Singles round-up: november 4

Hoewel ik een paar dagen zou kunnen wachten en nóg twee hagelnieuwe aanwinsten zou kunnen toevoegen, wil ik toch eerst wel een aflevering doen van de 'Singles round-up'. Aan de nummers te zien is het niet echt een drukke maand geweest. Ik maak al weken plannen voor bezoekjes aan fysieke winkels en vermoed dat het donderdag andermaal raak zal zijn. Daar kunnen dan de laatste twee nieuwe aanwinsten ook wel bij. Het duo is zondag besteld en zijn gisteren op de bus gegaan in Engeland. Afgelopen week zijn er drie van Juno binnen gekomen en eentje rechtstreeks van het platenlabel. Ik zou aanvankelijk een 'Singles round-up' doen met dat kwartet, maar dan is het zaterdagavond. Tijdens de show ontdek ik dat ik de singles van twee weken geleden ook nog niet heb gehad en dat maakt dat ik vanavond acht singles te gast heb. Allemaal hagelnieuwe singles, behalve dat de opnames vaak al jaren oud zijn. De apparatuur kan aan en ik mag de plaatjes op herhaling doen. 

* Average White Band- Stop The Rain (UK, Dynamite Cuts, 1979, re: 2025)
Kijk, het hoeft niet altijd zwaar onbekend en obscuur te zijn! Ik ben al jaren een 'fan' van het werk van Average White Band. 'Pick Up The Pieces' heb ik altijd al een geinig nummer gevonden, maar het is pas sinds de laatste jaren dat ik het latere werk van de band heb leren kennen. Van het album uit 1979 heb ik de single 'When Will You Be Mine' waar ik de voorkeur geef aan de b-kant: 'Ace Of Hearts'. Het album bevat ook 'Stop The Rain' dat gek genoeg nooit als single is uitgebracht. In de recente jaren van de disco-revival en de 'Yacht Rock'-hype is 'Stop The Rain' een favoriet geworden van menig dj. Dynamite Cuts heeft een zeer exclusieve licentie verkregen om het hummer in een zeer gelimiteerde oplage op single te persen. Ik verwacht dat deze nu wel uitverkocht zal zijn? 'Stop The Rain' heeft een heerlijke funky groove met fraaie blazers en de bekende koortjes van de Schotten. Het zou zeker niet hebben misstaan als single in 1979! Is het een 'double-sider'? Niet in dit geval. 'Atlantic Avenue' is een fijn eerbetoon aan concullega's Earth Wind & Fire maar deze heb ik al op de originele Engelse single. 

* Bridge- Waiting Patiently (UK, Izipho Soul, 1981, re: 2025)
De eerste single op Izipho Soul doe ik niet via Patrick heb gekocht? Zelfs de gospel-single van Discogs loopt uiteindelijk via hem. Zijn singles zijn jaren lang geruisloos de grens over gekomen maar het is sinds een paar maanden dat ik iedere keer dik moet bij betalen. Dan is het wellicht handiger om ze via Juno te bestellen want dan zitten de douanekosten meteen bij de prijs in? Vorig jaar heeft Izipho Soul al een single uitgebracht van Bridge en nu ligt hier 'Waiting Patiently'. Eveneens een opname uit 1981 en ditmaal door Philip Ward uitgebreid tot een mix van ruim vijf minuten. Dat is vijf minuten smullen. De originele magneetband heeft iets teveel zuurstof gehapt maar Ward voegt de nodige bas toe. Bovenal ben ik blij dat deze opname is gered. 'Waiting Patiently' klinkt namelijk als een klok. 'Love's In Your Corner' op de flip heb ik nog niet geproefd. Dimtaal een dame op de leadzang en deze opname klinkt beduidend gruiziger dan de a-kant, maar nog altijd een zeer prettige hook en melodie. 

* Leroy Hutson- Wisdom Of My Life (UK, Home Of The Good Groove, 1977, re: 2025)
Over exclusieve deals gesproken. Rod Bartlett heeft al drie geweldidge singles uitgebracht op zijn nieuwe HOTGG-label en ik heb het trio eveneens in de bakken staan. Dan wordt het even heel erg stil maar hij is druk bezig op de achtergrond. Leroy Hutson is in 1972 de vervanger voor Curtis Mayfield in The Impressions maar is in 1975 alweer vertrokken. Hutson beheert zijn eigen archief en heeft een karrenvracht aan onuitgebrachte opnames. Omstreeks 2017 en 2018 brengt Acid Jazz een paar singles uit ('Lucky Fellow' is in dat kader in 2018 nog de Week Spot geweest) en nu heeft Rod een deal gesloten om de 'Hutson Sevens' te mogen uitbrengen. De tweede staat in de steigers voor eind december en er is méér op komst! 'Wisdom Of My Life' is een niet eerder uitgebrachte opname uit 1977 en is hier verkrijgbaar in twee uitvoering. Eentje met een lang intro en de ander met een kort intro. Je zou verwachten dat de 'long intro'-versie langer is dan de andere, maar nee... De 'long intro' is na drie minuten voorbij en de andere is een minuut langer. Ik begin echter met de 'long intro'. Dat is indrukwekkend daar waar die met het korte intro meer 'to the point' is. Het is sowieso een schitterend nummer en hoewel het korter is, geef ik toch stiekem de voorkeur aan 'long intro'. 

* Phillip Mitchell- Free For All (Spanje, Alma, 1970, re: 2025)
Eigenlijk is 'Born A Loser' van Don Ray de a-kant maar die heb ik al op een bootleg. Phillip Mitchell is de reden van aanschaf. In de eerste plaats een uitstekende songschrijver die me menig favoriet uit de seventies heeft afgeleverd. 'Free For All' is in 1970 één van zijn eerste eigen pogingen en dat nummer doet het al jaren erg goed in de Northern Soul. Vandaar dat de prijs voor een origineel uit de pan rijst en deze voordelige Alma-release erg welkom is. 

* Le Pamplemousse- Gimme What You Got (US, Breaks & Beats, 1976, re: 2025)
Opnieuw een b-kant en de reden van aanschaf. Ik heb ongeveer een jaar geleden het Breaks & Beats-label leren kennen. Als ik in de jaren negentig luister naar iets in de richting van de hiphop, ben ik altijd geneigd om in het cd-boekje te kijken voor credits naar de gebruikte samples. Breaks & Beats materialiseert deze wens met haar serie van singles. Le Pamplemousse is een Franse disco-band uit de late jaren zeventig welke erg populair is bij dj's. De breakbeat van 'Gimmie What You Got' is door velen gesampled. Het is vooral een fijne groove met alleen een paar dames die de titel zingen. Volgens de lijst op Whosampled is het in 44 tracks gebruikt en het valt op dat het merendeel van de producties uit de late jaren negentig stammen. Hoewel ik nooit een fan ben geweest van de beste man, herken ik het basloopje wel als sample uit een nummer van Eminem. Ik word regelmatig in De Buze gedwongen om te luisteren naar zijn diarree. Op de andere kant staat 'The Big Beat' van Billy Squier. Zijn nummer uit 1980 is maar liefst 345 keer gebruikt volgens Whosampled. Een vrij 'basic' rock drums-loopje maar zo prominent op de voorgrond dat het ideaal is om te samplen. Ook het 'woah'-stukje ken ik uit verschillende mixen. Billy Squier is leuk voor de infotainment maar voor 'Do The 45' vind ik Le Pamplemousse een stuk leuker. 

* The Roman & Weston Expo- We'd Better Quit (UK, Symphonical, 1976, re: 2025)
Ondanks dat The Roman & Weston Expo maar één single heeft gemaakt, bestaat er van de b-kant een 1973-uitgave die me erg interessant in de oren klinkt. Deze is een paar jaar geleden uitgegeven als een 'lathe' en die heb ik op mijn verlanglijstje gezet. Voor deze release op Symphonical zijn de kanten omgedraaid. Of...? Het valt me zaterdag al op dat 'We'd Better Quit' helemaal de titel niet gebruikt en nu hoor ik het opnieuw. De kant van 'We'd Better Quit' is dus 'Ain't No Sense' en andersom. Ook dat nog... 'We'd Better Quit' klinkt inderdaad als de kant waarvoor ik het nummer heb gereserveerd. Het is een sfeervolle sweet soul-ballade dat ook zomaar tien jaar ouder had kunnen zijn. 'Ain't No Sense' is 'another cookie' om met Louis Van Gaal te spreken. Dat is een lekker swingend feestje. Ik reken de single als 'double-sider'. 

* Santa Fiebre- Waterfalls (UK, Fingier, 2025)
Nou, hebben we nog wat nieuws? Ja hoor: De nieuwste single van Santa Fiebre. Zoals we dat kennen van het Fingier-label klinkt dit ook alsof het een halve eeuw geleden had kunnen zijn opgenomen, maar dat mag de pret niet drukken. 'Waterfalls' zit tussen Sharon Jones & The Dap-Kings en retro-Mod in. Niet zo sterk als hun vorige single maar nog altijd overtuigend. 'Pain Of Sights' op de keerzijde neigt meer naar de Mod maar ook wederom een lekkere upbeat kant. Misschien bevalt dit wel net even beter. Ik ga deze Braziliaanse band zeker in de gaten houden!

* Ralph Weeks- Let Me Do My Thing (US, Names You Can Trust, 1971?, re: 2025)
'Let Me Do My Thing' is in de vroege jaren zeventig verstopt op een b-kant van een single die niet verder dan het Caribische gebied is gekomen. Sinde de laatste vijftien jaar is het verschillende malen opnieuw geperst en nu is het de beurt aan Names You Can Trust. Dat heeft blijkbaar al een andere plaat van Weeks uitgebracht in 2021. Ralph Weeks is een Panamese zanger en songwriter en 'Let Me Do My Thing' is zeer prettige funky 'island soul'. Hier is de single uitgevoerd als een 'Part 1 & 2', maar de b-kant is de instrumetnale versie welke enigszins is uitgebreid. 

Samenkomst van omstandigheden

Dit is het 22e bericht van deze maand en technisch gezien is het dan zaterdag. Omdat ik niet alleen maar over muziek wil schrijven, doe ik in het weekend vaak minstens één 'gezellig' bericht. Meestal een bericht over tien, vijftien of vijfentwintig jaar geleden maar vanavond ga ik nóg verder terug in de tijd. Gedurende 2020 heb ik mezelf geworsteld door het jaar 1995 in 'Het zilveren goud'. 1995 is het jaar waarin ik mezelf door mijn goedheid in rotwerk stort, tegelijk flink aan de drankjes (vooral Jägermeister in combinatie met pils), psychisch ergens verdwaald tussen religie en deathmetal en het gevoel dat mijn aardse aanwezigheid lang genoeg heeft geduurd. Intussen vertrekt broeder ook nog naar Denemarken, net in een periode dat we méér naar elkaar zijn gegroeid. Komt het tegen het einde van het jaar nog allemaal goed? Tja, ik zal moeten temperen met de drank omdat ik het gewoon niet kan betalen. Qua werk krijg ik een 'laatste kans' dat heel goed en positief zal uitpakken. Het zal me de 'boost' geven die ik nodig heb. Ik ben mijn zelfrespect dan al een tijdje kwijt. 

John heeft afgelopen week zijn laatste concert gedraaid in Het Bolwerk. Hij is vanaf 1996 programmeur geweest. Op dit moment is hij zelfs méér dan de helft van het bestaan van de poptempel (dit jaar eveneens vijftig geworden) de programmeur geweest terwijl die functie in de eerste twintig jaar door minstens twintig mensen is vervuld. Ik heb het werk van zijn voorganger, Frank, altijd goed kunnen waarderen. Ietsje meer VPRO en dus geen garantie voor een volle zaal over goed gevulde kassa. John is iets commerciëler in dat opzicht en het is dankzij hem dat er anno 2025 nog altijd een Bolwerk is in Sneek. Ik denk dat The Gathering één van de laatste producties is geweest van Frank. Dan al jaren een up-and-coming naam in de Nederlandse metalscene maar sinds kort met een nieuwe zangeres en een iets andere sound als gevolg. De 'grunts' hebben plaats gemaakt voor de prachtige stem van Anneke Van Giersbergen en de synthesizers zijn een belangrijkere roll gaan spelen. Ik werk in deze jaren nog altijd als muziekrecensent voor het Sneeker Nieuwsblad en natúúrlijk ben ik erbij!

Het is een avond zoals alle andere avonden. Ik kan het me hoegenaamd permitteren om voorprogramma's te missen. Soms is een kameraad aanwezig die zelfs nog een kritische recensie kan geven over het voorprogramma, anders is het een combinatie van bezoekers vragen en de informatie uit het persbericht. Ik weet echt niet meer wat in 1995 het voorprogramma is geweest. Het zou zomaar After Forever of Within Temptation kunnen zijn geweest want The Gathering werkt met een aantal vaste voorprogramma's. Frozen Sun vind ik daarentegen een erg leuk bandje. Het is feitelijk een paar minuten voordat het concert gaat beginnen. Ik haal een biertje aan de bar en loop de zaal in. Het biertje is uiteraard in drie slokken leeg, alleen...? Ik kom niet van mijn plek als The Gathering begint. Ik piel niet eens een sjekkie. De combinatie van de metalriffs, de synthesizerklanken en Anneke's bijzondere stem overvallen me totaal en beengen me in een aangename trance. Als het laatste nummer is gespeeld, sta ik daar nog steeds met mijn lege bierglas. Normaal gesproken gaat het feest verder in de Sneker horeca, maar niet vanavond. Ik haal een patatje bij de snackbar en fiets naar huis. Ik ben nog dagen onder invloed geweest van het concert. Het is niet de eerste keer en ook niet de laatste keer dat zoiets gebeurt. Ik heb het al eerder meegemaakt met Richard Thompson en zal het later ervaren bij onder andere Snowblink en A Silver Mt. Zion. 

Ik moet wachten tot Sinterklaas me geld brengt en dan koop ik ook meteen het album 'Mandylion'. Tot die tijd hoor ik 'Strange Machines' geregeld op de radio want dat is een 'hit' op Radio 3. We luisteren voornamelijk naar Radio 3 op de zaak. In de zomer van 1994 heb ik geholpen bij een project om twee droogloodsen voor hout te demonteren en weer op te bouwen bij de IJlster houtzaagmolen. Dat project wordt geleid door Intertec: Een opleidingscentrum voor timmerlieden en jachtschilders. Ik krijg hier 'mijn laatste kans' van de bijzonder onvriendelijke consulent die ik dan heb. Ik voel me in het begin ook wat opgelaten en één van de leidinggevenden merkt dat. Als ik uitleg wat het probleem is, zegt deze: 'Als ik een probleem met jou heb, los ik het op met jou. Die stomme consulent kan de boom in'. Dat is precies wat ik wil horen en bovendien hetgeen dat ik nodig ben. Hoewel ik nooit een volwaardig jacht- of huisschilder ben geworden, betekent het half jaar wel de broodnodige boost voor mijn zelfvertrouwen. De 'bevrijding' komt in mei 1996. Niet alleen tegen het einde van de genoemde opleiding maar ook weer opnieuw met The Gathering in de hoofdrol. 

Nu zou ik het bijvoorbeeld ook nog kunnen hebben over de blueszanger uit Newcastle die Sneek bezoekt in deze periode, maar eigenlijk heb ik daar niet genoeg tekst voor. Verder dan de eervolle vermelding komt het niet. Het doet me eveneens denken aan wijlen John Wright die Sneek bezoekt en erg onder de indruk is van mijn Solex. Ze besluiten dat de volgende dag een fotosessie moet plaatshebben met mezelf op de Solex. Ze willen het gebruiken voor de nieuwe cd. Buurtgenoten vertrouwen het niet en zo komt de Hermandad langs om poolshoogte te nemen. Op verzoek willen ze me voor de camera ook wel arresteren. Helaas voor de dienders en mezelf zijn de foto's niet op de cd gekomen. Ik krijg maanden later een brief van de violist van de band en daar zitten de foto's bij van deze zaterdagmorgen. Als ik nu eens een scanner kon bemachtigen? 

Honderd achteruit 2023: Manfred Mann's Earth Band

Van sommige bands of artiesten zou je verwachten dat je ze al eerder in de 'Honderd achteruit' hebt gehad. . Ik heb heel Soul-xotica erop nageslagen en kom uit bij een aantal keren in 'Raddraaien'. Daar ga ik iedere keer voor de persoonlijke verhaaltjes en vergeet bijkans iets over de band te vertellen. Dat gaan we vanavond anders doen? Tja, ik kan er niet omheen. Mijn vroegste platen verzamelen begint met een single van Manfred Mann's Earth Band en vervolgens is het een aflevering van de 'Elpee Pop Special' bij de NCRV op een zaterdagavond, uiteraard vastgelegd op een cassettebandje. De cassette heeft het lang vol gehouden want ik kan me herinneren dat ik hem in begin 1998 op de walkman heb gedraaid in York. Elpees doen niet mee in de verzameling maar desondanks luister ik nog vaak naar albums van Manfred Mann's Earth Band op mijn digitale speler. Voor de gelegenheid heb ik vanmiddag weer eens 'The Good Earth' opgezet. Het blijft een weergaloos album en het heeft een prettige zomerherinnering aan 2024. In de Gele Bak Top 100 van 2024 komen we een single tegen van Manfred Mann, maar ik ga me vanavond richten op de periode ná 1969 als Manfred Mann's Earth Band. Aanleiding is de nummer 61 uit de Gele Bak Top 100 van 2023: 'California' van Manfred Mann's Earth Band uit 1978. 

'Spirits In The Night' zit in 1987 in het Duitse fotohoesje. Opvallend voor deze hoesjes zijn de ietwat fletse kleuren en er is al zoveel te beleven op het hoesje. Het toont de band in actie onder de discolampen. Mannen met lang haar en baarden op de voorgrond en Manfred Mann die als een soort van magiër voorovergebogen staat bij zijn synthesizers. Ik heb nog nooit van de Earth Band gehoord en ik denk evenmin van Manfred Mann, maar als twaalfjarige kan ik wegdromen bij het hoesje. De uitzending op de radio in 1988 maakt me nóg enthousiaster, hoewel ik moet benadrukken dat de programmamakers daar beginnen bij 'The Good Earth' en de 'moeilijke' platen hebben overgeslagen. 'California' heb ik in een grijs verleden nog in een 'Schijf van 5' gehad over Californië, dan met Mama Cass' 'California Earthquake' als nummer 1. Ik kom de single eventueel tegen op 24 februari 2023, wederom bij het platenwinkeltje in Meppel. 

Sommige muzikanten weten niet vna ophouden. Vandaag is bekend geworden dat Jimmy Cliff ons is ontvallen op 81-jarige leeftijd. Hij is tot vrij recent nog actief geweest. Manfred Mann kan er eveneens over mee praten want hij is iets meer dan een maand geleden 85 jaar geworden. Manfred Sepse Lubowitz is de naam van de boosdoener en hij wordt op 21 oktober 1940 geboren in Johannesburg. In 1961 krijgt hij de kans om het apartheidsregime van Zuid Afrika te ontvluchten en meert aan in Engeland. Daar gaat hij artikelen schrijven voor een jazzkrantje onder de naam Manfred Manne, genoemd naar jazzdrummer Shelley Manne. Later zal dat worden ingekort tot Manfred Mann en de rest is geschiedenis. Het uitvoerige gedeelte over de jaren zestig-hits van Manfred Mann komt over een paar maanden aan bod. Na de periode van popmuziek zoekt Manfred eerst zijn heil in de jazzfusion met de formatie Chapter Three voordat hij in 1971 Manfred Mann's Earth Band op poten zet. In het begin is de band nog altijd vrij experimenteel en neigt het vaker naar de jazz maar vanaf 1973 probeert Mann met zijn gevolg vooral een acceptabele rocksound neer te zetten met prominente synthesizers. 

De band bestaat in 1971 uit Mann, Mike Rogers, Colin Pattenden en Chris Slade. 'Living Without You'  heb ik eveneens op single en dat blijkt de tweede Earth Band-single te zijn, hoewel het in Europa is uitgebracht als Manfred Mann. Het nummer is een cover van Randy Newman, één van de artiesten die op support kan rekenen. Net zoals ze dit in de jaren zestig hebben gedaan bij bijvoorbeeld Bob Dylan. Als Manfred Mann's Earth Band kunnen we daar Bruce Springsteen bij rekenen (zowel 'Spirits In The Night' als 'Blinded By The Light') alsook een jonge beginnende Joan Armatrading ('Visionary Mountains'). Ik heb de meeste albums vanaf 1975 op vinyl maar moet erkennen dat ik 'The Good Earth' toch wel één van de leukste vind. De platenkoper ontvangt niet alleen een plaat maar ook het eigendom van een vierkante meter grond in een weiland in Wales. In 1975 verlaat Rogers tijdelijk de groep, hoewel deze ten tijde van het album 'The Roaring Silence' enkele van de zangpartijen voor zijn rekening neemt. De nieuwe leadzanger heet Chris Thompson en Dave Flett neemt een deel van Rogers' gitaarspel voor zijn rekening. In 1978 komt het album 'Watch' met daarop de hit 'Davy's On The Road Again' alsook de nieuwe versie van 'Mighty Quinn' in een live-versie. Blijkbaar om de tiende verjaardag van de hit te vieren. 

'California' is de eerste single die wordt getrokken van 'Watch'. Het levert niet de gewenste hit op want het nummer doet slechts plek 54 in Engeland, 31 in Nieuw Zeeland en 96 in Australië. In Nederland woont het tijdelijk in de Tipparade. 'Davy's On The Road Again' is vervolgens dé kaskraker van het album. Slade en Flett vertrekken voor de opnames van 'Angel Station' uit 1979 en ook Chris Thompson kondigt zijn afscheid aan. Hij wil zich geheel richten op zijn nieuwe band, Night, maar dat avontuur is zó snel voorbij dat hij zich weer bij Earth Band kan voegen voor het volgende album. Dat is het album 'Chance' uit 1980 en levert Manfred Mann's Earth Band een laatste hitsingle op met 'Lies Through The 80's'. In 1987 lijkt het doek te vallen voor Manfred Mann's Earth Band maar in 1991 wordt de naam opnieuw afgestoft. De band is nog altijd actief en heeft in 2023 het tweeduizendste concert gevierd. Het meest recente studio-album stamt uit 2006.

Beeld uit het verleden: 21 november 2021

De komende week even flink het gaspedaal indrukken met de berichten. Aan inspiratie ligt het hem niet. Zo kunnen jullie bijvoorbeeld een 'Singles round-up' tegemoet zien met nieuwe releases en wil ik ook lekker verder gaan met de 'Honderd achteruit'. Toch eerst maar een fotootje uit de oude doos. Ik ben inmiddels ook begonnen met het wijzigen van de namen van oudere foto's hoewel de foto van vandaag gewoon de juiste datum aangeeft. Ik heb het bericht even opgezocht en zo begint het me te dagen. Ik loop in de buurt van het Brandeveen zonder dat ik weet dat ik zo dicht in de buurt ben. Ik zal het Brandeveen over drie maanden pas vinden. Het is nog de tijd van de lockdown en dergelijke maatregelen want ik schrijf dat ik alleen met muziek van huis ga. Geen portemonnee en niet zo'n vod als dat je voor de mond diende te hebben. De foto boven het bericht is deze foto van de Winkelsteeg, het pad dat ik in de zomer van 2021 pas echt heb leren kennen. Het is vlakker dan de Postweg en als je het stukje zandpad bij De Uelenspieghel voor lief neemt, scheelt het een aardig stukje. Ik volg deze middag de kaartjes en routenummers die op de paaltjes staan. Althans? Dat probeer ik, maar ik raak al snel 'verdwaald'. Gelukkig kom ik een stel tegen dat net vanaf De Blauwe Haan is komen wandelen en die helpen me aan dit stukje oriëntatie. Hoe is het gesteld anno 2025? Welnu, ik ben er sindsdien een aantal keren geweest. Ik weet vanaf De Blauwe Haan het Brandeveen vrij eenvoudig te vinden, maar liever loop ik eerst een stukje om. In dat geval verdwaal ik vaak. De laatste keer dat ik er ben geweest is in maart geweest, dus zó geregeld kom ik daar...

Honderd achteruit 2023: Sister Sledge

Afgelopen week valt het me opeens op dat de camera terug is gegaan naar DSCN0001. Het ligt hem blijkbaar niet aan de camera maar aan mijn computersysteem. Waar ik al bang voor ben, is inmiddels al uitgekomen. De persoonlijke foto's uit het afgelopen anderhalf jaar (de tijd dat ik deze camera heb) hebben aanvankelijk nog wel hun oorspronkelijke naam en nummer, alleen zijn datums allemaal standaard op 1 januari 2007 komen staan. Ik heb vanmorgen een klusje gehad om deze foto's een nieuwe naam te geven zodat duidelijk is aan welke dag ze refereren. Wellicht dat ik hetzelfde systeem ook nog ga doen bij de foto's van vóór mei 2024 maar voorlopig heb ik even andere 'drukte' aan het hoofd. Veel publiceren op Soul-xotica om een voorbeeld te noemen, zodat ik volgende week op de dertig berichten uit kom. De volgende groep in de 'Honderd achteruit' is wel vaker voorbij gekomen op Soul-xotica, maar in alle gevallen is het een flinke tijd geleden en heb ik slechts één keer een halve poging gedaan tot een volwaardig bericht. Ik ga dus gewoon een bericht maken voor de nummer 60 in de Gele Bak Top 100 van 2023: He's Just A Runaway' van Sister Sledge uit 1981. 

Ik ben voor alle zekerheid toch nog even de archieven ingedoken. Ik leer 'Love Don't You Go Through No Changes On Me' kennen via de 'Northern Soul Jukebox'-dvd die ik eind 2011 heb aangeschaft. Hierdoor zit het in 2012 al in 'Uit de jeukdoos' met een hele lange introductie over de beslommeringen van de desbetreffende dag. Als het in 2013 Week Spot wordt, verwijs ik eenvoudigweg naar dat 'halve' bericht. In januari 2017 heb ik 'He's The Greatest Dancer' in 'Raddraaien' en dan is het eigenlijk hetzelfde als de 'Jeukdoos'. Het is de dag dat ik me letterlijk op glad ijs heb begeven en onderuit ben gegaan met de Pioneer. Een pijnlijk scheenbeen tot gevolg. Nu dan eens een kop-staart-verhaal over de gezusters Sledge? Op 25 september 2022 heb ik deze single gekocht bij het winkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. 

Edwin Sledge is een beroemd tapdanser op Broadway en samen met actrice Florez Williams zet hij een verzameling talentvolle dames op deze planeet. Debra Edwina Sledge is de oudste (1954) en haar kennen we beter als Debbie Sledge. Joan Elise kennen we als Joni en zij is geboren in 1956. Kim en Kathy worden in respectievelijk 1957 en 1959 geboren. Grootmoeder Viola Williams geeft de dames de eerste zanglessen want zelf is ze operazangeres geweest. Sister Sledge is in het begin een familiebusiness. Viola zorgt voor de optredens in de kerk en op politieke manifestaties, moeder Florez rijdt de dames rond in een busje en treedt op als tourmanager. Hoewel de zusters in 1971 hun eerste plaatje maken, kijken ouders Sledge erop toe dat ze allemaal de high school afmaken. Tegen het einde van de jaren zeventig heeft het kwartet de gewenste papieren op zak maar tegen die tijd vindt de grote doorbraak plaats. 'Time Will Tell' verschijnt in 1971 op het kleine Money Back-label uit Philadelphia en het blijkt een zwaar verlies te zijn voor de labeleigenaar. In 1973 zet het kwartet 'Mama Never Told Me' op de plaat. Het flopt aanvankelijk maar in Engeland nestelt de single zich in 1975 in de top twintig. 'Love Don't Go Through No Changes On Me' is de eerste doorbraak en met name in Japan zijn ze dol op het nummer. Gwen Guthrie en haar toenmalige vriendje Patrick Grant zorgen voor veel van het repertoire op het eerste album van de zusters uit 1975. 

Dan schuift Atlantic twee aanstormende talenten naar voren op het gebied van liedjes schrijven en produceren: Bernard Edwards en Nigel Rodgers. De mannen zijn voornamelijk druk met hun eigen band, Chic, maar tekent in 1979 eveneens voor de wereldwijde doorbraak van Sister Sledge met het album 'We Are Family'. Met een elpee van Chic in één hand en 'We Are Family' van Sister Sledge in de andere, kun je in principe iedere dansvloer aan. Debbie Sledge gaat tijdelijk met zwangerschapsverlof maar de Sledges hebben nóg meer dochters. Carol, de oudste van het stel, vervangt Debbie voor enige tijd. In 1981 is het de bedoeling dat Sister Sledge een album zal maken tussen Narada Michael Walden en Edwards/Rodgers, maar in de praktijk is het vooral een album dat is geproduceerd door Walden.'He's Just A Runaway'is één van de singles van het album. Het is een eerbetoon aan Bob Marley maar het zal enkel in ons land een hit van betekenis worden. Het piekt op nummer 10 in de Top 40, in de Nationale Hitparade doet het een plekje hoger.

Voor de rest van de jaren tachtig en negentig is het iets met pieken en dalen. Kathy Sledge begint in 1989 een solo-carrière maar blijft losvast betrokken bij de groep. In 1984 piekt het succes even met remixes van onder andere 'Lost In Music' en zelfs tijdens de jaren van de house weet Sister Sledge haar disco-geluid zó actueel te maken dat het een volgende generatie muziekliefhebbers inspireert. In de nieuwe eeuw wordt 'We Are Family' een aantal malen ingezet voor het goede doel, bijvoorbeeld voor 9/11 in 2001. Kim laat vaker verstek gaan, zij is inmiddels werkzaam als predikante. In 2012 doen de zussen een optreden bij Oprah Winfrey en is de bezetting aangevuld met zangeres Tanya Ti-et. Op 10 maart 2017 sterft Joni Sledge een natuurlijke dood. Ze is dan pas 60 jaar jong. De overige zussen geven aan dat ze desondanks verder zullen gaan als Sister Sledge. Kim wordt in 2019 definitief vervangen door Camille, de dochter van Debbie. Hoewel nergens een bevestiging is te vinden, lijkt het erop dat de dames in 2020 mot hebben gekregen want er zijn tegenwoordig twee bands actief. Sister Sledge Ft. Sledgendary is de groep van Debbie met kinderen Camille en David, neef Taddeus en de reeds genoemde Ti-et. Verder is daar Sister Sledge Ft. Kathy Sledge. Laatst genoemde is de enige telg van de familie want voor de rest bestaat het uit wisselende zangeressen en muzikanten. 

Week Spot: Thee Marloes

Voordat ik verder ga met de Week Spot, eerst nog een aanvulling op het bericht over Loaded Honey. Ik heb het album vanmiddag opnieuw beluisterd en het is niet 'Cisco Bay' dat de vertraging heeft maar de volgende track: 'Lessons'. Het tweede nummer is 'Don't Speak', een sterk staaltje crossover-sweet soul uit de jaren zeventig, en dat is momenteel mijn favoriet, maar ja... dat wisselt van dag tot dag. Het is van start tot einde een bijzonder fijn album als je hart ligt bij de soul van de jaren zestig en zeventig. Het is verleidelijk om wéér een oudje uit te zoeken voor de Week Spot, maar nee... Ik wil deze week weer eens iets meer recents hebben. Ik meen maar dat ik 'Logika' van Thee Marloes al eens als Week Spot heb gehad, maar nee. Ik heb blijkbaar de info over de band opgezocht voor de desbetreffende 'Singles round-up'. Dat is in 2023 erg karig en ik hoop dat ik nu wat meer kan vinden. Ik zie ook dat ik al een aantal singles heb gemist van de groep. De meest recente is echter 'I'd Be Lost' en dat kleinood mag deze week de Week Spot zijn. 

Gitarist Sinatrya Dharaka, bijgenaamd Raka, is een gitarist die na een tijd te hebben gewerkt in de hiphop en alternatieve rock die opeens de behoefte voelt om een ander soort nummers te schrijven. Als hij thuis komt uit het werk schrijft hij het ene na het andere nummer maar weet niet of hij ze ooit zal gebruiken. Dan ontmoet hij drummer Tommy Satwick en dan kan hij zijn nummers meer cachet geven. De twee mannen hebben een gemeenschappelijke muzikale voorkeur en toeren Indonesië rond met hun platenbakken om te dj-en op feesten. Op een zekere avond horen ze een zangeres waarvan ze beide steil achterover slaan. Op het podium staat Natassya. Een meisje dat het zingen heeft geleerd in de kerk en met een stilistisch bereik dat uiteenloopt van The Jackson 5 tot aan Erykah Badu. Toch heeft de nieuwe band, Thee Marloes, één probleem. De band is gevestigd in Soerabaja in Indonesië. Op het gebied van de rauwe soul is er niet zoiets als Thee Marloes te vinden en de band moet creatief zijn om zelf een pad uit te stippelen. Dat lukt aardig goed want een jaar later krijgt de band een telefoontje van Big Crown Records. Het trio is goed bekend met het label vanwege de releases van Lee Fields en El Michels Affair. 'Midnight Hotline' verschijnt in 2023 als de eerste single op Big Crown met op de b-kant een nummer dat wordt gezongen in het Indonesisch. Dat je er geen bal van verstaat, is niet belangrijk. Het gaat om de soul! De opvolger, 'Logika', is dan geheel in het Indonesisch. Ik verbaas me erover dat de plaat destijds geen Week Spot is geweest. 

In 2024 verschijnt het debuutalbum 'Perak' en nu lijkt het trio te sparen voor een tweede album. Er zijn dit jaar al twee singles uitgebracht die niet op 'Perak' voor komen. 'I'd Be Lost' is daarvan de meest recente. Ditmaal helemaal in het Engels en met een hartverwarmende videoclip. Met een klein beetje mazzel zou het zomaar opgepikt kunenn worden door een Radio 2, maar tot nu toe is dat er niet van gekomen. 

Honderd achteruit 2023: The Everly Brothers

Het nieuwe dekbed is dinsdag bezorgd maar ik kom er dan niet aan toe om het toe te voegen aan het bestaande bed. Dat doe ik dan gisteravond en probeer het comfort alvast even uit. Als ik later wil gaan slapen, blijkt dat helemaal niet te willen. Wat is er aan de hand? Dit dekbed blijkt een flink stuk dikker te zijn dan de oude. Ik denk dat je deze niet in de zomer wilt hebben. Zonder te hebben geslapen, wil ik maar vroeg aan de slag want ik ben ambitieus. Ik heb nog post liggen in Steenwijk dat ik eerst wil rondbrengen. Daarna op de trein naar Leeuwarden voor plaatjes. Na een ontbijtje sta ik te tollen op mijn benen en probeer twee uren iets te slapen. Rond het middaguur poging twee. Op de zaak blijkt de hoeveelheid post tegen te vallen. Mijn voorvrouw heeft een foto gestuurd van de sorteerkast en dat is niet zoveel... Lang verhaal kort? Om zes uur ben ik klaar en sta bij het station. Eigenlijk té doodop om op en neer met de trein en dan ook nog eens vijftien kilometer te fietsen. Bovendien gaat het regenen. Helaas dus geen 'Singles round-up' waarop ik heel stiekem wel had gehoopt. Nu dan maar verder met de 'Honderd achteruit' en daarin de nummer 59 in de Gele Bak Top 100 van 2023: 'The Price Of Love' van The Everly Brothers uit 1965. 

Don en Phil verdienen heel veel credits voor hun rol in de popmuziek. Ook al zou het duo in 1962 uit elkaar zijn gegaan, dan zou samenzang van de heren nog altijd een belangrijke inspiratiebron zijn voor latere artiesten. The Everlys vinden zichzelf echter keer op keer uit en beweegt zo mee met de grillige evolutie van de popmuziek. Zo kan het zijn dat ik in 1984 kennis maak met The Everly Brothers dankzij... Toppop. 'On The Wings Of A Nightingale' staat dan hoog op de hitparade. Natuurlijk is de videoclip koren op mijn molen. De gebroeders struinen over een autokerkhof met sleeën uit de jaren vijftig. Uiteindelijk wordt een exemplaar gered en op en top gerestaureerd. Als in 1963 de Merseybeat losbarst, is het de tijd voor menig generatiegenoot van The Everly Brothers om de biezen te pakken en iets anders te gaan doen. Het duo weet zichzelf van de schroothoop te redden en het geluid niet alleen te restaureren maar ook te vernieuwen zodat het weer een ronde mee kan. 'The Price Of Love' wordt eens heel spontaan gedraaid in 'Goud Van Oud' als ik klaar zit met het cassettebandje, hierdoor ademt het nummer 1992 voor mij. Op 17 februari 2023 kom ik mijn exemplaar tegen bij het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. 

Isaac Donald Everly wordt geboren op 1 februari 1937 in Kentucky. Op 19 januari 1939 woont het gezin in Chicago als Philip Everly de kroost komt versterken. Vader is ook een Isaac Everly en omdat deze Ike als gangbare naam heeft, wordt gekozen om de jonge Isaac Don te noemen. Vader speelt gitaar en werkt al vanaf zijn veertiende in de mijnen totdat hij moeder Margaret treft. Ze is elf jaar jonger dan Ike maar omdat het muzikaal zo goed klikt tussen de twee, wordt Ike aangespoord door zijn vader om als zangduo verder te gaan. Van het ene komt het andere. Het maakt ook dat de familie geregeld verhuist. Ike heeft een radioshow in Iowa in de midden jaren veertig maar in 1953 verhuist het gezin naar Nashville. Daar ronden de gebroeders Everly hun educatie af en zijn de mannen klaar om de eerste platen op te nemen. Als Little Donnie en Baby Boy Phil zijn ze dan al beroemd van radio-optredens. Ze spelen in 1955 geregeld in een radioshow in Knoxville, Tennessee, waar ze worden ontdekt door Chet Atkins. Hoewel deze ook banden heeft met RCA regelt deze een contract met Columbia. 'Keep-A Lovin' Me' is geschreven en gearrangeerd door Don en is in 1956 de eerste en laatste single op Columbia. De plaat flopt genadeloos en de broers zijn een illusie armer. 

Atkins neemt de mannen op sleeptouw naar Wesley Rose, helft van de Acuff-Rose publicatiemaatschappij. Ze worden aangesteld als songschrijvers. Intussen meldt zich Cadence Records dat op zoek is naar zangers en zangeressen. The Everlys nemen een nummer op dat door dertig andere artiesten is afgewezen. Het is niet bekend hoeveel haren deze dertig zangers uit hun hoofd hebben getrokken want 'Bye Bye Love' is een dikke hit. Elvis' 'Teddybear' weerhoudt de single van de eerste plek op de Billboard maar het staat wel op 1 in de Country. 'Bye Bye Love' is van de hand van Felice en Boudleaux Bryant en zijn gaan de ene naar de andere hit schrijven voor The Everlys. De opnames worden gemaakt bij Warner Bros.  maar daarna uitgevent naar Columbia en Cadence. In 1960 tekent het duo een contract met de moedermaatschappij. In de eerste jaren hebben ze vette hits met onder andere 'Temptation' en 'Cathy's Clown' maar als de Britse Invasie wordt ingezet, lijkt het ook voor The Everlys een verkeken zaak. In Nederland is de platenmaatschappij in 1965 al druk bezig met de oude singles te recyclen als The Everlys plots terug zijn van weggeweest. Overigens alleen in Europa want in Amerika is het min of meer afgelopen. Van de zevenentwintig singles die het duo maakt tussen 1963 en 1970 komen slechts drie in de Billboard en niet eentje hoger dan eenendertig. 'The Price Of Love' bereikt in Engeland een tweede positie. In Amerika doet de single het 102 plekken minder en blijft dus in de 'bubbling under' steken. In Nederland is het goed voor een achtste plek op de hitparade. Ditmaal zijn ze ook The Blue Diamonds te slim af. The Everlys zullen overigens aan de gebroeders De Wolff refereren als 'those leeches from Holland'. 

In Engeland blijft het duo onverminderd populair en neemt het zelfs in 1967 een album op met de leden van The Hollies. Daarna duikt het duo de countryrock in met goed ontvangen albums als 'Roots' uit 1968 en 'Stories We Could Tell' uit 1972. Intussen worden ook de eerste soloplaten uitgebracht, maar het publiek wil de broers samen zien en horen. Voor hen zelf is dat dan al geruime tijd lastig. Hoewel de stemmen perfect op elkaar zijn afgestemd, kunnen de mannen elkaar niet meer ontmoeten op andere vlakken. De broers zijn aanvankelijk in de late jaren zestig gestopt met roken. Phil is echter weer begonnen nadat de breuk een feit is. De sigaretten zorgen ervoor dat hij zijn laatste jaren aan het zuurstof moet doorbrengen. Op 3 januari 2014 verlaat hij het leven op 74-jarige leeftijd. Hoewel de connectie tussen Don en Phil al jaren zoek is, begint de eerste een affectie te voelen voor zijn broer en de laatste zeven jaar van zijn leven staan in het teken van het leven met het gemis. Op 21 augustus 2021 laat hij het leven. Hij is dan 84 jaar oud.