Blauwe Bak Top 100 van 2025: 40-29

Volgende week krijgen jullie twee delen van mij. Daarna is alleen de top 4 over en ik moet even kijken hoe ik dat ga doen. Feit is dat de nummer één over twee weken de Week Spot is. De Top 100 op Soul-xotica zal op vrijdag en zaterdag zijn. Ik vermoed dat ik volgende week zondag even 'vrij' wil houden omdat het dan de verjaardag van mijn broer zou zijn. De nummers 100 tot en met 51 zijn komende zaterdag te horen in de uren van 'Do The 45'. Tot slot de nummers 40 tot en met 29. Doordat ik in de vorige aflevering ben vergeten om Nectar Woode op de foto te zetten, staat de nummer 40 op de vorige foto. Als bonus is de laatste single op de foto de eerste van volgende week. 

40. Go Now - Bessie Banks (UK, Soul City SC 105, A, 1964, re: 1968) 

39. If There's A Will There's A Way - Don Covay & The Jefferson Lemon Blues Band (Spanje, Rocafort ROC-058, A, 1972, re: 2024)

38. I'm Gonna Make You Love Me - Dee Dee Warwick (UK, Mercury MF 953, B, 1966)

37. Can't Live Without You - The Jesters (UK, Jam JAM 35, B, 1973)

36. 90% Of Me Is You - Gwen McCrae (UK, Cat 1992, B, 1974, re: 2015)

35. What My Baby Needs Now Is A Little More Lovin' - James Brown & Lyn Collins (UK, Polydor 2066 283, A, 1972)

34. Date With The Rain - Eddie Kendricks (UK, Soul Brother SB7057, A, 1972, re: 2025)

33. I'm Never Gonna Be Alone Anymore - Cornelius Brothers & Sister Rose (UK, United Artists UP 35502, A, 1972)

32. You And Me - Penny & The Quarters (US, Numero ES018LP-C3, 196?, re: 2025)

31. Walk In The Night - Jr. Walker & The All Stars (UK, Tamla Motown TMG 824, A, 1972)

30. Not The Marrying Kind - Gene Chandler (UK, Mercury 6052 033, B, 1970)

29. We're Only Human - Bunny Sigler & Cindy Scott (US, Neptune N-24, B, 1970)

Blauwe Bak Top 100 van 2025: 52-41

Het is me tot nu toe nog aardig mee gevallen. Bij sommige platen heb ik het gevoel dat ik ze nu hoger zou plaatsen in de lijst maar ik ben nog geen enkele plaat tegengekomen waarbij ik me afvraag wat die in de Top 100 doet. In deze aflevering gaan we over de helft en klimmen we naar de top veertig. De nummer 50 is meestal iets speciaals en dat mag zeker gezegd worden van de huidige nummer 50. Als ik het los zou laten, had deze vast bij de onderste twintig gestaan. Ik 'Bang On A Drum' op vijftig kunnen zetten, maar ach... ik ben er wel content mee. Hierbij de nummers 52 tot en met 41. Ik ben vergeten Nectar Woode op de foto te zetten. Dat is een 12"-EP. 

52. Patience - Rokk (UK, Miles Away MA 001, A, 1976, re: 2019)

51. Don't Wait Too Long - Beres Hammond (UK, Home Of The Good Groove CG-002, A, 1976, re: 2025)

50. Lost Girl - Marc Hype & Jim Dunloop (UK, Dusty Donuts DD023, A, 2025)

49. Only Happen - Nectar Woode (Duitsland, Since '93 19882929591, A1, 2025)

48. Stop - Helen Shapiro (UK, Columbia DB 8256, bootleg, A, 1967, re: 2025)

47. Beat Me 'Til I'm Blue (No Horns) - The Mohawks (Frankrijk, Puma PU-101, bootleg, A, 1969, re: 2024)

46. Love Makes The World Go ROund - The Pool Shooters (US, Fantastic 32336, A, 1976)

45. You Got A Way Of Bring Out My Tears - Lesley Miller (US, RCA Victor 47-8786, B, 1966)

44. I'd Be Lost - Thee Marloes (US, Big Crown BC186-45, A, 2025)

43. I Want To Thank You - Alicia Myers (UK, South Street Soul SSS703, A, 1981, re: 2024)

42. Back In My Arms - The Ebony's (US, B-Town 45-08, A, 1968, re: 2025)

41. Is There A Missing Piece - Donny Mann (US, Avalanche AV-XW197-W, B, 1973)

Blauwe Bak Top 100 van 2025: 64-53

Voor zover er iets te genezen valt aan een staartbeen wil dit nog altijd niet lukken. Ik geloof dat het Midas Dekkers is geweest die ooit zijn beklag heeft gedaan over de aanwezigheid van een staartbeen. Het staartbeen en de prostaat hebben totaal geen doel in ons lichaam en veroorzaken alleen maar ellende. Ik had ambitieuze plannen voor vandaag, maar nee... rust houden! Morgen moet ik in ieder geval wat overgebleven post weg brengen. Er zitten brieven bij die ik eigenlijk vrijdag al uiterlijk had moeten bezorgen. Een zachte joggingbroek aan en dan wil ik het wel eens proberen. Na het spervuur van 'Singles round-up' van gisteren, vind er nu een herhaling plaats met drie delen van de Blauwe Bak Top 100. De Week Spots voor de komende drie weken zijn al uitgezocht. Nu eerst de nummers 64 tot en met 53. 

64. Rather Be (Ayce 7" Mix) - LCGC feat. Annette Bowen (UK, Papa PAPA156V, A, 2024)

63. Everything You Touch - Willie Rogers (US, AMG J.M. 101, A, 1975)

62. Learned To Dance Longer - The Break Cracker (UK, Tsjechië/UK, proefpersing, uitgebracht als Echo Edits EE006, A, 2025)

61. I Wanna Be With You - Lamont Dozier (UK, ABC ABC 4033, B, 1974)

60. I'd Like To See More Of You - The MOB (UK, Polydor 2001-169, A, 1971)

59. Cry Baby Cry - Van & Titus (US, Elf 90,016, A, 1968)

58. Stand On The Word - The Joubert Singers (US, Messin About, A, 1982, re: 2025)

57. Let's Stay In Love - Arlene Bailey (UK, Backatcha BK100, A, 1987, re: 2024)

56. Look At Me Now - Terry Callier (UK, Soul Essentials SEV018, A, 1966, re: 2025)

55. Take Me Girl I'm Ready - Jr. Walker & The All Stars (NL, Tamla Motown 5C 006-92748, A, 1971)

54. Monotono - Riviera Ventura (Duitsland, Mocambo 45-1071, A, 2025)

53. Grazing In The Grass - The Friends Of Distinction (UK, RCA Victor RCA 1838, A, 1969)

Singles round-up: december 5

Het is ongeveer tien jaar geleden dat ik voor het eerst bij Mark ben uitgekomen. Ik hang in die tijd veel rond in de hoek van de soul-verkooppagina's op Facebook, mede geïnspireerd door 'Geni' van Terri Bryant. 'Five-A-Day' oogt meteen als een pagina voor mij. Mark biedt dan vooral singles aan van zes, acht of tien pond met uitschieters van twintig pond. Mark doet niet moeilijk over 'opsparen', ook al moet hij geregeld mensen aanschrijven vanwege 'older stacks'. Ik heb nooit zo'n schrijven gehad. Omstreeks 2020 vindt hij het zelfs wel cool als ik flink bij hem opspaar en zo nu en dan een bedrag overmaak voor een deel van de singles. Dat laatste vereffen ik aan het begin van dit jaar. Op moment van schrijven heeft Mark alweer twee singles voor me gereserveerd, die ga ik uiterlijk in februari afrekenen met hopelijk méér nieuwe singles. Nu de laatste zeven singles uit deze partij van Mark. Zoals gezegd ga ik morgen aan de slag met de Blauwe Bak Top 100. De singles uit deze drie afleveringen (plus de platen van Chris) kunnen jullie over twee uren horen op Wolfman Radio. Misschien voeg ik de link van de 'listen back' toe als ik het niet vergeet. Die komt dan hier te staan. https://pixeldrain.com/u/GUUY9gXW

* Gene Pitney- She's A Heartbreaker (UK, Stateside, 1968)
Feitelijk de b-kant van 'Yours Until Tomorrow' dat een Engelse hit is geweest. 'Heartbreaker' wordt geschreven en geproducheerd door Charlie Foxx. Een gekke combinatie? Nee hoor, beide zijn werkzaam voor het Amerikaanse Musicor-label. Je verwacht Inez Foxx maar in plaats daarvan krijg je Gene in de hogere contreien. 'Yours Until Tomorrow' is gewoon pure pop. Het origineel is voor Dee Dee Warwick hoewel Sandy Posey als eerste een demo heeft opgenomen. De laatste is nooit uitgebracht. Carole King's demo van het nummer verschijnt pas in 2012. 

* Ritchie Pitts- I Refuse To Know Your Name (UK, Contempo, 1973)
In de vorige partij van Mark zit een single van Evie Sands welke is gesigneerd door de artiest zélf. Ene Jim heeft Riche Pitts deze single voor zijn neus gehouden en hij wenst Jim 'all the best'. Richie Pitts is overigens één van The Fantastics, voorheen bekend als The Velours. Mark biedt me deze single apart aan omdat hij van mijn Contempo-verzameling af weet. 'Refuse' is de b-kant en klinkt ietwat 'gritty'. 'Every Couple's Not A Pair' komt van de hand van General Johnson en zit meer in de sweet soul-hoek van The Fantastics. Het is niet de meest essentiële single maar leuk genoeg voor de collectie. 

* The Pretenders- I Call It Love (US, Carnival, 1969)
Deze single is tweemaal uitgegeven met andere catalogusnummers en omgedraaide kanten. Deze (CAR-550) heeft The Pretenders als a-kant. Nee, het is uiteraard niet Chrissie Hynde met haar maten, hoewel ik wel een zangeres hoor. De lead is echter een meneer. Prachtige harmony soul. De dame zingt overigens het tweede couplet. Op de flip staat 'Feelin' Good' van The Carnival Kings. Dat is dynamische instrumentale soul en zó leuk dat ik hem wel als jingle wil hebben. Daar kan geen AI tegenop!

* Truth- Whatcha Gonna Do When I'm Gone (UK, Pye International, 1974)
Au! De a-kant krijgt slechts één ster in Blues And Soul. De b-kant heeft een gospel-gevoel in het refrein en ook de elektrische viool voegt extra charme toe. De a-kant wordt omschreven als Doobie Brothers ontmoet War en doen samen de kungfu. Het is knalhard en artistiek geen hoogvlieger, maar nog best grappig anno 2025. De b-kant is ietsje soulvoller maar het houdt allemaal niet over. 

* The Van Dykes- No Man Is An Island (US, Mala, 1966)
Weer even een echte klassieker in de mix. Het origineel stamt uit 1951 en is van Fred Waring & The Pennsylvanians maar The Van Dykes buigt het om naar de soul. Deze versie biedt tevens uitkomst voor de vele reggae-covers die zullen verschijnen door de jaren heen. 'I Won't Hold It Against You' is meer upbeat soul en riekt naar The Esquires. Beide kanten zijn overigens erg goed. 

* Lovelace Watkins- Gone Away (US, Uni, 1969)
Ik heb een York-single van Lovelace Watkins maar dat is niet veel soeps. Volgens Mark heeft hij een album gemaakt dat bij vlagen interessant is. Dan is er nog 'Gone Away'. Het arrangement is van Donny Hathaway en deze schrijft het liedje samen met Curtis Mayfield en Leroy Hutson. Lovelace is een soort van Engelbert en het is vooral een fraaie novelty met een Chicago-band. 

* Bobby Womack- I'm Gonna Forget About You (US, Liberty, 1970)
Lekkere uptempo crossover van deze Womack. Op de flip blikt hij terug op The Temptations' versie van 'Don't Look Back'. Het nummer dat in 1979 wordt gerecycled door Peter Tosh en Mick Jagger. Ik vind het de leukste kant van de twee maar ik kan best wennen aan 'Forget'. 

Singles round-up: december 4

Vanwaar al deze activiteit op de vroege zaterdagavond? Welnu, ik heb gisteren bij het bezorgen gebruik gemaakt van een nieuwe elektrische fiets. Er is meteen iets dat me opvalt. Bij overige fietsen moet je vaak de remmen stevig indrukken. Bij deze nieuwe kun je, bij wijze van spreken, met de vingertop van je pink remmen. Ik ben terug onderweg naar de zaak en het tempo ligt hoog. Ik kom een wandelaar met een hond tegemoet en het beestje snuffelt in de berm. Dan wil het opeens het fietspad oplopen. Zonder na te denken druk ik de rem in voor een acute stop en die krijg ik! Ik kan voorkomen dat ik een salto maak en doe mijn best om niet met mijn hoofd op de grond te raken. Resultaat is een forse klap op mijn staartbeen. Dat heeft me er vandaag van weerhouden om aan het werk te gaan en ik heb goeddeels de hele dag geslapen. Terwijl de rest van Nederland het diner aan het verteren is, zit ik met koffie en broodje te ontbijten. Onder begeleiding van de volgende zeven singles. 

* L.V. Johnson- Four Walls (US, Ichiban, 1992)
Bij het instarten van de plaat weet ik het meteen weer. Ik heb het nummer ademloos beluisterd toen Mark het had geplaatst. Ichiban is meer een blues-label en 'Four Walls' zou ook passen in de blues, maar L.V. Johnson is een man die we ook kennen vanuit de soul. Uiteindelijk komt het allemaal uit dezelfde koker en als soulvolle ballade werkt dit ook. Ook bijzonder: Een uitgerekte noot van L.V. die vele seconden duurt. 'Whatever Happened' op de a-kant is iets meer gelikt en zou zomaar voor 'r&b' kunnen doorgaan. Nee, 'Four Walls' is dan de meer soulvolle kant. 

* Thelma Jones- Souvenirs Of A Heartbreak (US, Barry!, 1967)
'U hebt een terugbetaling'. Bij het inpakken van de singles ziet Mark dat deze 'cracked' is en besluit het geld terug te storten en de single als bonus te doen. De 'crack' is niet door en dus is het een tik op 'Souvenirs'. Het stoort niet heel erg in het begin. Halverwege tikt hij even stevig en slaat zelfs een draaibeurt over. Een plaat heeft immers maar één groef per kant. Tja, wat kan ik zeggen. Het nummer zelf is niet zo heel bijzonder maar wel erg in trek bij de Northern Soul-fans. Qua staat kan die er helemaal mee door. Op de kant van 'I Won't Give Up My Man' zou die geen last moeten hebben van de 'crack'? Nee, hier hoor ik ook de breuk. Ik vermoed dat de plaat is gelijmd door een vorige eigenaar. Persoonlijk hoor ik Thelma het liefste in de ballades en wat dat betreft, is dit de meer interessante kant voor mij. 

* Jay Lewis- Should I Come Back (US, Capitol, 1963)
Oude rhythm & blues lust ik ook nog altijd. Jay zingt het lekker vanuit zijn tenen terwijl het nummer lekker 'rockt'. Niet het meest essentiële schijfje dat ik recent heb bemachtigd maar nog altijd erg gezellig voor een rhythm & blues-hoekje in de show. Joe South heeft het overigens geschreven. Op de andere kant staat Lewis' eigen 'Tell Us What Went Wrong' en deze vind ik eigenlijk beter. Het heeft een dramatisch orkest en ook aan deze kant is het een 'hurter' van de bovenste plank. Ik draai hem dus om!

* Little Anthony & The Imperials- Don't Get Close (US, United Artists, 1970)
Little Anthony probeert omstreeks 1969-70 nog altijd een graantje mee te pikken en dat levert soms erg commerciële dingen op. Op deze b-kant keert de groep terug naar haar roots. Doowop maar dan verpakt in heerlijke crossover soul. De eigenlijke a-kant heet 'It'll Never Be The Same Again' en dat is eveneens oorstrelende crossover-soul. Een erg fraaie 'double-sider' ook al neig ik nu naar de a-kant. Ik ben het in deze partij op veel punten niet helemaal eens met Mark. Ik meen het nummer van iemand anders te kennen. Blijkbaar heb ik deze kant vooral beluisterd bij het reserveren? 

* The Millionaires- You've Got To Love Your Baby (Bootleg, Castle, 1969, re: 197?)
Moet je miljonair zijn om deze plaat te bemachtigen? Nee, dat hoeft niet. Maar toch moet ik heel veel brieven bezorgen voor een plaat van driehonderd euro. Deze zit op het randje van bootleg en counterfeit. De labels zijn identiek aan het origineel alleen is het blauw meer vervaagd. Het is een lekkere Northern Soul-stamper en, ja, daar betalen de dj's zichzelf krom voor een origineel. Deze prettig geprijsde bootleg is genoeg voor mij. 

* The New Creation- Elijah Knows (UK, Soul Junction, 1974, re: 2018)
Hoewel het '2018' op het label heeft, is deze single vroeg in 2019 op de markt gebracht. 'Elijah Knows' is de b-kant van 'The Fish Song' en biedt fraai ingetogen harmony soul met een fluit voor extra punten. 'The Fish Song' is iets meer uptempo maar... ik ben het met Mark eens... de b-kant is meer gemeend. 

* The Patterson Twins- If I Ever Got You Back (US, King, 1973)
'Jesus Is Coming' heeft nét niet de Top 100 gehaald maar het mag duidelijk zijn dat ik graag The Pattersons mag horen. 'If I Ever Get You Back' is een lekker uptempo poepje Southern Soul met een prettige hook. Op de b-kant staat 'I Got Some Problems'. Ondanks de strubbelingen kunnen de Pattersons hier goed mee omgaan want het is een ander uptempo en vrij opgewekt nummer. Een fraaie 'double-sider'. 

Singles round-up: december 3

Eens beginnen met een levenswijsheid? Het leven bestaat uit plannen. Of toch niet? Het gaat er immers over dat plannen tot uitvoer worden gebracht waardoor je een herinnering maakt. Ik ben aardig onderweg om mijn plan voor donderdag in werking te stellen. Op de fiets naar Hoogeveen voor 20-30 singles. Toch raak ik laat van huis en vergelijk ik gemakshalve de situatie met 1 mei van dit jaar. Dan is het windstil en warm. Het is niet dat het gek hard waait maar als de winkel om vijf uur sluit (wat ik niet eens heb gecheckt) dan blijft er té weinig tijd over om te grasduinen in de singles. Even voor Rheebruggen kom ik tot dit inzicht en gooi het stuur om. Dan maar eens naar Ruinerwold. Het betekent dat ik creatief moet zijn met de radioshows én Soul-xotica want dat zal wel niet veel opleveren? Totaal 22 singles en die zou ik in twee afleveringen hebben willen doen voor dit weekend. Dan is het vrijdagavond en zie ik dat ook de singles van Mark zijn gearriveerd. Die zijn in minder dan een week gearriveerd. Omdat ik deze singles vanavond wil draaien, ga ik nu drie afleveringen van de 'Singles round-up' op jullie afvuren. Morgen de Blauwe Bak Top 100 en Ruinerwold kan volgende week in maximaal twee afleveringen. 

* Andy Butler- Sunshine Love (US, Tangerine, 1968)

'Blink and you'll miss it'. Het gaat hem hier om de b-kant van de single en deze is 1 minuut 53. Ik heb al een heerlijke deep Southern Soul-single van de man, 'Hold Back The Night', en zie op op beide kanten credits voor Dee Ervin waarvan ik ook een single heb. Is Dee dan Andy? Nee, Dee Ervin is eigenlijk Big Dee Irwin, een man met een rijke loopbaan. 'Sunshine Love' is helaas geen 'Hold Back The Night' maar eerder Southern Soul met sunshine pop-invloeden. Nee, laat me dan eens 'Take Me', de eigenlijke a-kant, proberen en ja... dat is hoe ik Andy het liefste hoor. Hoewel het styreen niet overal even lief is, heeft dit nummer een atmosfeer waar ik zou willen wonen!

* The Endeavours- Baby's Comin' Home (UK, Bradley's, 1975)
De credits voor Gerry Shury trekken me over de streep. Deze man is ook betrokken bij menig Contempo-productie. Het zou me niets verbazen als we hier te maken hebben met 'blue-eyed soul' maar hoe dan ook... het is erg sterk gedaan. Sweet soul in de coupletten en een refrein dat eerder neigt naar doowop. Het geeft mij goede luim. 

* The Exciters- Reaching For The Best (UK, 20th Century, 1975)
Is het alleen weer obscuur of onbekend? Nee hoor! Deze van The Exciters heeft zelfs nog de top vijftig gehaald in Engeland. Het is één van de allereerste producties van Ian Levine. Het is The Exciters uit de jaren zestig dat op dat moment feitelijk nog bestaat uit het echtpaar Herb en Brenda Rooney. In de Northern Soul staat de groep hoog aangeschreven dankzij 'Blowing Up My Mind' uit 1968. Als Northern Soul-dj weet Levine als geen ander welke elementen goed zijn voor een volle dansvloer en dat past hij succesvol toe in 'Reaching For The Best'. Ik ben, eerlijk gezegd, nooit heel erg kapot geweest van deze plaat maar vooruit... voor een klein prijsje hoort hij wél in de canon van de Northern Soul thuis. 

* The Fawns- I Like What You're Doin' (US, RCA, 1971)
The Fawns is een poging van RCA om een soort van Supremes in de markt te zetten. 'I Like What You're Doin' is de b-kant en is een speeltuintje. Vocaal zit het tussen de Supremes en Three Degrees in maar dan met een spannend arrangement en uiteindelijk een lekker 'feelgood'-liedje als resultaat. 'Problem Child' op de a-kant is een drama zoals de titel al voorspelt. Het zal vast de moeite waard zijn om eens uitgebreid te gaan zitten voor die kant, maar voor 'Do The 45' is de flip het meest interessant. 

* Donny Gerrard- He's Always Somewhere Around (US, Greedy, 1976)
Deze kant is geschreven door Tom Brock die we in 2022 in de Blauwe Bak Top 100 hebben met 'Have A Nice Weekend'. Dit plaatje van Donny Gerrard heeft ook fraaie strijkers maar is verder vooral een staafje dynamiet voor op de dansvloer. Het klinkt alsof het een hele grote hit had moeten zijn, maar ja... jullie zullen begrijpen dat slechts 5-10% van alle releases deze eer krijgen. 'Darlin' is de a-kant en dat is meer midtempo en neigt naar de sweet soul. Beide kanten zijn eigenlijk steengoed!

* Willie Hobbs- Tomorrow (US, Bandit, 1975)
De Zuid Afrikaanse persing van 'How Could My Baby Know' blijft hoog op het verlanglijstje. De Amerikaanse is domweg niet te betalen. Willie heeft naar mijn mening geen slechte plaat gemaakt en 'Tomorrow' klinkt vanaf de eerste noot als een feestje. Het is de b-kant maar ook hier betwijfel ik of de a-kant nét zo goed of beter is. Mooi gearrangeerde Southern Soul met Willie's fijne stem. 'Let's Steal Away' is een geod geslaagde poging tot disco maar dan gaat mijn voorkeur uit naar het meer organische 'Tomorrow'. 

* Danny Hunt- What's Happening To Our Love Affair (US, Dynamite, 1974)
Deze plaat neemt me mee terug naar de 'Northern Soul Jukebox'. In het begin heb ik de plaat vaak uitgescholden voor Stevie Wonder. In die tijd ligt mijn focus meer op de sixties en daar is Danny Hunt té modern voor. Als ik ga zoeken, is de plaat al fors aan de prijs. Deze van Mark is evenmin goedkoop geweest maar het moest maar een keertje! Het is funky soul dat op een aanstekelijke manier iets 'lo-fi' klinkt en Danny klinkt heel erg als voorgenoemde Stevie in de vocalen. Oh, wat blijft dit een feestje!

Week Spot: Don Covay & The Jefferson Lemon Blues Band

Er is ooit een tijd dat ik 'zomaar iets' schrijf op Soul-xotica. Ligt het hem aan mijn internet-'skills' of is er zoveel méér informatie beschikbaar gekomen? Ik denk het laatste. Ik schrijf in het uiterste begin van Soul-xotica een berichtje over de single 'Take It Off Baby' van Groundhog. In de jaren negentig meen ik dat het de Engelse bluesband The Groundhogs moet zijn en in het begin van Soul-xotica vind ik méér informatie over de zanger en het nummer. Ik hoor dan de klepel slaan maar weet niet waar de klok hangt, maar ik vermoed dat die naast de hoender in het knuppelhok moet liggen. Ik schrijf het nummer toe aan Don Covay maar dat blijkt niet juist te zijn. Het heeft echter wél een connectie met Don Covay. Covay heeft in zijn loopbaan alle facetten van de zwarte muziek van zijn persoonlijke stempel voorzien en veel is, dankzij zijn kenmerkende stem, altijd weer terug te leiden naar de blues en soul. Vandaar dat Juno deze single in januari aanbiedt als zijnde 'soul' terwijl de bandnaam een ander genre suggereert. De Week Spot is 'If There's A Will, There's A Way' van Don Covay & The Jefferson Lemon Blues Band uit 1972. 

De connectie met 'Take It All Off Baby' ligt hem in de eerste plaats bij de songschrijver. Eva Darby heet eigenlijk Yvonne Darby en is tot haar dood in 1981 de liefhebbende echtgenote van Covay. Don is ook de producent van de single maar krijgt op de Belgische release daarvoor geen credit. Donald James Randolph wordt geboren op 24 maart 1936 in Orangeburg in de staat South Carolina. Zijn vader is dominee en overlijdt als Don acht jaar oud is. De familie trekt naar Washington waar hij opgroeit en zijn eerste schreden in de muziek zet. Het begint met de Cherry Keys, de gospelgroep van de familie, maar in de midden jaren vijftig schakelt hij over naar populair materiaal. Hij voegt zich bij The Rainbows en neemt in 1956 de eerste plaat op met deze groep. Zijn artiestennaam is meteen al Don Covay. 

In 1957 maakt hij deel uit van het circus van Little Richard en maakt hij zijn eerste solo-plaat als Pretty Boy. Hij werkt voor Little Richard als een chauffeur, maar warmt ook geregeld het publiek op met een vocaal optreden. Tot 1961 wisselt hij vaker van platenmaatschappij dan van sokken. In dat laatste jaar krijgt hij een contract bij Columbia. 'Pony Time' stamt uit deze periode Hij brengt het uit op het kleine Arnold-label als The Goodtimers, zijn begeleidingsband. Het schopt het tot een zestigste plek op de Billboard maar is gauw vergeten als Chubby Checker kort daarop een wereldhit scoort met het nummer. In de daaropvolgende jaren is Covay vooral een liedjesschrijver in de Brill Building en voorziet onder andere Gladys Knight & The Pips van 'Letter Full Of Tears' en is ook Wilson Pickett's solo-debuut een nummer van Covay. In 1964 brengt hij ons 'Mercy Mercy' dat een jaar later door The Rolling Stones zal worden opgenomen. Daarna maakt hij de oversteek naar Stax waar hij een partner vindt in, de vorige week overleden, Steve Cropper. Met hem schrijft hij 'See Saw'. 'Iron Out The Rough Spots' is een andere Blauwe Bak-favoriet en dit is geschreven door Cropper, Booker T. Jones en David Porter. 

Atlantic onderhoudt warme contacten met Stax op dat moment en dus mag Covay zijn platen opnemen in Memphis en met behulp van Booker T. & The MG's. Toch is er al snel frictie tussen Covay en de leiding van Stax. Covay is een échte artiest terwijl Stax een meer zakelijke benadering heeft. Dat botst geregeld hoewel Cropper alleen maar goede herinneringen bewaart aan de opnames die hij heeft gemaakt met Covay. Aretha Franklin 'ontdekt' Coray's werk en neemt eerst 'Chain Of Fools' op, een nummer dat Covay vijftien jaar eerder heeft geschreven. In 1968 zal ze ook 'See Saw' naar de hitparade brengen. Covay is intussen de initiator van The Soul Clan: De soul-'supergroep' van Covay, Solomon Burke, Arthur Conley, Joe Tex en Ben E. King. Net zoals het met latere supergroepen zal vergaan, is dit ook geen lang leven beschoren. In 1969 formeert hij The Jefferson Lemon Blues Band. 

Naast Covay bestaat de groep uit Joe Richardson, de zanger van de Groundhog-single, en folkzanger John P. Hammond. De bandnaam is een variant op Blind Lemon Jefferson en ongetwijfeld met een knipoog naar Jefferson Airplane. Hij maakt twee albums met The Jefferson Lemon Blues Band. Het tweede album, 'Different Strokes For Different Folks' bevat onze Week Spot, maar het zal tot 2024 niet als single verschijnen. Daarna begint Covay zijn loopbaan bij Mercury waar hij een fusie probeert te vinden tussen blues en funk. 'I Was Checkin' Out' is in 1973 een redelijke hit. In Engeland gooit hij hoge ogen in 1974 met 'It's Better To Have' dat is geadopteerd door de Northern Soul-scene. In de late jaren zeventig maakt hij platen voor Philadelphia International maar zonder noemenswaardig succes. Het wordt stil rond Covay tot hij in 1986 opduikt op het album 'Dirty Work' van de Rolling Stones. 

In 1992 heeft Covay een beroerte. Ronnie Wood zet een benefiet op met een tribute-album voor zijn held. In 2006 neemt Covay het album 'Adlib' op, zijn eerste werk in 23 jaar. Dit album staat ook boordevol grote namen die hun steentje bijdragen en Wood tekent voor het hoesontwerp. Zijn zoon, Don Covay Jnr., overlijdt in 2010 en Coray Sr. krijgt op 31 januari 2015 opnieuw een beroerte. Ditmaal zal hij het leven laten. Covay is 78 geworden. Hij laat vier kinderen, drie broers en vijf kleinkinderen na. Plus een imposante carrière in de muziek!