Beeld uit het verleden: 15 oktober 2017

Om weer even op schema te komen met de berichten gooi ik nu een aflevering erachteraan van 'Beeld uit het verleden'. En het lijkt ook erg goed uit te komen! Het is namelijk een weekend waar ik graag aan refereer als het KNMI opeens in uitroeptekens gaat praten voor wat betreft het extreme weer. Terwijl je momenteel een keuze moet maken tussen een trui met zomerjas of iets luchtigers met winterjas, daar hoef je op deze dag in 2017 niet aan een jas te denken. Zelfs iets met lange mouwen mag in de kast blijven liggen. Het is alweer een paar weken sinds de zomervakanties en intussen hebben we ook al frisser en onstuimiger weer gekend, maar in het weekend van 15 oktober 2017 is het opeens weer heel even zomer. Ik vier het deze zondagmiddag met een ritje op de Pioneer. Via de Anserdennen naar Pesse en Zwartschaap naar Hoogeveen en via Echten en Ruinen weer terug. Op het industrieterrein van Hoogeveen wordt de tijd aangegeven en de temperatuur. Het is dan inmiddels zes uur 's avonds en het kwik staat nog immer op zesentwintig graden. Het valt me overigens op dat de NOS op haar nieuwspagina is begonnen met het aankondigen van het weer voor de komende tijd. Iets waarbij ik een nare bijsmaak krijg want volgens mij wordt daar iets mee in gang gezet. Ik zal jullie de complottheorieën besparen. Mis ik de Pioneer? Het zou niet hoeven want hij staat nog altijd in de schuur. Ja en nee. In geval van 'nee... wat ik niet mis: Tweemaal per week ontwaken met een kuitspier die op slot zit. Ik heb erg veel plezier gehad met het ding in drie jaar, maar of ik hem op de korte termijn terug op de weg ga brengen? Voorlopig nog even niet...

Singles round-up: oktober 4

Er is een vrachtje onderweg van Juno en gisteren heb ik afgerekend bij Mark. In het laatste geval verwacht ik de singles niet voor eind van deze maand en dus kunnen die nog wel eens meegaan voor november. De Juno-singles komen ter zijner tijd nog wel aan bod samen met de nieuwe LRK-release die vorige week is binnengekomen. Ik dreig meerdere malen per week met Beilen en ook vandaag heeft het even op de agenda gestaan. Het is Soul-xotica dat de doorslag geeft want ik heb nog zestien van Assen liggen waarover ik moet schrijven. Het moet ook geen 'overkill' worden tot zover dat in 2025 nog niet het geval is. Vandaag dus de laatste zestien uit Assen in blokjes van drie en eentje van vier. De koffie is klaar, de apparatuur mag aan en ik ben klaar voor een half uurtje muziek aan mijn oren!

* Joan Jett & The Blackhearts- Crimson And Clover (Frankrijk, Boardwalk, 1982)
* Lois Lane- River Deep, Mountain High (NL, CNR, 1976)
* Magna Carta- Forever (NL, Philips, 1978)
Ik kan me even niet meer herinneren welke presentator en op welk station... Hoe dan ook: Het is een jaar geleden ofzo dat ik van iemand hoor die pas heeft ontdekt dat 'Crimson And Clover' van Joan Jett een cover is en dat deze helemaal in de ban is geraakt van Tommy James & The Shondells. Volgens mijn herinnering staat 'Crimson And Clover' op de jukebox van Wolfman Radio. Ik heb de single nog altijd niet. Ik heb bij deze Lois Lane ook altijd gedacht dat het een Nederlandse zangeres moet zijn maar ik zie nu dat het een licentie is van het Engelse BUK Records. Het blijkt Lois Wilkinson te zijn, één helft van The Caravelles. Ik moet zeggen dat 'River Deep' niet tegenvalt. Het tempo is flink naar beneden gehaald en Lois klinkt erg sensueel op plekken als je het mij vraagt. Ik vind het zeer zeker één van de betere cover-versies die ik tot dusver heb gehoord! Lindisfarne heeft in 1978 plots veel succes met 'Run For Home' en eenzelfde effect staat op het wensenlijstje voor Magna Carta. Toch is 'Forever' té weinig memorabel om een grote hit te worden. In vergelijking met 'Took A Long Time' van twee jaar eerder is dit vrij ondermaats. 

* Chuck Mangione- Children Of Sanches (NL, A&M, 1978)
* Dave Mason- Only You Know And I Know (Duitsland, Harvest, 1970)
* Frankie Miller- Darlin' (Duitsland, Chrysalis, 1978)
Een paar maanden geleden is Chuck van ons heen gegaan maar dat heeft niet de voorpagina van de dagbladen gehaald. Chuck wie? Zoiets... Het is jaren geleden tijdens een forummeeting (ik zeg 2011 uit mijn hoofd) dat Chuck onderdeel is van een popquiz. Ik ken de naam wel want ik heb al een single van de beste man. Chuck is het beste bekend van een tune en dat is... 'Children Of Sanchez'. 'Zaterdag Sport'. Het herkenbare stukje zit alleen aan het begin en vermoedelijk aan het einde. Ik heb wel het vermoeden dat het dan door een ander studio-orkest is ingespeeld. Van Dave Mason word ik oprecht blij. Het brengt me terug naar jointjes, soms iets steviger spul via de neus en absint. Dat komt omdat mijn Steenwijker kameraad Robert dit album heeft en ik het steevast uitzoek om te draaien tijdens onze verboden activiteiten. Chuck Mangione kennen we dus via 'Zaterdag Sport', 'Darlin' van Frankie Miller kan ook iedereen mee zingen. Het is namelijk het origineel van 'Willem' van Willem Duyn. Ik had het ooit op een verzamel-cd staan en beschouw het puur als een novelty. 

* Joni Mitchell- Good Friends (NL, Geffen, 1985)
* Puzzle- Weekend Rock (NL, GIP, 1979)
* Barry Ryan- Red Man (Duitsland, Polydor, 1971)
* Samantha Sang- The Love Of A Woman (Duitsland, Polydor, 1969)
De elpee 'Dog Eat Dog' kunnen ze op veel plekken aan de straatstenen niet kwijt en ik ken het album van de uitverkoopbakken. Ik heb nooit in de verleiding gestaan om het te kopen. Onterecht? Ik mag het nu beoordelen aan de hand van 'Good Friends' en dat valt niet tegen. Joni heeft een onmiskenbaar stemgeluid en artistiek ligt het in het verlengde van haar klassieke werk, alleen nu met een New York-disco beat uit een doosje en de aanvullende zang van Michael McDonald. Ik vind het eigenlijk best goed!  Op de vrijdagmiddag doet een radiocollega in Steenwijk een radioshow met platen die je nergens anders meer hoort. Ik kan me herinneren dat hij maanden geleden een nummer heeft gedraaid van Puzzle. Ik weet meteen al dat het een andere single moet zijn, maar ach... Of toch? Het klinkt een beetje als Bow Wow Wow zonder de burundi-drums. Misschien is het toch wel het plaatje dat ik heb gehoord. Puzzle is met name populair bij de Belgische piraten van 1979 en dus een plaatje dat je nóóit meer hoort. De rest van de wereld is hem alweer vergeten maar Barry Ryan blijft onverminderd populair in Duitsland. Dat betekent dat hij nóg meer variaties op het 'Eloise'-thema moet doen. Ditmaal met een Russische ondertoon. En de grote verrassing? Het is best een leuke plaat! We kennen Samantha Sang het beste van 'Emotions' dat ze eveneens met The Bee Gees heeft gemaakt. In de late jaren zestig is ze een ontdekking van de gebroeders Gibb en deze single is een resultaat. Het is zonder meer de meest sexy klinkende Gibb maar daar houdt het dan ook wel weer mee op. Het is geen hoogvlieger maar gulukkig hebben we 'Emotions' nog. 

* Bob Seger & The Silver Bullet Band- Still The Same (Duitsland, Capitol, 1978)
* The Shoes- Peace And Privacy (NL, Polydor, 1967)
* Chris Spedding- Motor Bikin' (Duitsland, Rak, 1975)
'Lang zullen ze spelen' lijkt een eenmalige rubriek te zijn geweest, verder wordt niet echt bekend waar ik naar luister op mijn mp3-speler. Welnu, een jaar geleden herontdek ik 'Mainstreet' van Bob Seger welke sindsdien hoog op mijn wenslijstje staat. Dat heeft ertoe geresulteerd dat ik het studio-album met 'Mainstreet' op de speler heb staan. Toch heb ik hem nog maar één keer gedraaid. Ik weet nog precies waar en wanneer. Intussen heb ik ook nog steeds 'Still The Same' niet en dat is nu dan mooi opgelost voor een zuinige euro. Als er nog geen radio was dan hadden ze het voor deze plaat kunnen uitvinden. Enig voorbehoud? Nee, ik denk dat het wel officieel is nu... Met 'Peace And Privacy' heb ik de Polydor-singles van The Shoes compleet op 'After All' na uit 1970. Ik heb desgewenst het fotohoesje van de laatstgenoemde dus ook in een neutrale hoes is die welkom. 'Peace And Privacy' heeft voor de nodige kopzorgen gezorgd want tegen de tijd dat ik ontdek dat deze nog ontbreekt, koop je niets meer voor een kwartje. Nu heb ik hem dan voor twee mooie euro's en de single is in een perfecte staat. Erg blij mee! Ik heb nooit veel opgehad met 'Motor Bikin' maar het is toch wel eens fijn om hem in de collectie te hebben. 

* The Tremeloes- Here Comes My Baby (Duitsland, CBS, 1967)
* T.Rex- Teenage Dream (Duitsland, Ariola, 1974)
* The Walker Brothers- Lines (Duitsland, GTO, 1976)
Ik weet zeker dat ik The Tremeloes al eens heb gekocht. Er staat me iets van bij van Denemarken in de late jaren negentig. De Zweedse persing of toch ook de Duitse? In ieder geval niet met fotohoes. Hoe dan ook... de plaat is onvindbaar op het moment en dus beschouw ik het als een nieuwe aanwinst. Altijd goed voor een feestje! Marc Bolan neemt afstand van de stampende drums en duikt eens in een ouderwetse ballade met een groots orkest. En hoor ik daar Gloria Jones op de achtergrond mee zingen? Het is geen onaardige plaat. Is er een link tussen Bolan en The Walker Brothers? Scott is enige tijd goed bevriend met Marc en net als bij al zijn vrienden leent Marc ook geld van Scott. Als deze het terug wil hebben, is Bolan in geen velden of wegen te bekennen. Hij doet zijn beklag bij David Bowie. 'Ik denk dat ik mijn honderd pond nooit terug krijg'. Bowie weet het te relativeren. 'Ik heb hem duizend pond geleend en krijg dat waarschijnlijk ook nooit meer terug'. The Walker Brothers. Ooit een tienersensatie in Engeland maar tien jaar later compleet verguisd en juist als de band een comeback wil maken. 'Lines' is van de hand van Jerry Fuller. Deze neemt het pas in 1979 zelf op en ik probeer te ontdekken waar ze dit vandaan hebben gehaald. Het is namelijk bekend dat The Walker Brothers hun voorschot opmaken aan elpees waarna ze de nummers gaan uitzoeken. Het is groots en meeslepend als 'No Regrets' en of het beter is dan het origineel? Daar waag ik me niet aan. Ik vind het in ieder geval best te pruimen!

Week Spot: The Friends Of Distinction

Het is precies 1652 berichten geleden. Het is dan nummer 4040 voor wat het waard is. Daags na 3 april 2021. De dag waarop veel stellen in Engeland en Amerika in het huwelijksbootje zijn gestapt. Omdat in deze gebieden de maand vóór de dag komt, leest dat als '4-3-21'. Maar... waarom kijk ik over mijn schouder naar een bericht van jaren geleden als inleiding voor de Week Spot. Welnu, de keuze voor de Week Spot is deze week op zichzelf niet lastig. Het zal een single moeten worden op het RCA-label omdat dit ergens halverwege de show van zaterdag gaat uitkomen. Ik zie meteen 'Grazing In The Grass' van The Friends Of Distinction en ik ben vlug bereid. Alleen heeft de groep in 2021 al de Week Spot gehad met 'Time Waits For No One'. Ik heb het bericht eerder vanavond erop na geslagen en in dat bericht vertel ik niet alleen de volledige geschiedenis van de groep maar ook van de Week Spot van deze week. 'Grazing In The Grass' zal de grootste hit worden voor de groep. In plaats van in herhaling te vallen, hebben jullie hierbij de link naar dat bericht. https://soul-xotica.blogspot.com/2021/04/week-spot-friends-of-distinction.html. Ik heb de single zélf even niet bij de hand, maar het lijkt erop dat ik toch de 1971-uitgave heb? Bovenstaande foto is van de eerste persing uit 1969. Nog geen twee jaar later verschijnt het opnieuw in Engeland met een andere b-kant. Volgens de recensent van Blues & Soul-magazine is dit vanwege het bezoek van de groep aan Engeland. Deze week dus eens een kortere introductie tot de Week Spot maar het bericht van april 2021 vertelt alles wat jullie willen weten over de groep en de plaat...

Singles round-up: oktober 3

De keuze gaat afgelopen zaterdag tussen Beilen en Assen. Ik ben nog het meest recent in Beilen geweest maar dat is begin juni. Ik ben dan al aan de late kant voor de inbrengwinkel en neem het me niet aan tijd om te knielen voor de bananendoos met singles. Daar heb ik voor het laatst gekeken in maart en dat wordt hoog tijd. In Assen ben ik in april voor de laatste keer geweest. Ik hoop uiteraard om oude rhythm & blues te vinden maar dat valt zwaar tegen ditmaal. De 'vaste' verkoper lijkt de singles niet echt te hebben aangevuld sinds april. Zijn collega om het hoekje heeft dat wel gedaan en daar vind ik uiteindelijk de platen waar ik het meest gelukkig van word. Daarachter staat nog iemand met hitsingles uit de jaren zeventig en tachtig. Ik moet dus nog eens terug! Ik weet niet of dat met de fiets gaat gebeuren of op en neer met de bus. Na de 'dubbele' van zondag heb ik nog 32 singles over waar nóg een 'dubbele' bij zit en een paar afwijkende persingen die ik als een nieuwe aanschaf beschouw. Ik ga de 32 in 2 afleveringen doen en de singles opnieuw per drie behandelen. 

* Barclay James Harvest- Rock'N Roll Star (Duitsland, Polydor, 1977)
* The Beatles- A Hard Day's Night (NL, Parlophone, 1964, re: 1974)
* Blackfoot Sue- Standing In The Road (Duitsland, DJM, 1972)
Er liggen bij de tweede dealer verschillende singles van Barclay James Harvest, helaas allemaal Polydor-platen uit de tweede helft van de jaren zeventig en tachtig. Ik zoek bijvoorbeeld nog wel de eerste hit van de groep, 'Mockingbird' uit 1970. Voor de 'more music variety' gooi ik deze van Barclay James Harvest bij op het stapeltje en het is pas bij thuiskomst dat ik zie dat het een 'live'-uitvoering is. Daar ben ik doorgaans niet kapot van maar vooruit maar... Deze heeft een 'edge crack', daar ben ik niet zo blij mee. Qua live-opname valt het niet tegen en het nummer zelf is ook best fijn. De 'crack' verstiert het plezier toch wel voor een goed deel. Wat doet 'A Hard Day's Night' voor een euro tussen de collector's items? Hee, kijk eens naar dat label. Eenmaal thuis valt het kwartje: Dit is de stereo-uitgave uit 1974 en toen heeft het zelfs nog in de Tipparade gestaan. Ik beschouw het als een nieuwe aanwinst en de plaat komt in de jaren zeventig-bak omdat ik het origineel al in de jaren zestig heb staan. 'Original Jam Recording', staat op het hoesje van Blackfoot Sue en dat herinnert me eraan dat ik waarschijnlijk ooit ook nog de Engelse persing zal aanschaffen. 'Standing In The Road' is typisch zo'n Engelse hit uit de jaren zeventig. Ik heb het wel vaak in de radioshows gedraaid en ben erg blij om dit fijne nummer eindelijk eens op single te hebben. 

* André Brasseur: Early Bird (Duitsland, Palette, 1965)
* Bread- Lost Without Your Love (NL, Elektra, 1976)
* Captain Gumbo- Allons A Lafayette (NL, MW, 1990)
Bread is degene die ik zondag over het hoofd heb gezien. Ik heb de single al in een neutrale hoes maar zo met de fotohoes is hij nog mooier. Bij André Brasseur twijfel of ik hem niet maar nee... Ik kan hem in geen geval laten liggen want hij is slechts negentig cent! Dat hij dan last heeft van wat 'distortion' is iets waar ik me niet druk over wil maken. Ik heb de band Captain Gumbo live gezien in Sneek in 1992 en het is voor mij de kennismaking met de zydeco. Buiten dat het een feestband is, doet de band ook aan educatie en zo krijgen we een geschiedenisles over de texmex en zydeco. Hun versie van 'Allons A Lafayette' heeft in de Tipparade lopen te dreigen maar de Top 40 is te hoog gegrepen. Leuk om hem weer eens te horen!

* Catapult- Hit The Big Time (NL, Polydor, 1974)
* Communards- Disenchanted (Duitsland, London, 1986)
* Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity- Road To Cairo (Duitsland, Polydor, 1968)
Volgens mij is het Leids Ontzet alweer achter de rug? Hoe dan ook, hier dan toch eindelijk de eerste hitsingle van Catapult in de collectie. Het klinkt een beetje té gepolijst voor glamrock als je het mij vraagt en het is vooral een erg goede rocksong. 'Disenchanted' doet niet meteen een belletje rinkelen maar dat verandert als ik het intro hoor. Oh ja, deze...Broer is een grote Communards- en Jimmy Somerville-fan en ik kan me nog wel herinneren hoe ik het bij hem gehoord. Ik ben het meest enthousiast over een aantal singles uit de jaren zestig en zeventig maar ik heb niet in de gaten dat ik deze parel in de tas heb gestopt. Dat is anders met 'Road To Cairo'. Een euro mét fotohoes? Ik sla steil achterover. Ditmaal is David Ackles het onderwerp en voorzien Driscoll, Auger en de andere heren een pure folksong van een solide backing met vooral veel orgel. En niet te vergeten Julie's onmiskenbare stem. 

* Dan Fogelberg- Seeing You Again (US, Full Moon, 1987)
* The Grass Roots- Two Divided By Love (Duitsland, Probe, 1971)
* Herman's Hermits- Sleepy Joe (NL, Columbia, 1968)
De single van Dan Fogelberg ligt er al jaren en is al heel vaak op mijn stapeltje gegaan en op het laatste moment eraf. Afgelopen zaterdag is het 'speedshoppen' en reken ik alles af wat ik heb gevonden. Fogelberg mag dus eindelijk eens mee. 'Seeing You Again' ademt alles van 'Longer' en zijn andere werk uit voorgaande jaren. Hij zal later zelfs nog klassieke stukken componeren. 'Seeing You Again' is groots en meeslepend met Dan's stem, piano en een orkest. Het is niet erg essentieel maar op zichzelf best aardig om in de collectie te hebben. The Grass Roots kennen we beter als The Grassroots. In 1971 werken ze samen met Lambert en Potter en dat moet dus gewoon goed zijn? Het is een lekker springerig nummer dat met een beetje geluk in de 'anything goes'-hoek in de Northern Soul terecht zou kunnen komen. Het is later eens gebeurd met 'Temptation Eyes'. 'Sleepy Joe' is erg gezellig voor een zondagavond. 

* The Hollies- Falling Calling (NL, Polydor, 1974)
* The Hollies- Amnesty (NL, Polydor, 1977)
* Engelbert Humperdinck- When There's No You (UK, Decca, 1971)
* Jacky James- Take My Heart (NL, Pink Elephant, 1975)
Hoewel er genoeg talent zit in The Hollies om zelf liedjes te schrijven, heeft de groep op een bepaald moment alleen maar grote successen met covers. Dat is met name in 1974/75 het geval. 'The Air That I Breathe' en 'Sandy' zijn dé grote hits maar geschreven door respectievelijk Hammond/Hazlewood en een onbekende Bruce Springsteen. De eigen nummers varen een stuk minder en dat is onterecht. Neem nou dit erg fijne 'Falling Calling'? Dit had gewoon top tien moeten zijn. Wellicht dat dit het geval is met de 'Eindstreep'-top tien? 'Amnesty' is geschreven door Danny Douma. Hij zou uit Tytsjerk kunnen komen, maar nee... Het is een geboren en getogen Amerikaan. Een soort van 'musicians' musician', hij is voorprogramma van Fleetwood Mac tijdens hun 'Tusk'-tour in 1979. Het is aantrekkelijk voor The Hollies om de harmonieën weer uit de mottenballen te halen, maar voor de goede orde... Dit plaatje komt uit als de wereld in de ban is van punk en disco en dus komt dit niet verder dan de Tipparade. Ik moet bekennen dat 'My Marie' iets los heeft gemaakt bij mij dus nóg maar een single van Engelbert uit de vroege jaren zeventig. Dit is overigens een Nederlandse uitgave met fotohoes maar de plaat zélf is in Engeland geperst. Het is minder 'catchy' dan 'My Marie' maar ik kan hier wel aan wennen. 'Special discjockey', belooft het op het hoesje. Welnu, het is vlees noch vis. Te oubollig voor de pop en al helemaal niets voor de dansvloer. 

Een leven met John

'I hope I die before I get old', sputterde Roger Daltrey in 1965 in de microfoon. Wanneer voel je nu echt dat de jaren gaan tellen en je niet eeuwig achttien bent? Wellicht als je meest ultieme muziekgroep in een paar jaar aan het uitsterven is? Daarbij moet ik voorop stellen dat de heren van The Moody Blues al dik in de veertig zijn als ik hun muziek tot mij neem. Toch kun je er de klok op gelijk zetten dat het verhaal eerdaags helemaal is afgelopen, tot zover dat al niet het geval was bij The Moody Blues. Vrijdagmiddag hoor ik van een Steenwijker radiocollega en jingleproducent dat het nieuws ons is bereikt dat John het leven heeft gelaten. Hij noemt daarbij een leeftijd en ik roep meteen 'Dat klopt niet!'. Ik ga geen keiharde weddenschappen aan op dit gebied want ik heb inmiddels zoveel bronnen gelezen die 1943 als zijn geboortejaar citeren, maar ik heb mijn informatie ooit gehaald uit een publicatie waar 1945 als het jaar wordt genoemd. Laten we uit gaan van het gelijk van Wikipedia en dergelijke bronnen en in dat geval is John 82 jaar geworden. 

Waar komt het misverstand vandaan? Ik denk dat het een tikfout moet zijn geweest in een Oor Muziekencyclopedie uit de jaren tachtig. Het is namelijk omstreeks 1989 dat ik deze informatie tot mij neem en het is dan al niet de meest moderne encyclopedie. Wellicht de uitgave van 1982? Hoe dan ook: Ik heb jaren lang in de veronderstelling geleefd dat John een jaar ouder was dan Justin Hayward en twee tot drie jaar jonger dan de overige leden van het eerste uur. Dat is in de geschiedenis eveneens logisch te verklaren. John is betrokken bij de oprichting van The Moody Blues maar wil eerst zijn opleiding afmaken. Dat is voor het gevoel iets logischer wanneer je achttien bent in plaats van twintig, maar ik geloof dat John nogal een gedegen opleiding heeft gehad. Niet dat hij er ooit gebruik van heeft kunnen maken want de rest van zijn leven is hij 'just a singer in a rock'n'roll band'. Hij komt op 20 juli 1943 ter wereld als John Charles Lodge. In 1957 ontmoet hij Ray Thomas en ze spelen samen in El Riot & The Rebels. Nu wil ik dan een verhaaltje vertellen over hoe de band in Hamburg heeft gespeeld en niet genoeg geld verdient voor de terugweg naar Engeland en dat John een deel van zijn apparatuur moet verkopen. Toch kan ik daar geen spoor meer van vinden op het internet. Zelfs Brumbeat geeft geen uitsluitsel. Wikipedia heeft het alleen over lokale optredens. Feit is wel dat The Moody Blues in 1966 eens moeten worden geholpen door de ambassade als ze platzak zijn. Hoe dan ook: Als Mike Pinder en Ray Thomas met een nieuwe band aan de slag willen, ketst John het idee af om zijn opleiding te voltooien. Albert Eccles is wel beschikbaar maar hij ziet het niet zitten om onder deze naam op te treden. Hij verandert het in Clint Warwick en zal twee jaar bij de band blijven. Dan heeft hij genoeg van het leven 'on the road' en wordt weer timmerman om zijn gezin in het onderhoud te voorzien. Warwick is op 15 mei 2004 overleden aan de gevolgen van hepatitis. Hij is slechts 63 jaar geworden. 

Intussen heeft The Moody Blues een aantal optredens in Nederland en België gepland en werkt ene Rod (er staat me iets bij van Clark?) in om snel de baspartijen te leren. Het is slechts tijdelijk want de groep is naarstig op zoek naar een bassist. Dat is het moment waarop John zich bij de band voegt. Denny Laine heeft het dan gezien en verlaat de groep en zijn vervanger is Justin Hayward. Justin en John zullen niet alleen de belangrijkste songschrijvers worden van de band, maar ook mede verantwoordelijk voor de verandering van rhythm & blues naar symfonische rock. Op de hoes van 'In Search Of The Lost Chord' staat een lange lijst van instrumenten die worden bespeeld door The Moodies zélf. John speelt onder andere de timpani en tablas. Waar bij overige muzikanten dan meteen een interesse staat voor oosterse religies, daar blijft John 'down-to-earth' en christen. Hij dankt zijn geloof vooral voor het feit dat hij niet in de verleidingen komt die de rock'n'roll met zich mee brengt. Hoewel de muziek van The Moody Blues semi-psychedelisch is, zal de band het vooral houden bij alcohol en een enkel jointje. 

John is een rock'n'roll-man die, als hij de kans krijgt, een stevige portie rock in de muziek verwerkt. Denk aan 'I'm Just A Singer' bijvoorbeeld. Toch kan hij ook klein en gevoelig acteren zoals in 'Emily's Song' over zijn pasgeboren dochter. De adoratie van fans gaat erg ver. Sommige fans zien 'profeten' in de muzikanten en als John terug komt van een tournee blijken hippies een kamp te hebben opgeslagen in zijn tuin. Dat inspireert hem tot 'I'm Just A Singer'. Er mogen dan voor de luisteraars meerdere lagen zitten in de teksten van The Moody Blues, John weigert zich te gedragen als de afstandelijke rockmuzikant. Als de groep in 1974 een pauze neemt maakt hij het 'Blue Jays'-album met Justin en brengt 'Natural Avenue' uit in 1977. Buiten de solo-single 'Street Cafe' om zal hij geen solowerk uitbrengen tot zijn tweede album in 2015. In 1978 komt The Moody Blues weer bijeen. Mike Pinder vertrekt al snel en wordt vervangen door Patrick Moraz. De laatste tournee van The Moody Blues is alweer een tijdje geleden, maar feitelijk is dat Justin, John en drummer Graeme Edge met allemaal nieuwe muzikanten. Sinds 2017 toert John met een eigen Moody Blues-band en speelt voornamelijk op cruisevaarten. Ik heb een paar jaar geleden eens wat beelden gezien, maar ben niet kapot van het concept. Tijdens de eerste lockdown neemt hij een nummer op met de titel 'In These Crazy Times', een nummer met de volledige familie. Dochter Emily doet de zakelijke kant, vrouw Kirsten zingt mee en zoon Kristian speelt de leadgitaar. Jon Davison van Yes doet ook mee sinds hij een relatie heeft met Emily. Hierdoor doet John ook mee bij concerten van Yes. Hij is vrij onverwacht overleden maar in het bijzijn van zijn dierbare familie. 

Ik ben nooit dichter bij John in de buurt gekomen dan in 1991. De band heeft dan net 'Keys Of The Kingdom' uitgebracht en doet voor een tournee Den Haag aan. Ik ben zestien en kan mijn ouders er niet van overtuigen dat ik in mijn uppie naar Den Haag moet om een band te kijken. Dan lees ik over een signeersessie bij Staffhorst in Utrecht. Ik trek de stoute schoenen aan en stuur een brief met een foto van mezelf en een blanco kaartje naar Staffhorst met het verzoek of Justin en John deze willen signeren. Ik heb dus nog altijd de handtekeningen van beide. Ik heb hem in die tijd, geloof ik, ook nog wel eens een kaartje gestuurd per adres van de fanclub, niet wetende dat de fanclub al jaren ervoor is verhuisd. 

Het is wel Rod Clark zie ik nu, deze is ook in 2025 overleden. Ray Thomas heeft in 2018 het leven gelaten, drummer Graeme Edge in 2021, Denny Laine in 2023 en Mike Pinder in 2024. Toetsenist Patrick Moraz wordt niet fijn herinnerd binnen de gelederen van The Moody Blues omdat hij ze een rechtszaak heeft aangedaan na zijn vertrek. Buiten deze om is Justin Hayward nog het enige levende lid en hij heeft morgen 79 kaarsjes op zijn taart staan. 
 

Singles round-up: oktober 2

Voor mijn doen ben ik er al héél vroeg uit voor de zondag. Dan gaat er doorgaans iets gebeuren? Ik moet bekennen dat ik de balans tussen 'nieuwe herinneringen maken' en 'stilstaan en herdenken' maar niet kan vinden. Een jaar geleden ga ik op deze zondag, twee dagen na de begrafenis, naar het Brandeveen, het gebied waar we eerder die week samen hadden moeten wandelen. Ik heb hetzelfde idee voor vandaag, maar dan... het voelt als een plichtmatige herhalingsoefening. Ik heb afgelopen maandag wel even rust gepakt toen het precies een jaar geleden was, maar de plek is té onpersoonlijk om er iets bij te voelen. Het plan van gisteren is wél door gegaan! Een jaar na de begrafenis, qua datum, wil ik deze middag 'vieren' met nieuwe herinneringen én platen. Qua herinnering kan ik kort zijn. Het is Assen geworden, maar heen- en terugweg zijn identiek en vrij rechttoe rechtaan. Tot Geeuwenbrug over Diever en een stukje bos en vervolgens de Drentse Hoofdvaart langs naar Assen. Ik ben al wat aan de late kant en het is na vieren als ik bij de winkel aankom. Om vijf uur sluit de toko zijn deuren. Ik ga wederom kijken bij de twee 'vaste standjes', maar heb ook een andere gezien met meer recente singles. Wellicht binnenkort nog een ander bezoekje? De vangst telt 46 singles waarvan er 14 'dubbel' zijn en die ga ik vandaag alvast aan jullie voorstellen. De overige 32 kunnen mooi in 4 afleveringen. Of toch twee van zestien? Dat moet ik nog even bekijken.

* Adamo- Le Neon (NL, HMV, 1967)
* The Bee Gees- Words (NL, Polydor, 1968)
* Gary Brooker- The Angler (NL, Mercury, 1982)
* Randy Crawford- Almaz (Duitsland, Warner Bros., 1986)
Van Adamo koop ik in principe geen singles meer. Ik heb immers al een flinke verzameling van de beste man en ik draai ze nagenoeg nooit. Toch kan ik de verleiding van 'Le Neon' niet weerstaan. Ik heb de oude in 1995 gekocht uit een flinke verzameling. De eerste eigenaar heeft per ongeluk een paar platen verwisseld waardoor mijn 'Le Neon' in het hoesje zit van 'Ensemble'. Ik heb de single nu dan compleet met de fotohoes en in een betere staat dan de oude. The Bee Gees heb ik in de jaren negentig in twee delen gevonden. Eerst de compleet mishandelde single zonder hoesje en daarna een verfomfaaid fotohoesje. Ik verdien het na ruim dertig jaar wel eens om een beter exemplaar te hebben en deze oogt helemaal nieuw. Mijn oude Gary Brooker heeft een 'hanger' en dat vind ik erg jammer want ik vind het een wereldplaat. Zus heeft de single ook bij nader inzien dus wie weet heb ik hem binnenkort nog eens dubbel? Ik koop de eerste 'Almaz' precies een kwart eeuw geleden. Twee jaar geleden vind ik een 'upgrade' in een neutraal hoesje bij dezelfde winkel in Assen maar de single met fotohoes is het hoogst haalbare. Dat is nu dan ook weer gefixt. 

* The Equals- Police On My Back (Duitsland, President, 1968)
* Greyhound- Black And White (NL, Trojan, 1971)
* The Guess Who- American Woman (Duitsland, RCA Victor, 1970)
The Equals blijk ik al in de Nederlandse persing te hebben maar, als ik me niet vergis, zonder het fotohoesje. Het wordt niet feestelijker dan met dit kleurrijke Duitse hoesje. Ik heb 'Black And White' in vele maten en soorten. Van een Engelse Trojan Maxi-Gold tot aan de Nederlandse BR-uitgave uit de jaren tachtig. Ik twijfel sterk of ik de originele Nederlandse heb. Van deze single in Assen valt me de kleur meteen op. Het oogt een beetje roze in plaats van het gebruikelijke geel en goud uit deze periode van Trojan. Later zullen de Nederlandse labels immers ook nog oranje worden. The Guess Who hoeft niet meer te kosten dan negentig cent. Ik heb de single al vijf keer maar nog niet één keer met het fleurige Duitse fotohoesje. Voor een euro had ik hem laten liggen, negentig cent vind ik wel funky. 

* Tommy James & The Shondells- Mony Mony (Duitsland, Roulette, 1968)
* Andy Kim- So Good Together (Duitsland, Dot, 1969)
* Marx- My Daylight (NL, Poker, 1975)
* George McCrae- It's Been So Long (België, RCA Victor, 1975)
Zowel Tommy James als Andy Kim gaat het hem echt om de afwijkende fotohoesjes. Marx koop ik in eerste instantie in 2017 bij de kringloopwinkel in Meppel nadat de single me begin jaren negentig schooiend heeft aangekeken bij Sunrise in Sneek. Het is een héérlijk vergeten plaatje. De single uit Meppel heeft geen hoesje en is verre van smetteloos. Dit lijkt een fraaie upgrade. George McCrae heb ik al in de Engelse Jay Boy in de Blauwe Bak staan, deze Belgische gaat rechtstreeks in de Gele Bak. Het is nog altijd een wonder dat dit aanstekelijke nummer nooit iets heeft bereikt in Nederland terwijl het in Engeland een vette top tien-hit is geweest. 

* 1910 Fruitgum Co.- Simon Says (Duitsland, Buddah, 1968)
* The Sensational Alex Harvey Band- Delilah (Duitsland, Vertigo, 1975)
* Tenpole Tudor- Wunderbar (NL, Stiff, 1981)
Jakkes, hier baal ik oprecht van. 'Mrs.  Hutchinson' is één van de laatste ontbrekende singles van Madness in mijn verzameling, althans van de hit- en tipnoteringen in Nederland. Een euro voor de single met fotohoes is dus billijk. Bij thuiskomst zie ik een klein stickertje: 'Verkeerde plaat in'. En dat blijkt dus deze van Tenpole Tudor te zijn die ik al achthonderd keer heb. Alex Harvey heb ik al in een andere persing maar niet met de fotohoes. Volgens mijn database heb ik 1910 Fruitgum Co.  als Nederlandse persing maar dat lijkt me stug. Ik heb sowieso de Duitse fotohoes eens mee gesmokkeld vanuit een Deense kringloop. Het is jaren lang het onderdak van de Zweedse 'Funky Street' van Arthur Conley. Voor een euro ben ik vlot. 

Ik acht de kans groot dat het toch twee afleveringen van zestien singles gaan worden, gezien ik nog een paar plannen heb voor de komende week. Zo is afgelopen vrijdag Moody Blues-bassist John Lodge overleden en die wil ik uiteraard eren met een berichtje. 

Singles round-up: oktober 1

Afgelopen dinsdag en woensdag heb ik precies één doosje sigaren opgestookt. Ik heb gistermorgen eerst een fris doosje gehaald in Hardenberg en daarvan verdwijnen ze ook als sneeuw voor de zon. Roken is een buitenactiviteit, binnenshuis ben ik nog altijd aan het dampen om aan mijn nicotineverslaving te voldoen. In Nederland wint de tabakslobby altijd. De vapes met smaakjes kunnen zomaar opeens populairder worden dan conventionele sigaretten en shag en dus gaan we een drogreden aanvoeren om dit uit de markt te halen. In Duitsland zijn nog alle smaken gewoon verkrijgbaar. Alleen is de vloeistof daar ontzettend duur en loont het meer om wegwerpvapes te kopen. Tot afgelopen woensdag dacht ik dat je voor een flink assortiment in een grotere stad moest zijn en Haren en Meppen ligt net iets te ver vanaf Uffelte voor een fietstochtje. Ik heb zojuist gezocht op Itterbeck en wat blijkt? Als je 'makkelijk doorfietsen' kiest, is het 'slechts' vijfenvijftig kilometer van Uffelte naar Itterbeck. Dat kunnen we nog eens gemakkelijk op een vrije donderdag ondernemen? Het uitstapje naar Ruinerwold is voorlopig even uitgesteld en dus ga ik eerst de acht 'oude' singles eens behandelen. Er is vorige week ook een LRK binnengekomen maar die kan nog wel eens met andere Blauwe Bak-singles. Bovendien ben ik bij een aantal van de oudjes benieuwd of het Blauwe Bak-materiaal is. Ik moet ze dus sowieso even draaien. 

* Ace- I Ain't Gonna Stand For This No More (UK, Anchor, 1975)
Een bijkomstigheid van het Itterbeck-verhaal. Ik ben ditmaal niet bij de 'oude' kringloop geweest aan het spoor maar wel bij de stichting waar ik in april 'per ongeluk' langs fiets. Conclusie? Ook deze heeft een héle grote partij op voorraad die ze steeds aanvullen. Als ik méér in de buurt zou wonen, zou het de moeite zijn om eens per week te kijken. Gisteren is het vooral veel met een 'J' waaronder heel veel van de JALN Band. Later meer daarover. Van Ace word ik oprecht blij en het is pas bij thuiskomst dat ik zie dat het ook nog eens de Engelse persing is. Zanger Paul Carrack heeft het geschreven en drukt met zijn stem zijn stempel op de plaat. Het is prettige radiomuziek maar het is niet 'catchy' als 'How Long' waardoor het nooit iets is geworden met dit schijfje. 

* Be Bop Deluxe- EP Hot Valves (UK, Harvest, 1976)
Het is vlak voor mijn verjaardag in 2001 als ik de elpee 'Sunburst Finsih' van Be Bop Deluxe tref bij de kringloopwinkel in Steenwijk. Ik ken de groep alleen van naam en weet dat het haar roots heeft in Wakefield in West Yorkshire. Een paar weken eerder ben ik daar op een vroege zondagochtend doorheen gefietst tijdens de 'Monstertocht'. De hoes is opvallend. Als je goed kijkt, is de dame die de brandende gitaar in de lucht houdt écht bloot en kun je zelfs haar geslachtsdeel zien. Er valt niet heel veel te boycotten want zó 'mainstream' is de groep niet in deze tijd maar dat Harvest het heeft aangedurfd om het zó op de markt te brengen? 'Sunburst Finish' is ook buiten de hoes om een héle grote favoriet geworden bij mij en ik draai het album het laatste jaar vooral digitaal dankzij een 'remaster' uit de stal van Cherry Red Records. Ik moet nog altijd 'Ships In The Night' op single hebben, maar dan biedt Pete deze EP aan. Volgens de hoestekst heeft Be Bop Deluxe er dan vierhonderd concerten op zitten in twee jaar en vier albums. Deze EP is een soort van 'greatest hits' om de groep nog eens extra te promoten. Van 'Sunburst Finish' heb ik nu 'Blazing Apostles' op 7"-formaat. Eigenlijk zijn alle vier de nummers de moeite waard en motiveert het mij om ook eens de andere albums digitaal te bemachtigen. 

* Bobby Day- Rockin' Robin (US, Trip, 1958, re: 19??)
De kringloop in Hardenberg gebruikt Discogs als standaard. Dat maakt dat de prijzen uiteen lopen en soms ook tot uiterst bizarre prijzen. Ik heb vandaag één uitschieter. Ik moet echter wel benadrukken dat de expert niet te lang in de zon heeft gezeten en niet klakkeloos uit gaat van Mint-prijzen. Ik zie toch niet helemaal waarom ik vijfentwintig euro zou moeten betallen voor een Duitse single van Decembers Children zonder fotohoes, maar dat terzijde. Mijn 'dure' single komt wel vrij goed overeen met de prijs op Discogs. Waarom Bobby Day? Waarom niet? Ik heb nu eenmaal een zwak voor deze Trip-singles. Het is natuurlijk een gezellig deuntje uit de jaren vijftig dat later opnieuw de hitparade is in 'getweet' door Michael Jackson. Deze single is verschillende malen uitgebracht op het Trip-label, deze lijkt authentiek jaren zestig te zijn met een zwart label. 

* The Grass Roots- Where Were You When I Needed You (UK, RCA Victor, 1966)
Als Pete een specialisme heeft, zou je de demo's en promo's kunnen noemen. Be Bop Deluxe heeft ook een 'demo'-tekst op het hartje. Ik heb een paar weken geleden even gevloekt als hij deze partij demo's en promo's heeft bemachtigd. Hij heeft een redelijk afgedraaide 'Do It Again'  van The Beach Boys in de Engelse groen-met-witte Capitol demo. Ik kan hem niet vinden op de site en vraag Pete direct. 'Die was binnen vijf minuten verkocht terwijl de single niet in nieuwstaat was'. De reden? Hij heeft vijf pond gevraagd voor de single. Voor deze van The Grass Roots blieft hij het dubbele en ik hoef de plaat niet te beluisteren om te weten dat ik deze wil hebben. Jammer, er zit een kras op waarbij ik me afvraag of ik die persoonlijk heb aangebracht? Het is een crime om deze singles uit de envelop te krijgen. Het is desondanks heerlijke folkrock en duidelijk van de hand van P.F. Sloan. De b-kant heet 'These Are Bad Times' en is iets minder 'Eve Of Destruction' en desondanks ook een fijne kant. Vanwege de kras moet ik toch voor deze kiezen. Het is sowieso een 'plaatje om naar te kijken', zo'n ouderwetse Engelse RCA-demo met de originele hoes erbij. 

* Hookfoot- Sweet Sweet Funky Music (UK, DJM, 1972)
Caleb Quaye heeft gisteren 77 kaarsjes op zijn taart in één adem uitgeblazen. Hij werkt al sinds de jaren zestig nauw samen met Elton John en onder andere in de band Bluesology. In 1969 is hij gitarist op de single 'Mr. Boyd' van Argosy, de band van Roger Hodgson voordat deze met Supertramp begint. Hookfoot is samengesteld uit een groep muzikanten die veel met Elton werken. Ondanks de 'funk' in de titel is dit vooral radiovriendelijke rock. 'The Opener' op de keerzijde is instrumentale blues. Helaas gewoon voor de Gele Bak. 

* Humbug- Groovin' With Mr. Bloe (UK, CBS, 1970)
De versie van Wind staat over het algemeen aangeschreven als zijnde de meest funky uitvoering. Humbug is de eerste gezongen versie. Mr. Bloe heeft zijn dag even niet en maakt het er met een Jantje van Leiden van af vergeleken bij het origineel. Het feestje begint pas als het refrein aanbreekt en daar begint de zang. Een hele leuke novelty die me desondanks wel 7,50 euro heeft gekost. Ik ben heel stiekem benieuwd naar de b-kant want dat is geschreven door Philip Bailey. Ja, eigenlijk weet ik het ook wel maar er is gewoon een Engelse Philip Bailey. 'Marianna' is echt niet te pruimen. 

* Jermaine Jackson- Let's Be Young Tonight (US, Motown, 1976)
Dit is het twijfelgevalletje voor de Blauwe Bak hoewel ik 'Let's Be Young Tonight' veel té mainstream discopop vind. 'Bass Odyssey' oogt interessant vanwege de titel en is op zichzelf best een eigenwijs dingetje. Ik haal de hand over het hart en voeg hem voorlopig toe aan de Blauwe Bak. Ik ga in december immers een definitieve keuze maken welke platen in de koffers terecht komen. 

* J.A.L.N. Band- Mockin' Bird Hill (Duitsland, Magnet, 1978)
Het gaat me wel een tientje kosten om alle singles van de J.A.L.N. Band mee te nemen en dat heb ik er niet voor over. De interesse voor J.A.L.N. Band is beperkt. Veel van de singles zijn hits geweest in Engeland maar blijken in de digitale wereld (lees: 2018) erg moeilijk te vinden. Hier maakt de band een crossover van disco en reggae. Je krijgt er goede luim van maar meer ook niet. Iets dat exemplarisch is voor J.A.L.N.  Band overigens...