Een eeuwig beeld uit het verleden: Zaterdag 21 september 2024

Ach, vooruit. Ik had voor vanavond een 'Singles round-up' in gedachten gehad maar daarvoor wacht ik nog op twee pakketjes. Die komen volgende week dus aan bod. De plannen voor morgen zijn heel erg ambitieus en ik hoop dat ik een beetje vroeg op pad kan gaan. Vroeg op de avond wordt er regen en onweer voorspeld en dan ben ik liever in de buurt van mijn huisje. '20092009' is altijd een datum geweest waarbij iets speciaals wil doen in de volgende jaren. De fietstocht op de laatste zaterdag van de vakantie in 2024 brengt me door Grolloo en daar besluit, als het weer het toelaat, om op donderdag 19 september opnieuw het Cuby & The Blizzards-museum te bezoeken. Zoals ik de afgelopen week al heb geschreven, verandert mijn houding naarmate Grolloo in het vizier komt. Het is zulk prachtig weer, het is eigenlijk zonde om deze middag in een museum door te brengen. In plaats daarvan maak ik een uitgebreide fietstocht en geniet van een maaltijd bij de chinees in Westerbork. Voor de zaterdag heb ik een concert in de agenda staan. Ik heb Gercoh een paar weken eerder op de radio gehoord en heb gelezen dat hij samen met een bevriende muzikant zal spelen in de muziekwinkel van zijn ouders in Zuidwolde. Ik heb deze dag vrij genomen van het werk maar hoor een paar uur voor het optreden dat het niet doorgaat. Weer hetzelfde verhaal als de donderdag in Grolloo. Eigenlijk is het zonde om binnen te zijn met dit weer. We gaan evengoed op de pedalen. 

Eerst over Ansen en Ruinen en dan pak ik zelfs een stukje Hees mee. Vanuit Echten fiets ik een alternatieve route naar het kanaal. Vanuit daar naar Hoogeveen en al snel het zuiden in. In Hollandscheveld wil ik nog een foto maken van de oldtimer die in de berm staat als kunstobject maar neem niet de moeite om het apparaat te zoeken. Gewoon lekker verder fietsen. Als je stil staat, is het namelijk best warm te noemen op deze zaterdag. Ik heb mijn nieuwste jasje aan en deze is zeer brandbaar. Ik sta mezelf niet toe om een sigaartje te roken op de fiets als ik dit kledingstuk draag. Deze middag vergezelt het ding me, hoewel ik best zonder jas had gekund. Ik fiets naar Slagharen en eveneens langs het ponypark. Alhoewel? Is er nog een pony te vinden anno 2025? In de buurt van het gehucht Collendoorn rook ik mijn eerste sigaartje van de dag. Dan gaat de jas ook even uit want dat kan best. Ik heb mezelf inmiddels een doel gesteld: De kringloopwinkel in Hardenberg waar ik in de vakantie langs ben gekomen. Ik ben klokslag vier uur in het centrum van Hardenberg en dat is het moment waarop de winkel haar deuren sluit voor het weekend. Jammer dan...? Uiteindelijk wint het plezier in het fietsen van de platenjacht. 

Ik fiets kriskras door Hardenberg en als ik op het punt sta om de plaats te verlaten, fiets ik bijna door een supermarkt heen. Daar haarl ik een pak karnemelk-met-smaakje. Ik heb nog broodjes in de tas zitten van donderdag en deze zijn wonder boven wonder nog best eetbaar. Ik geniet van het pak drinken en de broodjes op het bankje aan het kanaal bij Loozen. Ik zou ontzettend graag terug willen naar zaterdag 21 september 2024 en op dit bankje plaats willen nemen. Gewoon kijken naar het water en zwaaien naar de bootjes die voorbij komen. Toch moet ik op een bepaald moment weer in beweging komen en daarmee gaat de wereld ook door met draaien. Ik vervolg mijn weg naar Gramsbergen. Bij De Haandrik richting Laar en zelfs nóg een dorp in Duitsland gezien. Ik fiets ditmaal anders dan een jaar ervoor en dat scheelt een stuk industrieterrein. Inmiddels heb ik het plan gemaakt om de zaterdag net zo te besluiten als een jaar eerder. Door Coevorden naar Dalen voor een maaltijd en daarna de turbo aan naar Hoogeveen. 

In Hollandscheveld is een groot feest aan de gang. In het dorp zelf moet ik tegen een file van auto's in fietsen en tussen Hollandscheveld en Hoogeveen kom ik zeker een honderdtal fietsers tegen die onderweg zijn naar het feest. Bij een tankstation drink ik een dubbele espresso en ga verder op mijn dwaaltocht door Hoogeveen. Dan herken ik opeens het kanaal en is het allemaal vrij eenvoudig. Ik fiets zo naar Echten toe. Tussen Echten en Ruinen is het afzien. Het is mistig en het fietspad is slecht verlicht. In Ansen wordt een feestje gevierd maar in Uffelte heerst de rust weer. Op zondagmiddag ga ik ook nog een 'eindje' fietsen en laat zelfs de jas thuis. Die had ik vroeg op de avond wel kunnen gebruken! Ik fiets onder andere langs het Blauwe Meer. 'De foto's willen niet echt lukken', schrijf ik een jaar geleden. Ik heb de foto's nog wel maar het water is niet echt blauw. 

Zo eindigt een erg bijzonder weekend. Het laatste weekend van september is het niet veel soeps qua weer. Als ik op zaterdag 5 oktober naar Steenwijk ga voor mijn dj-optreden in De Buze maak ik al stiekem plannen voor morgen want ook deze zondag zal het fraai weer zijn. Ik sta eigenlijk op het punt om te vertrekken als opeens de telefoon gaat...

Ik kan tot 30 september kosteloos annuleren maar heb de b&b in Hardenberg van afgelopen april gereserveerd van zondag 5 tot en met donderdag 9 oktober. In deze dagen krijgen jullie in ieder geval de Top 54. 

Honderd achteruit 2023: The Condors + The Toys

Een weemoedig weekend? Verklaar u nader? Welnu, een jaar geleden was het precies zoals het morgen en zaterdag belooft te worden: Een allerlaatste weekend met zomers weer (hoewel we vorig jaar in oktober ook nog een paar vrij warme dagen hebben gehad). Een jaar geleden wil ik op de fiets naar Grolloo voor het Cuby-museum, maar... Ik zal wel arriveren bij het museum maar heb geen zin om met dit weer naar binnen te gaan. In plaats daarvan maak ik een mooie lange fietstocht en steek aan bij de chinees in Westerbork. De vrijdag moet ik werken maar zaterdag heb ik ook vrij. Eerst staat er een concert in de planning maar als dat op het laatste moment niet doorgaat, heb ik een fietstocht ter vervanging. Een fietstocht waar ik nog heel vaak aan terug denk. Wellicht dat ik er toch nog een berichtje aan ga spenderen. Dit jaar heb ik geen speciale 20 september-vieringen in mijn hoofd, maar dan opnieuw... het gaat zaterdag erg warm worden en dan moet ik wel even kilometers vreten op het stalen ros. Ik schuif de post van zaterdag door naar maandag. Vanmiddag heb ik mijn schoenen opgehaald in Diever maar het grijze weer geeft me niet veel zin om te fietsen. Dan gaat het als vanzelf en ik fiets prachtig door de bossen naar Ansen. Even zo goed toch nog een leuk stukje gefietst. Niet genoeg voor een bericht, wellicht dat ik het zaterdag of zondag ga noemen. Nu een dubbelaflevering van de 'Honderd achteruit'. Van de eerste band is de informatie té summier voor een volledig bericht, de tweede heb ik nog niet eens opgezocht. In de Gele Bak Top 100 van 2023 vinden we 'Tomorrow' van The Condors op 44 en 'Attack' van The Toys op 46. 

Ik ken beide nummers niet vóór 2023. In geval van The Condors is het een plaatje dat ik ken uit het Hitdossier en waar ik toch wel een beetje nieuwsgierig van word. Van The Toys ken ik alleen 'A Lover's Concerto' en deze opvolger ziet er té aantrekkelijk uit. Met de laatste maken we kennis met een handelaar die we normaliter niet tegenkomen in de 'Honderd achteruit'. Ik bestel sinds een paar jaar geregeld bij Chris in Engeland want hij is zonder meer de meest servicegerichte verkoper die ik ken. Hij heeft een aparte afdeling met Engelse persingen, waar hij zelf overigens niets van moet hebben, en tot een paar jaar geleden zitten daar soms ook een paar 'algemene pop'-singles tussen. Die besluit hij op een zeker moment in de aanbieding te doen voor vijf pond per stuk en in dat kader koop ik ook deze van The Toys. Dat is op 20 april 2023. The Condors schaf ik een maand later aan, op 21 mei 2023, bij René op Discogs, tevens een volger van deze praatpaal. Ik begin met de nummer 44 en dat is 'Tomorrow' van The Condors uit 1967. 

Ah, die link heb ik nooit gelegd! The Condors komt namelijk voort uit Freddy Scott & The Condors. Dat maakt in 1964 een single voor RCA en, het meest bekend, de flexidisc 'Puch Voor Fans'. Hierop speelt de band uit Rotterdam twee deuntjes en deze krijg je uitgereikt bij je lokale Puch-dealer. Wim Schreijnders en Aad Ras zijn de enige twee bekende namen binnen The Condors. In 1966-67 maakt de groep drie singles. De eerste en derde verschijnen op het Tania-label terwijl 'Tomorrow' door RCA op de markt wordt gebracht. Het krijgt zelfs een Duitse release. Daar houdt meteen wel het hele verhaal op want meer informatie kan ik niet vinden. Rest me alleen nog te melden dat 'Tomorrow' een Top 40-hit is geweest. Het staat in begin 1967 vier weken in de lijst en piekt op nummer tweeëntwintig. 

The Toys is een damestrio uit Jamaica, New York (als in 'Funkin' For Jamaica' van Tom Browne) waarvan Barbara Harris het voornaamste lid is. De groep bestaat van 1961 tot en met 1968. Barbara Harris wordt geboren in North Carolina maar als ze elf jaar oud is, verhuist ze met haar familie naar de Queens. Ze heeft al de nodige zangervaring opgedaan in de kerk. Een paar jaar later start ze een groep met vier andere danes: Barbara Parritt, June Montiero, Betty Stokes en Betty Blocker. Twee Barbara's en twee Betty's in één groep, dat moet lastig zijn geweest. De beide Betty's verdwijnen al snel van het toneel en de rest gaat door als een trio. De groep gaat The Charlettes heten en werkt vooral als begeleiding voor andere artiesten. Toch wordt The Charlettes gespot door iemand die hen in contact brengt met Bob Crewe. Die is juist zijn Dynovoice-label begonnen en The Charlettes is één van de eerste acts, hoewel de naam meteen wordt veranderd in The Toys. 

De groep wordt voorgesteld aan de heren Sandy Linzer en Denny Randell die de groep gaan voorzien van de hits. De heren krijgen een boek in handen met pianosonates van Bach en nemen een stuk en laten dat samensmelten met een Motown-ritme. Flink laten doorkoken en je krijgt 'A Lover's Concerto'. The Toys staat opeens in het middelpunt van de belangstelling want het eindigt op twee in de Billboard (nummer 1 in de Cashbox) en ook in Engeland komt de single in de top vijf terecht. Menig andere songschrijver en producent zou de hit hebben opgevolgd met een 'A Lover's Concerto deel 2', maar niet Linzer-Randell. Natuurlijk is ook 'Attack' een puik stuk commerciële 'girl group pop', maar het blijft weg bij de grote hit. Toch doet dit het een stuk minder. In Amerika bereikt het 18 op de Billboard en nummer 36 in Engeland. 'Baby Toys' en 'May My Heart Be Cast Into Stone' bereiken wel de top honderd maar een héél eind buiten de top twintig. De laatste heb ik dit jaar nog gekocht en heb ik een plekje in de Blauwe Bak gegund. 

'Sealed With A Kiss' levert een 'bubbling under'-hit op in 1968 en daarna is het spoedig afgelopen met The Toys. Alleen Harris blijft actief in de muziek. In latere jaren zingt ze met haar eigen Toys de grote hits op revival-feesten. In 1998 maakt ze een solo-cd met louter eigen nummers en in 2016 verschijnt een single van haar. Daarmee is ook het hele verhaal van The Toys verteld. In de volgende aflevering van de 'Honderd achteruit' gewoon weer één band waarover ik een telefoonboek vol zou kunnen schrijven. 

Week Spot: Van McCoy

Vandaag een Jantje van Leiden maar dat heeft mede te maken met het concept dat ik momenteel voer in 'Do The 45'. Het idee is om de Week Spot ergens in het tweede uur te laten vallen in de show en dus ben ik afhankelijk van de lijst met platen voor de komende week. Daar zitten deze week niet veel platen bij die beslist eens de Week Spot moeten worden en in veel gevallen heb ik al eerder uitgebreid geschreven over de artiest. Dat geldt ook zeker voor Van McCoy. Hij heeft jaren geleden een standbeeld gekregen in de 'Beeldenroute' https://soul-xotica.blogspot.com/2014/06/beeldenroute-van-mccoy.html Ook is zijn naam meerdere malen gevallen als schrijver, arrangeur en producent bij andere Week Spots. Geïnspireerd door de Teddy Randazzo-magie heb ik eigenhandig de Van McCoy-magie uitgevonden. Zodra een plaat een beetje als Van McCoy klinkt in het arrangement kun je er bijna gif op in nemen dat hij dit werk ook voor zijn rekening heeft genomen. Van mag nu eens in zijn eentje in de schijnwerpers staan met een Week Spot want 'The Shuffle' uit 1977 verdient deze titel in deze week. 

Twee 12"-singles achtereen wil ik ook voorkomen, anders zou Shiva nog een mogelijkheid geweest kunnen zijn. Het is een ietwat weemoedige tijd en 'The Shuffle' past daar mooi. Zoals ik al eerder heb geschreven, wordt het door Veronica gebruikt 'Veronica komt naar je toe deze zomer', gok ik in juni. Ja, het is volgens mij het muziekje dat gebruikt wordt om te laten zien waar het Veronica-promotieteam in de komende week is te bewonderen. Blonde meisjes in hotpants met een Veronica-shirt aan. In de jaren tachtig mocht dat nog! Dit komende weekend wordt weer een weekend vol herinneringen aan een jaar geleden. Misschien dat ik er nog een berichtje over ga schrijven. Zoals het nu lijkt begint het morgen al met een fietstochtje. Mijn oude gympen vallen sinds een week uit elkaar en mijn 'nieuwe' gympen liggen nu bij het ophaalpunt in Diever. Die ga ik morgen in ieder geval halen. 

Het zilveren goud: 2000 deel IX

De laatste keer dat ik 'Het zilveren goud' heb gedaan is het 5600e bericht. De slingers blijven dan achterwege maar ik trakteer mezelf wel op een extra lekker chocolaatje bij de koffie. Inmiddels ben ik aan bericht 5664 begonnen. 'Het zilveren goud' loopt begin augustus even vertraging op omdat ik helemaal zeker van iets wil zijn. Ik weet het nu iets beter te reconstrueren maar moet toegeven dat de herinnering na vijfentwintig jaar een beetje stuk is gegaan. Het is in ieder geval al niet de meest memorabele Woodstock-editie. Inmiddels is het halverwege september en komen er weer nieuwe herinneringen bij in het spel waardoor het weer nét even eenvoudiger is om een bericht uit de computer te rammelen. De singles zijn allemaal uit juli 2000. In augustus koop ik geen singles en in september een stuk of drie. Die gaan volgende maand mee in 'Het zilveren goud' want ook oktober is een maand zonder platen. Tenslotte kent november 2000 een zestal singles en dan is het even voorbij tot januari of februari 2001. Ik ga vanavond in vogelvlucht door Woodstock en de maanden augustus en september. 

De jonge generatie zal het met enige verbazing lezen. In de late jaren negentig is er wel zoiets als internet, maar het werkt zo omslachtig dat het alleen voor nerds en professionals is weggelegd. 'Wat zou er dit jaar op Woodstock staan', is iets waar ik jaren achtereen naartoe heb geleefd. Vóór 1998 moet ik op de Solex stappen en in de regio van Steenwijk gaan rijden om op de borden de eerste namen te zien. In 1998 en 1999 bel ik vanuit Mossley naar Tuk. Het is nog de tijd dat ieder bedrijf een fax heeft en ze sturen me het programma per fax. Dan een dag of een paar van tevoren naar het Woodstock-terrein en alvast de sfeer opsnuiven. Dat alles is compleet anders in 2000. Ik woon al ruim een maand in Tuk als het festival plaats heeft en het gevoel van drie dagen per jaar is omgezet in iets van iedere dag. Nu ik onderdak heb in Tuk kan ik eindelijk ook eens vriend Kees uitnodigen. Ik heb hem in 1998 leren kennen op het Woodstock-festival en is in 1999 eveneens van de partij. Het dakraam van mijn caravan is een jaar eerder gesneuveld waardoor we dit jaar niet samen in de caravan hoeven te slapen. Ik ben wel iets gewend en rol mijn slaapzak uit op de vochtige kussens. Ik denk dat Kees evengoed zijn tentje heeft meegenomen. De eerste nachten verblijft hij bij ons in Tuk. 

We maken wandelingen over de Woldberg en de vrijdag rijden we een eind rond in de omgeving. Ik kan me de lunch in Diever nog goed herinneren en verder toeren we in de omgeving van Dwingeloo, Dieverbrug en Eemster. Ik heb totaal geen herinnering meer aan de acts die in 2000 hebben opgetreden buiten The Stranglers om op de zaterdagavond. Dan is Kees al naar huis gegaan. Ik tref iemand op zaterdagavond die zwaar teleurgesteld is. Hij is een Stranglers-fan en wil dolgraag het Woodstock-shirt hebben met de vermelding van The Stranglers. Ik verkoop mijn t-shirt voor, ik geloof, dertig gulden. Tegenover de oorspronkelijke aankoopprijs van vijftien gulden is dat een goede deal? Ik vertel het later aan een van de organisatoren en die is niet onder de indruk. 'Of je koopt een biertje of je koopt de hele tent'. Ik kom hetzelfde shirt twee jaar later tegen op een rommelmarkt waardoor ik enige tijd later de collectie weer compleet heb. 

Ik heb bij de eerdere bezoeken aan Steenwijk en omgeving altijd een bepaalde 'magie' gevoeld. Nu is het opeens mijn thuishaven en is dat vakantiegevoel verdwenen. Toch kan ik nog wel genieten van de fietstochten in de omgeving. Ik gebruik daarvoor de fiets van de huisbaas. Mijn enige vervoermiddel is de scooter en die staat al even kaduuk in de garage in Tuk als dat hij in De Bilt heeft gestaan. Ik kan me een tocht door het Drents-Friese Wold herinneren. Doldersum en zo. Er gaat een wereld voor me open! De thuissituatie begint steeds beter te bevallen. Mijn huisbaas heeft, zoals verwacht, de weddenschap gewonnen. De huisvriend zit drie weken later opzettelijk alweer aan het bier en overhandigt hem de duizend gulden. Het is voor hem een peulenschil maar voor mij een investering in een betere gezondheid voor de huisbaas en een vooruitgang in het woongenot. Huisbaas blijft aan de alcoholvrije biertjes voor in ieder geval de rest van het jaar. Ik deel soms ook mee in de maltbiertjes want ik heb ook een paar 'droge' momenten in deze periode. Huisbaas is op de hoogte van mijn plannen. Ik ga boeken schrijven. Toch voel ik ergens de behoefte om toch nog iets te doen mijn ervaring in de kringloopwinkels. In september 2000 meld ik mezelf als vrijwilliger bij de kringloop in Steenwijk. 

Dat is echter van korte duur. Ik heb in de meubels door de jaren heen geleerd dat je de zaak zó moet inrichten dat de grote dingen vooraan staan. Het maakt het winkelbeeld niet echt aantrekkelijk maar het scheelt enorm met sjouwen. Daar willen ze in Steenwijk niet aan. Dan krijgen we te horen dat we geen grote bergmeubels meer mogen halen, behalve als het antiek is. Ik zit op de bus met een oudere vrijwilliger met een véél te gezellige babbel. We hebben een ophaal voor wat spullen aan de Paul Krugerstraat in Steenwijk. Een meisje in een bovenwoning heeft onder andere een bergmeubel. Een afschuwelijk ding. De chauffeur is echter erg gecharmeerd van het jonge meisje en dus moet het ding mee. Ik loop onder de kast achterstevoren op de trap. Hij staat nog bovenaan en staat oeverloos te ouwehoeren met het meisje terwijl ik de kast moet houden. Als we in de bus zitten vraag ik hem niet al te vriendelijk om me meteen af te zetten bij de winkel want ik ben er wel klaar mee. Het avontuur heeft niet langer dan drie weken geduurd. Ook hier de nodige dingen meegemaakt. Chauffeurs met geheime handeltjes en dergelijke. Ofwel: Spul dat nooit in de winkel zal komen maar rechtstreeks thuis wordt afgeleverd. 

De huisvriend is blij verrast als blijkt dat ik niet te beroerd ben om te werken maar ook erg gesteld ben op mijn vrijheid om boeken te kunnen schrijven. Hij zwaait de scepter op een kunstmestoverslag waar hij wel een paar handen kan gebruiken. Hoewel hij enerzijds bikkelhard is, lijkt hij ergens begrip te hebben voor mijn vertraagde motoriek. Ik pak de dingen niet alijd even handig aan en hij laat me dan wat aanrommelen. Tenslotte helpt hij me en geeft advies hoe ik het de volgende keer moet aanpakken. Hoewel het via Randstad gaat, vertelt hij me dat ik het moet verzwijgen voor de sociale dienst. De eerste keer geef ik het nog wel braaf op en zie dan dat ik tot op de laatste cent wordt gekort. Dat gaan we voortaan anders doen! Volgende maand meer hierover!

3288 I've Got The Music In Me - The Kiki Dee Band (NL, Rocket, 1974)
3289 Tulane - The Steve Gibbons Band (NL, Polydor, 1977)
3290 Unbeschreiblich Weiblich - Nina Hagen Band (NL, CBS, 1979)
3291 Blue Hotel - Chris Isaak (Duitsland, Warner Bros., 1987)
3292 Love Like Blood - Killing Joke (NL, Polydor, 1985)
3293 Love & Pride - King (NL, CBS, 1984)
3294 Can I Get There By Candellight - David McWIlliams (NL, Major Minor, 1967, re: 1969)
3295 Egyptian Reggae - Jonathan Richman & The Modern Lovers (NL, Beserkley, 1977)
3296 Sweet Pea - Tommy Roe (US, ABC, 1966)

Ik denk dat Steve Gibbons één van de eerste gevallen is in mijn collectie waarbij ik een afwijkende persing ga verzamelen. Ik heb namelijk de Engelse in 1996 in Denemarken gekocht maar vind de Nederlandse ook wel fraai in de collectie. De singles zijn in 2000 allemaal zonder hoes. Het hoesje van Kiki Dee heb ik al jaren geleden eens gevonden, Killing Joke is een latere upgrade. Bij David McWilliams heb ik de letterlijke titel overgenomen van het label. Dit is me overigens nooit eerder opgevallen: 'Candellight' in plaats van 'Candle Light'. Ik heb deze inmiddels ook in de 1967-uitdossing op de Nederlandse Ariola. Volgende maand gaan we dus de 3300 voorbij. Verder zal het verhaal dan gaan over kunstmestkorrels en Het Bolwerk. 

Honderd achteruit 2023-25: Alan Price

Het is alweer even geleden sinds ik voor het laatst de 'Honderd achteruit' heb gedaan. Toen had ik The Adventures op nummer 43. Hoewel intussen de Gele Bak Top 100 van 2024 en 2025 een feit zijn, zit ik nog altijd midden in de lijst van 2023. Over de nummer 44 is niet zoveel te schrijven en ik vermoed hetzelfde bij de nummer 46. Die ga ik samenvoegen in één bericht en dat ga ik waarschijnlijk wel vaker doen. In de 'Honderd achteruit' hebben we zowaar ook twee singles waaronder de eerste uit de Gele Bak Top 100 van 2025. Vandaag mag ik mijn licht laten schijnen op de handel en wandel van Alan Price. Hij staat in 2023 op nummer 45 met 'Simon Smith And His Amazing Dancing Bear' uit 1967 en dit jaar op nummer 98 met 'Sunshine And Rain' uit 1970. Ik zal eerst het Engelse label van de laatste doen maar dan blijkt dat de Engelse ook in Nederland is uitgebracht met een fotohoes. Ik heb dat accessoire niet bij de mijne maar onderhuids is het nog steeds de Engelse persing. 

The Animals. Dat is muziek van voor mijn tijd? Toch is het voor mij héél 1989. Ik hoor 'The House Of The Rising Sun' vanuit een jukebox in de tijd dat ik bezeten ben van jukeboxen. Een paar weken later loop ik over de warenmarkt aan het Grootzand in Sneek en zie daar een cassettebandje liggen voor een rijksdaalder. 'The Best Of The Animals' heet het ding en bevat vooral opnames van Eric Burdon uit de midden jaren zeventig plus wat werk van een bootleg met Sonny Boy Williamson. Een paar weken later, op 17 juni 1989, is een rommelmarkt bij ons in het dorp en daar koop ik 'Rising Sun' op single en beschouw dat als de start van mijn platenverzameling. Ik leer 'Simon Smith' rond dezelfde tijd kennen dankzij een gouwe ouwen-programma van de Vara op de vroege zaterdagmorgen. Ik geloof dat Roel Koeners de samenstelling doet en hij heeft een voorkeur voor de platen die geen hits zijn geweest in Nederland. 'Sunshine And Rain''  heb ik zelden gehoord en ken ik eigenlijk nog niet goed als ik deze in juni tegenkom in Beilen. 'Simon Smith' heb ik in april 2023 gekocht van MVG. 

Hij begint zijn loopbaan met dieren en verlaat dezelfde groep als een rat. Ik had al eens verhalen gehoord maar lees nu hoe de zaak in elkaar steekt. Alan Price wordt geboren op 19 april 1942 in Fatfield, Washington. Dat is gewoon in Engeland. Hij leert zichzelf piano spelen en richt in de vroege jaren zestig zijn eerste bandje op. Dat heet aanvankelijk The Alan Price Rhythm And Blues Combo en neemt onder die naam in eigen beheer een EP op welke zal leiden tot een contract met Mickie Most en Columbia Records. De eerste single flopt genadeloos maar dan besluiten de heren gezamenlijk een versie op te nemen van het traditionele 'House Of The Rising Sun'. Ieder lid neemt afzonderlijk een deel van het arrangement voor de rekening en maakt het tot de popklassieker welke we tegenwoordig kennen. Dan zijn The Animals opeens erg naïef. De manager zegt dat 'Trad Arr.' en alle namen van de afzonderlijke leden té lang is voor op het label en ze stemmen ermee in dat alleen Alan Price wordt genoemd. In 1965 stapt Price onverwachts op. Hij noemt vliegangst als één van de voornaamste redenen maar volgens de overige Animals heeft hij dan net de eerste royalty-cheque gekregen voor 'The House Of The Rising Sun'. Price weigert voortaan te praten over het opnameproces van 'Rising Sun' en niemand van de originele leden heeft ooit een cent gezien van de wereldhit. 

Het duurt tot de jaren tachtig eer de leden weer samen op één podium kunnen staan, Price organiseert nota bene een paar van de reünies zélf. Hij gaat in 1966 verder met zijn eigen band: The Alan Price Set. Waar de originele Animals richting de psychedelica gaan, daar richt Price zich in eerste instantie op de rhythm & blues en zal min of meer Randy Newman 'ontdekken' voor het grote publiek. Newman is eveneens verantwoordelijk voor 'Simon Smith And His Amazing Dancing Bear'. Het is de derde Top 50-hit in Engeland voor The Alan Price Set en het piekt op nummer vier in Engeland. In Ierland en Nieuw Zeeland doet het eveneens goede zaken maar in Nederland flopt de single. 'Love Story' staat in 1968 in de Breakers Chart van de BBC en 'Don't Stop The Carnival' is de laatste officiële hit voor Price. In 1970, inmiddels solo, maakt hij 'Sunshine And Rain' maar dat wordt alleen in Nederland een hit. Het behaalt een 24e plek in de Top 40. Omdat de single drie achteruit verkoopt, lijkt het logisch dat Nederland de Engelse oplage heeft gekregen. Phonogram gooit er voor alle zekerheid nog een Nederlands hoesje omheen. 

Pas in 1971 hoort Engeland weer van Price als deze een album opneemt met Georgie Fame. 'Rosetta' is bij ons een nummer 1-hit maar piekt in Engeland op 11. In 1974 is hij opeens erg productief en maakt feitelijk twee albums. Alleen wordt de eerste, 'Savaloy Dip', kort na de introductie uit de handel gehaald en verschijnt pas officieel in 2016. De tweede is 'Between Today And Yesterday' en brengt Price terug in de Engelse top tien met 'Jarrow Song'. In de late jaren zeventig heeft hij bescheiden hitjes in Engeland met 'Just For You' (1978) en 'Baby Of Mine' (1979) en zal een laatste hit hebben in 1988 met 'Changes'. Er staat me iets van bij dat de laatste in een Volkswagen-reclame is gebruikt. 

In zijn latere jaren is Price vooral druk met acteren en tv-werk. Zijn meest recente originele werk is 'Based On A True Story' uit 2002. Zoals gezegd verschijnt 'Savaloy Dip' nog in 2016 maar dat zijn oude opnames. Price trouwt in 1992 voor de tweede keer en heeft naar verluid twee kinderen. Hij heeft inmiddels dus 83 kaarsjes op zijn taart staan. 

Het nalatenschap op 45 toeren deel 12

Waar en wanneer? Over het wanneer hoef ik niet lang na te denken. Het 'waar' kan ik niet beschrijven behalve als we nu op de fiets stappen en langs de bewuste weg fietsen. Dan kan ik jullie op de meter nauwkeurig aanwijzen waar ik het telefoontje kreeg. Het 'wanneer' is april 2009. Zondag 12 april 2009 om precies te zijn. Tien dagen ervoor heb ik mijn allerlaatste alcoholhoudende drankje genuttigd en verblijf tijdelijk ergens anders. De zaterdag heb ik al mijn vuurdoop gehad door af te spreken met W. in Meppel en de verleiding te weerstaan om niet van haar biertje te proeven. In deze eerste dagen moet ik geregeld blazen bij 'thuiskomst' want met alcohol achter de kiezen kan ik meteen terug naar Steenwijk. Ik heb deze zondagavond toestemming gekregen om nog een eindje te mogen fietsen. Ik bevind me op de terugweg tussen De Wijk en Meppel nabij het landgoed De Eikenhorst. Ik luister waarschijnlijk naar de muziek vanaf mijn Nokia en schrik me dan een hoedje. Telefoon? Dat heb ik heel lang niet meer meegemaakt. Wie zou het zijn? 'Ja, hallo, met Gerrit', stamel ik in de telefoon. 

'Hallo broeder'. Ik heb vijftig procent kans maar de stem en aanhef kan er maar eentje zijn. Ik ben totaal verrast. Waarom zou broeder me nu opeens willen bellen. 'Ik ben komend weekend even in Nederland en ik wil jou zaterdag treffen. Ik ben om tien uur in Meppel en sta dan tot je dienst met de auto. Jij bepaalt waar we heen gaan en wat we gaan doen. Tegen de avond rij ik naar Heerenveen om mijn vriend te bezoeken en naar de wedstrijd te gaan'. Ik ben totaal overdonderd. Misschien realiseer ik me op dat moment even niet welke impact mijn recente acties heeft gehad maar ik zou niet willen verwachten van mijn broers dat ze hiervoor speciaal zouden overkomen uit Denemarken. De afspraak staat en ik heb een klein programma opgesteld. Eerst naar de Albert Heijn in de stad voor rookwaren, dan naar een legerdump in Rouveen. Op advies van een medepatiënt met het vermoeden dat ze hier wel legerkisten in mijn schoenmaat hebben. Niet dus! Wandelen in het Staphorster Bos en de Zwarte Dennen zit ook in het pakket. We hebben broodjes en drinken gekocht bij de Albert Heijn en genieten zo van onze lunch midden in de natuur. Ik kan me niet heugen hoe lang het geleden is dat ik voor het laatst zó diep en filosofisch heb gesproken met broeder. Hij geeft me in ieder geval nieuwe inzichten die me altijd zijn bijgebleven. We rijden 's middags gewoon een stukje om als we langs een boeken- en platenmarkt komen. Auto in de berm en de Louwsma's op strooptocht voor muziek. Sommige dingen veranderen nooit! Hij vindt 'Nighttime Birds' van The Gathering voor me op cd, een album dat in 2009 aan een tweede leven zal beginnen in mijn muzikale interesse. Daarna eten we een ijsje bij de molen in De Wijk die ik onlangs heb geportretteerd. Ja, een ijsje. Geen patat met een kroket. Dat zal later de traditie worden. 

Een jaar later is mijn vader inmiddels ongeneeslijk ziek en is het broeder die op het idee komt: Hij wil op een avond alléén met vader uit eten. Dat bevalt vader zo goed dat hij dit met alle kinderen doet, mijn zwager en de Nederlandse kleinkinderen. Niets ten nadele van de Denen maar het is de bedoeling dat we vrijuit in het Fries kunnen communiceren. Ondanks dat hij er vaak met vakantie is geweest en ooit lessen heeft gevolgd, kost het hem nog altijd veel moeite om een Deense volzin te produceren. Op 11 april 2011 verlaat hij dit leven en eigenlijk gaat het al minder met hem sinds hij het lijstje heeft afgewerkt. Ik heb zelf niet bijster goede herinneringen aan ons etentje. We zijn echt niet verder gekomen dan koetjes en kalfjes behalve dat heeft laten weten dat hij zó trots is dat ik al ruim een jaar van de drank af ben. Ik heb in 2009 en 2010 nooit nooit gezegd, maar sinds dat etentje is het voor mij duidelijk: Nooit weer alcohol! Bij de begrafenis begint het op te vallen. Broeder is erg emotioneel aangelegd, iets waar we als broers en zus soms met jaloezie naar kijken. Broeder kropt niets op, bij hem wordt het omgezet in tranen. Als hij even moet huilen, kijkt zijn vrouw hem verbaasd aan alsof ze wil zeggen 'Stel je niet zo aan'. Na de begrafenis rennen de kinderen van moeder naar vader en observeer ik dat dit nog het enige is dat heb bindt. Het telefoontje in eind 2011 komt niet heel onverwacht maar nog atlijd slaat het in als een bom. Ze gaan scheiden. 

'Ik blijf, net als jou, de rest van mijn leven vrijgezel'. Die uitspraak heb ik meteen weg gelachen. Als je zo lang een relatie hebt gehad, ga je automatisch weer op zoek. Broeder is zijn quote al snel vergeten en in de zomer van 2012 maak ik kennis met zijn nieuwste vlam. Van het ene in het andere uiterste. Een lief vrouwtje maar veel té 'vrij' voor broeder. Hij heeft allemaal zaken die hem in Denemarken houden. Zij geeft meteen aan dat als de ze kans krijgt om naar New York te verhuizen dat ze het vandaag meteen doet. Omdat de vrouw artistiek is, vermoed hij dat we het goed kunnen vinden. Dat blijkt ook zo te zijn. Tegen de avond neemt hij me zelfs apart: 'Vergeet niet dat ze van mij is'. Ja maar natuurlijk, ik ga niet het meisje pikken van mijn bloedeigen broer? Broeder geeft zelf aan dat hij dit 'extreme' nodig was en bewaart altijd goede herinneringen aan de periode. Toch is het geen match voor het leven. Hij heeft daarna nog enkele dates die wij nooit zullen leren kennen. Dan is het 11 oktober 2014. Hij treft de liefde van zijn leven en andersom! De vertrouwensband is wederzijds en binnen de kortste keren wonen ze samen. We geven haar graag de 'credit' dat ze ervoor heeft gezorgd dat onze broeder weer zichzelf kon worden. De maniakale muziekfan die in zes jaar tijd zevenduizend elpees n zijn kast weet te krijgen, de fanatieke Heerenveen-fan en zijn fascinatie voor een Deense singer-songwriter. De meest ideale avond voor hen twee is als hij in de achterkamer plaatjes zit te draaien en zij in de voorkamer een boek zit te lezen. Een vluchtig oogcontact en een knipoog. 'Wat hebben we het goed zo'. 

De woorden ten tijde van het huwelijk van mijn zus zijn andermaal profetisch gebleken. 'Geniet ervan, het kan wel eens de laatste bruiloft zijn'. Broeder trouwt zijn nieuwe liefde in 2017 of 2018 maar opnieuw geen receptie of familie die aanwezig is bij de plechtigheid. Volgende week ga ik in het laatste deel kijken naar de laatste negen jaar. Vanaf dat moment ontmoeten we elkaar minsten één keer per jaar voor een wandeling in de natuur (met uitzondering van 2016) en patat met kroketten ter afsluiting. 

** Als Je Haar Maar Goed Zit - Vulcano (NL, Ariola, 1983)
** Breakfast - The Associates (UK, Virgin picture disc, 1984)
** That's What Friends Are For - Dionne (Warwick) & Friends (Duitsland, Arista, 1985)
199 Marlena Marlena Marlena - Millionaires (NL, Philips, 1985)
** You Can Win If You Want - Modern Talking (Denemarken, Mega, 1985)
** Maria Magdalena - Sandra (Duitsland, Virgin, 1985)
Ik weet niet welke vuiligheid ik in mijn ogen heb gehad sinds december maar de Millionaires heeft zowel een sticker op de hoes als op het label. Nóóit gezien! Broeder koopt vrijwel iedere Nederlandse plaat die hij in Denemarken tegenkomt en het vermoeden is dat hij Vulcano in Nederland is tegengekomen. Nog meer toevalligheden? 'Als je haar maar goed zit' is de gevleugelde uitspraak van Hans Van Hemert die op dezelfde dag als broeder is overleden. Heb ik een aandeel in The Associates. Ik draai de plaat veel in mijn shows in 2015 en 2016 als broeder ook nog wel regelmatig langs komt in de chatroom. Modern Talking en Sandra moeten zeer recent zijn. Het zijn platen die hij destijds heeft gekocht maar hij heeft een paar jaar geleden alle singles, met uitzondering van Nederlands, verkocht aan een opkoper. Het restant hebben jullie in twaalf afleveringen 'Het nalatenschap op 45 toeren' kunnen zien. Volgende week de laatste zeven en, zo gezegd, de laatste negen jaar. Daarna kan ik me schrap zetten voor een Top 54 die jullie van 5 tot en met 10 oktober van me krijgen. Ik neem deze week even vrij van alles, zowel radio als Soul-xotica. 

Singles round-up: september 4

Eigenlijk wil ik de 'Singles round-up' van de soul-singles vanavond wel even afmaken, hoewel de tijd al begint te dringen. Dan kan ik de singles op de betreffende plek zetten in de koffers voor de komende weken. Inmiddels ik ook de nieuwste release van het Echo Chamber-label binnengekomen en deze heeft morgenavond meteen zijn debuut. Ik hoop morgen de labels die starten met een E, F en G te kunnen behandelen plus een paar laatste op het Dynamite Cuts-label en Dynamo. Ik heb vanmiddag relatief gezien een mazzeltje gehad. Tussen het bos bij de golfbaan en Havelte heb ik vrij dikke hagelstenen maar even verderop is het droog. Bij Darp en Havelterberg lichte regen maar dan lijkt het droog te worden. Ik heb de muziek op en verneem niet dat het intussen onweert. Dat ontdek ik als ik op de zaak ben en tijdens het sorteren en koffie drinken trekt er een flinke bui over. Voor de rest is het droog en redelijk aangenaam. Morgen ga ik opnieuw proberen om tussen de buien door te fietsen maar eerst de laatste elf singles uit de partij van Mark. 

* Nickie Lee- Do Something About My Dream (US, Mala, 1968)
De interesse voor het Engelse Soul City-label mag dit jaar wel duidelijk zijn geworden. Dave Godin is de hoofdverantwoordelijke voor het label en wordt bijgestaan door een paar anderen. Kev Roberts heeft onlangs één van deze medewerkers geïnterviewd voor zijn 'Northern Soul Stories'-podcast en dat werpt een licht op de zaak. Godin is erg gepassioneerd als het aankomt op een aantal platen en kan daarbij op weinig steun rekenen van zijn collega's. Ik heb 'And Black Is Beautiful' van Nickie Lee altijd een vreemde eend in de bijt gevonden voor wat betreft Soul City en het bijbehorende Deep Soul-label. De Soul City staat evenwel nog op mijn verlanglijst maar de Mala heb ik jaren geleden gekocht. Eigenlijk is 'Do Something About My Dream' een veel betere en 'diepere' plaat. Het is een eerbetoon aan Martin Luther King en dat lijkt opeens weer erg actueel maar ik zet het journaal uit en duik liever in de oudheid. Het heeft eenzelfde strekking als 'And Black Is Beautiful', Nickie praat half en zingt tegelijk. Ik heb alleen een stukje van 'part 1' gedraaid, maar ik neem aan dat hij ons op reis neemt tussen de legendarische 'I have a dream'-speech van King in 1963 en de brute moord in 1968. 

* Little Buster- You Were Meant For Me (US, Jubilee, 1965)
Een b-kant van Little Buster maar het is de kant waarvoor ik het heb gereserveerd. Een bluesy gitaartje op de achtergrond maar bovenal een zeer soulvolle stem zoals ik dat gewend ben van Buster. Het styreen is niet in de beste staat maar dat zit in de beschrijving van Mark en daar heeft hij de prijs op afgesteld. Een beetje kraak past eigenlijk wel bij deze rhythm & blues-platen en dus hoor je mij niet klagen. 'I'm So Lonely' is de eigenlijke a-kant. Dat klinkt qua gitaarwerk en de drums in het intro als een soort van 'People Get Ready' maar is minstens zo goed als 'You Were Meant'. De scheidslijn tussen blues en soul is flinterdun en deze balanceert op het lijntje. Ik noem het een 'double-sider'. 

* Little Milton- Let's Get Together (US, Checker, 1969)
Deze is vorige week al langs gekomen in 'The 2025 Collection'. Het is een plaat uit de Cadet Concept 12-serie en dus een volmaakt stereo-geluid. 'Let's Get Together' is lekker uptempo en Little Milton heeft een fantastische soulvolle blues-stem. 'I'll Always Love You' op de b-kant is meer ballade met drama maar ook hier voegt de Cadet Concept 12 een extra sfeer toe. Ik denk echter dat 'Let's Get Together' de emest gedraaide kant zal zijn voor mij, het genoemde stereosysteem maakt hem zelfs nog nét iets interessanter dan de andere singles die ik van de beste man heb. 

* Premium- Isn't Life So Wonderful (US, Epic, 1979)
Een plaatje dat morgenavond in ieder geval voorbij komt. Het is een promo met op beide kanten hetzelfde nummer in stereo. Je verwacht disco maar dan worden de oren getrakteerd op een update van de sweet soul van omstreeks 1975. Een onweerstaanbaar plaatje maar helaas dus geen b-kant. 

* The Producers- Lady Lady Lady (US, Huff Puff, 1969)
Een van de duurste singles uit het pakket. Eentje die erg moeilijk te vinden is. Toch lijkt het me stug dat ik me heb laten verleiden door een instrumentale kant. 'Lady Lady Lady' is de backing track voor Dee Dee Sharp's 'What Kind Of Lady'. De producers zijn namelijk niemand minder dan de heren Gamble en Huff die even later hun Phillysoul-imperium uit de grond zullen stampen. De piano domineert in het nummer en dat is natuurlijk Leon Huff. Hoewel ik doorgaans niet veel op met instrumentaal klinkt deze toch wel ontzettend fijn. Het styreen is in het begin iets lawaaierig maar dat verandert halverwege en dan klinkt het snoeihard. 'Love Is Amazing' is de a-kant van de single en vocaal volgens het label. We horen een veelvoud aan stemmen en ik ben niet genoeg thuis in de Phillysoul om deze allemaal thuis te brengen. Een erg curieuze single. De mijne is de promo met het zwartwit-label. De issue heeft een gekleurd label en is 'mindblowing' om het zachtjes uit te drukken. Het oog wil soms ook wat. 

* Herb Reed- What's Your Name What's Your Number (Duitsland, Crystal, 1978)
Ik heb de plaat vorige week gedraaid in 'The 2025 Collection'. Het catalogusnummer is van een Duitse Crystal en het heeft ook het promobericht van Crystal in de hoes gestoken. De plaat zélf is echter op het Abbey Road-label en het heeft een Engelse vlag. Een paar jaar geleden heb ik een single gekocht van Herb Reed & Sweet River op het Amerikaanse PVK-label. Het is een 'sleeper' die ik eens ontdek als ik een oude show terug luister. Herb is in de jaren vijfiig lid van de legendarische The Platters en heeft zich in de midden jaren zeventig in Engeland gevestigd. Andrea True Connection heeft een hit met 'What's Your Name What's Your Number' en iemand komt op het idee om Herb dit nummer te laten uitvoeren. En... het werkt! Op de keerzijde staat 'Reasons' en dat is een mierzoete ballade zoals op de PVK-single en Herb klinkt hier als een kruising tussen Barry White en Telly Savalas. Eigenlijk is het de betere kant!

* The Art Reynolds Singers- I Won't Be Back (US, Capitol, 1966)
Een zeer nieuwsgierige single. 'I Won't Be Back' is de a-kant en duurt niet langer dan een minuut en vijfentwintig seconden. Het is lekkere vlotte gospel met niet de minste zangeres. Het is niemand minder dan Thelma Houston die hier de lead zingt. Op de keerzijde staat 'Glory Glory Hallelujah' en dat is iets rustiger qua tempo maar nog altijd een gedegen muzikale begeleiding. Art Reynolds heeft dat geschreven met een E. Kendricks. Is dat? Volgens Discogs zou dit Eddie Kendricks moeten zijn maar dat kan ik niet helemaal rijmen met de tijdlijn van Kendricks. 'I Won't Be Back' is het meest explosieve van de twee maar nog altijd een 'double-sider'. 

* Charlie Romans- Twenty Four Hour Service (US, Hickory, 1967)
Volgens Discogs een labelvariatie maar ik zie iets op 45cat over een bootleg maar die pagina wil opeens niet meer laden. Enfin, het is een lekkere Northern Soul-stamper. 'Come Back Home' is een countryballade en dus helemaal niet interessant. 

* The Spellbinders- For You (US, Columbia, 1965)
Een sfeervol nummer van de heren Spellbinders die beheersen over prachtige stemmen die erg fraai bij elkaar kleuren in deze productie. Het is een beetje braaf maar wel lekker. 'Stone In Love' is meer upbeat maar nee... dit mist de magie. 

* J.J. Williams- Gonna Have A Murder On Your Hands (US, Capitol, 1972)
Gerrit in Nederland is vast gaan slapen, laten we nu dus maar onderhoud plegen aan onze website. Ik vermoed dat dit de gedachte is bij de beheerders van 45cat. Het schijnt dat de site eruit ligt vanwege onderhoud. Aan de andere kant is het voor mij ook al vrij laat en dus zet ik de turbo even aan voor de laatste paar nummers. Hier hebben we een single van J.J. Williams van wie ik een iets latere single heb op het Polydor-label. Prince Philip Mitchell heeft het geschreven en J.J. Williams beklaagt zich tussen het gekreun door dat zijn vrouwtje zich moet inbinden met het aanbieden van deze vurige seks. Het gaat hem nog een hartkwaal opleveren. 'Make A Believer' op de flip is eveneens geschreven door Mitchell en dat bevalt me meteen stukken beter. Ja, dit is het soort werk van Philip Mitchell welke ik liever hoor. Helaas heb ik 'Murder' vorige week al in de show gedraaid, wellicht later dit jaar nog een show met b-kanten? 

* Bill Withers- Better Off Dead (UK, A&M/Sussex, 1971)
'Treasures are always on the flipside'? Nee, ik denk dat het hier vooral een erg goede 'double-sider' is. 'Better Off Dead' is lekker uptempo. Bill bezingt zijn problemen met drank en andere substanties en hoe zijn liefje hem in de steek heeft gelaten door dit alles. Ze is vast beter af zonder hem, zo concludeert hij. Echter ziet hij geen andere uitweg dan de dood om zonder haar te moeten leven. Een fijne kant. De a-kant van deze single is een hit geweest en ook zeer de moeite waard: 'Lean On Me'. Dus ja... ik plaats deze onder het kopje van de 'double-siders'. 

De singles van Pete die ik afgelopen week heb besteld, komen morgen al binnen volgens DHL. Dat is erg vlot gegaan! Toch gaat het volgende bericht 'Het nalatenschap op 45 toeren' worden. 

Singles round-up: september 3

Topoverleg op de redactie. Nee, natuurlijk heb ik de redactie al jaren geleden bij het grofvuil gezet maar ik moet wel even met mezelf vergaderen. Ik heb nu alleen nog 22 singles van Mark. Dat kunnen drie delen worden (twee van zeven en eentje van acht) maar ik kan ze ook in twee delen van elf doen. Dat laatste idee wint. Ik kijk er namelijk naar uit om volgende week weer eens een 'oude' rubriek te doen als de 'Honderd achteruit'. Allemaal leuk en wel die vakanties en de 'Singles round-up', maar weer eens écht lekker over muziek schrijven is iets dat er bij in is geschoten in de afgelopen weken. Tussen eind 2019 en een paar maanden geleden heb ik héél veel uitstaan bij Mark en is ieder pakket een verrassing op zichzelf. Dat werkt aan de ene kant maar ik mis het enthousiasme bij het reserveren van de singles. Ook nu zitten er weer platen in het pakket waarop ik, voor mijn gevoel, héél lang heb moeten wachten terwijl dat een paar weken is. Ik denk dat ik eind van deze maand opnieuw ga afrekenen bij Mark dus snel eerst het 'oude' pakket behandelen. 

* Brick- Seaside Vibes (US, Bang, 1981)
'Dusic' heb ik in 2019 of 2020 gekocht. Bij de 'kramenwinkel' in Emmen waar ik twee geleden ben geweest en in de Engelse persing. Toch staat deze single gewoon in de Gele Bak. Dan is het een zonnige doordeweekse middag. Ik hang rond op Facebook en heb net contact gehad met Pete, een collega-radiomaker bij een ander station én platenhandelaar (er zijn momenteel vier van hem onderweg naar Uffelte). Ik deel meteen de video van dit nummer met hem. Het is het soort plaat dat je niet lang voor jezelf kan houden. 'Seaside Vibes' is precies wat het vermeldt op het label. Is het ruis van het styreen? Nee, het is de zee met spelende kinderen en een chimpansee. Een wat? Tja, Brick had audities moeten houden voor de zeemeeuw. Het is een heerlijk 'mellow' zomers nummer bomvol geluidseffecten. Het is eigenlij de b-kant van 'Sweat' en ik zie de bui al hangen. Ja, dat is het funky geluid van Brick dat we kennen maar nu met een zweem van een erg goedkope boogie. 'Seaside Vibes' is de winnaar. 

* James Brown & Lyn Collins- What My Baby Needs Now Is A Little More Lovin' (UK, Polydor, 1972)
Je zou een enorme bak funk verwachten van meneer Brown met mevrouw Collins maar in werkelijkheid leunt het meer tegen de Northern Soul aan. Het is voor de doen van beide mensen eigenlijk heel erg poppy maar met een lekkere groove en overtuigende zang. Op de b-kant maken ze ruzie over de titel hoewel het resultaat niet hoeft te worden uitgevochten. 'This Guy (Girl's) In Love With You' is het welbekende Bacharach en David-nummer en het klinkt alsof de platenmaatschappij erop stond dat ze dit moesten opnemen. 'What My Baby Needs Now' is de ontdekking van de twee. 

* Jerry Butler- Don't Let Love Hang You Up (US, Mercury, 1969)
Als Mark deze aanbiedt, moet ik even graven in de bakken en denk dat ik het nummer nog niet heb. Toevallig heeft hij vandaag de Nederlandse persing met fotohoes in de aanbieding en dan ontdek ik dat het de b-kant is van de Nederlandse 'Got To See If I Can't Get Mommy Back'. Ik geloof dat ik de single vrij oneerbiedig in de jaren zeventig-bak heb staan. Dit is de promo met een stereo- en mono-kant. Het is naar mijn mening niet de meest essentiële Jerry Butler-single. Het heeft iets van een snelle hillbilly-gospel zonder dat er een god of profeet lastig wordt gevallen. Het gaat gewoon over het verlies van een liefde vna een meisje en hoe je dan niet je moed moet verliezen om fijn verder te zoeken. Voor de verzameling maar ook niet meer dan dat. 

* Clarence Carter- Searching (US, Venture, 1979)
Ome Clarence kan niet veel mis doen bij mij. Helaas is het styreen niet in een al te beste staat maar tussen de achtergrondgeluiden door klinkt gewoon een goed soulvol disco-nummer. Het blijkt de b-kant van 'Jimmy's Disco' en dat valt ook nog niet eens tegen. Carter blijft uit de buurt van de keiharde disco-beats en dat siert hem. Het is evenwel een fijn springerig nummer met zijn kenmerkende stem. Ik denk dat 'Searching' iets meer klasse heeft maar helaas is het styreen niet al te best. 

* Rhonda Clark- Sugar (US, Spectrum X, 1986)
We gaan weer terug naar de geluiden van de onafhankelijke platenmaatschappijen uit de jaren tachtig. In het refrein klinkt het erg professioneel, in het intro klinkt de computerbeat iets té houterig. Rhonda heeft 'Sugar' daarentegen een erg fijne 'hook' gegeven in het refrein. Ik heb het beroerder gehoord. Kilometers verwijderd van een 'grote' productie als van Whitney Houston, maar dat ongepolijste heeft zijn charmes voor mij. Op de keerzijde staat de instrumentale versie want vermoedelijk was het budget op na opname van de a-kant. 

* The Classic Sullivans- Paint Yourself In The Corner (US, Kwanza, 1973)
Dan hebben we het opeens over een klassieke Northern Soul-plaat. 'Paint Yourself In The Corner' is gewoon onweerstaanbaar en heeft alle ingrediënten om flink door de kamer te zwieren. De b-kant heet 'I Don't Want To Lose You' en wordt her en der ook getipt. Dat is meer het groots en meeslepende geluid maar wel met fraaie soulvolle zang. Erg fijne crossover!

* Delphonics- I Don't Care What People Say (US, Arista, 1978)
Hier is nu zo'n plaatje als uit de inleiding. Zodra ik dit fijne nummer hoor van de Delfonics in een sjieke bui ben ik op slag verliefd en kan niet wachten totdat ik de plaat op de draaitafel heb. Ja, het is waar. The Delfonics probeert het even als Delphonics maar keert aardig snel terug naar de oude naam. 'I Don't Care' is lekkere vloote 'feelgood'-soul en een opbouw naar het refrein waarmee je meteen zou willen trouwen. De kopstem uit de klassieke Delfonics-platen is aanwezig maar verder is dit een aardappeltje anders voor de groep. 'Don't Throw It All Away' is de eigenlijke a-kant en dat is de klassieke 'sweet soul' in een 1978-jasje. Het haalt het voor mij niet bij de b-kant. 

* Eydie Gormé- Everybody Go Home (US, Columbia, 1963)
De dame van 'Blame It On The Bossa Nova' met een 'big city sound' en een perfecte afsluiter van een avond. Het is een beetje popcorn maar wel erg lekker. Op de flip staat 'The Message' en dat is als haar grote hit uit 1963. 'Everybody Go Home' is een beetje een 'oddball' maar brengt bij mij hetzelfde teweeg als bijvoorbeeld 'A Girl In Love' van Lesley Gore. In de soul-wereld misschien 'not done' maar je niks van aantrekken en gewoon draaien!

* Cissy Houston- It Never Really Ended (US, Private Stock, 1977)
Van Cissy heb ik al een andere Private Stock-single maar die is niet zo lekker als 'It Never Really Ended'. Het is midtempo disco en dochterlief Whitney heeft goed geluisterd naar het enthousiasme van haar moeder. Het blijft echter binnen de pijngrens. Op de andere kant staat 'Love Is Something That Leads To You' en daar heeft Michael Zager zich mee bemoeid. Het is echter een sfeervolle ballade en dat had ik niet verwacht. Het is wellicht iets té zoet naar mijn smaak en dus hou ik het bij 'It Never Really Ended'. 

* The Incredibles- Stop The Raindrops (US, Audio Arts!, 1969)
Ik heb een paar weken geleden per ongeluk 'Fool Fool Fool' in 'Do The 45' gedraaid en kan dan al niet begrijpen waarom ik de plaat heb gekocht. Ja okay, het is sowieso geweest vanwege de charme van het Audio Arts-label plus de reputatie van The Incredibles. 'Stop The Raindrops' is de meer aantrekkelijke kant. Het klinkt nergens echt 1969, het is vooral de fraaie harmonieën en met een beduidend lager tempo zit het verder in de hoek van 'There's Nothing Else To Say', dé Northern Soul-klassieker uit 1966 van de groep. 'Fool Fool Fool' ga ik vanavond niet opzetten maar is ietwat aan de saaie kant. 

* Infinity- Keep It To Yourself (US, Fountain, 1969)
Een plaatje dat een stuk moderner klinkt dan 1969. Een 'straight starter' maar het refrein riekt meer naar een laidback productie van omstreeks 1975. Ik heb het superlatief al eerder gebruikt maar 'onweerstaanbaar' is ook hier de enige juiste beschrijving van het gevoel dat me bekruipt als ik dit schijfje haar rondjes laat draven. 'Get On The Case' is meer upbeat en neigt naar Northern Soul maar ik vind de zang weer niet zo heel erg sterk aan deze kant. 

Week Spot: Sylvia Striplin

Het is vandaag door de buien niet het meest geschikte fietsweer hoewel ik ergens toch nog een ambitie heb om het te ondernemen. Ik kan merken dat ik na het vele fietsen op een elektrische fiets met een platte accu van gisteren wel een beetje rust kan gebruiken. Buiten een wandelingetje om het huis met een sigaartje ben ik nier buiten geweest. Ik heb nog voldoende boodschappen in huis om me te redden en ik ben morgen weer gewoon in Steenwijk. De PostNL heeft me beloofd vandaag een pakketje van Juno te bezorgen, maar dat is uitgesteld. Is het heel belangrijk voor de Week Spot? Nee, eigenlijk niet. De beide singles zijn op labels die hoger in het alfabet liggen dan de G en dus heb ik deze dit weekend nog niet nodig. Ik ga weer tellen in de lijst die voor ligt voor zaterdag en kom dan uit op een 12"-single. Ik geloof dat ik een paar maanden geleden al eens van plan ben geweest om dit tot Week Spot te maken maar dat is er blijkbaar niet van gekomen. Bij deze is de Week Spot van deze week de cult-klassieker 'Give Me Your Love' van Sylvia Striplin uit 1980. 

Over de eerste jaren van Sylvia's leven kun je, bij wijze van spreken, een telefoonboek vol schrijven. Na 1983 is het opeens erg stil en dan vernemen we dat ze in 2013 is overleden. Ze laat de wereld een paar platen na die ze heeft gemaakt met Roy Ayers en welke jaren later nog altijd grote hits zijn voor meer progressieve disco- en funk-dj's. Sylvia komt ter wereld op 23 maart 1954 in Sugar Hill in de wijk Harlem in New York. Ze is de jongste van vijf kinderen. Als een brand hun huis in Sugar Hill in de as legt, verhuist de familie naar de North Bronx en dat is de plek waar Striplin gaat werken aan haar zangambities. Ze is dol op zingen en componeert als kind al haar eigen liedjes op de familiepiano. Reden voor haar familie om Sylvia pianolessen te gunnen. Als tiener maakt ze muziek met twee buurtgenoten en ze bezoekt de City College Of New York. Ze speelt een rol in 'Anything Goes', uitgevoerd door medestudenten en daar zal ze de eerste handen op elkaar krijgen. 

In de jaren zeventig gaat ze werken als achtergrondzangeres en ze doet auditie voor de rol van Dorothy in 'The Wiz'. Ze wordt tweede in de auditie en mag de rol vertolken bij de tourproductie. In de tweede helft van het decennium sluit ze zich aan bij de groep Aquarian Dream en komt zo in contact met Roy Ayers. Die selecteert haar voor de groep The Eighties Ladies. In 1980 tekent ze bij het Uno Melodic-label van Ayers en debuteert met een 12"-single: 'Give Me Your Love'. Het album met dezelfde naam is later dat jaar een feit. In 1982 vindt ze onderdak bij het Rissa Crissa-label en maakt de elpee 'Keep Pushing'. Daarna verdwijnt ze zélf in de obscuriteit maar haar muziek blijft springlevend. 

Haar nummers worden meerdere malen gesampled door onder andere Notorious B.I.G. en Erykah Badu en wordt een nummer opgenomen in Grand Theft Auto. 'Give Me Your Love' wordt gereedschap voor de disco-dj en originele exemplaren raken al snel op. Het verschijnt verschillende malen al als bootleg maar sinds een aantal jaren heeft het Engelse Expansion-label de rechten om de muziek uit te brengen. 'Give Me Your Love' verschijnt in 2018 als replica op duimendik 180 grams vinyl via Expansion en deze is anno 2025 uitverkocht. Dan bereikt het nieuws ons dat Ayers is overleden en is er opeens belangstelling voor deze 12". Dan besluit Expansion opnieuw de persen aan te zetten. Dat heeft de 12"-single in mijn koffers gebracht. Komende zaterdag ga ik de volledige zes minuten weer eens met alle plezier draaien als Week Spot. 

Singles round-up: september 2

Nadat er gisteren niets van werk terecht is gekomen, heb ik vandaag een extra lange eerste werkdag gehad. Er is veel post blijven liggen, mede doordat een andere collega op het punt staat om af te vallen. Er is nu nog eentje die twee weken vakantie heeft. Qua aantallen valt het allemaal wel mee behalve dat het veel wijken zijn. Als ik halverwege ben, is de accu van de elektrische fiets al plat maar vooruit maar... zadel omhoog en fietsen met de motor eraf. Dat voel ik onderhand wel iets in mijn rug en benen. Qua 'Singles round-up' heb ik sowieso nog de singles van Chris en Mark liggen en daar wil ik hoognodig eens mee beginnen. De singles van Chris maar als eerste want die passen in één aflevering. Chris heeft de focus de laatste tijd weer op de labels en werkt momenteel aan de hand van kleuren. De rode labels hebben we pas gehad, nu is het de beurt aan de zwarte labels. Even daarvoor heeft hij weer eens een grote Motown-update gedaan en dat is de tijd dat ik een bestelling bij hem plaats. Barbara Randolph is één van de voornaamste redenen en even is dit plaatje zoek. Als dat is gevonden blijkt een andere van The Marvelettes niet meer voorradig. Ik mag het dus doen met de volgende elf singles waarvan vier 'dubbele', maar allemaal met een reden!

* Freddie North- She's All I Got (UK, Contempo-Raries, 1971, re: 1976)
* Joe Simon- Step By Step (UK, Mojo, 1973)
* The Supremes- Where Did Our Love Go (UK, Stateside, 1964)
* Mary Wells- My Guy (UK, Stateside, 1964)
Laat me eerst met de laatste twee beginnen. Motown begint uiteraard als onafhankelijke platenmaatschappij. Het zoekt dus naar andere bedrijven om de nationale distributie te verzorgen. Vanwege deze constructie heeft het eigenlijk een connectie met EMI in Europa maar als onafhankelijk label sluit het contracten af met kleinere labels. Van 1961 tot half 1969 verzorgt Artone-Funckler de distributie in Nederland voordat EMI het stokje overneemt. In Engeland wordt het in de eerste drie jaar verzorgd door Oriole. Dat heeft echter niet genoeg dekking en capaciteiten om grote hits voort te brengen ne met behulp van Dave Godin wordt EMI gewezen op haar distributieverplichting. Omdat dit de kat uit de boom wil kijken, verschijnen de eerste Motown-platen via EMI op het Stateside-label. Vanaf ongeveer mei 1965 heeft de Engelse EMI de Tamla Motown-labels klaar. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor pre-Motown Stateside-singles uit Engeland en zowel The Supremes als Mary Wells zijn dusdanig geprijsd dat ik ze niet kan laten liggen. Mijn Duitse persing van Joe Simon is niet vlekkeloos en bovendien heb ik een flinke verzameling Joe Simon-singles als Engelse persingen. Freddie North heb ik in verschillende formaten maar deze Contempo-Raries ontbreekt nog. De Nederlandse Supremes en de Engelse 1972-heruitgave van Mary Wells staan overigens gewoon in de Gele Bak, deze twee mogen met stip in de Blauwe Bak. 

* Arthur Conley- Hurt (UK, Atco, 1970)
De twee Stateside-singles mogen uiteraard tot Motown worden gerekend alsook de Barbara Randolph. Zelfs met de Marvelettes is het een wat minimale vangst en dus kijk ik nog eens bij zijn Engelse persingen. Het is de lijst waar ik eerder dit jaar tweemaal singles heb uitgezocht en in dit pakketje zitten een aantal die ik eerst op 'reserve' heb gezet. Deze prachtige sfeervolle ballade van Arthur Conley is eentje daarvan. Arthur heeft zich eindelijk uit het keurslijf gebroken waar Atlantic hem heeft ingestopt. Een jaar eerder moet hij tegen wil en dank nog pop-covers opnemen. 'Hurt' past hem als een maatpak. Een prachtige southern soul-ballade waarbij hij flink 'deep' mag gaan. Dit is soul met een hoofdletter! 'They Call The Wind Maria' heeft dan weer mierzoete violen maar even later ook drums en andere lawaai-makers. Overigens noemen ze de wind Mariah als in Mariah Carey. 'Hurt' is voor mij op dezelfde hoogte als 'Put Our Love Together' en het werk dat hij in de volgende jaren op Capricorn heeft uitgebracht. Het zal hem echter geen boterham meer opleveren. 

* Dave 'Baby' Cortez- Rinky Dink (UK, Pye International, 1962)
Ik heb altijd gemeend dat deze versie een geschiedenis heeft als Veronica-jingle maar dat blijkt niet helemaal juist The Johnny Howard Band heeft het in 1964 opgenomen en dit wordt door Bart Van Leeuwen gebruikt voor zijn show. Dave's versie is evenzeer een 'tittyshaker' van de bovenste plank. 'Getting Right' op de keerzijde heeft bluesy gitaren en is ook een blues-shuffle waarover Cortez zijn orgeltapijt mag uitspreiden. 'Rinky Dink' blijft de winnaar hier en extra mooi in de rood met gele Pye International-uitdossing. 

* The Glories- Give Me My Freedom (UK, Direction, 1967)
Bij het zoeken naar de informatie over de single kom ik tegen dat 'I Worship You Baby' recent opnieuw is uitgebracht. Deze heb ik gemist en zal binnenkort eens kijken voor een exemplaar. 'I Workship You Baby', heet het overigens op de 'Northern Soul Jukebox' en is daar een geheide favoriet op de mp3-speler. Deze single op het Engelse Direction-label is erg curieus en, buiten Barbara Randolph, ook één van de duurdere singles uit het pakket. Ik heb hem nog nooit eerder in levende lijve gezien. 'Give Me My Freedom' heeft een kort gesproken intro en barst dan los in lekker jagende upbeat soul. Het had zo op Motown kunnen zijn uitgebracht. 'Security' op de keerzijde is niet minder leuk. 'Freedom' heeft iets meer mijn voorkeur maar desondanks een 'double-sider'. Overigens zal The Glories in de jaren zeventig enig Amerikaans succes kennen als Quiet Elegance. 

* Barbara Randolph- Can I Get A Witness (UK, Tamla Motown, 1968, re: 1979)
Zo staat de single geadverteerd en ik sla daarop aan. Ik heb een paar maanden geleden de Soul Flip 7-edit gekocht van 'B-A-B-Y' van Carla Thomas. Dat heeft een remix van 'Witness' van Barbara Randolph op de keerzijde staan. Zonder het te checken op 45cat of Discogs meen ik dat ik met de originele Engelse single van doen heb en, ja, dan is de koninklijke prijs gerechtvaardigd. Even later kom ik er achter dat de plaat nooit in Engeland is verschenen behalve deze uitgave uit 1979. Hoewel? Die is ook best in trek bij verzamelaars en ook een 1967- of 1971-uitgave van 'I Got A Feeling' is niet mals vergeleken bij de vraagprijs van Chris. Drie voor de prijs van één. 'I Got A Feeling' plus 'Witness' en het uitstekende 'You Got Me Hurtin' All Over'. In Amerika is dat zowel de b-kant voor 'Feeling' als voor 'Witness'. Ik begin vandaag met 'I Got A Feeling'en dat is lekkere uitbundige Motown. Een beetje Martha & The Vandellas maar dan Barbara & The Andantes naar ik vermoed. 'Witness' is iets meer funky en eigenlijk drie jaar zijn tijd vooruit. Dit is 'sister funk' uit de vroege jaren zeventig. 'Hurtin' is een rustpuntje vergeleken bij de twee a-kanten. Puur fluweel tot zover dat mogelijk is bij Motown. 'Witness' is de aanleiding geweest maar misschien is deze 'Hurtin' de absolute uitschieter van de single. 

* Sandra Richardson- I Feel A Song (UK, Buddah, 1971)
In 2020 maak ik kennis met Sandra Richardson middels haar 'Deserted Garden' dat door Kent is uitgebracht in de Deep Soul-serie. Ik koop de single vanwege de andere kant maar sinds Sandra mijn hart heeft gestolen, heb ik de andere kant nooit weer gedraaid. Kort daarop ontdek ik dat Sandra later platen heeft gemaakt als Sandra Feva en dat ik daar inmiddels een paar van in de koffers heb staan. In 1971 neemt ze een nummer op dat drie jaar later door Gladys Knight & The Pips voor hetzelfde Buddah-label zal worden gemaakt. Het klinkt ietsje anders dan Knight en hoewel ik een zwak heb voor het nummer moet ik eerlijk zijn... het is een beetje kleurloos. Sandra klinkt nog niet als de belofte die ze zal vormen als Sandra Feva en de 'deep soul' van 'Deserted Garden' is evenmin aanwezig. 'The Ring' klinkt dan een stuk spannender en ze kan meer uithalen met haar stem. Maar het blijft allemaal wel erg minimaal. Ik heb de single in mei of juni al overwogen maar laat hem dan liggen. 

* Dee Dee Warwick- I'm Gonna Make You Love Me (UK, Mercury, 1966)
Dat geldt ook voor deze van Warwick maar die blijft niet liggen omdat ik hem té minimaal vind. Nee, dit is een kwestie van de prijs maar uiteindelijk moet ik concluderen dat het een keurige prijs is voor een originele Engelse persing in deze staat. Het is utieraard het nummer dat we beter kennen in de uitvoering van Diana Ross & The Supremes met The Temptations hoewel Madeline Bell ook een gooi doet in 1966. Het is voor Dee Dee de b-kant. De zus van Dionne heeft niet minder soul of klasse in haar stem en dus is dit smullen. De a-kant is 'Yours Until Tomorrow' en komt uit de pen van Goffin en King. Ja, sorry, maar ik heb een enorm zwak voor de stem van Dee Dee en dus vind ik deze kant minstens zo spannend, wellicht iets minder soulvol en meer een Spector-esque popballade. 

* Wombat- I'm Gettin' On Life (bootleg, Gemni, 1972, re: 1977?)
Kev Roberts is een beroemde Engelse Northern Soul-dj en de samensteller van de iconische Northern Soul Top 500. Sinds een jaar werkt hij nauw samen met Ace en brengt een podcast op het Youtube-kanaal van Ace. In 'Northern Soul Stories' interviewt hij een breed scala aan mensen. Oude dj's en verzamelaars maar ook medewerkers van platenmaatschappijen uit het verleden, jonge dansers en zelfs de man achter de fel omstreden 'Fantasy Soul'-platen: Northern Soul-producties die met behulp van AI zijn samengesteld. Ik kijk en luister graag naar de afleveringen. In één uitzending gaat hij met een dj langs de platen die héél kort op de speellijsten hebben gestaan en daarna met de noorderzon vertrokken. Daarbij wordt ook 'I'm Gettin' On Life' van Wombat genoemd. Ik hoor een stukje en denk 'Hee, die wil ik wel weer een kans geven'. Origineel is die niet te vinden maar de bootleg is over het algemeen zonnig geprijsd. Een erg 'kaal' klinkend drumstel, blazers, gitaren op de achtergrond... maar met een groove waar The Casino in 1977 helemaal wild op gaat. 'A Guy Like Me' op de keerzijde klinkt ook alsof het erg letterlijk in een garage is opgenomen. Een erg curieus plaatje maar vooral een souvenir van de Northern Soul-geschiedenis. 

Een leven met Rick (en de andere baardmansen)

Het is welhaast traditie om op de laatste maandag van de vakantie een fietstochtje te maken. Hoewel? Ik zou nog nakijken of ik vorig jaar wel heb gefietst op de laatste maandag. Nee, daar wordt geen melding van gemaakt. Wel dat het de donderdag na de vakantie erg koud is. Een groot contrast tussen de donderdag van de vakantie en een week later als ik naar Grolloo fiets. De traditie van Grolloo tijdens de vakantie is even onderbroken want ik ben vandaag niet gaan fietsen. Er zouden weer singles worden gekocht en daar heb ik vandaag even geen zin in. Langzamerhand weer terug naar de overige onderwerpen op Soul-xotica. Dan zie ik op de NOS staan dat Rick Davies van Supertramp is overleden. Daar moet ik een verhaaltje over schrijven! Er zijn een paar bands en artiesten die als een rode lijn door mijn leven lopen en Supertramp is daar zeker eentje van. 'Hide In Your Shell', 'Crime Of The Century' en vooral 'Asylum' hebben deze dag in mijn hoofd gespeeld. Vanavond ga ik mezelf nader verklaren als eerbetoon aan Rick Davies. Hij is overigens 81 geworden en is overleden na een lange ziekte. 

Binnen het gezin Louwsma is niemand een uitgesproken Supertramp-fan naar ik me kan herinneren. Ik moet 'Breakfast In America' en 'The Logical Song' vast als vierjarige op Hilversum 3 hebben gehoord maar ik heb daar niet een specifieke herinnering aan. Dat verandert als Supertramp in 1982 'It's Raining Again' uitbrengt en het een grote hit wordt. Ik meende het me al te herinneren maar toch even checken... Ja, het programma heette 'Schoolplein'. Alfred Lagarde deed in eerste instantie de presentatie en zou later worden bijgestaan door een debuterende Simone Walraven. De herkenningstune van het programma is 'School' van Supertramp. Een paar jaar later is het 1988 en heb ik The Moody Blues 'ontdekt' middels de 'specials' van Elpee Pop, een radioprogramma van de NCRV op de zaterdagavond. Gedurende een uur worden dan vrijwel non-stop alleen maar albumtracks van een band of artiest gedraaid. Broeder neemt voor mij de uitzending van Supertramp op en ik zal nog jaren plezier hebben van dat bandje. Zo weet ik nog dat ik de cassette 'toevallig' heb meegenomen als ik de oversteek naar Engeland maak. Ofwel: In de eerste dagen in York luister ik eens op een avond naar de Supertramp-selecties van de NCRV van tien jaar eerder. Ik denk dat de cassette in Engeland is gebleven of gesneuveld. 

In 1988 vind ik de single 'Free As A Bird' voor een gulden bij Looper en is daarmee de nummer 25 in de collectie. Van de bibliotheek leen ik een boek met de partituren voor het album 'Crime Of The Century' en gebruik dit terwijl ik naar de paar nummers luister die ik op cassette heb staan. Eentje daarvan is 'Asylum'. Ik denk dat ik daar anno 1988 iets anders in hoor, maar het nummer heeft me altijd erg geïntrigeerd. In 1989 en 1990 staat Supertramp in de schijnwerpers vanwege de verschijning van de cd 'The Very Best Of'. 'School' staat zowaar een paar weken in de Top 40. Ik heb onlangs in de vakantieherinneringen geschreven over de 'Breakfast Club' in 1995. Ik krijg op een zeker moment een lift van een jong meisje dat 'The Very Best Of' op cassette draait in haar auto. Kort daarna schaf ik de cd aan bij Beok En Plaat. Van alle cd's die ik in de jaren negentig heb gehad, is dat de meest slijtvaste. Natuurlijk heeft de cd in 1996 voor het laatst een hoesje gezien en gaat het ook mee naar Engeland in een cd-etui. Op 20 september 2009, een paar uur vóór de buiteling met de herenschudding als gevolg, draai ik de cd nog tussen de krassen door. Ook dan heb ik al moeite met bepaalde nummers. 

In de zomer van 1997 is er een rommelmarkt in Hommerts en daar kom ik 'Crime Of The Century' tegen op elpee. De plaat gaat ook mee naar Engeland en daar zal ik een haatliefdeverhouding krijgen met het album. Natuurlijk, het is een indrukwekkend werk! De thematiek gaat vooral over iemand die 'in de war' is en het is tijdens het verblijf in de herberg aan Bishophill Senior in York dat ik de teksten teveel ga absorberen. Ik ga ze bijna leven end at is geen gezonde zaak. Een nummer als 'Asylum' kan ik de volgende vijfentwintig jaar niet meer uitstaan en ook 'Rudy' mag met zijn trein aan mijn huis voorbij rijden. Als ik mijn gebit heb laten trekken, probeer ik het met de opvolger: 'Crisis? What Crisis'. Ondanks dat er prachtige nummers op het album staan ('A Soapbox Opera' bijvoorbeeld), heb ik nooit zoveel voor 'Crisis' gevoeld als dat ik met 'Crime' heb gehad. Het is vier jaar geleden dat ik opeens besluit dat ik 'Even In The Quietest Moments' weer eens wil horen. Niet geheel toevallig ook één van de favoriete albums van mijn broeder. Dat album heb ik sinds de aanschaf van de nieuwe mp3-speler weer toegevoegd, ook al moet ik bekennen dat ik het alweer maanden niet heb gedraaid. Een jaar geleden heb ik de mp3-speler genoemd op Soul-xotica en rep ik van zestig albums. Inmiddels staan er honderdtachtig albums op. 

Broeder woont een concert bij van Roger Hodgson, de Supertramp-collega van Rick Davies die in 1983 uit de band is gestapt. Hij deelt regelmatig tracks van 'Even In The Quietest Moments' op zijn Facebook en ik moet bekennen dat ik 'Fool's Overture' pas in recente jaren op waarde weet te schatten. Ook weer een nummer met een Veronica-link want het synthesizer-stukje wordt in Countdown gebruikt voor de concertagenda. Een aantal jaren geleden heb ik de eerste twee albums van Supertramp te gast gehad in 'Afterglow' in 'Play That Full Album White Boy' en het is met name 'Indelibly Stamped' dat is uitgegroeid tot een persoonlijke favoriet. Die moet ik binnenkort ook maar eens weer op de speler zetten. 

Singles round-up: september 1

Bij de plannen van morgen zitten waarschijnlijk ook singles inbegrepen en omdat ik ook nog een aantal afleveringen met Blauwe Bak-aanwinsten in het verschiet heb, ga ik vanmiddag de vangst van afgelopen vrijdag evalueren. Het is een funky aangelegenheid in Nieuwleusen. Aan één single te zien, heeft de man eerder een kraam gehad bij MijnTafel. Omdat De Tweede Kans niet werkt met de standaard barcodes van deze winkels is het een vrij onoverzichtelijk. De platen zijn individueel geprijsd en met een hoeveelheid aan gekleuride ronde stickers. Rood klein, rood groot, blauw klein, paars klein enzovoorts. Ik besluit gewoon een stapeltje te maken en bij de kassa een beslissing te maken. De totaalprijs is fors maar gezien een paar singles is het, denk ik, wel waard geweest. In Ruinerwold heb ik zes singles gekocht en dat maakt het totaal op vijfendertig singles. Tien daarvan zijn dubbel en deze heb ik buiten de foto gehouden. Ik ga eerst beginnen met de opsomming van de dubbele singles. 

* Angelique- Een Beetje Geld Voor Een Beetje Liefde (NL, Olala, 1982)
* Booker T. & The M.G.'s- Mrs. Robinson (Duitsland, Stax, 1969)
* Chi Coltrane- Who Ever Told You (NL, CBS, 1973)
* The Equals- Michael And The Slipper Tree (NL, President, 1969)
* Guy Fletcher- Mary In The Morning (NL, Philips, 1971)
* Hank The Knife & The Jets- Guitar King (NL, Negram, 1975)
* Gerry Rafferrty- Baker Street (UK, United Artists, 1978)
* Statis Quo- Whatever You Want (UK, Vertigo, 1979)
* Stealers Wheel- Late Again (UK, A&M, 1972)
* Strawbs- Part Of The Union (UK, A&M, 1973)
Zo zijn we meteen bij Angelique. Het is vorig jaar mei dat ik een braderie bezoek in Ruinerwold en opeens heel hard moet lachen als ik deze single zie. Die moet mee! Helaas is dat exemplaar helemaal uit het lood en stiekem kijk ik rond voor een upgrade. Misschien dat ik het anders zo had gelaten maar sinds oktober móet hij in de verzameling. Ik kan me herinneren dat ik na aanschaf een foto heb gepost op Facebook en dat dit ook een smiley tegemoet kon zien van broeder. Booker T. kan ik niet laten liggen met de Duitse fotohoes. Ik heb hem nu in de Amerikaanse uitdossing, de Deense met fotohoes en de Nederlandse in neutrale hoes. Bij Chi Coltrane twijfel ik sterk. Toch maar meenemen en, jawel, ik heb hem al. De plaat uit Nieuwleusen is zonder meer een upgrade. The Equals mag ook mijn oude exemplaar vervangen, evenals de puntgave Guy Fletcher en Hank The Knife met fotohoesjes. Gerry Rafferty heb ik al in de Engelse persing maar moet even kijken welke van de twee in de beste staat is. De laatste drie mogen mee vanwege de Engelse persingen. 

* The Assembly- Never Never (Duitsland, Mute, 1983)
* Aswad- Set Them Free (Duitsland, Island, 1988)
* Luisa Fernandez- New York Dance (Duitsland, WEA, 1979)
* The Shadows- EP The Savage - Wonderful Land (NL, Columbia, 1962)
* Donna Summer- Rumour Has It (Duitsland, Casablanca, 1977)
* Tetman De Vries- De Tiid Hâldt Gjin Skoft (NL, Philips, 1961)
Dit zestal zijn de singles uit Ruinerwold. Daarvan zijn The Assembly en Donna Summer wellicht het meest interessant. The Assembly is in 1983 het nieuwe project van Vince Clark nadat Yazoo op een laag pitje is komen te staan. Voor deze single maakt hij gebruik van de stem van Feargal Sharkey. Deze is dan pas uit The Undertones gestapt en is nog vóór zijn grote hits. 'Never Never' is een fantastisch nummer waar ik erg blij mee ben. Aswad is een protestsong aangaande het Apartheidsregime in Zuid Afrika. Het is geen 'Don't Turn Around'. In navolging van haar twee disco-hits trapt Luisa het gaspedaal nog eens steviger in. Het resultaat is erg poppy disco en niet bepaald het snoeiharde beat die we van New York kennen. De b-kant even proeven? Nee, dat klinkt als een soort Kate Bush in mijn oren. Een puur popliedje. The Shadows heeft al heel wat zomers overleefd en is na 63 jaar niet helemaal vlak. De plaat gaat voor 'The Savage' in het systeem. Nee dank je, ik ben nu even niet in de stemming voor chocolademelk en ijspret. Singles van Wim Kan moeten steevast een euro op brengen en misschien zelfs wel twee. Desondanks ligt Donna op me te wachten mét fotohoesje voor vijftig cent. Zo'n plaatje van Donna dat je bijna niet meer hoort maar gezellig als altijd.  Selskip Tetman De Vries gaat per ongeluk mee. De eerste uitvoering is in januari 1944 en ik denk dat het zeventien jaar later al oubollig klinkt. 

* Amazulu- Don't You Just Know It (Duitsland, Island, 1985)
* Black- You're A Big Girl Now (Duitsland, A&M, 1988)
* The Dave Clark Five- Reelin' And Rockin' (NL, Columbia, 1965)
Amazulu kan ik doorgaans wel waarderen maar dit is niet echt wat. De groep doet hier een uitvoering van Huey Smith's 'Don't You Just Know It', in Nederland ook bekend als 'Don't Ha Ha'. Het is een ietwat ongeïnspireerde jaren tachtig-productie met een nummer dat in 1985 al twintig jaar de houdbaarheidsdatum voorbij is. Ik kan me nog wel heugen dat ik Black in de uitverkoopbak van Looper heb zien liggen. Dit exemplaar komt van V&D en brengt eveneens een nostalgisch gevoel teweeg. De eerste eigenaar heeft een rijksdaalder neergelegd voor het schijfje. Het is minstens zo 'anthemic' als 'Wonderful Life' en 'Sweetest Smile' als het tot het refrein komt. Een fijne plaat! Maar liefst drie singles van Dave Clark. Deze eerste is de prijs alleen al waard vanwege het 'custom' hoesje. In heb een soortgelijk hoesje van The Beatles. Het hoesje is Duits, de single is Nederlands. The Dave Clark Five rockt er genadeloos op los. Ik hoor liever geen 'Glad All Over' maar zeker een fijne aanwinst. 

* The Dave Clark Five- I've Got To Have A Reason (Duitsland, Columbia, 1967)
* Dave Clark & Friends- Draggin' The Line (Duitsland, Columbia, 1971)
* Fats Domino- Honest Papas Love Their Mamas Better (NL, Reprise, 1968)
* Duran Duran- Notorious (Duitsland, Parlophone, 1986)
Dave Clark is een betrouwbare drummer maar ook niet meer dan dat. Hij heeft niet het gevoel of de techniek van Ringo Starr om maar te zwijgen van Keith Moon. 'Reason' begint als meerstemmige folkrock maar Clark's drumstijl maakt dat dit ombuigt naar stampende pop. Wel een leuk nummer! The Dave Clark Five wordt niet ontbonden maar gaat wel in een andere samenstelling verder na 1970. Dave Clark noemt het vervolgens maar Dave Clark & Friends. De b-kant is echter nog mee geschreven door Mike Smith, de voormalige leadzanger van het kwintet. Net als bij Manfred Mann is de band genoemd naar een begeleider. 'Draggin' The Line' komt uit de koker van Tommy James & The Shondells. Het geluid is meer seventies richting de glamrock met mondharp en eigenzinnige blazers. Geen hitmateriaal voor Clark maar fijne muziek voor op een zondagavond. De binnenkant van de Fats Domino-hoes toont het stickertje van Mijn Tafel. Het hoesje ligt bijna in tweeën en ik ga daar straks een zacht plastic hoesje omheen doen. Fats vindt het wiel niet opnieuw uit maar leunt op het geluid dat hij al tien jaar voortbrengt. Als ik het goed heb gezien, is Duran Duran niet meer dan een euro en voor dat geld mag hij mee!

* Four Tops- It's All In The Game (Duitsland, Tamla Motown, 1970)
* Freiheit- Keeping The Dream Alive (NL, CBS, 1988)
* Bob Geldof- The Great Song Of Indifference (UK, Mercury, 1990)
Ik ken 'It's All In The Game' van de elpee 'Still Waters'. Het is al een heel oud mopje maar ik mag het arrangement van The Four Tops. Sterker nog... het brengt herinneringen naar boven aan de genoemde elpee. Van mij mag deze in de Blauwe Bak. 'Love Is The Answer' is meer upbeat. Herinnering aan broeder? Nou ja... het is vooral een herinnering aan de brugklas op de W.G. Baarda en broeder zorgt voor een goed deel van de soundtrack. Ik heb het altijd een bijzonder nummer gevonden en ben dan ook zeer in mijn nopjes nu ik de single heb. Bob Geldof wint omdat het de Engelse persing is, maar ik heb al vijfendertig jaar een bloedhekel aan het nummer. 

* Debbie Gibson- Lost In Your Eyes (Duitsland, Atlantic, 1987)
* Johnny Nash- Wonderful World (UK, Epic, 1976)
* Robert Palmer- She Makes My Day (UK, Parlophone, 1988)
Als ik Debbie zie liggen ben ik opeens benieuwd. Ach vooruit, ik zit in een 1987-89-trip sinds een paar maanden en ken ik deze nog? Het antwoord is ontkennend. Okay, ergens in de verte daagt er wel iets maar het plaatje zit niet vastgebakken in mijn herinnering. Best wel een leuk plaatje! Johnny Nash heeft in 1976 in Engeland een cover met zijn uitvoering van Sam Cooke's 'Wonderful World'. Hij heeft daarvoor de reggae verlaten. In plaats daarvan een zoet orkest en een country-benadering van de oldie. Het is zeker niet slecht maar hoeveel anders dan het origineel kun je dit maken? Toch de flip nog even checken? 'Ooh Baby You've Been Good To Me' stamt uit 1972 en hangt tegen de 'island soul' aan. In dat kader wil ik het een kans geven in de Blauwe Bak. Is Robert Palmer een 'cover-up'? Ik vermoed dat de mens of machine is vergeten een sticker te plakken op de a-kant. Het label ontbreekt. Opnieuw een plaat uit 1988 waarvan ik me niet kan heugen dat ik het eerder heb gehoord. 

* Pet Shop Boys- Left To My Own Devices (Duitsland, Parlophone, 1988)
* Rubettes- Little Darling (NL, State, 1975)
* Simply Red- Ev'ry Time We Say Goodbye (Duitsland, WEA, 1987)
Als ik in de brugklas zit, wordt in een les gevraagd naar onze favoriete muzikale artiesten. Het is Madonna en Michael Jackson dat de klok slaat. Natuurlijk moet ik met 'iets anders' komen. The Moody Blues of een andere oude band is niet hip en zo denk ik aan de platen van broeder. Iedereen moet lachen als ik antwoord met Pet Shop Boys. Ze mogen niet hip genoeg zijn voor de Madonna- en Wacko Jacko-fans maar ruim dertig jaar later staan de singles nog als een huis. 'Little Darling' is een van de laatst ontbrekende singles in mijn Rubettes-verzameling. Simply Red heb ik pas leren waarderen in de tijd bij Wolfman Radio. Oef, wat heeft onze Mick toch een dijk van een stem!

* Supertramp- Cannonball (Duitsland, A&M, 1985)
* Adam Wade- The Writing On The Wall (NL, HMV, 1961)
* Wang Chung- Everybody Have Fun Tonight (Duitsland, Geffen, 1986)
Roger Hodgson heeft het schip verlaten en laat Supertramp in de handen van Rick Davies. Daarmee voert de upbeat pop de overtoon in het Supertramp-geluid. Ik heb 'Cannonball' altijd een lastig nummer gevonden maar kan het inmiddels wel waarderen. Adam Wade is een pure gok. Er staat me iets van bij dat het een Engelse hit is geweest en gezien de overige jaren zestig-singles in Nieuwleusen kan dit niet tegenvallen? Inderdaad, het is heel erg Engels maar zeker niet slecht. Gaan we vanavond plezier hebben? Dat zeker! Ik ga straks de bakken klaar zoeken voor The Vinyl Countdown. Wang Chung moet echter nog een paar weken wachten maar ook dan gaan we lol hebben!

Het nalatenschap op 45 toeren deel 11

Uitgeraasd na twee dagen? Het lijkt erop maar het is vooral de krachtige zuiderwind die me thuis houdt. Ik heb eigenlijk meer idee bij morgen. Een matige westerwind en een temperatuur van rond de 22 graden. Eigenlijk beschouw ik dat meer als ideaal fietsweer. Ik denk dat ik straks mijn neus nog wel even buiten de deur laat zien maar het kan ook zomaar een wandelingetje worden. Nu maar het eerste van drie delen 'Het nalatenschap op 45 toeren'. Ik heb nog negentien singles over die ik nog niet heb behandeld. Eerst is het plan om deze in twee delen te doen, maar... als ik het in drie delen doe, kom ik uit op dertien delen. Zo is het balletje weer rond. Dertien is het lievelingsgetal van broeder en hij viert altijd zijn persoonlijke feestje op vrijdag de dertiende. Het verandert het verhaal ook een klein beetje waardoor het waarschijnlijk geen uitgebreide verhalen worden. In dit eerste deel ga ik kijken naar de tijd tot 2009, vervolgens van 2009 tot en met 2014 en tenslotte 2015 tot het afgelopen jaar. Daarna ga ik een Top 54 samenstellen uit deze singles welke jullie op Soul-xotica kunnen vinden van zondag 4 oktober tot en met vrijdag 9 oktober. Ik weet op dit moment nog niet eerlijk of ik daadwerkelijk een paar nachten weg ga, dit kan ik altijd nog een week van tevoren plannen. Nu eerst de schaarse herinneringen uit de tijd tot 2009 en daarna zes singles die hij waarschijnlijk in Denemarken heeft gekocht. 

Er is iets leuks aan de hand met het haar. Eind 1997 verblijf ik veelal de weekenden op de ADM en de stoffige omgeving en gebrek aan douches maakt dat mijn haar één grote klit is geworden in november. Met het oog op mijn verblijf op de ADM, vanaf januari, zit er niks anders op dan afscheid te nemen van het lange haar. Ik heb op dat moment een scharrel met een iets oudere vrouw in Sneek en deze laat weten dat het 'over' is tussen ons als ik mijn haar af knip. Uiteindelijk blijkt dat niet helemaal het geval te zijn want we zijn nog 'samen' tot en met de kerst. Ik vraag moeder of ze me kan helpen. Ik sta in de woonkamer met mijn integraal helm nog op het hoofd. Het is de tijd van de Vespa PK 50 S-scooter waarover ik in het verleden heb geschreven. Ik geloof dat moeder eerder kan huilen dan lachen maar vader vindt het een vooruitgang. Moeder is altijd dol geweest op mijn lange haar zolang ik het maar verzorgde. Als de storm over het haar is gaan liggen, hebben mijn ouders nieuws voor mij. Broeder gaat morgen trouwen. Ook zij weten het nét een paar uur want het is vooral een formele aangelegenheid. Ze willen op den duur zelf een huis kopen en omdat mijn broer nog altijd de Nederlandse nationaliteit heeft, kan dat problemen opleveren bij de hypotheek. De Deense nationaliteit heb je overigens niet zomaar. Broeder is een paar jaar geleden in de race geweest voor het Deense burgerschap. Dan ontdekt de jury een verkeersovertreding en kan hij er naar fluiten. Naar het schijnt is hij sinds een paar jaar weer aan het 'sparen' om alsnog Deen te worden. Zover heeft het nooit mogen komen. 

Dat is dus november 1997 als ik mijn haar eraf gooi. Vier jaar later heb ik een zomer lang gezworven door Brabant en heb ik niet de mogelijkheid om regelmatig mijn haar te wassen. Ik moet niets hebben van hoofddeksels en de zomer van 2001 is zonovergoten. Mijn haar is bovenop compleet verbrand. Het breekt als een dun takje. Ik zie het even aan en in oktober ben ik vastberaden: Eraf met dat haar! Twee dagen later heb ik telefoon van broeder. Zijn vrouw is bevallen van een gezonde zoon. 'Het komt er niet van', is een slap excuus maar wel eentje die ik tot vorig jaar oktober heb volgehouden. Ik zal na de vakantie in 1997 die ik in de vorige aflevering heb beschreven niet meer terugkeren in Denemarken. In 1998 en 1999 zit ik in Engeland en is de vakantie in Nederland al voorbestemd. Natuurlijk in combinatie met het Woodstock-festival. In de jaren erna is min band met de familie in Friesland geregeld vertroebeld. Ik krijg vaak genoeg het aanbod om mee te rijden naar Denemarken maar kijk al op tegen de reis. Ik mis de 'confirmation' van de kinderen, een soort van belijdenis die kinderen in Denemarken doen als ze een jaar of acht zijn. De familie is eveneens naar Denemarken geweest als de oudste zoon wordt gedoopt. Broeder is overigens helemaal geen kerkganger maar verloochent zijn afkomst niet. Bovendien is 'confirmation' een typisch Deens gebruik dat bijna bij de opvoeding hoort, net zoals bij ons de vaccinaties in de peutertijd. Of je er nu geloof in hebt of niet, het gebeurt gewoon! De kinderen in Denemarken zal je niet horen klagen want het gebruik gaat gepaard met feest en cadeaus. 

De enige keren dat ik broeder tref in deze jaren is met de twee huwelijksfeesten van mijn ouders. In maart 2002 zitten we in Veeningen (tussen De Wijk en Zuidwolde, onlangs nog doorheen gefietst) en zien we voor het eerst hun zoon. In 2007 hebben we een legendarisch lang weekend in Bakkeveen. We voetballen veel maar ook niet meer dan dat. De eerste tien jaren van de nieuwe eeuw zijn broeder en ik 'on speaking terms', alleen schiet het tekort als het aan gesprekstof komt. Hij heeft zijn leventje in Denemarken met werk, gezin en een vrouw die voortdurend het nieuwste van het nieuwste wil hebben. Een keer raden wie daarvoor mag betalen? Tussendoor ook nog wel een paar keer maar daar heb ik niet hele heldere herinneringen bij. Wel de keer dat de oudste zoon erg vervelend is en ik zowel mijn vader als moeder zie koken van woede. Ik kan het desondanks niet plaatsen in de tijd. Het lijkt me stug dat dit in oktober 2009 is geweest, maar qua leeftijd zou het kunnen kloppen. Overigens wordt zijn tweede zoon geboren in februari 2005 en de naam verklaart alles. Benjamin is en blijft de jongste. 

** Da Da Da - Trio (Duitsland, Mercury, 1982)
** Anna-Letmein Letmeout - Trio (Denemarken, Mercury, 1982)
** Baa-Baa-Black Sheep - The Singing Sheep (UK, Sheep, 1982)
** Idaho - Anita Meyer (NL, Ariola export, 1982)
** Strangely Erotic - Gry (Denemarken, Royton Music, 1983)
** Cry Just A Little Bit - Shakin' Stevens (NL, Epic, 1983)
'Bedankt dat je me niet voor schut hebt gezet'. Tja, ik had de fout ooit ook kunnen maken. Als Jan Rot het leven laat, deelt broeder een video van 'Counting Sheep' en zegt dat Jan Rot nu 'sheeps' aan het tellen is. Zowel het enkelvoud als het meervoud is echter 'sheep'. Ik weet niet of hij dan al deze single van The Singing Sheep heeft gekocht, maar het valt me meteen op. Dit is weer typisch zo'n plaatje... Het is geregeld als ik sta te bladeren door singles dat ik hem achter me kan horen. 'Kom broer, die gaan we kopen!'. Zoals recentelijk met 'No Me Hables' van Juan Pardo en afgelopen vrijdag heb ik een upgrade gekocht van 'Een Beetje Geld Voor Een Beetje Liefde' van Angelique. Later meer daarover. Broeder is dol op novelties en ook ik investeer geregeld euro's in een lachsalvo. De single van Anita Meyer is geperst in Nederland maar heeft de Deense STEMRA op het label staan (NCB). Broeder heeft een zwak voor Nederlandse producten die hij in Denemarken tegenkomt en daar valt Anita dus ook onder. Gry belooft veel qua titel maar het is eigenlijk een tegenvaller. Zoals ik eerder heb geschreven koopt broeder in de vroege jaren tachtig uitsluitend elpees van Trio en deze twee heeft hij in Denemarken op de kop getikt.