Week Spot: Babe Ruth

De afgelopen periode is het een hutspot geweest voor wat betreft de speellijsten van 'Do The 45'. Releases uit Japan en Europa dwars door elkaar heen met heel zelden een 'original' uit Amerika. Komende zaterdag wil ik echter weer eens een 'old school' aflevering doen met zoveel mogelijk Amerikaanse 'originals' uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. Buiten de 'Vinyl Summer Spirit' om heb ik de koffers de afgelopen maanden nauwelijks aangeraakt. Of het moet zijn voor het Week Spot Kwartet. Komende zaterdag vooral veel platen die ik vóór 2024 heb gekocht en hopelijk weer een aantal die ik al in jaren niet meer heb gedraaid. Daar hoort ook een Amerikaanse 'original' als Week Spot bij. Aanvankelijk laat ik mijn oog vallen op Madeline Bell, maar daar heb ik een jaar en een week geleden al eens een Week Spot van gehad. Dan kijk ik toch even bij de nieuwe aanwinsten en dan is het besluit snel genomen. Het is tijd om mezelf eens onder te dompelen in een band waarvan ik hopelijk binnenkort alle albums ken. Wat ik tot dusver heb gehoord heeft zeer zeker mijn interesse. De Week Spot is deze week voor 'Elusive' van Babe Ruth uit 1975. Op de Amerikaanse persing is dat de volledige albumversie van vijf minuten, in Engeland is deze ingekort tot drie minuten.

George Herman Ruth wordt geboren op 6 februari 1895 in de stad Baltimore. Op 16 augustus 1948 verlaat hij het leven als hij pas 53 jaar is. Hij heeft dan een gevecht geleverd tegen kanker maar wilde zelfs op aanraden van medici niet 'rustig aan' doen en voelde zijn plicht in 1946 om Amerikaanse troepen te bezoeken. Ruth wordt dan al beschouwd als de grootste sportman van Amerika. Hij speelt gedurende 22 seizoenen (van 1914 tot en met 1935) in de Major League Baseball en verwerft vooral faam als 'outfielder' bij de New York Yankees. Babe Ruth is door de jaren heen net zo'n icoon geworden als Muhammed Ali.

In de jaren zeventig komt in het Engelse Hatfield in het graafschap Hertfordshire een band bijeen welke zich in 1972 zal vernoemen naar de legendarische honkbalspeler. Alan Shacklock heeft eerder in zijn loopbaan in de band van Chris Farlowe gespeeld maar richt zijn eigen band op als hij fris van de Royal Academy Of Music komt. David Hewitt is de bassist, Dave Punshon de pianist en Dick Powell de drummer. Als frontvrouw heeft de band Jenny Haan. De band noemt zich dan Shacklock en krijgt een contract bij Harvest. In 1972 wordt de naam Babe Ruth voorgesteld en dat maakt het voor de band ineens een stuk gemakkelijker in Amerika. 'First Base' verschijnt in 1972 op de beide continenten. Ed Spevock volgt in 1973 Powell op als drummer en de band is gedurende dat jaar tweemaal te gast bij de Old Grey Whistle Test. De bandleden overleven ternauwernood een verkeersongeluk als ze terug komen van een optreden in Liverpool. 'Amar Caballero' is het tweede album van Babe Ruth en verschijnt in 1973. In het daaropvolgende jaar neemt Steve Gurl de rol over van Holmes en treedt de groep opnieuw op tijdens de Old Grey Whistle Test. Ik kan de reden niet achterhalen maar Babe Ruth wordt dan in de ban gedaan bij de BBC, maar dat wordt een jaar later ongedaan gemaakt.

In 1975 maakt de band twee albums, 'Babe Ruth' en 'Stealin' Home'. Op de laatste staat 'Elusive' dat eerst in Amerika op single wordt uitgebracht en pas in 1976 in Engeland. De Amerikaanse single vindt gretig aftrek bij de Northern Soul-dj's en 'Elusive' wordt een grote hit in The Casino in Wigan. Met Shacklock in de gelederen heeft Babe Ruth vanaf het eerste begin al een uniek geluid te pakken. Het is een begenadigd gitarist welke even gemakkelijk een flamenco kan spelen of een poepje latin kan toevoegen aan zijn rockmuziek. Zijn nummer 'The Mexican' is een legendarisch nummer dat vooral veel genoemd zal worden in de hiphop in de jaren tachtig en het is populair bij breakdansers uit die tijd. Met 'Elusive' is de band zelfs helemaal op de latin disco toer gegaan. Muzikaal is het te vergelijken met Barrabas van een jaar eerder. De albumversie heeft zelfs een gitaarsolo welke in de Engelse single-edit is weggelaten. Met of zonder de gitaarsolo, het is vooral de 'killer groove' die maakt dat het nummer tot op de dag van heden een favoriet is op de dansvloer in Engeland en ver daar buiten.

Na 'Stealin' Home' houden de originele leden het voor gezien en maakt Steve Gurl samen met Bernie Marsden, Ellie Hope, Ray Knott en Simon Lambeth nog één album. Daarna ligt Babe Ruth definitief uit elkaar. In 2002 besluiten Haan, Spevock, Hewitt, Shacklock en Punshon Babe Ruth nieuw leven in te blazen en zo bestaat het inmiddels alweer 22 jaar. 'Que Pasa' verschijnt na zeven jaar in 2009 op cd. De informatie van Wikipedia reikt echter niet verder dan 2014.

Honderd achteruit: Joan Armatrading

Het is best een beetje overdreven als ik het schrijf in het 'Week Spot Kwartet'. Herinnert de 'Honderd achteruit' me nog aan de lockdowns van de afgelopen jaren. Okay, in de Top 100 van 2022 staan natuurlijk singles die ik in september 2021 heb gekocht maar als ik naar de laatste platen in de Top 100 kijk, dan is die periode wel afgesloten. Neem de nummer 98 van vandaag. Dat herinnert me aan mijn 47e verjaardag. Het moment dat ik bij 'de buren' aan de koffie met appelgebak ben en het telefoontje van mijn moeder krijg. Het zal achteraf de laatste verjaardag zijn waarop ik dit telefoontje kan verwachten. Broer is doorgaans de tweede die me belt maar ook deze kan ik weg strepen. Met andere woorden: Telefonisch kan het deze verjaardag wel eens heel stil worden? In 2022 trakteer ik mezelf 's middags op een zwik singles van de kringloopwinkel in Hoogeveen en Joan zit eveneens in deze partij. Vanavond de nummer 98 uit de Top 100 over de platen uit 2021-22: 'Me, Myself, I' van Joan Armatrading uit 1980.

Het gebeurt niet vaak dat ik de 'Honderd achteruit' kan besluiten met actueel nieuws maar het gaat me vandaag lukken! Joan Anita Barbara Armatrading wordt geboren op 9 december 1950. Haar wieg staat in Basseterre, de grootste stad in Saint Kitts And Nevis, een eiland dat van 1882 tot 1983 onder Engels bestuur valt. Haar ouders verhuizen met de twee oudste zoons in 1954 naar Engeland, de kleine Joan wordt tijdelijk opgevoed door haar grootmoeder op het eiland Antigua. In 1958 voegt Joan zich bij de rest van de familie welke dan onderdak heeft gevonden in Brookfields in de omgeving van Birmingham. Joan's vader is gitarist geweest in een band maar verbiedt zijn kinderen om aan zijn instrument te komen. Haar moeder heeft een oude piano gekocht als meubelstuk en Joan begint met piano spelen en het schrijven van limericks. Als zestienjarige maakt ze haar debuut op de universiteit waar haar broer studeert. Ze zingt dan louter eigen liedjes en op speciaal verzoek doet ze haar uitvoering van 'Sound Of Silence' van Simon & Garfunkel. Armatrading gaat op haar vijftiende van school om de familie te onderhouden. Haar eerste kantoorbaantje raakt ze al snel kwijt als ze drukker lijkt te zijn met het gitaar spelen in de pauzes dan dat er letters op papier komen. In 1968 voegt ze zich bij een reizende productie van de musical 'Hair' en ontmoet Pam Nestor. Zij is een tekstschrijver en verantwoordelijk voor het merendeel van de nummers op Joan's debuutalbum 'Whatever's For Us' in 1972. Toch besluit Cube vooral de credit te geven aan Joan waarna Nestor de benen neemt.

Joan doet een sessie voor John Peel in 1973 waarbij ze alle instrumenten zelf speelt. Twee jaar later keert ze terug met onder andere Snowy White in haar band. Cube vindt het lastig om het album te promoten maar dan komt er hulp van A&M. Dat heeft een distributiedeal in Amerika en in 1975 kan Joan gewoon bij A&M tekenen voor een wereldwijd contract. 'Back To The Night' uit 1975 verkoopt ietsje beter dan het debuut maar het echte succes volgt een jaar later als het titelloze album uit komt. 'Love And Affection' is een succesvolle single van het album. Daarna raakt Joan al snel weer uit de mode als de popmuziek liever een 'stevige' sound heeft. In 1980 verschijnt het album 'Me, Myself, I' en dat is meer een rock georiënteerd album dat zorgt voor fraaie verkoopcijfers. In ons land scoort ze haar enige hit met 'Rosie', maar het titelnummer is zeer succesvol in Engeland. In Engeland schopt het tot een 21e plek in de top 75 waar 'Rosie' bij 49 is blijven steken. In Nederland strandt het in de Tipparade (nummer 38 in de Nationale Hitparade) waar 'Rosie' goed is voor de top 20.

Het is met name een jaar of vijfentwintig geleden dat ik heb geprobeerd me te verdiepen in Joan Armatrading. Ik neem zelfs het album 'The Shouting Stage' mee vanuit Mossley! Ik leer rond deze tijd ook 'Love And Affection' kennen. Toch is het nooit veel verder gekomen dan dat.  Op Manfred Mann's Earth Band's album 'Nightingales And Bombers' staat het nummer 'Visionary Mountain' van Armatrading's debuutalbum. Dat komt jaren later nog eens voorbij in een 'Laid(back) Night Show' van ondergetekende. Verder moet ik bekennen dat ik het vooral hou bij de singles van Joan, hoewel ik op een ene of andere manier wel een enorm respect voel voor de zangeres.

En nu dan de actualiteit? Komende vrijdag verschijnt haar eenentwintigste album: 'How Did This Happen And What Does It Now Mean'. Het eerste album in ruim drie jaar en er wordt nu al reikhalzend naar uit gekeken. Ook ik zal voor de gelegenheid het album eens een luisterbeurt geven. Is de 'Honderd achteruit' wellicht toch nog ergens goed voor geweest?

Het zilveren goud: 1999 deel X

De kaartenbakken staan onder een dikke laag stof in de hoek van de kamer. Geïnspireerd door mijn oudste broer leg ik ook een kaartsysteem aan voor mij platen. De andere broer doet iets soortgelijks met spelers van SC Heerenveen, maar dat is een ander verhaal. In de zomer van 1994 komt het klad erin met het bijhouden van de nieuw aangeschafte singles. Het is tien jaar geleden als ik besluit weer iets te gaan doen met deze kaartenbakken en dan is het idee om tot en met 2019 een kwart eeuw terug in de tijd te gaan met de singles die ik toen heb gekocht. Inmiddels is het 2024 en de serie loopt gewoon door. Eens per twee of drie jaar ga ik er even goed voor zitten en probeer aan de hand van herinneringen de kaartenbak voort te zetten. Dan uiteraard met de platen die nu in de bakken staan want ik 'mis' behoorlijk wat. De afgelopen twee jaar heb ik het gehad over de krakersavonturen in Amsterdam en aansluitend de periode in Engeland. Vijfentwintig jaar geleden ben ik net een maand terug uit Engeland en woon in De Bilt. Daar zal ook dit verhaal vooral over gaan. De blues met de uitkering en een paar zeer welkome uitstapjes met een Woodstock-maat. De singles zijn van december 1999 maar dat mag de pret niet drukken!

Zoals ik vorige maand al heb geschreven voelt De Bilt aan als een koude douche. Van een oude katoenspinnerij met hagelnieuwe kamers in een prachtige heuvelachtige omgeving zit ik nu opeens ingeblikt in De Bilt. Pal tegen Utrecht aan en bij iedere fietstocht bots ik tegen een snelweg op. Ook qua gemeenschap is het anders dan in De Bilt. De coördinator woont niet in het pand, de chauffeur en nog een medewerker wonen boven de meubelwinkel en de coördinator van Bilthoven woont bij ons in. Ik weet zijn volledige naam nog te herinneren maar ga geen aandacht aan hem schenken. Ik noem hem daarom Fred. Fred is iemand die de wereld wil veranderen en heeft besloten om te beginnen in De Bilt. Fred is gewoon een medewerker in De Bilt maar zijn wil is wet in het huis boven de winkel. Niemand durft tegen hem in te gaan, maar dan...? Dan verschijnt Gerrit ten tonele. Ook een idealistische hippie maar ook iemand die zich niet de les laat lezen door de eerste de beste vent. De woongemeenschap is tegen het aanvragen van een uitkering? Niet helemaal waar want het is de stelling van Fred. Hij heeft dan ook de verkoopweek geopperd en met deze belofte ben ik naar De Bilt gekomen. Eenmaal in De Bilt heb ik vooral te maken met de boekhouder. Hij hoeft geen naam te hebben want er is maar eentje. Deze wil niks weten van een verkoopweek en staat erop dat ik een uitkering ga aanvragen. Dan moet ik op gesprek komen bij de sociale dienst in Bilthoven. Dat verloopt niet soepel, om het zachtjes uit te drukken.

Er wordt me medegedeeld dat ik actief naar betaald werk moet solliciteren en tenminste drie brieven per maand moet tonen. 'Ja maar, daar heb ik geen tijd voor want ik ben aan het werk'. Dan heb je geen recht op uitkering. 'Jawel, want het is onbetaald werk'. Hoeveel uren? Veertig uren? Dat is teveel. Je mag maximaal vierentwintig uur per week vrijwilligerswerk doen voor een uitkering en moet daarnaast solliciteren voor de overige zestien uren. Wat ik ook probeer, ze heeft me compleet klem gezet. Uiteindelijk weet ik wel een uitkering los te peuteren. Na twee maanden is de schuld afbetaald en kan ik weer terug het idealisme in? Dacht het niet want de boekhouder dreigt met onmiddellijke uitzetting als ik mijn uitkering stop zet. Ik ben er gewoon ingeluisd. Intussen lijdt de sfeer in de woongemeenschap hier flink onder en ik heb met name een paar aanvaringen met Fred. Als de kerst in zicht komt, wil iedereen weten waar we naartoe gaan. Ik ga naar mijn ouders en kom pas in het nieuwe jaar terug. Fred zegt ook plannen te hebben. Als hij echter op eerste kerstdag nog altijd rondloopt in De Bilt krijgt de rest een aanvaring met hem (nadat deze al stevig hebben gedronken en dan opeens wél durven!). Met andere woorden: Als ik in het nieuwe jaar terug kom in De Bilt zit Fred al ergens anders boventonen te zingen. Dat maakt De Bilt ietsje aangenamer voor mij, maar het zal niet overhouden.

Vianen is niet ver vanaf De Bilt en het betekent dat ik praktisch buren ben geworden van Des. Ik heb hem in 1998 leren kennen op het Woodstock-festival als hij met een Solex van Vianen naar Steenwijkerwold is gereden om Armand te zien. Hij blijft pitten in de caravan. De volgende ochtend ontmoet ik Kees en Des is verantwoordelijk voor het contact met de Friese broers. In 1999 rijden we in Des' ambulance naar Duitsland voor de zonsverduistering. Nu woont hij dus slechts een paar kilometer verderop en ik ontmoet hem vaak in deze eerste weken. Zo gaan we eens op een vrijdagavond naar een concert in Nieuwegein maar zullen we op een zaterdagavond samen naar een feestje in Bilthoven. Des heeft dan inmiddels een Puch met hoog stuur uit de jaren zestig en ik moet achterop. Moet? Tja, ik heb geen andere keuze maar ik vind het doodeng. We wandelen ook een zondagmiddag bij Fort Rhijnauwen in Bunnik bij de jeugdherberg waar ik in 1994 'Een midweek op eigen benen' heb gevierd en dit jaar in april opnieuw ben geweest. En ik heb al stiekem een plannetje voor rond mijn verjaardag in 2025.

Dat zijn kleine lichtpuntjes in verder toch een grijze en mistige tijd. Ik mis Mossley en met name hond Sadie, maar aan de andere kant: Ik ben op doorreis want ik hoop volgend jaar naar Polen te trekken. Ik ben enkel in De Bilt om de schuld bij de Rabobank in te lossen. Althans, dat is het plan.

3215 To You - Brainbox (NL, Imperial, 1970)
3216 Suzanne - Leonard Cohen (Duitsland, CBS, 1968, re: 1972)
3217 White Room - Cream (US, Atco, 1968)
3218 Bless My Soles - Terry Gibbs (Zweden, EmArcy, 1957)
3219 The Wind Cries Mary - The Jimi Hendrix Experience (UK, Track, 1967)
3220 Love Story - Jethro Tull (Frankrijk, Fontana, 1968)
3221 Bourée - Jethro Tull (Frankrijk, Island, 1969)

Hoewel ik meteen op de eerste dag het debuutalbum van Chase uit de elpees vis, is het qua singles bedroevend aan wat er in de winkel staat in De Bilt. Dan ontdek ik het 'magazijn'. Daar zijn de 'verzamelstukken' die nog eens een etalageverkoop moeten vormen. Daar liggen ook de 'waardevolle' singles. Bovenstaande singles komen uit dat magazijn en volgende maand krijgen jullie er nog zeven. Leonard Cohen is vooral om 'Bird On The Wire' op een single te hebben want 'Suzanne' heb ik al met 'So Long Marianne' op de flip. Cream zal ik in mei of juni in de Duitse persing vinden met fotohoes. Jimi Hendrix heb ik een paar jaar geleden nog in de Duitse met fotohoes op de kop getikt. Volgende maand een paar meer 'rare' Franse persingen. Ik ben in 1999 een en al hippie, dat kunnen jullie aan de singles wel zien?

Week Spot Kwartet: week 46

Het begint meer op een ritueel te lijken dan dat het een traditie is, maar het is iets dat ik wel in stand wil houden zolang het weer het toe laat. Ik heb het over een eindje wandelen op zondagmiddag. Vanmiddag is het niet echt aantrekkelijk om eruit te gaan maar als ik de Buienradar heb gecheckt, blijkt dat het tussen vier en vijf toch even droog gaat zijn in Uffelte. Ik heb geen grote ambities. Gewoon het blokje De Woerthe, de Holtweg en dan oversteken via de Postweg naar de Winkelsteeg. Als je een beetje doorloopt kun je het in een half uurtje doen. Ik heb een paar kleine drupjes gehad maar als ik goed en wel thuis ben gaat het luik daarboven weer wagenwijd open. Het is de zesde zondag op rij dat ik heb gelopen. Komende zondag zou ik met mijn zus en zwager gaan lopen maar dan moet het wel beter weer zijn dan dat nu wordt voorspeld. Anders blijft het wandelen erbij en ga ik in IJlst een hapje eten. Morgen zal het vrijwel droog zijn en daar ben ik blij om. Ik heb nog een tas met post welke nodig weg moet. Dat is er zaterdag niet van gekomen. Vandaar dat jullie vanavond één bericht van me krijgen, de schade haal ik komende week wel in. Hierbij de Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2020: Never Gonna Stop - The Regime (2020)
Voorlopig brengt het Week Spot Kwartet me nog geregeld terug bij de lockdowns. Nog drie nummers in de 'Honderd achteruit' en dan kan ik me gaan richten op de jaren 2022 tot en met 2024. Met het Kwartet is het opeens weer november 2020. De mondkapjes zijn zojuist verplicht geworden en dit alles om erger te voorkomen. Dat haalt natuurlijk helemaal niets uit en in december gaat Nederland weer op slot. Voor mij zijn er een paar muzikale lichtpuntjes die de tijd draaglijk maken en The Regime is daar eentje van. Let wel: Ik heb hiervoor alleen Melvin Brown & James Matthews tweedehands gekocht op het Izipho Soul-label. 'Never Gonna Stop' slaat in als een bom bij mij en het is de eerste hagelnieuwe Izipho die ik aanschaf. De rest is geschiedenis? Ik heb wel eens een release overgeslagen maar ik zou inmiddels een koffertje kunnen vullen met Izipho's. Vorig jaar is 'Be A Lover', de opvolger van 'Never Gonna Stop', eveneens verschenen bij Izipho. Geen slecht nummer maar het is geen 'Never Gonna Stop'. Of wellicht dat dit plaatje nog een extra lading mee krijgt vanwege de bizarre tijd van november 2020.

2021: Win Your Love - Billy Jones (1975)
'Onze' Billy Jones is in de jaren zeventig lid van Oscar Harris' Twinkle Stars en maakt ook een aantal eigen platen. 'Funky Monkey Monkey' zit sinds jaar en dag in de Blauwe Bak en rond november 2021 koop ik ook 'We Want Peace'. Omdat deze single niet bepaald in een goede staat is, ga ik een beetje rondsnuffelen. Jaren later vind ik een beter exemplaar. Bij de zoektocht kijk ik uiteraard ook even of nog iemand 'Keep Holding On' of 'Win Your Love' voor twee kwartjes heeft. Helaas, op Marktplaats zijn ze ook bewust van de hoge prijzen die vanuit Engeland worden betaald voor de twee singles. 'Keep Holding On' vind ik overigens maar een matige cover van Ace Spectrum en ik ben al gelukkig genoeg met het origineel. 'Win Your Love' is een prachtplaat maar ook aan de prijs. Ik hik een beetje en besluit dan toch maar eens een paar tientjes te investeren in deze single. De plaat is binnen een week de kersverse Week Spot.

2022: Picture Me Gone - Madeline Bell (1966)
Ik denk dat ik twee jaar geleden nog bezig ben met 'The 2022 Collection'. Ik begin dan immers pas in oktober. Of is het toch onderdeel geweest van een jubileumshow? Ik weet het niet meer en heb geen zin om het op te zoeken. Klassieker Northern Soul dan dit gaat het vandaag niet worden. In de vroegste incarnatie van de Blauwe Bak heb ik de cover van Dave Berry staan, maar die is al jaren verhuisd naar de jaren zestig-bak. Madeline is niet heel erg duur in dit geval en mag dus alsnog.

2023: Falling Away - Les Imprimés (2023)
In juli heb ik een aflevering van 'Do The 45' gedaan met de Week Spots uit 2023-24. Een aantal van die singles heb ik nog steeds op een stapeltje liggen, hoewel Village Choir van volgende week de laatste is. Gisteravond wil ik de 'Week Spot Carousel' doen als ik plots Les Imprimés niet kan vinden. Niet een hele grote ramp omdat ik ook al de nieuwste van Morten in de show heb. Vanavond denk ik opeens aan het bewuste stapeltje en jawel... daar ligt-ie. Hoewel het een prachtige plaat is, moet ik bekennen dat ik meer van de opvolger 'Love & Flowers' ben gaan houden en ook de nieuwste mag er zijn. Ik blijf hem echter in de gaten houden!

Singles round-up: november 4

Meteen het deel met de nieuwe releases er achteraan. Ook omdat ik deze platen morgen wil draaien in 'Do The 45' en liever van tevoren een keuze maak tussen de favoriete kanten. In geval van de oudere opnames zijn dat de a-kanten of wellicht toch nog Jimmy Conwell in plaats van Richard Temple. Dan kan ik nu verder met de nieuwe releases. Hoe soulvol gaat deze aflevering worden? Tja, de Cheeba zou reggae moeten zijn en er zit ook een dancehall-single tussen. Om nog maar te zwijgen over de Japanse single want dit is méér pop maar wel ontzettend goed. Toch komen de platen zonder meer in de Blauwe Bak terecht en kunnen we ze met een beetje geluk over een paar weken treffen in de Blauwe Bak Top 100. Deze ga ik eind november samenstellen zodat ik meteen op 1 december kan aftrappen met een eerste deel. Nu dan de laatste vijf aanwinsten op het gebied van de nieuwe releases.

* Cheeba's Reggae Sound Boys- Scratch You Waa! (UK, Echo Chamber, 2024)
Het is gestoken in een aantrekkelijk 'die-cut'-hoesje welke rept over een 'Reggae 45 Series'. Zouden er meer delen uit komen? Enfin, ik heb de plaat niet beluisterd maar bestel de Cheeba-platen sowieso. De drums zijn echter genoeg B-Boy om het uit de reggae en in de alternatieve dance te brengen. Het is vooral een enthousiaste drummer met een doorlopende sample van een reggae-plaat waarvan 'uh-ah' uit alle hoeken en gaten van de koptelefoon lijkt te komen. Ik schat in dat het té progressief is voor menig reggae-liefhebber. 'Hotta Fire' is een loodzware dub re-edit van een bestaande plaat en zal beter passen bij menig reggae-dj. Ik blijf me verwonderen over zijn stijl en ook dit smaakt naar meer.

* Shonda English- There Wouldn't Be A Me (UK, Home Of The Good Groove, 2024)
Met blijdschap geven we kennis van de geboorte van... Home Of The Good Groove. Rod en ik hebben een aantal gezamenlijke vrienden en ook hij heeft besloten het te willen gaan proberen met vinyl-releases. Met Shonda English heeft hij meteen mijn aandacht want English is afkomstig uit de gospel. Inmiddels werkt ze als onafhankelijke artieste en heeft dus Rod uitgezocht om haar meest recente werk op vinyl uit te brengen. Optimisme en positiviteit gaat nooit vervelen en bij Shonda zijn we dan aan het goede adres. Het is een pure gospel waarin ze haar liefde voor God bezingt en dit alles in een frisse productie en met een 'powerhouse' van een stem. 'Feels Good' is meer een ballade en opnieuw opgedragen aan een man in de hemel. Hoewel positiviteit niet gaat vervelen is de a-kant wellicht ietsje té vrolijk voor veel oren en dan past deze ballade wellicht beter. Ik verwelkom Home Of The Good Groove met open armen. De sticker hebben we alvast!

* Night Owls- Got That Will (US, F Spot, 2024)
Night Owls is een band welke bestaat uit leden van The Aggrolites en The Lions en dan zitten we in de hoek van de reggae. Op deze single doen Gina Murrell en Ranking Joe mee. Soulzangers Herman Hitson en Lee Moss hebben het geschreven en dus zijn er aanknopingspunten voor de soul. Ik blijk Herman Hitson's originele versie te hebben. Zoals ik het zondag vaststel en ook nu weer, ik vind Gina's zang soulvol genoeg om de plaat toe te laten in de Blauwe Bak. Op de flip staat de dub-versie en dat is el een brug té ver voor 'Do The 45'.

* Opaz- To Be Loved (UK, Izipho Soul, 2024)
Ik weet niet wat de bedoeling is van Patrick met de 'plastic inners' maar die gaan bij mij meteen op de hoop plastic afval. Dit is overigens de enige single die niet afkomstig is van Juno. Ik heb deze rechtstreeks besteld bij Patrick van Izipho Soul. Opaz is Ray Hayden en hij is sinds 1992 actief op de plaat. Hij werkt mee op een plaat op het A&M-label maar kiest daarna voor zijn eigen platenmaatschappij. Afia Kimani is de zangeres op beide kanten van de plaat. 'To Be Loved' is een moderne take op de r&b van de jaren negentig en is opnieuw weer een staaltje positiviteit waar je niet tegen kunt zijn. 'Holding You Tight' is meer een ballade met een fraai arrangement en opnieuw de heerlijke stem van Afia. Eigenlijk vind ik dit de betere kant!

* Sucola- Japan Romantic Road (Japan, Kissing Fish, 2024)
Juno heeft de a-kant deze titel gegeven maar het lijkt eerder de beschrijving van de fotohoes. Ik moet dus op zoek naar iemand die Japans kent en die me van een betere titel kan voorzien. De b-kant heeft wel een Engelse titel meegekregen. De plaat is zeer gelimiteerd en krijgt qua beschrijving onder andere 'funk', 'soul' maar ook 'J-pop' mee. Sucola is zoals het lijkt een Japanse zangeres. Een duo. Ik zie opeens een hele kleine Engelse tekst in de hoek van de hoes maar deze is lastig te lezen. Het is atmosferische soulpop. Op Google wordt de foto gelinkt aan 'Romantic Blues' Ja, dat is dus de correcte titel. Weer een mysterie opgelost!

Singles round-up: november 3

Het is een paar weken geleden dat ik opeens een cadeautje krijg van mijn chef. Het is een pakketje dat klaarblijkelijk al sinds januari op me ligt te wachten in Meppel. Erg vreemd want we hebben in januari nog gezamenlijk chinees gegeten op de zaak. Enfin, ons postbedrijf doet tegenwoordig aan nieuwjaarsgeschenken voor de bezorgers. Dit jaar is het een pizzasnijder in de vorm van een fiets waarbij het voorwiel de pannenkoek moet snijden. Die komt waarschijnlijk naast de snijplank van jaren geleden in de kast te liggen. Ik eet thuis nooit pizza en als ik ze bestel zijn deze al gesneden. Het is best een aardig dingetje en dus mag die als decoratie op een kast. Ik wil de rest bijna weggooien als ik word herinnerd aan een tegoedbon. Deze kaart heeft een waarde van twintig euro en kan je inwisselen bij verschillende internetwinkels. Ik verzilver hem op Bol. Wat zal ik eens uitzoeken? Welnu, het knoopje van het muntenvak van mijn portemonnee is eraf gevallen waardoor het kleingeld nu los in mijn zakken zwerft. Ik heb laatst al rond gekeken voor een nieuwe portemonnee maar dat valt me tegen. Het is al snel leer en rond de vijfentwintig euro. Teveel geld voor iets dat geld moet bewaren. Dan zie ik de tegoedbon en besluit om maar een nieuwe leren billfold te kopen. Deze is vanmiddag gearriveerd en, hup, ook meteen negen singles van twee verschillende Juno-bestellingen. Met een onlangs ontvangen Izipho-release zijn dat tien singles. Een hoop voor één bericht en omdat ik eentje achter lig op schema krijgen jullie vanavond twee afleveringen van de 'Singles round-up'. Eerst vijf singles met oudere opnames en vervolgens vijf nieuwe releases. Ik begin letterlijk in de oudheid want de eerste is maar liefst 71 jaar oud!

* Little Esther- Cherry Wine (UK, Outta Sight, 1953, re: 2024)
Hoewel ik in de 'Singles round-up' geen onderscheid ga maken, zijn het twee verschillende Juno-bestellingen. De eerste is met de overige 'oldies' en de single van Shonda English uit de volgende aflevering. Ik heb deze bestelling bijna twee weken geleden geplaatst maar per ongeluk niet voor tracking gekozen. Daardoor heb ik even een angstig moment, zeker omdat Candi Staton inmiddels uitverkocht is. Ik heb afgelopen zondag opnieuw mijn mandje gevuld en krijg de volgende dag de melding dat Paypal de Cheeba-single blokkeert. Dat is namelijk een 'pre-order' waarvoor ik een maand geleden de toestemming heb gegeven om de betaling in orde te maken. Er zit niks anders op dan de single opnieuw te bestellen en dan neem ik ook de rest van het mandje mee. Dit is de 55e single uit de rhythm & blues-serie van Outta Sight. Little Esther is niemand minder dan Esther Phillips en hier zijn twee a-kanten van Federal-singles uit 1953. Ska is offbeat rhythm & blues en dat kun je goed horen in deze opnames. In 'Cherry Wine' stelt ze haar manlief voor de keuze want hij kan niet van de wijn afblijven. Het is stampende smerige rhythm & blues en met name in de brug klinkt het even erg rocksteady. Twee singles na 'Cherry Wine' verschijnt 'You Took My Love Too Fast', maar het is een periode waarin Esther soms wel tien per jaar maakt. Bobby Nunn vertolkt de mannelijke opponent maar wordt op de Outta Sight niet genoemd. Ik heb echter een voorkeur voor 'Cherry Wine'. De kant, niet het goedje!

* Miss Louistine- Con Me (UK, Kent Deep Soul, 1974, re: 2024)
'Con Me' is een compositie van Sam Dees samen met David Camon. Hij zet het zelf in 1974 op de tape maar dit wordt lange tijd niet uitgebracht. Hetzelfde geldt voor de uitvoering die Miss Louistine maakt voor het Aware-label. Wél zal 'Con Me' op de b-kant verschijnen van 'Oh Lovin' You' van The Paragons, welke ik weer in een stereo/mono-promo heb zonder 'Con Me'. Louistine is een zangeres uit Georgia die vooral in de jaren tachtig een aantal platen heeft opgenomen. In 'Con Me' is een zeer stijlvolle uitvoering verloren gegaan maar daarom des te meer de moeite waard voor Kent om deze via het Deep Soul-label uit te brengen. Op de flip staat Sam Dees' eigen versie van het nummer maar ook deze blijft op de plank liggen bij de platenmaatschappij. Verder kan ik melden dat Kent is afgestapt van de gladde hoesjes voor de Deep Soul-uitgaven?

* Richard Temple- That Beatin' Rhythm (UK, Mirwood, 1967, re: 2024)
Een hele echte Northern Soul-klassieker uit de REPRO-serie van Ace. 'That Beatin' Rhythm' is een grote hit in The Catacombs in Wolverhampton waar lange tijd wordt geloofd dat Richard Temple een 'cover-up' is omdat de club aan Temple Street zit. Maar nee, Richard heet echt Temple. De instrumentale versie staat op de keerzijde en dat is nóg meer een klassieker: 'Cigarette Ashes' van Jimmy Conwell. 'That Beatin' Rhythm' is dans nummer elfhonderd als er al een land bestaat van duizend dansen. Het is niet zo zeer dat er een nieuwe dansbeweging geleerd moet worden, het is meer de 'Listen To The Music' voor de dansvloer. Op de keerzijde het klassieke instrumentale nummer. Daar heb ik een verhaaltje bij! In de jaren 2012 en 2013 run ik mijn eigen Facebook-groep voor Northern Soul-liefhebbers: 'Upbeat Rare And Northern Soul'. Het verschil tussen 'mijn' groep en anderen is dat ik wél constructieve kritiek toelaat. Vindt je iets helemaal niks, zeg het dan vooral! Daarom wil ik geen artiesten in de groep hebben. Zo ontdek ik op een zeker moment dat iemand James Conwell heeft binnen gelaten en... jawel... het is Jimmy Conwell van 'Cigarette Ashes'. Ik heb hoogstpersoonlijk James Conwell (en ook Trade Martin) uit de groep gezet. Ik heb hem zelfs doorverwezen naar 'onze oude groep' waar 'Upbeat' een soort van reactie op is. Natuurlijk brengt dat wel de vraag op hoe democratisch de groep is (nou, niet dus!) en even later trek ik zelf de stekker eruit.

* Candi Staton- Can't Stop Being Your Fool (Spanje, Soul 4 Real, 1974, re: 2024)
Canzetta Maria Staton. Dat is haar echte naam. Eigenaresse van een stem die ik uit duizenden herken en waarvan ik soep lust. Voor Candi breekt in 1974 haar meest succesvolle periode aan als ze een contract tekent bij Warner Bros. Dat zal eventueel leiden naar 'Young Hearts Run Free' maar de eerste twee opnames voor het label blijven lange tijd onaangeroerd op de plank liggen. Wat hebben we gemist? Welnu, Candi met een nummer van 'Prince' Philip Mitchell. Dat is op papier Southern Soul op haar best. Wat heeft ze bezield om dit zo lang geheim te houden. Het nummer klinkt als een spreekwoordelijke klok en dan heb ik het niet alleen over de productie, maar ook als de jas van Mitchell welke Candi's markante stem zo goed past. Dit had gewoon een hit moeten zijn! De keerzijde heet 'You Bet Your Sweet Sweet Love' en is geproduceerd door Dave Crawford, de man die ook achter de knoppen zit bij 'Young Hearts' en haar uitvoering van 'Suspicious Minds'. Een prachtige country-ballade en ook zeer de moeite waard.

* The Valentinos- I've Got Love For You (Spanje, Soul 4 Real, ca. 1964, re: 2024)
De gebroeders Womack heeft in 1962 een grote hit gehad met 'Lookin' For A Love' en wil dat tijdens deze opnamesessie opnieuw bereiken. Sam Cooke is een producent en blaft hen toe: 'Jullie zingen alsof je in de kerk bent'. Cooke wil juist dat The Valentinos de gospel los laat en meer algemene rauwe soul gaat voortbrengen. De beide nummers zullen het echter niet schoppen tot een release en het is het geheugen van Friendly Womack welke maakt dat we nu alsnog van de opnames kunnen genieten. Hoewel het een simpel liefdesverhaaltje is, kun je de geestdrift van de gospel horen. Het is niet heel erg essentieel voor mijn hobby, maar ach... laten we Soul 4 Real een beetje steunen. Ik moet overigens ook niet vergeten om de laatste twee Detroit-EP's te bestellen.

Singles round-up: november 2

'Hoe gaat het met Gerrit?'. Nou, goed natuurlijk. 'Is dat echt zo?'. Nou, eh, ik geloof dat het wel eens lekkerder is gegaan. De gebeurtenis van vorige maand is me niet in de koude kleren gaan zitten, dat merk ik nu wel. We kijken op woensdagavond tegen een vrije donderdag aan met redelijk weer (zoals het lijkt), maar dan blijk ik opeens 'op' te zijn. Ik ga me eens wassen, iets dat broodnodig is, en hang daarna een beetje rond op Facebook. Ik heb ergens al een plannetje gehad voor Zwolle maar alweer in de ijskast gezet. Dan zie ik dat een oude 'maat' van me in Zwolle plaatjes gaat draaien. Ik ken hem nog uit de tijd dat ik geregeld in De Singel draai. Opeens is het plan klaar: Met bus en trein naar Zwolle, een uurtje bij Minstrel voor één boodschapje en dan een paar uurtjes dansen en genieten van muziek. Om kwart over twaalf gaat de laatste trein naar Meppel met aansluiting op de bus. De bus komt ten eerste een stuk later en ten tweede moet het een bocht om wegens wegwerkzaamheden. Bij het uitchecken in de bus kijk ik naar mijn saldo. Ah, eerst even geld toevoegen bij de automaat. Eentje is buiten werking en de andere weigert beide bankpassen. Het saldo is té laag om op de trein te stappen. Wat dan? Nou, dan maar naar de chinees voor mijn avondeten. Tot mijn vreugde zie ik dat de Action nog open is en haal negen bakjes voor de Gele Bak-collectie. Helaas dus vanavond geen 'Singles round-up' van een vangst uit Zwolle maar ik heb nog wel de singles van Baz liggen en dus doe ik die maar.

De laatste keer bij Peking, mijn favoriete chinees van Meppel, is met een bedrijfsuitje waarbij ik een ijskoud glas bier over mijn rug krijg. Het is vooral tijdens mijn 'crossdress'-uitstapjes in 2010 en 2011 dat ik zeer geregeld bij deze chinees kom. Met mijn 37e verjaardag heb ik hier kikkerbillen gegeten en dat zou ik nog wel eens willen hebben. Het staat niet op de kaart maar bij navraag blijkt dat dit kan worden geregeld. Kikkerbillen met bami en een 'bananenboot' na. Het is best feestelijk hoewel ik niets heb te vieren en eigenlijk een beetje baal dat ik niet naar Zwolle kan. Ik sta even na achten buiten bij de chinees en zou met heel hard rennen de bus van kwart over kunnen halen, maar dat doe ik niet. Ik duik De Kansel in voor een paar frisdrankjes en pak de bus om kwart over negen. Ik ben klokslag tien uur thuis. Nu dan de singles van Baz. Hij stuurt me vaak eens per jaar een pakketje toe, geregeld met een 'bestelling'. Hij vult daarna de singles aan . Ik heb al eens elpees met een poster gehad, maar ook een foto van hemzelf. Ditmaal zijn het drie 'bestellingen', een paar waar ik enthousiast op reageer als hij ze noemt en een paar ter aanvulling. Dat zijn dus de volgende acht singles.

* Joe Brown- Hey Mama (UK, Ammo, 1973)
Baz is in eerste instantie best enthousiast over deze single. Het Ammo-label heeft immers kwalitatief hoogstaande rock'n'roll uitgebracht in de jaren zeventig. Joe Brown is op zichzelf ook niet verkeerd. Hij heeft in 1961 een grote Engelse hit met 'A Picture Of You'. Hij is getrouwd met zangeres Vicki Brown en Sam Brown (van 'Stop' uit 1988) is de dochter. Terug naar Joe Brown. Baz gaat de plaat beluisteren terwijl we aan het chatten zijn en is aanvankelijk best hoopvol. Dan 'Oh, dit is verschrikkelijk. Die gaat in jouw pakket'. Geen woord Frans bij, Baz! Het is een sentimentele ballade die je bijna kunt uitknijpen en ome Joe klinkt niet op zijn paasbest. De b-kant heet 'Misty Mountain' en is door hemzelf geschreven en klinkt als een soort van Cat Stevens. Het is beter dan 'Hey Mama' maar zeker niet de parel in zijn repertoire.

* England Rugby World Cup Squad- Swing Low (UK, Columbia, 1991)
Hij heeft een handel in voetbalshirts en komt dus ook geregeld voetbalplaten tegen. Die zie ik dan weer terug in mijn pakketten. Alhoewel? Ditmaal is de bal niet rond maar ovaal, maar dat zal artistiek geen verschil maken. Het is een moderne cover van de traditional 'Swing Low Sweet Chariot' maar nu met de ritmische chant 'Run with the ball'. Charlie Skarbek heeft de leiding op de plaat en hem ken ik nog van Midnight Blue met de gelijknamige single met Louise Tucker uit 1982. Het is een aalgladde productie want, ja, het moet de hitparade in. Geen idee of het gelukt is. Bij mij komt die zeer zeker niet in de 'Eindstreep'.

* The England World Cup Squad- This Time (UK, England, 1982)
Dit 'zangkoor' heeft in 1970 'Question' van The Moody Blues van de eerste plek gehouden in de Engelse hitparade, maar je mag je oprecht afvragen of er zoveel gekke Engelsen zijn geweest die hun zuurverdiende geld in de wanstaltige single hebben gestoken. Natuurlijk is het een BBC-productie en dat is mede verantwoordelijk voor de hitlijsten op dat moment. In 1982 neemt het team het zekere voor het onzekere: De hulp van Mickie Most en verschillende Rak-artiesten wordt ingewonnen voor deze 'double-sider'. 'This Time (We'll Get It Right)' is geschreven door Chris Norman en Pete Spencer van de band Smokie. 'England, We'll Fly The Flag' heeft een songschrijvers credit voor Mickie Most maar wordt geproduceerd door Adrian Gurvitz. De laatste zingt in 1969 bij The Gun ('Race With The Devil') en scoort in 1982 een Engelse hit met 'Classic'. Natuurlijk is er een groot zangtalent verloren gegaan ten koste van het spel met de voetbal maar dat spreekt voor zich. Op de b-kant lijkt het koor even iets anders te willen, maar komt het op het laatst toch nog goed. Misschien zijn de twee kanten juist teveel 'pop' voor dit samengestelde koor. Natuurlijk is het tenenkrommend. Wel leuk op blauw vinyl met fotohoes.

* Mick Grant- A Record Lap Of The T.T. With Mick Grant (UK, Motorcycle Mechanics/Lyntone, 1975)
Ik krijg ook steevast een flexidisc van Baz. Ditmaal een ding dat ik maandagavond gedeeltelijk heb gedraaid. Mick Grant wint in 1975 de 500cc-klasse in de TT op de Isle Of Man en dat wordt door het tijdschrift Motorcycle Mechanics gevierd met een transparant oranje plaatje op 33 toeren. Op Discogs wordt de plaat toegeschreven aan Peter Kneale en, ja, dat is de reporter tijdens de verschillende races op de flexidisc, maar Mick Grant is de hoofdpersoon en spreekt het intro in. Waarschijnlijk komt deze aan de muur te hangen.

* The Jam- Town Called Malice (UK, Polydor, 1982)
Mijn Nederlandse persing is zijn loopbaan begonnen in de Ludabar en vervolgens De Koopermolen in Sneek. Bij mij is de single ook niet tot rust gekomen en begint echt slijtage te vertonen. Dan komen de singles van The Jam ter sprake en vraag ik Baz of hij een gave 'Malice' heeft. Waarvan akte. De Engelse met de fotohoes. Ik zeur al jaren aan zijn hoofd om een exemplaar van 'Funeral Pyre', desnoods in neutrale hoes. Ik heb immers de fotohoes al sinds 1998 in mijn bezit. Hopelijk een volgende keer!

* The Muppet Show- EP Music Hall Featuring Miss Piggy (UK, Pye, 1977)
Zonder mijn medeweten toegevoegd aan het pakket en helaas heb ik deze al. En die heeft ook een paar euro gekost terwijl ik de plaat nu voor nop heb.

* Thin Lizzy- Do Anything You Want To (UK, Vertigo, 1979)
* Thin Lizzy- Chinatown (UK, Vertigo, 1980)
Ik negeer het feit dat de platen eigenlijk in Frankrijk zijn geperst. Het zijn Engelse releases. Ik heb Baz al een jaar geleden eens gevraagd naar 'Sarah' maar daar kan hij me niet aan helpen. Dan gaat hij het lijstje langs van singles die hij wél heeft. Dat levert dit duo op. 'Do Anything You Want To' heeft de afgelopen maanden voor mij 'gespeeld' sinds ik 'Black Rose - A Legend' op de mp3-speler heb gezet. Het is een klassieke Thin Lizzy-rocker in de stijl van 'The Boys Are Back In Town'. Ten tijde van 'Chinatown' worden de Vertigo-platen wel weer in Engeland geperst of... op zijn minst wordt Frankrijk niet genoemd. Gary Moore heeft plaats gemaakt voor Snowy White en 'Chinatown' is een fijne melodieuze rocker. De single is niet bepaald 'Mint' maar klinkt desondanks nog erg fijn. En het komt met het fotohoesje!