Week Spot: Barbara & Brenda

Het besluit voor een Week Spot valt me lastig deze week en bovendien willen de platen van Mark maar niet arriveren. Wat ga ik komende zaterdag doen in 'Do The 45'? Die vraag spookt door mijn hoofd. De 'flashback' naar de Blauwe Bak Top 100 van 2012 heb ik eigenlijk gereserveerd voor volgend weekend en het eerste weekend van augustus. Dan besluit ik eerst de onderste vijftig uit de betreffende top 100 deze zaterdag te doen. Ik ga zoeken in de lijst naar een geschikte Week Spot en mijn oog valt op Sherry Grooms, maar die heb ik in 2012 al als Week Spot gehad met een ander nummer. Komende zaterdag kunnen jullie twee van de drie singles horen die ik in 2012 heb aangeschaft van Barbara & Brenda. Intussen zoek ik steeds naar een plaatje dat in 2012 niet op mijn pad wil komen (en in geen geval goedkoop!). Ik heb de stevige stampers alweer een tijdje achter me gelaten maar intussen zie ik steeds een bootleg opduiken van het nummer. Afgelopen zaterdag heb ik hem besteld en deze komt morgen aan in Uffelte. En als het niet gebeurt? Dan hebben we een situatie zoals die in 2012 heel normaal is. De kersverse Week Spot moet nog arriveren maar ik ga hem vandaag alvast presenteren: 'Never Love A Robin' van Barbara & Brenda uit 1967.

Het is de vierde single van Barbara & Brenda in de collectie en de vierde die de Week Spot wordt. Alhoewel? In die tijd heet het nog de 'Tune Of The Week'. Ik zit dan ook nog niet bij Wolfman Radio maar vent mijn hobby uit middels de 'Soul-x-rated'-podcasts. Het fenomeen Week Spot begint in week 6 in 2012 als ik pas mijn 'DJ Soul-X'-pagina heb geopend op Facebook waar ik mijn volgers op de hoogte wil houden van komende dj-optredens. Om mijn liefde voor Northern Soul handen en voeten te geven en een beetje te promoten, plaats ik zo nu en dan een Youtube-video van een favoriet deuntje. Als ik 'Stop & Get A Hold Of Myself' van Gladys Knight & The Pips in mijn hart sluit, kan ik geen betere beschrijving vinden dan 'Tune of the week'. Twee weken later heb ik een andere 'Tune' en dan besluit ik wekelijks eentje te kiezen. Gladys Knight heb ik overigens ook niet als het de 'Tune' wordt, maar deze bestel ik meteen. Zaterdag gaan jullie een plaat horen die van mij ook gerust in de top tien had gemogen. Dat plaatje heb ik evenmin op vinyl als het de 'Tune' mag heten. Een paar weken later begin ik met de 'Soul-x-rated' en omdat de 'Tune Of The Week' meteen een vast onderdeel is, is het opeens van belang dat ik de plaat al heb voordat ik het mag uitroepen tot 'Tune'. Komende zaterdag komt de Week Spot helemaal niet aan bod en dus mag die ook gerust volgende week binnen komen.

Komende zaterdag ga ik dus drie uren ouderwets terug naar 2012. Het is het jaar dat ik de oversteek maak van Steenwijk naar Nijeveen. In werkelijkheid iets van zes kilometer maar meteen in een andere gemeente en een andere provincie. Voor degene die niet op de hoogte is van de aardrijkskunde: Steenwijk is Overijssel en Nijeveen ligt in Drenthe. Omdat ik een slordige vijfduizend euro verhuispremie mee krijg (iets dat ik in 2016 opnieuw zal krijgen als Nijeveen wordt gesloopt), heb ik mezelf een streven gegeven. Ik wil namelijk een eigen dj-set en een fraaie koffer vol Northern Soul-singles. Er is niet veel van het geld overgebleven voor het huis, maar daar hoort ook een royale levensstijl bij van buiten de deur eten en dergelijke. Het maakt wel dat ik in 2012 zeer weinig 'gewone' singles heb gekocht en ik bijna 24/7 bezig ben met het ontdekken van leuke upbeat soul. De 'Northern Soul Jukebox' helpt me daarbij. Zodra ik een leuk nummer hoor, ben ik meteen op Ebay om te kijken of ik hem goedkoop kan vinden. Dat is eveneens het geval bij Barbara & Brenda. In plaats van 'Never Love A Robin' kom ik wel andere singles tegen van het duo en ze blijken allemaal erg leuk te zijn. Tóch is het steeds niet een 'Never Love A Robin'. Of het origineel is buiten mijn bereik qua budget óf hij wordt nooit aangeboden. Er staat me van bij dat dit het laatste geval is. Na 2013 stop ik al aardig snel met het zoeken naar de single.

Het zal een jaar of vijf geleden zijn als ik voor het eerst de bootleg zie. Ik heb wel vaker in de aanslag gestaan om hem te bestellen want voor de prijs kun je het bijna niet laten. Dan blader ik zaterdag door een mailing van Soulful Records en een officiële heruitgave is de aanleiding voor de bestelling. Ik blader door de overige singles en zie dan deze bootleg van 'Never Love A Robin' staan. Jaaaa! Nu wil ik hem hebben. Wat is het? Het is upbeat en typisch in de stijl van de plaatjes die ik veel koop in 2012. In de zomer heb ik vaker last van nostalgie en daar mogen we ook het Engelse pakket tot rekenen.

De labels van de bootleg zijn identiek aan het origineel dat ik hierboven heb afgebeeld. Ik zie nu ook dat de single een Engelse release heeft gehad op Direction maar ook deze is aan de kostbare kant. Bovendien klinken niet alle Direction-uitgaven even goed. De meeste originele Dynamo-singles zijn stevig mishandeld maar gaan niet onder de vijftig dollar weg. Een 'glimmert' doet bijkans tweehonderd euro. Nee, ik ben blij met mijn bootleg voor vijf pond.

Honderd achteruit 2023: Shocking Blue

Normaal gesproken hou ik op 15 juli schoonmaak in mijn foto-archief. Dat wil zeggen: De foto's die ik gebruik voor Soul-xotica. Toch heeft 2024 een bijzondere lading voor mij gekregen en bovendien zit ik niet heel erg verlegen om die paar MB en waarschijnlijk hou ik deze een tijdje. Het laat me wel zien waar ik een jaar geleden mee bezig ben. Zo zie ik dat ik vorig jaar op 15 juli 'Words' van F.R. David te gast heb gehad/ De nummer 92 in de Gele Bak Top 100 van 2022. Vervolgens zal het vier maanden kosten eer ik de nummer 100 bereik. Met de Gele Bak Top 100 van 2023 heb ik flink de turbo aan want daar zijn we aanbeland bij de nummer 38 in de lijst. De 'Honderd achteruit' biedt nog jaren inspiratie, ook al zou ik morgen stoppen met het kopen van platen. De Top 100 van 2025 laat opnieuw een lijst 'unieke' artiesten en bands zien die ik nog niet eerder in dat kader heb behandeld. Ik maak een sprongetje van nummer 35 naar 38 omdat de nummer 36 in een dubbelbericht van Roxy Music heeft gezeten en de nummer 37 is van The Ventures en die heb ik vorig jaar in de 'Honderd achteruit' van 2022 gehad. De nummer 38 brengt ons bij 'Rock In The Sea' van Shocking Blue uit 1972.

In het vorige bericht heb ik aangekondigd dat er een persoonlijke ervaring in het bericht zal zitten. Daar kom ik later op. Natuurlijk spreekt Shocking Blue erg tot de verbeelding van een jonge platenverzamelaar. Sinds de jaren negentig is het een paar maal geëvenaard, hoewel niet alle artiesten op dat moment residentie hebben in Nederland. Ik denk dan met name aan Junkie XL die, volgens mij, al vanuit Amerika opereerde ten tijde van 'A Little Less Conversation'. Shocking Blue is jaren lang de enige Nederlandse act die de eerste plek heeft bezet van de Billboard Hot 100 in Amerika. De meeste singles zijn anno 1990 eenvoudig te vinden en ik bouw een redelijke collectie van de band. Toch ontbreekt anno 2023 'Rock In The Sea' nog altijd in de verzameling en dat verandert als ik de plaat op 14 april tref bij een online verkoper. Ik heb de week ervoor ook al een bestelling bij hem geplaatst en een andere single uit deze partij komen we zeer binnenkort tegen in de 'Honderd achteruit'. Tenminste... als ik niet terugval op het tempo van 2024 want dan duurt het nog een paar maanden...

Gaat het persoonlijke verhaal over 'Love Is In The Air'? Nee, het is nóg specifieker. Nog even geduld graag... Het verhaal van 'Love Is In The Air' is een dag voor mijn '20092009': Zaterdag 19 september 2009. De dag dat mijn oudste broer in het huwelijk treedt maar dat horen we pas als het reeds heeft plaats gevonden. Ik word vanaf het terras van 'T Pandje gelokt naar de winkel van De Gouden Kikker. De uitbater vertelt dat hij een partij platen in de aanbieding heeft van een overleden vriend. Hij wil ze afzonderlijk prijzen maar ik mag wel even kijken. Dan hou ik 'Love Is In The Air' in mijn handen. Absolute nieuwstaat met fotohoesje in zachte plastic hoes. Er ontstaat kortsluiting in mijn hoofd. 'Dat is een dure', hoor ik de verkoper zeggen. 'Die is vijf euro'. In dezelfde greep zit ook de nóg veel zeldzamere single van The Kwyet en die mag mee voor een euro. Dat is nog maar het begin want in de daaropvolgende maanden zal ik heel veel zeldzame Nederbeat bij hem vinden en kost het me nooit meer dan een paar euro. Maar... dat is nog altijd niet het persoonlijke verhaal.

Robbie Van Leeuwen wordt op 29 oktober 1944 geboren in Den Haag. In 1962 begint hij zijn loopbaan als gitarist in de band The Atmospheres maar zal nationaal doorbreken met The Motions. Terwijl deze groep nog hevig in het rhythm & blues-idioom zit, heeft Van Leeuwen veel geluisterd naar de experimentele popgeluiden van de Amerikaanse westkust. Hij wil dolgraag deze ervaring kwijt in een band maar The Motions is nog niet zo ver. Hij stelt zelf zijn eigen band samen en heeft in eerste instantie Barry Hay op het oog. Deze heeft net de band The Haigs verlaten, maar bedankt voor de eer om bij Van Leeuwen in de band te komen. 'Daar zul je nog spijt van hebben', zijn de historische woorden van Van Leeuwen. Hij trekt vervolgens Fred De Wilde aan die eerder met Hu & The Hilltops heeft gezongen. Voor Polydor wordt een elpee opgenomen en 'Love Is In The Air' is de single. On-Nederlands goed? Het album heeft zeker een internationale allure maar voor Polydor telt alleen dat er exemplaren worden verkocht en dat laatste valt tegen. De groep stapt over naar Dureco en 'Lucy Brown Is Back In Town' is de laatste single met De Wilde als zanger. Van Leeuwen is geïnspireerd geraakt door Jefferson Airplane en wil een zangeres hebben. Eerst laat hij zijn oog vallen op Annet Hesterman maar deze is juist een samenwerking begonnen met Ro-D-ys. Tijdens een feestje van The Golden Earrings treedt een bandje op met de naam The Motowns. Van Leeuwen is onder de indruk van de zangeres en trekt haar bij Shocking Blue. We hebben het dan over Mariska Veres.

Met de hulp van Willem Van Kooten onderhouden de Nederlandse platenlabels een warm contact met Amerika. Zo worden verschillende Nederlandse producties in Amerika gedistribueerd door grotere labels. 'Wasted Words' van The Motions is zo op Chess uitgebracht en een plaatje van The Honest Men schopt het zelfs tot het Motown-label. In 1969 krijgt de Amerikaanse onafhankelijke producent Jerry Ross 'Venus' te horen en ziet meteen brood in het plaatje voor zijn nieuwe Colossus-label. Tijdens zijn bezoek aan Nederland en Duitsland neemt hij ook 'Ma Belle Amie' van Tee Set mee en krijgt persoonlijk 'Little Green Bag' van George Baker Selection aanbevolen. Deze drie singles zullen in 1970 zorgen voor de 'Dutch Invasion'. 'Ma Belle Amie' is een middenmoter in Amerika terwijl 'Little Green Bag' niet veel voor elkaar krijgt. 'Venus' wordt zo gezegd nummer 1 in Amerika. De groep maakt internationale tournees en is erg populair in Japan. Op Pinkpop wacht in 1971 een fluitconcert en rottend fruit. Toch weet Shocking Blue het grote succes niet vast te houden in Amerika want na 'Mighty Joe' is het vooral Europa en Japan dat niet genoeg kan krijgen van de band. 'Rock In The Sea' verschijnt in augustus 1972 in de hitparade en schopt het tot een twaalfde plek. Een paar maanden later krijgt Van Leeuwen last van geelzucht en moet zijn muzikale avonturen stil leggen. Op het podium wordt hij vervangen door... Martin Van Wijk.

Het is in de zomer van 1992. Ik ben een aanstormend talent bij het Sneeker Nieuwsblad met mijn recensies van popconcerten. Omdat ik een duidelijke voorkeur heb voor de voorbije decennia is het koren op mijn molen als ik ontdek dat een voormalig lid van de bluesgroep Art. 461 in Sneek woonachtig is. Dat wordt het begin van een kleine serie. Via een collega leer ik dat Martin Van Wijk eveneens in Sneek woont en dichterbij huis (in Hommerts om precies te zijn) vind ik Ramaon. De laatste heeft twee singles uitgebracht in de jaren zeventig die beide samenvallen met een trieste gebeurtenis. De eerste is, geloof ik, ten tijde van de Olympische Spelen in 1972, de tweede is met de kaping van de school in Bovensmilde en de trein bij Ommen. Beide keren is er een aangepast programma op de radio en pas als alles weer op gang is gekomen, zijn de platen al geflopt. Van Wijk tref ik op een doordeweekse avond bij hem thuis. Hij heeft een lange werkdag erop zitten en na de maaltijd rookt hij traditioneel een jointje. Zo ook deze avond van het interview. We hebben net de geschiedenis doorgenomen tot zijn einde bij Shocking Blue als hij in slaap valt. Met zijn bloedmooie véél jongere vriendin heb ik het die avond erg gezellig, ook zij is helemaal gek van muziek. Van Wijk is later razend op mij want wat ik allemaal wel niet met zijn vrouwtje had uitgespookt? Nee hoor, gewoon plaatjes draaien en kwekken over muziek. Maar... ze was wel mooi!

Van Wijk blijft tot het definitieve einde in 1975 betrokken bij Shocking Blue, ook al heeft de band in 1974 al afscheid genomen. De band wordt nog enkele malen opnieuw geformeerd en ik weet zelf de reünie uit 1994 nog goed te herinneren. Toch ben ik ietwat teleurgesteld als ik een jaar later naar 'Shocking Blue' ga en dat het opeens Mariska Veres met een top 100-coverband blijkt te zijn. Ze zingt een paar hits in medley-vorm maar bij 'Born To Be Wild' ben ik de tent uit gelopen. Volgens Wikipedia zou Van Wijk nog in leven zijn, maar er staat me iets van bij dat hij is overleden. Met de dood van Veres in 2006 komt definitief een einde aan Shocking Blue. Van Leeuwen heeft na Shocking Blue nog succes met Galaxy-Lin en Mistral maar is op een gegeven ogenblik huisman.

Het zilveren goud: 2000 deel VIII

Zoals ik vrijdag of zaterdag heb genoemd is dit dan het 5600e bericht. Op zichzelf altijd wel leuk om te vermelden. Ik zou vandaag verschillende dingen kunnen doen. Ik ben nog in afwachting van de singles van Mark en dus hoeft er vandaag geen 'Singles round-up' te komen. Ik zou de 'Honderd achteruit' kunnen voortzetten maar heb eveneens beloofd om in ieder geval een tweede aflevering te doen van 'Het zilveren goud'. In de vorige aflevering heb ik definitief afscheid genomen van De Bilt en ben inmiddels verhuisd naar Tuk, ofwel Steenwijk-Noord als het aan de gemeente ligt. Als de stroom niet eens op een avond was uitgevallen in het dorpscafé dan had de naam Tuk waarschijnlijk al niet eens meer bestaan. Het vervolg van die gebeurtenis heeft me in de jaren negentig voor het eerst naar deze plek gebracht en in 2000 is het andermaal een reden om me hier te vestigen. Dat zal uiteindelijk anders lopen. Ik ga vandaag terug naar juli 2000, de eerste weken in Tuk.

De geschiedenis gaat acht jaar terug. Ik ben zeventien, woon nog bij mijn ouders thuis en volg een verkorte MBO-opleiding in de administratieve richting. Dat vinden de leraren van de LEAO de beste optie voor mij: Een vierjarige opleiding in een tijdsbestek van twee jaar. Hoe sneller ik kan doorstromen naar een volgende opleiding. Echter is het van belang dat je als leerling over een zekere discipline beschikt want je moet zelf je tijden en lessen indelen. Je moet binnen drie maanden bepaalde modules hebben afgerond en voor het proefwerk moet je zelf zorgen. Het is de experts blijkbaar ontgaan dat het bij mij vooral schort aan discipline en dat ik vooral een schop onder de kont moet hebben om proefwerken voor te bereiden. Het KMBO-verhaal is voor mij gedoemd om te mislukken. Daar komt bij dat ik in november 1992 aan een gortdroge praktijkstage ben begonnen bij een bedrijf in Lemmer. Op de dag dat ik 's avonds met mijn ouders op school voor een gesprek moet komen, loopt het helemaal mis op de stageplek. Ik pak mijn spullen en loop hard weg. De richting is onbelangrijk voor mij zolang het maar zo ver mogelijk weg is van stagebedrijf en woonplaats. Het liftavontuur eindigt 's avonds op de rotonde van de Kornputsingel in Steenwijk. Daar zie ik dat het twee kilometer is naar Tuk en herinner me dan 'Mooi Man'. Zo zit ik even later in het café en mijn ouders halen me daar 's avonds op. Ze zijn al op school geweest en weten hoe slecht ik er voor sta. De keuze is reuze: Of stoppen met school en aan het werk of stoppen met de journalistiek en een jaar in drie maanden inhalen. Ik kies uiteraard voor het eerste. Spijt? Nee, allesbehalve!

In de zomer van 1993 ga ik op de racefiets terug naar Steenwijk en word dan al eens uitgenodigd voor het komende Dicky Woodstock-festival. In de zomer van 1994 ga ik op de 'nieuwe' Solex naar het café en zie dan de poster van het festival. Daar wil ik bij zijn! Dat weekend levert me de naam 'Gerrit Solex' op in de omgeving (iets wat ik later uitvent als Soul-X en dus ook Soul-xotica). Woodstock wordt een ritueel en met name in de jaren 1995, 1996 en 1997 ga ik geregeld een weekendje feesten in Steenwijk. Ik doe in 1995 ook al eens een poging om er te gaan wonen. Vijf jaar later zal het alsnog gebeuren. Ditmaal in de kost bij Harrie. Harrie is in de vijftig. Hij is al eens getrouwd geweest, heeft kinderen en een paar losse relaties gehad. Hij woont nog altijd in een ruime eengezinswoning welke eigenlijk te groot is voor een man alleen en dus kan hij wel een kostganger gebruiken. Hij heeft in zijn jonge jaren in de horeca gewerkt totdat het min of meer verplicht wordt om de juiste papieren te hebben. En dat heeft hij niet. Zo komt hij bij de sociale werkvoorziening terecht in het groen. Hartproblemen zorgen ervoor dat hij alweer een tijdje thuis zit en hij heeft daar een gewoonte van gemaakt. Na ontbijt en koffie heeft hij voor twaalf uur al zijn eerste biertje. Hij heeft al een flinke bodem als hij om drie uur naar het café gaat. Om zeven uur is hij terug en is dan als een kanon. Hij gaat even een uurtje slapen en na nog een ronde koffie smijt hij er nog meer bier tegenaan. Dat gaat zo zeven dagen in de week door. De kennis die me bij Harrie heeft gebracht, heeft echter een idee. Hij sluit een weddenschap af met Harrie. Tot Woodstock niet drinken. Wie wél drinkt, moet de ander duizend gulden betalen. De kameraad is een rijk man en heeft de duizend gulden al apart gelegd want hij laat Harrie winnen. Het plan slaagt want Harrie gaat aan de alcoholvrije pils en houdt dit een half jaar vol.

Ik heb in de eerste weken nog heel erg getwijfeld. Wil ik dit wel? De weddenschap komt als geroepen. Wat is nu uiteindelijk de reden om me te vestigen in Tuk? Welnu, ik heb gesproken met een paar oud-leden van Mannenkoor Karrespoor en het idee opgevat om een boek te schrijven over het avontuur. Ik neem een 'sabbatical', vraag een uitkering aan en zal me voor de rest bezig houden met het schrijven van boeken. Naast Karrespoor loop ik immers nog met een ander verhaal in mijn hoofd. Toch verlies ik bij het Karrespoor-verhaal al snel alle hoop. Er is dan enige frictie ontstaan tussen verschillende prominente leden en hun visies op het uiteindelijke boek zijn zeer verschillend en niet verenigbaar. 'Geestelijke Toestanden' is binnen twee maanden geschreven. Ik heb de diskette in 2016 weggegooid. Zó goed was het nu ook weer niet. Ik probeer intussen een 'baantje' te krijgen als assistent-geluidsman bij een lokale bluesband maar die storen zich dermate aan mijn drankgebruik dat dit eenmalig blijft. 'Story of my life'.

Hoewel het in 2001 en 2002 pas echt zuur zal worden in Tuk moet ik bekennen dat de eerste paar weken en maanden in Tuk best gedenkwaardig zijn. Zeker als Harrie de weddenschap is aan gegaan en niet meer drinkt, is het opeens allemaal een stuk eenvoudiger. Harrie vindt het totaal geen probleem om voor me te koken, daar betaal ik uiteraard ook royaal voor. Toch komt het heel vaak uit op schnitzel, aardappelschijfjes en boontjes van het café of een bak macaroni uit de magnetron. Als hij in een goede bui is, bakt hij graag biefstukken en dan blijkt zijn ervaring als medewerker in de horeca. Hoe zit het met mijn drankgebruik in die tijd? Welnu, in het café kun je opschrijven en dat doe ik al zes jaar. De paar honderd die ik zo nu en dan inlever, maken nauwelijks indruk op het totaal. Bij Harrie drink ik mee van zijn alcoholvrije biertjes maar haal nog wel stevig door in het café.

Op een doordeweekse middag bezoek ik de stad Steenwijk. Op het Steenwijkerdiep staan dan een aantal panden te verkrotten waarvoor nieuwbouw is gepland. Eentje is tijdelijk in gebruikt door een inbrengwinkel. Dat heeft honderden elpees met heel veel obscuur spul, maar ja... elpees doen niet mee in de collectie. Het heeft ook flink wat singles en daar doe ik in juli 2000 flink boodschappen.

3279 I Shall Be Released - Miriam Makeba (NL, Reprise, 1969)
3280 Holy Day - George Baker Selection (NL, Negram, 1972)
3281 Dat Is 'T Einde - Tony Bass (NL, Decca, 1965)
3282 We Can Work It Out - The Beatles (NL, Parlophone, 1965)
3283 Nathalie - Gilbert Becaud (NL, Columbia, 1964, re: 1972)
3284 Chanson Anonyme - Eddy Christiani (NL, CNR, 1968)
3285 Non Ho L'Eta Per Amarti - Gigliola Cinquetti (België, CGD Internazionale/Show, 1964)
3286 Let It Grow - Clout (UK, Carrere, 1978)
3287 Almaz - Randy Crawford (Duitsland, Warner Bros., 1986)

Harrie heeft niet heel veel platen maar Miriam Makeba is de meest interessante single. Qua elpees haal ik een oudje van Stevie Wonder eruit alsook één schijf van Fleetwood Mac's 'Tusk'. De overige singles zijn op het Steenwijkerdiep gekocht. In 2003 gaat de slopershamer alsnog in de panden en op de plek staat nu de Aldi en een paar nieuwe appartementencomplexen. 'We Can Work It Out' heb ik in meerdere persingen. Dit is degene met de blauwe fotohoes maar heb hem ook met de zwarte fotohoes. De verschillen zijn minimaal maar té leuk om ze samen te hebben. Gigliola Cinquetti en Randy Crawford heb ik door de jaren heen al eens vervangen door betere exemplaren.

In de volgende aflevering van 'Het zilveren goud' meer indrukken uit deze eerste weken in Tuk plus de ervaring om het Woodstock-festival ditmaal van heel dichtbij mee te maken.

Gele Bak Top 100: 55-47

Het begint een soap te worden want ik moet nog zo nodig zondag naar Steenwijk voor dampvloeistoffen. Ach, ik heb het uiteindelijk weer gered en dus kan ook dat fietstochtje in de ijskast. Vanmiddag alsnog de post rond gebracht en meteen alle boodschapjes gedaan. Opgelost! Vlak voor de eerste regen weer thuis in Uffelte hoewel ik geen bezwaar had gemaakt als ik wat van de regen had meegemaakt. In de Gele Bak Top 100 gaan we vanavond over de helft. Intussen ben ik druk aan het zoeken naar een plaat uit de top twintig. Ik heb deze een paar maanden geleden mee gehad naar Steenwijk en moet ergens in de kamer liggen. Je raadt het al... momenteel laat de plaat zich niet zien. Enfin, eerst maar eens de nummers 55 tot en met 47 aan jullie voorstellen en dan heb ik een anderhalve week de tijd om deze bewuste single te vinden.

55. Bury Me Down By The River - P.P. Arnold (Duitsland, Polydor 59 367, 1969)

54. Burning Bridges - The Mike Curb Congregation (Duitsland, MGM 2006 011, 1971)

53. The Funky Gibbon - The Goodies (UK, Bradleys Records BRAD 7504, 1975)

52. Miracle Man - The Motions (NL, Decca AT 10327, 1968)

51. Rainy Night In Georgia - Randy Crawford (NL, Warner Bros. WB 17.800, 1981)

50. Gemini Dream - The Moody Blues (Frankrijk, Threshold 100.132, 1981)

49. Me And Julio Down By The Schoolyard - Paul Simon (NL, CBS 7964, 1972)

48. Eldorado - Drum Theatre (NL, Epic EPCA 6619, 1985)

47. My Mama - Barry Ryan (Duitsland, MGM 61 215, 1969)

P.P. Arnold is in januari de allereerste plaat die ik aanschaf in 2025. Hoewel de meeste Immediate-singles van haar gewoon in de jaren zestig-bak staan, heb ik nog een kleine hoop gevestigd op dit kleinood. Helaas moet ik na een week concluderen dat het vooral erg poppy is en dat het dus niet interessant genoeg is voor de Blauwe Bak. Ziehier het resultaat: Het mag op nummer 55 in de Gele Bak Top 100. Hoewel mijn verzamelhobby ooit is begonnen met The Moody Blues heb ik de meeste singles van de band ver vóór de Gele Bak Top 100 aangeschaft. De band maakt dit jaar haar debuut in de Gele Bak Top 100 en meteen met twee platen. Het is vorig jaar zomer als ik bij een Franse dealer deze twee singles tegen kom en, nee, die heb ik nog niet. Nummer 50 is meer een symbolische positie want eigenlijk is 'Gemini Dream' niet zo best. Het stamt uit een periode van de band dat het eigenlijk uit de mode is geraakt maar het desondanks mijlenver van de disco blijft verwijderd. In plaats daarvan gaat de band in zee met Patrick Moraz op de toetsen, iets waar The Moody Blues later spijt van heeft gekregen. Moraz is namelijk een geslepen zakenman en trekt de band voor het gerecht na zijn vertrek in 1988 en harkt nog flink wat royalty's binnen. Volgende week gaan we richting de top twintig!

Gele Bak Top 100: 64-56

Het 5700e bericht is in zicht maar meer dan een extra koekje of chocolaatje bij de koffie gaat dat niet worden. Gewoon nóg een jaar blijven publiceren en dan hebben we inmiddels het 6000e bericht gehad. De boodschapjes van gisteren zijn er niet meer van gekomen. Voor de dampvloeistofjes ga ik straks even op de fiets naar Steenwijk en terug, de rest kan ik morgen doen als ik de post ga bezorgen. 'Je hebt er maandenlang naar uit gekeken', aldus ene G. Cox uit Rotterdam. Nu wil ik op mijn vijftigste nog niet als oude lul klinken maar ik merk wel dat ik steeds minder tegen hitte kan. Gelukkig ben ik in het dagelijks leven postbode waardoor ik zelfs op warme dagen nog word verplicht om buiten te ravotten, anders zou ik bijna een zomerslaap willen introduceren. Vandaag ga ik eerst de nummers 64 tot en met 56 aan jullie voorstellen. Ik heb de foto's gisteren al gemaakt en kan dus eenvoudig het derde deel van dit weekend publiceren maar weet niet hoe ik me voel na de show van vanavond. Een beetje hetzelfde verhaal als gisteren...

64. Baby Come To Me - Patti Austin (NL, Qwest WB 15.005, 1981)

63. It's My Party - Dave Stewart & Barbara Gaskin (NL, Stiff BROKEN 2, 1981)

62. Everybody's Everything - Santana (NL, CBS 7546, 1971)

61. Don't Call Me Baby - Voice Of The Beehive (NL, FFRR LON 175, 1988)

60. A House In The Country - The Pretty Things (Duitsland, Star-Club 148 567 STF, 1966)

59. Water Of Love - The Judds (Duitsland, Curb ZB42827, 1989)

58. Watch Out For Lucy - Dobie Gray (US, MCA 40268, 1974)

57. Smokin' In The Boy's Room - Brownsville Station (NL, Philips 6073 834, 1973)

56. Baby Goodbye - Kenny Rankin (NL, CBS 1510, 1964)

Natuurlijk heb ik weer de titels en andere info letterlijk overgenomen van het label dus inclusief de grammatica bij Brownsville Station. Zowel het label als de Nederlandse fotohoes heeft het over 'Boy's Room' waar het uiteraard 'Boys' Room' moet zijn. Santana komen we later in de top vijftig nóg eens tegen. Bij Voice Of The Beehive heb ik hetzelfde probleem als een jaar geleden bij een instrumentaal soulnummer. Als ik aan de plaat denk, speelt er een heel ander nummer in mijn hoofd. Wellicht kan ik deze dit jaar op de kop tikken en mag die volgend jaar in de lijst. Dat is overigens een nummer dat ik via Engeland heb leren kennen. Voor de persoonlijke trip naar de eighties gebruik ik dan liever The Judds. Ik weet nog helemaal waar en wanneer ik dat nummer voor het eerst heb gehoord. Broeder gaat dan met zus en zwager naar Denemarken, maar hij besluit een halve dag voor vertrek iets te doen met zijn voet. Volgens mij is die op krukken naar Denemarken gegaan. Wel achterin de auto uiteraard want anders zou hij na 36 jaar net de Deense grens hebben gehaald?

Gele Bak Top 100: 73-65

Het werk is uitgesteld tot maandag maar ik moet straks nog wel even in actie komen. De boodschapjes waarvoor ik donderdag tevergeefs naar Steenwijk ben gefietst, zijn nog altijd niet gedaan. In tegenstelling tot voorgaande weekenden lig ik niet een eind achter op schema en dus kan ik eerst wel de vierde aflevering van de Gele Bak Top 100 met jullie doornemen. Ik heb afgelopen maandag de daad bij het woord gevoegd en de nummers 100 tot en met 76 zijn non-stop opgenomen. Wellicht dat ik dit deel na het weekend ga uploaden. Laat me eerst beginnen met de nummers 73 tot en met 65, de foto's voor de overige twee delen zijn reeds gemaakt en dus zou ik die ook gewoon in het weekend moeten kunnen doen.

73. One Of The Poorest People - Barry Biggs (NL, Dance 105.885, 1983)

72. Ice In The Sun - The Status Quo (NL, Pye 7N 17581, 1968)

71. Empty Faces - Solution (NL, Rocket 5C 006-60194, 1977)

70. Doctor My Eyes - Jackson Browne (NL, Asylum 5C 006-93354, 1972)

69. So Far Away - Carole King (UK, A&M/Ode AMS 867, 1971)

68. Rock With You - Inner Circle (Duitsland, WEA 4509-91308-7, 1992)

67. Military Madness - Graham Nash (NL, Atlantic 2091 146, 1971)

66. I Despise You - Q'65 (NL, Decca AT 10224, 1966)

65. Love Of The Common People - Nicky Thomas (Zuid Afrika, Island TOS 725, 1970)

Waar ik geen concessies heb gedaan bij bijvoorbeeld Los Bravos (zie vorige afleveringen), daar smokkel ik wel een beetje met Nicky Thomas. In 1999 koop ik in het Engelse Ashton-under-Lyne de Old Gold-heruitgave van 'Liquidator' van Harry J. All Stars met Nicky Thomas op de flip. Harry J. heb ik een paar jaar geleden op de originele Engelse persing gevonden en tegen een Zuid Afrikaanse Island zeg ik nooit nee. Het voelt dermate als een nieuwe aanwinst dat ik het een plekje gun in deze Gele Bak Top 100. Over de nummer 73 kan ik ook wel iets vertellen. Het is eind 2023 als ik in Beilen 'One Of The Poorest People' van Caledonia aanschaf. Ik ken de titel uit het Hitdossier maar verder is het een wilde gok. Op een ene of andere manier kan ik de plaat een half jaar later nog niet op waarde schatten want deze zou eigenlijk in de Top 100 van vorig jaar moeten hebben gestaan. De plaat verdient het zonder meer! Enfin, als een lijst eenmaal is vastgesteld, ga ik er niet meer mee knoeien. Dan tref ik deze coverversie van Barry Biggs en dan staat het vast: 'One Of The Poorest People' moet dit jaar in de Top 100. Ik heb Biggs nog nooit kunnen betrappen op een plaatje waar hij een origineel bederft en hij behandelt het nummer met respect.

Een eigenaardig negental. Enerzijds reggae (Barry Biggs, Inner Circle en Nicky Thomas), anderzijds 'serieuze' popmuziek van Solution, Jackson Browne, Carole King en Graham Nash. Ik schat dat Inner Circle de 'nieuwste' plaat is in deze Top 100. Het zijn vooral de voorgaande decennia die erg populair zijn in 2024-25. Graham Nash is natuurlijk actueler dan ooit. Als pacifist keur ik geen enkele oorlog goed. Ik hoorde laatst iemand zeggen dat we na de 'Summer Of Love' van 1967 in 2025 zijn aanbeland in de 'Summer Of War' en daar lijkt het verdomd veel op. Tot zover ik me nog herken in Nederland als 'my country' is de 'military madness' het momenteel flink aan het slopen.

Toch laat ik het gevoel niet overheersen in de vredige Gele Bak Top 100 en lijkt nummer 67 de uitgelezen plek voor deze proteststem.

Singles round-up: juli 2

Je zult mij niet horen klagen want ik heb uiteindelijk nog wel een mooi eindje gefietst, maar ik had Steenwijk op voorhand kunnen overslaan. Koopavond? Naar het lijkt wel. Er zijn een paar winkels open. Toch blijken de winkels met mijn interesse even na acht uur allemaal al dicht te zijn. Ik haal boodschappen voor het avondmaal bij de Albert Heijn in de Oostermeenthe en wil in eerste instantie weer over Kallenkote naar huis. Dan besluit ik dat het toch wel erg fraai weer is en dit vraagt om een paar extra kilometers. Over De Bult naar Eesveen en via ruilverkavelingswegen tot bijna in Frederiksoord. Over Wapserveen en door de bossen weer terug naar Uffelte. Niet speciaal genoeg voor een 'Diagonaal zeven letters' maar er wordt genoten in hoofdletters en met uitroeptekens, niet in de laatste plaats door de favoriete singles van 2019 op mijn mp3-speler. De maaltijd is zojuist genuttigd en ik ben nu wel klaar om de nieuwe aanwinsten verder af te maken. Er is nog geen spoor van de 35 singles van Mark en in de komende weken verwacht ik nog meer nieuwe releases en heruitgaven. Ik trap deze 'Singles round-up' af op 12"-formaat.

* Shiva- What Does It Take (Australië, Isle Of Jura 12", 1983, re: 2023)
Wederom één van de nieuwe releases. Naar het schijnt is de originele oplage uitverkocht en is er nu een tweede persing van de 12". Het is een 12"-EP en dus speelt deze weer af op 33 toeren. Dat is altijd een beetje jammer. Er zijn overigens verschillende artiesten en groepen die gebruik maken van de naam Shiva. Onze Shiva heeft in 1983 een elpee gemaakt: '20 Minute Workout' waarbij de muziek goed is voor aerobics-oefeningen. 'What Does It Take' is één van de 'Tone-up'-oefeningen en 'Never Gonna Give You Up' is het slotstuk van de elpee en is een 'Cool down'. Op de eerste verzorgt Leon Ware de zang en Jo Ann Harris op de tweede. Ik heb in tussentijd mijn lycra pakje aangetrokken en ben klaar om eens flink met mijn billen te schudden. Van beide nummers zijn zowel de gezongen singles als de instrumentale versies en de laatste blijken een stuk langer te zijn dan de gezongen kant. Leon Ware kan geen kwaad doen bij mij. Toch is de instrumentale ook niet verkeerd. Hier is Leon vervangen door een saxofoon maar zijn de achtergrondzangeressen nog altijd aanwezig. 'Never Gonna Give You Up' is iets rustiger qua groove en eigenlijk vind ik dit wel de betere kant van de twee. Maar ze zijn beide uitzonderlijk goed en zelfs de instrumentale versies zijn bruikbaar en dat gebeurt niet vaak bij 12"-singles.

* Carlton Jumel Smith & The Wax Preachers- Gotta Go Home (US, Symphonical, 2025)
'This Is What Love Looks Like' steekt voor mij in 2019 het vuurtje aan om ook eens de 'nieuwe' artiesten in de gaten te houden. C.J. Smith maakt platen voor uiteenlopende platenlabels maar keert zo nu en dan terug bij het Finse Timmion-label waar zijn platen met Cold Diamond & Mink altijd een garantie zijn voor fijne muziek. Toch let ik het laatste jaar eveneens op de releases van het Amerikaanse Symphonical-label en zie dan dat Smith een single uit heeft met The Wax Preachers. Dat zit beduidend meer in de bas dan Cold Diamond & Mink maar nog altijd wel een prettige sixties-sound. The Wax Preachers heeft eerder platen gemaakt voor Funknight, een ander favoriet recent label voor mij. Het is geen 'This Is What Love Looks Like', maar zo'n plaat heeft Smith eigenlijk nooit meer gemaakt. Dat is een klasse apart. 'Loud And Clear' op de b-kant is eigenlijk beter door een groove die in de buurt komt van Cold Diamond & Mink en achtergrondzang. Hier wil ik graag méér van horen!

* The Southside Sound Surgeons- Hi-Jakarta (UK, Echo Labs, 2025)
Si Cheeba is ook flink aan de rol. In augustus staat een volgende Cheeba's Latin Bros op de rol en de nieuwste van The Preacher kan elk moment binnen komen. Intussen is hij eveneens het Echo Labs-label begonnen met 'collaborations'. 'Hi-Jakarta' is een erg druk nummer met percussie, een obscure discobeat die té snel wordt afgespeeld (of zo klinkt het tenminste) en een koortje. Ik heb al mijn bedenkingen erbij als ik de plaat reserveer en, ja, ik vind hem ook nu lastig te plaatsen. De b-kant heet 'Rockin' Roots' en daar wordt een hiphoptrack ontleed. Hoewel het niet echt van invloed is op de geluidskwaliteit is het wel een beetje jammer dat de plaat al tijdens de verzending is krom getrokken. Ik ben over het algemeen wel geduldig met dit soort releases, de eerste Preacher-single heeft ook maanden geduurd voordat het indruk begon te maken.

* Sylvia Striplin- Give Me Your Love (UK, Expansion 12", 1980, re: 2018)
Opnieuw een aanwinst uit de 'new releases' terwijl de plaat al sinds 2018 in omloop is. Enfin, Sylvia Striplin is een ontdekking van Roy Ayers die deze plaat uit 1980 ook heeft geproduceerd. Oh nee toch... Moet ik nu echt de naam van de show veranderen op zaterdag? Ook deze speelt weer af op 33 toeren. Waarom? Je kan best zes minuten en twintig seconden in 45 toeren op een kant houden? Ik vrees dat het op 45 toeren gaat klinken als The Chipmunks, dus dan toch maar het toerental naar beneden. Het heeft een moddervette groove zoals alleen ome Roy deze kan laten klinken. Sylvia komt uit de jazzy hoek en dat maakt het meteen wel tot een disco-plaatje dat anders is dan vergelijkbaar materiaal. Oef, een elastische stem, het riekt soms iets naar Minnie Riperton-kwaliteiten. Tussen het perfect klinkende refreintje en de synthesizer-hook door blijft Sylvia grommend smeken om helemaal ingepakt te worden door de manspersoon. Op de flip staat 'You Can't Turn Me Away' en dat is meer ingetogen en minder disco maar weer met die opvallende zangstijl. Ik lust er wel soep van maar denk dat dit 'Horsemeat' is om te refereren aan het Engelse disco-team dat verantwoordelijk is voor het promoten van deze muziek. Een hele echte 'double-sider' want waar de a-kant een dansvloer-kraker is daar is de flip pure soul.

* Thee Sacred Souls- Somebody Knew (US, Penrose, 2025)
Terug naar de 45 toeren. Een paar maanden na het magische 'My Heart Is Drowing' is Thee Sacred Souls terug met een nieuwe single op het Penrose-label. Discogs draait de kanten om maar 'Somebody Knew' is de echte a-kant van de twee. Opnieuw gaat het richting de lowrider-soul maar ook naar de klassieke harmonieën van de zanggroepen uit de jaren vijftig en zestig. Ik zou met trots een t-shirt dragen met de bandnaam want oef...dit bandje gaat me niet snel teleurstellen. 'Somebody Knew' is minstens zo mooi als 'Drowning' dat al tot één van mijn favorieten van 2025 hoort. 'We Don't Have To Be Alone' is eveneens een klasse apart, het riekt zelfs iets meer naar 'Drowning'. Een echte 'double-sider' in mijn boek.

* Thee Sinseers- If We Try (US, Colemine, 2025)
'If We Try' is erg uptempo voor Thee Sinseers-begrippen. Niet zo sterk als de vorige single maar nog altijd erg prettige muziek in een prachtige productie. 'If We Try' is zó nieuw dat het niet op het debuutalbum staat. Dit in tegenstelling tot 'Give It Up You Fool' op de keerzijde. Per slot van rekening willen we het allerliefste in onze getunede cabriolet over de boulevard rijden en de neergaande zon bekijken met de lieftallige in de armen. Dan is 'Give It Up You Fool' ook iets aan de vlotte kant en gaat het pijn doen aan de spoilers bij een verkeersdrempel, maar het danst wel lekker weg op het strand. Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog een fluitsolo en dat is duidelijk niet Bryan Ferry. Ik vind de b-kant eigenlijk beter. Doe maar niet té vlot, Thee Sinseers, dat soort muziek is er al genoeg.

* Elder Ward & The Ward Singers- It'll All Be Over (UK, Celestial Echo, 1972, re: 2025)
'Ome' Greg Belson is al tien jaar een inspiratie voor mij als het komt tot soulvolle gospel. Hij heeft in dit decennium zijn naam verder uitgebouwd en mag menig verzamelbox cureren. Ditzelfde heeft hij recent gedaan met werk op het HOB-label. 'Absoluut geen singles, alleen verkrijgbaar op elpee', is de strekking bij deze compilatie. Nu blijkt toch dat er een single is uitgekomen en daar heb ik Greg nog niet over gehoord. Nu moet ik bekennen dat ik niet heel veel heb met het HOB-label. Ik heb wel een aantal singles maar het is me vaak iets té blijmoedig. Of heb ik gewoon de verkeerde platen uitgezocht? Elder Ward & The Ward Singers klinkt lekker gruizig. Ik heb stiekem al mijn voorkeur laten uitkomen bij de keerzijde. 'Power Lord' van Victory Travelers uit 1975 is origineel al moeilijk te bemachtigen en al helemaal in een goede staat. Want dat is de grote overeenkomst van veel van mijn HOB-singles, ze zijn vaak in een erbarmelijke staat. 'Power Lord' kan zelfs de grootste heiden uit de lokale discotheek trekken en op zondagochtend vooraan in de kerk doen eindigen. Genadeloos funky!