de eervolle vermelding komt het niet. Het doet me eveneens denken aan wijlen John Wright die Sneek bezoekt en erg onder de indruk is van mijn Solex. Ze besluiten dat de volgende dag een fotosessie moet plaatshebben met mezelf op de Solex. Ze willen het gebruiken voor de nieuwe cd. Buurtgenoten vertrouwen het niet en zo komt de Hermandad langs om poolshoogte te nemen. Op verzoek willen ze me voor de camera ook wel arresteren. Helaas voor de dienders en mezelf zijn de foto's niet op de cd gekomen. Ik krijg maanden later een brief van de violist van de band en daar zitten de foto's bij van deze zaterdagmorgen. Als ik nu eens een scanner kon bemachtigen? 

Honderd achteruit 2023: Manfred Mann's Earth Band

Van sommige bands of artiesten zou je verwachten dat je ze al eerder in de 'Honderd achteruit' hebt gehad. . Ik heb heel Soul-xotica erop nageslagen en kom uit bij een aantal keren in 'Raddraaien'. Daar ga ik iedere keer voor de persoonlijke verhaaltjes en vergeet bijkans iets over de band te vertellen. Dat gaan we vanavond anders doen? Tja, ik kan er niet omheen. Mijn vroegste platen verzamelen begint met een single van Manfred Mann's Earth Band en vervolgens is het een aflevering van de 'Elpee Pop Special' bij de NCRV op een zaterdagavond, uiteraard vastgelegd op een cassettebandje. De cassette heeft het lang vol gehouden want ik kan me herinneren dat ik hem in begin 1998 op de walkman heb gedraaid in York. Elpees doen niet mee in de verzameling maar desondanks luister ik nog vaak naar albums van Manfred Mann's Earth Band op mijn digitale speler. Voor de gelegenheid heb ik vanmiddag weer eens 'The Good Earth' opgezet. Het blijft een weergaloos album en het heeft een prettige zomerherinnering aan 2024. In de Gele Bak Top 100 van 2024 komen we een single tegen van Manfred Mann, maar ik ga me vanavond richten op de periode ná 1969 als Manfred Mann's Earth Band. Aanleiding is de nummer 61 uit de Gele Bak Top 100 van 2023: 'California' van Manfred Mann's Earth Band uit 1978. 

'Spirits In The Night' zit in 1987 in het Duitse fotohoesje. Opvallend voor deze hoesjes zijn de ietwat fletse kleuren en er is al zoveel te beleven op het hoesje. Het toont de band in actie onder de discolampen. Mannen met lang haar en baarden op de voorgrond en Manfred Mann die als een soort van magiër voorovergebogen staat bij zijn synthesizers. Ik heb nog nooit van de Earth Band gehoord en ik denk evenmin van Manfred Mann, maar als twaalfjarige kan ik wegdromen bij het hoesje. De uitzending op de radio in 1988 maakt me nóg enthousiaster, hoewel ik moet benadrukken dat de programmamakers daar beginnen bij 'The Good Earth' en de 'moeilijke' platen hebben overgeslagen. 'California' heb ik in een grijs verleden nog in een 'Schijf van 5' gehad over Californië, dan met Mama Cass' 'California Earthquake' als nummer 1. Ik kom de single eventueel tegen op 24 februari 2023, wederom bij het platenwinkeltje in Meppel. 

Sommige muzikanten weten niet vna ophouden. Vandaag is bekend geworden dat Jimmy Cliff ons is ontvallen op 81-jarige leeftijd. Hij is tot vrij recent nog actief geweest. Manfred Mann kan er eveneens over mee praten want hij is iets meer dan een maand geleden 85 jaar geworden. Manfred Sepse Lubowitz is de naam van de boosdoener en hij wordt op 21 oktober 1940 geboren in Johannesburg. In 1961 krijgt hij de kans om het apartheidsregime van Zuid Afrika te ontvluchten en meert aan in Engeland. Daar gaat hij artikelen schrijven voor een jazzkrantje onder de naam Manfred Manne, genoemd naar jazzdrummer Shelley Manne. Later zal dat worden ingekort tot Manfred Mann en de rest is geschiedenis. Het uitvoerige gedeelte over de jaren zestig-hits van Manfred Mann komt over een paar maanden aan bod. Na de periode van popmuziek zoekt Manfred eerst zijn heil in de jazzfusion met de formatie Chapter Three voordat hij in 1971 Manfred Mann's Earth Band op poten zet. In het begin is de band nog altijd vrij experimenteel en neigt het vaker naar de jazz maar vanaf 1973 probeert Mann met zijn gevolg vooral een acceptabele rocksound neer te zetten met prominente synthesizers. 

De band bestaat in 1971 uit Mann, Mike Rogers, Colin Pattenden en Chris Slade. 'Living Without You'  heb ik eveneens op single en dat blijkt de tweede Earth Band-single te zijn, hoewel het in Europa is uitgebracht als Manfred Mann. Het nummer is een cover van Randy Newman, één van de artiesten die op support kan rekenen. Net zoals ze dit in de jaren zestig hebben gedaan bij bijvoorbeeld Bob Dylan. Als Manfred Mann's Earth Band kunnen we daar Bruce Springsteen bij rekenen (zowel 'Spirits In The Night' als 'Blinded By The Light') alsook een jonge beginnende Joan Armatrading ('Visionary Mountains'). Ik heb de meeste albums vanaf 1975 op vinyl maar moet erkennen dat ik 'The Good Earth' toch wel één van de leukste vind. De platenkoper ontvangt niet alleen een plaat maar ook het eigendom van een vierkante meter grond in een weiland in Wales. In 1975 verlaat Rogers tijdelijk de groep, hoewel deze ten tijde van het album 'The Roaring Silence' enkele van de zangpartijen voor zijn rekening neemt. De nieuwe leadzanger heet Chris Thompson en Dave Flett neemt een deel van Rogers' gitaarspel voor zijn rekening. In 1978 komt het album 'Watch' met daarop de hit 'Davy's On The Road Again' alsook de nieuwe versie van 'Mighty Quinn' in een live-versie. Blijkbaar om de tiende verjaardag van de hit te vieren. 

'California' is de eerste single die wordt getrokken van 'Watch'. Het levert niet de gewenste hit op want het nummer doet slechts plek 54 in Engeland, 31 in Nieuw Zeeland en 96 in Australië. In Nederland woont het tijdelijk in de Tipparade. 'Davy's On The Road Again' is vervolgens dé kaskraker van het album. Slade en Flett vertrekken voor de opnames van 'Angel Station' uit 1979 en ook Chris Thompson kondigt zijn afscheid aan. Hij wil zich geheel richten op zijn nieuwe band, Night, maar dat avontuur is zó snel voorbij dat hij zich weer bij Earth Band kan voegen voor het volgende album. Dat is het album 'Chance' uit 1980 en levert Manfred Mann's Earth Band een laatste hitsingle op met 'Lies Through The 80's'. In 1987 lijkt het doek te vallen voor Manfred Mann's Earth Band maar in 1991 wordt de naam opnieuw afgestoft. De band is nog altijd actief en heeft in 2023 het tweeduizendste concert gevierd. Het meest recente studio-album stamt uit 2006.

Beeld uit het verleden: 21 november 2021

De komende week even flink het gaspedaal indrukken met de berichten. Aan inspiratie ligt het hem niet. Zo kunnen jullie bijvoorbeeld een 'Singles round-up' tegemoet zien met nieuwe releases en wil ik ook lekker verder gaan met de 'Honderd achteruit'. Toch eerst maar een fotootje uit de oude doos. Ik ben inmiddels ook begonnen met het wijzigen van de namen van oudere foto's hoewel de foto van vandaag gewoon de juiste datum aangeeft. Ik heb het bericht even opgezocht en zo begint het me te dagen. Ik loop in de buurt van het Brandeveen zonder dat ik weet dat ik zo dicht in de buurt ben. Ik zal het Brandeveen over drie maanden pas vinden. Het is nog de tijd van de lockdown en dergelijke maatregelen want ik schrijf dat ik alleen met muziek van huis ga. Geen portemonnee en niet zo'n vod als dat je voor de mond diende te hebben. De foto boven het bericht is deze foto van de Winkelsteeg, het pad dat ik in de zomer van 2021 pas echt heb leren kennen. Het is vlakker dan de Postweg en als je het stukje zandpad bij De Uelenspieghel voor lief neemt, scheelt het een aardig stukje. Ik volg deze middag de kaartjes en routenummers die op de paaltjes staan. Althans? Dat probeer ik, maar ik raak al snel 'verdwaald'. Gelukkig kom ik een stel tegen dat net vanaf De Blauwe Haan is komen wandelen en die helpen me aan dit stukje oriëntatie. Hoe is het gesteld anno 2025? Welnu, ik ben er sindsdien een aantal keren geweest. Ik weet vanaf De Blauwe Haan het Brandeveen vrij eenvoudig te vinden, maar liever loop ik eerst een stukje om. In dat geval verdwaal ik vaak. De laatste keer dat ik er ben geweest is in maart geweest, dus zó geregeld kom ik daar...

Honderd achteruit 2023: Sister Sledge

Afgelopen week valt het me opeens op dat de camera terug is gegaan naar DSCN0001. Het ligt hem blijkbaar niet aan de camera maar aan mijn computersysteem. Waar ik al bang voor ben, is inmiddels al uitgekomen. De persoonlijke foto's uit het afgelopen anderhalf jaar (de tijd dat ik deze camera heb) hebben aanvankelijk nog wel hun oorspronkelijke naam en nummer, alleen zijn datums allemaal standaard op 1 januari 2007 komen staan. Ik heb vanmorgen een klusje gehad om deze foto's een nieuwe naam te geven zodat duidelijk is aan welke dag ze refereren. Wellicht dat ik hetzelfde systeem ook nog ga doen bij de foto's van vóór mei 2024 maar voorlopig heb ik even andere 'drukte' aan het hoofd. Veel publiceren op Soul-xotica om een voorbeeld te noemen, zodat ik volgende week op de dertig berichten uit kom. De volgende groep in de 'Honderd achteruit' is wel vaker voorbij gekomen op Soul-xotica, maar in alle gevallen is het een flinke tijd geleden en heb ik slechts één keer een halve poging gedaan tot een volwaardig bericht. Ik ga dus gewoon een bericht maken voor de nummer 60 in de Gele Bak Top 100 van 2023: He's Just A Runaway' van Sister Sledge uit 1981. 

Ik ben voor alle zekerheid toch nog even de archieven ingedoken. Ik leer 'Love Don't You Go Through No Changes On Me' kennen via de 'Northern Soul Jukebox'-dvd die ik eind 2011 heb aangeschaft. Hierdoor zit het in 2012 al in 'Uit de jeukdoos' met een hele lange introductie over de beslommeringen van de desbetreffende dag. Als het in 2013 Week Spot wordt, verwijs ik eenvoudigweg naar dat 'halve' bericht. In januari 2017 heb ik 'He's The Greatest Dancer' in 'Raddraaien' en dan is het eigenlijk hetzelfde als de 'Jeukdoos'. Het is de dag dat ik me letterlijk op glad ijs heb begeven en onderuit ben gegaan met de Pioneer. Een pijnlijk scheenbeen tot gevolg. Nu dan eens een kop-staart-verhaal over de gezusters Sledge? Op 25 september 2022 heb ik deze single gekocht bij het winkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. 

Edwin Sledge is een beroemd tapdanser op Broadway en samen met actrice Florez Williams zet hij een verzameling talentvolle dames op deze planeet. Debra Edwina Sledge is de oudste (1954) en haar kennen we beter als Debbie Sledge. Joan Elise kennen we als Joni en zij is geboren in 1956. Kim en Kathy worden in respectievelijk 1957 en 1959 geboren. Grootmoeder Viola Williams geeft de dames de eerste zanglessen want zelf is ze operazangeres geweest. Sister Sledge is in het begin een familiebusiness. Viola zorgt voor de optredens in de kerk en op politieke manifestaties, moeder Florez rijdt de dames rond in een busje en treedt op als tourmanager. Hoewel de zusters in 1971 hun eerste plaatje maken, kijken ouders Sledge erop toe dat ze allemaal de high school afmaken. Tegen het einde van de jaren zeventig heeft het kwartet de gewenste papieren op zak maar tegen die tijd vindt de grote doorbraak plaats. 'Time Will Tell' verschijnt in 1971 op het kleine Money Back-label uit Philadelphia en het blijkt een zwaar verlies te zijn voor de labeleigenaar. In 1973 zet het kwartet 'Mama Never Told Me' op de plaat. Het flopt aanvankelijk maar in Engeland nestelt de single zich in 1975 in de top twintig. 'Love Don't Go Through No Changes On Me' is de eerste doorbraak en met name in Japan zijn ze dol op het nummer. Gwen Guthrie en haar toenmalige vriendje Patrick Grant zorgen voor veel van het repertoire op het eerste album van de zusters uit 1975. 

Dan schuift Atlantic twee aanstormende talenten naar voren op het gebied van liedjes schrijven en produceren: Bernard Edwards en Nigel Rodgers. De mannen zijn voornamelijk druk met hun eigen band, Chic, maar tekent in 1979 eveneens voor de wereldwijde doorbraak van Sister Sledge met het album 'We Are Family'. Met een elpee van Chic in één hand en 'We Are Family' van Sister Sledge in de andere, kun je in principe iedere dansvloer aan. Debbie Sledge gaat tijdelijk met zwangerschapsverlof maar de Sledges hebben nóg meer dochters. Carol, de oudste van het stel, vervangt Debbie voor enige tijd. In 1981 is het de bedoeling dat Sister Sledge een album zal maken tussen Narada Michael Walden en Edwards/Rodgers, maar in de praktijk is het vooral een album dat is geproduceerd door Walden.'He's Just A Runaway'is één van de singles van het album. Het is een eerbetoon aan Bob Marley maar het zal enkel in ons land een hit van betekenis worden. Het piekt op nummer 10 in de Top 40, in de Nationale Hitparade doet het een plekje hoger.

Voor de rest van de jaren tachtig en negentig is het iets met pieken en dalen. Kathy Sledge begint in 1989 een solo-carrière maar blijft losvast betrokken bij de groep. In 1984 piekt het succes even met remixes van onder andere 'Lost In Music' en zelfs tijdens de jaren van de house weet Sister Sledge haar disco-geluid zó actueel te maken dat het een volgende generatie muziekliefhebbers inspireert. In de nieuwe eeuw wordt 'We Are Family' een aantal malen ingezet voor het goede doel, bijvoorbeeld voor 9/11 in 2001. Kim laat vaker verstek gaan, zij is inmiddels werkzaam als predikante. In 2012 doen de zussen een optreden bij Oprah Winfrey en is de bezetting aangevuld met zangeres Tanya Ti-et. Op 10 maart 2017 sterft Joni Sledge een natuurlijke dood. Ze is dan pas 60 jaar jong. De overige zussen geven aan dat ze desondanks verder zullen gaan als Sister Sledge. Kim wordt in 2019 definitief vervangen door Camille, de dochter van Debbie. Hoewel nergens een bevestiging is te vinden, lijkt het erop dat de dames in 2020 mot hebben gekregen want er zijn tegenwoordig twee bands actief. Sister Sledge Ft. Sledgendary is de groep van Debbie met kinderen Camille en David, neef Taddeus en de reeds genoemde Ti-et. Verder is daar Sister Sledge Ft. Kathy Sledge. Laatst genoemde is de enige telg van de familie want voor de rest bestaat het uit wisselende zangeressen en muzikanten. 

Week Spot: Thee Marloes

Voordat ik verder ga met de Week Spot, eerst nog een aanvulling op het bericht over Loaded Honey. Ik heb het album vanmiddag opnieuw beluisterd en het is niet 'Cisco Bay' dat de vertraging heeft maar de volgende track: 'Lessons'. Het tweede nummer is 'Don't Speak', een sterk staaltje crossover-sweet soul uit de jaren zeventig, en dat is momenteel mijn favoriet, maar ja... dat wisselt van dag tot dag. Het is van start tot einde een bijzonder fijn album als je hart ligt bij de soul van de jaren zestig en zeventig. Het is verleidelijk om wéér een oudje uit te zoeken voor de Week Spot, maar nee... Ik wil deze week weer eens iets meer recents hebben. Ik meen maar dat ik 'Logika' van Thee Marloes al eens als Week Spot heb gehad, maar nee. Ik heb blijkbaar de info over de band opgezocht voor de desbetreffende 'Singles round-up'. Dat is in 2023 erg karig en ik hoop dat ik nu wat meer kan vinden. Ik zie ook dat ik al een aantal singles heb gemist van de groep. De meest recente is echter 'I'd Be Lost' en dat kleinood mag deze week de Week Spot zijn. 

Gitarist Sinatrya Dharaka, bijgenaamd Raka, is een gitarist die na een tijd te hebben gewerkt in de hiphop en alternatieve rock die opeens de behoefte voelt om een ander soort nummers te schrijven. Als hij thuis komt uit het werk schrijft hij het ene na het andere nummer maar weet niet of hij ze ooit zal gebruiken. Dan ontmoet hij drummer Tommy Satwick en dan kan hij zijn nummers meer cachet geven. De twee mannen hebben een gemeenschappelijke muzikale voorkeur en toeren Indonesië rond met hun platenbakken om te dj-en op feesten. Op een zekere avond horen ze een zangeres waarvan ze beide steil achterover slaan. Op het podium staat Natassya. Een meisje dat het zingen heeft geleerd in de kerk en met een stilistisch bereik dat uiteenloopt van The Jackson 5 tot aan Erykah Badu. Toch heeft de nieuwe band, Thee Marloes, één probleem. De band is gevestigd in Soerabaja in Indonesië. Op het gebied van de rauwe soul is er niet zoiets als Thee Marloes te vinden en de band moet creatief zijn om zelf een pad uit te stippelen. Dat lukt aardig goed want een jaar later krijgt de band een telefoontje van Big Crown Records. Het trio is goed bekend met het label vanwege de releases van Lee Fields en El Michels Affair. 'Midnight Hotline' verschijnt in 2023 als de eerste single op Big Crown met op de b-kant een nummer dat wordt gezongen in het Indonesisch. Dat je er geen bal van verstaat, is niet belangrijk. Het gaat om de soul! De opvolger, 'Logika', is dan geheel in het Indonesisch. Ik verbaas me erover dat de plaat destijds geen Week Spot is geweest. 

In 2024 verschijnt het debuutalbum 'Perak' en nu lijkt het trio te sparen voor een tweede album. Er zijn dit jaar al twee singles uitgebracht die niet op 'Perak' voor komen. 'I'd Be Lost' is daarvan de meest recente. Ditmaal helemaal in het Engels en met een hartverwarmende videoclip. Met een klein beetje mazzel zou het zomaar opgepikt kunenn worden door een Radio 2, maar tot nu toe is dat er niet van gekomen. 

Honderd achteruit 2023: The Everly Brothers

Het nieuwe dekbed is dinsdag bezorgd maar ik kom er dan niet aan toe om het toe te voegen aan het bestaande bed. Dat doe ik dan gisteravond en probeer het comfort alvast even uit. Als ik later wil gaan slapen, blijkt dat helemaal niet te willen. Wat is er aan de hand? Dit dekbed blijkt een flink stuk dikker te zijn dan de oude. Ik denk dat je deze niet in de zomer wilt hebben. Zonder te hebben geslapen, wil ik maar vroeg aan de slag want ik ben ambitieus. Ik heb nog post liggen in Steenwijk dat ik eerst wil rondbrengen. Daarna op de trein naar Leeuwarden voor plaatjes. Na een ontbijtje sta ik te tollen op mijn benen en probeer twee uren iets te slapen. Rond het middaguur poging twee. Op de zaak blijkt de hoeveelheid post tegen te vallen. Mijn voorvrouw heeft een foto gestuurd van de sorteerkast en dat is niet zoveel... Lang verhaal kort? Om zes uur ben ik klaar en sta bij het station. Eigenlijk té doodop om op en neer met de trein en dan ook nog eens vijftien kilometer te fietsen. Bovendien gaat het regenen. Helaas dus geen 'Singles round-up' waarop ik heel stiekem wel had gehoopt. Nu dan maar verder met de 'Honderd achteruit' en daarin de nummer 59 in de Gele Bak Top 100 van 2023: 'The Price Of Love' van The Everly Brothers uit 1965. 

Don en Phil verdienen heel veel credits voor hun rol in de popmuziek. Ook al zou het duo in 1962 uit elkaar zijn gegaan, dan zou samenzang van de heren nog altijd een belangrijke inspiratiebron zijn voor latere artiesten. The Everlys vinden zichzelf echter keer op keer uit en beweegt zo mee met de grillige evolutie van de popmuziek. Zo kan het zijn dat ik in 1984 kennis maak met The Everly Brothers dankzij... Toppop. 'On The Wings Of A Nightingale' staat dan hoog op de hitparade. Natuurlijk is de videoclip koren op mijn molen. De gebroeders struinen over een autokerkhof met sleeën uit de jaren vijftig. Uiteindelijk wordt een exemplaar gered en op en top gerestaureerd. Als in 1963 de Merseybeat losbarst, is het de tijd voor menig generatiegenoot van The Everly Brothers om de biezen te pakken en iets anders te gaan doen. Het duo weet zichzelf van de schroothoop te redden en het geluid niet alleen te restaureren maar ook te vernieuwen zodat het weer een ronde mee kan. 'The Price Of Love' wordt eens heel spontaan gedraaid in 'Goud Van Oud' als ik klaar zit met het cassettebandje, hierdoor ademt het nummer 1992 voor mij. Op 17 februari 2023 kom ik mijn exemplaar tegen bij het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. 

Isaac Donald Everly wordt geboren op 1 februari 1937 in Kentucky. Op 19 januari 1939 woont het gezin in Chicago als Philip Everly de kroost komt versterken. Vader is ook een Isaac Everly en omdat deze Ike als gangbare naam heeft, wordt gekozen om de jonge Isaac Don te noemen. Vader speelt gitaar en werkt al vanaf zijn veertiende in de mijnen totdat hij moeder Margaret treft. Ze is elf jaar jonger dan Ike maar omdat het muzikaal zo goed klikt tussen de twee, wordt Ike aangespoord door zijn vader om als zangduo verder te gaan. Van het ene komt het andere. Het maakt ook dat de familie geregeld verhuist. Ike heeft een radioshow in Iowa in de midden jaren veertig maar in 1953 verhuist het gezin naar Nashville. Daar ronden de gebroeders Everly hun educatie af en zijn de mannen klaar om de eerste platen op te nemen. Als Little Donnie en Baby Boy Phil zijn ze dan al beroemd van radio-optredens. Ze spelen in 1955 geregeld in een radioshow in Knoxville, Tennessee, waar ze worden ontdekt door Chet Atkins. Hoewel deze ook banden heeft met RCA regelt deze een contract met Columbia. 'Keep-A Lovin' Me' is geschreven en gearrangeerd door Don en is in 1956 de eerste en laatste single op Columbia. De plaat flopt genadeloos en de broers zijn een illusie armer. 

Atkins neemt de mannen op sleeptouw naar Wesley Rose, helft van de Acuff-Rose publicatiemaatschappij. Ze worden aangesteld als songschrijvers. Intussen meldt zich Cadence Records dat op zoek is naar zangers en zangeressen. The Everlys nemen een nummer op dat door dertig andere artiesten is afgewezen. Het is niet bekend hoeveel haren deze dertig zangers uit hun hoofd hebben getrokken want 'Bye Bye Love' is een dikke hit. Elvis' 'Teddybear' weerhoudt de single van de eerste plek op de Billboard maar het staat wel op 1 in de Country. 'Bye Bye Love' is van de hand van Felice en Boudleaux Bryant en zijn gaan de ene naar de andere hit schrijven voor The Everlys. De opnames worden gemaakt bij Warner Bros.  maar daarna uitgevent naar Columbia en Cadence. In 1960 tekent het duo een contract met de moedermaatschappij. In de eerste jaren hebben ze vette hits met onder andere 'Temptation' en 'Cathy's Clown' maar als de Britse Invasie wordt ingezet, lijkt het ook voor The Everlys een verkeken zaak. In Nederland is de platenmaatschappij in 1965 al druk bezig met de oude singles te recyclen als The Everlys plots terug zijn van weggeweest. Overigens alleen in Europa want in Amerika is het min of meer afgelopen. Van de zevenentwintig singles die het duo maakt tussen 1963 en 1970 komen slechts drie in de Billboard en niet eentje hoger dan eenendertig. 'The Price Of Love' bereikt in Engeland een tweede positie. In Amerika doet de single het 102 plekken minder en blijft dus in de 'bubbling under' steken. In Nederland is het goed voor een achtste plek op de hitparade. Ditmaal zijn ze ook The Blue Diamonds te slim af. The Everlys zullen overigens aan de gebroeders De Wolff refereren als 'those leeches from Holland'. 

In Engeland blijft het duo onverminderd populair en neemt het zelfs in 1967 een album op met de leden van The Hollies. Daarna duikt het duo de countryrock in met goed ontvangen albums als 'Roots' uit 1968 en 'Stories We Could Tell' uit 1972. Intussen worden ook de eerste soloplaten uitgebracht, maar het publiek wil de broers samen zien en horen. Voor hen zelf is dat dan al geruime tijd lastig. Hoewel de stemmen perfect op elkaar zijn afgestemd, kunnen de mannen elkaar niet meer ontmoeten op andere vlakken. De broers zijn aanvankelijk in de late jaren zestig gestopt met roken. Phil is echter weer begonnen nadat de breuk een feit is. De sigaretten zorgen ervoor dat hij zijn laatste jaren aan het zuurstof moet doorbrengen. Op 3 januari 2014 verlaat hij het leven op 74-jarige leeftijd. Hoewel de connectie tussen Don en Phil al jaren zoek is, begint de eerste een affectie te voelen voor zijn broer en de laatste zeven jaar van zijn leven staan in het teken van het leven met het gemis. Op 21 augustus 2021 laat hij het leven. Hij is dan 84 jaar oud. 

Lang zullen ze spelen: Loaded Honey

Er is ooit een tijd geweest dat ik probeerde iedere week of anders iedere maand een bericht te besteden aan 'up-and-coming' naam in de popmuziek. Sinds een paar maanden hebben we daar nu 'Lang zullen ze spelen' met aandacht voor favoriete albums op mijn mp3-speler. Vaak zijn dat albums uit lang vervlogen tijden maar vanavond een kruising tussen 'Lang zullen ze spelen', 'Van hit naar her' en 'Hier en nu'. Namelijk: Een hagelnieuw album dat me een paar draaibeurten kost maar nu helemaal tot zijn recht gaat komen. Elpees doen niet mee in de verzameling en anno 2025 kies ik eerder voor digitaal dan zo'n grote schijf zwart plastic dat té langzaam afspeelt. Zo heel nu en dan zit ik nog wel eens te twijfelen en dit is het geval als in juni van dit jaar voor het eerst dit debuutalbum van Loaded Honey wordt aangeboden. Ik luister naar een paar nummers en moet zelfs nog even checken of het een nieuwe band is. Ja dus? Qua soul sluit het namelijk heel fraai aan op het gebied dat recentelijk vooral mijn interesse heeft: De 'lowrider' soul. In augustus heb ik opnieuw een mogelijkheid om het album te bemachtigen maar opnieuw bedank ik voor de eer en zet de digitale versie op mijn speler. Ik hoor het pas op 7 oktober integraal tijdens de fietstocht in Duitsland en sindsdien vallen de stukjes op haar plek. Het album is 'Love Made Trees' van Loaded Honey uit juni 2025. 

Als ik me niet vergis ben ik in 2014 begonnen met de 'Van hit naar her' en is Andreya Triana de eerste die plaats mag nemen in de schijnwerpers. Als ik informatie zoek over Jungle zie ik dat Andreya omstreeks 2020 heeft gewerkt met Jungle. Maar... wat is Jungle? Jungle is oorspronkelijk een duo dat in 2013 is gevormd in Londen. Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland zijn begin twintig en al sinds de kindertijd met elkaar bevriend. Aanvankelijk spelen de mannen samen in een indieband genaamd Born Blonde, dat in 2012 een album uitbrengt. Toch storen de mannen zich eraan dat de focus teveel ligt op de muzikanten en de 'looks'. Zij willen juist de focus leggen op de muziek, het concept en de video's en noemen zichzelf jaren lang J en T zonder hun identiteit bekend te maken. Hoewel de mannen ervoor zouden kunnen kiezen om veilig van achter hun laptop de muziek de wereld in te sturen, kiezen ze ervoor om met wisselende muzikanten te werken en ook iets 'live' op een podium te kunnen neerzetten. Zoals gezegd is Triana in 2021 en 2022 lid van de tourband. Jungle zélf bestaat uit de beide mannen met multi-instrumentaliste Lydia Kitto. De laatste werkt eerst losvast voor Jungle maar wordt in 2022 aangesteld als vast lid van de band. Jungle heeft tot nu toe vier albums uitgebracht waarvan 'Volcano' uit 2023 het meest recente is. Jungle wordt in de hoek geplaatst van de neo-soul. 

Nu zijn Lloyd-Watson en Kitto samen aan de slag gegaan en het resultaat is het album 'Love Made Trees' als Loaded Honey. Het album trapt af met 'In Your Arms' dat meteen de toon zet. Het klinkt zwáár nostalgisch alsof het zestig jaar geleden op de band is gezet. Het is meteen 'lowrider soul' en deep soul dat de klok slaat. Er staan ook wel een paar meer uptempo nummers op het album. Ik zet het album op dinsdag 7 oktober op als ik een koffiestop heb gehad in Georgsdorf. Ik ben dan even vergeten wat het ook alweer is en ik denk even dat ik het album heb leren kennen middels de soundtrack van een film. Eerlijk gezegd kun je veel van de langzame nummers daar prima plaatsen. Toch ligt er een heerlijke cult-sfeer op het album met ook een paar 'grapjes'. Zo doet het de indruk wekken dat 'Cisco Bay' té snel draait en dat halverwege opeens de pitch naar beneden gaat. Het is overigens wel een van mijn favoriete nummers op het album. Het maakt het opeens ook weer ongrijpbaar en daar hou ik wel van! 

Het schuift een beetje tussen de Chicano soul, deep soul en een vleugje psychedelica. Ik vind het niet alleen een verrassing dat het een nieuwe band is met redelijk jonge muzikanten, maar ook dat dit uit Engeland komt. Het zit soms erg in de buurt van bijvoorbeeld Thee Sinseers. Ik heb heel erg lopen twijfelen in juni en augustus of ik toch niet zo nu en dan de platenspeler op 33 toeren moet zetten voor dit album. Ik heb het aan me voorbij laten gaan. Het vinyl is erg gelimiteerd en nu al stijf uitverkocht. Qua waarde is het al verdubbeld en is de speciale uitgave zelfs al een slordige honderd euro waard. 

Het zilveren goud: 2000 deel XI

Aanvankelijk zou ik voor deze maand de laatste negen van het jaar 2000 behandelen. Opeens stromen de herinneringen binnen over deze laatste weken van 2000. Sommige herinneringen heb ik héél ver weggestopt en dat heeft een reden. Toch heb ik nog van twee maanden singles en als ik volgende maand eveneens een 'Het zilveren goud' doe, zit ik op precies twaalf afleveringen. Ik heb ook alvast zitten rekenen voor wat betreft volgend jaar. Op dit moment staan er 73 singles voor 2001 die ik me kan herinneren en/of die ik nog altijd heb staan in de collectie. Elf keer zes en eentje van zeven en we zijn volgend jaar ook verzekerd van een doorlopende 'Het zilveren goud'. In deze jaren koop ik echter niet iedere week of iedere maand singles en ik ben afhankelijk van een paar grotere partijen singles die ik gedurende het jaar koop. Vandaag dus de schaarse vangst van drie singles en ik heb deze in september 2000 aangeschaft bij de kringloopwinkel in Steenwijk. Ik heb nog zitten twijfelen om de fietstocht vandaag te benoemen, maar nee... dat koppelen we volgende maand aan de singles die ik toen heb gekocht. Ik ga het vandaag hebben over de perikelen in de kunstmest. 

Even een 're-cap'. Ik ben op mijn huidige kostadres terecht gekomen via een man die ik dan al jaren ken via De Karre. Hij zwaait de scepter over de opslag van kunstmestkorrels voor een groter bedrijf. In principe kan hij dat werk alleen af en hij heeft zo heel nu en dan personeel nodig voor een dag of een week. Daarvoor maakt hij gebruik van zijn contacten. Het wordt wel geregeld via een uitzendbureau in Steenwijk maar hij zoekt zélf zijn personeel uit middels de aanwezigheid in een café. Als ik eenmaal in de kost ben in Tuk begint hij op te merken 'dat hij me zo nu en dan wel kan gebruiken'. Voor de goede orde: Ik ben niet naar Steenwijk en omgeving gekomen om te gaan werken. Ik wil een 'sabbatical' zoals de popgroepen, kunstenaars en zakenlieden die veelal hebben in 2000. Golden Earring en De Dijk zijn twee die ik direct kan bedenken. Het verschil is echter dat deze niet bij de soos hoeven aan te kloppen nu ze geen inkomsten meer hebben uit de optredens. Toch is een extra zakcentje bovenop de uitkering welkom en doe ik het ook voor een goed deel om de vriend en mijn huisbaas tevreden te houden. Hij spoort me meteen aan om het 'zwart' te houden, maar dat kan niet via een uitzendbureau. De eerste keer nadat ik salaris heb ontvangen, vul ik eerlijk het loon in op de maandelijkse verantwoording van de uitkering. Het zal me ongetwijfeld een paar tientjes uitkering schelen, maar ik mag vast wel iets houden? Ik ben ook alvast begonnen met het besteden van het geld en het is goeddeels op als de uitkering wordt gestort. Met andere woorden: Ik ben opeens platzak want het wordt allemaal ingehouden. 

Er komt een paar maal per jaar een vrachtschip langs met een verse voorraad kunstmestkorrels. Het schip wordt gelost met een kraan die de bakken vol in een trechter gooit. Zo wordt het verdeeld op de band van de elevator en zo wordt het naar binnen getransporteerd. Wat is dan precies mijn taak? Welnu, als het droog is, moet ik zo nu en dan kunstmestkorrels van de grond scheppen en op de elevator gooien. Ook moet ik het weer in de gaten houden. Als het begint te regenen is het meteen einde oefening en moet ik helpen het schip te dichten en de trechter droog te houden. Vocht is namelijk de grote vijand van kunstmest. Ik zou het beste rubberen laarzen kunnen hebben aantrekken maar in verband met zwaar materieel heb ik mijn oude werkschoenen aan. Als kunstmestkorrels nat worden, krijg je pure ammoniak. Metaal lost op in ammoniak. Het kost me in die tijd een broek als er per ongeluk natte korrels in de buurt komen van de rits. Ik ga naar de wc en bij het omlaag trekken van de rits hoor ik 'ting ting ting' op de vloer. Ik kijk naar beneden en daar liggen de tandjes van de rits. Het vreet ook het metaal op de werkschoenen weg, de klemmetjes die de veters op hun plek houden. En wat te denken van de trappers van de fiets? Ondanks dat het redelijk goed betaald, zeker als je het afstreept tegen de fysieke inspanning, maak ik nog steeds wel kosten als het vervangen van schoenen, broeken en trappers van de fiets. Het is dan zuur om te zien dat de soos me tot de laatste cent kort. 

'De volgende keer geef je niks op', oppert de vriend. 'Ik heb je nog nooit getroffen en je hebt hier ook nog nooit gewerkt. En ze houden toch geen steekproeven bij uitzendbureaus dus er kan je niks gebeuren. Zorg alleen dat het geld zo snel mogelijk van je rekening is of koop er iets groots voor'. Dat laatste ga ik doen bij de tweede periode dat ik in de kunstmestkorrels ga. Ik heb dan inmiddels de koortsdroom gehad dat ik de wereld wil rond reizen per... fiets. We beginnen eerst eens met Engeland op en neer. Later in 2001 zou ik dolgraag richting de Balkan en Rusland willen. Het punt is alleen dat ik nog altijd gebruik maak van de fiets van mijn huisbaas. Een oud beestje. Nee, ik heb het over de fiets! Ik zal zelf weer een fiets moeten hebben en bij voorkeur eentje waarop ik comfortable Europa kan rondrijden. Mindiscspeler en de fiets. Dat worden de volgende twee dingen waarvoor ik eind 2000 en begin 2001 ga werken. De soos merkt er niets van. Niet slim om daarover op een blog te schrijven? Welnee... ze hebben het pas eind 2004 ontdekt, maar dan ontdekken ze ook dat ik al twee jaar té weinig uitkering heb ontvangen. 

Ik denk dat ik in mei 2001 voor het laatst heb gewerkt in de kunstmest. Het is vlak voor 'De volharding', zoals ik de wandel-, lift- en zwerftocht dan noem, naar een gemaal in de buurt van Spijkenisse. Die verhalen zijn voor volgend jaar en kunnen dus in het kader van 'Het zilveren goud'. 

3305 What Do You Want Me To Say To This World - The Scamps (NL, Kelt, 1990)
3306 I Saw You - Seemon & Maryke (NL, A&M, 1972)
3307 Have Faith In Love Your Love - Sounds Orchestral (UK, Pye, 1965)

'Hold Down Mother One Ton' van The Kingstonians moet ik ook rond deze tijd hebben gekocht bij de kringloopwinken. Deze heb ik echter al bij de singles van 1993 genoemd en enig verschil is dat de single uit de kringloop een fotohoesje heeft. Ik leer pas een paar jaar geleden dat dit plaatje zéér gezocht is en ik heb hem dubbel! Ik vermoed dat ik Seemon & Maryke in de jaren negentig al eens heb gehad, maar nooit met de fotohoes. Sounds Orchestral heb ik in de originele Nederlandse uitdossing. Dit is een 'advanced promo copy'. Er staat me nu opeens iets van bij dat ik deze later heb gekocht tijdens mijn lidmaatschap en activisme voor de SP, maar ach... ik laat het zo. Bij The Scamps valt op dat het telefoonnummer in Amsterdam van het management is doorgekrast en dat hier twee nummers uit de regio van Steenwijk zijn vermeld. Het Kelt-label is overigens een onderdeel van Da Capo, de roemruchte platenzaak in Utrecht. 

Honderd achteruit 2023-25: The Kinks

Hoewel ik vanavond de nummer 56 onder het vergrootglas leg, wil ik alvast even kijken of ik de nummer 57 al heb behandeld in een bericht. Dan zie ik dat ik vorig jaar rond deze tijd bij de onderste nummers van de Gele Bak Top 100 van 2022 zit. Wat dat betreft heb ik het niet slecht gedaan dit jaar. Overigens heb ik de nummer 57 vorig jaar al te gast gehad in een dubbelaflevering en ook nummer 58 is in dat kader dit jaar voorbij gekomen. Ik mag na de nummer 56 een sprong maken naar nummer 59. Ik heb eens berekend dat ik tegen het einde van het jaar omstreeks nummer 61 moet zijn als ik het tempo aan hou van 2024. Welnu, daar ga ik dit jaar wel overheen! Vandaag ook een dubbelaflevering en daarmee de eerste, buiten de nummer 1, ui de Gele Bak Top 100 van 2025 welke een bericht krijgt. Op nummer 56 in de Gele Bak Top 100 van 2023 vinden we 'Supersonic Rocketship' van The Kinks en de band staat dit jaar genoteerd op nummer 13 met 'Starstruck'. Maar... hoe is het nu eigenlijk voor mij begonnen met The Kinks?

Ik ben vijf jaar oud als The Kinks de tweede maal in de geschiedenis de eerste plek bereikt met 'Lola'. De tweede keer uiteraard in de live-versie. Mijn oudste broer koopt de single en we kijken gezamenlijk naar Toppop waar de videoclip wordt uitgezonden. Ik vind als vijfjarige Ray Davies er allerminst charmant uit zien met zijn glimmende gezicht. Later realiseer ik me dat het zweet is want Davies staat dan al een hele avond op het podium onder de hete discolampen. Op de dinsdagmarkt koop ik in 1989 een cassettebandje met hits uit de jaren zestig en daarop staat ook 'You Really Got Me'. Een paar weken later is de rommelmarkt bij ons in het dorp welke ik beschouw als de start van mijn platencollectie. Ik krijg een aantal elpees die al de hele dag in de zon hebben gelegen maar desondanks heeft The Kinks het nog redelijk goed overleefd. Het is een verzamelplaat op Arcade samengesteld door Herman Heijnsbroek (later enige tijd politicus voor de partij van Pim Fortuyn) en is heel erg gericht op de Nederlandse markt. Het bevat ook 'Death Of A Clown' van Dave Davies en 'Starstruck'. Op de hoes staat een foto van de live-tournee ten tijde van 'Lola'. 'Supersonic Rocketship' heb ik op 1 augustus 2022 gekocht bij VIP Records in Sneek. 'Starstruck' bestel ik via het intenet bij mijn favoriete bootleg-dealer. Dat is op 10 augustus 2024 en ik heb dan pas de Gele Bak Top 100 van 2024 gepubliceerd. 'Starstruck' moet zo bijna een jaar wachten eer het een plek mag in nemen op de dertiende plek. 

Het verhaal van The Kinks begint met twee broers. Ondanks dat het familie is, hebben de twee niet altijd een hele warme band met elkaar. Raymond Douglas Daives (inmiddels een Sir) wordt geboren op 21 juni 1944. Zijn broertje David Russell Gordon komt het gezin vergezellen op 3 februari 1947. Ze groeien op in een huis op het adres Denmark Terrace nummer 6 in de Noord-Londense wijk Muswell. Ray en Dave volgen op zes oudere zussen. Het gezin Davies verhuist kort na de geboorte van Dave naar het nieuwe adres. De beide zoons zijn geboren aan Huntingdon Road, eveneens in het noorden van Londen. Onder invloed van hun ouders en zussen groeien de jongens op met music hall, jazz en vroege rock'n'roll. Als kind leren instrumenten spelen en gaan op de skiffle-toer. Tot 1962 heeft Ray Davies zijn eigen Quartet en werkt met doorlopend met wisselende leadzangers. Op een gegeven moment is Rod Stewart enige tijd zijn leadzanger. Ray gaat in 1962 kunst studeren en als Alexis Korner met zijn Blues Incorated de school aandoet voor een optreden, vraagt Ray hem om advies. Alexis wijst naar Giorgio Gomelsky en dat wordt de nieuwe manager van Davies. Die zorgt ervoor dat hij in een meer professionele band terecht komt. Dat zal uiteindelijk uitgroeien tot The Kinks. Ray Davies, zijn broer Dave en Peter Quaife zijn de drie kernleden van de groep. Mick Avory is reeds als drummer aanwezig maar wordt in het begin nog regelmatig in de studio vervangen door sessiedrummer Bobby Graham. 

'You Really Got Me' is de grote doorbraak van de band. In een land waar de popmuziek wordt gedefinieerd in The Beatles en The Rolling Stones, daar is The Kinks een uitzondering dat mooi tussen deze twee in zit. Het songschrijverschap van Ray Davies is zelfs verfijnder dan dat van Lennon en McCartney, terwijl de shows nog drie keer wilder zijn dan The Rolling Stones. Het is manager Larry Page er aan gelegen om The Kinks grootst te laten doorbreken in Amerika vóór dat dit gaat gebeuren met The Rolling Stones. Wat volgt is de desastreuze Amerikaanse tournee van 1965. Omdat de mannen weigeren papieren in te vullen van de Amerikaanse muzikantenvakbond en Ray zelfs een medewerker fysiek mishandelt, krijgt de band een ban aan de broek van vier jaar. De groep is tot 1969 niet meer welkom in het land van Uncle Sam. 

Even doorspoelen naar de beide singles. 'Starstruck' is na 'Days' de tweede single van het album 'The Village Green Preservation Society'. Het verschijnt alleen als single in Amerika en in delen van Europa en in Nederland is het goed voor een dertiende plek op de Top 40. In de nieuwe eeuw worden de singles opnieuw geperst die in Engeland niet als zodanig zijn verschenen. Mijn exemplaar is dus een Engelse persing van nog niet zo lang geleden met een replica van de Nederlandse fotohoes. 'Supersonic Rocketship' strandt in Nederland op plek 29, in Engeland stoomt het door tot plek 16. In Amerika doet het een bescheiden 111e plek. 

Her verhaal van The Kinks gaat lang door maar heeft desondanks een definitief einde. Op de dag dat Dave Davies zijn vijftigste verjaardag viert in de pub waar voor The Kinks veel is begonnen, is de band voor het laatst bijeen. Er is in 1999 nog even sprake van een reünie. Een aantal van de oud-leden gaat nog wel aan de slag met Kast-Off Kinks maar Ray en Dave houden al bijna dertig jaar de boot af.